Τάκης Θεοδωρόπουλος/25.12.2022
Αν δεν µε απατά η μνήμη μου, ο πρώτος που αναφέρθηκε στον κεντρικό ρόλο των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ) για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας ήταν ο Γιώργος Α. Παπανδρέου. Είχε παραλάβει ένα κράτος χρεοκοπημένο, ο ίδιος δεν ήξερε πώς να το διαχειρισθεί, οπότε απευθυνόταν στη φιλανθρωπία και τον εθελοντισμό των ξένων. Τότε, θυμάμαι, ότι το αντιμετώπισα ως μεταμοντέρνο γκάτζετ, μια άσκηση καγιάκ στο κοινωνικό επίπεδο. Η πιο πρόσφατη δήλωση για τον ρόλο των ΜΚΟ ανήκει στον Φραντσέσκο Τζόρτζι, τον Ιταλό σύντροφο της Εύας Καϊλή. «Μας ήταν απαραίτητη για να κινούμε το χρήμα». Εννοεί το χρήμα από το Κατάρ και ενδεχομένως το Μαρόκο. Τη δική τους ΜΚΟ την είχαν βαφτίσει «Πολεμήστε την ατιμωρησία». Τα κατάφεραν, αν μη τι άλλο.
Από τη δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου ώς την ομολογία του Φραντσέσκο Τζόρτζι μεσολαβούν περίπου δώδεκα χρόνια. Στη διάρκεια των οποίων οι ΜΚΟ κατοχυρώθηκαν ως θεσμός της ευρωπαϊκής ζωής. Κατά συνέπεια και της ελληνικής. Εζησα από πρώτο χέρι τη δράση τους το 2015, τη χρονιά της μεγάλης εισβολής. Στον Μόλυβο όπου πέρασα το καλοκαίρι μου, έφταναν καθημερινά καραβιές προσφύγων και μεταναστών, όμως δεν υπήρχε καμία ελληνική Αρχή για να τους υποδεχθεί και να τους καθοδηγήσει. Τον ρόλο τον είχαν αναλάβει οι ΜΚΟ. Κάτι παιδάκια από τη Βόρειο Ευρώπη, που αντιμετώπιζαν τον γηγενή πληθυσμό ως εχθρό. Δεν υπήρχε κανείς για να τους ελέγξει. Οταν επέστρεψα στην Αθήνα, στη μόνιμη κατοικία μου, η πλατεία Βικτωρίας είχε μετατραπεί σε καταυλισμό προσφύγων και μεταναστών. Πουθενά αστυνομία, το ελληνικό κράτος έλαμπε διά της απουσίας του. Παρόντα όμως τα παιδιά των ΜΚΟ. Το 2015 δεν υπήρχε περίπτωση κάποιος περίοικος να διαμαρτυρηθεί για την κατάσταση που του είχαν επιβάλει. Θα χαρακτηριζόταν τουλάχιστον ως Χρυσαυγίτης.
Από τη δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου ώς την ομολογία του Φραντσέσκο Τζόρτζι μεσολαβούν περίπου δώδεκα χρόνια. Στη διάρκεια των οποίων οι ΜΚΟ κατοχυρώθηκαν ως θεσμός της ευρωπαϊκής ζωής. Κατά συνέπεια και της ελληνικής. Εζησα από πρώτο χέρι τη δράση τους το 2015, τη χρονιά της μεγάλης εισβολής. Στον Μόλυβο όπου πέρασα το καλοκαίρι μου, έφταναν καθημερινά καραβιές προσφύγων και μεταναστών, όμως δεν υπήρχε καμία ελληνική Αρχή για να τους υποδεχθεί και να τους καθοδηγήσει. Τον ρόλο τον είχαν αναλάβει οι ΜΚΟ. Κάτι παιδάκια από τη Βόρειο Ευρώπη, που αντιμετώπιζαν τον γηγενή πληθυσμό ως εχθρό. Δεν υπήρχε κανείς για να τους ελέγξει. Οταν επέστρεψα στην Αθήνα, στη μόνιμη κατοικία μου, η πλατεία Βικτωρίας είχε μετατραπεί σε καταυλισμό προσφύγων και μεταναστών. Πουθενά αστυνομία, το ελληνικό κράτος έλαμπε διά της απουσίας του. Παρόντα όμως τα παιδιά των ΜΚΟ. Το 2015 δεν υπήρχε περίπτωση κάποιος περίοικος να διαμαρτυρηθεί για την κατάσταση που του είχαν επιβάλει. Θα χαρακτηριζόταν τουλάχιστον ως Χρυσαυγίτης.
