Του Μάνου Λαμπράκη
Στην καρδιά της τουριστικής Αθήνας, εκεί όπου οι σκιές των selfie σβήνουν το πρόσωπο, και οι ήχοι των μαζικών ξεναγήσεων σκεπάζουν τη φωνή, υπάρχει ακόμη ένας ναός που δεν διαφημίζεται. Δεν περιλαμβάνεται στους οδηγούς, δεν τον φωτίζει το φως των προβολέων, δεν τον πωλεί η αισθητική της νοσταλγίας. Είναι μικρός. Είναι σιωπηλός. Είναι ζωντανός. Είναι ο Άγιος Ελισσαίος, στο βάθος μιας αυλής, εκεί όπου κάποτε ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς τελούσε Λειτουργία, και όπου ο Παπαδιαμάντης και ο Μωραϊτίδης έψελναν με τον τρόπο των απλών όχι για να ακουστούν, αλλά για να χαθούν μέσα στον ήχο.
Αυτή η μικρή εκκλησία, που σήμερα περικλείεται από το Μουσείο Σύγχρονου Λαϊκού Πολιτισμού, δεν ανήκει στον χρόνο, ανήκει στην επιμονή. Ανήκει στη σιωπηλή επιμονή του ελληνικού τρόπου να θυμάται όχι με το βλέμμα της Αρχής, αλλά με το δάκρυ της απουσίας. Και σήμερα, που η Εκκλησία εορτάζει τον Προφήτη Ελισσαίο, τον μαθητή του Ηλιού και διάδοχο του πνεύματος, αυτός ο τόπος μοιάζει να κρατά ένα ρήγμα ανοικτό, όχι στον ουρανό, αλλά μέσα στη λήθη μας.
Ο Προφήτης Ελισσαίος, εκείνος που «έλαβε την διπλή μερίδα» του Πνεύματος, είναι το αρχέτυπο του ανθρώπου που δεν έλαβε δόξα, αλλά έλαβε χάρη. Δεν είδε άρματα πυρός, αλλά ανέλαβε τον μόχθο, δεν αποκαλύφθηκε ως κοσμοϊστορικός ήρωας, αλλά ως υπομνηματικός υπηρέτης του Λόγου. Το όνομά του σημαίνει «Ο Θεός μου είναι σωτηρία» όχι δόξα, όχι ένδοξη επιστροφή, αλλά σωτηρία που έρχεται μέσα από τη σιωπή.
