Με τον Μακάριο και τον Φιντέλ στην Oρθοδοξία

ΕΠΙΣΚOΠOΣ ΑΣΣOΥ ΤΙΜOΘΕOΣ

– Και εσείς, ένας Ινδιάνος, πώς περάσατε την πόρτα της Ορθόδοξης Εκκλησίας και μάλιστα φτάσατε να γίνετε επίσκοπος; Η ερώτηση στον συνεντευξιαζόμενο Ορθόδοξο επίσκοπο της Ιεραποστολής στην Κολομβία, Άσσου Τιμόθεο. Και η απάντηση (Καθημερινή, 21/11):

– Εντελώς τυχαία (γελάει). Θα ήμουν δέκα χρόνων και έτυχε να δείξουν στην τηλεόραση τους ηγέτες των τότε «Αδεσμεύτων» που είχαν επισκεφθεί την Κολομβία, ανάμεσά τους και ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος. Φυσικά δεν τον ήξερα. Τον είδα σε μια ασπρόμαυρη τηλεόραση της θείας μου σε ένα χωριό –δεν υπήρχαν τότε πολλές τηλεοράσεις– και εκεί αντίκρισα έναν με μαύρα ράσα, με πανoκαλύμμαυχο και εγκόλπια – με εντυπωσίασε. Ρώτησα έναν καθολικό παπά και μου είπε ότι είναι ένας αρχιερέας, επίσκοπος από μια Εκκλησία που λέγεται ορθόδοξη. Μάλιστα μου τόνισε ότι η Εκκλησία αυτή είναι αιρετική, έχει φύγει από την κανονικότητα. Όμως ένας άλλος, αγγλικανός ιερέας, μου εξήγησε ότι η Καινή Διαθήκη έχει γραφτεί στα ελληνικά και ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η μήτρα όλων. Μου μίλησε μάλιστα και για έργα πατέρων. Από εκεί λοιπόν, από τον Μακάριο, ξεκίνησε η δική μου πορεία.
Και παρακάτω:

 

– Eτυχε να συζητήσετε με τον Φιντέλ (Κάστρο) για τη θρησκεία;

– Αρκετές φορές. Του είχα χαρίσει και ένα βιβλίο με τους λόγους του Μεγάλου Βασιλείου για τους πλούσιους και τους φτωχούς. Για να καταλάβετε, ο Φιντέλ σε μία από εκείνες τις ατέλειωτες ομιλίες του, είπε ότι ο μεγαλύτερος πόλεμος ενός ανθρώπου είναι με τον εαυτό του. Αυτό δεν είναι αντίθετο με την Ορθοδοξία. Είχε δίκιο ο Φιντέλ που έλεγε ότι δεν περιμένουμε να αλλάξει ιδεολογικά ο κόσμος. Οι ιδεολογίες δεν θα φέρουν αυτή την αλλαγή που ο κόσμος περιμένει. Η Ορθοδοξία απευθύνεται στο εσωτερικό του ανθρώπου, στο οντολογικό. Λέει πως δεν
μπορεί να αλλάξει ο κόσμος μόνο από αυτό που σκέπτομαι, αλλά πρωτίστως από αυτό που αισθάνομαι.

– Πόσο δύσκολο είναι να είσαι ιεραπόστολος στη ζούγκλα;

Φιντέλ Κάστρο. Η ιστορική ομιλία του FIDEL CASTRO στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών

Kάστρα και οχυρά της Μεσσηνίας- Του Γιάννη Μπίρη

Γιάννης Μπίρης

 Κυριακή, 23 Σεπτεμβρίου 2018 09:31

Kάστρα και οχυρά της Μεσσηνίας: Το κάστρο της Είρας (Β’ μέρος)

Κατηγορία Ιστορικά

 Σχολιάστε πρώτοι!

 Δευτέρα, 17 Σεπτεμβρίου 2018 16:51

Κάστρα και Οχυρά της Μεσσηνίας: Το κάστρο της Είρας (Α' μέρος)

Κατηγορία Ιστορικά

 Σχολιάστε πρώτοι!

Κάστρα και Οχυρά της Μεσσηνίας: Το κάστρο της Είρας - Του Γιάννη Μπίρη

Στα βόρεια σύνορα της Μεσσηνίας, σχεδόν στις πηγές της Νέδας, στο πλάτωμα πάνω από το Κακαλέτρι, βρισκόταν η πανίσχυρη Είρα. Οχυρή θέση, που η ακρόπολή της στεφάνωνε το ύψωμα στα νότια του σημερινού χωριού και η μοίρα της συνδέθηκε με την επανάσταση των Μεσσηνίων εναντίον των κατακτητών τους Σπαρτιατών, κυρίως στις πολεμικές επιχειρήσεις του Γ' μεσσηνιακού πολέμου (510-490 π.Χ.).

Ο Γ' μεσσηνιακός πόλεμος είναι γνωστός και σαν επανάσταση ή πόλεμος του Αριστομένη. Αυτός ο ικανότατος Μεσσήνιος ηγέτης και πολέμαρχος, προσπάθησε να ελευθερώσει την πατρίδα του από τους Σπαρτιάτες.

Τα στοιχεία που έχουμε για τα κατορθώματά του φθάνουν σε μας κυρίως από το έργο του Παυσανία, του Μικρασιάτη περιηγητή του 160-170 μ.Χ. Κύριες πηγές του Παυσανία ήταν η "Αριστομενιάδα", ένα επικό έργο του 250 π.Χ. του ποιητή Ριανού από τη Βήνη της Κρήτης, αλλά και το ρητορικό κυρίως έργο του Μύρωνα από την Πριήνη της Μικράς Ασίας. Ο Ριανός έγραφε για τον Αριστομένη μυθιστορηματικά, όπως ο Ομηρος για τον Αχιλλέα στην "Ιλιάδα". Ο εντυπωσιασμός του Παυσανία από την επική περιγραφή του Ριανού ήταν μεγάλος και έτσι ο Αριστομένης «έφθασε» σε μας σε αποσπάσματα στο έργο του περιηγητή, αφού δεν σώθηκε το πρωτότυπο ή κάποιο αντίγραφο από το έργο του Ριανού.

Ο θάνατος του Φιντέλ ή η τραγωδία της επανάστασης του 20ού αιώνα

Του Γιώργου Καραμπελιά, πρωτοδημοσιεύτηκε στο www.huffingtonpost.gr

Ο θάνατος του Φιντέλ Κάστρο σηματοδοτεί το τέλος των μεγάλων προσωπικοτήτων της σοσιαλιστικής επανάστασης– του ίδιου του σοσιαλιστικού οράματος που διαπέρασε και σφράγισε τον 20ό αιώνα. Σε όλο το μεγαλείο αλλά και στη διάψευσή του. Μεγαλείο, διότι αντιπροσωπεύει την εξέγερση των κολασμένων της γης και το όραμα μιας κοινωνίας ελεύθερης και εξισωτικής. Διάψευση, διότι το όραμα της απελευθέρωσης οδηγήθηκε σε ένα γενικευμένο αδιέξοδο, αφήνοντας την ανθρωπότητα γυμνή, χωρίς καθολικό απελευθερωτικό όραμα και στόχο.

Πράγματι, για πρώτη φορά μετά τη γαλλική Επανάσταση, που εγκαινίασε τη διαδικασία των μεγάλων επαναστατικών ανατροπών, η ανθρωπότητα ζει μια περίοδο χαμηλών προσδοκιών και απουσίας ενός καθολικού απελευθερωτικού οράματος.

Η διαδρομή του Φιντέλ Κάστρο και της κουβανικής επανάστασης είναι απόλυτα χαρακτηριστική. Επρόκειτο για μια επανάσταση που ξεκίνησε ως μια απελευθερωτική εξέγερση ενάντια σε μια δικτατορία-μπανανία της Λατινικής Αμερικής, υπό τον Μπατίστα, στράφηκε σύντομα ενάντια στους πάτρωνες αυτής της δικτατορίας, τους βορειαμερικανούς γιάνκηδες, και υποχρεώθηκε να ταυτιστεί με τη Σοβιετική Ένωση για να μπορέσει να αντέξει τον καθολικό αποκλεισμό και τις προσπάθειες υπονόμευσής της από τους Αμερικανούς.

Η κουβανική επανάσταση εντάσσεται έτσι στο μεγάλο κύμα των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων, στα τέλη της δεκαετίας του ’50 – μαζί με την αλγερινή και τη βιετναμέζικη, τον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ (την οποία εξάλλου είχε χαιρετίσει με ένθερμα λόγια ο ίδιος ο Κάστρο) και την απαρχή των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων της Αφρικής, από τον Πατρίς Λουμούμπα έως τον Νέλσον Μαντέλα. Εξάλλου, η κουβανέζικη επανάσταση, μαζί με το Βιετνάμ, την Αλγερία, την Παλαιστίνη και την πολιτιστική επανάσταση στην Κίνα, πυροδότησε και τα μεγάλα κινήματα της δεκαετίας του ’60  σε όλες τις χώρες της Δύσης – από το Μπέρκλεϋ των ΗΠΑ έως τον Μάη του ’68 στη Γαλλία. Επρόκειτο για την τελευταία μεγάλη επαναστατική περίοδο που γνώρισε ο κόσμος – καθολικότερη και από εκείνη του 1917.

Τα συνθήματα και τα αιτήματα της κουβανικής επανάστασης, όπως εκφράστηκαν από τον Κάστρο, τον Γκεβάρα και τους «Μπαρμπούδος» τους, κάτω από το γενικό σύνθημα patria ο muerte  (πατρίδα ή θάνατος), ήθελαν να συνδυάσουν την ελευθερία και την ισότητα σε ένα κοινό πρόταγμα. Αυτό ήταν το όραμα των εξεγερμένων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Από τους Γιαπωνέζους φοιτητές της Zεγκακούρεν μέχρι τη νεολαία του 114 στην Ελλάδα. «Η φαντασία στην εξουσία», «απαγορεύονται οι απαγορεύσεις», «η παραλία κάτω από την άσφαλτο», για να χρησιμοποιήσουμε τα συνθήματα του Μάη του ’68.

Καλά, δε ντράπηκε;

Του Γιώργου Παπαδόπουλου – Τετράδη από το liberal.gr 

Καταλαβαίνω πολύ καλά την επιθυμία του πρωθυπουργού να πάει στην κηδεία του Κάστρο στην Κούβα. Ήταν στην παιδική και εφηβική του φαντασία ένας επαναστάτης ίνδαλμα. Ένα πρότυπο. Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι ένα: Δε ντράπηκε;

Εγώ θα ντρεπόμουν να πάω να σταθώ μπροστά στα λείψανα του ανθρώπου που θαύμαζα, που ορκιζόμουν ότι θα μοιάσω, που μ’ εμπιστεύτηκε με τα μηνύματά του και που εγώ στην πράξη τον πρόδωσα στα πάντα. Σημασία δεν έχει αν ο Φιντέλ είχε δίκιο ή άδικο σε όσα έκανε. Σημασία έχει η συνέπεια, τι έλεγε και τι είναι ο ένας και ο άλλος.

Εκείνος, ήταν ένας πολύ καλός μαθητής και φοιτητής, ένας δικηγόρος των φτωχών. Εγώ ένας κακός μαθητής, ηγέτης μιας μαθητείας για λιγότερη μόρφωση και ένας κακός φοιτητής, χωρίς έργο στην επιστήμη μου.

Εκείνος εντάχθηκε στο πατριωτικό εθνικό κίνημα της χώρας του, που ήταν αντικομμουνιστικό, και πολέμησε με τα όπλα τη δήθεν δημοκρατία και μετά τη δικτατορία στη χώρα του, φυλακίστηκε και εξορίστηκε. Εγώ εντάχθηκα στην κομμουνιστική νεολαία και δεν πήρα ποτέ τα όπλα εναντίον κανενός καθεστώτος για καμιά επανάσταση παρ όλο που την πίστευα, ενώ, αντίθετα, οι μαθητικές δραστηριότητές μου διαφημίζονταν από συντηρητικές εκπομπές της τηλεόρασης και το καθεστώς με χάιδευε.

Εκείνος με 81 ανθρώπους απ αυτό το εθνικό κίνημα έστησε αντάρτικο στα βουνά της πατρίδας του, ξεσήκωσε ένα λαό και έριξε ένα ένοπλο καθεστώς, χωρίς να υπολογίζει τη ζωή του και τις απειλές της υπερδύναμης του πλανήτη, που στήριζε το καθεστώς και που απέχει μόλις 200 μίλια από την πατρίδα του. Όσο ο Πειραιάς από την Κρήτη. Εγώ, έριξα μια κυβέρνηση και κατέλαβα την εξουσία χωρίς καμιά απειλή, χωρίς καμιά προπαρασκευή του λαού για εκεί που ήθελα να τον οδηγήσω, έχοντας επιπλέον και τη βοήθεια όλης σχεδόν της πλουτοκρατίας της χώρας μου.

Ανακοίνωση της Χ.Δ.: Η Κούβα, ο Φιντέλ Κάστρο και η Ορθοδοξία

Την 28/11/2016 το Γραφείο Τύπου του κινήματος της Χριστιανικής Δημοκρατίας εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση για τον θάνατο του Κουβανού προέδρου Φιντέλ Κάστρο:

Την Παρασκευή, 25 Νοεμβρίου, ανακοινώθηκε επίσημα από τον νυν πρόεδρο της Κούβας, Ραούλ Κάστρο, ότι ο αδελφός του και ιστορικός ηγέτης της Χώρας, ο Φιντέλ Κάστρο απεβίωσε, όντας πλέον στα ενενήντα του χρόνια(1926-2016). Ο Φ. Κάστρο υπήρξε μια ηγετική φυσιογνωμία διεθνούς βεληνεκούς που συνδύασε την εφαρμογή μιας σοσιαλιστικής κοινωνικής πολιτικής, μαζί με μια ριζική και ανυποχώρητη υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας της πατρίδας του.

Στα 32 του χρόνια ήδη, το 1959, βρέθηκε επικεφαλής της επανάστασης του κουβανέζικου λαού, που ανέτρεψε το καθεστώς του δικτάτορα Μπατίστα, το οποίο είχε μετατρέψει την Κούβα σ΄ένα απέραντο οίκο ανοχής και σ’ ένα «παράδεισο» από καζίνο και ναρκωτικά για την πλουτοκρατία, κυρίως, των Η.Π.Α. Τρία χρόνια μετά, το 1962, και για να μην προλάβει να σταθεροποιηθεί το επαναστατικό καθεστώς, η «ηγέτις δύναμις του ελευθέρου κόσμου», οι Η.Π.Α., επιβάλλουν οικονομικό και εμπορικό αποκλεισμό -εμπάργκο- εναντίον του λαού της Κούβας, το οποίο συνεχίζεται μέχρι σήμερα!

Κόκκαλα στον λαιμό

Κόκκαλα στον λαιμό

Στην αρχή, οργίστηκα. Κατόπιν, αηδίασα. Στο τέλος, έμαθα να αδιαφορώ. Σιγά που θα καθόμουν να ασχοληθώ με τα απανταχού τραμποειδή και τζημεροειδή, που βρήκαν ευκαιρία να ξεράσουν το εμετικό τους φαρμάκι για τον Φιντέλ και την κουβανική επανάσταση. Και σιγά που θα επέτρεπα σε κανάλια τύπου Σκάι να με ταράξουν, βλέποντας να ντύνουν την είδηση του θανάτου τού ιστορικού ηγέτη τής Κούβας με εικόνες από τα πανηγύρια των κουβανικής καταγωγής ηλιθίων τής Φλόριντας.

Η μόνιμη επωδός όλων αυτών των παραληρημάτων είναι πως ο Φιντέλ ήταν δικτάτορας. Σιγά το νέο, καλέ! Μήπως είπαμε εμείς ότι δεν ήταν; Απλώς, εμείς το λέμε πιο σωστά: ο Φιντέλ ήταν επί κεφαλής εκείνων που την πρωτοχρονιά τού 1959 επέβαλαν την δικτατορία τού προλεταριάτου στην Κούβα. Βλέπετε, εμείς δεν το παίζουμε δημοκράτες. Εμείς λέμε ανοιχτά ότι αυτό που οι άλλοι αποκαλούν "δημοκρατία", δεν είναι παρά δικτατορία τού κεφαλαίου, δικτατορία τής αστικής τάξης, δικτατορία που οι λίγοι επιβάλλουν στους πολλούς. Κι η απάντηση σε μια τέτοια δικτατορία δεν μπορεί να είναι άλλη από την ανατροπή αυτής της τάξης με επιβολή μιας δικτατορίας τού προλεταριάτου, μιας δικτατορίας των πολλών πάνω στους λίγους.

Αβάνα, Οκτώβριος 1962: Ο Φιντέλ συνομιλεί με τον Αχμέντ Μπεν Μπελλά, παρουσία του Τσε.

Αυτό που δεν μπορούν να καταπιούν οι αντίπαλοι της κουβανικής επανάστασης, είναι ότι ο Φιντέλ εξέφρασε τους πόθους και τα όνειρα ενός ολόκληρου λαού. Κι όπως ο Φιντέλ έμεινε ως το τέλος πιστός στο λαϊκό πρόσταγμα "πάντα μπροστά, ως την νίκη", έτσι κι αυτός ο λαός έμεινε ως το τέλος πιστός στον ηγέτη του. Όπως είπε το 2009 ο Ιγνάσιο Ραμονέ, "οι μεγαλύτερες μεταρρυθμίσεις στην Κούβα δεν υπήρξαν το αποτέλεσμα ξένων ιδεών οι οποίες επιβλήθηκαν από ξένες δυνάμεις που κατέφτασαν σε σοβιετικά τανκ. Αντίθετα, ξεπήδησαν από ένα λαϊκό κίνημα στο οποίο συναντήθηκαν οι ελπίδες των αγροτών, των εργατών, ακόμα και των μικροαστών. Ο θάνατος του Κάστρο δεν πρόκειται να οδηγήσει στην κατάρρευση ενός κινήματος που έχει μια προϊστορία εκατοντάδων ετών. Αν δεν αναγνωρίζεις τον εθνικό χαρακτήρα του κινήματος, σημαίνει ότι δεν κατανοείς τη βασική διάσταση του καθεστώτος. Και αυτό σε εμποδίζει να κατανοήσεις γιατί 15 χρόνια μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ το καθεστώς της Κούβας παραμένει στη θέση του" (*).

Fidel Castro (upd)

13/8/1926-25/11/2016

• Ένας γενναίος και αξιοπρεπής άνθρωπος
• Πόσες απόπειρες έγιναν εναντίον του
• Μόνος.
• Από φοιτητής ήξερε ότι το Κομμουνιστικό κόμμα Κούβας ήταν απόλυτα ξεπουλημένο και τους απέφευγε πάντα.Μέχρι λίγες μέρες πριν πέσει ο Μπατίστα το Κ.Κ.Κούβας πολεμούσε τον Κάστρο με λύσσα συνεργαζόμενο με τον Μπατίστα και Η.Π.Α. 
• Οι Σοβιετικοί αμέτρητες φορές τον υπόσκαψαν 
• Πόσο σκουλήκια φαντάζουν μπροστά του οι Έλληνες πολιτικοί
• Είχε ζητήσει να αποτεφρωθεί η σωρός του. 

upd

Ανώνυμος26 Νοεμβρίου, 2016 16:19

Καλά, πόσο τραγικό είναι στο θάνατο του Φιντέλ Κάστρο, τα μισά σου λόγια να αναφέρονται στο "ξεπουλημένο ΚΚΚ";
Στο θάνατο του ιδρυτή και ΓΓ του ΚΚΚ, αναφορά στο ανύπαρκτο προεπαναστατικό ΚΚ.
Απίστευτη πραγματικά έλλειψη κάθε ορίου.

Απάντηση

Απαντήσεις

Λύσιππος26 Νοεμβρίου, 2016 22:04

Με νηφαλιότητα και χωρίς εμπάθεια.
Το ψέμα,ή μισή αλήθεια,η διαστρέβλωση,η σιωπή ή απλώς η αθώα άγνοια δεν πρέπει να επικρατούν.
Βλέπω τώρα σε διάφορα site να λένε ότι το Κ.Κ.Κούβας ιδρύεται το 1965.Ο σωστός όρος είναι επαν-ιδρύεται κατόπιν συμφωνίας με την ΕΣΣΔ(σφραγιδοκράτωρ).

Όλες οι πηγές/βιογραφίες φιλικές ή όχι προς τον Φιντέλ αναφέρουν ότι Κομμουνιστικό Κόμμα υπήρχε και ειδικά στη δεκαετία του '40 κυρολεκτικά λειτουργούσε ως ποντικοπαγιδα για διάφορους αγωνιστές και ιδιαίτερα στα Πανεπ/μια έκανε θραύση.Είχε προδώσει πάμπολλες οργανώσεις και παραδώσει εκατοντάδες φοιτητές΄.Ο Κάστρο τον ήξερε το ρόλο που έπαιζαν οι "κομμουνιστές"και τους απέφευγε αυστηρά.

Θα τεκμηριώσω επικαλούμενος ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ του ΜΙΚΗ-υπάρχουν πολλές διεθνείς
ΤΟΜΟΣ 1-"Αξιος Εστί" σελ.495
Το 1963 βρίσκεται στη Κούβα.Λέει"Ο Κάστρο δέχονταν κάθε τόσο τους ξένους.Είδαμε και τον γραμματέα του Κομουνιστικού Κόμματος,αυτοί εν τω μεταξύ είχαν ξεφτυλιστεί,διότι λίγο πριν πέσει ο Μπατίστα,το Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν εναντίον του Κάστρο."
----
Ας κρατήσουμε και αυτά

"Λίγα λόγια για τον Φιντέλ Κάστρο, την εποχή του και την αριστερά" του Βασίλη Ασημακόπουλου

Λίγα λόγια για τον Φιντέλ Κάστρο, την εποχή του και την αριστερά

                                                               του Βασίλη Ασημακόπουλου

 «... Αυτή την ώρα θυμάμαι πολλά πράγματα, τότε που σε γνώρισα στο σπίτι της Μαρίας Αντόνια, τότε που μου πρότεινες να έλθω, όλη την ένταση των προετοιμασιών. Μια μέρα πέρασαν ρωτώντας ποιόν θα έπρεπε να ειδοποιήσουν σε περίπτωση θανάτου και η ρεαλιστική πιθανότητα αυτού του γεγονότος μας σόκαρε όλους. Ύστερα καταλάβαμε ότι ήταν πραγματική, ότι σε μια επανάσταση ή θριαμβεύεις ή πεθαίνεις (αν είναι αληθινή)... Δηλώνω για άλλη μια φορά ότι απαλλάσσω την Κούβα από οποιαδήποτε ευθύνη, εκτός απ’ αυτή που απορρέει από το παράδειγμά της. Ότι αν η στερνή μου ώρα με βρει κάτω από άλλους ουρανούς, η τελευταία μου σκέψη θα είναι αφιερωμένη σ’ αυτό το λαό και ειδικά σ’ εσένα... Πάντα μπροστά για τη  νίκη. Πατρίδα ή θάνατος! Σε φιλώ με πλήρη επαναστατική θέρμη : Τσε»

          Από την αποχαιρετιστήρια επιστολή του Γκεβάρα προς τον Κάστρο, την οποία ανέγνωσε ο Κάστρο στη συνεδρίαση της Κ.Ε. του Κομμουνιστικού Κόμματος  στις 3-10-1965

          Ήταν μια ισχυρή, αλλά αμφιλεγόμενη προσωπικότητα ο Φιντέλ Κάστρο, σύμφωνα με το ευγενικότερο σχόλιο που ειπώθηκε για τον Κάστρο από τους πολιτικούς και ιδεολογικούς του αντιπάλους, αλλά και από την  ΕΡΤ; Κάποιοι από τους υποστηρικτές του αντέδρασαν αρνητικά κυρίως για το χαρακτηρισμό της «αριστερής» ΕΡΤ. Δεν θα συμφωνήσω. Ο Φιντέλ Κάστρο υπήρξε μια κατ’ εξοχήν αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Όπως είναι οι προσωπικότητες που ενσαρκώνουν με τόσο έντονο τρόπο, συμβολοποιούν ουσιαστικά τον έναν από τους δύο πόλους της βασικής αντίθεσης στον κοινωνικό ανταγωνισμό, κεφάλαιο-εργασία ή της κυρίαρχης αντίθεσης στη συγκυρία και στο συγκεκριμένο χωροχρόνο που έδρασε ο Φιντέλ Κάστρο, ιμπεριαλισμός-λαοί. Και ας με συγχωρέσουν οι στρουκτουραλιστές φίλοι για τον ανθρωπομορφισμό της αντίθεσης. Το επιβάλει η περίσταση. Στις περιπτώσεις αυτές ο υποκειμενισμός είναι πολύ έντονος, γιατί ακριβώς εξαρτάται σε ποια μεριά του λόφου επιλέγεις να βρεθείς ή αντικειμενικά βρίσκεσαι. Αν είσαι με τους «από κάτω» ή τους «από πάνω»; Αν ήσουν άκληρος Κουβανός αγρότης ή αστός επιχειρηματίας στην Κούβα στα τέλη της δεκαετίας του ’50, αν υποστηρίζεις τον ιμπεριαλισμό ή είσαι αντιιμπεριαλιστής, αν είσαι φιλελεύθερος ή σοσιαλιστής κλπ. Το κρίσιμο κατά τη γνώμη μου είναι η ιστορική αποτίμηση να εντάσσεται στο πλαίσιο του Καιρού της και όχι σε ανιστόρητα ή ανιστορικά ερμηνευτικά σχήματα, στεκόμενη κατά το δυνατόν απέναντι στις απόπειρες ιδεολογικής χειραγώγησης της ιστορίας. Γι’ αυτό και η ιστορική μνήμη δεν μπορεί να είναι άλλη παρά η μνήμη για το κοινωνικό γίγνεσθαι στην τρισδιάστατη πραγματική υπόστασή του (παρελθόν, παρόν, μέλλον), όπως μας λέει ο ιστορικός  Νίκος Ψυρούκης στο Νεοαποικισμό.

Η ιστορική ομιλία του FIDEL CASTRO στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών

Πατρίδα ή Θάνατος!

Η Κούβα του Φιντέλ Κάστρο αποτελεί το ζωντανό παράδειγμα μιας σοσιαλιστικής Επανάστασης ΕΘΝΙΚΟ-απελευθερωτικής. Η κουβανέζικη Επανάσταση κατέγραψε και καταγράφει τη δυναμική του «εθνικού στοιχείου», αυτό δηλαδή που τρέμει και θέλει να καταργήσει σήμερα η Νέα Τάξη.

Στις σημερινές συνθήκες είναι αυτό το «εθνικό στοιχείο» που αποτελεί τον επαναστατικό καταλύτη, που συσπειρώνει και ενώνει τους λαούς, που αποτελεί τη χειμαρρώδη ενέργεια επαναστατικών ανατροπών και σοσιαλιστικών προοπτικών.

Αυτό τρέμουν και μισούν θανάσιμα και το συκοφαντούν αγρίως τα πλανητικά κέντρα εξουσίας, οι «αριστερές» ελίτ εκπόρνευσης των επαναστατικών ιδεών και τα ποικίλα παπαγαλάκια της παγκοσμιοποίησης… η ΑΛΩΣΗ των εθνών που επιδιώκουν, ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ τις προϋποθέσεις της επαναστατικής ΕΝΟΤΗΤΑΣ των κοινωνιών. 

Ο πρώην επικεφαλής των κουβανικών μυστικών υπηρεσιών Φαμπιάν Εσκαλάντε,  σε ντοκιμαντέρ που ετοίμασε, επιβεβαιώνει τον εξωπραγματικό ομολογουμένως αριθμό των αποπείρων δολοφονίας.

Δείτε το ντοκυματέρ:

ΤΙ ΕΙΧΑΜΕ, ΤΙ ΧΑΣΑΜΕ

ΤΟΥ Απόστολος Παπαδημητρίου

Την 1η Απριλίου 1955 άρχισε ο απελευθερωτικός αγώνας των Κυπρίων κατά των Άγγλων αποικιοκρατών με πρωτοστάτη την Ε.Ο.Κ.Α. (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών). Η παραπαίουσα, κραταιά άλλοτε, αυτοκρατορία, αφού προετοίμασε το έδαφος για το ξέσπασμα του εμφυλίου πολέμου στη χώρα μας, ώστε να μην είμαστε σε θέση να διεκδικήσουμε την Κύπρο, επιχείρησε να καταστήσει σαφές στον ελληνικό λαό της Κύπρου ότι δεν είχε διάθεση να απολέσει την τόσο σημαντική αυτή αποικιακή βάση παραχωρώντας αυτοδιάθεση. Φρόντισε μάλιστα να προσεταιριστεί τους μουσουλμάνους της Κύπρου, απογόνους, ως επί το πλείστον, Ελλήνων που είχαν εξισλαμισθεί, ώστε να τους στρέψει, αν χρειαζόταν εναντίον των ανυποτάκτων Ελλήνων του νησιού.

Όμως τότε ο ελληνισμός διέθετε ακόμη δυνάμεις αντίστασης. Αυτές οδήγησαν άνδρες ψυχωμένους στην απόφαση να αντιπαλέψουν προς τους σιδηρόφρακτους Άγγλους κατακτητές. Όπως σε κάθε εθνικό αγώνα κατά το παρελθόν έτσι και εκείνη τη φορά προκήρυξη με την υπογραφή του αρχηγού Διγενή (Γεωργίου Γρίβα) καλούσε σε συστράτευση τους Ελληνοκύπριους. Απόσπασμα αυτης: 

«Με την βοήθειαν του Θεού, με πίστιν εις τον τίμιον αγώνα μας, με την συμπαράστασιν ολοκλήρου του Ελληνισμού και με την βοήθειαν των Κυπρίων, αναλαμβάνομεν τον αγώνα διά την αποτίναξιν τού Αγγλικού ζυγού, με σύνθημα εκείνο το οποίον μας κατέλιπαν οι πρόγονοί μας ως ιεράν παρακαταθήκην: “’Η τάν ή επί τάς” …. Ας δείξωμεν εις τον κόσμον ακόμη μιά φορά ότι και του σημερινού Έλληνος “ο τράχηλος ζυγόν δέν υπομένει”.

Οι Άγγλοι αντέδρασαν με τη συνήθη βαναυσότητα των αποικιοκρατών, την οποία είχαν γευθεί λαοί της Αφρικής και της Ασίας. Έστησαν αγχόνες, αποκάλεσαν τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ τρομοκράτες, οργάνωσαν τη βομβιστική επίθεση της Θεσσαλονίκης στην υποτιθέμενη πατρική οικία του Κεμάλ και εξαπέλυσαν στην Κωνσταντινούπολη τους προδρόμους των «Γκρίζων λύκων» κατά των ομογενών μας. Τελικά όμως οι Ελληνοκύπριοι εξήλθαν από τον αγώνα νικητές.

Όχι βέβαια όπως θα ήθελαν, με την παραχώρηση δηλαδή του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης, αλλά με την αναγνώριση της ανεξαρτησίας του κυπριακού λαού, δυστυχώς όμως στα πλαίσια συμφωνίας με όλα τα χαρακτηριστικά του διαίρει και βασίλευε, καθώς η χώρα που ενέχεται για πλήθος δεινών του νεότερου ελληνισμού διατήρησε και βάσεις στη μεγαλόνησο και δικαίωμα διαμεσολαβητικής παρέμβασης.

Κύλισαν δεκαετίες από τότε. Ο αγώνας θαυμάστηκε από όλους τους υπέρμαχους των δικαιωμάτων των λαών. Ο Φιντέλ Κάστρο σε επιστολή του προς τον Διγενή (1959) έγραφε: 

«Στρατηγέ, ο αγώνας σας με γοήτευσε και αποτέλεσε παράδειγμα για την απελευθέρωση της πατρίδας μου. Συγχαρητήρια. Εύχομαι η δημοκρατία και η δικαιοσύνη να βασιλεύσουν επί τέλους στον κόσμο». 

H Ορθοδοξία στην Κούβα-«Θέλω η Κούβα να γίνει το προπύργιο της Ορθοδοξίας στην Λατινική Αμερική»

…τάδε έφη Φιντέλ Κάστρο, κομμουνιστής ηγέτης της Κούβας (2004).

Σύμφωνα με την Ορθόδοξη θεολογία, η Εκκλησία δεν επιζητεί την εύνοια της εκάστοτε πολιτικής αρχής. Αντιθέτως, στην ιστορία πολύ συχνά οι Ορθόδοξοι χριστιανοί υπέστησαν σκληρούς διωγμούς λόγω ανυπακοής στην εξουσία, στάση την οποία υπαγόρευε η πίστη τους και η αγάπη προς τον Χριστό. Η Ορθόδοξη Εκκλησία διασώζει ατόφια την αλήθεια του Ευαγγελίου και προσφέρει ελεύθερα το μεταμορφωτικό, ζωντανό βίωμα του Χριστού που θεραπεύει ψυχικά και λυτρώνει υπαρξιακά τον κάθε άνθρωπο.

Η κυβέρνηση της Κούβας όχι μόνο οικοδόμησε και δώρησε το 2004 ναό βυζαντινής τεχνοτροπίας στο κέντρο της πρωτεύουσας στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, αλλά συμβάλλει ενεργά στην δημιουργία Ορθοδόξου σεμιναρίου, δηλαδή ιερατικής και θεολογικής σχολής, για όλη την Λατινική Αμερική. Τα γεγονότα αυτά κομίζουν ένα μήνυμα με πολλαπλούς παραλήπτες. Ας ακούσουμε την σχετική μαρτυρία του Μητροπολίτη Μεξικού και Κεντρικής Αμερικής κ. Αθηναγόρα από την ραδιοφωνική εκπομπή Αφιερώματα.

Ακούστε ΕΔΩ

Ο Φιντέλ Κάστρο για πατρίδα, εθνικό ύμνο και σημαία ή περί πατριωτικής αριστεράς

Επειδή μακρός και μακρόχρονος ο λόγος περί αριστεράς και πατρίδας, σκέφτηκα καλό να καταχωρίσω εδώ ορισμένες από τις θέσεις του Φιδέλ Κάστρο(1926-), ηγήτορος μέχρι προ τινός διαστήματος της Κούβας για τα θέματα που βλέπετε στον τίτλο. Ο Μπερντιάγεφ κατηγορούσε τους εξουσιαστές μαρξιστές ή «μαρξιστές» της χώρας του το 1918 ως φουτουριστές, που δεν συνδυάζουν την «δημιουργική αρχή με την συντηρητική αρχή«, μία μομφή που ο Λ. Τρότσκι προσπάθησε αργότερα να αποσείση, και όχι επιτυχημένα, μάλλον.

Οι Κουβανοί αυτοί σοσιαλιστές ή και μαρξίζοντες ή ακόμη και μαρξιστές υπήρξαν οπωσδήποτε άνθρωποι που η προσωπικότητά τους στεκόταν ψηλότερα από τις ασπρόμαυρες κοινοτοπίες του μαρξισμού, πάντως. Ο Κάστρο, έτσι, δεν έχει σχέση με την αιφνίδια λατρεία προς την πατρίδα, τους προγόνους, και την διοίκηση της Εκκλησίας του Ι. Στάλιν (που, ως γνωστόν, «ζη» ακόμη και «σπέρνει τον φόβο» στους «οπορτουνιστές» κ.τ.ο.) προ «Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου«. Για αυτού του τύπου την λατρεία είχε πη πολλά σωστά, συνελόντι ειπείν, και ο Δ. Σαββόπουλος, πριν 26 χρόνια, επί χριστιανομαρξιστικού διαλόγου.

Αλλά να δούμε τι λέει ο Φιδέλ στον λόγο του «Η ιστορία θα με δικαιώσει»:

α)Έχουμε διδαχτεί να αγαπούμε και να υπερασπιζουμε την όμορφη σημαία του μοναχικού άστρου, και καθε βράδυ να τραγουδάμε έναν ύμνο, του οποίου οι στίχοι λένε ότι η ζωή μέσα στις αλυσίδες είναι ζωή μέσα στις προσβολές και βύθισμα στην καταισχύνη και ότι είναι ζωή ο θάνατος για την πατρίδα.

β)Γεννηθήκαμε σε μία ελεύθερη χώρα, που μας την κληροδότησαν οι πατέρες μας. Πρώτα, λοιπόν, θα βυθιστεί το Νησί στην θάλασσα και έπειτα θα συμβιβαστούμε να είμαστε δούλοι κάποιου.(Τσακνάκης, 2008, σ.26)

Υ.Γ Υπ’όψει θιασωτών πρώιμης μοντερνικότητας και κυνηγών μαγισσών-«αριστεροδεξιών εθνικοφρόνων», καθώς και νετσαγεφικών αντιαντιϊμπεριαλιστών, ενίοτε δε και λατρών των ΗΠΑ και του Ισραήλ…

ΠΗΓΗ: https://philalethe00.wordpress.com/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ο Φιντέλ Κάστρο για το αν η θρησκεία είναι το «όπιο του λαού».

ΔΕΚ. 18

Φράι Μπέττο: Στο κομμουνιστικό κίνημα υπήρξαν κάποιοι άνθρωποι που χρησιμοποίησαν μια φράση του Μαρξ, η οποία βρίσκεται στο κείμενο «Για την Κριτική της Χεγκελιανής Φιλοσοφίας του Δικαίου», που λέει ότι η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Η φράση αυτή έγινε ολοκληρωτικό, απόλυτο, μεταφυσικό δόγμα, έξω από κάθε διαλεκτική.

Τον Οκτώβριο του 1980, για πρώτη φορά στην ιστορία, ένα επαναστατικό κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία, το Σαντινιστικό Μέτωπο Εθνικής Απελευθέρωσης, εξέδωσε ένα ντοκουμέντο πάνω στη θρησκεία, όπου γίνεται κριτική σ’ αυτό, αν το πάρει κανείς σαν απόλυτη αρχή. Λέει, λέξη προς λέξη: «Μερικοί έχουν βεβαιώσει ότι η θρησκεία αποτελεί ένα μηχανισμό αλλοτρίωσης των ανθρώπων, που χρησιμεύει στη δικαιολόγηση της εκμετάλλευσης μιας τάξης από μια άλλη. Η πιστοποίηση αυτή έχει χωρίς αμφιβολία ιστορική αξία, στο βαθμό που σε διάφορες ιστορικές εποχές η θρησκεία χρησίμευσε σαν θεωρητικό στήριγμα της πολιτικής κυριαρχίας. Αξίζει να θυμίσουμε το ρόλο που έπαιξαν οι ιεραπόστολοι στη διαδικασία της κυριαρχίας και της αποικιοκρατίας σε βάρος των ιθαγενών στη χώρα μας. Χωρίς αμφιβολία, εμείς οι Σαντινίστας βεβαιώνουμε, ότι η δική μας πείρα δείχνει, πως όταν οι χριστιανοί, στηριγμένοι στην πίστη τους, μπορέσουν να απαντήσουν στις ανάγκες του λαού και της ιστορίας, οι ίδιες τους οι πεποιθήσεις τούς ωθούν στη συμμετοχή στην Επανάσταση. Η πείρα μας δείχνει, ότι μπορεί κανείς να είναι πιστός και ταυτόχρονα συνεπής επαναστάτης και ότι δεν υπάρχει αντίθεση ανάμεσα στα δυο».

Κομαντάντε, σας ρωτάω, εσείς πιστεύετε ότι η θρησκεία είναι το όπιο των λαών;

Φιντέλ Κάστρο: Σου εξήγησα αρκετή ώρα χτες, κάτω από ποιες ιστορικές συνθήκες γεννήθηκαν ο σοσιαλισμός, το σοσιαλιστικό κίνημα και οι ιδέες του επαναστατικού σοσιαλισμού, του μαρξισμού-λενινισμού. Πως σ’ εκείνη την ταξική κοινωνία άγριας και απάνθρωπης εκμετάλλευσης αιώνες ολόκληρους, χρησιμοποιήθηκε η Εκκλησία και η θρησκεία σαν όργανο κυριαρχίας, εκμετάλλευσης, καταπίεσης, πώς γεννήθηκαν οι τάσεις και η σκληρή, δικαιολογημένη κριτική απέναντι στην Εκκλησία και μάλιστα στην ίδια τη θρησκεία. Έλα στη θέση ενός επαναστάτη που συνειδητοποιεί τον κόσμο αυτό και θέλει να τον αλλάξει. Φαντάσου, από την άλλη μεριά, τους θεσμούς, τους γαιοκτήμονες, τους ευγενείς, τους αστούς, τους πλούσιους, τους μεγαλέμπορους, την ίδια την Εκκλησία, όλους πρακτικά σε αγαστή συμφωνία για να εμποδίσουν τις κοινωνικές αλλαγές. Ήταν πολύ λογικό, από τη στιγμή μάλιστα που η θρησκεία χρησιμοποιήθηκε σαν όργανο κυριαρχίας, να έχουν οι επαναστάτες αντικληρική θέση και μάλιστα αντιθρησκευτική. Μπορώ θαυμάσια να καταλάβω τις συνθήκες κάτω από τις οποίες γεννήθηκε αυτή η φράση.

PATRIA O MUERTE- Ο ΦΙΝΤΕΛ ΖΕΙ!!!

"Πρωτοχρονιά 1959" Η Ελπίδα για τους λαούς και τις πατρίδες είναι ζωντανη!!!

Η μνήμη του Φιντέλ Κάστρο θα κρατά ζωντανή την εποχή των αγώνων για την Απελευθέρωση των Λαών και των Εθνών.   Ο ηγέτης της κουβανικής επανάστασης με τους αγώνες του πάλεψε για να διασφαλίσει την ελευθερία του λαού του από τα νύχια του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. 

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ο Φιντέλ Κάστρο για το αν η θρησκεία είναι το «όπιο του λαού».

Φράι Μπέττο: Στο κομμουνιστικό κίνημα υπήρξαν κάποιοι άνθρωποι που χρησιμοποίησαν μια φράση του Μαρξ, η οποία βρίσκεται στο κείμενο «Για την Κριτική της Χεγκελιανής Φιλοσοφίας του Δικαίου», που λέει ότι η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Η φράση αυτή έγινε ολοκληρωτικό, απόλυτο, μεταφυσικό δόγμα, έξω από κάθε διαλεκτική.

Τον Οκτώβριο του 1980, για πρώτη φορά στην ιστορία, ένα επαναστατικό κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία, το Σαντινιστικό Μέτωπο Εθνικής Απελευθέρωσης, εξέδωσε ένα ντοκουμέντο πάνω στη θρησκεία, όπου γίνεται κριτική σ’ αυτό, αν το πάρει κανείς σαν απόλυτη αρχή. Λέει, λέξη προς λέξη: «Μερικοί έχουν βεβαιώσει ότι η θρησκεία αποτελεί ένα μηχανισμό αλλοτρίωσης των ανθρώπων, που χρησιμεύει στη δικαιολόγηση της εκμετάλλευσης μιας τάξης από μια άλλη. Η πιστοποίηση αυτή έχει χωρίς αμφιβολία ιστορική αξία, στο βαθμό που σε διάφορες ιστορικές εποχές η θρησκεία χρησίμευσε σαν θεωρητικό στήριγμα της πολιτικής κυριαρχίας. Αξίζει να θυμίσουμε το ρόλο που έπαιξαν οι ιεραπόστολοι στη διαδικασία της κυριαρχίας και της αποικιοκρατίας σε βάρος των ιθαγενών στη χώρα μας. Χωρίς αμφιβολία, εμείς οι Σαντινίστας βεβαιώνουμε, ότι η δική μας πείρα δείχνει, πως όταν οι χριστιανοί, στηριγμένοι στην πίστη τους, μπορέσουν να απαντήσουν στις ανάγκες του λαού και της ιστορίας, οι ίδιες τους οι πεποιθήσεις τούς ωθούν στη συμμετοχή στην Επανάσταση. Η πείρα μας δείχνει, ότι μπορεί κανείς να είναι πιστός και ταυτόχρονα συνεπής επαναστάτης και ότι δεν υπάρχει αντίθεση ανάμεσα στα δυο».

Κομαντάντε, σας ρωτάω, εσείς πιστεύετε ότι η θρησκεία είναι το όπιο των λαών;

Ο Φιντέλ Κάστρο για το αν η θρησκεία είναι το «όπιο του λαού»

"Από μια αυστηρά πολιτική θέση —και νομίζω πως κάτι ξέρω από πολιτική— πιστεύω ότι μπορεί κανείς να είναι μαρξιστής χωρίς να σταματήσει να είναι χριστιανός και να δουλεύει μαζί με έναν μαρξιστή κομμουνιστή για να μεταβάλει τον κόσμο. Το σημαντικό είναι και στις δυο περιπτώσεις να πρόκειται για ειλικρινείς επαναστάτες, πρόθυμους να εξαλείψουν την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και να αγωνιστούν για τη δίκαιη κατανομή του κοινωνικού πλούτου, την ισότητα, την αδελφοσύνη, την αξιοπρέπεια όλων των ανθρώπινων όντων. Να είναι, δηλαδή, φορείς της πιο προωθημένης πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής συνείδησης, αν και στην περίπτωση των χριστιανών η αφετηρία είναι η θρησκευτική αντίληψη."

Φράι Μπέττο: Στο κομμουνιστικό κίνημα υπήρξαν κάποιοι άνθρωποι που χρησιμοποίησαν μια φράση του Μαρξ, η οποία βρίσκεται στο κείμενο «Για την Κριτική της Χεγκελιανής Φιλοσοφίας του Δικαίου», που λέει ότι η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Η φράση αυτή έγινε ολοκληρωτικό, απόλυτο, μεταφυσικό δόγμα, έξω από κάθε διαλεκτική.

Τον Οκτώβριο του 1980, για πρώτη φορά στην ιστορία, ένα επαναστατικό κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία, το Σαντινιστικό Μέτωπο Εθνικής Απελευθέρωσης, εξέδωσε ένα ντοκουμέντο πάνω στη θρησκεία, όπου γίνεται κριτική σ’ αυτό, αν το πάρει κανείς σαν απόλυτη αρχή. Λέει, λέξη προς λέξη: 

«Μερικοί έχουν βεβαιώσει ότι η θρησκεία αποτελεί ένα μηχανισμό αλλοτρίωσης των ανθρώπων, που χρησιμεύει στη δικαιολόγηση της εκμετάλλευσης μιας τάξης από μια άλλη. Η πιστοποίηση αυτή έχει χωρίς αμφιβολία ιστορική αξία, στο βαθμό που σε διάφορες ιστορικές εποχές η θρησκεία χρησίμευσε σαν θεωρητικό στήριγμα της πολιτικής κυριαρχίας. Αξίζει να θυμίσουμε το ρόλο που έπαιξαν οι ιεραπόστολοι στη διαδικασία της κυριαρχίας και της αποικιοκρατίας σε βάρος των ιθαγενών στη χώρα μας. Χωρίς αμφιβολία, εμείς οι Σαντινίστας βεβαιώνουμε, ότι η δική μας πείρα δείχνει, πως όταν οι χριστιανοί, στηριγμένοι στην πίστη τους, μπορέσουν να απαντήσουν στις ανάγκες του λαού και της ιστορίας, οι ίδιες τους οι πεποιθήσεις τούς ωθούν στη συμμετοχή στην Επανάσταση. Η πείρα μας δείχνει, ότι μπορεί κανείς να είναι πιστός και ταυτόχρονα συνεπής επαναστάτης και ότι δεν υπάρχει αντίθεση ανάμεσα στα δυο».

Κομαντάντε, σας ρωτάω, εσείς πιστεύετε ότι η θρησκεία είναι το όπιο των λαών;

Φιντέλ Κάστρο: Σου εξήγησα αρκετή ώρα χτες, κάτω από ποιες ιστορικές συνθήκες γεννήθηκαν ο σοσιαλισμός, το σοσιαλιστικό κίνημα και οι ιδέες του επαναστατικού σοσιαλισμού, του μαρξισμού-λενινισμού.