Έφυγε ένας μεγάλος Έλληνας.

Έφυγε ένας μεγάλος Έλληνας. 

Ένας μεγάλος δάσκαλος. 

Ένας Χριστιανός και σπουδαίος άνθρωπος. 

Ο Χρήστος Γιανναράς. 

Δεν θα πω τίποτε απολύτως για το θεολογικό, φιλοσοφικό και πολιτικό του έργο. 

Υπάρχουν πολλοί καλύτεροι και σπουδαιότεροι από εμένα να μιλήσουν για τον μεγάλο Γιανναρά. 

Θέλω όμως να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλες εκείνες τις φορές που τον χρειάστηκα και δεν αρνήθηκε να μου μιλήσει και να με κρατήσει στην ελπίδα. Κι ήταν πολλές αυτές οι φορές, κρύες και μελαγχολικές οι νύχτες. 

Να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ για την Ορθοδοξία που μας δίδαξε γεμάτη φως και ελπίδα, δίχως ενοχές, φόβο και σκοτάδι. 

Μου έλεγε πολλές φορές, "..μην μπαίνεις και χάνεσαι σε ιδεολογήματα. Να μετράς την ζωή με την χαρά και το φως. Να χαιρόμαστε τη ζωή. Χαίρεσαι που ζεις και υπάρχεις; Αυτό να ρωτάς...."

Θα μπορούσα να καταθέσω μια τεράστια λίστα ευγνωμοσύνης για αυτόν τον Άνθρωπο, δάσκαλο και στοχαστή. Όμως δεν είναι ούτε η ώρα ούτε ο χώρος που αρμόζει σε τέτοια μεγέθη. 

Για μένα όσες φορές τον συνάντησα ήταν μια αποκάλυψη. Η ματιά του, ο ήχος της φωνής του, ο ρυθμός της ομιλίας του, η τραγική και συνάμα αναστάσιμη αφήγηση του, σε μετέφερε σε μια άλλη Ελλάδα, του τρόπου και του μέτρου, της αρμονίας και της αλήθειας. Μια Ελλάδα δίχως σύνορα αλλά γεμάτη νοήματα. Μια Ελλάδα που μπορούσε να σε σώσει από την απελπισία. 

Μια Ελλάδα που εάν ανακαλύψει σε τι χώματα πατάει, τι ουρανό κοιτάει, ποια γλώσσα μιλάει, ποια πίστη βαστάει θα μπορούσε να μπολιάσει όλο το κόσμο με νόημα και φως. 

Δυστυχώς όμως η εκκωφαντική απουσία της Ελληνικής Πολιτείας από την κηδεία του Χ. Γιανναρά φανερώνει για ακόμη μια φορά ότι ζούμε σε μια χώρα δίχως κανένα όραμα και προοπτική. 

Είμαστε μια χώρα με σπουδαίους νεκρούς αλλά δίχως όραμα ζωντανούς. 

Ποια ήταν η πιο σημαντική στιγμή του Χριστού;

π. Λίβυος 

Ποια ήταν η πιο σημαντική στιγμή του Χριστού; Ούτε τα θαύματα, ούτε οι θεραπείες, ούτε τα μέγιστα σημεία, αλλά η εκείνη την στιγή που έγινε απόλυτα "ευάλωτος". Η στιγμή της άκρας ταπείνωσης Του. Η ώρα του Σταυρού, του φόβου, της αγωνίας, της αγάπης που γίνεται θυσία. "Ανήμπορος" και "ανυπεράσπιστος" αγκαλιάζει την ζωή μας όλη. Ένας Θεό που ξέρει τι θα πει μοναξιά και πόνος δεν μπορεί παρά να είναι ο δικός μας Θεός. 

Προδομένος και ξεχασμένος απο όλους, σαν ένας απλός καθημερινός άνθρωπος που μάχεται με την ελπίδα και την απόγνωση. Η δόξα του είναι ο Σταυρός του, ο φόβος, η αγωνία η ολική παράδοση στο θείο θέλημα, στο σχέδιο της Θείας οικονομίας. 

Γιατί τα θαύματα, οι θεραπείες, τα σημεία, η ανάσταση, ήταν πολύ κοντά στην Θεϊκή του φύση, η κένωση όμως, η ταπείνωση, ο εξευτελισμός, ο πόνος και η μεγίστη δοκιμασία αυτός ο ασήκωτος σταυρός ολάκερης της ανθρωπότητας, ήταν επιλογή του και μόνο.

 Κένωσε τον εαυτό του. Έχασε κάτι για να γίνει άνθρωπος και να μπει στην ιστορία της ανθρωπότητας με σκοπό να την σώσει. Αφήνει την Ουράνια μακαριότητα για να εισέλθει στην ανθρώπινη τραγικότητα. Κι αυτό μας διδάσκει ενας ήθος, οτι η αγάπη ξέρει να χάνει για να σώσει.  

Η πιο ιερή στιγμή ενός ανθρώπου είναι εκείνη που φανερώνεται ως ευάλωτος μπροστά μας. Ένας άνθρωπος που ξεσκεπάζει τα πάθη του ή φανερώνει την αδύναμη πλευρά της ύπαρξης του, είναι απόλυτα αγαπητός και ιερός. Γι αυτό ίσως και να μην υπάρχει μεγαλύτερη αμαρτία-αστοχία, από το να εκμεταλλευόμαστε τις αδύναμες στιγμές και πλευρές μιας ανθρώπινης ψυχής. Την στιγμή που ο άλλος ξεγυμνώνεται μπροστά μας, μια μονάχη κίνηση υπάρχει, να τον ντύσουμε με την αγάπη. 

Το παιδί σου δεν είναι ο κολλητός σου - π. Λίβυος (ΗΧΗΤΙΚΟ)

Το παιδί σου δεν είναι ο κολλητός σου - π. Λίβυος

π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος

Αν ο γονιός είναι φίλος τότε ποιος θα είναι ο γονιός; Στην προσπάθεια μας να αρνηθούμε την ευθύνη του γονέα επιζητούμε την φιλία των παιδιών μας. Τα παιδιά όμως έχουν ανάγκη τον ρόλο και την παρουσία του γονέα. Φίλους θα κάνουν στο σχολείο και την γειτονιά, γονείς όμως δεν πρόκειται να ξαναβρούν.

 "..Τα παιδιά έχουν ανάγκη την οικειότητα με τους γονείς τους. Να μπορούν να μοιράζονται τις επιθυμίες, τους φόβους, τα συναισθήματά τους και όλα αυτά που είναι σημαντικά στο δικό τους μικρόκοσμο. Έχουν ανάγκη να νιώθουν απέναντί τους ένα γονιό που δεν είναι ψυχρός ή απόμακρος και δεν επικοινωνεί μαζί τους μόνο με απαγορεύσεις ή το λεγόμενο «κήρυγμα». Παρόλα αυτά δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι βοηθητικό για τα παιδιά να είναι φίλοι με τους γονείς τους, τουλάχιστον όχι με τη στενή έννοια του όρου. 

Σας ζητώ συγνώμη αλλά εγώ θα κατέβω από το άρμα των καθαρών γιατι δεν είμαι.

π. Λίβυος 

Σας ζητώ συγνώμη αλλά εγώ θα κατέβω από το άρμα των καθαρών γιατι δεν είμαι. 

Θα διαγραφώ από το κλαμπ των τελείων γιατί δεν ανήκω σε αυτούς. 

Μύρισε πολλή "καθαρότητα" και γέμισαν τα χέρια μας αίμα.

Θα αφήσω κάτω την πέτρα και δεν θα λιθοβολήσω γιατί τα χέρια μου τρέμουν όταν σκέφτομαι τα λάθη και τις αμαρτίες μου. Θα πάω με τις πόρνες και τελώνες γιατί αυτοί κατα τα λεγόμενα του Χριστού θα γεμίσουν τον παράδεισο.

Στην κόλαση φοράνε ταγιέρ και κουστούμια και εγώ ποτέ δεν χώρεσα σε αυτά.  

Με τους ηττημένους θα στρατευθώ γιατί είναι οι νικητές του μέλλοντος. 

Λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω ή θα καταστρέψω την φαντασίωση σας αλλά δεν είμαι τέλειος, είμαι απλά άνθρωπος με ότι αυτό σημαίνει. Φως και σκοτάδι μαζί. 

Όλοι οι αιώνες μέσα μου, πρόγονοι άγιοι και αμαρτωλοί περπατάνε στα σοκάκια της ψυχής μου. Όλο το κακό και όλο το καλό που έζησε η ανθρωπότητα στα κύτταρα μου. Παλεύω να θεραπεύσω τις φωνές των προγόνων μου. 

Μέσα μου μια παλαίστρα που κάθε μέρα δίνω μάχες, πότε βγαίνω νικητής αλλά ω Θεέ μου πολλές φορές φεύγω ματωμένος και ηττημένος. 

Μη ρωτάς για το νόημα της ζωής, η ίδια είναι το νόημα.

π. Λίβυος 

(Χαράλαμπος Παπαδόπουλος)

Μη ρωτάς για το νόημα της ζωής, η ίδια είναι το νόημα. 

Ο ίδιος είσαι το νόημα. Το νόημα βρίσκεται στο οτι υπάρχεις, ότι είσαι εδώ, ότι ο Θεός θέλησε πριν καν δημιουργήσει τον σύμπαν να υπάρξεις στην ζωή. Νιώσε το μην το αναλύεις. Με την καρδιά όχι με το νου. 

Ευχαρίστησε γι αυτό το δώρο, τώρα όχι αύριο νιώσε ευγνομωσύνη κι ας μην είναι όλα τέλεια. Βγες έξω, πάρε ανάσες ευχαριστίας. Περπάτα, κοίταξε, άκουσε, αισθάνσου, νιώσε τον αέρα, το σκοτάδι τον ήλιο, το νερό, την γη, συνδέσου με το κέντρο σου, φύγε από του νου κατέβα στην καρδιά και το σώμα. Γίνε άνθρωπος, νιώσε τον Θεό μέσα σου. 

Πάψε να χάνεσαι στο όλα ή τίποτα, στο καλά ή κακά, αμαρτωλά ή άγια, μαύρο ή άσπρο. Δεν υπάρχουν αυτές οι πραγματικότητες. Στην ζωή η αρμονία δεν έρχεται από κλειστά συστήματα αλλά αρμονικές συνθέσεις των αντιθέτων. 

Όλα είναι χάλια μόνο στο νου σου, για τον Θεό όλα είναι σε αρμονία. Κι αυτό που ονομάζεις χάλια είναι μια άλλη μορφή ευλογίας κι εκείνο που λες αποτυχία είναι ο δρόμος της αυριανής επιτυχίας. 

Στάσου όρθιος, μην σκύβεις, μη καμπουριάζεις, μην μιζεριάζεις. 

Δώσε την σωστή στάση στο κορμί σου για να βρεθεί στην σωστή κατάσταση η ψυχή σου. Κάθε στάση είναι κατάσταση. 

Θεέ μου τι θέλεις να μάθω απ΄ αυτό;

Θεέ μου τι θέλεις να μάθω απ΄ αυτό;

Όταν συμβαίνουν δύσκολα πράγματα στην ζωή μας, δεν μας βοηθάει σε τίποτα να ρωτάμε, «Γιατί αυτό σε εμένα;..» Αντιθέτως το όφελος είναι τεράστιο όταν μάθουμε να ρωτάμε, «Θεέ μου τι θέλεις να μάθω απ΄ αυτό;». Η ζωή αυτή είναι ένα τεράστιο σχολείο, που συνεχώς καλούμαστε σε υπαρξιακά μαθήματα. Ότι δεν μαθαίνουμε ο Θεός επιτρέπει να το συναντάμε μπροστά μας, μέχρι να το μάθουμε, να το ξεπεράσουμε ή να το διαχειριστούμε. Κανείς πειρασμός δεν θα περάσει, κανένα πάθος δεν θα εξαφανιστεί εάν η ύπαρξη μας δεν λάβει το μάθημα που είναι απαραίτητο για την συνέχεια του αιώνιου ταξιδιού της. 

Οπότε όταν έρχονται πειρασμοί και δοκιμασίες, ας μην μένουμε στην άρνηση και τον θυμό. Ας προχωρήσουμε στην ωφέλεια που μπορεί αυτές να μας δώσουν. Ας σκεφτόμαστε τον Σταυρό του Χριστού μας. Ας θυμόμαστε ότι μέσα από αυτήν την δοκιμασία, την υπακοή στο θέλημα του Θεού, ο Χριστός μεταμόρφωσε το σκοτάδι και την κακία του κόσμου σε ευλογία και φως. Ότι ενώ ο κόσμος θέλησε να τον εξοντώσει εκείνος όχι μόνο έζησε αλλά νίκησε τον ίδιο τον Θάνατο. Γιατί ο Θεός μπορεί να μεταμορφώνει όλες τις ήττες σε νίκες, τα σκοτάδια σε φως, κάθε σταυρό μας σε Ανάσταση. 

Ο Σταυρός του Χριστού είναι ένα τεράστιο μάθημα ζωής και θανάτου, διότι: 

• Φανερώνει το πόσο πολύ μας αγαπάει ο Θεός, αφού πεθαίνει για να ζήσουμε εμείς. 

• Ότι η ζωή αυτή, έχει πάντα μια γλυκόπικρή γεύση. Η υφή της είναι σταυροαναστάσιμη. Θα χρειαστεί να σταυρωθούμε πολλές φορές αλλά και να αναστηθούμε άλλες τόσες. 

• Ότι δεν υπάρχει κακό, που να μπορεί να νικήσει την απέραντη αγάπη του Θεού. 

• Ότι ο Θεός είναι Εκείνος που μπορεί να μετατρέψει κάθε κακό και σκοτάδι, σε φως. 

• Ότι για έναν άνθρωπο που πιστεύει στον Χριστό, δεν υπάρχει τέλος, δεν υπάρχει οριστική ήττα, αλλά εκεί που όλα μοιάζουν να τελειώνουν αρχίζουν και πάλι από την αρχή. 

Ο Θεός σίγουρα δεν δημιουργεί το κακό, όμως μπορεί να το χρησιμοποιήσει πάντα προς όφελος μας. Δεν μας οδηγεί αυτός στον Σταυρό, αλλά όμως μπορεί να μας Αναστήσει….

Ο Ιούδας προδίδει με φιλί, γιατί ποτέ δεν κατάλαβε τι σημαίνει αγάπη.

π. Λίβυος

Ο Ιούδας προδίδει με φιλί, γιατί ποτέ δεν κατάλαβε τι σημαίνει αγάπη. Φιλάει προδοτικά γιατί ποτέ η καρδιά του δεν σαρκώθηκε στα χείλη του.

 
Είχε μπερδέψει μέσα του, όπως άλλωστε και οι περισσότεροι από εμάς, την αγάπη με την ανάγκη, τον πόθο με το πάθος και τον έρωτα με την συνδιαλλαγή.

 
Όταν φιλάς κοινωνάς την ζωή σου με την ζωή κάποιου άλλου που επέλεξες να ακολουθήσεις και να παραδοθείς δίχως κρατούμενα και βερεσέδια.

 
Ο Ιούδας δεν μπορεί να το πράξει γιατί για εκείνον η αγάπη είναι ανάγκη. Η σχέση στόχος και η μαθητεία ρόλος. Όλα μετρήσιμα και υπολογίσιμα, δηλαδή άοσμα και νεκρά.

 
Τις περισσότερες φορές δεν αγαπάμε τον άλλο γι αυτό που είναι, μα για εκείνο που εμείς θα θέλαμε να είναι.

 
Γι αυτό ο Ιούδας όταν νιώθει ότι δεν ικανοποιούνται οι εγωτικές επιδιώξεις και ναρκισσιστικές επιθυμίες του, προδίδει τον Χριστό με ένα φιλί.

 
Έτσι για να θυμόμαστε ότι ο προδότης φιλάει «υπέροχα». Αχ και να ξέραμε πόσοι μας πρόδωσαν με ένα φιλί. Πόσοι την ώρα που μας φιλούσαν μας χρησιμοποιούσαν και την ώρα που μας αγκάλιαζαν μας φυλάκιζαν.

ΠΗΓΗ:π. Λίβυος
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

«αμήν λέγω υμίν ότι οι τελώναι και αι πόρναι προάγουσιν υμάς εις την βασιλείαν του Θεού»

π. Λίβυος

Μια πόρνη αγαπάει τον Χριστό και ζητάει να τον συναντήσει εκεί που καμία αμαρτία δεν μπορεί να αγγίξει ή να καταστρέψει το φως και την ομορφιά. Εκεί στο το πιο βαθύ και αθώο παρθένο μέρος της ύπαρξης, την ανθρώπινη καρδιά.

Μια πόρνη μας θυμίζει ότι μπορεί στην καρδιά ενός μαθητή να κρύβεται ένας προδότης και στην καρδιά μιας αμαρτωλής γυναίκας όλη η ομορφιά της γης.

Που ακούστηκε ξανά, μία «πόρνη», πρότυπο των πιστών της εκκλησίας; Δεν το αντέχουν αυτό οι θρησκευόμενοι εραστές το νόμου και του τύπου. Γιατί έχουν μάθει όλα στην ζωή τους, να τα μετράνε με την μεζούρα του "πρέπει", με το ζύγι του νόμου, με την τάξη του φαίνεσθαι και όχι του είναι.

Η εφαρμογή των εντολών του Θεού, είναι γι αυτούς μια μεγάλη κρυψώνα, ένα οχυρό του «εγώ» τους, που πρέπει να τραφεί με αυτοεπιβεβαίωση, με νίκες και επιτυχίες.

Οι «ευσεβιστές» ζητάνε να νικήσουν τον Θεό και όχι να νικηθούν από την αγάπη Του. Η Βασιλεία Του Θεού γι αυτούς, είναι κατόρθωμα και κατάκτηση, ποτέ δωρεά και έλεος.

Άλλο αγάπη κι άλλο ενοχή…

 

Ο άνθρωπος είναι δημιούργημα της αγάπης του Θεού και δεν μπορεί να ολοκληρωθεί έξω και πέρα από την αγάπη. Στην αγάπη ψηλώνει, πλαταίνει κι ανθίζει. Ο άνθρωπος για να ολοκληρωθεί χρειάζεται να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Σε κάθε μορφή σχέσης πρέπει να δώσουμε και να πάρουμε αγάπη. Διαφορετικά δεν ζούμε αλλά καταστροφικά επιβιώνουμε. Μυρίζουμε θάνατο. 

Μέσα σε μια σχέση λοιπόν καλούμαστε να νιώσουμε και να μας νιώσουν, να δώσουμε και να πάρουμε, να αγαπήσουμε αλλά και να αγαπηθούμε. Κάθε τι μονόπλευρο είναι προβληματικό, δεν έχει αρμονία. Το να δίνεις μόνο σε κάνει θύμα και εξαρτημένο, αλλά και το να παίρνεις μονάχα, σε παραμορφώνει σε νάρκισσο και τύραννο. Όταν δίνεις και λαμβάνεις ολοκληρώνεσαι. 

Το δόσιμο όμως θέλει προσοχή. Διότι πολλές φορές δίνουμε απομακρυσμένοι από το κέντρο μας. Δηλαδή από την αλήθεια του εαυτού και της ψυχής μας. Ο Χριστός μας λέει ότι θα πρέπει να αγαπήσεις τον άλλον ως τον εαυτό σου. Που σημαίνει δυο πράγματα: οτι πρέπει να αναγνωρίσεις τις πραγματικές ανάγκες του εαυτού σου και από την άλλη να τον αγαπήσεις. Τότε μονάχα η αγάπη που δίνεις στο άλλον έχει υγεία. Δηλαδή δεν είναι χρηστική και χειριστική ή δεν είναι θυματοποιημένη και εξαρτησιακή. 

Κάθε μορφή λοιπόν αγάπης που δίνεται δεν μπορεί να είναι προϊόν ενοχής. Δεν μπορείς να λες ότι αγαπάς τον άλλον ενώ στην πραγματικότητα τον λυπάσαι, νιώθεις θύμα ή εξάρτηση. Διότι όταν αισθάνεσαι ένοχος για κάθε τι που του συμβαίνει τότε δεν τον αγαπάς, απλά μεταφράζεις τα πάντα στο χώρο που ζεις και αναπνέεις σε ευθύνη δική σου. Ακόμη και την συναισθηματική ή σωματική απομάκρυνση σας. 

Όταν η μαμά δεν ήταν καλά έφταιγες εσύ. Εσύ που την στεναχώρησες. Όταν ο μπαμπάς είχε νεύρα έφταιγες εσύ που τον έβγαλες εκτός εαυτού, κι όταν οι δυο τους μάλωναν ήσουν ένοχη εσύ γιατί εάν ήσουν καλό κορίτσι οι γονείς θα ηταν αγαπημένοι. 

Μια κακόκεφη μέρα...

π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος

Τις προάλλες αισθανόμουν μια κακοκεφιά. Με είδε ένας φίλος και με ρώτησε. «Δεν είσαι καλά;». «Μια χαρά είμαι», του απάντησα, «απλά τώρα που μιλάμε δεν αισθάνομαι καλά. Αλλά σε λίγο θα περάσει, δόξα τω Θεώ…». «Και τι θα κάνεις τώρα;» με ρώτησε. «Τίποτα…δεν χρειάζεται να κάνω κάτι, όπως ο ουρανός δεν κάνει κάτι όταν έχει συννεφιά. Απλά τα σύννεφα μετα από κάποια ώρα φεύγουν μόνα τους…». 

Θυμάμαι έναν μοναχό που έλεγε διαρκώς και σε ότι κι εάν του συνέβαινε «δόξα σοι ο Θεός..». Μια ημέρα δεν ήταν καλά. Τον ρώτησε ένας αδελφός της μονής που τον είδαν ότι ήταν κάπως, «πάτερ μου τι κάνεις σήμερα; Δόξα τω Θεώ χάλια..», απάντησε και πήγε παρακάτω στο διακόνημα του. 

Αυτή η χαριτωμένη απάντηση του μοναχού, κρύβει όλη την ουσία της πνευματικής ζωής. Να δοξάζεις τον Θεό, να τον ευχαριστείς για όλα, γι’ αυτά που καταλαβαίνεις κι αυτά που αγνοείς, γι' αυτά που ονομάζεις "καλά" κι αυτά που λες ότι είναι "κακά", για όλα να δοξάζεις τον Θεό, και να μην μένεις στα φαινόμενα που είναι παροδικά. 

Πότε και πως θα εξαφανιστούν; Όταν δεν τους δώσεις σημασία. Όταν δεν πιάσεις μαζί τους κουβέντα, όταν δεν τρομάξεις και το κάνεις θέμα.Όσο θες να διώξεις τον πειρασμό τόσο εκείνος θα σε αγκαλιάζει πιο πολύ και όσο λες γιατί να συμβαίνει τόσο θα εισέρχεται πιο βαθιά στην ζωή σου, γιατί απλά τον μεγέθυνες και τον έκανες θέμα. Μείνε στο κέντρο σου προσευχόμενος και μην ταράζεσαι, προσευχήσου απλά και ήσυχα, δίχως ταραχή, επέτρεψε στο σύννεφο απλά να περάσει από το ουρανό σου. Θα φύγει πίστεψε με. 

Είσαι ουρανός, είσαι φως, είσαι εικόνα Θεού. Μέσα σου ζει ο ίδιος ο Θεός. Λάμπει μέσα σου. Τι κάνει ο ουρανός όταν έρχονται σύννεφα, όταν περνάνε πουλιά και μαυρίζουν τον ορίζοντα του, όταν θορυβώδεις αεροπλάνα σχίζουν την ησυχία του; Τίποτε απολύτως. Απλά παραμένει ουρανός και αυτά όλα χάνονται. Έτσι θα συμβεί με τις σκέψεις, τους λογισμούς και τα συναισθήματα που χαλάνε την ηρεμία της ψυχής μας, εάν καταλάβουμε ότι δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι για να φύγουν, απλά να παραμείνουμε εστιασμένη στο κέντρο μας, να λέμε την ευχή του Ιησού, να συνεχίζουμε τις δουλειές μας, να μην ασχολούμαστε ή πιάνουμε μαζί τους κουβέντα. 

Τίποτα δεν υπάρχει έξω από την πρόνοια του Θεού...

Τίποτα δεν υπάρχει έξω από την πρόνοια του Θεού...

Εάν νομίζουμε ότι υπάρχει κάτι που είναι έξω από την πρόνοια του Θεού κάνουμε τεράστιο λάθος. Δεν δημιουργεί, ούτε είναι αίτιος ο Θεός των πειρασμών και δοκιμασιών που περνάμε, ωστόσο δεν είναι έξω από την πρόνοια του. Προγνωρίζει και δεν καθορίζει, επιτρέπει αλλά δεν ευδοκεί το κακό. Ο Θεός ακόμη και το μεγαλύτερο λάθος μας, την μεγαλύτερη αμαρτία και αστοχία μας, δεν θα την αφήσει δίχως να την αξιοποιήσει προς το συμφέρον μας. Χαριτωμένα λένε στο Άγιον Όρος οι πατέρες, «όταν ο διάβολος σου πετάει πέτρες ο Θεός κτίζει εκκλησίες…». Κι αυτό φανερώνει ακριβώς αυτή την μεγάλη αλήθεια, ότι κανείς πειρασμός και δοκιμασία που θα περάσουμε στην ζωή μας, δεν θα μείνει αναξιοποίητη από τον Θεό. Κανείς Γολγοθάς δεν θα μείνει δίχως Ανάσταση, εάν βεβαίως και εμείς το θέλουμε και συνεργαστούμε αγαπητικά με τον Θεό.

Μπορεί να αντιμετωπίζουμε αδιέξοδο αυτή τη στιγμή - οικονομικό, συναισθηματικό, φιλικό, ιατρικό κ.α. Αλλά αν εμπιστευτούμε τον Θεό και σχετιστούμε, κοινωνήσουμε μαζί του, μέσα από την προσευχή, την Θεία Κοινωνία και τις εντολές του, τότε ακόμη και εκεί που εμείς δεν βλέπουμε τρόπο διαφυγής από το πρόβλημα μας, Εκείνος θα μας ανοίξει δρόμο.

Όμως ας προσέξουμε μια λεπτομέρεια, ο δρόμος φωτίζεται όσο περισσότερο προχωράμε προς το Φως. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ξεκινάς να περπατάς κι ας είναι ακόμη σκοτάδι. Δηλαδή κι ας μην είναι όλα τέλεια και ξεκάθαρα. Προχωρώντας αρχίζει ο ήλιος να φωτίζει όλο και περισσότερο, πέφτει το πρώτο φως και βλέπεις λιγάκι καλύτερα. Να, ένα μονοπάτι υπάρχει μπροστά σου που πριν στο σκοτάδι δεν το έβλεπες. Και καθώς προχωράς και εμπιστεύεσαι τον Θεό, ο ήλιος σηκώνεται όλο και πιο ψηλά, ο δρόμος γίνεται πιο ξεκάθαρος και τα βήματα σου πιο σταθερά, μέχρι να λάμψει ολότελα και να δεις μπροστά σου τον προορισμό σου αποκαλυπτικό και όμορφο.

Οπότε μην περιμένεις να γίνεις τέλειος ή όλα ιδανικά στην ζωή σου, για να ξεκινήσεις να εμπιστεύεσαι και να περπατάς την οδό του Κυρίου. Ξεκίνα, και ο Θεός θα σου φανερώνει κάθε τόσο στην ζωή σου πως θα φτάσεις στον προορισμό σου.

Κάνε υπομονή. Ο Θεός ξέρει τι κάνει. Ξέρει τι είναι καλύτερο για εμάς. Εμπιστεύσου Τον.

Μπορεί να μην μπορείτε να δείτε το τελικό αποτέλεσμα, αλλά ο Θεός μπορεί. Όλα εκείνα τα προβλήματα, οι πόνοι και οι δυσκολίες - όλα αυτά που σε κάνουν να ρωτάς «γιατί» - μια μέρα θα είναι ξεκάθαρα υπό το φως της αγάπης του Θεού.

Αλλά προς το παρόν, μαθαίνετε να εμπιστεύεστε τον Θεό. Προχωρήστε λοιπόν και συνεχίστε να ακολουθείτε αυτόν τον δρόμο που έχει χαράξει για εσάς.

Σπάσε, ράγισε κι αγίασε.

Σπάσε, ράγισε κι αγίασε.

Καθημερινά φοράμε πολλές και διαφορετικές μάσκες. Υποδυόμαστε αρκετούς ρόλους, σε σημείο στο τέλος να χάνουμε την επαφή με τον πραγματικό εαυτό μας και τις κρίσιμες αληθινές ανάγκες μας. Δημιουργούμε ένα ψευδή εαυτό που έχει ψευδείς ανάγκες. Κι εάν αυτό το παιγνίδι ρόλων και εξουσίας μπορεί να μας κάνει να επιβιώνουμε στην ζούγκλα της καθημερινότητας, δεν μας βοηθάει καθόλου να ζήσουμε στην χαρά της μακαριότητας του Θεού. Δεν μας βοηθάει να γνωριστούμε με τον Θεό. Διότι ο Θεός ως ακέραιο και αληθινό πρόσωπο ζητάει το ατόφιο και αυθεντικό κομμάτι της ύπαρξης μας για να συναντηθεί μαζί του. 

 

Θα μου πείτε, «μα ποιος άνθρωπος είναι απόλυτα αληθινός;». Κανείς. Αυτή είναι η αλήθεια. Κανείς άνθρωπος δεν είναι απόλυτα ακέραιος. Είμαστε ελλειμματικοί, αδύναμοι, αμαρτωλοί όπως λέει η εκκλησία. Έτσι ερμηνεύεται η ουσία του Αγιογραφικού λόγου, όταν λέει ότι και μια μόνο ημέρα να ζήσει ο άνθρωπος είναι αμαρτωλός. Δηλαδή είναι τραυματισμένος, πληγωμένος, αδύναμος κι ελλιπής. Ποιο είναι το τραύμα του; Ο θάνατος, ο κατακερματισμός, είναι κομμάτια. Μην ακούτε όλους εκείνους που ενοχοποιούν την ζωή των ανθρώπων θέλοντας να παραμορφώσουν την έννοια της αμαρτίας ως ποινική παράβαση που επισύρει την εξ ουρανού ποινή. Καμία σχέση δεν έχει με την ορθόδοξη θεολογική παράδοση, που ξεκάθαρα στην αμαρτία βλέπει μια υπαρκτική αστοχία, μια αδυναμία και ένα τραύμα που χρειάζεται θεραπεία και όχι δικαστήριο. 

 

Οπότε ο καλός Θεός, μέσα στο σχέδιο και την πρόνοια του, για να μας φέρει σε συνάντηση με τον βαθύτερο εαυτό μας, που ζει και υπάρχει κάτω από τα δεκάδες προσωπεία μας, επιτρέπει και ποτέ δεν δημιουργεί, τους πειρασμούς και τις δοκιμασίες. Δηλαδή επιτρέπει να έρθουμε αντιμέτωποι με τα αποτελέσματα των επιλογών μας ή των επιλογών κάποιον άλλων. Διότι η ανθρώπινη φύση ως καθολική επηρεάζεται και επηρεάζει την ζωή των άλλων. Το κακό μπορεί να έρθει από εμένα προς τον εαυτό μου, αλλά και από το άλλον προς εμένα ή από εμένα προς τον άλλον. Μπορεί να έρθει και από το διάβολο. Ο Θεός ποτέ δεν είναι αίτιος του κακού, αυτό ας το βάλουμε καλά στο μυαλό μας, ώστε να μην υποκύπτουμε σε πειρασμούς θεοκατηγορίας. 

Στην αναμονή, υπάρχει ευλογία

Στην αναμονή, υπάρχει ευλογία

Υπήρξαν προσευχές στις οποίες ο Θεός απάντησε αμέσως στην ζωή μου. Υπήρξαν όμως και προσευχές στις οποίες ο Θεός έκανε μέρες, μήνες, ακόμη και χρόνια να απαντήσει. Κι όμως αυτός ο χρόνος της αναμονής είχε το δικό του νόημα, το δικό του δρόμου μέσα στην ψυχή μου. Τότε δεν καταλάβαινα γιατί αργούσε τόσο πολύ. Θύμωνα, φοβόμουν, λιγοψυχούσα. Θλίψη και πανικός καταλάμβανε τα σπλάχνα και την καρδιά μου. Μοναξιά και αγωνία έλουζε με κρύο ιδρώτα την ύπαρξη μου. Όμως ο Θεός όσο κι ας σας φανεί παράδοξο, στην σιωπή αυτή εργαζόταν εντός μου. Ο Θεός όταν σιωπά εργάζεται μέσα μας. 

 

Στην αναμονή, υπάρχει ευλογία. Μια από τις ευλογίες είναι ότι μαθαίνεις περισσότερα για τον εαυτό σου όταν δεν παίρνεις αμέσως όλα όσα θα ήθελες. Όταν δεν σου κάνουν όλα τα χατίρια βγαίνουν πτυχές του εαυτού σου που ούτε εσύ δεν γνώριζες ότι έκρυβες μέσα σου. Σκιές και σκοτάδια αναδύονται στην ψυχή μας όταν μας πουν «όχι». Δεν είναι τυχαίο ότι οι άνθρωποι ακόμη και οι φίλοι μας, μας αγαπούν όσο τους λέμε «ναι», όταν αρχίζουμε να βάζουμε όρια, όταν εξελισσόμαστε και ζητάμε σεβασμό τότε αρχίζουν να μας λένε «μα πως άλλαξες τόσο; Δεν ήσουν έτσι… χάλασες», και σαφέστατα στο «χάλασες» εννοούν ότι δεν κάνεις πια τα θελήματα τους. Οπότε το πιο πιθανό είναι να μην χάλασες εσύ, αλλά να χαλάστηκαν εκείνοι διότι δεν είσαι πλέον το παιδί για όλες τις δουλειές ή ο μεγάλος γελωτοποιός της παρέας. 

 

Ας εμπιστευτούμε λοιπόν τον Θεό που ως πατέρας και μέγας παιδαγωγός, ξέρει τι και πότε χρειαζόμαστε το καθετί. Γνωρίζει πότε να μας δώσει και πότε να μας αρνηθεί αυτό που ζητήσαμε στην προσευχή μας. Ας δεχθούμε την "σιωπή" του Θεού. Όταν υπάρχει ησυχία ακούμε τους θορύβους των παθών μας, ξεμυτίζουν τα σκοτάδια μας και ο Θεός τα μεταπλάθει σε φως....

 

π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος 

Όταν σε θυμάται ο Θεός…..

 

                                                                                                          π. Χαράλαμπου Λίβυου Παπαδόπουλου

Ψυχοσάββατο και η εκκλησία προσεύχεται για τις ψυχές των ανθρώπων που έχουν φύγει από την παρούσα φάση ζωής. Έχουν φύγει στην απέναντι όχθη. Δεν έχουν πάει σε μια άλλη ζωή. Η ζωή είναι μια. Μια φορά, άπαξ ερχόμαστε «εκ του μη είναι εις το είναι». Αυτή όμως η ζωή θέλησε ο Θεός να μην γνωρίζει τέλος. Η αιωνιότητα και αθανασία στον άνθρωπο είναι δώρο Θεού και όχι φυσική ιδιότητα. Ο άνθρωπος ως κτίσμα είναι φθαρτός και θνητός. Ο Θεός όμως θέλησε να γίνει αιώνιος. Κι αυτό το σχέδιο Του, ολοκληρώθηκε με την Ανάσταση του Χριστού. Πλέον μένει η τελευταία πράξη, κατά την οποία θα αναστηθούν τα σώματα μας, θα ενωθούν με τις ψυχές μας και θα ζήσουμε αιώνια στην δόξα της Βασιλείας του Θεού. 

 

Γι’ αυτό προσεύχεται η εκκλησία την ημέρα των «ψυχών», τα Ψυχοσάββατα, για να γίνει αιωνία η μνήμη μας. Δεκάδες φορές θα ακούσουμε στην νεκρώσιμη παννυχίδα και στο τρισάγιο την φράση «αιωνία η μνήμη αυτών». Τι σημαίνει άραγε; Μήπως απλά να μας θυμούνται οι άνθρωποι; Φτάνει μια βιολογική μνήμη για να είμαστε αιώνιοι; Μήπως να μας κουβαλάνε στην καρδιά τους; Αρκεί μιας συναισθηματική θύμηση ώστε να μην πεθάνουμε ποτέ; Ή μήπως να υπάρχουμε μέσα από τα έργα μας, όπως πίστευαν οι αρχαίοι Έλληνες ; Όλες αυτές οι μορφές μνήμης έχουμε μέσα τους τον θάνατο. Το να με θυμούνται οι άνθρωποι δεν με κάνει αθάνατο, αλλά με βυθίζει στην θνητότητα. Κάθε ανθρώπινη μνήμη και συναίσθημα, κάθε ανθρώπινη ιστορία, καταλήγει στο θάνατο. 

 

Οπότε το ερώτημα παραμένει, γιατί η εκκλησία επικαλείται την αιωνιότητα ως μνήμη; Γιατί επαναλαμβάνει μονότονα «αιωνία η μνήμη αυτών»; Διότι όταν η εκκλησία όταν αναφέρεται στην μνήμη δεν μιλάει για εικόνες του παρελθόντος αλλά για την αλήθεια του μέλλοντος. Μνήμη στην θεολογία της εκκλησίας δεν είναι η ανάσταση του χθες αλλά η πραγματικότητα του αύριο. Γι’ αυτό κι ακούμε διαρκώς ως αέναη προσευχή στο κατ’ εξοχήν Μυστήριο της Εκκλησίας, την Θεία Ευχαριστία, «Πάντων ημών μνησθήει Κύριος ο Θεός εν τη Βασιλεία Αυτού πάντοτε, νυν κι αεί και εις τους αιώνας. Αμήν». Ζητάμε να μας θυμηθεί όλους ο Θεός. Διότι μονάχα ότι θυμάται ο Θεός έχει ζωή αιώνιο. Η μνήμη του Θεού είναι αιωνιότητα. Ο Θεός μας κάλεσε στην ζωή. Μας έφερε από το μηδέν στην ύπαρξη. Υπάρχουμε μέσα Του, είμαστε στην μνήμη Του, με το όνομα και το πρόσωπο μας. Η μνήμη του Θεού δεν είναι όπως η ανθρώπινη, ηθική(κριτήρια καλού και κακού), συναισθηματική(αγάπη ή μίσος), κοινωνική(επιφανής ή άσημος), αλλά οντολογική. 

 

Όταν λέμε ότι ο Θεός μας θυμάται και υπάρχουμε στην μνήμη του σημαίνει ότι ζούμε αιώνια. Αναφέρει ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης, «όταν προσευχόμαστε στην Εκκλησία να είναι «αιωνία η μνήμη» κάποιου, δεν εννοούμε να επιβιώσει το πρόσωπο αυτό στην δική μας ανθρώπινη μνήμη, γιατί αυτό θα είχε μικρή σημασία, αφού η ανθρώπινη μνήμη, ως κτιστή, παρέρχεται. Εννοούμε την επιβίωση του προσώπου αυτού στην μνήμη του Θεού. Μόνο ότι και όποιος υπάρχει στην σκέψη του Θεού, υπάρχει όντως…». 

Καμία ηθική δεν νικάει τον θάνατο....

Καμία ηθική δεν νικάει τον θάνατο....

Όταν ο Χριστός συγχωρούσε την μοιχαλίδα γυναίκα, ζητώντας από τους διώκτες της να πετάξουν την πέτρα της οργής και ηθικής τους «καθαρότητας» λέγοντας τους «ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω…», δεν έσωζε απλά έναν άνθρωπο από το θάνατο, ούτε παρέδιδε μαθήματα καλής συμπεριφοράς, αλλά αποκάλυπτε μια μεγάλη οντολογική αλήθεια, ότι κανείς άνθρωπος δεν είναι απόλυτα ηθικός και ακέραιος ώστε να έχει το δικαίωμα να πετροβολά το άλλον μέχρι να τον εξοντώσει. 

Ο Χριστός ζητάει από εμάς να μην κατακρίνουμε και να μην καταδικάζουμε τον συνάνθρωπο μας όχι γιατί αυτό είναι μια κακή πράξη και συμπεριφορά, αλλά διότι κανείς άνθρωπος δεν έχει την ηθική ακεραιότητα και καθαρότητα να το πράξει αυτό. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε συγχρόνως σκοτεινοί και φωτεινοί, ηθικοί και ανήθικοι, ήρωες και προδότες, δηλαδή απείρως αντιφατικοί. 

 

Πάντες κουβαλάμε πάθη και αδυναμίες, όμορφες και άσχημες στιγμές. Στιγμές που αγαπήσαμε και στιγμές που μισήσαμε, τότε που ελπίσαμε και τότε που απογοητευθήκαμε, τότε που δημιουργήσαμε αλλά και τότε που καταστρέψαμε. Τι τραγικό να σε αγαπώ και να σε μισώ συγχρόνως μα και τι φωτεινό την ώρα που σε μισώ να νιώθω ότι σ αγαπώ.

 

Όλοι οι ήρωες του Ντοστογιέφκυ και του Παπαδιαμάντη ζουν αυτή την απίστευτη ανθρώπινη αντιφατικότητα να είναι αμαρτωλοί και άγιοι μαζί, «ήμουν ένας παλιάνθρωπος κι όμως αγαπούσα τον Θεό…» λέει ο Ντιμιτρι στους «Αδελφούς Καραμάζοφ» συνεχίζοντας, « Ήμουν ένας παλιάνθρωπος, κι όμως αγαπούσα τον Θεό… Το καλό και το κακό βρίσκονται σε μια τερατώδη συνύπαρξη μέσα στον άνθρωπο». Και ο Μέγας Ιεροξεταστής σκεπτόμενος το μέγεθος της αντιφατικότητας των ανθρώπων, το μέγα μυστήριο αυτό, λέει, «διεφθαρμένοι άνθρωποι είναι συχνά καλοσυνάτοι, εγκληματίες είναι τρυφεροί και αισθηματικοί, πουριτανοί και ηθικιστές είναι σκληροί και άσπλαχνοι, όλοι είναι εξίσου ικανοί για το κακό και για το καλό….». 

 

Θα αναρωτηθεί κάποιος και τι πρέπει να κάνουμε να αφήσουμε το κακό και τους εγκληματίες ατιμώρητους; Όχι. Ο Χριστιανισμός δεν αμνηστεύει σε καμία περίπτωση το κακό αλλά ούτε επικροτεί την υποκρισία ή τον ηθικό ελιτισμό. Ίσως μια λύση θα ήταν να χρησιμοποιήσουμε την μεθοδολογία των πατέρων της εκκλησίας, που διέκρινα με απόλυτο σεβασμό, το ανθρώπινο πρόσωπο από την αμαρτία. Την πράξη από το βάθος του ανθρώπου. 

Το κρανίο, ο Άγιος Μακάριος και η Εκκλησία…

από

 π. Χαρ. (Λίβυος) Παπαδόπουλος

 

Σε ένα από τα κείμενα του Αγ. Μακαρίου του Αιγυπτίου, σώζεται η εξής ιστορία, την οποία διηγήθηκε ο ίδιος ο Άγιος, και αφορά τις συνθήκες της κόλασης:

«Περπατώντας κάποια φορά στην έρημο, βρήκε παραπεταμένο πάνω στο χώμα ένα κρανίο νεκρού. Το κούνησε λίγο με το φοινικένιο ραβδί του, λέγοντάς του:

-Συ, ποιος είσαι; Αποκρίσου με.

Το κρανίο του μίλησε και είπε:

-Εγώ ήμουν αρχιερέας των ειδωλολατρών που παρέμειναν σ’ αυτόν τον τόπο, κι εσύ είσαι ο αββάς Μακάριος που έχεις μέσα σου το Άγιο Πνεύμα.

Όποια ώρα λοιπόν σπλαχνίζεσαι αυτούς που είναι στην κόλαση, παρηγορούνται λίγο.

Τον ρωτάει ο αββάς Μακάριος:

-Και τί λογής παρηγοριά έχουν;

Και απαντά το κρανίο:

-Όση είναι η απόσταση μεταξύ ουρανού και γης, τόση είναι η φωτιά κάτω από μας. 

Καθώς λοιπόν στεκόμαστε μέσα στη φωτιά από το κεφάλι ως τα πόδια, δεν είναι δυνατόν ο ένας να δει το πρόσωπο του άλλου, γιατί η ράχη του ενός είναι κολλημένη στη ράχη του άλλου. 

Όταν όμως προσεύχεσαι για μας, βλέπουμε λίγο ο ένας τον άλλο, όση ώρα διαρκεί η προσευχή.

Έκλαψε τότε ο Γέροντας και είπε:

-Αλίμονο στην ημέρα που γεννήθηκε ο άνθρωπος, εάν αυτή είναι η παρηγοριά της κόλασης».

«Ένα γλέντι από το μέλλον είναι η Θεία Λειτουργία…»

 

Στην Σιμωνόπετρα μου έλεγε ένας μοναχός, «πάτερ μου, το γλέντι του μοναχού είναι η Θεία Λειτουργία». Τι ωραία, γλυκιά, σοφή και βαθιά θεολογική φράση. Σε μια πρόταση, σε μια εμπειρία όλη η θεολογία της Ευχαριστίας. Ναι αυτό είναι η Θεία Λειτουργία, ένα πανηγύρι, μια γιορτή απέναντι στην νίκη του θανάτου. Είναι μετάληψη της Χάριτος που έρχεται από την Βασιλεία του Θεού. 

 

Ξέρετε ένα μυστικό; Ότι βλέπετε, ότι ακούτε, αισθάνεστε και βιώνετε να το βλέπετε εσχατολογικά. Δηλαδη μην το περιορίζεται στο χθες ή στο τώρα. Όχι. Να το κοιτάτε από τα έσχατα, από το τέλος, από την Βασιλεία του Θεού που έρχεται. 

 

Δεν είμαστε το χθες μας, ούτε μόνο το παρόν μας, κυρίως είμαστε το μέλλον μας. Δηλαδη όχι αυτό που είμαστε αλλά εκείνο που μπορούμε να γίνουμε. Το πιστεύετε; Είναι φοβερό!!! Έτσι όλες οι αρρώστιες, οι δοκιμασίες και δυσκολίες αυτού του βίου αποκτούν μια άλλη δυνατότητα, άλλη διάσταση, άλλο νόημα, γιατί είναι πορεία προς την Βασιλεία Του Θεού. 

 

Κοιτάς έναν άρρωστο και ραγίζει η καρδιά σου. Σε πνίγει το παρόν του. Ναι έτσι είναι, ανθρώπινο αυτό, απόλυτα φυσιολογικό να υποφέρεις μπροστά στο πόνο και τον θάνατο, γιατί δεν έχεις φτιαχτεί γι αυτό, και δεν το αντέχεις. Όμως εάν αυτόν τον άρρωστο τον δεις στο μέλλον και όχι στο χθες, τότε θα δεις ότι αυτός είναι άγγελος, άγιος, χαίρεται μέσα στο φως της Βασιλείας Του Θεού. Θα μου πεις ναι αλλά υποφέρει τώρα. Ναι αλήθεια είναι, και υποφέρουμε και εμείς μαζί του, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα του κόσμου αυτού. Κτιστότητα, φθαρτότητα.

 

Γι αυτό και θα πρέπει να κάνουμε ότι μπορούμε ώστε ο ένας να είμαστε δίπλα στον άλλον, να βοηθάμε, να στηρίζουμε, να απαλύνουμε τον πόνο των συνάνθρωπο μας. Ότι περνάει από το χέρι μας να το κάνουμε ώστε να ανακουφίζεται ο βίος των πληγωμένων και ραγισμένων ψυχών. Όμως μην πνιγόμαστε μόνο σε αυτό που συμβαίνει τώρα αλλά να ανοιγόμαστε και σε εκείνο που έρχεται, και είναι τόσο λαμπρό, τόσο μεγάλο, τόσο φωτεινό, χαρούμενο και αιώνιο. 

Οι περισσότεροι άνθρωποι, λένε, «θυμάσαι παλιά…όταν είμαστε παιδιά….». Όχι. Ασε τα παλιά, κοίτα μπροστά σε αυτά που έρχονται. Σε εκείνα που σε περιμένουν και ετοιμάζει ο Θεός για σένα. Δεν κοιτάμε τι κάναμε, αλλά τι μπορούμε να κάνουμε. Δηλαδή την μετάνοια, το φως, τον Χριστό. Όχι ποιοι είμαστε αλλά αυτοί που μπορούμε να γίνουμε. Όχι ότι πονάμε και πεθαίνουμε αλλά ότι ενωνόμαστε αιώνια με το φως του Θεού, με τον Χριστό και τους αγίους Του. 

 

Κι αυτά όλα είναι μέσα στην Θεία Λειτουργία, γιατί αυτό είναι η Ευχαριστία, είναι μια γεύση από το μέλλον. Είναι η εμπειρία της Χάριτος της Βασιλείας του Θεού. Πόσο ανάγκη την έχουμε, ώστε να λαμβάνουμε αυτή την δύναμη που χρειάζεται για να ζήσουμε όλη την εβδομάδα, να έρθει πάλι η Κυριακή να πάρουμε εκ νέου την γεύση, εμπειρία, παρουσία και χάρη Θεού.

 

Όσοι γνωρίζουν να ψάλλουν ξέρουν ότι στην Εκκλησία, στην υμνωδία, πάμε από Κυριακή σε Κυριακή. Δηλαδή ο ήχος που ψάλαμε την Κυριακή αλλά και οι ύμνοι, λέγονται όλη την εβδομάδα. Έτσι πρέπει να γίνει η ζωή μας, μια ατέλειωτη Κυριακή, μια γιορτή, ένα γλέντι ακόμη κι αν καμιά φορά βρέχει ή κάνει παγωνιά….

** ο πίνακας είναι του ζωγράφου-αγιογράφου π. Σταμάτη Σκλήρη 

"Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΑΠΕΙΛΕΙ ΑΛΛΑ ΑΠΑΛΥΝΕΙ"

Είπε ασκητής του Αγίου Όρους, «όταν έχεις την Χάρι του Θεού, μεταφέρεις ηρεμία μέσα στην ταραχή και φως μέσα στο σκοτάδι…». Αυτό ας το σκεφτούμε καλά όσοι πραγματικά διψάμε το αληθινό πνεύμα της εκκλησίας, του Χριστού και των αγίων. Και το λέω τούτο διότι στις ημέρες μας, σπέρνετε παντού η ταραχή, ο φόβος και η καταστροφή. Νεφελώδεις προφητείες, παράδοξες και παράλογες ερμηνείες των φαινομένων που δημιουργούν σύγχυση και απογοήτευση, κυρίως ταραχή, την μητέρα όλων των κακών στην ανθρώπινη ψυχή.

Ξέρετε τι είναι περισσότερο τοξικό από ένα εμβόλιο που τόσο πολύ φοβόμαστε, ενώ πάντες όταν γεννηθήκαμε με αυτά προφυλαχτήκαμε από θανατηφόρες ασθένειες; Ξέρετε λοιπόν τι σκοτώνει τον άνθρωπο; Ο φόβος, ο πανικός, η σύγχυση, το άγχος και η απογοήτευση. Υπάρχει πιο μεγάλο δηλητήριο από το άγχος και τον φόβο; Υπάρχει μεγαλύτερη τοξικότητα; Όχι, δεν υπάρχει. 

Γι αυτό και ο Χριστός μας, μέσα από ευωδιαστά στόματα των αγίων όλων των αιώνων, παρουσιάζεται ως ο άρχων της ειρήνης, της γαλήνης, της ησυχίας και ηρεμίας των λογισμών. Είναι Εκείνος που όπως αναφέρει ο γλυκύς και ταπεινός Άγιος Πορφύριος, δεν σε φοβίζει, δεν σε απειλεί, δεν σε μαλώνει και δεν σε ταράζει. 

Δεν σου λέει ο Χριστός, «να με φοβάσαι», αλλά "να με «αγαπάς». Αγάπα με και όλα τα άλλα είναι δικά μου. Αυτό λέει ο Χριστός. Και τότε ηρεμεί το σώμα και η ψυχή του ανθρώπου.

Μα εμείς βαλθήκαμε να σωθούμε από μόνοι μας, ελέγχοντας τα πάντα και τους πάντες, θέλοντας όλα να εξηγήσουμε και ερμηνεύσουμε με την δική μας λογική. Γι αυτό κουραζόμαστε γιατί δεν μάθαμε να αφηνόμαστε. 

Οι πατέρες της εκκλησίας, μας δίνουν μια απλή και πρακτική συμβουλή, ώστε να αντιλαμβανόμαστε εάν αυτός που μιλάει ή αυτό που διαβάζουμε, έχει πνεύμα Θεού. Τι λένε λοιπόν, «τα ψευδή χαρίσματα οδηγούν σε ταραχή…».

Οπότε δες εάν αυτό που διάβασες ή άκουσες, σε οδήγησε μέσα σου, γλυκά, απαλά, όμορφα. Εάν σου χάρισε ελπίδα, κουράγιο, φως, δύναμη και χαρά. Εάν σε στήριξε, σε σήκωσε, σε ενίσχυσε, σε λάμπρυνε. Γιατί το Άγιον Πνεύμα, η Χάρης του Θεού όπου φανερωθεί και σκηνώσει οι άνθρωποι ηρεμούν, ησυχάζουν, ενισχύονται, ελπίζουν, γίνονται φως και χαρά για όλους γύρω τους. Έλεγε ο Γέροντα Αιμιλιανός Σιμονοπετρίτης, να σας βλέπουν οι άνθρωποι και να χαίρονται, να νιώθουν χαρά που σας έχουν στην ζωή τους, που είστε μέρος του βίου τους. 

"ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΣΩ ΠΟΡΤΑ"

"ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΣΩ ΠΟΡΤΑ"

Ακούμε τις ημέρες αυτές από δεκάδες, έως εκατοντάδες πιστούς, μετά επάρσεως να ομολογούν ότι κλήθηκαν μυστικά σε ιδιωτικές λειτουργίες, σε μοναστήρια και ενορίες, σε σπίτια και εξοχικές κατοικίες, όπου ο «Γέροντας» κάλεσε μια λίστα «δικούς» του ανθρώπους, της παρέας, της ομάδας, του κύκλου, μια «ευσεβή ελίτ», ώστε να λειτουργηθούν και να κοινωνήσουν .

Αλήθεια, ποια ορθόδοξη πνευματικότητα, ποιο θεολογικό και πατερικό κείμενο, ποια αγιοπνευματική παράδοση, είναι εκείνη που λέει ότι μπορώ να κοινωνώ σε κρυφές Λειτουργίες, αδιαφορώντας εάν το σύνολο της εκκλησίας μου, δηλαδή των αδελφών μου, των μελών του Σώματος του Χριστού, μετα πόνου και πένθους δεν μπορεί να το πράξει; 

Αλήθεια, από πότε στην Ορθόδοξη εκκλησία, των πατέρων και αγίων που τόσο πολλοί κάποιοι κόπτονται να αυτοπαρουσιάζονται και να αυτοαναδικνύονται ως συνεχιστές τους, αναφέρεται ότι υπάρχει ατομική ευσέβεια, ατομική λατρεία ή ατομική σωτηρία; Δεν έχει διαβάσει ή ακούσει κανείς άραγε ότι ο Χριστιανός ακόμη και όταν προσεύχεται στο κελί ή στο δωμάτιο του, δεν προσεύχεται ως ατομικότητα αλλά ως μέλος της Εκκλησίας; 

«Ο πιστός ακόμη καὶ στὸ σπίτι του συναδελφώνεται μὲ ὅλους τοὺς ἄλλους Ὀρθόδοξους Χριστιανοὺς ποὺ προσεύχονται μὲ τὰ ἴδια λόγια ὅπως κι αὐτός. Ἡ προσωπικὴ προσευχὴ εἶναι δυνατὴ μόνο μέσα στὰ πλαίσια τῆς κοινότητας. Κανένας δὲν εἶναι Χριστιανὸς ἀπὸ μόνος του ἀλλὰ μόνο σὰν μέλος τοῦ Σώματος. Ἀκόμη καὶ σὲ ἀπομόνωση «στὸ ταμεῖον» ὁ Χριστιανὸς προσεύχεται σὰν μέλος τῆς λυτρωμένης κοινότητας τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ εἶναι μέσα στὴν Ἐκκλησία ποὺ μαθαίνει πῶς νὰ λατρεύει».

 *Κάλλιστος Γουέρ- Γεώργιος Φλωρόφκυ

Οι κουρτίνες του Ερντογάν στην Αγιά Σοφιά

Στην Αγία Σοφία ειδικές κουρτίνες 

για να μη φαίνονται οι αγιογραφίες.

Με κουρτίνες θα καλύπτονται τα ψηφιδωτά στην Αγία Σοφία, είχε επιβεβαιώσει ο εκπρόσωπος του Τούρκου προέδρου, Ιμπραήμ Καλίν. Την κάλυψη των ψηφιδωτών με κουρτίνες είχε αποκαλύψει η τουρκική εφημερίδα Hurriyet. Σε δημοσίευμά της είχε αναφέρει ότι στην Αγία Σοφία θα τοποθετηθούν ειδικές κουρτίνες οι οποίες θα ανοίγουν κατά τη διάρκεια της προσευχής, ενώ στο πάτωμα θα τοποθετηθούν χαλιά τα οποία θα φωτίζονται για να σκοτεινιάζει ο χώρος και να μη φαίνονται οι αγιογραφίες.

Ο π. Λίβυος: «Οι κουρτίνες του Ερντογάν»

Τι έκρυψε ο Ερντογάν πίσω τις κουρτίνες που έβαλε στην Αγιά Σοφιά; 

Την ενοχή του κατακτητή και το μίσος του Ισλάμ στην αξία του ανθρώπου.

Αλλά ας τα δούμε ένα ένα.

Οι κουρτίνες του Ερντογάν κάλυψαν με το θράσος και την ασέβεια του κατακτητή το πρόσωπο της Παναγίας. Της Μητέρας του Χριστού. Δηλαδή εκείνης που έδωσε ύλη στον άυλο, εκείνης που έδωσε σάρκα στον άσαρκο Δημιουργό. Εδώ είναι και το πρόβλημα του Ισλάμ. Ότι είναι μια απόλυτα μονοφυσιτική αίρεση εικονοκλαστικής κακοδοξίας.

Ο Ερτογάν και οι τούρκοι ισλαμιστές βάζουν κουρτίνα στο πρόσωπο της Παναγίας γιατί δε μπορούν να δεχθούν ότι ο Θεός γίνεται άνθρωπος με σκοπό ο άνθρωπος να γίνει Θεός. Δεν μπορούν να δεχθούν ότι η ύλη μπορεί κατά χάρη να θεωθεί. Το κτιστό να κοινωνήσει των ενεργειών του Ακτίστου. Για την Ορθόδοξη εκκλησία όμως αυτή είναι η πεμπτουσία της πίστεως της. Όλο το νόημα της θείας ενσαρκώσεως, αποκαλύπτεται ακριβώς εδώ:

ότι η ύλη, το σώμα, ο άνθρωπος ως ψυχοσωματική ενότητα υπάρχουν με σκοπό την θέωση. Τα πάντα και οι πάντες θα ενωθούν με τον Χριστό διότι αυτός είναι το αρχέτυπο όλης της δημιουργίας.

Κι όμως αυτή την θεμελιώδη διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας, δεν την αγνοούν κακοδόξως μονάχα οι Ισλαμιστές αλλά και πολλοί Χριστιανοί. Διότι κάθε φορά που ένας χριστιανός υποτιμά τις ανάγκες και την αξία του ανθρωπίνου σώματος πέφτει στην αίρεση του μονοφυσιτισμού. Κάθε φορά που θεωρεί την ψυχή ανώτερη από το σώμα, εκφράζει την αίρεση του μανιχαϊσμού, και κάθε φορά που αρνείται την ζωή αυτή ως δώρο Θεού, ουσιαστικά αγγίζει τα όρια της αρνησιθεΐας, διότι ο Θεός αυτόν το κόσμο δημιούργησε και μας έδωσε ως παράδεισο χαρά και κοινωνίας.

Διαβάστε: Η 24η Ιουλίου που διάλεξαν να γίνει τζαμί η Αγία Σοφία, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΑ