Οταν βγαίνεις στη σύνταξη, το κόλπο είναι να έχεις καθημερινό πρόγραμμα και ενδιαφέροντα που να σε γεμίζουν. Αλλιώς χάθηκες.
Νότης Παπαδόπουλος
Την πρώτη φορά που είδα μπροστά μου αυτό που λέμε το μάταιο στη ζωή μας ήταν πριν από αρκετά χρόνια στο σπίτι του φίλου μου του Ντίνου στη Βούλα. Πώς μου ‘ρθε, μετά το φαγητό τού ζήτησα να κοιτάξω τον… πλανήτη Κρόνο. Ο Ντίνος, μουρλός με την αστρονομία, άλλο που δεν ήθελε. Βγήκαμε στο μπαλκόνι όπου είχε το ηλεκτρονικό του τηλεσκόπιο, πληκτρολόγησε κάποιες συντεταγμένες και μου είπε να κοιτάξω μέσα από το σκόπευτρο.
Κι αντίκρισα ζωντανά στην άκρη του οπτικού σωλήνα –1,5 δισεκατομμύριο χιλιόμετρα μακριά– τον Κρόνο! Ενας λευκός – καφέ πλανήτης με λωρίδες γκρίζες στο σώμα του – σαν ξεθωριασμένος διαστημικός σαργός. «Οι γραμμές που βλέπεις είναι τα εννέα δαχτυλίδια του με εκατοντάδες μικρούς δορυφόρους», με καθοδήγησε ο Ντίνος. «Το φως του Κρόνου κάνει γύρω στη μιάμιση ώρα να έρθει σε εμάς. Σε κάποιες εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια θα έχει σβήσει, μαζί με τη Γη, όταν ο Ηλιος εξαντλήσει τα καύσιμά του και γίνει λευκός νάνος…».
– Οταν «πεθάνει» ο Ηλιος θα καταστραφεί και η Γη;
– Φυσικά. Θα εξαφανιστεί κάθε ίχνος από το ανθρώπινο είδος και όσα θα έχουμε δημιουργήσει στον πλανήτη.
Από ατύχημα λοιπόν, όπως λέει ο Δημήτρης Νανόπουλος, ο τρίτος βράχος από τον Ηλιο έχει ατμόσφαιρα. Από ατύχημα το ανθρώπινο είδος δημιουργήθηκε σε αυτόν τον πλανήτη. Κι όταν έρθει η ώρα, όλα κάποτε θα χαθούν. Οπως οι σύντομες ζωές μας. Η ανθρωπότητα είναι ένα όνειρο που θα σβήσει για πάντα.
Οταν βγαίνεις στη σύνταξη, το κόλπο είναι να έχεις καθημερινό πρόγραμμα και ενδιαφέροντα που να σε γεμίζουν. Αλλιώς χάθηκες.
Δεν τρελάθηκα ξαφνικά. Τα γράφω όλα αυτά επειδή… τράκαρα με τον «τοίχο». Πριν από λίγες ημέρες, ένας συμμαθητής μου και καλός φίλος μου, με την καλύτερη φυσική κατάσταση απ’ όλη την παρέα (έπαιζε σχεδόν καθημερινά μπάσκετ, δεν είχε καπνίσει ποτέ, έπινε ελάχιστα και πρόσεχε τη διατροφή του), με έγνοιες όμως και βαριές σκοτούρες, βρέθηκε στην Εντατική από ισχυρό έμφραγμα. Και αγωνίζεται ακόμη για να επιστρέψει στην κανονική του ζωή.
Κοντεύοντας τα 63, αναγκαστικά ολοένα και περισσότερο σκέφτομαι τη ζωή που περνάει στο άψε-σβήσε, τα χρόνια που μένουν μπροστά μου, τη ματαιότητα της ύπαρξης και φυσικά τον θάνατο.