Αναγκαζόμαστε να επανερχόμαστε συνέχεια σε κείμενα για την ελληνική γεωργία, την παραδοσιακή μας διατροφή, το επερχόμενο εφιάλτη του ελέγχου της παγκόσμιας διατροφικής αγοράς από λίγες πολυεθνικές, που θα επιβάλλουν τη βιομηχανοποίηση της γεωργίας και την προλεταριοποίηση του Έλληνα παραγωγού-αγρότη ώστε να τον καταστήσουν εργάτη γης στα χωράφια του.
Το κάνουμε μήπως και αντιληφθούμε εκεί που πίνουμε καφέ στο ΦΙΛΙΟΝ και στο DA CAPO με τη παρεούλα μας, καθηγητές, πολιτικούς μηχανικούς, οικονομολόγους, δικηγόρους, μεγαλογιατρούς, κηφήνες της δημοσιουπαλληλίας, που για χρόνια ασέλγησαν πάνω στην ελληνική παιδεία, την αρχιτεκτονική της πόλης μας, την οικονομία της χώρας, τη δικαιοσύνη, την υγεία των πολιτών, ότι το ζήτημα της ελληνικής γεωργίας δεν αφορά το μπάρμπα Μήτσο που έκλεψε τις επιδοτήσεις και τις έφαγε στο σκυλάδικο, ενώ ο παρακαθήμενός μας τα τοκίζει στην Ελβετία ή στις νήσους Κέιμαν.
Αφορά τη διατροφή του παιδιού μας και την ιδιαίτερη διατροφική παράδοση του λαού μας που είναι μαζί με τη γλώσσα μας, και την κλασική γραμματεία μας οι ισχυρότερες πολιτιστικές μας κληρονομιές προς την ανθρωπότητα!!!
Δεν είναι εχθρός μας ο ρυπαρός, άξεστος, αγρότης, ξάδερφός μας για να τον κάνομε ανέκδοτο, αλλά οι παγκόσμιοι παίκτες (ΔΝΤ-ΟΟΣΑ-Ε.Ε.-ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ) που ξεπουλούν έναντι πινακίου φακής τον πλούτο της πατρίδας μας και εμείς νομίζουμε ότι κάνουν τουρισμό στη χώρα μας.
ΓΕΡΟΜΟΡΙΑΣ
Το σχέδιο McKinsey ψηφίστηκε στο Eurogroup το Μάη του 2014
Πάντα είχα την απορία γιατί τον Ιούλιο του 2015 η κυβέρνηση «έδωσε» τον αγροτικό τομέα. Το ρεπορτάζ με οδηγούσε στη μελέτη της
McKinsey, αλλά και τη μελέτη της
εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ. Οι εμπορικοί μας ακόλουθοι στις πρεσβείες θεωρούν πως το επόμενο succes story για την Ελλάδα, είναι
η αντιγραφή του μοντέλου της Ιταλίας. Δηλαδή μπορούμε να εξάγουμε ελληνικό
γιαούρτι τώρα που έχει γίνει της μόδας και κάνει θραύση στις δυτικές αγορές, αλλά
όχι με ελληνικό γάλα, αγελαδινό, αυτό είναι πλέον ακριβό, όπως εκτοξεύθηκε το κόστος παραγωγής παντού στα χρόνια των μνημονίων, αλλά με εισαγόμενο φθηνό, από γειτονικές βαλκανικές χώρες, ή ακόμη και από την Αυστρία, όπου αρμέγεται το βράδυ και το μεθεπόμενο πρωί είναι στην πόρτα του ελληνικού εργοστασίοιυ, με 33 λεπτά το κιλό, όταν το κόστος στον Έλληνα αγελαδοτρόφο είναι 38 λεπτά! Αποκτούμε λοιπόν ελληνικό branding, άρα καιρός να το εκμταλλευτούμε με τη
βιομηχανοποίηση της γεωργίας. Κι όσο για τους Έλληνες γεωργούς και κτηνοτρόφους, ας πρόσεχαν,
ας είχαν φροντίσει να συνεταιριστούν σωστά και να αναλάβουν αυτοί το ρόλο της.. ιδιωτικής βιομηχανίας τροφίμων.
Έτσι δεν κάνουν και οι Ιταλοί, παίρνουν το θεσσαλικό σιμιγδάλι και φτιάχνουνε σπαγγέτι ή το ελληνικό λάδι και το συσκευάζουν σε ωραία μπουκαλάκια, ενώ οι Ισπανοί μας πήραν και την πανάρχαια ποικιλία της κορωνέϊκης λαδοελιάς, την πατεντάρισαν, την εξέλιξαν και την παρουσιάζουν και σε κοντή ελιά…Μόνο που σε Ιταλία και Ισπανία, οι συνεταιρισμοί καθορίζουν την παραγωγή και την κουλτούρα της διατροφής και για αυτό διατηρούν κάποιες προδιαγραφές κι έχουν και σημαντική εγχώρια αγροτο-κτηνοτροφική παραγωγή, όχι για «βιτρίνα», αλλά ως παραγωγή αιχμής…
Ετσι θα γίνει και με τη φέτα, αφού θα αντικαθίσταται το ελληνικό πρόβειο γάλα, από Βουλγάρικο ή Ρουμάνικο. Ήδη αυτά γίνονται από τις μεγάλες εταιρείες, που λόγω του ανταγωνισμού οδηγούνται σε αθρόες εισαγωγές, όχι μόνο φρέσκου – νωπού γαλακτος αλλά και σκονόγαλα. Έτσι εξηγείται πως φθάνει να πουλιέται ελληνική φέτα στα 5,5 ευρώ το κιλό στα Γερμανικά σούπερ- μάρκετ, όταν το κόστος της δεν μπορεί να πέσει κάτω από τα 6 ευρώ, αν φτιάχνεται με 4,5 κιλά πρόβειο γάλα, προς 1 ευρώ το λίτρο στον παραγωγό.Φέτα η οποία υποτίθεται ότι είναι ακόμη ΠΟΠ, με γεωγραφική προέλευση, αλλά σε λίγα χρόνια θα πάψει, με «δούρειο ίππο» τη συμφωνία της Ε.Ε. με τον Καναδά, αν δεν μας ζητήσουν – που το κάνουν ήδη – τα royalties οι Βούλγαροι…