Μετά κάθε μεγάλο πανευρωπαικό ή παγκόσμιο πόλεμο/σφαγή της νεότερης εποχής, οι νικητές προσπαθούσαν να εγκαθιδρύσουν μιά Νέα Τάξη Πραγμάτων με τα ανάλογα όργανα. Πάντα χάριν της ” ειρήνης“,του νέου στάτους-κβό στην πραγματικότητα.
Έτσι έγινε μετά τους Ναπολεόντιους πολέμους με την Ιερή Συμμαχία, έτσι μετά τον Α’ Π.Π. με την Κοινωνία των Εθνών, έτσι μετά τον Β’Π.Π. με τον ΟΗΕ.
Ο Ψυχρός Πόλεμος έληξε με τη νίκη του δυτικού, ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου, αλλά δεν μπορούσαν να διαλύσουν και τον ΟΗΕ, γιατί ο πόλεμος δεν ήταν θερμός και γιατί ο ΟΗΕ είχε ριζώσει γιά τα καλά στις συνειδήσεις των λαών σαν όργανο στοιχειώδους διαφύλαξης της ειρήνης, όπου μπορούσε να ακουστεί κάπως και η φωνή των”μικρών”.
Τον υποβάθμισαν όμως, τον περιφρόνησαν ή και τον παρέκαμψαν γιά να πραγματοποιήσουν τις ιμπεριαλιστικές τους επεμβάσεις (Ιράκ, Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Λιβύη, Συρία,Υεμένη).
Από πίσω υπήρχε το καθοδηγητικό όργανο του ιμπεριαλιστικού μπλόκ, πέραν του ΝΑΤΟ, γιά να καλύπτει και την οικονομική διακυβέρνηση της παγκοσμιοποίησης που αναδυόταν ήδη από την κρίση του 1974-80.
Τότε είχε δημιουργηθεί το G7, των ΗΠΑ, Αγγλίας, Καναδά, Γαλλίας, Γερμανίας, Ιταλίας ,
Ιαπωνίας, ενώ υπήρχαν ήδη υπό τον έλεγχο τους και τα τραπεζικά όργανα ελέγχου και καταλήστευσης των λαών, το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα.
Το 1993 προχώρησαν στην δημιουργία ενός περιφερειακού προτύπου της παγκοσμιοποίησης, της ΕΕ.
Όχι πιά Κοινότητα (ΕΟΚ),αλλά Ένωση .Όχι πιά η ισοτιμία της Κοινότητας, αλλά σταδιακά οι ενισχυμένες πλειοψηφίες της Ένωσης, το Διευθυντήριο των ισχυρών και η προοπτική της Ομοσπονδίας, καταργώντας έτσι τα κράτη-έθνη.
Πρώτο βήμα ήταν το ευρώ, που καταργεί το οικονομικό θεμέλιο του κράτους-έθνους, το νόμισμα του.
Μέσα στην παγκοσμιοποιητική ολιγαρχία υπάρχουν βέβαια και αντικρουόμενα συμφέροντα και απόψεις. Κάποιοι πρέπει να τα διευθετούν όλα αυτά, να διαιτητεύουν, ή και να παίρνουν τις τελικές αποφάσεις, αν και όχι υποχρεωτικές. Πάνω από όλα είπαμε η ‘ειρήνη‘ ,μεταξύ τους, και το κοινό μέτωπο απέναντι στους ανταγωνιστές, τις “αναδυόμενες” δυνάμεις, την Κίνα, την Ρωσία, τους “παρίες” Ιράν, Συρία, Β.Κορέα, Κούβα, Βενεζουέλα, απέναντι τελικά στους λαούς του παγκόσμιου Νότου.
