Περί Ελληνικότητας ο λόγος σε δίσεκτους χρόνους

ΣΚΛΑΒΟΥΝΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

Ο Γεράσιμος Σκλάβος δικαιούται την υψηλή θέση του καλύτερου Έλληνα γλύπτη του 20ου αιώνα, έστω και μόνον για το έργο του “Το δελφικό φως”. Έργο που χαρακτηρίζεται, «η μετά τον Παρθενώνα δοκιμή της αλληλεπίδρασης Φωτός και Ύλης». Ίσως δεν αποτελεί ατύχημα της Ιστορίας η βαθιά σχέση των μεγάλων τέκνων της Επτανήσου με τους Δελφούς. Αναφέρομαι στον Ιωάννη Καποδίστρια, τον Άγγελο Σικελιανό, και τον Γεράσιμο Σκλάβο.


Έστω και αν οι τρεις τους στράφηκαν-προχώρησαν προς τους Δελφούς από διαφορετικές αφετηρίες, από διαφορετικά μονοπάτια. Δεν είναι καρπός της τύχης το όραμα του Καποδίστρια για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό ως Δελφούς της Οικουμένης, για μια Ελλάδα αφιερωμένη στον παγκόσμιο διάλογο για την Ειρήνη, τις επιστήμες τον πολιτισμό και τις τέχνες. Μια Ελλάδα διεθνώς αναγνωρισμένη ως ουδέτερη και ιερή (1830). Δεν είναι καρπός της τύχης το Δελφικό όραμα και το Δελφικό Έργο του Άγγελου Σικελιανού (Δελφικές Γιορτές 1927-1930) και ασφαλώς δεν είναι καρπός της τύχης το “Δελφικό Φως” του Γεράσιμου Σκλάβου (1965-1966).

Κατά πολύ ενδιαφέρουσα συγκυρία, που αποκαλύπτει την αντιφατικότατη πορεία της ιστορίας, η δημιουργία του ύψιστης αναγεννητικής και ζωοδότρας σημασίας αυτού έργου συμπίπτει χρονικά με μια ιστορική στιγμή πολιτικής και ηθικής παρακμής, της νεοελληνικής ιστορίας, την ιστορική στιγμή της αποστασίας του 1965 και της κατάλυσης της μεταπολεμικής δημοκρατικής άνοιξης στην Ελλάδα. Η “Ελληνικότητα”, το Δελφικό Ιδεώδες και το “Δελφικό Φως”, στο οποίο καταλήγει ως πηγή πολιτισμικής αναγέννησης και πολιτισμικής πρότασης ο Γεράσιμος Σκλάβος, δεν αποτελούν ξεπερασμένα ιδεολογήματα του χθες. Αποτελούν πολιτισμικές αείρροες πηγές, από τις οποίες άντλησε δυνάμεις (όσες μπόρεσε) και η Αναγέννηση και ο Διαφωτισμός.

Η σημασία της Ελληνικότητας

Με αυτήν την έννοια η Ελληνικότητα αποτελεί πηγή που μπορεί να εμπνέει να γονιμοποιεί “το άγονο σήμερα”, να ανοίγει δρόμους ελπίδας για το αύριο. Επιχειρώντας μια ιχνογράφηση του πολιτισμικού, αξϊακού, ηθικού και πολιτικού περιεχομένου της Ελληνικότητας καταλήγω στις ακόλουθες παραδοχές:

"Η λ ε ί α τ η ς Κ ο ρ ί ν θ ο υ"

Του Γεράσιμου Σκλαβούνου

Ο  Βρετανο-Ινδός  πρωθυπουργός  της  Γηραιάς - Πονηράς  Αλβιόνος  Σούνακ ( του οποίου  η  μακρινή  πατρίδα  είχε  λεηλατηθεί  άγρια από  τους  ιμπερια -ληστές ), απέρριψε  κατηγορηματικά την  επιστροφή  των  γλυπτών του  Παρθενώνα  στην ιστορική  τους  πατρίδα!!!

     ΕΙΣ   ΙΤΑΛΙΚΗΝ   ΠΑΡΑΛΙΑΝ

    Του  Κωνσταντίνου  Καβάφη

   Ο Κήρος  Μενεδώρου,      Ιταλιώτης  νέος,

   τον  βίον  του  περνά       μέσα  στες  διασκεδάσεις °

   ως  συνηθίζουν  τούτοι     οι απ' την  Μεγάλη  Ελλάδα

    μες  τα  πολλά  τα  πλούτη       αναθρεμένοι  νέοι.

    Μα  σήμερα  είναι  λίαν,         παρά  το  φυσικό  του

    σύννους  και  κατηφής.        Κοντά  στην  παραλίαν ,

    με  άκραν  μελαγχολίαν        βλέπει  που  εκφορτώνουν

    τα  πλοία  με  την  λείαν        εκ  της  Πελοποννήσου.

   Λ ά φ υ ρ α   ε λ λ η ν ι κ ά,    

  η  λ ε ί α   τ η ς   Κ ο ρ ί ν θ ο υ.

     Ά  σήμερα  βεβαίως       δεν  είναι  θεμιτόν,

    δεν  είναι  δυνατόν      ο  Ιταλιώτης  νέος

    νάχει  γιά  διασκεδάσεις     καμιάν  επιθυμίαν.

     [ 1925 ]

 * Η  Κόρινθος  καταστράφηκε  ολοσχερώς  από  τον 

    ύπατο  Μόμμιο το  146 π.Χ.

    Ιταλιώτες  λεγόταν  οι  Έλληνες  της  Κάτω  Ιταλίας. 

Περί ασκητικής ολιγάρκειας, αυτοθυσιατικής προσφοράς,σεμνότητας και ταπεινότητας,σεβασμού του δημοσίου πλούτου και προτύπων ηγεσίας... Καποδιστριακός ο Λόγος.

 Με αφορμή τα όσα περί του θέματος,είδαμε και ακούσαμε αυτές τις ημερες΄......//Δυο χαρακτηριστκά,σχετικά με το θέμα, συντομότατα κειμενα του Ιωάννη Καποδιστρια. 

1)Αποσπασμα απο την επιστολη Καποδιστρια προς του Ελληνες τον Σεπτεμβριο του 1822.

2) Η Επιστολή  για την αναζήτηση γραμματέα ... τα απαραιτητα προσοντα και οι προβλεπόμενες αμοιβές!

Απο την επιστολή του 1822.

"Ο επονομασθείς δίκαιος

 Αριστείδης εστάθη είκοσι πέντε έτη θησαυροφύλαξ της Ελλάδος, και όταν μετά τον θάνατόν του ηθέλησαν οι Αθηναίοι να τω κάμουν λαμπρά επιτάφια, ηναγκάσθησαν να εξοδεύσουν από το κοινόν, επειδή ο Αριστείδης απέθανε πτωχός, και δεν είχε μήτε παλάτια μήτε δούλους. Ο τελειότερος των ελληνικών ανδρών Επαμεινώνδας δεν εκβήκε του οίκου του μίαν ημέραν, επειδή έπλυνεν εκείνην την ημέραν η μήτηρ του το φόρεμά του, και δεν είχεν άλλο δια να φορέση.

 Τούτων λοιπόν τας αρετάς πρέπει να μιμηθήτε εάν θέλετε να αποθανατισθήτε ως εκείνοι, και να κάμετε ένδοξον και ευτυχή την τοσούτους αιώνας δυστυχήσασαν ταλαίπωρον Ελλάδα."

Απο την αναζήτηση γραμματέα.. 

 ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ ΣΤΟΝ ΜΥΝΙΕ.

Επίστολή του Ι. Καποδίστρια στην οποία καταδεικνύεται η ακεραιότητα, η απλότητα και η αγαθή φύση του χαρακτήρα του ... 

Τω Κ. Μυνιέ, ιερεί, εις Γενεύην.

Λονδίνω, 8 Αυγούστου 1827.

«… Μόνος είμαι, και ασθενής την υγείαν, και γέρων ήδη, και υπερκεκοπιακώς. Και τοι δε την ψυχήν ακμαιότατος, ως παρά Θεού και της συναισθήσεως των χρεών μου εγκρατυνόμενος δεν δύναμαι όμως να αρκέσω εις όλα, ουδέ να αρμόσω το ρεύμα του χρόνου προς τας υλικάς χρείας, και χρήζω λοιπόν πάντως φίλου τινός δυναμένου εκ μιας λέξεως να αρπάση τον στοχασμόν μου και να τον εξερμηνεύση απαραλλάκτως και έτι κάλλιον εμού είτε από γλώσσης είτε δια γραφής. «…θέλω να λέγω προς τον φίλον μου• «ιδέ τούτον τον λογαριασμόν και ειπέ με κατά συνείδησιν αν εγκριτέος παρ’ εμού.» Επί δε ταύταις ταις ηθικαίς και διανοητικαίς χάρισιν αν ο ζητούμενος νέος έχη και χείρα καλλιγράφον, και όσα γράφει καλώς αναγινώσκωνται, δεν θέλω τίποτε περισσότερον."

Ο Καποδίστριας προετοιμάζει την Επανάσταση – Η θέση της Αριστεράς

Αξελός Λουκάς

Έχοντας αναφερθεί στο προηγούμενο σημείωμα στο βιβλίο του Σκλαβούνου θα σταθώ, όπως προείπα, στο ακανθώδες ζήτημα των απόψεων της Αριστεράς απέναντι στο φαινόμενο Καποδίστριας. Είναι η έρευνα των πηγών που έσπρωξε τον Σκλαβούνο να αναδείξει στοιχεία της αρνητικής αυτής στάσης. Θεωρώντας ως κεκτημένο τα όσα γράφει, θα προβώ σε έναν εμπλουτισμό και ανάλυση με βάση και τις δικές μου έρευνες την τελευταία 15ετία στο έργο του Γεωργίου Σκληρού, που θα κυκλοφορήσουν σε βιβλίο.

Ας δούμε, λοιπόν, ποιες είναι οι απόψεις που διατυπώνει για τον Καποδίστρια ο Σκληρός, πρώτος εισηγητής του μαρξισμού στην Ελλάδα με το περίφημο βιβλιαράκι του “Το Κοινωνικόν μας Ζήτημα” και στην συνέχεια με το κύκνειο άσμα του “Τα σύγχρονα προβλήματα του Ελληνισμού”. Από το προοίμιο κιόλας τοποθετείται αρνητικά στις όποιες θετικές γνώμες ιστορικών για τον Καποδίστρια τονίζοντας ότι: «Εννοείται όχι μόνον καμιά σημασία δεν πρέπει να δώσουμε στη γνώμη των συντηρητικών ιστορικών μας, αλλά να τόχωμε και κανόνα απαράβατο να ζητούμε την αλήθεια ακριβώς στο αντίθετο μ’ εκείνα που διαβεβαιώνουν αυτοί».


Δεν θεωρώ αναγκαίο να σταθώ αναλυτικά στην παραπάνω λογική, διατυπώνοντας το αυτονόητο, ότι αρχής γενομένης από τον Θουκυδίδη, όλοι οφείλουμε να γνωρίζουμε πια ότι η αλήθεια δεν βρίσκεται στα πολιτικά φρονήματα του ιστορικού, αλλά στο αν έχει το επιστημονικό ήθος να σεβαστεί τα αυθεντικά στοιχεία, χωρίς να τα αποσιωπήσει, στρεβλώσει ή αλλοιώσει με βάση την ιδεολογία του. Ο αυτοεγκλωβισμός του Σκληρού, είναι, λοιπόν, προφανής.

O Σκληρός για τον Καποδίστρια

Έχοντας ήδη εκ των προτέρων τοποθετηθεί, μας δίνει μιαν αρκετά ουσιαστική περιγραφή της άποψής του: «Το σύστημα του Καποδίστρια είχε περίπου την εξής βάση: Να στηριχθή στη μεγάλη πλειοψηφία του μεσαίου και κατωτέρου λαού φροντίζοντας κυρίως για τις οικονομικές ανάγκες του, και να χτυπήση εν ανάγκη την ως τα τώρα κυριαρχούσα τάξη που θα ήθελε τυχόν να φέρη εμπόδια στη φωτισμένη δικτατορία του. Η κυριαρχούσα αυτή μειονοψηφία αποτελείτο από τις μεγάλες οικογένειες του τόπου και τους αγωνιστάς εν γένει, τους μορφωμένους ευρωπαΐζοντας πολιτικούς και τους λοιπούς ανθρώπους του πνεύματος και των γραμμάτων.

»Όλους αυτούς τους περιφρονούσε και φανερά τους κατηγορούσε ο Καποδίστριας. Τους προύχοντες ως τουρκομαθημένους κοτσαμπάσηδες, εγωϊστάς και εχθρούς του λαού, τους μορφωμένους φαναριώτες πολιτικούς ως φιλοδόξους ραδιούργους και ταραχοποιούς, τους φιλελεύθερους μορφωμένους ανθρώπους και δημοσιογράφους ως κούφους φρασεολόγους και βλαβερούς δημαγωγούς. Δεν καταλάμβανε ότι και σωστά αν ήταν όλα αυτά, πάλιν ήταν μια πραγματικότης, που έπρεπε να τη λάβη υπ’ όψη του και όχι να την πολεμήση άκριτα και αψυχολόγητα. Τον γελούσε πολύ το γεγονός ότι οι μεσαίες γεωργικές τάξεις, ιδίως της Πελοποννήσου, και ο κατώτερος λαός είχαν μοναρχικά φρονήματα και πήραν στην αρχή το μέρος του. Αυτό τονίζουν συνήθως και οι συντηρητικοί ιστορικοί μας, ότι ο λαός ζητούσε διαρκώς “αυθέντη” (“Πότε θάλθη ο αφέντης μας;”) και προσκολλήθηκε στον Καποδίστρια.

»Πολύ σωστό αυτό, αλλά ανεπαρκές και ανωφελές. Γιατί στις αμόρφωτες και ασύνταχτες ακόμα κοινωνίες δεν έχει σημασία το τι γνώμη έχει ο κατώτερος λαός, που είναι συνήθως συντηρητικός, χωρίς ξεκαθαρισμένες ιδέες και χωρίς καμιά διοργάνωση, όσον η κυριαρχούσα τάξη, που αποτελείται από τους ισχυρούς και εξέχοντας παράγοντας του τόπου, είτε σε οικογενειακό όνομα, είτε σε πλούτο, είτε σε στρατιωτική και πολεμική αξία, είτε σε μόρφωση και πολιτισμό. Και βέβαια, η γνώμη ενός Πετρόμπεη, ενός Κουντουριώτη, ενός Μιαούλη και ενός Μαυροκορδάτου την εποχή εκείνη είχε περισσότερη δύναμη, παρά η θέληση χιλιάδων ανθρώπων του λαού. Αναλόγως της εποχής και του τόπου πρέπει να λογαριάζεται και να κρίνεται η αναλογία της πραγματικής αξίας των κοινωνικών δυνάμεων».

Το μέλλον ως δυστοπία!

Το μέλλον ως δυστοπία!

Το σιδερένιο κλουβί και οι επερχόμενες παγωμένες νύχτες του Max Weber.

 Γεώργιος Σκλαβούνος

Εν όψη της πολλά υποσχόμενης εκδήλωσης στον ΠΑΡΝΑΣΣΟ. στις 2/12/2022  και ωρα 7μμ

   Σε μια σειρά προφητικών, αφυπνιστικών, εφιαλτικά αποκαλυπτικών αναφορών του, ο Γερμανός φιλόσοφος και κοινωνιολόγος Max Weber (1864-1920), διαπιστώνει (από τότε), την αδυσώπητη πορεία και την παράδοση της ανθρωπότητας σε ένα αιγυπτιακού τύπου σύστημα υπερ-συγκεντρωτικής, ανεξέλεγκτης, γραφειοκρατικής εξουσίας. Επισημαίνει, μάλιστα, ότι το σύστημα της εποχής μας, ενώ αντιγράφει στην έσχατη λεπτομέρεια του, το αιγυπτιακό, είναι κτισμένο σε θεμέλια τεχνολογικά και επιστημονικά τελειότερα.

Στα έργα του, “Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού”, (1904-1905), “Η Πολιτική ως Επάγγελμα” (διαλέξεις στην Ένωση Ελεύθερων Φοιτητών 1919), τεκμηριώνει λεπτομερώς την αδυσώπητη πορεία της ανθρωπότητας σε αυτό που ονόμασε «σκότος παγωμένης πολικής νύχτας» και “σιδερένιο κλουβί”. Κατά τον Weber, η πορεία οργάνωσης της παραγωγής, της οικονομίας, της γνώσης, της έρευνας, και της αξιοποίησης τους, της πολιτικής, της ζωής μας στο σύνολο της, βρίσκεται σε αναπότρεπτη τροχιά εγκλεισμού στο “σιδερένιο κλουβί” γραφειοκρατικής εξουσιαστικής, εξορθολογιστικής, υπέρ-συγκέντρωσης.

Ενός είδους γραφειοκρατικού εξορθολογισμού μηχανιστικού, απολιθωμένου, αποξενωμένου από ανθρώπινες ευαισθησίες και αξίες, που αντί να υπηρετεί τον άνθρωπο, τον απαξιώνει, καταλύει την ελευθερία του, ατομικά και συλλογικά, την εσωτερική και την κοινωνική του συνοχή. Κατά τον Weber, ο αγώνας και η αγωνία για ακριβείς «ορθολογικούς υπολογισμούς-προ-υπολογισμούς», «ακριβή ορθολογική προβλεψιμότητα», που θα διασφαλίσει επικερδή αποτελεσματικότητα, καθιστά τον άνθρωπο ασήμαντο, απρόσωπο δόντι, στον οδοντωτό τροχό της οργανωτικής παραγωγικής διοικητικής μηχανής.

ΟΧΙ στην εκχώρηση ς και την εμπορευματοποίηση του Πεδίου Άρεως από το Ίδρυμα Ωνάση

Gerasimos Sklavounos

Τα καθάρματα !

Τώρα έβλεπα τυχαία στη τηλεόραση πως έχουν μετατρέψει τη μισή Πλατεία Συντάγματος σε γήπεδο μπίτς- βόλευ Εμπορευματοποίηση του δημόσιου χώρου , από τον Δήμαρχο σίγουρα. Αλλοιώνουν την έννοια του ιστορικού δημόσιου χώρου και ό,τι νοηματοδοτεί αυτή η Πλατεία.

Η ίδια εμπορευματοποίηση και στο πάρκο του Πεδίου Άρεως. Ο γνωστός Πατούλης (συμμέτοχος στο σκάνδαλο Νοβάρτις παρά την πλαστογραφεία της μετάφρασης), έχει παραδώσει τον ιστορικό χώρο με το μοναδικό Ηρώο του 1821 στην Αθήνα και τον τάφο του Υψηλάντη, στο Ίδρυμα Ωνάση προς ανάπλαση και εμπορευματοποίηση . Ήδη έχουν στηθεί μεγακατασκευές - δικτυώματα πάνω στους χώρους πρασίνου.

Αύριο είναι η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος.

Το άθλιο νεο-αποικιοκρατικό , "πανδημικό" και μεγαλοολιγαρχικό καθεστώς της πατρίδας μας , έχει καταφέρει σχεδόν να ξεχάσουμε την 5η Ιουνίου που κάποτε τιμούσαμε αγωνιστικά, διεκδικητικά ,ενωτικά.

Από ό,τι έχω υπόψη μου μόνο η κίνηση "Όχι λιμάνι στην Πειραική" την τιμά αύριο με αγωνιστικές εκδηλώσεις στον Πειραιά.

Αξιομνημόνευτα και παραλειπόμενα κείμενα του 1821

Όταν ο Καποδίστριας αποκαλύπτει, χωρίς να αποκαλύπτεται και αφού έχει ενθαρρύνει τον Αλή Πασά στην σύγκρουσή του με τον Σουλτάνο, τελικά παρεμβαίνει αποφασιστικά στην σύγκρουση Αλή Πασά-Σουλτάνου, μέσω της καθοδήγησης και της χρηματοδότησης των Σουλιωτών. Πόσες φορές πρέπει να διαβάσουμε τον Καποδίστρια για να τον καταλάβουμε!

Η επιστολή Καποδίστρια στον Πετρόμπεη στέλνεται αφού έχει προηγηθεί η συνάντηση Καποδίστρια-οπλαρχηγών στην Κέρκυρα, το Πάσχα του 1819. Συνάντηση στην οποία παραβρέθηκαν, όπως βεβαιώνει ο ίδιος ο Καποδίστριας στην λεγόμενη αυτοβιογραφία του, όλοι οι αρματολοί που ήταν μαζί του στην εποποιία της Λευκάδας στα 1806-1807. Ανάμεσα σε αυτούς σημαντικοί απόστολοι της Φιλικής Εταιρείας όπως π.χ. ο Χριστόφορος Περραιβός.

Στην συνάντηση αυτή, του Πάσχα της Εθνεγερσίας, στην Κέρκυρα, δεν είχε παραβρεθεί ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης. Nα τονίσουμε επίσης ότι: Αυτήν την καθοριστικής σημασίας για την πορεία του ’21 συνάντηση, την αγνοεί ο Ξάνθος. Όπως έχω τεκμηριώσει, στο βιβλίο μου “Ο Άγνωστος Καποδίστριας”, (εκδόσεις Παπαζήση Αθήνα 2011,σελ, 123-125),παραθέτοντας επιστολές από το αρχείο του Ξάνθου.

ΚΛΙΚ...

Αξιομνημόνευτα και παραλειπόμενα κείμενα του 1821:

Ο Max Weber και το “σιδερένιο κλουβί”

Ο Max Weber και το “σιδερένιο κλουβί”: Σε μια σειρά προφητικών, αφυπνιστικών, εφιαλτικά αποκαλυπτικών αναφορών του, ο Γερμανός φιλόσοφος και κοινων

Πατριωτισμός και Αριστερά (β’ μέρος)

Γεράσιμος Σκλαβούνος -

Α.  Από  τον Μπακούνιν  στον  Λένιν

Είδαμε στο  Α ‘ μέρος  πώς επαίνεσε  ο Μπακούνιν  -όπως  και  ο Μάρξ τον  πατριωτισμό  του  γαλλικού προλεταριάτου  και  την αντίσταση  του στην  πρωσσική κατοχή με  την  εξέγερση  της  Κομμούνας του Παρισιού. Επίσης  την  θέση του ,και  την  αντίθεση  του, απέναντι στο ενιαίο γερμανικό  Κράτος (το  “Κ”  πάντα κεφαλαίο γι αυτόν ) , “την  πηγή  κάθε  δεσποτισμού στην Ευρώπη”.

Γι αυτό  ο  Μπακούνιν  θεωρεί  πως  μέχρι την κατάργηση του Γερμανικού Κράτους  και  την  συνεπαγόμενη “ελεύθερη  και  αδελφική  συμμαχία ” των  σλαβικών, λατινικών  και γερμανικών  λαών  της Ευρώπης , ” θά’ναι
μιά  αδήριτη  ανάγκη  η  συμμαχία  των  σλαβικών  και των  λατινικών  λαών, εναντίον  των  εισβολων  των Γερμανών  που τους  απειλούν  και  τους  δύο ” .(1)

Ώς  προς  την  ” αρχή  της  εθνικότητας ” γράφει “Η εθνικότητα δεν  είναι μιά  ανθρώπινη  αρχή “, [ μάλλον  εννοεί  ” πανανθρώπινη ” αρχή ,κάτι  που  να χαρακτηρίζει  το  γένος ] , ” είναι  μιά  αρχή  ιστορική ,τοπικιστική, ένα  γεγονός  που  έχει  αναμφίβολα το δικαίωμα , όπως και οποιοδήποτε άλλο  πραγματικό και  αβλαβές  φαινόμενο , ν’ αναγνωριστεί δ η μ ό σ ι α.  Κάθε  λαός ,όπως  ακριβώς  και  κάθε  άτομο , είναι εκείνοςπου είναι  άθελα  του,  και έχει  αναμφίβολα  το  δ ι κ α ί ω μ α  να  είναι  αυτό  που  είναι. Να  τί  είναι αυτό που  ονομάζουμε  ε θ ν ι κ ό    δ ι κ α ί ω μ α. ”

Όμως “όσο  λιγότερο σκέφτονται  τον εαυτό  τους τόσο  περισσότερο αλληλοεισδύουν  στην  παγκόσμια ιδέα  της  ανθρωπότητας , και τόσο  περισσότερο ζωντανεύουν  και  προσδίδουν ένα  νόημα , ο ένας  στην  εθνικότητα  του  και  ο άλλος  στην  ατομικότητα  του “.(2)

Θαυμάσια  διαλεκτική  σκέψη.  Προκύπτει  κατά  συνέπεια  και το  δικαίωμα υπεράσπισης  της  εθνικότητας  του  καθενός ,το  δικαίωμα    άμυνας σε  ξένη  επίθεση.

” Ο πόλεμος της Κριμαίας”,(μεταξύ Ρωσίας από την μιά,και  Αγγλίας ,Γαλλίας και  Τουρκίας  από  την άλλη ),” δενήταν πόλεμος επιθετικός”(γιά την Ρωσία ), “αλλά αμυντικός. Θα  μπορούσε  και  θα  έ π ρ ε π ε  να  γίνει ένας ε θ ν ι κ ό ς  πόλεμος . Γιατί  δεν  κατάφερε  να  γίνει ;Επειδή οι ανώτερες τάξεις είναι πάντα σάπιες ,ξεφτυλισμένες  και  δειλές ,και  επειδή ο λαός αποτελεί τον φυσικό εχθρό του Κράτους”(σ. 81).

Πολύ  σημαντική  η  επισήμανση  αυτή . Και  εξηγεί  την διαχρονικά ” κατευναστική “,”ενδοτική”, “φοβική ” στάση της  ελληνικής  άρχουσας  τάξης  απέναντι  στην ιμπεριαλιστική  τουρκική. Αυτό  που  φοβάται  η πρώτη  είναι τον λαό άμα πάρει τα  όπλα . Προτιμάει  να  σκύβει το κεφάλι  στην  τουρκική  άρχουσα  τάξη  και  τους ΝΑΤΟικούς  προστάτες  της ,και  να  χειραγωγεί  έτσι με την φοβία τον ελληνικό λαό. Τώρα  που  ανέλπιστα (;)προστέθηκε  στο  οπλοστάσιο  της  άλλη  μιά  φοβία, ο  κοροναιός , προσπαθεί  να  δείξει  ότι  ορθώνει ανάστημα.

Όχι όμως  και απέναντι στην  πηγή κάθε  δεσποτισμού-που  θα  έλεγε  και ο  Μπακούνιν- την  Γερμανική ΕΕ  και  το αμερικρατούμενο  ΝΑΤΟ .

Β. Ο  Λένιν  γιά  τον  πατριωτισμό

Πατριωτισμός και αριστερά

Από

 Γεράσιμος Σκλαβούνος

 -

Τα  πρόσφατα  γεγονότα έφεραν επιτακτικά στο προσκήνιο το  θέμα του  πατριωτισμού  και  των συνόρων, της  εθνικής κυριαρχίας, της  παγκοσμιοποίησης  και  του  διεθνισμού.

Στα  πλαίσια  αυτού  του  σημειώματος ,εννοείται ότι μόνο ορισμένα από αυτά μπορούμε να θίξουμε, και αυτά ακροθιγώς, ξεκινώντας ιστορικά  από τα βασικά για  την Aριστερά. Δηλαδή τους κλασικούς του μαρξισμού αλλά και του  αναρχισμού.

Α. Προλετάριοι. Πατρίδα ;

Κάποιοι προβάλουν μόνο μια φράση του “Κομμουνιστικού  Μανιφέστου “: “Οι  προλετάριοι  δεν έχουν πατρίδα , παραβλέποντας ασυλλόγιστα και αντιδιαλεκτικά, όλο  το  υπόλοιπο  κείμενο  που λέει :

” Ακόμα κατηγόρησαν τους κομμουνιστές ότι θέλου να καταργήσουν τ  ά  χ  α  την πατρίδα, την  εθνότητα. Οι  εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Δεν μπορείς να τουςπάρεις  κάτι  που  δεν  έχουν “(1).

[Οι εργάτες  λοιπό  δεν έχουν πατρίδα(ή αισθάνονται ότι κάποιοι τους την έχουν στερήσει), όχι οι κομμουνιστές, οι οποίοι είναι συνειδητά πολιτικά όντα, και  αποκρούουν τις  κατηγορίες ότι θέλουν τ  ά  χ  α να καταργήσουν την πατρίδα. Η ίδια η αστική τάξη έχει  αφαιρέσει κάτω από τα πόδια των εργατών την πατρίδα, την εθνικότητα, τους έχει κάνει  μισθωτούς σκλάβους, αφαιρώντας τους την γη των προγόνων τους  με  την “πρωταρχική  συσσώρευση” κεφαλαίου.

Μήπως οι σκλάβοι της αρχαιότητας είχαν πατρίδα; Ή μήπως το κεφάλαιο το ίδιο έχει  πατρίδα ; Μετακινείται και μαζί του μετακινείται και το εξάρτημα του ο εργάτης, όταν δεν  μένει  άνεργος  στους  πέντε δρόμους, και αναγκάζεται να μεταναστεύσει από μόνος του  ή  να  πεθάνει  σαν  το  σκυλί].

Στην συνέχεια ο Μάρξ και ο Ένγκελς διαβλέπουν και προσβλέπουν στην πολιτικοποίηση  των εργατών μέσω του κομμουνιστικού κόμματος ή άλλων εργατικών κομμάτων, και στην  κατάκτηση  της  εξουσίας.

Το μεταναστευτικό και ο «βιομηχανικός εφεδρικός στρατός»

Από

 Γεράσιμος Σκλαβούνος

 -

Ο όρος «βιομηχανικός εφεδρικός στρατός» χρησιμοποιήθηκε και επεξηγήθηκε πρώτη φορά από τον Μάρξ στο «Κεφάλαιο»(1), όταν ανέπτυξε το νόμο της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης. Η συσσώρευση κεφαλαίου (το οποίο είναι τμήμα του όλου πλούτου), είναι η μετατροπή τμήματος της υπεραξίας σε κεφάλαιο, είναι η επανεπένδυση από τον κεφαλαιούχο (και όχι η ατομική του κατανάλωση), ώστε να συνεχιστεί η παραγωγική διαδικασία. Ο εφεδρικός στρατός είναι συνοπτικά οι άνεργοι, οι μισοαπασχολούμενοι, το πρεκαριάτο. Η ουσία του νόμου, η κινητήρια του δύναμη, είναι η δημιουργία αυτού του εφεδρικού στρατού.

«Όσο μεγαλύτερος είναι ο κοινωνικός πλούτος, το κεφάλαιο που λειτουργεί, η έκταση και η ένταση της αύξησης του, επομένως και το απόλυτο μέγεθος του προλεταριάτου και η παραγωγική δύναμη της εργασίας του, τόσο μεγαλύτερος είναι ο βιομηχανικός εφεδρικός στρατός. Η αύξηση της διαθέσιμης εργατικής δύναμης προκαλείται από τις ίδιες αιτίες που προκαλούν την αύξηση της επεκτατικής δύναμης του κεφαλαίου. Επομένως το σχετικό μέγεθος του βιομηχανικού εφεδρικού στρατού αυξάνει μαζί με τις δυνάμεις του πλούτου. Όσο μεγαλύτερος όμως είναι αυτός ο εφεδρικός στρατός σε σχέση με τον εν ενεργεία εργατικό στρατό, τόσο μαζικότερος είναι ο σταθεροποιημένος υπερπληθυσμός που η φτώχεια του είναι αντιστρόφως ανάλογη προς τα βάσανα της δουλειάς του. Τέλος, όσο πιο μεγάλο είναι το εξαθλιωμένο στρώμα της εργατικής τάξης και ο βιομηχανικός εφεδρικός στρατός, τόσο πιο μεγάλος είναι ο επίσημος παουπερισμός» [φτωχολογιά που ζει από επιδόματα, αν ζει…. Pauperismus]. Αυτός είναι ο απόλυτος γενικός νόμος της «κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης («Το Κεφάλαιο» Ι, σ. 667).

Πιο πριν ο Μαρξ είχε χαρακτηρίσει απόλυτο νόμο του καπιταλισμού, «την παραγωγή υπεραξίας, το κυνήγι του κέρδους» (σ. 640). Το «απόλυτο» έχει κάτι το στατικό, το «γενικό» έχει κάτι το «κινητικό», «γενικεύει», «ολοκληρώνει». Για να κυνηγήσει κέρδος πρέπει να έχεις και τα κατάλληλα όργανα, μηχανές, ανθρώπους, απασχολούμενους ή άνεργους.

Επίσης ο Μαρξ:

Η ιστορία διδάσκει. ( ; )

Από Γεράσιμος Σκλαβούνος

Ασφαλώς και η ιστορία διδάσκει, αρκεί να την μελετήσει κανείς σε βάθος, με κριτική σκέψη και απαλλαγμένος από τα στερεότυπα.

Δεν πρόκειται προφανώς γιά την ατομική “γνώση γιά την γνώση”, αλλά γιά άντληση συλλογικά διδαγμάτων γιά το δραματικό παρόν και το επίφοβο μέλλον.

1. Τ ο υ π α ρ ξ ι α κ ό  ε ρ ώ τ η μ α.

Το υπαρξιακό ερώτημα που τίθεται επιτακτικά αυτή την στιγμή είναι το εξής : Ο εκ της Ευρώπης εκπορευόμενος άνθρωπος και μαζί μ’αυτόν ο Ευρωγέννητος κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής και διανομής που έχει επικρατήσει ή εξαρτήσει το μεγαλύτερο μέρος
της υφηλίου ,με τις τεράστιες παραγωγικές και καταστρεπτικές δυνάμεις που αναπτύσσει, θα οδηγηθεί στην αυτοκαταστροφή και την καταστροφή όλου του πλανήτη, ε ί τ ε αυτό γίνει με ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα, ε ί τ ε με έναν πιό αργόσυρτο αλλά στο τέλος της ημέρας σίγουρο οικολογικό όλεθρο;

Γιά το πρώτο μπορούμε να ελπίζουμε ότι η κοινή λογική και το ένστικτο αυτοσυντήρησης όλου του ανθρώπινου γένους τελικά θα το αποτρέψει,(ξεπερνώντας το πολύ πιθανό ενδεχόμενο ενός πολέμου από ατύχημα, καθώς και τον πειρασμό ενός “περιορισμένου πυρηνικού πολέμου” που θα φτάσει μέχρι το “αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων”). 

Γιά το δεύτερο,η κοινή λογική πάλι λέει ότι οι ελίτ θα σκεφτούν και θα εφαρμόσουν σχέδια γιά την αποτροπή του ολέθρου ο οποίος στοιχειώνει και τα δικά τους όνειρα.

Και δεν αναφέρομαι στις υποκριτικές, ατελέσφορες και εν πάση περιπτώσει μακρόσυρτες συμφωνίες τύπου Παρισιού, ή τα σχέδια ενός “πράσινου καπιταλισμού” , ή τα διάφορα τεχνολογικά μέσα που έχουν προταθεί γιά την αποτροπή της υπερθέρμανσης του πλανήτη, αλλά σε κάτι πιό άμεσο και αποτελεσματικό.Τον “α π ο π λ η θ υ σ μ ό” της γης, σε ποικίλη κλίμακα ανάλογα με τα εξεταζόμενα σενάρια, ώστε να μειωθεί το “οικολογικό αποτύπωμα” της ανθρώπινης παρουσίας και δραστηριότητας, αυτό το “άχθος αρούρης” που έλεγαν οι αρχαίοι, το βάρος των ανθρώπων πάνω στη γη, χωρίς να αλλάξει βέβαια, και ακριβώς γιά να μην αλλάξει, το κεφαλαιοκρατικό παραγωγικό πρότυπο(1). Μόνον να μεταλλαχθεί ενδυναμωνόμενο με την λεγόμενη 4η Βιομηχανική Επανάσταση και
την Τεχνητή Νοημοσύνη.

Οι εκλεκτικές συγγένειες της Γερμανίας με τον τουρκικό επεκτατισμό

Σκλαβούνος Γεώργιος

Τα περί διαπραγμάτευσης με την νεοοθωμανική Τουρκία και μάλιστα με την "φιλοδίκαιη και ευγενική" γερμανική παρότρυνση, αν όχι επιδιαιτησία, αποτελούν πια θέμα της καθημερινής προσπάθειας εθισμού μας. Εθισμού στην προοπτική και τελικά στην αποδοχή ενός ταπεινωτικού συμβιβασμού με τους νέο-Οθωμανούς σε ολόκληρο το μέτωπο από το Αιγαίο μέχρι την Ανατολική Μεσόγειο και την Κύπρο.

Ενός συμβιβασμού που οι νέο-Οθωμανοί επιμένουν να τον επιβάλουν και μάλιστα αμαχητί, εν όψει του εορτασμού των 200 χρόνων από το 1821. Η κοσμοϊστορική ηρωική επανάσταση ουσιαστικά κατέλυσε την Μετερνίχεια Ιερή Συμμαχία, επανέφερε τον Ελληνισμό στο προσκήνιο της ιστορίας, άλλαξε την πορεία των ευρωπαϊκών εξελίξεων και σήμανε την αρχή του τέλους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Ενός ταπεινωτικού, για τον Ελληνισμό, συμβιβασμού που οι νέο-Οθωμανοί τον επιδιώκουν (με στόχους και εκτός των ουσιαστικών γεωπολιτικών-γεωοικονομικών τους συμφερόντων) εν όψει των δικών τους εορτασμών για τα 950 χρόνια από την νίκη τους στην μάχη του Ματζικέρτ εναντίον των Βυζαντινών. Εορτασμούς που έχουν πομπωδώς καθιερώσει για την προώθηση του "οθωμανικού μεγαλείου".

Ο αποδεδειγμένος γερμανικός οικονομικός εθνικισμός, εμφανίζεται με το σχισμένο προσωπείο του δίκαιου διαμεσολαβητή. Τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, όταν η ιστορία δεν γίνεται συνείδηση επαναλαμβάνεται. Η γερμανική εξωτερική πολιτική στηρίζει τους παραδοσιακούς προπολεμικούς συμμάχους της και σχεδόν αταβιστικά τιμωρεί όσους πολέμησαν το ναζιστικό της πρόσωπο.

Η γερμανική στήριξη της νέο-οθωμανικής Τουρκίας δεν μπορεί να προβάλλεται ούτε ως διαμεσολάβηση, ούτε ως προσπάθεια συγκράτησης του "τουρκικού λύκου" στο δυτικό μαντρί. Αποτελεί στήριξη στην τουρκική –χωρίς περιστροφές– απαίτηση για την επιστροφή της Τουρκίας στην προ του Α' Παγκοσμίου Πολέμου θέση της. Μήπως η γερμανική στήριξη του τουρκικού αναθεωρητισμού αποτελεί έμμεσο αλλά σαφέστατο γερμανικό ρεβανσισμό;

Η Γερμανία στηρίζει Ερντογάν 

ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ

Του ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΣΚΛΑΒΟΥΝΟΥ*

Η βασική διαφορά ανάμεσα στην Αριστερά και την Δεξιά, ανάμεσα στην πρόοδο και την συντήρηση, είναι η έμφαση που δίνουν στο κοινωνικό από τη μια μεριά, και στο ατομικό από την άλλη. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως η Αριστερά συνθλίβει το άτομο.

Το αντίθετο. Καταπολεμάει όμως τον ατομικισμό. ´Όπως λέει το Κομμουνιστικό Μανιφέστο:"Στη θέση της παλιάς αστικής κοινωνίας με τις τάξεις και τις ταξικές της αντιθέσεις, έρχεται μια ένωση όπου η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων."(1)

Η Δεξιά αντίθετα, η συντηρητική παράταξη, υποβαθμίζει την κοινωνική ανάπτυξη, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την Θάτσερ που έλεγε:"Δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνον άτομα και οικογένειες".

Στο πολιτικό, θεσμικό επίπεδο, αυτές οι διακρίσεις μεταφράζονται στην διάκριση αναμέσα στην συλλογικότητα στη λήψη και εκτέλεση των αποφάσεων από τη μια μεριά, και τον αρχηγισμό/ολιγαρχία ή την επιβολή του ενός και των λίγων από την άλλη.

Είναι η αρχαία αντίθεση δημοκρατίας-μοναρχίας/ολιγαρχίας, ή και τυραννίας, όπου δήμος κατά τον Αριστοτέλη είναι οι πολλοί ,και μάλιστα οι φτωχοί. Γι αυτό ο ¨Ενγκελς χαρακτήριζε την αρχαία Αθήνα πρότυπο λαϊκής δημοκρατίας, αν και ταξικής στη βάση της.

Ο εφεδρικός βιομηχανικός στρατός, η μετανάστευση και η παγκοσμιοποίηση

Του Γεράσιμου Σκλαβούνου

Ο Αμερικανός καθηγητής Μάικλ Χάντσον, σε πρόσφατη (19/7/2015) συνέντευξη του στην "Εφημερίδα των Συντακτών", που αναρτήθηκε και στην Iskra, εκτίμησε πως αποτέλεσμα και τελικά στόχος του νέου προγράμματος λιτότητας στην Ελλάδα, είναι να εξαναγκασθεί σχεδόν το ένα πέμπτο του πληθυσμού της να μεταναστεύσει. Έτσι θα ασκηθεί πίεση στους μισθούς στην Γερμανία και τις άλλες χώρες να κατεβούν προς τα κάτω. "Είναι ένας ταξικός πόλεμος ενάντια στους εργαζόμενους της Ευρώπης", πρόσθεσε. "Ένας διευρωπαϊκός πόλεμος", συμπλήρωσε, "είναι η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας που επιβάλλεται στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες". 

Αυτό βέβαια δεν είναι το μόνο φαινόμενο μαζικής μετανάστευσης και ταξικών/διευρωπαϊκών πολέμων, ούτε το πρώτο, σε μια ΕΕ που διατείνεται πως ιδρύθηκε ακριβώς για να αποτρέψει τους πολέμους. Ήδη οι χώρες της Ανατ. Ευρώπης έχουν αποδεκατιστεί και έχουν περιορισμένη εθνική κυριαρχία, με άλλου τύπου μνημόνια. Η Βουλγαρία τα τελευταία 25 χρόνια έχει στερηθεί 2 εκατ. παιδιά της, η Ρουμανία 3,5 εκατ. Η Λετονία έχασε το 20% του πληθυσμού της, λέει ο Χάντσον. Και οι μισθοί διατηρούνται χαμηλότατα γιατί δεν γίνονται επενδύσεις, μιας και η εσωτερική ζήτηση είναι χαμηλή. Μ' αυτές τις χώρες θέλει να μας εξομοιώσει η τρόικα, όπως θρασύτατα διακήρυξε ο Τόμσεν, όσον αφορά τους μισθούς αρχικά. Και έπεται συνέχεια.

Οι προβλέψεις για τα επόμενα είκοσι χρόνια, είναι ότι οι χώρες των Βαλκανίων, η Ουγγαρία, η Μολδαβία, η Ουκρανία, οι Βαλτικές χώρες, θα χάσουν από 33% ως 48% του πληθυσμού τους, λόγω μετανάστευσης και υπογεννητικότητας. Η νεοαποικιοκρατία εντός Ευρώπης είναι ιδιόρρυθμη. Δεν αποικίζουν οι μητροπόλεις, αλλά αποικίζονται από τις νεοϋποτελείς χώρες που αναπληρώνουν τα κενά λόγω υπογεννητικότητας και εκεί, με έναν νέο εφεδρικό βιομηχανικό στρατό. Έτσι οι νεοϋποτελείς χώρες χάνουν κάθε ικμάδα για την παραγωγική και εθνική τους ανασυγκρότηση. Κράτη παρίες, χώρες παρίες, έθνη παρίες, αφημένα σε ένα καθοδικό σπιράλ προς την πλήρη εξουθένωση.

Ο ΛΟΥΘΗΡΟΣ, ΟΙ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΙ, Ο ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ

Του ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΣΚΛΑΒΟΥΝΟΥ

Λέγεται ότι ο Αμερικανός ΥΠΟΙΚ Τζακ Λιού είπε στον Γερμανό ομόλογο του στη σύνοδο των G7 στην Δρέσδη: «Βρείτε τα με τους Έλληνες γιατί χανόμαστε» (βλ. το άρθρο του Ν. Τσαγκρή στην «Εποχή» της 30/5). Και τόνισε την ανάγκη αναπτυξιακής πολιτικής στην Ευρώπη, με ενίσχυση των δημοσίων επενδύσεων και την τόνωση των ευρωπαϊκών εισαγωγών, ώστε να μειωθεί και το υπέρογκο εμπορικό έλλειμμα των ΗΠΑ. Ο Β. Σόιμπλε του απάντησε, κραδαίνοντας το «Βιβλίο της Ομόνοιας» με τους λουθηριανούς δογματικούς κανόνες, λέγοντας: «Εδώ είναι η Δρέσδη και πρέπει να λειτουργήσει περαιτέρω η πειθώ: οι γερμανικοί κανόνες της λιτότητας και οι ισχυροί προϋπολογισμοί είναι απαράβατοι».

Βέβαια ο Σόιμπλε όταν λέει «πειθώ»  την εννοεί για τις σχέσεις ΗΠΑ - Γερμανίας, ενώ για την Ελλάδα, αντί για την πειθώ χρησιμοποιεί την γερμανική μπότα. Όσο για τους γερμανικούς κανόνες της λιτότητας, είναι αλήθεια ότι ο Λούθηρος προέτρεπε σε αυτήν, ώστε να αποφεύγονται οι εισαγωγές ξένων προϊόντων. Ωστόσο, ο Σόιμπλε ξεχνά - όπως και η Μέρκελ της οποίας ο πατέρας ήταν Λουθηριανός πάστορας - ότι ο Λούθηρος ζητούσε την τιμωρία από τον θεό των εμπόρων, ενώ για τους τοκογλύφους ζητούσε από τους ανθρώπους να τους κρεμούν! Και όταν έλεγε τοκογλύφους, εννοούσε όσους έπαιρναν οποιονδήποτε τόκο από τα δάνεια που έδιναν, ενώ οι έμποροι ήταν Γερμανοί (με τα «μονοπώλιά» τους), αλλά και Ιταλοί που έκαναν εισαγωγές στην Γερμανία εξωτικών και ιταλικών βιοτεχνικών προϊόντων. Τότε κυριαρχούσε ακόμα ο Νότος στο Βορρά από οικονομική άποψη αλλά και θρησκευτική. Τί θα έλεγε αλήθεια σήμερα που κυριαρχούν οι Γερμανοί και εξάγουν στο Νότο εξοπλισμούς ή προϊόντα της Ζίμενς, της Μερσέντες, της BMW κ.α., σε μονοπωλιακές τιμές λόγω και των μιζών; Και οι Γάλλοι, βέβαια, οι χαριτόβρυτοι. Όσο για τους τοκογλύφους, τους ξέρουμε πια. Προστέθηκαν και τα κράτη σ' αυτούς.