Για τους αγνοούμενους της Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το 1974

Θεοφάνης Μαλκίδης

Πενήντα χρόνια πέρασαν από την τουρκική θηριωδία στην Κύπρο και από ότι φαίνεται ο χρόνος κυλάει υπέρ του θύτη και το θράσος του εισβολέα δικαιώνεται από τον συσχετισμό συμφερόντων, ενώ η λεγόμενη διεθνής κοινότητα απαθέστατη δείχνει επιλεκτική μνήμη και ευαισθησία.

Επιπλέον υπάρχει ένα μεγάλο ζήτημα, αυτό των αγνοουμένων, το οποίο εκτός από την ηθική του διάσταση έχει σαφώς και την πολιτική. Πενήντα χρόνια από την τουρκική εισβολή και ακόμη ταυτοποιούνται τα ηρωικά οστά όσων θυσιάστηκαν. Και μπορεί ο ανθρώπινος νόμος να μην επιδίκασε ακόμη τα νόμιμα, ο πνευματικός όμως νόμος άνοιξε το πρώτο του κεφάλαιο. Τα οστά και ομαδικοί τάφοι βοούν.

Τα στόματα και οι συνειδήσεις πολλών δολοφόνων λίγο πριν πεθάνουν άνοιξαν και υπέδειξαν κρυφούς και μυστικούς ομαδικούς τάφους και έτσι Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριοι αναγνωρίσθηκαν και αποδίδονται έστω και τώρα ύστερα από πενήντα χρόνια οι δέουσες τιμές.

Παρακολουθώ για πολλούς λόγους και για πολλά χρόνια το ζήτημα των αγνοουμένων συμπατριωτών μας μετά την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο το 1974. Μεταξύ των άλλων γιατί συνδέομαι με αγνοούμενο του 1974, ο οποίος δεν έχει ταυτοποιηθεί ακόμη, γιατί η γιαγιά μου το 1922 είχε και αυτή αγνοούμενη (από τον ίδιο ατιμώρητο θύτη) την αδελφή της η οποία δυστυχώς δεν βρέθηκε ποτέ, γιατί το ζήτημα των αγνοουμένων της Κύπρου συνιστά τον τύπο και την ουσία της εισβολής και της κατοχής που συνεχίζονται για μισό αιώνα.

«Το Μελάνωμα της Κύπρου» του Βασίλη Κ. Φούσκα

Διαδικτυακή συζήτηση - «Το Μελάνωμα της Κύπρου» του Βασίλη Κ. Φούσκα 26/10/2024

 Οι εκδόσεις Επίκεντρο παρουσιάζουν Διαδικτυακά το βιβλίο του Βασίλη Κ. Φούσκα, «Το Μελάνωμα της Κύπρου» 

Οι ευθύνες των Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ευάγγελου Αβέρωφ για την κυπριακή τραγωδία 

 Για την έκδοση μιλούν: 

✅ Κώστας Βενιζέλος, δημοσιογράφος, Ο Φιλελεύθερος 

✅ Ανδρέας Θεοφάνους, καθηγητής Διεθνών σχέσεων, Πανεπιστήμιο Λευκωσίας

 ✅ Διονύσης Δρόσος, ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης, Α.Π.Θ. 

✅ Ήλια Ξυπολιά, λέκτορας Πολιτικής Ιστορίας και Πολιτικών Επιστημών, Πανεπιστήμιο Αμπερντήν Σκωτίας 

✅ Μαρία Τσαρτσιανίδου, υποψήφια διδάκτωρ Πολιτικής Ιστορίας, Α.Π.Θ. 

✅ Δημοσθένης Σημαιάκης, Υποστράτηγος ε.α.

 ✅ Δημήτρης Χατζηχαραλάμπους, Ταξίαρχος ε.α.

 ✅ Βασίλης Ασημακόπουλος, διδάσκων Πολιτικής Επιστήμης, Δ.Π.Θ. 

«Το Μελάνωμα της Κύπρου» του Βασίλη Κ. Φούσκα

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΑΡΧΙΣΕ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΟΚΑ..

Το Μελάνωμα της Κύπρου. Οι ευθύνες των Κων/νου Καραμανλή και Ευάγγελου Αβέρωφ για την Κυπριακή τραγωδία», το νέο βιβλίο του Βασίλη Κωνσταντίνου Φούσκα,  αποτελεί ένα ντοκουμέντο καταπέλτης για τη διαχείριση του Κυπριακού από την ελλαδική πλευρά. Μελετώντας ενδελεχώς, έγγραφα και πολλά στοιχεία από μαρτυρίες, τεκμηριωμένα απομυθοποιεί την πολιτική των Καραμανλή και Αβέρωφ.

Προχωρεί, μάλιστα, και την χαρακτηρίζει νατοϊκή και διχοτομική. Πρόκειται για μια έρευνα, που ανατρέπει την διαχρονική προσέγγιση της καθεστηκυίας τάξης των Αθηνών. Της προσέγγισης, που προστατεύει με ένα αόρατο δίκτυ τους Καραμανλή και Αβέρωφ και τους αφήνει στο απυρόβλητο.

Ωστόσο, ακόμη και εκείνοι, που θέλουν να μείνουν δογματικά προσκολλημένοι στο «επίσημο» αφήγημα, θα πρέπει να διαβάσουν το βιβλίο και να μελετήσουν τα έγγραφα. Όλοι οφείλουμε να δίνουμε ευκαιρία στην ιστορική έρευνα και στην ιστορική αλήθεια.  Ακόμη και να διαφωνεί κανείς, να έχει διαφορετική άποψη, νέα στοιχεία προσφέρουν τη δυνατότητα για μια άλλη «ανάγνωση» των γεγονότων.

Ο Βασίλης Φούσκας έχει ενδελεχώς μελετήσει την πολιτική των Καραμανλή και Αβέρωφ από τη δεκαετία του ‘50. Ο συγγραφέας αναφέρει πως η χούντα ακολούθησε την ήδη διαμορφωμένη πολιτική στο Κυπριακό. Αυτή την πολιτική εφάρμοζαν και οδήγησαν τα όσα τραγικά βιώσαμε ως ελληνισμός το 1974.

Βασίλης Φούσκας: Το Μελάνωμα της Κύπρου. Οι ευθύνες Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ευάγγελου Αβέρωφ για την κυπριακή τραγωδία.

Η χούντα του Παπαδόπουλου, απέσυρε την ελληνική μεραρχία από την Κύπρο το 1967, ανοίγοντας τον δρόμο για την τουρκική εισβολή…
Η χούντα του Ιωαννίδη τους «έδωσε τα κλειδιά» για τον Αττίλα…
Οι ευθύνες των χουντικών είναι αδιαμφισβήτητες.
Από αυτή την αναντίρρητη παραδοχή όμως μπαίνουμε σε ένα ιστορικό πεδίο, που μέχρι και σήμερα είναι ταμπού…

 Δεν έχει ευθύνες ο Κων. Καραμανλής που ήρθε στην Ελλάδα να «αποκαταστήσει την Δημοκρατία», αλλά δεν τόλμησε να υπερασπιστεί στρατιωτικά την Κύπρο;

 Δεν έχει ευθύνες ο Ευάγγελος Αβέρωφ;

Τα ταμπού είναι για να σπάνε και αυτό κάνει ο Δρ Βασίλης Φούσκας με το βιβλίο του «Το Μελάνωμα της Κύπρου.Οι Ευθύνες των Κων/νου Καραμανλή και Ευάγελλου Αβέρωφ για τη Κυπριακή Τραγωδία», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Επίκεντρο.

Ο Δρ Βασίλης Φούσκας καταρρίπτει μύθους όπως εκείνον για την ομιλία του Μακάριου στις 19 Ιουλίου στην Νέα Υόρκη στον ΟΗΕ. Σύμφωνα με αυτόν με την ομιλία του νομιμοποίησε, έως και προκάλεσε, την Τουρκική εισβολή την επόμενη μέρα.

Στις 24 Ιουλίου 1974 το σοκ της τουρκικής εισβολής ,ακολούθησε η «αποκατάσταση της Δημοκρατίας»… Ήρθε η Δημοκρατία;

Στις 24 Ιουλίου 1974 το σοκ της τουρκικής εισβολής ,ακολούθησε η «αποκατάσταση της Δημοκρατίας»…

Στην Κύπρο ξεκινούσε μια τραγωδία που διαρκεί 50 χρόνια και στην Ελλάδα οι πολίτες πανηγύριζαν για την πτώση της χούντας και την επάνοδο της Δημοκρατίας…

Ήρθε η Δημοκρατία εκείνο το ξημέρωμα; Ποια Δημοκρατία; Πόση Δημοκρατία; Με ποιους να την υπηρετούν και να την διαφυλάττουν;

 
Απάντηση δίνει ένας άνθρωπος που έζησε τα γεγονότα…
Ο κ.Δανιήλ Σπαρτιάτης, από το 1972 είχε ενεργή συμμετοχή στις διεργασίες του φοιτητικού κινήματος.Στην εξέγερση του Νοέμβρη ήταν εκλεγμένο μέλος στην πενταμελή επιτροπή αγώνα. Συνελήφθη…
Απαντά σε μια σειρά ερωτημάτων που καταλήγουν στο επίκαιρο και σήμερα, 50 χρόνια μετά: ποια Δημοκρατία αποκαταστάθηκε στις 24 Ιουλίου 1974;

Ο Δανιήλ Σπαρτιάτης, ήταν φοιτητής Μαθηματικού Ιωαννίνων στην περίοδο της δικτατορίας, και είναι μέλος του ΔΣ του Συνδέσμου Φυλακισμένων -Εξορισθέντων Αγωνιστών 1967-1974.

Κύπρος, Ελλάδα, Ελληνισμός ο Ελληνικός Κόσμος μπροστά στα επίδικα του 21ου αιώνα

Λουκάς Αξελός*

Στην μνήμη του Θέμου Στοφορόπουλου

Δημηγορούντων τῶν δασυπόδων καί τό ἴσον ἀξιούντων πάντας ἔχειν, οἱ λέοντες ἔφασαν «οἱ λόγοι ὑμῶν, ὧ δασύποδες, ὀνύχων τε καί ὀδόντων, οἵων ἡμεῖς ἔχομεν, δέονται».

Αίσωπος, Λέοντες καί Λαγωοί

Εισαγωγικά

Το κείμενο αυτό δεν φιλοδοξεί να προσθέσει κάτι το καινούργιο στην μέχρι σήμερα έρευνα γύρω από το Κυπριακό. Στηρίζεται στο πραγματικό γεγονός ότι η διαρκής ενασχόλησή μου επί μισόν και πλέον αιώνα γύρω από το υπ’αρ. 1 Εθνικό μας Ζήτημα, με οδηγεί στην διαπίστωση ότι αν  και τα πλείστα από τα όσα ζητήματα το συγκροτούν έχουν εξαντλητικά αναλυθεί και αποκαλυφθεί στις πραγματικές τους διαστάσεις, εξακολουθούν να αποτελούν, όταν δεν παρακάμπτονται ή αποσιωπώνται, ζητούμενο από ένα σημαντικό τμήμα του πολιτικού και επιστημονικού κόσμου.

.                   .

* ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΕΤΡΑΔΙΩΝ

Ο Λουκάς Αξελός είναι δρ ΕΚΠΑ, συγγραφέας, διευθυντής των εκδόσεων «Στοχαστής» και του περιοδικού «Τετράδια πολιτικού διαλόγου έρευνας και κριτικής».

Αντλώντας το δικαίωμα από το γεγονός της σταθεράς και κατ’ εξακολούθησιν  διαχρονικής  επισήμανσης  μιας  σειράς  ζητημάτων  που τα θεωρώ κατεξοχήν κρίσιμα στην αποκωδικοποίηση του Κυπριακού και της θέσης και του ρόλου του στα καθ’όλου πεπρωμένα του Ελληνικού Κόσμου και θέλοντας να ενισχύσω τον διάλογο που έχει ανοίξει ανάμεσά μας, με αφορμή την συμπλήρωση 50 χρόνων από την παράνομη εισβολή-κατοχή-εθνοκάθαρση και εποικισμό του 40% της Κυπριακής Δημοκρατίας, θα επιχειρήσω συνυπολογίζοντας το κόστος των επαναλήψεων να αναδείξω μερικά από τα βασικά επίδικα γύρω από το μείζον αυτό Εθνικό μας Ζήτημα.

Α΄) Τα ταυτοτικά στοιχεία

Αν και απόλυτα επιβεβαιωμένα από τις επιστημονικές έρευνες και κατανοητά από την πλειοψηφία των έγκυρων ερευνητών και αναλυτών, τα κυρίαρχα ταυτοτικά στοιχεία της Κύπρου και του λαού της δεν γίνονται στην πράξη αποδεκτά από όλους εκείνους τους κύκλους που για εθνικούς, ταξικούς, θρησκευτικούς, ιδεολογικούς και πολιτικούς λόγους, θεωρούν αναγκαία την αναθεώρηση και στην συνέχεια την ιδεολογική χρήση τους προς ίδιον συμφέρον.

Γι’ αυτό θεωρώ χρήσιμο να ξεκινήσουμε από την αφετηρία, στεκόμενοι, κατ’ αρχήν, στο διαχρονικά αναδυόμενο ζήτημα της κυπριακής ταυτότητας.

Το ελληνικό όνομα της Κύπρου μπορεί να απαντάται στην Ιλιάδα και την Οδύσσεια, η επαφή όμως της Κύπρου με τον κόσμο του Αιγαίου και τα πρώτα αρχαιοελληνικά φύλα, όπως πιστοποιούν πια τα αποτελέσματα συστηματικών αρχαιολογικών ερευνών, ανάγονται στον 16ο π.Χ. αιώνα, ενώ η εγκατάσταση των Αχαιών βεβαιωμένη από τον 14ο αιώνα, κρατάει τρεις και πλέον αιώνες για να ολοκληρωθεί με την άφιξη των τελευταίων κυμάτων αποίκων, τον 10ο αιώνα.

ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΠΑΠΟΥ;

Παρακολουθῶ -μὲ ὅση ὑπομονὴ μοῦ ἔχει ἀπομείνει- τὶς δηλώσεις διαφόρων ἀναλυτῶν μὲ ἀφορμὴ τὴν αἰσχρὴ ἐπέτειο τῶν 50 χρόνων τουρκικῆς εἰσβολῆς καὶ κατοχῆς τῆς Κύπρου. Ἐπειδὴ πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἀναλυτὲς ἦταν νέοι ἐκείνη τὴν ἐποχή, ἀναρωτιέμαι τί ἔκαναν τότε: ἀποθέωναν τόν «σωτῆρα» Καραμανλὴ ἤ τραγουδοῦσαν «τὴν ρωμιοσύνη μὴν τὴν κλαῖς» στὶς συναυλίες τοῦ Θεοδωράκη, τὴν ὥρα ποὺ ἀκριβῶς οἱ Τοῦρκοι καταλάμβαναν τὸ 38% τῆς Κύπρου; 

Γιατί σημασία δὲν ἔχουν οἱ ἀναλύσεις τους γιὰ τὴν Κύπρο ποὺ χάνεται, τὴν ἑλλαδίτικη ὑποχωρητικότητα ἔναντι τῆς Τουρκίας καὶ ἄλλα τέτοια (σωστά), τὴν ὥρα ποὺ βρίσκονται σὲ ἡλικία ποὺ ἀνησυχοῦν καὶ γιὰ τὸν προστάτη τους, ἀλλὰ τί ἔκαναν ὅλοι αὐτοί τότε, μαζὶ μὲ ἕναν ὁλόκληρο λαὸ φυσικά. Ἤθελαν πόλεμο ἤ ὄχι; 

Ὅλοι ὅμως γνωρίζουμε ὅτι κανένας ἐκείνη τὴν κρίσιμη στιγμή (οὔτε οἱ χουντικοὶ οὔτε οἱ δημοκράτες ὅλων τῶν χρωμάτων) δὲν ἤθελε νὰ πολεμήσει ἡ Ἑλλάδα γιὰ τὴν Κύπρο. Ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι καμμία πολιτικὴ ἡγεσία δὲν μίλησε γιὰ πόλεμο καὶ κανένα μαζικὸ λαϊκὸ συλλαλητήριο δὲν ἔγινε μὲ αἴτημα ὑπὲρ τοῦ πολέμου. Εἶναι φανερὸ ὅτι ὅλοι προτίμησαν τὴν ἡσυχία τους καὶ ἄφησαν τὴν Κύπρο στὸ ἔλεος τοῦ Ἀττίλα. Θεμελίωσαν τὴν καλοπέρασή τους πάνω στὰ ἀποκαΐδια τῆς Κυπριακῆς τραγωδίας, ποὺ ἡ Ἑλλάδα μποροῦσε (καὶ ὄφειλε) νὰ μὴν ἀφήσει νὰ συμβεῖ. 

Τὸ πόσο οἱ «Νεοέλληνες» (ἤ καλύτερα οἱ Νεοελλαδίτες) χαλάσανε τὴν ζαχαρένια τους γιὰ τὴν Κύπρο τὸ ἀποδεικνύει ἀπερίφραστα τὸ 54% ποὺ ἔδωσαν στὸν Καραμανλή -τὸ ὑψηλότερο ποσοστὸ ποὺ ἔχει σημειωθεῖ σὲ βουλευτικὲς ἐκλογές- μετὰ τὴν νωπὴ προδοσία ποὺ διέπραξε ἀρνούμενος νὰ ἐμπλακεῖ ἡ Ἑλλάδα σὲ πόλεμο, διότι ἡ «Κύπρος κεῖται μακράν». Ἕνας βέρος ἐθνοπροδότης ἀνακηρύχθηκε ἀπὸ τοὺς Νεοέλληνες σέ «ἐθνάρχη». 

Στέλιος Κούκος: Κύπρος, Ιδού κείται εις πτώσιν και ανάστασιν του ελληνισμού!

Α. Τάσσος (1914-1985), Κύπρος 1974 (1/10), 66 x 73 εκ. Αρχείο Εταιρείας Εικαστικών Τεχνών Α. Τάσσος, Αθήνα.

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

«Αν τρέξουμε να σώσουμε την Κύπρο αυτή θα μας σώσει», θα μπορούσαμε να πούμε, παραφράζοντας τον Ίωνα Δραγούμη και την σχετική έκκλησή του για την Μακεδονία. Ενώ ο Γιάννης Ρίτσος έγραψε: «Κουράγιο, μικροκόρη μας, που μας εγίνεις μάνα, ύμνος και θρήνος στην ζωή και ανάστασης καμπάνα».

Και βεβαίως ο Διονύσης Σαββόπουλος τραγούδησε «γι’ αυτό το σχήμα που ξεβάφει αίμα και δάκρυ» πως: «Δεν είν’ οικόπεδο που το καταπατούνε/ ούτε και μούρλα εθνική που επιστρέφει/ είναι η Κύπρος που οι εμπόροι τη μισούνε/ και η ανάγκη μας που όνομα δεν έχει»! Και ότι «το άδειό μας πρόσωπο η Κύπρος το πληρώνει»!

Οπότε, όποιος θέλει να δει κατάματα την Κύπρο (έστω και 50 χρόνια μετά), ή ακόμη το Αιγαίο, την Μακεδονία, την Κρήτη και κάθε τόπο ελληνικό, θα πρέπει να έχει πρόσωπο μεστό. Και μάλιστα καθαρό! (Και να ένα άθλημα αντάξιο του τρόπου μας να καθαρίσουμε τους εαυτούς μας και όχι παντοιοτρόπως όλους τους άλλους).

Για να σε δουν, όμως, όλοι αυτοί οι ελληνικοί τόποι να καταλάβουν πως πράγματι είσαι εκεί μαζί τους πρέπει να είσαι καθαρός. Και αυτό αναφέρεται και στην εξουσία και στον καθένα μας.

Για την Αθήνα η Κύπρος κείται πιο μακριά από ό,τι το 1974!

ΑΫΦΑΝΤΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

Πριν 50 ακριβώς χρόνια, ο Ελληνισμός έχασε έναν πόλεμο στην Κύπρο. Γι` αυτό υπάρχει σήμερα κατοχή στο βόρειο τμήμα του νησιού. Είναι διαδεδομένη, ιδίως στους κύκλους των Ελλήνων στρατιωτικών, η άποψη ότι η Ελλάδα δεν πολέμησε και γι’ αυτό χάθηκε ο πόλεμος. Και συμπληρώνεται από τον ισχυρισμό ότι εάν πολεμούσαμε, ή όποτε πολεμήσουμε, θα τους κατατροπώσουμε.

Πρόκειται για ανιστόρητη θέση, ίσως για κάποιο εφεύρημα συλλογικού μας ψυχοθεραπευτή, προκειμένου να αντέξουμε –μέσα από μια βολική φαντασίωση– τη σκληρή πραγματικότητα, την οποία όσο δεν συνειδητοποιούμε, δεν πρόκειται ποτέ να μπορέσουμε να την αλλάξουμε. Η Ελλάδα πολέμησε το 1974, όπως μπορούσε ένα μη-κυρίαρχο κράτος να πολεμήσει. Δηλαδή, κομμένη στα δύο, ή και στα τρία. Θυσιάστηκαν επί του πεδίου ο Κατούντας, ο Σταυριανάκος, ο Καλμπουρτζής και πολλοί άλλοι. Πολέμησαν και έπεσαν για την Ελλάδα. Τους κάναμε ονόματα στρατοπέδων, στην καλύτερη περίπτωση.

Δεν πολέμησε ο Ιωαννίδης και οι πραιτωριανοί του. Ο Ιωαννίδης πέθανε στην φυλακή, όχι όμως για το πραξικόπημα και την εν συνεχεία λιποταξία του. Δεν πολέμησαν ο Μπονάνος και οι τρεις αρχηγοί Στρατού, Αεροπορίας και Ναυτικού. Γιατί πίστευαν –να το πούμε με τα λόγια του Μπονάνου– ότι “άλλο Κύπρος και άλλο Ελλάς”. Πέθαναν στο κρεβάτι τους, πλήρεις ημερών και βαθμών. Διότι –όπως ισχυρίσθηκαν στο γραπτό τους υπόμνημα προς τους Καραμανλή και Αβέρωφ– «απετράπη ελληνο-τουρκικός πόλεμος και η διάλυση της Νοτιοανατολικής Πτέρυγας του ΝΑΤΟ».


Δεν πολέμησαν τον Αύγουστο του 1974 ούτε οι Αβέρωφ και Καραμανλής, διότι «η Κύπρος κείται μακράν». Τον Σεπτέμβρη του 1975, στο περιθώριο της Διάσκεψης του Ελσίνκι, ο Καραμανλής επαίρεται στον Κίσινγκερ και στον Φόρντ ότι απεσόβησε ελληνοτουρκικό πόλεμο και την διάλυση της Νοτιοανατολικής Πτέρυγας του ΝΑΤΟ. Και επιβραβεύθηκε ο Καραμανλής από τους Έλληνες ψηφοφόρους στη βάση του διλήμματος “Καραμανλής ή τάνκς”. Και επιβραβεύθηκε επίσης από τον ξένο παράγοντα, τα συμφέροντα του οποίου προστάτευσε, τόσο ο ίδιος, όσο και ο Αβέρωφ, εις βάρος του Ελληνισμού, Κυπριακού και Ελλαδικού.

Κύπρος 1974-2024: Οι Άνθρωποι που δεν ξέχασαν

Πενήντα χρόνια μετά τη διπλή τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το ντοκιμαντέρ του NEWS 24/7 επιχειρεί να κρατήσει τη μνήμη ζωντανή, δίνοντας τον λόγο σε σε αυτούς που βίωσαν τα γεγονότα τα οποία εν τέλει στιγμάτισαν τη ζωή τους.

Δώδεκα συνολικά άνθρωποι καταθέτουν τις δικές τους μαρτυρίες για το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, την πρώτη εισβολή στις 20 Ιουλίου του 1974, τον δρόμο της προσφυγιάς και της αιχμαλωσίας και τη δεύτερη φάση του Αττίλα.

Παράλληλα, καταθέτουν την οπτική τους για ενδεχόμενη λύση του κυπριακού προβλήματος στο μέλλον.

ΠΕΝΗΝΤΑ ΧΡΌΝΙΑ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΙ

Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

Ημέρα του "μνησιπήμονος πόνου", του πόνου που προκαλεί η μνήμη μιας επετείου συμφοράς. Μα και ημέρα θυμού. Όχι για το γεγονός πως οι Ασιάτες επιδρομείς παραμένουν αμετανόητοι (η φύση τους αυτή είναι) αλλά για το  γεγονός πως οι ελληνικής καταγωγής συνυπαίτιοι (οι ίδιοι ή οι πολιτικοί κληρονόμοι τους), θεωρούν πως εκπληρώνουν το χρέος τους με "αγωνιστικές" ανακοινώσεις παραμένοντας επί της ουσίας αμετανόητοι. 

✓Αμετανόητοι οι πραξικοπηματίες και οι οπαδοί τους για το έγκλημα που άνοιξε τις πύλες στον Αττίλα και έδωσε το πρόσχημα της εισβολής, αυτοί που άφησαν την Κύπρο στη διάθεση των τουρκικών αποβατικών δυνάμεων (βάσει ενός σχεδίου διχοτόμησης και όχι για την... Ένωση όπως κάποιοι ανοήτως υποστηρίζουν) και στη συνέχεια το έβαλαν στα πόδια παραδίδοντας την εξουσία για να σώσουν το τομάρι τους.

✓Αμετανόητοι οι περήφανοι εορτάζοντες την "ειρηνική" αποκατάσταση της δημοκρατίας, που εγκατέλειψαν τη Μεγαλόνησο και παρέδωσαν το ένα τρίτο του εδάφους της, ξεχνώντας όχι μόνο την ηθική αλλά και τη συμβατική υποχρέωση της Ελλάδας ως εγγυήτριας δύναμης, αυτοί που μεταξύ πολέμου και ατίμωσης, όπως έλεγαν, επέλεξαν την ατίμωση.

✓Αμετανόητοι οι φιλελεύθεροι δημοσιολόγοι και ιστοριογράφοι του μεταπολιτευτικού καθεστώτος, οι πάντοτε αυστηροί υπερασπιστές του διεθνούς δικαίου για κάθε εισβολή μα για την Κύπρο ρεαλιστές, πρόθυμοι για την αποδοχή της ήττας και των τετελεσμένων, για τον συμβιβασμό και τη ρατσιστική πολιτική ισότητα του 82%του πληθυσμού της νήσου με τη μειονότητα του 18%.

Αλκίνοος Ιωαννίδης - Πατρίδα

Ο Αλκίνοος ερμηνεύει το μικρό αυτό διαμάντι μέσα στο άδειο πατρικό του στη Λευκωσία, κοντά στην Πράσινη Γραμμή. 

Δυνατό και αυτοβιογραφικό, σε μια εκτέλεση καθηλωτική που ξεκινά χαμηλόφωνα και μέσα από ένα διαρκές κρεσέντο αναμνήσεων, εικόνων και αισθημάτων, φτάνει στο εκρηκτικό φινάλε. 

Απόσπασμα απο το μουσικό οδοιπορικό "Μεσόγειος" του Κωστή Μαραβέγια στην ΕΤ1, που ήταν αφιερωμενο στην Κυπρο. 

Δείτε ολόκληρο το ντοκιμαντέρ εδώ: 

• Βίντεο 

ΠΗΓΗ:https://youtu.be/LjXTv-ObY6E?si=3K-Gh8N9MgJiPjCR
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ο μικροελλαδισμός κλωτσάει το δώρο της Ιστορίας

ΛΥΓΕΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ

Πενήντα χρόνια είναι πολλά. Η τουρκική εισβολή αποδείχθηκε ότι παρήγαγε ένα ανθεκτικό στον χρόνο γεωπολιτικό αποτέλεσμα. Με την ευκαιρία της στρογγυλής επετείου ο Ελληνισμός θα θυμηθεί την ανοικτή πληγή του στη Μεγαλόνησο, αλλά η στρατηγική του για την αντιμετώπιση του προβλήματος παραμένει εγκλωβισμένη στο ίδιο πλαίσιο για μισό αιώνα. Μπορεί να μην το ομολογεί, αλλά η επίσημη Ελλάδα έχει ουσιαστικά στρέψει την πλάτη της στην Κύπρο, που είναι δώρο της Ιστορίας και της Γεωγραφίας. Ο μικροελλαδισμός, όμως, παράγει γεωπολιτική τύφλωση.

Όμως, πρώτα ας “δώσω τον λόγο” σε Τούρκους αξιωματούχους, οι οποίοι διαχρονικά μας λένε ξεκάθαρα τι αντιπροσωπεύει για την Άγκυρα το Κυπριακό. Γι’ αυτήν, λοιπόν, το Κυπριακό ήταν πάντα πρώτα απ’ όλα ζήτημα γεωπολιτικής, το αντίθετο από ό,τι πρεσβεύει ο μικροελλαδισμός. Ο έλεγχος όλης της Κύπρου ήταν και παραμένει κεντρική συνιστώσα στην εθνική στρατηγική της Τουρκίας να αναδειχθεί σε δύναμη με δεσπόζοντα ρόλο στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή, πολύ πριν εμφανισθεί ο Ερντογάν στο πολιτικό προσκήνιο. Γι’ αυτό και έχουν μέχρι τώρα αποφύγει την προσάρτηση. Ο έλεγχος της Μεγαλονήσου δεν εξασφαλίζει στην Τουρκία μόνο τον έλεγχο των κρίσιμης σημασίας θαλασσίων οδών της περιοχής, αλλά και αυξάνει κατακόρυφα τη γεωπολιτική σημασία της για Δύση και Ανατολή.

«Η Κύπρος είναι τόσο πολύτιμη όσο το δεξί χέρι για μια χώρα που ενδιαφέρεται για την άμυνά της, ή τα επεκτατικά της σχέδια. Αν δεν συγκρατήσουμε στη σκέψη μας αυτήν τη στρατηγική σημασία της Κύπρου, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε την ειρηνευτική επιχείρηση της 20ής Ιουλίου… Πολλές χώρες, σε κάποιο βαθμό γιατί αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους, θέλουν να δουν το Κυπριακό απλώς ως απότοκο της επιθυμίας μόνο να προστατεύσουμε την τουρκική κοινότητα στο νησί» (πρώην Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Τουράν Γκιουνές, Χουριέτ 20.7.1980).

ΚΥΠΡΟΣ: 50 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΤΤΙΛΑ - 50 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗ ΚΑΙ ΚΑΤΟΧΗ

Η μάχη της Λευκωσίας 14/8 - 17/8 1974 

 👉Μάχη της Λευκωσίας 14/8 - 17/8 Ο κ. Ρούντι Ρινάλντι, συνομιλεί με τον κ. Δημήτρη Αλευρομάγειρο, σήμερα αντιστράτηγο ε.α., το 1974 διοικητή του 336 Τάγματος Πεζικού που τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς υπερασπίστηκε ηρωικά και με μεγάλες απώλειες την πόλη της Λευκωσίας από τον Αττίλα.

 Σε μια σημαντική αφήγηση για τον Αττίλα, την προδοσία, την μάχη της Λευκωσίας, αλλά και μια σημαντική ματιά για τις σημερινές προκλήσεις και την αναγκαία εθνική στρατηγική Ελλάδας και Κύπρου. Η εκπομπή θα λάβει χώρα στα πλαίσια της διαδικτυακής καμπάνιας "50 χρόνια κατοχή |

ΠΗΓΗ:https://www.youtube.com/live/SyTXKEeMBR0?si=InF_VqPaDPDUWGPU
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ιούλιος 1974: Αποκατάσταση της Δημοκρατίας, ή ρετουσάρισμα της Δικτατορίας;

Ιουλίου 18, 2013 από seisaxthiablog

Γράφει ο askordoulakos
«Η ένταξή μας στην ΕΟΚ αποτελεί πλέον δεδομένο. Με το σημερινό πολιτικό κατεστημένο του, ο Ελληνισμός θα υποδουλωθή οπωσδήποτε. Με άλλο, αξιοκρατικά αναδειγμένο, ο Ελληνισμός θα επιζήση, και θα επικράτηση μέσα στην Ευρωπαϊκή οικογένεια»
Από το κείμενο της εισήγησης του ιδρυτικού συνεδρίου του ΕΝΕΚ στον Βόλο, 6 Μαΐου 1979.
__________________________
Τον Ιούλιο του 1974, οι στρατιωτικοί παρέδωσαν την εξουσία στους πολιτικούς, που τους υπέδειξαν οι ξένοι προστάτες, διότι δεν ήθελαν να βγει στο προσκήνιο ο ελληνικός λαός, που σιγά σιγά είχε πάρει φόρα από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και την κατάρρευση της Χούντας. Οι «σύμμαχοι» ήθελαν να τοποθετήσουν στην Ελλάδα κάποιον με λίαν βεβαρυμένο παρελθόν , ώστε να τον έχουν στο χέρι και να τους κάνει όλες τις δουλειές (σας θυμίζει κάτι;) κι αυτός ήταν ένας από τους πολλούς λόγους, για τους οποίους επιλέχθηκε ο…ενθνάρχης Καραμανλής.

Η ΚΥΠΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ

Η ΚΥΠΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ

- ΕΝΩΣΙΝ ΚΑΙ ΟΧΙ "ΨΕΥΤΡΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ"

- ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΤΛΑΝΤΙΚΗ ΗΘΙΚΗ

____________

Το άρθρο πριν 72 χρόνια είναι το κεντρικό της ΑΥΓΗΣ, επ’ αφορμή διαδήλωσης που αναμένεται να λάβει χώρα στη Λευκωσία.

 Η ΕΔΑ έχει ξεκάθαρη θέση για το Κυπριακό: Η Κύπρος είναι ελληνική, πρέπει να αποτινάξει τον βρετανικό ζυγό και να ενωθεί με την Ελλάδα.

 Η γραμμή αυτή είχε απήχηση στη νεολαία, με αποτέλεσμα οι διαδηλώσεις για το Κυπριακό να αποτελέσουν την αιχμή του κινηματικού δόρατος της Αριστεράς στα χρόνια που ακολούθησαν

ΠΗΓΗ - Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Πρακτικά Ημερίδας. Κύπρος 1974

Πρακτικά Ημερίδας. Κύπρος 1974

Χαράλαμπος Μηνάογλου (επιμέλεια).

 Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο: 50 χρόνια μετά. 

 Πρακτικά Ημερίδας .

Με κείμενα των Κωνσταντίνου Γρίβα, Σταύρου Καλεντερίδη, Θεοφάνη Μαλκίδη, Τάσου Χατζηαναστασίου και Χαράλαμπου Μηνάογλου.

Αθήνα 2024.

Το βιβλίο περιλαμβάνει τις εισηγήσεις της ημερίδας που πραγματοποιήθηκε τον Απρίλιο του 2024, με αφορμή τη συμπλήρωση πενήντα ετών από την τουρκική εισβολή και κατοχή στην Κύπρο, ημερίδα η οποία είχε πραγματοποιηθεί με μεικτό τρόπο (δια ζώσης και με τηλεδιάσκεψη), στο 2ο Γυμνάσιο Γαλατσίου.

Στην ημερίδα η οποία είχε ως σκοπό την ενημέρωση της εκπαιδευτικής κοινότητας, πραγματοποιήθηκαν πέντε ανακοινώσεις από πανεπιστημιακούς δασκάλους και διδάκτορες νεώτερης ιστορίας και πολιτικών επιστημών, οι οποίοι συνομίλησαν με τους συμμετέχοντες, προκαλώντας μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση.

Η πρώτη εισήγηση η οποία περιλαμβάνεται στα πρακτικά είναι από τον Κωνσταντίνο Γρίβα, ο οποίος αναφέρεται στην διαρκή επίθεση κατά του Ελληνισμού από το 1974 έως σήμερα και στην ανάγκη για μία εθνική στρατηγική αποκατάστασης της εθνικής κυριαρχίας, ενώ ακολουθεί ο Σταύρος Καλεντερίδης που πραγματεύεται τον ρόλο των Η.Π.Α. στο Κυπριακό.

Στην συνέχεια, ο Θεοφάνης Μαλκίδης ασχολείται με το ζήτημα των αγνοουμένων της Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, στην ανθρωπιστική και πολιτική διάστασή του, για να ακολουθήσει η ανακοίνωση του Χαράλαμπου Μηνάογλου για τις πολλαπλές και συχνά δυσδιάκριτες αλληλοεπιδράσεις, συσχετίσεις και ομοιότητες ανάμεσα στο Κυπριακό και το Παλαιστινιακό Ζήτημα, στο παράρτημα της οποίας δημοσιεύονται πλειάδα σχετικών ψηφισμάτων του Ο.Η.Ε. μεταφρασμένα στα ελληνικά.

Η «διπλή» 15η Ιουλίου

αλίευση από: http://istrilatis.blogspot.gr

Δεν θέλαμε για κανένα λόγο να ξεχάσουμε ή να επιτρέψουμε σε όσους παρακολουθούν τον ΟΙΣΤΡΟ να πιστέψουν ότι το ξεχάσαμε: ότι σήμερα 15η Ιουλίου είναι μια μαύρη επέτειος. Μάλλον δύο επέτειοι: Γιατί δυο φορές μετά την «απελευθέρωση», συνδέθηκε με μεγάλες καταστροφές για τον Ελληνικό λαό: 

Η πρώτη το 1965. Τότε δηλαδή που ανατράπηκε με πρωτοβουλία των Ανακτόρων η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου, με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου. Έναν πολιτικό που ανέκαθεν παρέμεινε πιστός υποστηρικτής του αστικού συστήματος, του καθεστώτος της εθνικής υποτέλειας και εξάρτησης της χώρας, από τους πιο αποτελεσματικούς πολέμιους των προσπαθειών του λαού για την εθνική και κοινωνική του χειραφέτηση. Και όμως, το καθεστώς της υποτέλειας και εξάρτησης που βοήθησε να ξαναστηθεί στα πόδια του μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανο-ιταλο-βούλγαρους κατακτητές, όταν νόμισε ότι δεν είναι ικανός να το υπηρετήσει αποτελεσματικά, τον παραμέρισε.

Η Αντίσταση στο προδοτικό πραξικόπημα της Χούντας των Αθηνών: Ήταν μια πορεία δια πυρός και σιδήρου, μέσα από λάκκους λεόντων και συμπληγάδες πέτρες με θύμα την Κύπρο…

Η Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου την ημέρα του προδοτικού πραξικοπήματος, στις 15 Ιουλίου 1974. 

Φωτογραφία ΓΤΠ, PIO 10/07/2024

Του ΓΙΑΝΝΑΚΗ Λ. ΟΜΗΡΟΥ* – Λευκωσία

Μισός αιώνας από το φοβερό έγκλημα και οι μνήμες είναι οδυνηρές, βασανιστικές και αδυσώπητες. Πλήθος τα αναπάντητα γιατί. Πώς φτάσαμε στη μεγάλη προδοσία; Γιατί το κακό δεν αποφεύχθηκε;

Γιατί τα σημάδια της επερχόμενης καταιγίδας αγνοήθηκαν; Γιατί η φοβερή προδοσία του πραξικοπήματος δεν έγινε εφικτό να αντιμετωπιστεί και να συντριβεί; Γιατί η πρόθυμη λαϊκή αντίσταση αφέθηκε τόσο απελπιστικά και ασυγχώρητα αναξιοποίητη; Γιατί δεν υπήρξε σχέδιο αντιμετώπισης ενός ενδεχόμενου πραξικοπήματος;

Ανήκω σε μια γενιά που γεννήθηκε σε εποχές εθνικής αφύπνισης και αυτοπροσδιορισμού της μοίρας του λαού μας. Σε εποχές ηρωικών αγώνων, καταστροφών, περιπετειών, προδοσίας, πολέμου.

Ήταν μια πορεία δια πυρός και σιδήρου, μέσα από λάκκους λεόντων και συμπληγάδες πέτρες.Ήμασταν τυχεροί και ταυτόχρονα άτυχοι. Μάθαμε να αγρυπνούμε, και να γρηγορούμε, να αντέχουμε δεινά και περιπέτειες, να αντιστεκόμαστε.

Περνώντας απ’ αυτή τη σκληρή διαδρομή συνειδητοποιήσαμε την βαριά μοίρα αυτού του τόπου. Αλλά και ποια πρέπει να είναι η πυξίδα πλεύσης, η στάση για το σήμερα και το αύριο. Η προσαρμογή, η ιδιώτευση, η παραίτηση και η φυγή ή η αντίσταση και ο αγώνας για το καλύτερο; Δεν υπάρχει διαφυγή. Δεν υπάρχει δρόμος άλλος από εκείνο του χρέους και της τιμής.

Σε μια εποχή εξόχως αντιηρωική, όπου το χρήμα και τα οργανωμένα συμφέροντα διαπλέκονται σε μια διαδικασία φθοράς με την πολιτική και τα πανίσχυρα Μ.Μ.Ε, στην εποχή της άναρχης παγκοσμιοποίησης και της χρηματοκρατίας, της έκρηξης των τεχνολογιών και των οικονομικών και οικονομικών και κοινωνικών χασμάτων, το καθήκον μας είναι και σήμερα η αντίσταση. Έναντι παντός τιμήματος.