1982 ΠΑΟΛΟ ΡΟΣΙ!
Η αξέχαστη ποδοσφαιρική βραδιά των των νεανικών μου χρόνων για την αγαπημένη "Σκουάντρα Ατζούρα"!!!
Το άστρο του δεν έλαμψε στον ποδοσφαιρικό ουρανό για πολλά χρόνια. Γκολ, δεν πέτυχε εκατοντάδες. Κι όμως: ο Πάολο Ρόσι, που δυόμισι μήνες μετά τα 64α του γενέθλια νικήθηκε από τον καρκίνο, θα μείνει αξέχαστος. «Ηρωας» για τους Ιταλούς, «φαινόμενο» για τον υπόλοιπο κόσμο. Το «ματς της ζωής του», στις 5 Ιουλίου 1982, είναι ένα από τα best-seller των σπορ. Στη δεύτερη φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ισπανίας, η Ιταλία, που είχε απογοητεύσει στα προηγούμενα παιχνίδια της, αντιμετώπιζε τη Βραζιλία του Ζίκο, του Σόκρατες και του Φαλκάο, που είχε διαλύσει όλους τους αντιπάλους της. Το αποτέλεσμα της αναμέτρησης φαινόταν προδιαγεγραμμένο, ακόμη και για τους πιο φανατικούς οπαδούς της «Σκουάντρα Ατζούρα». Στο γήπεδο, όμως, τα πράγματα εξελίχθηκαν εντελώς διαφορετικά.
ο ομορφόπαιδο με το ατημέλητο, ημίμακρο μαλλί των ’70s και το χαμόγελο που «έκαιγε καρδιές», σκόραρε τρία υπέροχα γκολ -τα πρώτα του στη διοργάνωση- και έκανε τη Βραζιλία να κλάψει, όπως αναφέρει και ο τίτλος της αυτοβιογραφίας του. Πολλά χρόνια μετά ο «Παολίνο» έλεγε, χαριτολογώντας, σε συνέντευξή του: «Ακόμη και σήμερα, κάθε φορά που πηγαίνω στη Βραζιλία, κανένας οδηγός δεν δέχεται να με βάλει στο ταξί του». Μέσα σε μιάμιση ώρα ο 26χρονος -τότε- «στράικερ», που στα νιάτα του δεν τον εκτιμούσαν ως σπουδαίο ταλέντο, έγινε μια από τις πιο αναγνωρίσιμες μορφές του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.
Τρία γκολ μετά (δύο στον ημιτελικό με την Πολωνία και ένα στον τελικό με τη Δυτ. Γερμανία) ο Ρόσι λίκνιζε το τρόπαιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου στην αγκαλιά του σαν νεογέννητο μωρό. Η Ιταλία, που εκείνη την εποχή υπέφερε από τρομοκρατικές επιθέσεις, αιματηρές διαδηλώσεις, πολιτική αστάθεια και αστυνομική βία, έβρισκε στο πρόσωπό του την παρηγοριά – και τον διάδοχο του Ρίβα, που χρόνια αναζητούσε.
