Το μεταναστευτικό, η κατάρρευση της αυταπάτης και το κορόιδο

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Πριν από καμιά δεκαριά χρόνια πολλοί πίστευαν ότι η κρίση χρέους που είχε σαρώσει την Ευρώπη θα άλλαζε τους όρους της πολιτικής στα μέρη μας, καθώς μια σειρά αριστερές / κεντροαριστερές δυνάμεις αναλάμβαναν τα ηνία. Λίγοι επιμέναμε – ακόμη και πριν από το «σαρωτικό» 2015, με το τεράστιο ρεύμα από τη Συρία – ότι το μεταναστευτικό είναι αυτό που θα αλλάξει την Ευρώπη. Τώρα, εν έτει 2024, αυτό είναι πιο προφανές από ποτέ.

Δεν είναι μόνο η ανάδυση δεξιών, ακροδεξιών και άλλων δυνάμεων στη Γηραιά Ήπειρο που το πιστοποιούν με την ισχύ τους, ούτε η υποχώρηση άλλοτε κυρίαρχων κομμάτων που είχαν αναγάγει τον «ανθρωπισμό» και την «πολυπολιτισμικότητα» σε θεραπεία «διά πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν» (με την ευαγγελική έννοια πάντα!). Είναι και η προσφυγή μεγάλων θεσμών και κυβερνήσεων κάθε πολιτικού προσήμου σε πρακτικές που άλλοτε θα καταγγέλλονταν σαν ακροδεξιές.

● Ο «σοσιαλδημοκράτης» καγκελάριος της Γερμανίας Όλαφ Σολτς πήρε τις γνωστές αποφάσεις για ενίσχυση των συνόρων απειλώντας κατ’ ουσίαν με άρση της Συμφωνίας Σένγκεν περί ελεύθερης διακίνησης ανθρώπων.

● Ο «Εργατικός» πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου σερ Κιρ Στάρμερ υποδέχτηκε μετά βαΐων και κλάδων την «ακροδεξιά» πρωθυπουργό της Ιταλίας Τζόρτζια Μελόνι και δήλωσε το ενδιαφέρον του για το μοντέλο της δημιουργίας δύο κλειστών κέντρων στην Αλβανία όπου θα μεταφέρονται αιτούντες άσυλο από την Ιταλία.

● Ο «κεντροδεξιός» πρωθυπουργός της Ελλάδας Κυριάκος Μητσοτάκης βρίσκεται σε διαρκή επαφή με την «ακροδεξιά» ιταλική κυβέρνηση για να συντονίζουν τις κινήσεις τους στο θέμα της παράνομης μετανάστευσης.

● Ακόμη και ο «αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ, παρότι έχει άλλες θέσεις για το θέμα αυτό, επιμένει ότι η κυβέρνηση πρέπει «να κάνει τις αναγκαίες συμμαχίες με τις χώρες του Νότου», τις οποίες «είχε ξεκινήσει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ». Βεβαίως οι χώρες του Νότου είναι η Ιταλία της Μελόνι, η Γαλλία, όπου σαρώνει η Λεπέν, και η Ισπανία, της οποίας ο «σοσιαλιστής» πρωθυπουργός Πέδρο Σάντσεθ έχει κάνει pushback το… μισό Μαρόκο.

Ναρκοπέδιο οι συνομιλίες - Με ποιες απαιτήσεις μπορεί να τις υπονομεύει ο Ερντογάν σε κάθε στάδιο

ΣΤΑΥΡΟΣ ΧΡΙΣΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Οι διερευνητικές συνομιλίες μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας συνεχίζονται από εκεί όπου σταμάτησαν τον Μάρτιο του 2016 με ευθύνη της Άγκυρας. Πότε θα επανεκκινήσουν; «Προσεχώς» λέει το ελληνικό ΥΠΕΞ. Με ποια ατζέντα; Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.

Κατ’ αρχάς να πούμε ότι, ύστερα από 60 «παρτίδες» διερευνητικών επαφών, πολλά έχουν μπει στο τραπέζι από την τουρκική πλευρά. Και πολλά, σύμφωνα με τα κατά καιρούς ρεπορτάζ, υποτίθεται ότι έφτασαν ένα βήμα πριν από τη διευθέτησή τους. Μόνο που η διευθέτηση αυτή δεν ήταν μια απλή υπόθεση, καθώς οι τουρκικές απαιτήσεις γίνονταν όλο και περισσότερες με συνέπεια να μην είναι πολιτικά διαχειρίσιμες από καμιά ελληνική κυβέρνηση. 
Κάτι ανάλογο αναμένεται ότι θα συμβεί και τώρα, καθώς η Τουρκία έχει απλώσει πάρα πολύ τραχανά, τον οποίο έχει σαφώς διακηρύξει ότι δεν θα πάρει πίσω. Συνεπώς είναι εύλογος και αυτονόητος ο φόβος ότι, αργά ή γρήγορα, τα βαριά χαρτιά των τουρκικών διεκδικήσεων θα πέσουν στο τραπέζι.

«Γκρίζες ζώνες»
Το πρώτο και σημαντικότερο είναι ότι, ενώ η Ελλάδα διακηρύσσει πως οι μόνες διαφορές που μπορεί να συζητηθούν είναι ο καθορισμός της υφαλοκρηπίδας, του εύρους των χωρικών υδάτων και των ΑΟΖ των δύο χωρών, η Τουρκία έχει άλλη «αντίληψη» επί του θέματος, αφού δεν συζητάει αυτά τα θέματα εάν δεν προηγηθεί η διαπραγμάτευση επί της αμφισβητούμενης (από την ίδια) κυριαρχίας νησίδων και βραχονησίδων.
Με τον τρόπο αυτόν αμφισβητεί ελληνική κυριαρχία σε τμήμα του Αιγαίου και καθιστά σχεδόν αδύνατη μια διαπραγμάτευση για το θέμα της υφαλοκρηπίδας.

ΑΟΖ
Ένα δεύτερο μεγάλο ζήτημα που μπορεί να τορπιλίσει κάθε δυνατότητα του όποιου διαλόγου να καταλήξει σε συμφωνία είναι η αμφισβήτηση της επήρειας των ελληνικών νησιών στον καθορισμό ΑΟΖ, καθώς η Τουρκία επιδιώκει έως και τον μηδενισμό της επήρειάς τους. 

Ο «απομονωμένος» Ερντογάν και οι εγχώριοι «ανοιχτομάτηδες»

Όσο βαθαίνει η κρίση στα ελληνοτουρκικά τόσο περισσότερο ο δημόσιος λόγος καταλαμβάνεται από εκτιμήσεις και αναλύσεις για τις συμμαχίες της χώρας, για τη δύσκολη θέση του Ερντογάν, για την απειλή κατάρρευσης της τουρκικής οικονομίας, για τον εκνευρισμό της Άγκυρας επειδή οι Ευρωπαίοι, οι Αμερικανοί και άλλοι στέκονται στο πλευρό της Ελλάδας.

Η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική, αλλά γιατί να την αφήσουμε να καταστρέψει μια όμορφη επικοινωνιακή εκστρατεία;

● Γιατί να μεμψιμοιρούμε για το ότι οι ΗΠΑ ζητούν τη μείωση του στρατιωτικού «αποτυπώματος» στην περιοχή μας, αναφερόμενοι σε όλους τους παράγοντες της κρίσης – άρα και στην Ελλάδα;

● Γιατί να γκρινιάζουμε για το ότι αυτή η αμερικανική «παρότρυνση» δημιουργεί ισχυρή βάση νομιμοποίησης για το τουρκικό αίτημα περί μερικής (τουλάχιστον) αποστρατιωτικοποίησης των ελληνικών νησιών του Αιγαίου;

● Γιατί να δυσανασχετούμε για το ότι, όπως μαθαίνει το «Π», ο ίδιος ο ΥΠΕΞ των ΗΠΑ εκβιάζει για τον μερικό αφοπλισμό των νησιών απειλώντας ότι μπορεί να υπονομεύσει την αγορά των γαλλικών αεροσκαφών Rafale και του οπλισμού που τα συνοδεύουν;

Η εθνική μας μοναξιά...

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Τα ψίχουλα των Ευρωπαίων στη μεταναστευτική κρίση δείχνουν το μέλλον

Ήλθαν, είδαν, άφησαν κάτι «ψιλά» για ελεημοσύνη –σε ένδειξη εκτίμησης για το πόσο καλά φυλάμε τα ευρωπαϊκά σύνορα–, μας υποσχέθηκαν ότι θα συνεχίσουν να μας βοηθούν να κρατάμε μετανάστες και πρόσφυγες έξω από την πόρτα τους (με όλα τα ρίσκα δικά μας) και... την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια.

Ποιοι ήταν αυτοί οι κουβαρντάδες; Η ηγεσία της Ε.Ε. (η πρόεδρος της Κομισιόν Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιεν, ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Νταβίντ Μαρία Σασόλι και ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ), η οποία επισκέφθηκε τον νομό Έβρου την Τρίτη και άφησε ως μόνο απτό όφελος για τον Κυριάκο Μητσοτάκη 700 εκατ. ευρώ, τα οποία είναι ψίχουλα μπροστά στην πίεση που ήδη δέχονται η Ελλάδα, οι θεσμοί και οι υπηρεσίες της.

Τα υπόλοιπα αποτελούν κατά βάση επικοινωνιακές ρεβεράντζες, οι οποίες, συμπληρωμένες με τις χθεσινές εξαγγελίες του αντιπροέδρου της Κομισιόν για την Προώθηση του Ευρωπαϊκού Τρόπου Ζωής Μαργαρίτη Σχοινά και της επιτρόπου Εσωτερικών Υποθέσεων Ίλβα Γιόχανσον, συνίστανται στα εξής:

● Τη διαβεβαίωση ότι «τα ελληνικά σύνορα είναι ευρωπαϊκά σύνορα».

● Τη διαπίστωση ότι η Ελλάδα λειτουργεί «σύμφωνα με το ευρωπαϊκό δίκαιο».

● Την υπόσχεση ότι «θα συνεχίσουμε να εγγυόμαστε τη συμφωνία με την Τουρκία και περιμένουμε από την τουρκική πλευρά να τηρεί αυτή τη συμφωνία».

● Τη διάθεση 100 συνοριοφυλάκων από τον Frontex (επιπλέον των 530 που έχουν διατεθεί ήδη), ενός αεροπλάνου, ενός ταχύπλοου σκάφους και τριών οχημάτων με θερμικές κάμερες.

● Την εξαγγελία ότι θα γίνει προσπάθεια να επανεκκινήσουν την επανεγκατάσταση και την χρηματοδότηση του προγράμματος των επιστροφών.

● Το αίτημα να επιταχυνθεί η ανάπτυξη 160 επιπλέον υπαλλήλων για αιτήσεις ασύλου.

● Την υπόσχεση ότι θα επιδιωχθεί η περιφερειακή συνεργασία με τις χώρες των δυτικών Βαλκανίων, ώστε να μην επαναληφθούν οι σκηνές του 2016.

Το αντάλλαγμα της ευρωπαϊκής «στήριξης»

Το Αιγαίο τώρα είναι τάφος για πρόσφυγες, αλλά ίσως αρχίσει να δέχεται στα βάθη του και κυβερνήσεις

Του Σταύρου Χριστακόπουλου* 

Τις τελευταίες εβδομάδες στην επικαι

ρότητα κυριάρχησαν η αμφισβήτηση της γενοκτονίας των Ποντίων από τον Φίλη, όσα την ακολούθησαν, και το σίριαλ Πανούση.

Αν έκρινε κάποιος από τα –«τσιτωμένα», λόγω της νέας ρύθμισης του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου– κανάλια, θα πίστευε ότι συντελείται ένα πολιτικός Αρμαγεδδών, ενώ επί της ουσίας υφίσταται μόνο μια τρικυμία σε ένα ποτήρι νερό. Ούτε οι προσωπικές τοποθετήσεις ενός νυν υπουργού ούτε η διάθεση εκδίκησης ενός πρώην συνιστούν κυβερνητική κρίση, αν άλλες, σοβαρότερες ζημίες, δεν σωρευθούν στις πλάτες της κυβέρνησης.Το γιατί αυτή την ώρα δεν κινδυνεύει η κυβέρνηση Τσίπρα είναι απλό. Οι προϋποθέσεις για πολιτική αστάθεια και κυβερνητική κρίση δεν είναι πολλές: ισχυρός πολιτικός αντίπαλος, εχθρικοί μεγιστάνες, κοινωνική έκρηξη, ισχυρό κίνημα λαϊκισμού και η έξωθεν υπονόμευση είναι, συνήθως, οι σημαντικότερες. Ας δούμε τι συμβαίνει σήμερα:

1. Στο εσωτερικό δεν υπάρχει πολιτικός αντίπαλος, αφού η Ν.Δ., ύστερα από αλλεπάλληλες συντριπτικές εκλογικές ήττες, κάθε μέρα βυθίζεται βαθύτερα στη μιζέρια της.

Το σκεφτήκατε καλά για την Κύπρο;

by admin

Του Σταύρου Χριστακόπουλου από το Ποντίκι

Περίσσεψαν, στην Αθήνα και τη Λευκωσία, οι μπουρδολογίες περί «τελευταίας ευκαιρίας» για τη λύση του Κυπριακού, που δεν πρέπει να περάσει ανεκμετάλλευτη. Ευτυχώς ο Ντερβίς Έρογλου βάζει νωρίς τα πράγματα στη θέση τους.

Ο κατοχικός ηγέτης σε δηλώσεις του ξεκαθάρισε μερικά απλά πράγματα, τα οποία πολλές ισχυρές και ηχηρές πολιτικές και μιντιακές «φωνές», στην Κύπρο και την Ελλάδα, προσπαθούν με επιμέλεια – πλην ματαίως – να συσκοτίσουν.

Περίσσεψαν, στην Αθήνα και τη Λευκωσία, οι μπουρδολογίες περί «τελευταίας ευκαιρίας» για τη λύση του Κυπριακού, που δεν πρέπει να περάσει ανεκμετάλλευτη. Ευτυχώς ο Ντερβίς Έρογλου βάζει νωρίς τα πράγματα στη θέση τους.

Ο Ντερβίς Έρογλου, λοιπόν, ξεκαθάρισε την τουρκική οπτική λέγοντας ότι «τα κρατίδια που θα ιδρυθούν θα είναι κυρίαρχα και αυτό δεν μπορεί να σημαίνει ότι θα είναι ένα και αδιαίρετο κράτος». Στην πραγματικότητα, δηλαδή, διαψεύδει την καταφανή πομφόλυγα ότι ο Πρόεδρος Αναστασιάδης θα διαπραγματευθεί στη βάση της «μίας και μόνης κυριαρχίας» και, όπως σημειώνει σε ρεπορτάζ του καλού συναδέλφου Κώστα Βενιζέλου η κυπριακή εφημερίδα Φιλελεύθερος, «επιμένει σε παρθενογένεση».

Ρήξη φ. 99-Ποια είναι η θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη;

O ευρωσκεπτικισμός θεριεύει στην ίδια την Ευρώπη αλλά εδώ το πολιτικό σκηνικό κάνει ότι δεν καταλαβαίνει

Του Σταύρου Χριστακόπουλου διευθυντή της εφημερίδας Το Ποντίκι

Σε μια παρέμβασή του ο Νικήτας Κακλαμάνης αυτές τις ημέρες αναφέρθηκε στον «ευρωσκεπτικισμό», στον οποίο έδωσε θετικό περιεχόμενο και τον αντιπαρέβαλε εμμέσως με την τακτική υποταγής της κυβέρνησης στη γερμανική πολιτική. Υποσημείωσε έτσι ένα από τα πιο σημαντικά πολιτικά προβλήματα της Ελλάδας.

Στην πραγματικότητα ο Κακλαμάνης έθεσε τη δική του διαχωριστική γραμμή μεταξύ μιας υποταγής που βαφτίζεται «ευρωπαϊσμός» και ενός ευρωσκεπτικισμού τον οποίο ο ίδιος περιέγραψε ως «ευρωπαϊσμό», υπό την έννοια ότι ανατρέχει στις ρίζες της «ευρωπαϊκής ιδέας», όπως τουλάχιστον τη διατύπωσαν οι «ιδρυτές» της ιδέας για ευρωπαϊκή ενοποίηση.

Τις ίδιες μέρες ο Γιώργος Μαλούχος στο ηλεκτρονικό «Βήμα», σε ένα κείμενο με τίτλο «Έχει δίκιο ο Λαφαζάνης», σημείωνε μεταξύ άλλων τα εξής:

«Απλώς, ο Λαφαζάνης τόλμησε να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Πολλοί βέβαια θεωρούν ότι το να μην βλέπεις την πραγματικότητα είναι πολιτική. Ε, δεν είναι. Αντίθετα, είναι η απόλυτη συνταγή καταστροφής, που, δυστυχώς, όλο και πλησιάζει πιο κοντά. Και, πάντως, το να μη συζητάς, το να μη σχεδιάζεις, αλλά, αντίθετα, το να δαιμονοποιείς ακόμα και τις λέξεις, όχι πολιτική δεν είναι, αλλά σκοταδισμός που δεν υπηρετεί, αλλά βλάπτει τη χώρα».

Τις ίδιες εκείνες ημέρες μια απάντηση του αντιπροέδρου της Ε.Ε. Χοακίν Αλμούνια, σε σχετική ερώτηση του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νίκου Χουντή, επιβεβαίωνε το αυτονόητο, πλην διαρκώς αποκρυπτόμενο: οι λαϊκές καταθέσεις, ακόμη και κάτω από τα 100.000 ευρώ, δεν είναι σε καμιά περίπτωση διασφαλισμένες. Αντιθέτως, ανά πάσα στιγμή, αν μια κυβέρνηση το ζητήσει – ή της… υποδεχθεί να το ζητήσει –, είναι δυνατόν να κουρευτούν προκειμένου να καλυφθούν κεφαλαιακά κενά των τραπεζών.

«Δημοκρατικό τόξο είναι όποιος μας γουστάρει»

 Σεπτεμβρίου 20, 2013 από seisaxthiablog

Σταύρος Χριστακόπουλος

Επιτέλους, τα κόμματα του «δημοκρατικού τόξου» να αντισταθούν στον ναζισμό και να βάλουν στη θέση τους όσους απειλούν τη δημοκρατία. Αυτό είναι το «μότο» των ημερών, σε διάφορες παραλλαγές. Ποια αξία όμως έχει αν το «δημοκρατικό τόξο» είναι ιδιοκτησία του Χρύσανθου Λαζαρίδη;

Κατ’ αρχάς δεν είναι σαφές τι ακριβώς εννοούν όσοι έχουν λανσάρει και όσοι επικαλούνται το εν λόγω «τόξο». Λείπει ο ορισμός του, ο οποίος θα μας επέτρεπε να τοποθετηθούμε σαφώς έναντί του.

Αν με αυτόν εννοούν τα κόμματα που σέβονται το σύνταγμα σε επίπεδο αρχών, διακηρύξεων και πολιτικής πρακτικής, τότε γιατί ο συγκεκριμένος φίλος, σύμβουλος του πρωθυπουργού και επιλεγείς από τον ίδιο τον Σαμαρά ως βουλευτής επικρατείας εξαιρεί την αξιωματική αντιπολίτευση από το «δημοκρατικό τόξο»;

Το ότι ενδεχομένως στον πρωθυπουργικό σύμβουλο δεν αρέσουν τα μούτρα και οι ατάκες π.χ. της Ζωής Κωνσταντοπούλου είναι επαρκής λόγος για να θέτει… ο ίδιος, έτσι για το γούστο του, τον ΣΥΡΙΖΑ εκτός του «δημοκρατικού τόξου»; Λες και είναι το αμπέλι του παππού του;

Αυτού γαρ και Ρόδος και πήδημα!

Γράφει ο Σταύρος Χριστακόπουλος 

Καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται να παρουσιάσει άξονες του προγράμματός του τις επόμενες ημέρες, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο το ότι συν τω χρόνω τρόικα και συγκυβέρνηση συνεχώς αφαιρούν από τη χώρα χρηματοδοτικά εργαλεία, στα οποία η αξιωματική αντιπολίτευση είχε επενδύσει εδώ και καιρό.

Προφανώς το ζήτημα δεν αφορά μόνο τον ........ΣΥΡΙΖΑ. Αφορά τη χώρα και τις επόμενες κυβερνήσεις – είτε συμμετέχει ή κυριαρχεί σε αυτές η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση είτε όχι.

1. Ένα από τα εργαλεία στα οποία είχε ποντάρει το προηγούμενο διάστημα ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένας κρατικός τραπεζικός πυλώνας. Αυτή η πιθανότητα όμως είναι μάλλον σκοτεινή, καθώς είναι εμφανής η πίεση της τρόικας για την επιστροφή των ανακεφαλαιοποιηθεισών τραπεζών στον ιδιωτικό τομέα. Προφανώς στο μέτωπο αυτό θα πρέπει να περιμένουμε τα αποτελέσματα των νέων stress tests και ότι θα τα ακολουθήσουν.

Αν εδώ προσθέσουμε και την πίεση της τρόικας προς τις τράπεζες να απαλλαγούν τάχιστα από τον έλεγχο των δανείων που οι ίδιες χορήγησαν στο παρελθόν, είναι ένα σοβαρό ερώτημα το στάτους και ο ρόλος των ελληνικών τραπεζών τα επόμενα χρόνια.

Οι δανειστές δεν κάνουν… χάρες

Ιουνίου 28, 2013 από seisaxthiablog

Σταύρος Χριστακόπουλος

Για τις πικρές αλήθειες που προκύπτουν από την πολιτική συρρίκνωση της τέως τρικομματικής κυβέρνησης έγραφε χθες το «Ποντίκι». Πολλές από αυτές θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε, αλλά τι σημασία έχει; Σαμαράς και Βενιζέλος γνωρίζουν πολύ καλά τι τους περιμένει σε κάθε βήμα τους.

● Οι στόχοι τους δεν μπορούν να επιτευχθούν.

● Κάθε κίνηση προς την υποτιθέμενη επίτευξη των στόχων αυτών, χωρίς να δίνει λύσεις, θα προσθέτει νέα θύματα στην κοινωνία.

● Κάθε νέο θύμα που θα «εκτελείται» αδίκως από τα μνημονιακά πυρά θα προσθέτει στην απόγνωση.

Ήδη το πάλαι ποτέ 80% των δύο κομμάτων έχει περιοριστεί στη δημοσκοπική περιοχή κάτω του 30% στην πρόθεση ψήφου. Μέχρι να γίνουν οι εκλογέςκανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει τη μοίρα τους. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τον χρόνο των εκλογών, ο οποίος σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να είναι πριν από τις εκλογές της Μέρκελ.