31 χρόνια από τη δολοφονία Τεμπονέρα … στην πανεπιστημιακή αστυνόμευση

 

Από Ιάσων Γαβριηλίδης

Δεν είναι fake new, γιατί είναι παλιό και πέρα για πέρα αλήθεια! Δεν είναι ούτε και συνωμοσιολογία για ψεκασμένους, Flat Earthers κ.α. κυρίως γιατί τέτοιοι είναι συνήθως οπαδοί της μεταφυσικής και παραφυσικής, της συντήρησης ή της Ανεμελιάς και ξέρουμε τι ψηφίζουν και/ή από πού αγοράζουν επιστολές του Ιησού! Είναι λοιπόν αλήθεια πως μια πανδημία έκανε την εμφάνιση της και έπιασε εξαπίνης την Ελλάδα και την Ευρώπη. Άλλο τόσο αληθινό είναι πως αυτό που συνέβη στη χώρα μας ήταν μια απροκάλυπτα ωμή -και φαιδρή σε μεγάλο βαθμό- αστυνομική διαχείριση και μια χυδαία και εξόφθαλμη πολιτική εκμετάλλευση της πανδημίας.

   Δεν είναι πως δεν ξέρουν. Είναι πως δεν θέλουν. Για αυτό επέλεξαν τα κατάλληλα πρόσωπα για να στελεχώσουν την κυβερνητική και κρατική μηχανή. Ημετέρους και προσκείμενους. Η αλήθεια είναι πως αυτά υπήρχαν στην ατζέντα και σε ένα μεγάλο βαθμό τα γνωρίζαμε, όχι επειδή είμαστε συνωμοσιολόγοι ή καχύποπτοι, αλλά γιατί τα είχαν προαναγγείλει. Σε αντίθεση με παλαιότερες κυβερνήσεις της λαϊκί(στι)κης Δεξιάς, τούτη δω η νέο-αυταρχική, δυναστική εκδοχή της Νέας Δεξιάς είχε δηλώσει τους στόχους της. Κατέχοντας το κράτος περισσότερο, παρά κυβερνώντας, βρήκε μια πολύ βολική αφορμή και δικαιολογία για να προωθήσει χωρίς πολλές αντιδράσεις και κατά συνέπεια χωρίς μεγάλο κόστος (πέρα από την λίστα Πέτσα), την πολιτική της.

   Μετέτρεψε μια υγειονομική κρίση σε δούρειο ίππο για την άλωση, λεηλασία κα οριστική διάλυση του Δημοσίου αντικαθιστώντας τους γιατρούς (πραγματικούς και όχι τηλεοπτικούς) με αστυνομικούς, πρόστιμα και εγκλεισμό ενός ολόκληρου λαού. Κάποτε κάποιοι άλλοι είχαν το γύψο. Η σημερινή κυβέρνηση -στελεχωμένη και από νοσταλγούς του γύψου-, στάθηκε πιο τυχερή. Η συνταγή είναι γνωστή παλαιόθεν: καταστολή. Η ατζέντα κι αυτή παλιά και μισο-εφαρμοσμένη. Η πρώτη απόπειρα εφαρμογής ήταν μάλλον πρόωρη και βρήκε αντιδράσεις. Τότε η κοινωνία ήταν πιο υγιής και χρειάστηκε να της σπάσει ο τσαμπουκάς. Σήμερα μια καθεαυτού νόσος μας έκλεισε μέσα, με μόνη υπευθυνότητα την ατομική κι ο δρόμο άνοιξε…

   Στις 8 Ιανουαρίου 1991 δολοφονήθηκε στην Πάτρα ο εκπαιδευτικός Νίκος Τεμπονέρας, ο οποίο δέχτηκε φονική επίθεση από τραμπούκους προσκείμενους στην κυβερνώσα παράταξη, η οποία είχε εξαπολύσει ολομέτωπη επίθεση εναντία στην κοινωνία, χτυπώντας λαϊκά κεκτημένα και δημόσια αγαθά και θεσμούς (βλέπε εκπαίδευση). Ο Νίκος Τεμπονέρας υπήρξε θύμα εκείνης της μορφής τρομοκρατίας, που αν και καταδικάζεται από κι αν προέρχεται, τελικά η σκληρότητα με την οποία τιμωρείται είναι ανάλογη με το από πού προήλθε! Η τρομοκρατία αυτή ασκείται είτε άμεσα απ’ το κράτος, ή έμμεσα απ’ το παρακράτος.

Τώρα, χτυπούν με μανία οικογένειες, γυναίκες, παιδιά!

Τώρα, χτυπούν με μανία οικογένειες, γυναίκες, παιδιά!

Η κρατική βία και η εφαρμογή επιλεκτικά του νόμου σε βάρος των αδύναμων παραμένει το θεμέλιο κάθε απολυταρχικής εξουσίας, είναι το απωθημένο του τυράννου.

Αυτή η αυταρχική παρεκτροπή γεννά την πολιτική ανυπακοή, την αντίσταση που είναι αναπόσπαστο κομμάτι της δημοκρατίας την οποία κανένας νόμος και καμία βία δεν μπορεί να νικήσει.

ΓΕΡΟΜΟΡΙΑΣ

ΠΗΓΗ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

Βασίλης Μάγγος.

Errikos Finalis

Διαδήλωνε ενάντια στην καύση σκουπιδιών στο Βόλο. Ξυλοκοπήθηκε άγρια από αστυνομικούς αλήτες του δημάρχου Μπέου και της κυβέρνησης μέχρι που φώναζε "δεν μπορώ να αναπνεύσω". Επτά σπασμένα πλευρά και βλάβες σε ζωτικά όργανα. Ένα μήνα μετά οι γονείς του τον βρήκαν νεκρό.

Περιμένουμε την ιατροδικαστική έκθεση.

[από S.L.]

* Ο κ. Χρυσοχοΐδης, το χρυσό παιδί της πρεσβείας, έβγαλε ήδη πόρισμα. Μαγκιά του αφού, αντί να τραβάει γραμμές στον τοίχο της μπουζούς, ξανάγινε υπουργός της Ελληνικής Αποικίας.

ΕΚΤΑΚΤΟ!

Γιατί η σωρός του Βασίλη μεταφέρθηκε κρυφά στην Θεσσαλονίκη, κι όχι στην Λάρισα, όπως επιθυμεί η οικογένειά του;

«Μεταφέρουν τη σωρό του παιδιού μας στη Θεσσαλονίκη για νεκροψία και όχι στη Λάρισα, χωρίς τη συγκατάθεση μας. Έχουμε δικαίωμα σαν οικογένεια να επιλέξουμε και μας το στερούν» καταγγέλλει στο tvxs.gr o Γιάννης Μάγγος, πατέρας του 26χρονου Βασίλη, ο οποίος έχασε τη ζωή του χθες. «Ο γιος μας δεν είναι ένας νέος Γρηγορόπουλος, αλλά εμπιστοσύνη στο υπουργείο δεν έχουμε. Του σπάσανε τα πλευρά και τώρα τον τιμωρούν και μετά θάνατο.
...
Πήγαμε στον εισαγγελέα και τον ρωτήσαμε ευθέως: Έχει το δικαίωμα η οικογένεια να επιλέξει που θα πάει η σωρός; Του λέμε εμείς το αντέχουμε ψυχολογικά να περιμένουμε μια μέρα, αφού την Πέμπτη θα υπάρχει εκεί ιατροδικαστής. Δεν αντέχουμε το οικονομικό κόστος της μεταφοράς στη Θεσσαλονίκη, αλλά και για πολλούς άλλους λόγους επιλέγουμε τη Λάρισα. Ο εισαγγελέας μας απάντησε πως ναι, έχουμε λόγο ως οικογένεια, αλλά η απόφαση έχει ληφθεί. Ποιος πήρε την απόφαση ρωτήσαμε; Μας κοιτούσε ο εισαγγελέας χωρίς να μιλάει. Δεχτήκατε πιέσεις του είπα. Μας κοιτούσε και δεν μιλούσε, ομολογώντας με τον τρόπο του ότι δεν μπορούσε να αλλάξει την απόφαση. Μετά μάθαμε, ότι άλλαξαν τα δεδομένα και στη Λάρισα δεν θα έχει ιατροδικαστή για τις επόμενες 15 ημέρες! Σε ποιον να έχω εμπιστοσύνη λοιπόν;»
Σχετικά με την ανακοίνωση του υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, και το εάν αυτή προδικάζει το αποτέλεσμα της ιατροδικαστικής εξέτασης, ο κ. Μάγγος υπογραμμίζει πως η οικογένεια δεν θεωρεί τον 26χρονο έναν νέο Γρηγορόπουλο: «Δεν λέμε ότι το παιδί μας πέθανε από τα τραύματα. Δεν λέμε πως αυτά ήταν η άμεση αιτία θανάτου του. Ξέρουμε όμως ότι αυτός ο ξυλοδαρμός, που είχαν πέσει δέκα πάνω του και του έσπασαν τα πλευρά, επηρέασε πολύ την ψυχολογία του. Αυτό δεν θα το δείξει καμία ιατροδικαστική έρευνα. Ο γιος μας λοιπόν δεν ήταν ένας Γρηγορόπουλος, δεν διεκδικούμε κάτι τέτοιο. Αλλά αγωνιζόταν ενάντια σε ένα αστυνομικό κράτος καταστολής. Δεν θέλουμε ένα κίνημα για το παιδί μας. Ένα κίνημα για την αστυνομική βία χρειαζόμαστε».
https://m.tvxs.gr/mo/i/321225/f/news/ellada/o-pateras-maggoy-sto-tvxsgr-ti-kataggellei-gia-tin-iatrodikastiki-eksetasi-ti-leei-gia-t.html?fbclid=IwAR3Lwp9LQKb90Ghz2NM9EUmKZGbtJZUhVEtsX9hphPHcZC-SdulnvAdxNZw

Την εργοδοτική τρομοκρατία και την καταστολή κατά απεργών καταγγέλλει το ΠΑΜΕ (VIDEO - ΦΩΤΟ)

Την εργοδοτική τρομοκρατία και το όργιο καταστολής απέναντι στην πανεργατική - πανελλαδική απεργία, σε απεργούς εργαζόμενους και σε συνδικαλιστές, καταγγέλλει με ανακοίνωσή του το ΠΑΜΕ, με αφορμή δεκάδες προσαγωγές απεργών οικοδόμων στην Αθήνα, την προσαγωγή ενός εργαζόμενου στο λιμάνι του Βόλου και την κατάθεση ασφαλιστικών μέτρων από τους εφοπλιστές ώστε να βγει παράνομη η απεργία των ρυμουλκών.

«Απαιτούμε από την κυβέρνηση να αφεθούν τώρα ελεύθεροι όλοι οι συνδικαλιστές και να σταματήσει το κλίμα τρομοκρατίας. Η τρομοκρατία δε θα περάσει. Όλοι στην απεργία. Όλοι στον αγώνα. Όλοι στις διαδηλώσεις», υπογραμμίζει στην ανακοίνωσή του το ΠΑΜΕ.

Το μεσημέρι της Παρασκευής η Αστυνομία προχώρησε προκλητικά σε προσαγωγές 30 οικοδόμων έξω από το εργοτάξιο του Κέντρου Πολιτισμού «Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος», στο Νέο Φάληρο. (Δείτε βίντεο ΕΔΩ)

Λίγες ώρες μετά και κάτω από την πίεση και παρέμβαση των απεργών και εργαζομένων άλλων κλάδων οι οικοδόμοι αφέθησαν ελεύθεροι.

Υπερεθνική τρομοκρατία

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ   Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (28 Σεπτεμβρίου 2014)  Έκδοση PDF εκτυπώσιμη

Ο νέος αντιτρομοκρατικός πόλεμος που ξεκίνησε η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε) ―βασικά οι ελίτ των χωρών της Ομάδας των 7 που διαχειρίζεται τη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης― δεν αποτελεί παρά τη συνέχεια του «μακρού πόλεμου» που ανακοινώθηκε οκτώ περίπου χρόνια πριν από το Αμερικανικό Πεντάγωνο. Από τότε μας είχαν προειδοποιήσει ότι ο πόλεμος αυτός δεν θα έχει χώρο-χρονικούς περιορισμούς (μιλούσαν για σύγκρουση σε δεκάδες χώρες και για δεκαετίες που θα γινόταν συγχρόνως σε πολλά μέτωπα), σε ένα αγώνα ζωής και θανάτου, χρηματοδοτούμενο με 513 δις. δολ., παρόμοιο με αυτόν κατά του φασισμού και του κομμουνισμού. Ο στόχος, και τότε, ήταν η ματαίωση της προσπάθειας επιβολής μιας… παγκόσμιας εξτρεμιστικής Ισλαμικής αυτοκρατορίας ―τώρα την ονομάζουν «χαλιφάτο»!

Όμως ποια είναι αυτή η τρομοκρατία εναντίον της οποίας έχει συστρατευθεί ολόκληρη η Υ/Ε; Όπως είναι γνωστό, η έννοια της σύγχρονης τρομοκρατίας έλκει την καταγωγή της από την Γαλλική επανάσταση, όπου η μόνη τρομοκρατία ήταν η κρατική τρομοκρατία. Αυτό έχει σημασία να τονιστεί ιδιαίτερα σήμερα γιατί, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, η τρομοκρατία ορίζεται με όρους μεθόδων και τακτικής, ιδιαίτερα με βάση το κριτήριο εάν στοχεύει πολίτες, αντί να ορίζεται με βάση τα κίνητρα και τους στόχους των φορέων και των υποκινητών της. Έτσι, ιστορικά απελευθερωτικά κινήματα, όπως το Νοτιοαφρικανικό ANC και το Αλγερινό FLN που κτυπούσαν και πολίτες, θα χαρακτηριζόντουσαν σήμερα ως «τρομοκρατικά». Γι αυτό και σύγχρονα απελευθερωτικά κινήματα, σαν αυτό των Παλαιστινίων, χαρακτηρίζονται στην ΝΔΤ τρομοκρατικά και μάλιστα από τον μεγαλύτερο φορέα κρατικής τρομοκρατίας, το Σιωνιστικό Ισραήλ. Αντίστοιχα βέβαια ορίζονται και από την μεγαλύτερη διακρατική τρομοκρατική δύναμη στην Ιστορία, την Υ/Ε, που έχει οδηγήσει στην καταστροφή πολλά εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, είτε με την οικονομική βία που εξασκεί, είτε με τη φυσική βία. 

Διαφωτιστική βία…

(Επενδυτής, 19/10/2013)

Ξεκαθαρίζω εξαρχής: Δεν καταδικάζω τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Τουλάχιστον όχι πριν αποσαφηνίσουμε από πού προέρχεται η βία. Η βία υπάρχει πριν το είδος μας κυριαρχήσει στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας. Είναι ο όρος ύπαρξης αυτής της αλυσίδας. Και κανένας κρίκος της -ούτε η αόρατη αμοιβάδα ούτε ο τρομερός λέων- διανοήθηκε να αξιολογήσει ηθικά και να απορρίψει τη βία. Η περιγραφή του βιβλικού παραδείσου, όπου τα είδη συνυπήρχαν χωρίς κανένα να διανοηθεί να κατασπαράξει άλλο, έχει ένα αβυσσαλέο κενό: με τι τρέφονταν; Με φωτοσύνθεση;

Πέραν της τροφικής αλυσίδας, δεν χρειάζεται να είναι κανείς αμετανόητος οπαδός του Μαρξ για να καταλάβει ότι η βία ήταν και παραμένει «η μαμή, που από κάθε παλιά κοινωνία, ξεγεννά μια καινούργια». Η Ιστορία είναι μια επαναλαμβανόμενη επιβεβαίωση της παρατήρησης. Σε σημείο ώστε οι ιστορικοί να αποκαλούν «σκοτεινούς αιώνες» τα μακρά διαλείμματα στην εξέλιξη της ανθρωπότητας που χαρακτηρίζονται από ειρηνική «στασιμότητα» και απουσία βίας. Η ίδια η πρόοδος, όσες ηθικές ενστάσεις κι αν έχει κανείς γι’ αυτήν, συντίθεται από απίστευτες ποσότητες βίας -κρατικής, στρατιωτικής, πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής- που ασκήθηκε από και σε εκατομμύρια ανθρώπους.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μαρξιστής για να το αντιληφθεί αυτό. Αρκεί η στοιχειώδης γνώση της αρχαιοελληνικής μυθοπλασίας, ή μια επαφή με το έργο του Αισχύλου, για να θυμηθεί τον ιδρυτικό μύθο: η Βία μαζί με τον αδελφό της, το Κράτος, υπηρετούν τον Δία και υλοποιούν αδιαμαρτύρητα τη βάναυση εντολή του να καρφώσουν τον «κλέφτη» Προμηθέα στα βράχια του Καυκάσου. Η Βία χαρακτηριστικά βουβή, το Κράτος λαλίλαστο, επιτηρούν τον «εκτελεστή» Ήφαιστο, στον πρόλογο του «Προμηθέα Δεσμώτη» Ο Αισχύλος δεν ήταν ένας προ Μαρξ μαρξιστής. Αποδοκιμάζει τη βία του κυρίαρχου Δία και επιδοκιμάζει τη βία του «κλέφτη» Προμηθέα για να καταγράψει συμβολικά τη συνθήκη της εποχής του. Η βία που ασκούσε ακόμη και το δημοκρατικά διευθυνόμενο κράτος της κλασικής Αθήνας -για να μη σηκώνουν κεφάλι οι δούλοι, για να εφαρμόζονται οι νόμοι που ψήφιζε η συνέλευση των πολιτών, για να εξοστρακίζονται οι ανεπιθύμητοι πολιτικοί, για να συλλέγονται οι φόροι, για να αντιμετωπίζονται οι εχθροί, για να καταπνίγονται οι εξεγέρσεις στις αποικίες- ήταν μια βία αποδεκτή. Το αναγκαίο κακό που διασφάλιζε τις ελευθερίες των πολιτών.

Όχι, δεν είναι ούφο, ούτε τηλεκατευθυνόμενο. Είναι κάμερα παρακολούθησης (βίντεο)

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Σεπτεμβρίου 8, 2013

Άλλωστε είναι πανάκριβο για “χόμπι”.

Μεταμοντέρνα βαρβαρότητα

Mahatma Gandhi
Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ

«...τη σκέψη του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια δοκίμασε να την αλλάξεις...»
Γ. Σεφέρης

Η ανάδειξη της θεματικής της βίας σε ένα από τα συχνότερα εγειρόμενα θέματα συζήτησης την περίοδο αυτήν της κρίσης επιτρέπει και καθιστά συνάμα αναγκαία τη διατύπωση σκέψεων και συμπερασμάτων στο νομικό, και όχι μόνο, πεδίο. Εν προκειμένω, δεν θα εστιάσουμε στην – τουλάχιστον ανιστόρητη – προτροπή για καταδίκη της βίας «απ’ όπου κι αν προέρχεται», όποια χαρακτηριστικά κι αν έχει, όπου κι αν αποσκοπεί (είτε, για παράδειγμα, πρόκειται περί εθνικοαπελευθερωτικής ή αμυντικής βίας, όπως αυτή των επαναστατών του 1821 ή των αγωνιστών του 1940 και της Αντίστασης, είτε πρόκειται περί κατακτητικής βίας, όπως αυτή των στρατευμάτων του Άξονα κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο) ή/και στις παράλληλες σχετικές προσπάθειες μέσω θεωριών «των δύο άκρων», για τον αντιεπιστημονικό και εξυπηρετούντα πολύ συγκεκριμένες σκοπιμότητες χαρακτήρα των οποίων μία απλή μελέτη ιστορικού και φιλοσοφικού χαρακτήρα μπορεί να πείσει και τον πλέον δύσπιστο, αλλά σε ένα άλλο φαινόμενο: τη σχεδόν πλήρη αποσιώπηση της σημασίας και της κοινωνικής επικινδυνότητας της οικονομικής βίας από πολλούς εκ των τοποθετουμένων σχετικά με το θέμα της βίας γενικότερα.

Η αποσιώπηση αυτή θα μπορούσε να προκαλέσει έκπληξη στο θεωρητικό επίπεδο. Η οικονομική βία είναι εκείνη η μορφή βίας που κατεξοχήν πλήττει την ελληνική κοινωνία σήμερα. Οι άλλες μορφές βίας λειτουργούν πολύ συχνά αυτήν την περίοδο ως εργαλείο που επιτρέπει την αποτελεσματικότερη άσκηση της οικονομικής βίας (π.χ. η άσκηση φυσικής βίας από τις αστυνομικές δυνάμεις για την καταστολή της διαμαρτυρίας κατά της λήψης μέτρων λιτότητας) ή συνιστούν αποτελέσματά της. Οι δε συνέπειές της έχουν τουλάχιστον την ίδια βαρύτητα με αυτές των άλλων μορφών βίας, ενώ συχνά έχουν μεγαλύτερο εύρος.

Κωνσταντινούπολης. Ο Τούρκικος λαός διαδηλώνει στη πλατεία Ταξίμ (foto)

από  http://blogvirona.blogspot.gr

Στην μνήμη του δολοφονηθέντος Τούρκου διαδηλωτή. Αθάνατος...

Ακούστε με προσοχή τον ήχο που ακούγετε όταν το κρανίο του διαδηλωτή κτυπά στο έδαφος (0:17sec).ΜΠΑΤΣΟΙ - ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ - ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ

Η βία της αφθονίας

Φεβρουαρίου 9, 2013 από seisaxthiablog
ΚΙΜΠΙ



«Καταδικάζετε τη βία από όπου κι αν προέρχεται;». Το επιεικώς χαζοχαρούμενο ερώτημα έγινε το αγαπημένο δίλημμα που θέτει η κυβέρνηση το τελευταίο διάστημα μετ’ επιτάσεως στην αντιπολίτευση. Παρ’ ότι δεν θέλει και ιδιαίτερη επιχειρηματολογία για να δείξει κανείς πόσο ανιστόρητο είναι, παρ’ όλο που η παγκόσμια πραγματικότητα βρίθει αποδείξεων του αξιώματος ότι «η βία ήταν και παραμένει μαμή της Ιστορίας», το ερώτημα εξακολουθεί να προκαλεί χαρακτηριστική αμηχανία. Ιδιαίτερα όταν αφορά την πολιτική και κοινωνική βία.
Όσο οδυνηρή κι αν είναι η πραγματικότητα αυτή κι όσο κι αν οι βασικοί πολιτικοί και ιδεολογικοί συντελεστές της διεθνούς και της εθνικής κοινωνικής συνθήκης έχουν προσχωρήσει -ρητορικά και μόνο- στην αρχή της «μη βίας», αυτή ήταν και είναι όρος εξέλιξης κάθε συστήματος και καθεστώτος. Τίποτε δεν έχει αλλάξει από την εποχή που ο Γκάτσος το συμπύκνωσε στον στίχο του για τον Κεμάλ: «Νικημένο μου αστέρι, δεν αλλάζουν οι καιροί, με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί». Η βία παραμένει όρος ύπαρξης μιας ανθρωπότητας κατακερματισμένης σε ανταγωνιστικά έθνη, κράτη, ενώσεις, τάξεις, παρά το γεγονός ότι προηγήθηκε ένας παγκόσμιος πόλεμος που την απείλησε με αφανισμό χάρη στις ασύλληπτες τεχνικές εξολόθρευσης που επινόησε. Η άσκηση βίας ή η απειλή χρήσης της -ακόμη και στην πιο παράλογη, ισοπεδωτική μορφή της, τα πυρηνικά όπλα- παρέμεινε ρυθμιστής των διεθνών σχέσεων και της κατανομής της γεωπολιτικής ισχύος. Αλλά και των σχέσεων εξουσίας μέσα σε κάθε οργανωμένο (ή αποδιοργανωμένο) κράτος.