Για το θέμα με τα κορίτσια παπαδάκια

του Γιάννη Ταχόπουλου

Δὲν ὑπάρχει ἀπαγόρευση σχετικὴ μὲ τὸ νὰ γίνονται «παπαδάκια» μικρὰ κορίτσια. Μέσα στὸ ἱερὸ φυσικὰ δὲν μπορεῖ νὰ μπεῖ γυναίκα. Ἂν συμβαίνει κάτι ἔκτακτο, κι ἀνάγκη, αὐτὸ εἶναι ἄλλο πράγμα, καὶ αὐτὸ μπορεῖ νὰ συζητηθεῖ. Οὔτε ἄνδρας λαϊκός (μὴ μοναχὸς καὶ μὴ ἱερέας) μπαίνει χωρὶς ἄδεια τοῦ ἱερέα, καὶ μπαίνει μόνο ὅταν ἔχει κάποια δουλειά, ἀλλὰ καὶ τότε μπαίνει ἀπὸ τὶς πλαϊνὲς εἰσόδους. Ἄρα θέμα δὲν ὑπάρχει μὲ τὰ κορίτσια παπαδάκια ἐὰν βρίσκονται ἐκτὸς ἱεροῦ. Καὶ κανονικὰ δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ αὐτὸ κανείς, παρὰ ὡς τὸ παράξενο τῆς ἡμέρας… Ἄν, πάλι, ὑπάρχει γυναικεία χριστιανικὴ ἀνάγκη ἢ ἀπαίτηση γιὰ μεγαλύτερη συμμετοχὴ στὴ λειτουργία τῆς Ἐκκλησίας, δὲν ὑπάρχει πρόβλημα μὲ τὸ νὰ ὑπάρχουν διακόνισσες, πού, ἄλλωστε, ὑπῆρχαν καὶ στὸ παρελθόν.

Θέμα ὑπάρχει ἀφενὸς μὲ τὸ νὰ τεθεῖ ἄμεσα σὲ ἀργία ὁ ἐν λόγῳ ἱερέας. Ἀντὶ νὰ μὴ δίνεται μεγάλη σημασία σὲ ἕνα τέτοιο θέμα, δίνεται μεγάλη σημασία σὲ διάφορους ποὺ δὲν ἀντέχουν νὰ ἀλλάζει τὸ παραμικρὸ στὴν Ἐκκλησία καὶ οἱ ὁποῖοι προκαλοῦν ἀντίστοιχο θόρυβο. Καὶ ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι προσπαθοῦν νὰ ἀποδείξουν σὲ ὅσους προκαλοῦν θόρυβο ὅτι ὄντως εἶναι Χριστιανοί. Ἀφετέρου ὑπάρχει θέμα μὲ τὶς φαντασιώσεις εἴτε φιλελεύθερων εἴτε προοδευτικῶν Χριστιανῶν εἴτε φιλοχριστιανῶν γιὰ τὴν ἀνάγκη τέτοιας μεταρρύθμισης ἢ ἐπαναφορᾶς σὲ πρωτοχριστιανικὰ λειτουργικὰ τυπικά. Δηλαδή, θέμα μὲ τὴν ἰδεολογικοποίηση καὶ πολιτικοποίηση καὶ τῆς μίας, ἁπλῆς, τρίχας καὶ τὴν μετατροπή της σὲ σοβαρὸ θέμα, γιὰ κοσμοθεωρητικοὺς λόγους. Γιατὶ σημασία δὲν ἔχει μόνο ἡ ἄποψη τοῦ καθενὸς ἀλλὰ τί ἔχει κατὰ νοῦ ὅταν τὴν δημοσιοποιεῖ.

Καταρχάς, τὸ νὰ γίνει μιὰ ἐκκλησία “προοδευτική”, π.χ. νὰ βάλει τζάζ ἢ διακόνισσες, ἂν γίνεται γιὰ λόγους διαφημιστικούς, δυστυχῶς δὲν συνεπάγεται τὴν αὔξηση τοῦ πλήθους τῶν πιστῶν ἀλλὰ τὴ μείωσή του, αὐτὸ εἶναι διαπιστωμένο. Δὲν εἶναι ὀδοντόβουρτσα ἡ Ἐκκλησία, γιὰ νὰ προσελκύσει ἀνθρώπους ποὺ ἑλκύονται ἀπὸ τὸ καινούργιο καὶ τὸ σύγχρονο. Δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει τὸ περιτύλιγμα, δὲν θὰ ἀγοράσουν. Αὐτοῦ τοῦ τύπου οἱ ἄνθρωποι δὲν θὰ ἔρθουν τὴν Κυριακὴ στὴ ἐκκλησία ἐπειδὴ ἔχει παπαδάκια κορίτσια. Αὐτὰ γιὰ τοὺς φιλοχριστιανοὺς μάνατζερ. Οὔτε βέβαια θὰ σκανδαλιστεῖ καὶ κανένας, ἀλλὰ οὔτε καὶ θὰ “ἔρθει ὅπως εἶναι” στὴν ἐκκλησία κατενθουσιασμένος. Ὅποιος εἶναι νά ‘ρθει, θὰ ἔρθει. Ὁ ἕνας θὰ ἔρθει γιὰ νὰ δεῖ ἕνα διατηρητέο ζωντανὸ μουσεῖο καὶ γκαλερὶ εἰκόνων, ὁ ἄλλος θὰ ἔρθει γιατὶ “ζήτω τὸ Ἔθνος καὶ οἱ Ε.Δ.”, ὁ ἄλλος γιὰ νὰ προσευχηθεῖ καὶ νὰ συμμετάσχει σὲ αὐτὰ ποὺ ἡ Ἐκκλησία ὀνομάζει Μυστήρια, ὁ τεταρτος γιατὶ τοῦ ἀρέσει ξαφνικὰ ἡ θεολογία, ἄλλος γιὰ νὰ αἰσθανθεῖ κοινότητα κ.ο.κ. Δὲν θὰ ἔρθει κανεὶς ὅμως γιὰ λόγους προοδευτικότητας. Παράδειγμα, ἂς ποῦμε, ἡ Ἀγγλικανικὴ ἐκκλησία, καὶ ἄλλες στὶς ΗΠΑ.

Κατὰ δεύτερον, ὁ βαθὺς καημὸς τῶν φιλελεύθερων μὲ τὴν πρόοδο καὶ τὸν φεμινισμὸ σημαίνει ὅτι τὴν ἐνέργεια αὐτὴν τοῦ συγκεκριμένου παπᾶ δὲν τὴν εἶδαν στὴν ὀνομαστική της ἀξία, ὅπως θὰ ἔπρεπε (ὅτι δὲν πειράζει, ὅτι δὲν τὸ ἀπαγορεύει κανόνας κ.ο.κ.), ἀλλὰ ὡς προάγγελο μιᾶς μελλοντικῆς λ.χ. γυναικείας ἱεροσύνης, κι ἀπελευθέρωσης τοῦ Ἀνθρώπου μὲ ἄλφα κεφαλαῖο (καὶ “πλέριας ἀπελευθέρωσης”, ἂν οἱ φιλελεύθεροι αὐτοὶ εἶναι πρώην Ἀριστεροί). Δηλαδή, ἐκκοσμικευμένος μεσσιανισμὸς καὶ θεολογία τῆς προόδου ἐκτὸς χριστιανικοῦ πλαισίου καὶ ἄνευ ἐκκλησιαστικοῦ νοήματος (ἀλλὰ δανεισμένα καὶ τὰ δύο ἀπὸ τὴν χριστιανικὴ σκέψη). Ἔτσι, ἡ ἀτελείωτη βιομηχανία παραγωγῆς ἀδικοβασανισθέντων Ἡρώων τῆς Προόδου δὲν ἔχει ἐκκλησιαστικὸ νόημα, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ ἡ ἐκκοσμικευμένη θυματοποίηση-ἡρωοποίηση (“εἶμαι θύμα, ἄρα ἔχω δίκαιο”) εἶναι δανεισμένη ἀπὸ τὴν ἰδεολογία τῶν μαρτύρων τῶν χριστιανικῶν διωγμῶν (τὴν ὁποία παρερμηνεύει, βέβαια).

Κατὰ τρίτον, οἱ προδευτικοὶ θεολόγοι ποὺ λένε ὅτι τὸ α, β, γ, δ πράγμα ὑπῆρχε καὶ στὸν 3ο ἢ τὸν 4ο αἰώνα ἄρα τί σᾶς πειράζει ποὺ ἐπανέρχεται τώρα, καὶ μάλιστα θὰ πρέπει νὰ ἐπανέλθουμε τώρα σὲ αὐτό, στὴν πραγματικότητα μεταβαίνουν σὲ ἕνα φανταστικὸ παρελθόν (μὲ ἐπιλεκτικὴ χρήση του), ἁγνὸ καὶ πρωτοχριστιανικό, ἐξιδανικεύοντάς το, σἀν συντηρητικοί (καλοὶ συντηρητικοί, ὅμως) κι αὐτοί, καὶ θέλουν νὰ ἀγνοοῦν 1.500 χρόνια ἐξέλιξης στὸ λατρευτικὸ καὶ λειτουργικὸ τυπικό. Δὲν διαφέρουν καὶ πολὺ ἀπὸ τοὺς Προτεστάντες, ποὺ στὰ 1500 μ.Χ. γύρισαν τὸν Χριστιανισμὸ πρὶν ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Κωνσταντίνο στὸ 150 μ.Χ., παρὰ στὸ ὅτι ἔχουν ντοκουμέντα ὀρθόδοξης πιστοποίησης καὶ τὰ χαρτιά τους ἐν τάξει. Ἔτσι, συνεχίζουν βέβαια κι αὐτοὶ τὸν διαρκὴ πόλεμό τους μὲ τοὺς ἀπέναντι ἐκκλησιαστικοὺς συντηρητικούς, γιατὶ ἅμα δὲν γίνει καθαρὴ ἡ Ἐκκλησία (καθαρὴ = ἀπαλλαγμένη ἀπὸ τὴν ἐπάρατο Δεξιά), προκοπὴ δὲν θὰ δεῖ, ἅγιους δὲν θὰ παράγει, ἡ ἰδεολογία της θὰ εἶναι στρεβλὴ κ.ο.κ. Στὴν πραγματικότητα, καὶ οἱ προοδευτικοὶ Χριστιανοὶ ἔχουν ἀπόλυτο δίκαιο γιὰ ὅσα λένε κατὰ τῶν συντηρητικῶν Χριστιανῶν, καί, ταυτόχρονα, οἱ συντηρητικοὶ Χριστιανοὶ ἔχουν ἀπόλυτο δίκαιο γιὰ ὅσα λένε κατὰ τῶν προοδευτικῶν Χριστιανῶν. Παράδοξο, ἀλλὰ ἀληθινό. Ὁ ἕνας σκέφτεται τὰ κονσερβοκούτια τοῦ προοδευτικοῦ, ὅταν ὁ προοδευτικὸς μιλᾶ γιὰ τὰ παπαδάκια, ὁ ἄλλος σκέφεται νὰ πάρει τὸ αἷμα του πίσω γιὰ τὸν ἐξόριστο παππού του, πάλι μὲ ἀφορμὴ τὰ παπαδάκια.

ΠΗΓΗ:https://ardin-rixi.gr/archives/250863
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com