Ἐλέχθη ὅτι καὶ ἡ ἀστικὴ κοινωνία (ἡ ἐπιβολὴ τοῦ ἀτόμου ὡς μονάδος) καὶ ὁ οὑμανιστικὸς κοινωνισμὸς (ἡ βιαία ἐπιβολὴ τοῦ ἐγωϊστικοῦ ἀτόμου ὡς ὁμάδος) ἔχουν θρησκευτικὰς ρίζας. Καὶ πράγματι, ἐπειδὴ εἰς τὴν εὐρωπαϊκὴν Δύσιν ὁ Χριστιανισμὸς μετεβάλετο βαθμιαίως εἰς οὑμανισμόν, ἦτο φυσικὸν ἡ μεταβολὴ αὐτὴ νὰ ἔχῃ τὰς συνεπείας της εἰς ὅλας τὰς περιοχὰς τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς, ἑπομένως καὶ εἰς τὴν περιοχὴν τῆς κοινωνίας. Ἐπὶ πολὺν καιρὸ καὶ ἐπιμόνως ἐστένευον τὸν Θεάνθρωπον καὶ εἰς τὸ τέλος ἐσμίκρυναν Αὐτὸν εἰς ἄνθρωπον: εἰς τὸν ἀλάθητον ἄνθρωπον τῆς Ρώμης καὶ τὸν ὄχι λιγότερον ἀλάθητον ἄνθρωπον τοῦ Βερολίνου. Οὕτω πως ἐνεφανίσθη ἀφ' ἑνὸς μὲν ὁ δυτικὸς χριστιανικο-ουμανιστικὸς μαξιμαλισμὸς (ὁ Παπισμὸς), ὁ ὁποῖος ἀπὸ τὸν Χριστὸν ἀφαιρεῖ τὰ πάντα, καὶ ἀφ' ἑτέρου ὁ δυτικὸς χριστιανικο-ουμανιστικὸς μινιμαλισμὸς (ὁ Προτεσταντισμὸς), ὁ ὁποῖος ἀπὸ τὸν Χριστὸν ζητεῖ τὸ ἐλάχιστο, συχνάκις δὲ καὶ τίποτε. Καὶ εἰς τοὺς δύο ὡς ὑψίστη ἀξία καὶ ὡς ἔσχατον κριτήριον τίθεται ὁ ἄνθρωπος εἰς τὴν θέσιν τοῦ Θεανθρώπου καὶ ἡ ἀτομοκρατία διαφόρων ἀποχρώσεων εἰς τὴν θέσιν τῆς θεανθρωπίνης κοινωνίας. Ἐπετελέσθη οὕτως ἡ θλιβερὰ «διόρθωσις» τοῦ Θεανθρώπου, τοῦ ἔργου Του καὶ τῆς διδασκαλίας Του!
Ἡ πρώτη ριζικὴ διαμαρτυρία ἐναντίον τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας ὡς Κοινωνίας πρέπει νὰ ἀναζητηθῇ εἰς τὸν Παπισμὸν καὶ ὄχι εἰς τὸν Λουθηρανισμόν. Καὶ εἰς αὐτὴν τὴν διαμαρτυρίαν ἀκριβῶς ἔγκειται ὁ πρῶτος Προτεσταντισμός, ταυτοχρόνως δὲ ἐδῶ εἶναι καὶ ἡ ἀπαρχὴ τῆς ἀτομοκρατίας ὡς κοινωνικῆς ἀρχῆς.
