Απεχθάνομαι εκείνους που φωτογραφίζονται στα συσσίτια των φτωχών ενώ θα έπρεπε να εφαρμόζουν πολιτικές αντιμετώπισης της φτώχειας. Απεχθάνομαι τους πάσης φύσεως "επί τόπου" που σπεύδουν στις καταστροφές τις οποίες θα έπρεπε να έχουν φροντίσει να προλάβουν. Απεχθάνομαι γενικά τη φωτογράφιση της "συμπόνιας" ως εργαλείου επικοινωνιακής προβολής από το υψηλότερο θεσμικό επίπεδο μέχρι τον τελευταίο μαυρογιαλούρο.
Σέβομαι απεριόριστα τον καθημερινό άνθρωπο που από το περίσσευμα ή το υστέρημά του, δείχνει την αλληλεγγύη του στον "πλησίον" χωρίς να φωτογραφίζεται, χωρίς να το διατυμπανίζει, αφήνοντας ένα τενεκέ λάδι, ένα βάζο ελιές, κάποια τρόφιμα στο καλάθι του σούπερ-μάρκετ, σε όποιους χωρίς διάκριση σε φύλλο, χρώμα και φυλή προσφέρουν αυτό που μπορούν.
Εκτιμώ βαθύτατα τον επαγγελματία που συμμετέχει σε ομάδες προσφοράς στους φτωχούς και διακριτικά χωρίς να γίνει αντιληπτός προσφέρει αυτό που δύναται.
Γίνομαι "κακός", "γκρινιάρης", "εμμονικός" και ό, τι άλλο μπορεί να προσάψει κάποιος αλλά αν δεν γινόμουν θα με είχε αλέσει ο μύλος. Μπορεί να είμαι και λάθος αλλά "τα παίρνω" με εικόνες σαν αυτήν της ανάρτησης και πολλές άλλες, πολλών άλλων αυτές τις ημέρες. Ακόμη και αν ο φορέας αλληλεγγύης είναι ο "αξιοθαυμαστότερος" όλων.
Για όσους συμπολίτες ενδεχομένως δεν το γνωρίζουν, για πολλά χρόνια, πολλοί άνθρωποι της πόλης τιμώντας τη μνήμη των ανθρώπων που έχασαν προσέφεραν γεύματα στους φτωχούς σε δημοτικές εγκαταστάσεις με τη βοήθεια εθελοντών και τη συνδρομή επαγγελματιών. Αλλά το γνώριζαν και το γνωρίζουν μόνον αυτοί που συμμετείχαν με οποιονδήποτε τρόπο...
