Η σημαία και οι ασήμαντοι

Του Γιώργου Καραμπελιά 

Ήρκεσε η πράξη των τριών νέων που σήκωσαν την ελληνική σημαία στα νησιά που οι ίδιοι κατοικούν –ζουν στους Φούρνους, ένα νησιωτικό σύμπλεγμα από αρκετά νησιά– για να αποκαλυφθεί όλη η γελοιότητα και ο ενδοτισμός των ελληνικών ψευδοελίτ. Κατά την προηγούμενη περίοδο ένα μέρος τους, με επικεφαλής τη φιγούρα του υπουργού Άμυνας, επιδίδονταν σε ανέξοδους λεονταρισμούς και «τσάμπα μαγκιές».

Όταν βρέθηκαν μπροστά σε ένα γεγονός αποφασιστικής σημασίας, το οποίο μπορεί να κρίνει ακόμα και την πρόκληση ενός θερμού επεισοδίου, ή ακόμα και πολέμου με την Τουρκία, έσπευσαν να δείξουν τα νώτα τους, καλώντας στην ουσία τους Τούρκους να προχωρήσουν ακόμη περισσότερο.

Καταρχάς, το νησιωτικό σύμπλεγμα των Φούρνων βρίσκεται 23 μίλια μακριά από τις μικρασιατικές ακτές, ανάμεσα στις οποίες και παρεμβάλλεται το Φαρμακονήσι και η Σάμος. Επομένως, η τουρκική πρόκληση, με την πειρατική αφαίρεση της ελληνικής σημαίας από το μικρότερο νησί του συμπλέγματος (εάν πράγματι συνέβη), ξεπερνάει κάθε προηγούμενο και αποτελεί ένα ουσιώδες βήμα προς την κατάληψη του μισού Αιγαίου, το οποίο διεκδικούν από το 1974 οι Τούρκοι.

Οι αντιδράσεις των Ελλήνων «υπευθύνων», αλλά και της συντριπτικής πλειοψηφίας των ΜΜΕ και της αντιπολίτευσης, υπήρξαν θλιβερές. Αντί να αποκαλύψουν την τουρκική προκλητικότητα και να αποκαταστήσουν την τιμή και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, υψώνοντας, και με την παρουσία του στρατού μας, την ελληνική σημαία στον μικρό Ανθρωποφά, όπως ονομάζεται το νησάκι του συμπλέγματος, έκαναν το ακριβώς αντίθετο. Προσπάθησαν να υποβαθμίσουν και να αποκρύψουν το γεγονός, το οποίο πρόβαλλαν προκλητικά οι Τούρκοι, και να κακίσουν, εν σώματι, τους τρεις νεαρούς κατοίκους των Φούρνων που έπραξαν το αυτονόητο.

Δικαίωμα και καθήκον

Είναι δικαίωμα και καθήκον των Ελλήνων να υψώνουν την ελληνική σημαία στα σπίτια και τα νησιά τους. Και μάλιστα, όταν αυτό το καθήκον το απεμπολεί η ελληνική Πολιτεία, είναι απολύτως λογικό και θετικό να αναλαμβάνεται από τους ίδιους τους πολίτες. Διότι, όπως είχε γίνει και στα Ίμια το 1996 –και εδώ η πρόκληση είναι πολύ μεγαλύτερη– η απουσία του ελληνικού κράτους και του ελληνικού στρατού απ’ αυτές τις περιοχές υποχρεώνει τους Έλληνες πολίτες να πάρουν επάνω τους αυτό το καθήκον.

Τάσος Λειβαδίτης: «Έτσι γεννήθηκαν οι σημαίες μας»

Πάνω στα ματωμένα πουκάμισα των σκοτωμένων / εμείς καθόμασταν τα βράδια /και ζωγραφίζαμε σκηνές απ’ την αυριανή ευτυχία του κόσμου / Έτσι γεννήθηκαν οι σημαίες μας».

Ο Τάσος Λειβαδίτης (1922- 1988) είναι ο ποιητής που έγραψε αυτούς τους στίχους, ο ποιητής που μας θυμίζει ότι πάντα «φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου».

Γεννήθηκε, σαν σήμερα, 20 Απριλίου 1922.  

Ακολουθεί η «Δραπετσώνα» του, μελοποιημένη από τον Μίκη Θεοδωράκη, σε δύο εκτελέσεις, η μια από τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, σε μια από τις τελευταίες του εμφανίσεις, και η άλλη από τον Δημήτρη Μητροπάνο. Στη συνέχεια το ποίημα του «Αιώνας εμπορίου». 

Να γιατί μπήκε στην κληρωτίδα η σημαία!

Του Νίκου Τσούλια

      Πολλά επιχειρήματα κατεγράφησαν για την απόφαση του Υπουργείου Παιδείας και του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να καταργήσει τη διάταξη περί ορισμού των σημαιοφόρων στο Δημοτικό Σχολείο με βάση τη βαθμολογία, που ισχύει από συστάσεως ελληνικού κράτους, αλλά θεωρώ ότι δεν σημειώθηκαν τα κυριότερα. Και να ποια θεωρώ ότι είναι αυτά.

      α) Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – και από τότε που ήταν «Συνασπισμός» – είχε πάντα ένα κόμπλεξ αριστεροσύνης, ένα πολιτικό και ιδεολογικό κόμπλεξ κυρίως απέναντι στο Κ.Κ.Ε. στο κατά πόσο ήταν αριστερό κόμμα. Στους κοινωνικούς χώρους δε για να εδραιώσει αυτή την πολιτική του αντίληψη ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. συνεργαζόταν με πέραν του Κ.Κ.Ε. αριστερά κόμματα ακόμα και σε κοινά ψηφοδέλτια! Όσοι έχουμε μια σχετική εμπειρία στους κοινωνικούς χώρους και στο συνδικαλισμό έχουμε βιώσει αυτή τη σταθερή αντίληψη και πρακτική του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

      β) Αυτό το κόμπλεξ έγινε ένας εφιάλτης στη σημερινή εποχή, αφού ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. εφαρμόζει άκρως νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική και υλοποιεί δύο δικά του Μνημόνια ως «απόρροια» του σφοδρού αντιμνημονιακού αγώνα του, της βίας και της κοινοβουλευτικής μούντζας αφενός και της ευθείας προσβολής στο αποτέλεσμα του δικού τους δημοψηφίσματος αφετέρου! Τώρα πρέπει να δώσει ένα κάποιο στίγμα ότι διαφέρει από τη συντηρητική πολιτική. Και αφού απέτυχε παταγωδώς σε μια σειρά άλλων εκπαιδευτικών ζητημάτων που έχουν ένα μη συντηρητικό χρώμα (κατάργηση σχολικών παρελάσεων και πρωινής προσευχής, μη υποχρεωτικότητα στη διδασκαλία των Θρησκευτικών…), επιχειρεί τώρα να εμφανιστεί ως αριστερό κόμμα! Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι επιχείρησαν να σηκώσουν το όλο ζήτημα παίρνοντας θέση και ο κ. Τσίπρας – φαντάζομαι και ως ιδεολογικός καθοδηγητής του κόμματός του!

Αποπροσανατολιστικά παιχνίδια με την ελληνική Σημαία και τον Εθνικό Ύμνο.

Της Άννας Κριεζή

Η σημαία, σύμφωνα με το μέχρι τώρα οριζόμενα, ήταν μόνιμα αναρτημένη στον ιστό του σχολείου, όπως σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες.

Έπαρση της σημαίας, με όσα ίσχυαν μέχρι τώρα, γινόταν μόνο την πρώτη Δευτέρα κάθε μήνα και στις εθνικές επετείους, όπου οι μαθητές και στις δυο περιπτώσεις έψαλλαν και τον εθνικό ύμνο.

Η  μεγάλη ”καινοτομία”, τώρα, του μεγάλου Υπουργού Παιδείας και της μεγάλης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είναι ότι σταματάει πλέον η μηνιαία έπαρση της σημαίας και συνακόλουθα ο ψαλμός του Εθνικού Ύμνου, ενώ συνεχίζεται η μόνιμη ανάρτηση της στο σχολείο.

Απορούν οι απλοί άνθρωποι και αναρωτιούνται γιατί γίνονται τώρα και συσσωρευτικά τροποποιήσεις που αφορούν την έπαρση της σημαίας, τον Εθνικό Ύμνο, το ποιοι και πως θα επιλέγονται για να κρατάνε τη σημαία στις παρελάσεις κλπ. και αν αυτά είναι τα κρίσιμα θέματα της περιόδου αλλά και γιατί αυτή η θεματολογία μονοπωλεί, σχεδόν, την δημόσια αντιπαράθεση των καθεστωτικών μνημονιακών κομμάτων;

Άραγε σε μια περίοδο που η χώρα βρίσκεται υπό ιδιόμορφη αποικιακή κατοχή, ο λαός μας πένεται και εξαθλιώνεται και ο τόπος δεν έχει μέλλον, αυτή είναι η επίκαιρη θεματολογίακαι είναι η αντιπαράθεση γύρω από την ”σημαία” που θα δώσει απαντήσεις για το παρόν και το μέλλον μας;

Προφανέστατα, η κυβέρνηση, δεμένη χειροπόδαρα στο άρμα των αδιέξοδων και αντικοινωνικών μνημονιακών επιλογών της, επιχειρεί να δώσει με αποπροσανατολιστικές μεθοδεύσεις την εντύπωση ότι διατηρεί κάποια ψήγματα από το αριστερό προφίλ της, με κινήσεις οι οποίες, στο βαθμό που δεν είναι άκαιρες και ανούσιες ή και ανόητες, δίνουν και λάθος μηνύματα.

Από την άλλη, η ΝΔ και το υπόλοιπο μνημονιακό πολιτικό τόξο, μην έχοντας δυνατότητα άσκησης ουσιαστικής αντιπολίτευσης απέναντι στην κυβέρνηση, αφού η τελευταία ασκεί στην πράξη, πέρα από ρητορικά σχήματα, δεξιότατη μνημονιακή πολιτική, αρπάζονται από την θεματολογία της ”σημαίας” για να εμφανισθούν ότι, τάχα, ασκούν αντιπολιτευτικόρόλο και ότι διαχωρίζονται από κυβερνητική πρακτική.

Σε γνωρίζω απο την όψη

Της ΕΛΕΝΗΣ ΣΤΟΥΜΠΟΥ-ΚΑΤΣΑΜΟΥΡΗ

Αρχαιολόγου-σκηνοθέτριας

Δεν ξέρω αν τα θυμάστε καλά τα χρόνια του δημοτικού, ή αν, όπως εγώ, θυμάστε μεγεθυμένες εικόνες από μερικές μόνο στιγμές, στιγμές καθοριστικές για το υπόλοιπο της ζωής. Θυμάμαι λοιπόν τη δασκάλα της τρίτης τάξης, μια κάπως περίεργη δασκάλα, που δεν έκανε ποτέ μάθημα, αλλά δίδασκε ζητώντας από τους καλούς μαθητές να πουν ιστορίες από τη ζωή τους. Την ενδιέφερε και πώς ζούσαν οι μαθητές και συχνά πυκνά έκανε επισκέψεις στα σπίτια τους και νομίζω ενδιαφερόταν ιδιαιτέρως για το τι κόμμα ψήφιζαν. Οι γονείς ήταν υποψιασμένοι και εμφανίζονταν πάντα στη δασκάλα ήπιοι και συνετοί. Πάσχιζε να μάθει περισσότερα, καμιά φορά πετούσε και κανένα τραγούδι του Κατζαντζίδη για να δημουργήσει ευθυμία. Δεν γελούσε στ’ αλήθεια κανείς. Ένας άλλος υπηρέτης της ημέτερης παιδείας έμεινε στη μνήμη μου ανεξίτηλος. Τετάρτη και Πέμπτη δημοτικού. Είχε παιδιά να σπουδάσει, να αποκαταστήσει, δεν ξέρω. Όμως βρήκε τον τρόπο. Τα μαθηματικά της τάξης μας, όλως περιέργως, προέρχονταν από την ύλη των υποψηφίων των τότε ΚΑΤΕΕ. Κανένας δεν μπορούσε να λύσει τις ασκήσεις. Σήκωμα στον πίνακα, δημόσιος εξευτελισμός, γυρισμός με κλάματα στο σπίτι. Την άλλη μέρα οι γονείς έντρομοι πήγαιναν να καταλάβουν τι είχε το παιδί τους και δεν τά’ παιρνε. Το 90% άκουγε το προβαρισμένο παραμύθι ότι το παιδί ήταν αδύνατο και χρειαζόταν απαραιτήτως βοήθεια. Και για να τους διευκολύνει ο καλός δάσκαλος τους πρότεινε μια τιμή πακέτο για όλο το χρόνο. Το μεγαλύτερο μέρος από τους γονείς που πρόστρεξαν, δέχτηκε να καταβάλει τα λύτρα, νομίζω λύτρα θα πρέπει να ειπωθούν, γιατί επρόκειτο για τις λύσεις των απίθανων προβλημάτων πρακτικής αριθμητικής που τα εννιάχρονα είναι φύσει αδύνατο να λύσουν.

Σημαία. Διεκδικούμε ή απεμπολούμε τα σύμβολα;

               (Ανακοίνωση του ΔΗΚΚΙ 24-11-2016)

Ο σύγχρονος κοσμοπολιτισμός πήρε την πιο ακραία μορφή       του στην κυβερνητική εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ:

Α. Πετρόπουλος (δημοσιογράφος της Αυγής): Το κάψιμο της Σημαίας δεν σημαίνει τίποτα! Είναι ένα κομμάτι πανί! (Στην εκπομπή του Σπύρου Ευαγγελάτου - 18.11.2016)

Κατανοεί κανείς την οργή των «αντιεξουσιαστών» κ.ά. απέναντι στις εξουσίες του ελληνικού κράτους και στην πατριδοκαπηλία στο όνομα της οποίας έχουν καταπατηθεί τα δημοκρατικά δικαιώματα, έχουν διαπραχθεί και διαπράττονται εγκλήματα κατά του λαού.

Κατά του λαού όμως στρέφεται και το κάψιμο των συμβόλων του. Γιατί ο λαός δεν χαρίζει στο αστικό κράτος, στους οικονομικούς και πολιτικούς δωσίλογους της νέας κατοχής την ελληνική σημαία, όπως δεν την χάρισε στο έπος της Εθνικής Αντίστασης και στον αντιδικτατορικό αγώνα.  

Μια τέτοια πράξη  δεν αποτελεί πολιτική πράξη. Αποτελεί μια ανιστόρητη, αποϊδεολογικοποιημένη και - αν σκεφθεί κανείς ότι η σημαία ταυτοποιήθηκε στην συνείδηση του λαού με τη μεγάλη ελληνική επανάσταση του ΄21 και όλο τον Αγώνα του 41-΄49 - μηδενιστική - απαράδεκτη πράξη.

Η σημαία άραγε συμβολίζει το «αστικό κράτος» και τους μηχανισμούς του, την ίδια την πολιτική εξουσία των καπιταλιστών; ή κάτι ευρύτερο; Είναι μια σημαία όπως εκείνη των ηγεμόνων της φεουδαρχίας; Εκτός αν, ελέω Παγκοσμιοποίησης, υποχρεωθούμε να αποδεχθούμε ότι στην Ελλάδα και αλλού τα έθνη δεν προϋπήρχαν και δεν δημιούργησαν τα κράτη αλλά αντίθετα τα καπιταλιστικά κράτη δημιούργησαν τα έθνη, όπως έγινε στην Β. Ευρώπη και διδάσκει η μεταμοντέρνα αντίληψη για το έθνος.

Πολύ περισσότερο, αν αποδεχθούμε τον ζυγό της νέας κατοχής και ψάχνουμε, ως άλλοθι, να φέρουμε σε αντίθεση τον ταξικό με τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Δεν έρχονται όμως καθόλου σε αντίθεση. Η παγκόσμια προοδευτική σκέψη διαθέτει γερά θεμέλια επ΄ αυτού και δεν έχει φυσικά καμία απολύτως σχέση με την μεταμοντέρνα συλλογιστική του δημοσιογράφου της Αυγής: