Της Μυρσίνης Μπουρνιά.
Οι συνέπειες της σοβαρής οικονομικής κρίσης που προέκυψε από την πανδημία του νέου κορωνοϊού φαίνεται ότι διασπείρουν περισσότερο φόβο στην κοινή γνώμη από τη διασπορά του ιού, με τους πολίτες να ανησυχούν ιδιαίτερα για την "επόμενη μέρα.
Ο ευσυνείδητος Έλληνας μόλις πριν λίγους μήνες είχε αποφασίσει ότι δεν μπορούσε η χώρα να λιθοβολεί την αριστεία, να κυβερνιέται από ανίδεους, να υποτάσσεται διεθνώς λέγοντας ναι σε όλα, χωρίς να έχει εθνικό πρόγραμμα ενδυνάμωσης και αξιοποίησης του δυναμικού της χώρας.
Μόλις πριν λίγους μήνες ψήφισε θυμωμένος για να αλλάξει την άρρωστη αύρα που έπνεε στην πατρίδα του.
Μόλις πριν λίγους μήνες ανάσανε με ανακούφιση προσδοκώντας την αριστεία να σαλπάρει προς την αύξηση της παραγωγικότητας, προς υλοποίηση σχεδίων αύξησης εθνικής αξίας, προς άνω θρώσκω του ταπεινωμένου διεθνώς Έλληνα;
Προβληματίζεται…
Τι συνέβη σε αυτή την χώρα;
Ποιο το μήνυμα που πρέπει να αποκωδικοποιήσει αυτός ο πολίτης, ο οραματιστής, ο καλοπροαίρετος; Αυτός ήταν έτοιμος, αν του ζητούνταν, να ξαναβάλει πλάτη για να δει ανατολή ελπιδοφόρου ήλιου χωρίς να ντρέπεται που είναι Έλληνας.
Αρχίζει να κατανοεί. Εξορθολογίζει τα δεδομένα. Και συνειδητοποιεί…
Καταρχάς χωριστήκαμε.
Οι προνομιούχοι και οι μη.
Οι προνομιούχοι πρέπει να αμείβονται με παχυλούς μισθούς, να παίρνουν μπόνους, να οδηγούν πανάκριβα αυτοκίνητα. Να κάνουν αξιωματικά και εκ διορισμού την διαφοροποίηση, την τεράστια διαφορά στις αμοιβές. Αυτό που είναι αμφίβολο αν θα υπάρχει ως εισόδημα για κάποιους αποτελεί για αυτούς τα αδιαπραγμάτευτα, τα κατοχυρωμένα δεδομένα των αρχικών συνθηκών των διορισμών τους. Πρέπει να ακριβοπληρώνονται με χαοτικές διαφορές από τις αμοιβές των άλλων, μολονότι μπαίνουν στο παιχνίδι χωρίς πληγές από πρόσφατους αγώνες και θυσίες.
Πριν μια δεκαετία που ξεκίνησε η βαθύτατη ύφεση της οικονομίας, ο ανιδιοτελής έβαλε πλάτη σε ό,τι του ζητήθηκε.
