Ισοδυναμούν οι “συμφωνίες για την ενέργεια” με γεωπολιτική αναβάθμιση της χώρας;
του Δημήτρη Ιωάννου, Οικονομολόγου
Η Ανατολική Μεσόγειος είναι ίσως η μόνη περιοχή του πλανήτη στην οποία οι ΗΠΑ του προέδρου Τραμπ μπορεί να αισθάνονται πως ασκούν κυριαρχικά την επιρροή τους χωρίς να υπάρχει ανταγωνιστής να την αμφισβητεί. Χώρες όπως το Ισραήλ, η Αίγυπτος, η Αλβανία, η Ελλάδα, αλλά ακόμη και η δημοκρατική και φιλελεύθερη, πλέον, Συρία, του αναβαπτισμένου και με νέο ενδυματολογικό κώδικα ISIS και των εκλεκτών τζιχαντιστών, υποστηρίζουν την αμερικανική ηγεμονία, την οποία δεν την αμφισβητεί, άλλωστε, ούτε και ο πιό δύσκολος εταίρος της Ουάσιγκτων στην περιοχή, η Τουρκία.Σε όλα τα υπόλοιπα μέρη του κόσμου η Κίνα, η Ρωσία, η Ινδία, τα BRICS, ο Παγκόσμιος Νότος, αλλά ακόμη και παραδοσιακοί μεν, δύστροποι δε, σύμμαχοι των ΗΠΑ, είτε δημιουργούν μικρότερα ή μεγαλύτερα προσκόμματα στην υλοποίηση των αμερικανικών στοχεύσεων είτε ανταγωνίζονται την Αμερική ευθέως στρατιωτικά, εμπορικά, και διπλωματικά, εκφράζοντας έτσι τον νέο πολυπολικό κόσμο που έχει ανατείλει.

Αυτό άλλωστε είναι μία κατάσταση που ενισχύεται από την ίδια την πολιτική του προέδρου Τράμπ η οποία αποστασιοποιεί πολλούς από τους παραδοσιακούς συνοδοιπορους των ΗΠΑ. Κάτι που συμβαίνει με την ΕΕ, για παράδειγμα, η οποία, παρ’ ότι η ίδια σαφώς και δεν θα το ήθελε, αντιμετωπίζεται από την Αμερική του MAGA περισσότερο ως ανταγωνιστής και λιγότερο ως σύμμαχος. Για τον λόγο, λοιπόν, αυτόν η σημασία της Ανατολικής Μεσογείου ως περιοχής προνομιακής κυριαρχίας και επιρροής των ΗΠΑ είναι νευραλγική και το πιό φυσικό είναι να κάνει η Ουάσιγκτων ό,τι μπορεί όχι μόνο για να διατηρήσει και να ισχυροποιήσει την ηγεμονία της εκεί αλλά και για να την χρησιμοποιήσει ως βάση στήριξης προκειμένου να αυξήσει την επιρροή της, και κάθε είδους κέρδος, από τις όμορες περιοχές της Ευρώπης, του Λεβάντε και της Βόρειας Αφρικής.

















