Του Χρήστου Χωμενίδη
"Έπρεπε κάποιος να σε προφυλάξει…"
"Δηλαδή να με λογοκρίνει;"
"Να σου επισημάνει απλώς τι γράφεται στις μέρες μας. Και τί δεν γράφεται. Διότι στην πιο αθώα περίπτωση φαντάζει απλώς "παλιό”. Λίγο αυστηρός αν είναι κάποιος, μπορεί να το χαρακτηρίσει "σεξιστικό”, μέχρι και "τοξικό”!"
"Σού φαίνομαι τοξικός ως άνθρωπος και ως συγγραφέας;"
"Δεν είπα κάτι τέτοιο, προς Θεού! Κινδυνεύεις ωστόσο, εξαιτίας της γλώσσας που χρησιμοποιείς, να αποξενωθείς από ένα μέρος του αναγνωστικού κοινού. Και μάλιστα το πιο νέο. Το πιο δυναμικό…"
Συζητούσα για το καινούργιο μου μυθιστόρημα με ένα από τα προσφιλέστερα, τα πλέον δικά μου πρόσωπα. Δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία πως ό,τι μου έλεγε πήγαζε από ειλικρινές ενδιαφέρον. Από άδολη αγάπη.
"Ο συγγραφέας αποδίδει καταρχήν το ιδίωμα και τις μύχιες σκέψεις των ηρώων του" είπα. ""Η Δίκη Σουάρεφ” διαδραματίζεται εν πολλοίς σε ένα δικηγορικό γραφείο. Πώς νομίζεις ότι μιλάνε οι δικηγόροι;"
"Αντιμετωπίζουν τις γυναίκες σαν σεξουαλικά αντικείμενα;"
"Οι άντρες τις γυναίκες και οι γυναίκες τους άντρες. Και σε άλλους, εννοείται, συνδυασμούς. Το πρώτο, το δεύτερο άντε πράγμα που σού περνάει από το μυαλό όποτε βρίσκεσαι σε ένα κοινωνικό ή σε ένα επαγγελματικό περιβάλλον είναι με ποιόν θα πήγαινες και με ποιόν δεν θα πήγαινες στο κρεββάτι. Η ανθρώπινη λίμπιντο δεν έχει ευτυχώς μαραζώσει. Ποθούμε, φαντασιωνόμαστε, φλερτάρουμε. Ερωτευόμαστε ενίοτε. Αυτό δεν μας κάνει κακοποιητικούς ούτε εν δυνάμει βιαστές. Έχουμε φρένο. Έχουμε όμως -ευτυχώς- και γκάζι."
"Ίσως εσύ να νομίζεις ότι θέτεις όρια στον εαυτό σου, να έχεις παραβιάσει ωστόσο προ πολλού τα όρια εκείνης που έχεις απέναντί σου."
"Δεν έχει παρά να μού το εκφράσει, ακόμα και έμμεσα. Θα ανακρούσω ακαριαία πρύμναν. Κανείς φυσιολογικός άντρας δεν ρισκάρει να βρει τον μπελά του, να καταντήσει έστω ενοχλητικός, φορτικός. Να τον δείχνει η άλλη στις φίλες της και να γελάνε…"
"Μα τι λες; Κάθε εβδομάδα αποκαλύπτονται ελεεινές συμπεριφορές, φρικαλέες καταχρήσεις εξουσίας!"
