.jpg)
ΕΠΡΕΠΕ νά τό περιμένουμε. Θά φθάναμε κάποτε ἕως ἐδῶ
Τό κόμμα τοῦ ὁποίου ὁ ὕμνος περιέχει τόν στίχο «ζήτω ἡ Ἑλλάδα, ζήτω ἡ θρησκεία, ζήτω ἡ ΝέαΔημοκρατία» (στό ἄκουσμα τοῦ ὁποίου παραληροῦσαν ἑκατομμύρια Ἕλληνες καί Ἑλληνίδες κάποτε στίς συγκεντρώσεις τοῦ Εὐάγγελου Ἀβέρωφ, τοῦ Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, τοῦ Μιλτιάδη Ἔβερτ, τοῦ Κώστα Καραμανλῆ καί τοῦ Ἀντώνη Σαμαρᾶ) σήμερα ἐν μέσω πανδημίας εὑρίσκεται σέ ἀνοικτή σύγκρουση μέ τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Ὁ Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης εἶναι ὁ πρῶτος ἡγέτης τῆς κεντροδεξιᾶς παράταξης πού στέκεται «ἀπέναντι» σέ Ἀρχιεπίσκοπο. Καί τό ἀκόμη χειρότερο: Κρίση καί μάλιστα βαθιά σοβεῖ καί στίς σχέσεις μεταξύ τῆς Ἀρχηγοῦ τοῦ κράτους Προέδρου τῆς Δημοκρατίας Αἰκατερίνης Σακελλαροπούλου μέ τήν Ἐκκλησία, μετά τήν ἀπαξιωτική στάση της ἀπέναντι στό Ἱερό Εὐαγγέλιο κατά τήν διάσημη πλέον ἐλέῳ ἐθνικοῦ ὕμνου-δοξολογία τῆς Πρωτοχρονιᾶς. Γιατί ὅμως φθάσαμε ἕως ἐδῶ; Γιατί πλέον Μητροπολῖτες ὅπως ὁ Ἰωαννίνων Μάξιμος βάλλουν εὐθέως καί ὀνομαστικῶς ἐναντίον Ὑπουργῶν πού κατοικοεδρεύουν στό Μέγαρο Μαξίμου; Ἐπειδή εἴμαστε οἱ μόνοι πού φωνάζουμε ἀπό τήν ἀρχή τῆς πανδημίας ὅτι ὁ τρόπος πού ἀντιμετωπίζει τήν Ἐκκλησία ἡ Κυβέρνηση καί τό πολιτικό σύστημα θά ἔχει ὀλέθρια ἀποτελέσματα, δικαιούμαστε νά τό ποῦμε: Ὅλο αὐτό συμβαίνει γιατί κάποιοι δέν ἀκοῦνε. Καβάλα στό ἄλογο τῶν δημοσκοπήσεων νομίζουν ὅτι δέν τούς ἀγγίζει τίποτε. Μέ συνέπεια αὐτό πού χαρακτηρίζει τήν εὐρύτερη Πολιτεία κατά τό διανύσαν διάστημα εἶναι ἡ ἀσεβής συμπεριφορά της ἀπέναντι στόν θεσμό τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ διαρκής ἀπόπειρα ταπείνωσής του. Ἡ ἐντύπωση ὅτι ἐπιδιώκεται ἡ συντριβή του.
Έτσι ανάποδα λυγάω το βράδυ αυτό
του νου τη βέργα…
Λες και βγήκε τ′ ασανσέρ σ′ ένα κελί
που ένας τόβλεπε το φως γι′ ανατολή
κι άλλος για δύση.
(Λίνα Νικολακοπούλου, Ανθρώπων έργα)
Σε πρόσφατο άρθρο του1 ο καρδιολόγος Θανάσης Δρίτσας είλκυσε την προσοχή μας σε ένα ζήτημα καίριας σημασίας για την αντιμετώπιση έντονων και μαζικών κρίσεων, όπως η παρούσα πανδημία. Ψυχοκοινωνικές παράμετροι όπως η ατομική ευθύνη, η αίσθηση ομάδας, η εμπιστοσύνη, η στάση έναντι της εξουσίας, η αλληλεγγύη των γενεών κ.ά. διαφέρουν από χώρα σε χώρα, δημιουργώντας πολύ διαφορετικό πολιτισμικό υπόβαθρο, το οποίο – και αυτό μάς ενδιαφέρει πρωτίστως εδώ - μεταφράζεται σε περισσότερους ή λιγότερους νεκρούς. Στο συγκεκριμένο κείμενο ο συγγραφέας αναφέρεται σε λαούς της Άπω Ανατολής, που δέχθηκαν πρόθυμα περιορισμούς οι οποίοι αποδείχθηκαν σωτήριοι.
Ιστορικής βαρύτητας γεγονότα, και μάλιστα παρατεταμένης διάρκειας (με τις πανδημίες να αποτελούν το ιδανικό παράδειγμα), διαθέτουν την δύναμη να φιλτράρουν τις αξίες και τις στάσεις ενός λαού, μετατρέποντάς τες (κυριολεκτικά!) σε ζήτημα ζωής ή θανάτου. Με έκπληξη ο άνθρωπος διαπιστώνει ότι τα μέχρι τότε αυτονόητά του ενδέχεται να κρίνουν αν θα ζήσει ή αν θα πεθάνει!
Αυτό είναι που θα πρέπει ως Χριστιανοί να προσέξουμε: ότι μια τέτοια πολιτική πρόταση που επιθυμεί να ρυθμίσει την κοινωνία βάσει του νόμου της ζούγκλας, του κοινωνικού δαρβινισμού όπου ο καθένας επιδιώκει να αναρριχηθεί πάνω στα ράκη των διπλανών, μια κοινωνία που βασίζεται στον αμείλικτο ανταγωνισμό και όχι τη συνεργασία ή την άμιλλα, είναι μια βαθύτατα άθεη κοινωνία. Αν περαιτέρω ισχυρίζεται ότι έχει σχέση και με το χριστιανισμό, τότε δεν είναι απλώς άθεη, αλλά και αντίχριστη, εφόσον αντιποιείται κάτι που δεν της ανήκει, παριστάνοντας κάτι που δεν είναι.
«Τούς είναι αδιανόητη η συμπόρευση ενός ιεράρχη με το ΚΚΕ…» – Μια οφειλόμενη απάντηση στη μνήμη του Ιωακείμ
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ
και ζητώ συγγνώμη από τα θύματα της εφτάχρονης τυραννίας του Τόπου μας, ως παπάς, για όσα δεν πράξαμε οι Ιερωμένοι, να τα σώσουμε από τα άγρια νύχια τους . και για την παράλειψη ακόμη να συμπαρασταθούμε στους πόνους και τους φόβους, που τους προκαλούσαν οι αδίστακτοι διώκτες τους.
Έ π ρ ε π ε κ α ι μ π ο ρ ο ύ σ α μ ε ! Ούτε καν οι διαμαρτυρίες μας δεν διατυπώθηκαν επίσημα και διεθνώς, όπως κάνουν άλλες Εκκλησίες μη Ορθόδοξες σε παρόμοιες κακές περιστάσεις. Μα ούτε και τώρα που αποδείχνονται δικαστικώς τα άθλια και φρικιαστικά δεν εκφράζουμε τον αποτροπιασμό μας …. Και παραπονιόμαστε γιατί οι πιστοί - τα παιδιά μας, μας περιφρονούν και λένε τόσα σε βάρος μας άσχημα σχόλια!
Οι απουσίες συνεχίζονται: Δεν περιζώσαμε τότε το Πολυτεχνείο για να εμποδίσουν τα ράσα μας τα τανκς … Εκείνες οι εκκλήσεις δεν μας καίνε;
Γι’ αυτή την αμαρτία μας γιατί δεν κλαίμε; Και γιατί με τρίχινους σάκους (όχι με χρυσούς) δεν πέφτουμε στα γόνατα στον ίδιο χώρο να ζητήσουμε το έλεος του Θεού και τη συγγνώμη του Λαού; Γιατί;
Δεν είμαστε από το Λαό; Αυτή δεν είναι η αποστολή μας; Από πού βρήκαμε την υπόδειξη μόνο βασιλικά ή τυραννικά καθεστώτα να στηρίζουμε, να ευλογούμε, να ανεχόμαστε αδιαμαρτύρητα και να ορκίζουμε τους «άρχοντές» τους;
Ντρέπομαι.
