Ο Βαγγέλης Πισσίας τιμάται για την προσφορά του στους λαούς της Μέσης Ανατολής - Φεστιβάλ Resistange

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Βαγγέλης Πισσίας στο Φεστιβάλ Restistange και του "Δρόμου της αριστεράς" τιμήθηκε από τον εκπρόσωπο του Λιβάνου για την προσφορά του στους λαούς της Μέσης Ανατολής.

"Σύντροφε, συναγωνιστή Βαγγέλη μας κάνεις υπερήφανους γι΄αυτά που έκανες, γι΄αυτό που ήσουν, για όσα είσαι, για όσα μας εμπνέεις να κάνουμε μαζί σου στο μέλλον".

Ο Βαγγέλης Πισσίας ως Έλληνας Αιγυπτιώτης, που γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια όπου και έζησε ως τα 16 του, αγάπησε τους λαούς της Μέσης Ανατολής και διατήρησε μέχρι σήμερα τους δεσμούς του με τα απελευθερωτικά κινήματα της περιοχής. Βαθύς γνώστης σε θέματα της Μέσης Ανατολής, Αριστερός, κινηματικός και ακτιβιστής, ιδιαίτερα γνωστός από την αγωνιστική δράση του στο παλαιστινιακό, με αποκορύφωμα το συντονισμό της Πρωτοβουλίας «Ένα Καράβι για τη Γάζα», στα πλαίσια του ευρύτερου διεθνούς κινήματος Free Gaza Movement.

 Εμπνεύστηκε και τέθηκε επικεφαλής σε στόλο που μετέφερε βοήθεια στην αποκλεισμένη Γάζα της Παλαιστίνης στρέφοντας τα φώτα της παγκόσμιας κοινής γνώμης στην πολύπαθη περιοχή. Σήμερα είναι ομότιμος καθηγητής, Δρ. Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων. Διδάσκει «Γεωπολιτική των υδάτων» στο Μεταπτυχιακό ΠΣ της ΑΣΠΑΙΤΕ

ΠΗΓΗ- Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η ΡΕΥΣΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Ο Γιώργος Παπαϊωάννου συζητά με τον Βασίλη Ασημακόπουλο, δικηγόρο-πολιτικό επιστήμονα και τον Δημήτρη Γιαννάτο, κοινωνιολόγο. Παρεμβαίνουν ο Χάρης Μαντινιώτης, οικονομολόγος και ο Ερρίκος Φινάλης, δημοσιογράφος, αναλυτής διεθνών θεμάτων

«50 χρόνια μετά: Κύπρος – Ελευθερία!»

Εκπομπή: «Μάχη της Λευκωσίας 14/8 – 17/8 1974»

Την Τετάρτη 17 Ιουλίου, στις 20:00, λίγες μέρες πριν την επέτειο του Αττίλα, θα προβληθεί από το κανάλι του συνεδρίου, η εκπομπή: «Μάχη της Λευκωσίας 14/8 – 17/8».

50 χρόνια από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο.

50 χρόνια συνεχιζόμενης κατοχής και εποικισμού και η πληγή που άνοιξε ο «Αττίλας» παραμένει ανοιχτή.

50 χρόνια από τον Αττίλα το 1974. 50 χρόνια από την τουρκική εισβολή και κατοχή στην Κύπρο.

50 χρόνια από τις ηρωικές μάχες Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων κόντρα στους εισβολείς αλλά και κόντρα στην προδοσία.

50 χρόνια πρόσφυγες και ξεριζωμένοι, με την Πράσινη Γραμμή και τα οδοφράγματα να χωρίζουν στα δύο την πατρίδα και τη σημαία του ψευδοκράτους στον Πενταδάκτυλο να χαρακώνει τις ψυχές μας.

50 χρόνια που οι «λύσεις» που προτείνουν οι αφεντάδες του πλανήτη περιγελούν κάθε έννοια Αξιοπρέπειας και Ελευθερίας.

-Γιατί επιμένουμε πως η μνήμη είναι όρος ύπαρξης ενός λαού.

-Γιατί επιμένουμε πως η Κύπρος δεν κείται μακράν όπως θέλουν οι πολιτικές ελίτ.

-Γιατί η συνεργασία Ελλάδας και Κύπρου θα μπορούσε να είναι ένα πρώτο βήμα στην γεωπολιτική αναβάθμιση της χώρας μας και μια ασπίδα στις υπαρξιακές γεωπολιτικές προκλήσεις του καιρού μας.

-Γιατί μια κοινή στρατηγική για τον όλο ελληνισμό, είναι κρίσιμος κρίκος για να απαντηθεί το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας στην τροχιά του 21ου αιώνα.

Δήμος Αβδελιώδης | Η πολιτιστική διάσταση του υπαρξιακού προβλήματος της χώρας

 Στη σημερινή συνέντευξη μιλάμε με τον κ. Δήμο Αβδελιώδη, σκηνοθέτη και σεναριογράφο, με χρόνια δημιουργικής παρουσίας στον κινηματογράφο και το θέατρο.

Ο κ. Αβδελιώδης συμμετέχει στην 3η θεματική συνεδρία ("Ζητήματα συλλογικής και πολιτιστικής συνείδησης της ελληνικής κοινωνίας"), το απόγευμα του Σαββάτου, με την ομιλία του να έχει σαν θέμα: "Η αθόρυβη, καταλυτική επιρροή της τέχνης ως πρότυπο σκέψης και δράσης"

 Αναζητείστε το αναλυτικό πρόγραμμα του συνεδρίου στην ιστοσελίδα:

 https://yparxiakoellada.gr/programma-synedriou/

Το link της συνέντευξης στο πρώτο σχόλιο

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Περί Ελευθερίας, Αρετής και Τόλμης

Δρόμος της Αριστεράς 

Η φετινή επέτειος της Επανάστασης του 1821 σκιάζεται από ορισμένα μεγάλα και σκληρά γεγονότα, που ίσως δεν θέλουμε να δούμε κατάματα: 

Η δήλωση του Ερντογάν ότι το 1974 έγινε μέγα λάθος που δεν καταλήφθηκε ολόκληρη η Κύπρος, δείχνει ανάγλυφα τους στόχους και τις βλέψεις του τούρκικου επεκτατισμού. Εδώ, στη χώρα μας, οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης και οι κυβερνήτες το «διασκέδασαν», πως πρόκειται για προεκλογική δήλωση, αποκρύβοντας ότι προετοιμάζονται για τις «Πρέσπες του Αιγαίου» λίαν προσεχώς (μάλιστα επίκειται ταξίδι του κ. Μητσοτάκη στην Τουρκία τον Μάιο). 

Ο ενδοτισμός και ο νεοραγιαδισμός με υποκλίσεις υποτέλειας προς τις Πρεσβείες (της «σωστής πλευράς της Ιστορίας»), αλλά και προς τον ίδιο τον Ερντογάν, αποτελούν μια πραγματικότητα – αλλά και μια ντροπή ταυτόχρονα.

Μα δεν σταματούν εδώ οι ασχήμιες: Στον γιορτασμό της 25ης Μαρτίου αποκλείστηκε η συμμετοχή εκπροσώπων της επίσημης Ρωσίας. Ναι, η Ρωσία είναι εχθρός πλέον γιατί έτσι πρόσταξαν οι ΗΠΑ, η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ. Μπράβο στο Υπουργείο Εξωτερικών για τον αποκλεισμό αυτό… 

Η ντροπή έχει συνέχεια:

 Σε πρόταση της εκκλησίας να πραγματοποιηθούν εκδηλώσεις σε όλες τις πόλεις της χώρας στην επέτειο της εισβολής και κατάληψης της μισής Κύπρου το 1974 (συμπληρώνονται 50 χρόνια), η κυβέρνηση απάντησε αρνητικά. Μάλλον γιατί χαλάει το ελληνοτουρκικό ειδύλλιο, παρά τις προκλητικότατες δηλώσεις Ερντογάν και κορυφαίων κυβερνητικών παραγόντων της Τουρκίας.

Στη σημερινή Ελληνική πολιτεία, στο πολιτικό της σύστημα, ελλείπει προπάντων η Αρετή. Σε βαθμό σαπίσματος. Η ιδιοτέλεια των οικονομικών και πολιτικών ελίτ συμβαδίζει με το βούλιαγμα της χώρας, με την εξυπηρέτηση σχεδιασμών σε βάρος της κυριαρχίας της, με τη γενική εκποίησή της, την παράδοσή της – φτάνει αυτό να αυξάνει το πουγκί τους. Αφού δεν υπάρχει Αρετή, δεν υπάρχει ανάγκη Ελευθερίας, πού να ζητάμε και Τόλμη! Κι όλα αυτά σε αντίθεση με το βάθος και τη σημασία της Επανάστασης του 1821.

Δεν ζούμε σε εποχές ανάτασης φρονήματος, εμπέδωσης νοήματος και σκοπών. Δεν ζούμε σε εποχές με στόχους και ελπίδα. Ζούμε μάλλον σε σκοτεινή περίοδο, με νέες αποικιοποιήσεις –ακόμα και της συνείδησης– και με νέους ζουρλομανδύες για τον πληθυσμό, που έχει πλέον χάσει την ιδιότητα του πολίτη. Σκοπός να γίνουν όλοι σύγχρονοι δουλοπάροικοι, ανδράποδα με ψηφιακές πινελιές. Άλλοι υπερεπιταχυνόμενοι για να προλάβουν κάποια μορφή προσαρμογής και επιβίωσης κι άλλοι χωρίς χρόνο και ελπίδα, χωρίς αύριο. Και βροχή τα χαράτσια.

Δεν υπάρχουν τα δοσίματα και η δεκάτη; Υπάρχει ο ΦΠΑ, ο πληθωρισμός, ο ΕΝΦΙΑ, η υπερφορολόγηση-ξεζούμισμα, οι μισθοί πείνας και αναξιοπρέπειας, ο στιγματισμός της φτώχειας αντί για καταπολέμησή της, η ενοχοποίηση του λαού για όσα αναγκάζεται και υπομένει. Και από κοντά η ασυδοσία, η ατιμωρησία, το ακαταδίωκτο όλων των νέων τυράννων-υπαλλήλων, των νέων κοτζαμπάσηδων και προσκυνημένων τζακιών στους Μεγάλους, τις ΗΠΑ, την Κομισιόν και φυσικά στον νέο Σουλτάνο που οραματίζεται τη Γαλάζια Μεγάλη Πατρίδα, θεωρώντας το Αιγαίο, την Κύπρο, τη Θράκη και τα Βαλκάνια δικά του.

Θέλει Αρετή και Τόλμη η Ελευθερία. 

Επειδή πρόκειται για ένα μεγάλο ιδανικό, και έχει να αντιμετωπίσει ισχυρούς εχθρούς που επιχειρούν να τη ματαιώσουν: Ένα ολόκληρο σύστημα οικονομικών και στρατιωτικών κολοσσών –συνασπισμένων ή διαιρεμένων– που στηρίζονται στο κεφάλαιο και ενδιαφέρονται μόνο για τη διαιώνιση της κυριαρχίας τους. Για τίποτε άλλο. 

Σήμερα –σε σχέση με το 1821– τα δεσμά είναι πολλαπλά, πολυεπίπεδα, και πλέκονται με γιρλάντες «ατομικής ελευθερίες», «ατομικού αυτοπροσδιορισμού». Η μετανεωτερική συνθήκη καταργεί τα όρια, το μέτρο, τις αξίες, τα νοήματα, εν τέλει τον ίδιο τον άνθρωπο ως κοινωνικό (και πολιτικό) ον. Τον θρυμματίζει, τον διαλύει, τον καταδυναστεύει, τον υποδουλώνει, ενώ τον ανακηρύσσει κέντρο του κόσμου.

Τίποτα το τρομερό σε όλα αυτά. Για όσους θέλουν να αντισταθούν στη σύγχρονη βαρβαρότητα, το μήνυμα είναι σαφές: Η απελευθέρωση, η κίνηση προς την Ελευθερία, πρέπει να είναι πιο βαθιά, πιο πλατιά, να αγκαλιάζει όλες τις όψεις της ζωής –μα όλες, και με σεβασμό– και οφείλει να είναι χειραφετητική, να προάγει την κοινωνικότητα σε έναν ανώτερο βαθμό από όσους γνωρίσαμε μέχρι σήμερα. Πρέπει να είναι προάγγελος ενός άλλου Πολιτισμού. 

Προς το παρόν, ας οπλιστούμε με Αρετή και Τόλμη!  

Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται,

 ζυγόν δουλείας, ας έχωσι·

                             

 θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία.

                               β΄

                             

 Αυτή (και ο μύθος κρύπτει νουν αληθείας) επτέρωσε τον Ίκαρον· και αν έπεσεν  ο πτερωθείς κι επνίγη  θαλασσωμένος·

                      γ΄

                            

   Αφ’ υψηλά όμως έπεσε  και απέθανεν ελεύθερος.–

                            

  Αν γένεις σφάγιον άτιμον ενός τυράννου, νόμιζε  φρικτόν τον τάφον.

Κάλβος, Ωδαί, Εις Σάμον

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/GpVtziEeVeodSb8x/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΕΙΣ…

ΕΤΑΜΦΙΕΣΕΙΣ…

(πολιτικές, καρναβαλικές και εκλογικές)

 

Το Τριώδιο έχει ανοίξει από τις 25 Φεβρουαρίου και αύριο, δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου, είναι η Κυριακή του Ασώτου, που διδάσκει την αξία της μετάνοιας και το μεγαλείο της συγχώρεσης.

Ο πρωθυπουργός της χώρας, δίνοντας το παράδειγμα και συμβάλλοντας στην κατανάλωση καρναβαλικών κουστουμιών, πότε μεταμφιέζεται σε έκπληκτο απλό καταναλωτή που θαμπώνεται από το πόσο χαμηλές είναι οι τιμές στα σούπερ μάρκετ, πότε φορά το κουστούμι του ευρωπαϊστή (βάζοντας μετοχές για μια πιθανή μελλοντική μεταπήδηση). Και μετά, προσαρμοζόμενος πλήρως, πάει μια βόλτα στην Οδησσό να συγχαρεί τον «ήρωα» (παλιάτσο) Ζελένσκι. Κι εκεί «ακούει» μια πραγματική ρωσική βόμβα-μήνυμα της επικίνδυνης αύξησης των εχθρών της χώρας. Διότι μέσα από τη δουλική ΝΑΤΟφροσύνη ολόκληρου του πολιτικού συστήματος η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε ορμητήριο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Πολιτικά, στη σημερινή Ευρώπη, δεν μπορείς να υπάρξεις χωρίς να κηρύττεις τον πόλεμο κατά της Ρωσίας, μεταμφιεζόμενος βέβαια σε «ειρηνοποιό» και «λάτρη της δημοκρατίας». Αυτό το τελευταίο κουστούμι ταίριαξε γάντι με τον επόμενο σταθμό Μητσοτάκη, το συνέδριο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στο Βουκουρέστι.

Την ίδια στιγμή 1.500 «οπαδοί» της ισραηλινής Μακάμπι αλώνιζαν, ασχημονούσαν και βιαιοπραγούσαν στο κέντρο της Αθήνας, ενώ συνεχίζεται η σφαγή των Παλαιστινίων και των αμάχων στη Γάζα. Μετά τη «δόξα» των Κροατών φιλοναζί οπαδών που δολοφόνησαν έναν έλληνα φίλαθλο πέρυσι, αφού είχαν κάνει περίπατο σε όλη την Ελλάδα, τώρα ανακατεμένοι πράκτορες και κατευθυνόμενοι φίλαθλοι έκαναν διαφήμιση του Ισραήλ και των «κατορθωμάτων» του.

Πολλαπλασιάζοντας τους εχθρούς

Την ώρα που προχωρά το μπαράζ «μεταρρυθμίσεων» για τον «πολυδύναμο εκσυγχρονισμό» που προωθεί η κυβέρνηση, και στήνονται γέφυρες με τα υπόλοιπα συστημικά κόμματα για να περάσουν νομοσχέδια που θα τον υλοποιήσουν (κάτι σαν πρόβες μελλοντικών συνεργασιών και αναδιατάξεων του πολιτικού σκηνικού), ξετυλίγεται ένα crash test απέναντι στην κοινωνία – η οποία βλέπει όλες οι πλευρές της ζωής είναι επί ξύλου κρεμάμενες, αβέβαιες, και ο αγώνας για την επιβίωση συνεχής, διαρκής, αγχωτικός.

Αυτό το crash test έχει τη σημασία του: δείχνει ότι δεν είναι «περίπατος», ούτε φτάνει ένα «41%». Αγρότες, φοιτητές, εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, αλλά και μεγάλα τμήματα της κοινωνίας που δεν συμφωνούν με τον «γάμο» (δηλαδή τεκνοθεσία, παρενθεσία, εμπορευματοποίηση κ.λπ.), δηλώνουν ένα ρήγμα στην προώθηση της συστημικής ατζέντας. Αυτό θα εκφραστεί μέσα από τις χαραμάδες ή τις αντιθέσεις που διαπερνούν το πολιτικό σκηνικό.

Όμως πέρα από αυτήν την πλευρά –που είναι σημαντική επειδή αφορά το «κοινωνικό»– υπάρχει και μια άλλη, πολύ επικίνδυνη πτυχή που εφαρμόζεται, χωρίς να συγκεντρώνει την απαραίτητη προσοχή: μέσα σε πολύ λίγο διάστημα η εξωτερική πολιτική και η στρατιωτική πολιτική έχουν κάνει άλματα στην πιο ενεργή και δεσμευτική ΝΑΤΟϊκή και στρατιωτική ευρωενωσιακή εκστρατεία.

Ο 5ος γύρος «Στρατηγικού διαλόγου ΗΠΑ-Ελλάδας» που έγινε στην Ουάσιγκτον «δένει» ακόμα περισσότερο τη χώρα σε πολεμικές εξαρτήσεις και υποχρεώσεις τόσο στον πόλεμο της Ουκρανίας, όσο και στη Μέση Ανατολή και την Ερυθρά θάλασσα. Η συμμετοχή της χώρας στην πολεμική αρμάδα που αποφάσισε και συγκρότησε –για πρώτη φορά σε τέτοια κλίμακα– η Ε.Ε. με ονομασία «EUNAVFOR ASPIDES» έχει επικεφαλής Έλληνα αρχιπλοίαρχο. Η επιχειρησιακή έδρα της αρμάδας είναι το στρατηγείο της Λάρισας και η αποστολή της είναι η αντιμετώπιση των Χούθι. Έτσι έχουμε άμεση στρατιωτική εμπλοκή της χώρας ενάντια στην Υεμένη, σε έναν πόλεμο που πιθανόν να κλιμακωθεί επικίνδυνα.

"Μαύρο Δέρμα, Άσπρη Μάσκα"

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ-ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΙΤΙΕΣ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ

του  Αντώνη Ανδρουλιδάκη*

από το Δρόμο της Αριστεράς

..... Μερικά κρίσιμα στατιστικά στοιχεία

α) Στην 20ετία 2000-2020 η κατανάλωση αντικαταθλιπτικών στην Ελλάδα ελλάδα έχει αυξηθεί κατά 248%....(Πηγή:OECD)

β) Η η Ελλάδα είναι η πιο καταθλιπτική χώρα στον κόσμο...(Πηγή: Wisevoter)

γ) Η Ελλάδα είναι στην πρώτη θέση των χωρών της Ευρώπης σε ό,τι αφορά το ποσοστό του πληθυσμού που βιώνει στρες 72%

(Πηγή: Gallup Global Emotions Report)

Πολύ περισσότερο δραματικά είναι βέβαια τα σχετικά στοιχεία όσον αφορά τους νέους και τις νέες της χώρας μας που πλήττονται από αγχώδεις διαταραχές, απονοηματοδότηση, κατάθλιψη, αυτοκτονικό ιδεασμό και λοιπά.

Για όσους ασχολούνται, με επιστημονική εντιμότητα, με τις ανθρωπιστικές επιστήμες δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο δυτικός κόσμος είναι ένας κόσμος βαρύτατα τραυματισμένος ψυχικά, ακριβώς λόγω της τοξικής καπιταλιστικής κουλτούρας μέσα στην οποία ο δυτικός άνθρωπος ζει και η οποία είναι εντελώς ασύμβατη με τις πυρηνικές  υπαρξιακές ανθρώπινες ανάγκες. 

Στις ΗΠΑ για παράδειγμα, ένα στα τρία νοικοκυριά (1/3) αντιμετωπίζουν προβλήματα ενδοοικογενειακής βίας, ένα στα πέντε  (1/5) κορίτσια είναι θύματα σεξουαλικής κακοποίησης, ένα στα τρία (1/3) κορίτσια έχουν σκεφτεί την αυτοκτονία, ενώ κάθε χρόνο πεθαίνουν από χρήση ουσιών περισσότεροι άνθρωποι απ' όσοι Αμερικανοί σκοτώθηκαν αθροιστικά στον πόλεμο του Βιετνάμ, στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ μαζί.

Παρά την έκταση τους όμως στα ζητήματα αυτά, αλλά και όλα όσα συναρτώνται με το ψυχικό τραύμα, αντιμετωπίζονται, τόσο στη Δύση γενικά όσο και στην Ελλάδα ειδικότερα, συνήθως ως ατομικές περιπτώσεις άσχετες και ξεκομμένες από το κοινωνικό πλαίσιο που τις προκαλεί.

Πρακτικά αυτό σημαίνει, πώς κάποιος που υποφέρει, για παράδειγμα, από υψηλό στρες ή κατάθλιψη του είναι αδιανόητο συμπεριλάβει - τουλάχιστον - τους αιτιώδεις παράγοντες της κατάστασης του και το πολιτικό -  κοινωνικό - οικονομικό σύστημα, την κυβέρνηση του, την αντιπολίτευση, τα Μνημόνια, την νεοαποικιοκρατία ή την εξάρτηση της χώρας από τον ξένο παράγοντα.

Ίμια, Μαδρίτη, Ελσίνκι, Αθήνα…

Το editorial του Δρόμου της Αριστεράς που κυκλοφορεί

ε την ολοκλήρωση της επίσκεψης Ερντογάν στην Αθήνα φάνηκε πιο ανάγλυφα ο κατηφορικός δρόμος του ενδοτισμού και της προσαρμογής στο νέο γεωπολιτικό περιβάλλον, με όρους δυσμενέστατους για τη χώρα, την κυριαρχία της, το μέλλον της.

Ο Σημίτης μόλις παρέλαβε την πρωθυπουργία αντιμετώπισε τα Ίμια (που έκτοτε γκρίζαραν, και μόνο από πολύ μακριά μπορούσε να πετάξει ένας υπουργός κάποιο στεφάνι για τους στρατιωτικούς που σκοτώθηκαν εκείνη τη νύχτα) ευχαριστώντας από τη Βουλή τις ΗΠΑ για το ρόλο τους στην εκτόνωση της κρίσης. Ήταν 31 Ιανουαρίου 1996.

Ο ίδιος πάλι Σημίτης, τον Ιούλιο του 1997, υπέγραψε τη συμφωνία της Μαδρίτης με τον Τούρκο ομόλογό του Ντεμιρέλ, στην οποία αναγνωρίζεται ότι και η Τουρκία «έχει ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα στο Αιγαίο». Οι γνωστές σάλτσες που συνοδεύουν τα κείμενα συμφωνιών, όπως «Δέσμευση αποφυγής μονομερών ενεργειών – Δέσμευση διευθέτησης των διαφορών με ειρηνικά μέσα, στη βάση αμοιβαίας συναίνεσης και χωρίς τη χρήση βίας ή την απειλή βίας», έχουν απλά διακοσμητικό ρόλο.

Στο Ελσίνκι τον Δεκέμβριο του 1999, ξανά ο Σημίτης, αποδέχθηκε στο κείμενο των συμπερασμάτων της συνόδου κορυφής της Ε.Ε. πως υπάρχουν «εκκρεμείς συνοριακές διαφορές και άλλα συναφή θέματα».

Το πλαίσιο όμως δεν είναι πλήρες: Το 1995 το τουρκικό κοινοβούλιο ψήφισε το περίφημο casus belli (δηλαδή πόλεμο) έτσι και η Ελλάδα ασκήσει το αναφαίρετο δικαίωμά της να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια. Υπάρχει βεβαίως και η επαίσχυντη παράδοση Οτσαλάν τον Φεβρουάριο του 1999. Η εικόνα συμπληρώνεται με τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας (24/3-10/6/1999) από 19 χώρες μέλη του ΝΑΤΟ, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, που συνέδραμε όσο μπορούσε (ΝΑΤΟϊκές βάσεις, εφοδιοπομπές μέσω Θεσσαλονίκης κ.λπ.).

Στις συμφωνίες Μαδρίτης και Ελσίνκι βασίστηκε η τουρκική διπλωματία και σταδιακά κατοχύρωσε με «τετελεσμένα» την επεκτατική πολιτική. Ο Σημίτης άνοιξε λοιπόν διάπλατα τον δρόμο μια νέας πολιτικής υποχωρήσεων και ενδοτισμού στο όνομα του ρεαλισμού. Και σήμερα το μόνο που κάνει ο Μητσοτάκης είναι να βαδίζει στον ίδιο δρόμο, αλλά με πολύ χειρότερους όρους. Ο Σημίτης μπορεί να επικαλεστεί ότι με αυτές τις «κινήσεις» εξασφάλισε την είσοδο της Ελλάδας στο ευρώ και την είσοδο της Κύπρου στην Ε.Ε., ότι πήρε η Ελλάδα την Ολυμπιάδα του 2004.

Ο Μητσοτάκης δεν μπορεί να επιδείξει καμία απολύτως επιτυχία. Εκτέλεσε ένα «συμβόλαιο» που υπαγορεύτηκε από ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, όπως ο Τσίπρας (και τα «άλλα παιδιά») ψήφισαν τη συμφωνία των Πρεσπών κατά παραγγελία ΗΠΑ-Γερμανίας. Ακόμα περισσότερο, η Τουρκία του 1999 δεν είναι η Τουρκία του 2023. Έχει ισχυροποιηθεί, προβάλλει την επιθετικότητα και τον επεκτατισμό της πολύ πιο έντονα σε πολλαπλά μέτωπα, και πρακτικά έχει κατοχυρώσει πράγματα που πριν 20-30 χρόνια ήσαν απλά σχεδιασμοί.

ΠΟΙΟ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ;

Από το editorial του Δρόμου

[...] Κατά παράδοξο τρόπο, στις δύο-τρεις πρώτες μέρες των συγκρούσεων στο νότιο Ισραήλ, που ξεκίνησαν με την αιφνιδιαστική επίθεση των Παλαιστινίων, αποτυπώθηκαν κιόλας τα αποτελέσματα αυτού του πολέμου: Ανατινάχθηκαν όλοι οι σχεδιασμοί ΗΠΑ και Ισραήλ να δημιουργήσουν κάποιες νέες ισορροπίες και σχέσεις με ορισμένες αραβικές χώρες για τον καλύτερο έλεγχο στρατηγικών δρόμων ενέργειας και απομόνωσης πρώτα του Ιράν, μετά της Κίνας και του Δρόμου του Μεταξιού. Τώρα ολόκληρος ο αραβικός και μουσουλμανικός κόσμος δεν μπορεί να στήσει γέφυρες με το Ισραήλ (συμφωνίες Αβραάμ), οι σχέσεις Ισραήλ-Σ. Αραβίας έχουν ανατιναχθεί και, κυρίως, το Παλαιστινιακό ξαναπήρε μια κεντρική θέση ως ζήτημα που ενεργοποιεί εξελίξεις και πολιτικές ανακατατάξεις.

Ας συρρέουν αεροπλανοφόρα των ΗΠΑ και στρατιωτικές δυνάμεις της Δύσης στην περιοχή: ο παγκόσμιος συσχετισμός έχει τροποποιηθεί. Ας ισοπεδώνει το Ισραήλ ό,τι μπορεί από τη Γάζα (που έχει μέγεθος όσο η Άνδρος ή η Λευκάδα): γίνεται εμφανής η απομόνωση και το αδιέξοδο που νοιώθει, η κατάρριψη του μύθου ότι είναι ανίκητη δύναμη με δεδομένη την εσωτερική της ασφάλεια. Τίποτα δεν αντισταθμίζει το πλήγμα που δέχθηκε η συμμαχία Δύσης-Ισραήλ. Το ενδιαφέρον είναι πως το Ισραήλ και η Δύση νομίζουν ότι με την ισχύ της πολεμικής μηχανής τους μπορούν να ανακόψουν μια μεγάλη ιστορική τάση, που έχουμε χαρακτηρίσει ως «δύση της Δύσης» [...]

Η συνέχεια ΕΔΩ

Το «υπαρξιακό πρόβλημα» της χώρας μάς καλεί

Από Ρούντι Ρινάλντι

- 31 Ιουλίου, 2023

Ποια αίσθηση έχουν οι πολίτες της Ελλάδας για την ίδια τους την χώρα, για την πορεία της, για το μέλλον της; Τι ιδέες έχουν για μια καλύτερη ζωή σε έναν τόπο που κατά κοινή ομολογία είναι όμορφος, και φορτωμένος με ιστορία και πολιτισμό; Η πορεία της Ελλάδας προς τον εξευρωπαϊσμό, οι σχέσεις με τον δυτικό κόσμο και οι τάσεις μιμητισμού ή σκέτης ακολουθίας ντιρεκτίβων και παραγγελιών γεωπολιτικού και συμμαχικού ενδιαφέροντος (στρατιωτικές βάσεις, συμμετοχή στο ΝΑΤΟ, μονομερή εξοπλιστικά) δεν απέτρεψε ούτε χούντες, ούτε εθνικούς ακρωτηριασμούς –όπως έγινε και συνεχίζεται στην Κύπρο– ούτε και ελάφρυνε προβλήματα που δημιουργεί η επεκτατική Τουρκία με τις βλέψεις της σε Θράκη, Αιγαίο, νησιά, «θαλάσσια οικόπεδα» και υδρογονάνθρακες.

Η πορεία προς την ευρωποποίηση, από τις δεκαετίες του 1960 και ’70 μέχρι σήμερα, δημιούργησε μια άλλη οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα στη χώρα, και αυτό είναι εμφανές σε όλα τα επίπεδα. Ένα ευρύτατο σχέδιο εκσυγχρονισμένου μεταπρατισμού που ενστερνίστηκαν και προώθησαν οι ελίτ –μερικά μεγάλα τζάκια– μαζί με το πολιτικό σύστημα, άλλαξε σε πολύ σημαντικό βαθμό τον παραγωγικό ιστό της χώρας, προώθησε την «τριτοποίηση» της οικονομίας (υπηρεσίες και βασικά τουρισμός), έσπρωξε στην αποβιομηχάνιση (έκλεισαν πάρα πολλές βιομηχανικές και βιοτεχνικές επιχειρήσεις), συρρίκνωσε απελπιστικά τον πρωτογενή τομέα (αγροτική οικονομία) και περιθωριοποίησε την ελληνική ύπαιθρο, ερημώνοντας χωριά και κωμοπόλεις.
Από την «Αλλαγή» του 1981 στην Ολυμπιάδα του 2004

Οι αλλαγές αυτές οδήγησαν σε μια κοινωνική αναδιάρθρωση: ξεπετάχθηκαν ευρύτατα μεσαία στρώματα που συνδέθηκαν με αυτού του τύπου την ανάπτυξη, όπως μάνατζερς, CEO, αντιπρόσωποι και πλασιέ μεγάλων επιχειρήσεων, ενώ παραδοσιακά μικροαστικά στρώματα καταστράφηκαν. Η ιδεολογία της «αρπαχτής», του γρήγορου και εύκολου κέρδους, και η ευμάρεια που στηρίχθηκε στον δανεισμό (πολιτική που εξογκώθηκε την εποχή του ανδρεοπαπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ), δημιούργησαν όρους υποχώρησης του ριζοσπαστισμού που είχε εκφραστεί τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Λίγο μετά, με την «Αλλαγή» του 1981 κι έπειτα, μπήκαν οι βάσεις μιας διάλυσής του μέσα από ειδικούς μηχανισμούς (συνδικαλιστικούς, συνεταιριστικούς, ΜΟΠ και άλλους), οι οποίοι αποχαύνωσαν ή και εκπόρνευσαν στρώματα υπάλληλων, κοινωνικών ομάδων και τάξεων.

Εκδήλωση-συζήτηση

Εκδήλωση-συζήτηση 

Την Τετάρτη 14 Ιουνίου 2023, με αφορμή την εκλογική συγκυρία και τις τάσεις που καταγράφονται, συζητάμε  για το νέο πολιτικό τοπίο και τις βαθύτερες ανάγκες. 

Η πολιτική εκδήλωση θα γίνει στην ΕΣΗΕΑ, Ακαδημίας 60, 1ος όροφος, ώρα 18:30. Ομιλητές : Ρούντι Ρινάλντι, Στάθης Σταυρόπουλος και ο υποφαινόμενος. 

Διοργανωτής : Εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς 

Ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Αρμενίων

24 Απριλίου 1915

Ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Αρμενίων

Μήτσος Γκάζης

Η άρνηση του εγκλήματος αυτού(όπως και των άλλων εγκλημάτων απέναντι σε Πόντιους, Ρωμιούς και άλλους μη μουσουλμανικούς πληθυσμούς τότε, αλλά και στους Κούρδους αργότερα) απ' το Τούρκικο κράτος συνιστά ένα διαρκές έγκλημα απέναντι στην ιστορία. 

Εμείς δεν ξεχνάμε!

____

Στο παρακάτω λινκ μπορείτε να διαβάσετε το πολύ ενδιαφέρον αφιέρωμα που δημοσιεύτηκε στον Δρόμος της Αριστεράς  πρίν τρία χρόνια με αφορμή τα 100 χρόνια απ' την γενοκτονία.

https://www.e-dromos.gr/100-xronia-apo-ti-genoktonia-ton-armenion/

ΟΥΣΤ 2.0 – Δεν μετράμε ψήφους, μετράμε ζωές

Τις τελευταίες μέρες ζούμε την προσπάθεια που κάνει σύσσωμο το πολιτικό σύστημα να μπει στη γωνία και να καπελωθεί η ορμητική παρουσία της κοινωνίας στα πολιτικά πράγματα μετά το έγκλημα στα Τέμπη. Σε πλήρη συνεννόηση, και παρά τους μικροκομματικούς καβγάδες, επιδιώκουν την επιστροφή στην «ομαλότητα» για να γίνουν εκλογές σε «ήπιο κλίμα», μετρώντας πολιτικό κόστος και ψήφους και πώς θα πλασαριστούν καλύτερα εντός του απαξιωμένου πολιτικού συστήματος.

Κανείς τους δεν θέλει να ακούσει όσα ψιθυρίζουν πενθώντας ή φωνάζουν οργισμένα στα σχολεία, στους δρόμους και τις πλατείες, στα γήπεδα, ακόμα και στα πιο απομακρυσμένα μέρη και τα πιο μικρά νησιά της χώρας, όσα έθεσαν με το ξέσπασμά τους οι νέοι και ο λαός που κινητοποιήθηκε:

Πρώτον. Την προοπτική που έχει σε αυτή τη χώρα η νέα γενιά. Όσοι και όσες ήταν μικρά παιδιά όταν η χώρα έμπαινε στη μνημονιακή στρούγκα, έχουν ζήσει σε μια χώρα με ειδικό καθεστώς, με πετσοκομμένη τη δημοκρατία και την ελευθερία, με φτωχοποίηση, μετανάστευση στο εξωτερικό και εγκλεισμούς κάθε είδους. Και τώρα βγάζουν μια κραυγή αγωνίας για την πραγματικότητα που τους προσφέρεται.



Δεύτερο. Το βαθύτερο υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας. Όχι, δεν είναι ακριβώς τα «κέρδη των καπιταλιστών» ούτε ξερά οι ιδιωτικοποιήσεις. Είναι η πλήρης διάλυση του κοινωνικού ιστού, η υποθήκευση των πάντων για 100 χρόνια, η μετατροπή από χώρα σε «χώρο» ή κόμβο χωρίς υπόσταση και προοπτική, η γενικευμένη μπαχαλοποίηση και η κατάρρευση δομών και υποδομών.

Στο "ΔΡΟΜΟ της Αριστεράς":

"...Εκλογές σε λίγα δεκαήμερα (4-5 ίσως)... 

Τι θα αλλάξει την επομένη των εκλογών; Τι συγκεκριμένο θα αλλάξει για την πορεία της χώρας;

 Τι θα αλλάξει στο ήδη δρομολογημένο από μνημόνια και ελίτ πλαίσιο για την καθημερινότητα, την εργασία, την υγεία, την παιδεία, την ασφάλεια, την άμυνα, το μέλλον, την κοινωνικότητα, τη νέα γενιά; 

Δυστυχώς κανένα από τα κόμματα που σπέρνουν υποσχέσεις, εγγυήσεις, κυβερνησιμότητα, «κανονικότητα», δεν έχει τίποτα ουσιαστικό να υποσχεθεί. Ή δεν είναι σε θέση, ούτε νοιάζεται, να μεριμνήσει, να πασχίσει γι’ αυτά.

Παράδειγμα: Έχουμε το δαντελένιο και ελληνικότατο Αιγαίο, αλλά ο Αμερικάνος «Αλ Καπόνε» έχει αποφασίσει να το χωρίσει στη μέση, στον 25ο μεσημβρινό, για να κάνει ρεγάλο το μισό στην «αναθεωρητική» Τουρκία και να ηγηθεί της «συνεκμετάλλευσης» ο ίδιος. Γι’ αυτό και σπέρνει από τώρα νέες βάσεις και επεκτείνει άλλες επί ελληνικού εδάφους. Τσιμουδιά από τα συστημικά κόμματα γι’ αυτά. Ποια ΑΟΖ, ποια κυριαρχία, ποια 12 μίλια;

 Τα νησιά πρέπει να αποστρατιωτικοποιηθούν πλήρως, και ορισμένα να αλλάξουν κιόλας σημαία…

 Οι «φίλοι μας οι Γερμανοί» δεν έχουν κανένα πρόβλημα να ξαναφθάσει η χώρα ως κράτος μέχρι τη Λαμία, αν αυτό βολεύει τη διείσδυσή τους στα Βαλκάνια κι αν ωφελούνται από τη μετατροπή της Βόρειας Ελλάδας σε χώρο ελεύθερων ζωνών, φροντίζοντας κι αυτοί να μην χαλάσει ο γερμανοτουρκικός άξονας…

Άλλο παράδειγμα: Έχουμε 700.000 κόκκινα δάνεια που έχουν παραχωρηθεί από τις τράπεζες σε τιμές εξευτελιστικές στα κοράκια των funds, κοινή συναινέσει και των 3 κομμάτων που ψήφισαν σχετικά, και με τη βούλα της δικαστικής εξουσίας (τυφλή για τους φτωχούς και μικρομεσαίους) και του Αρείου Πάγου. Τι κι αν λένε μέχρι και δεξιά έντυπα πως πρόκειται για τη μεγαλύτερη αναδιανομή ακίνητης περιουσίας που έγινε ποτέ στην Ελλάδα, ύψους περίπου 45 δισεκατομμυρίων ευρώ!

Η κοινωνία στέλνει μηνύματα, είναι όρθια!

ΤΙς τελευταίες μέρες, και σε πλήρη αντίθεση με την τοξικότητα και την σαπίλα που διαπερνά το πολιτικό σύστημα, την αντιπαράθεση των κομμάτων, τα σκάνδαλα και τις ασχήμιες των οικονομικών ελίτ, η κοινωνία (ένα μεγάλο τμήμα της) δείχνει να έχει αντισώματα, και να κατανοεί με τον δικό της τρόπο το σωστό από το λάθος, το ηθικό από το ανήθικο, το δίκαιο από το άδικο.

Τρεις εικόνες χαρακτηριστικές:

• Στην Ιεράπετρα ολόκληρη η πόλη στο πόδι για να μην κλείσει το εκεί νοσοκομείο. Μια πόλη σε κινητοποίηση, ξεπερνώντας διαφορές και μικρότητες, υπερασπίζεται τη ζωή ενάντια στις περικοπές και τη διάλυση της δημόσιας υγείας. Και δεν είναι η πρώτη φορά που η Ιεράπετρα, απομακρυσμένη πόλη, αγωνίζεται για το δημόσιο νοσοκομείο.
• Στη Θεσσαλονίκη, μετά από κάλεσμα ορισμένων δομών, χιλιάδες κόσμου διαδήλωσαν στη μνήμη του Άλκη, που δολοφονήθηκε πριν 1 χρόνο από τον οπαδικό συμμοριτισμό. Χιλιάδες νέοι, γονείς και παιδιά, οπαδοί διαφόρων ομάδων, σύλλογοι και σωματεία πήραν μέρος σε μια σιωπηλή διαδήλωση για να επιμείνουν ότι η βία και ο συμμοριτισμός πρέπει να αποβληθούν από την κοινωνική ζωή.
• Σε ολόκληρη τη χώρα η συγκίνηση είναι μεγάλη για τον χαμό των δύο αεροπόρων όταν έπεσε το Φάντομ σε άσκηση κοντά στην Ανδραβίδα. Δύο νέοι άνθρωποι εν ώρα καθήκοντος έχασαν τη ζωή τους. Δύο νέοι που δεν διάλεξαν αυτό το επάγγελμα για τον πλουτισμό τους, αλλά επειδή πίστευαν σε ένα πατριωτικό ιδεώδες. Οι αναρτήσεις του συγκυβερνήτη σχετικά με το για ποιους πετά και γιατί πετά ήταν ιδιαίτερα συγκινητικές. Στην ίδια θέση κάθε μέρα βρίσκονται κι άλλοι πιλότοι, ναύτες και λιμενικοί, εκτεθειμένοι απέναντι σε προκλήσεις της τουρκικής πλευράς – όπως τον ίδιο κίνδυνο διατρέχουν και απλοί ψαράδες μέσα στα χωρικά μας ύδατα.

Θερμό και απρόβλεπτο καλοκαίρι με άρωμα 1974 (Εκδήλωση 14-06-2022 - ΕΣΗΕΑ)

Εκδήλωση του Δρόμου της Αριστεράς στις 14/06 στο κτίριο της ΕΣΗΕΑ. Ομιλητές ήταν οι

- Γιώργος Αυφαντής (πρέσβης ε.τ.) - Ρούντι Ρινάλντι (εκδότης του Δρόμου) - Γρηγόρης Ρουμπάνης (δημοσιογράφος & συγγραφέας) - Γιάννης Τσούτσιας (δημοτικός σύμβουλος Βριλησσίων) Συντονιστής ο Κώστας Δημητριάδης (Μέλος Συνστακτικής επιτροπής του Δρόμου)

0:00 Εισήγηση - Καλωσόρισμα 07:40 Ρούντι Ρινάλντι - Ομιλία 1η 27:03 Γρηγόρης Ρουμπάνης - Ομιλία 1η 43:12 Γιώργος Αϋφαντής - Ομιλία 1η 01:03:16 Γιάννης Τσούτσιας - Ομιλία 1η 01:23:16 Έναρξη Β΄Μέρους 01:27:54 Γρηγόρης Ρουμπάνης - Ομιλία 2η 01:30:25 Γιώργος Αϋφαντής - Ομιλία 2η 01:36:00 Γιάννης Τσούτσιας - Ομιλία 2η 01:42:28 Ρούντι Ρινάλντι - Κλείσιμο

Ημερίδα του Δρόμου της Αριστεράς:«Κρίση – Πόλεμος – Ελλάδα: Νέα εποχή και ανάγκη προσανατολισμού»

«Κρίση – Πόλεμος – Ελλάδα: 

Νέα εποχή και ανάγκη προσανατολισμού»

Γιώργος Τασιόπουλος

ΕΠΤΑ ώρες εξαντλητικά πλουραλιστικής, ποιοτικής ενημέρωσης!

Καθημερινά βιώνουμε έναν καταιγισμό προπαγάνδας και παραπληροφόρησης με αφορμή τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.

Κι όμως, σε καιρό πολέμου η αλήθεια είναι τόσο πολύτιμη!

Στο βίντεο μέσα από διαφορετικές οπτικές όλα όσα δεν γράφονται και δεν επικοινωνούνται για τον πόλεμο της Ουκρανίας.

 Αυτά που κρύβονται για τις επιπτώσεις στη χώρα μας λόγω της Ρωσο-Νατοϊκής σύρραξης, για το γεωπολιτικό ορίζοντα στην νέα πολυπολική σκακιέρα, τον αναβαθμισμένο ρόλο των νεο-Οθωμανών, τους κινδύνους που διαφαίνονται και την διαχρονική αδράνεια του ελληνικού πολιτικού συστήματος. 

Την ημερίδα διοργάνωσε η εφημερίδα “Δρόμος της αριστεράς” το  Σάββατο 2 Απριλίου, με εξαιρετική επιτυχία, μεγάλη συμμετοχή, πλουραλιστική ενημέρωση και ποιότητα διαλόγου.

Συμμετείχαν οι:

- Γιώργος Αϋφαντής (πρέσβης ε.τ.),  

– Γιώργος Παπαδόπουλος-Τετράδης (δημοσιογράφος και συγγραφέας)

– Κύρα Αδάμ (δημοσιογράφος)

– Βαγγέλης Πισσίας (Δρ Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων και ομότιμος καθηγητής)

- Ρούντι Ρινάλντι εκδότης του Δρόμου

- Βασίλης Ασημακόπουλος (πολιτικός επιστήμονας και δικηγόρος, διδάσκων στο Τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής του Δημοκρίτειου Παν/μίου Θράκης)

- Στέλιος Ελληνιάδης (δημοσιογράφος, εκδότης, μουσικός παραγωγός και σκηνοθέτης-ερευνητής)

-Γιάννης Ραχιώτης (δικηγόρος, μέλος της Παγκόσμιας Οργάνωσης Δημοκρατικών Νομικών)

Τα κεφάλια μέσα… (Τι γίνεται όταν δεν χωράνε;

Ο«Μπάλλος», μια κακοκαιρία με έκτακτα φαινόμενα, έφερε στην επιφάνεια την ανυπαρξία «πολιτικής προστασίας» και τη διάλυση όποιων δομών υπήρχαν για χάρη της ιδιωτικοποίησης των πάντων. Το «δίδυμο των επιτυχιών», ο κ. Μπένος και ο νέος υπουργός «Πολιτικής Προστασίας» κ. Στυλιανίδης, μελετούν «ολιστικές λύσεις» που θέλουν χρόνο για να υλοποιηθούν, και δεν έκαναν τίποτα για να μην πλημμυρίσουν περιοχές, σπίτια, εργοστάσια, σχολεία, πανεπιστήμια. Πάντως ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, πέρα από την μπούρδα που εξεστόμισε («τι σχέση έχουν οι φωτιές με τις πλημμύρες;»), είπε και το ακλόνητο «δεν μπορούμε να τα βάλουμε με τον Θεό» – εννοώντας πότε θα βρέξει, πότε θα κάνει σεισμό κ.λπ. Δηλαδή στο ίδιο μήκος κύματος του καλοκαιριού με τις πυρκαγιές, που ο Μητσοτάκης έλεγε ότι έχουμε «οικολογική κρίση» και δεν μπορούμε να ελέγξουμε όλες τις εκδηλώσεις της…

Αλλά η είδηση είναι άλλη. Πλάι στις ήδη γνωστές κρίσεις, όπως η οικονομική κρίση, η οικολογική κρίση, η υγειονομική κρίση (πανδημία), τώρα έρχεται μια άλλη κρίση με μόνιμα χαρακτηριστικά – όπως λένε. Είναι η ενεργειακή κρίση. Η μετάβαση στην πράσινη οικονομία έχει ένα κόστος, και προκαλείται μια κρίση που θα διαρκέσει κι αυτή. Άρα θα εκτιναχθούν οι τιμές της ενέργειας, κι όλοι οι λογαριασμοί που φθάνουν στα νοικοκυριά. Πετρέλαιο και βενζίνη, κι αυτών οι τιμές επίσης θα εκτιναχθούν. Μαζί τους θα συμπαρασυρθούν οι τιμές σε όλα τα είδη πρώτης ανάγκης και διατροφής. Έτσι μετακυλίονται οι ζημιές στις πλάτες των εργαζομένων γενικώς, και θα καμουφλάρουν την επιχείρηση αυτή με ορισμένα «έκτακτα» επιδόματα στους «ασθενέστερους».

Εδώ τίθεται ένα καίριο ερώτημα: Γιατί εκδηλώνονται όλες αυτές οι κρίσεις; Γιατί συμπίπτουν οι κύκλοι τους χρονικά; Γιατί αγκαλιάζουν σχεδόν όλον τον πλανήτη; Υπάρχουν αυτά τα γιατί; Ή απλά δεν μας λυπάται ο Θεός;

Την απάντηση στα «γιατί» δεν μπορούν ούτε θέλουν να τη δώσουν οι ελίτ. Απλούστατα διότι θα έπρεπε να παραδεχθούν ότι ολόκληρο το σύστημα είναι σε κρίση, είναι «άρρωστο» βαριά. Ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός ασθενεί, και σε αυτήν την κατάσταση προχωρά –μπουσουλιστά και με αντιπαραθέσεις– στο πέρασμα στην «πράσινη και ψηφιακή κοινωνία», που ίσως δεν χρειάζεται τόσους πολλούς εργαζόμενους. Η διαχείριση της «περίσσειας» ανθρώπων, πληθυσμών, λαών, εθνών είναι το κατ’ εξοχήν πολιτικό ζήτημα.

Το μήνυμα αυτό απευθύνεται σε όσους βάλθηκαν, ειδικά αυτές τις μέρες, να γελοιοποιήσουν με κάθε τρόπο την Επανάσταση, καταφέρνοντας βέβαια μόνο την αυτογελοιοποίηση.

Ο Δρόμος κυκλοφορεί σήμερα, λίγες μέρες πριν κλείσουν 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821.

Επιλέξαμε για το πρωτοσέλιδο αυτού του φύλλου, τον πίνακα του Ιταλού φιλέλληνα Ludovico Lipparini (1800-1856) με θέμα «Έλληνας Αγωνιστής».

Σκεφτήκαμε να μη βάλουμε κανένα τίτλο. Οποιεσδήποτε λέξεις και να διαλέγαμε, μάλλον δεν θα πρόσθεταν τίποτα στο μήνυμα που εκπέμπουν το επιβλητικό βλέμμα και τα σταυρωμένα χέρια του εικονιζόμενου…

Το μήνυμα αυτό απευθύνεται σε όσους βάλθηκαν, ειδικά αυτές τις μέρες, να γελοιοποιήσουν με κάθε τρόπο την Επανάσταση, καταφέρνοντας βέβαια μόνο την αυτογελοιοποίηση.

Απευθύνεται όμως και σε όλους μας ζητώντας, αν όχι κάτι άλλο, μια σκέψη για το τι κάνουμε και πώς συνεχίζουμε, πώς αντιλαμβανόμαστε το παρελθόν αλλά και το μέλλον.

Δρόμος της Αριστεράς