Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ ΤΗΣ ΑΠΟΧΗΣ...

Του Γιώργου Ζουρίδη

Τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών ανέδειξαν το ΑΔΙΕΞΟΔΟ των κυρίαρχων πολιτικών σχηματισμών που κυβέρνησαν την Ελλάδα από το 1974 έως και σήμερα!

Το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΑΙΤΙΟ της υπέρογκης ΑΠΟΧΗΣ του 60% είναι η ΑΠΑΞΙΩΣΗ των Κομμάτων στην συνείδηση των Ελλήνων πολιτών ενώ παράλληλα η αποχή δημιουργεί την αίσθηση μιας «απονομιμοποίησης» του όλου ελληνικού πολιτικού συστήματος.

▪ Η αποχή φαίνεται να ΑΠΕΙΚΟΝΙΖΕΙ ΤΗΝ ΟΡΓΗ των Ελλήνων πολιτών για τους αδικοχαμένους νεκρούς στο Μάτι και στα Τέμπη που έχασαν την ζωή τους σε θέρετρα «κλουβιά» χωρίς κανένα χωροταξικό σχεδιασμό και σε σιδηροδρόμους «φέρετρα» για τα οποία κανείς δεν αισχύνεται…

▪ Η αποχή έρχεται να ΚΑΤΑΓΓΕΙΛΕΙ ΤΟ ΑΚΑΤΑΔΙΩΚΤΟ για τις υποκλοπές και για την ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ των δημοκρατικών κατακτήσεων των Ελλήνων πολιτών και να ΕΝΑΝΤΙΩΘΕΙ στην ενίσχυση όλων των μηχανισμών χειραγώγησης τους.

Στο πρόσφατα αναρτημένο κείμενο μου με τίτλο: «Δούναι και λαβείν» προσπάθησα να αναδείξω ιστορικά την διαφοροποίηση των Ελληνικών Κομμάτων από αυτά των Ευρωπαϊκών Χωρών.

Με απλά λόγια θέλησα να αναδείξω τον πατριαρχικό και φεουδαρχικό ΠΥΡΗΝΑ των ελληνικών Κομμάτων, την ΠΕΛΑΤΕΙΑΚΗ σχέση τους με την Κοινωνία και τον ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ που κατακαίει τα σωθικά τους, διαλύοντας κάθε έννοια συλλογικότητας και αξιοκρατίας.

ΕΝΝΕΑ ΗΜΕΡΕΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ...

Του Γιώργου Ζουρίδη.

Το κινητό μου τηλέφωνο κτυπά και βλέπω στην οθόνη το όνομα του Μιχάλη Χαραλαμπίδη.

Απαντώ και ακούω την χαρακτηριστική φωνή του Μιχάλη να με ρωτά: «Τι γίνεται Γιώργο; Η Ρένα μου είπε ότι περνάς μια περιπέτεια υγείας; Τι ακριβώς συμβαίνει;»

Του εξηγώ επιγραμματικά τα περί καρκίνου στον πνεύμονα, ότι χειρουργήθηκα και περιμένω απάντηση από την βιοψία και μετά χαριτολογώντας ερωτώ: «Φιλαράκο εμείς οι δύο είμαστε συνομήλικοι και εγώ όλο τραβιέμαι με την υγεία μου! Πες μου εσύ πως είσαι;»

Το ηχόχρωμα της φωνής του με καθησυχάζει. «Μια χαρά είμαι εγώ αν εξαιρέσεις κάτι μικροπροβλήματα του παρελθόντος χωρίς σημασία» μου απαντά! Η επικοινωνία μας διαρκεί περί την μισή ώρα με την υπόσχεση σύντομα να βρεθούμε από κοντά, ο Μιχάλης, η Ρένα, εγώ και η Χρύσα σε κάποιο σπίτι για ένα κρασί.

Δεν κράτησε την υπόσχεση του και δεν πρόλαβα και εγώ να τον καθησυχάσω για την περίπτωση μου! Δέκα μέρες μετά, διάφοροι συναγωνιστές από όλη την Ελλάδα, μου ανακοίνωναν τηλεφωνικά τον αιφνίδιο και ακαριαίο θάνατο του.

Ο Μιχάλης ήταν για όλους εμάς τους λεγόμενους Ιταλούς ο ιδεολογικός Μέντορας μας, που κατόρθωσε να συνθέσει την γνώση διαφόρων διανοητών του νεομαρξιστικού ρεύματος περί της Εξάρτησης και να την αποτυπώσει δίπλα και μαζί με τον Ανδρέα Παπανδρέου στην περίφημη Διακήρυξη της 3^ης του Σεπτέμβρη.

Ήταν ο μοναδικός Έλληνας που αυτή την Διακήρυξη την εξειδίκευσε μετέπειτα με την πλούσια βιβλιογραφία του κατά θεματικούς τομείς, δίνοντας λύσεις χειροπιαστές, εθνικές και αναπτυξιακές για κάθε ένα από τους τομείς αυτούς….

Προσωπικά δεν θα περιγράψω την ατομική προσφορά του Μιχάλη σε εμάς τους συναγωνιστές του, πολλώ δε μάλλον απέναντι στον Ελληνισμό. Την προσφορά του Μιχάλη την περιγράφει στην επικήδεια ομιλία του με άψογο τρόπο ο κ. Βασίλης Ασημακόπουλος από τη νέα γενιά στελεχών μας, και οι αναγνώστες μπορούν να την διαβάσουν ακέραια πατώντας στον προσυναπτόμενο σύνδεσμο kentrikaimeli στο τέλος του κειμένου μου.

Εγώ απλά θέλω να τονίσω κάποια ανθρωποκεντρικά χαρακτηριστικά του αδικοχαμένου φίλου μας που έφυγε νωρίς.

Εξού και η φώτο του Μιχάλη με την μεγάλη μου κόρη πριν τριάντα δύο χρόνια.

Με τον Μιχάλη συμπορευτήκαμε στην Νομαρχιακή ΠΑΣΟΚ Ιταλίας και αργότερα στην Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ αλλά δέσαμε ως άνθρωποι και φίλοι περισσότερο μετά τον παραλίγο θανάσιμο τραυματισμό μου στα Εξάρχεια. Ο Μιχάλης τους δύο μήνες νοσηλείας και αναρρώσεως μου, ήταν κάθε τρεις μέρες δίπλα μου να με εμψυχώνει και να με παρηγορεί….

Μάλιστα θέλησε να πολιτικοποιήσει το θέμα της βίαιης επίθεσης που είχα δεχθεί, και να το εισάγει προς συζήτηση στην Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ αλλά κάποια καλόπαιδα αναφώνησαν: «Σιγά μην ασχοληθεί το καθοδηγητικό Όργανο με τον Ζουρίδη!»…

ΤΙΜΟΥΝ ΕΝ ΖΩΗ ΤΟΝ Κ.ΣΗΜΙΤΗ.

ΤΙΜΟΥΝ ΕΝ ΖΩΗ ΤΟΝ Κ.ΣΗΜΙΤΗ.

Του Γιώργου Ζουρίδη 

Είναι όμορφο οι άνθρωποι που πίστεψαν σε σένα να σε τιμούν εν ζωή. Συνήθως αυτό συμβαίνει μετά τον θάνατο των όποιων επιφανών νεκρών…

Υπό την έννοια αυτή ο πρώην Πρωθυπουργός κ.Σημίτης είχε την ευκαιρία να ζήσει από κοντά αυτή την αναγνώριση. Την αναγνώριση όλου σχεδόν του φάσματος του πολιτικού μας συστήματος για τα παραχθέντα ΕΡΓΑ του λεγόμενου εκσυγχρονισμού που ο ίδιος εισήγαγε στην Πατρίδα μας! Έργα που «κοσμούν» αν και παρηκμασμένα  κάποια από αυτά, την καθημερινότητα μας.

Η αλήθεια είναι ότι ο κ. Σημίτης είχε πάντα μια προνομιακή μεταχείριση στους κόλπους του νεοιδρυθέντος το 1974 ΠΑΣΟΚ. Πιστεύω ότι μεγάλο ρόλο έπαιξε η Ακαδημαϊκή του καριέρα ως οικονομολόγου παρά την «δυσκολία» του να αφομοιώσει και να αναπαράγει τις βασικές ιδεολογικές αρχές του Κινήματος που έδιναν μια ΕΡΜΗΝΕΙΑ για την ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΥΠΟΑΝΑΠΤΥΞΗ της Πατρίδας μας στο περιθώριο του διεθνούς Καπιταλιστικού γίγνεσθαι.

Μετά την επιστροφή μου από την Ιταλία είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω από κοντά την όλη εξελικτική πολιτική πορεία του ανδρός, είτε ως αναπληρωματικό είτε ως τακτικό μέλος της Κεντρικής Καθοδήγησης του Κινήματος…

Διέκρινα μια σιωπηλή, σχεδόν σκιώδη φυσιογνωμία που δεν άφηνε να διαχυθεί η «μεγαλοφυία» του, λες και περίμενε την κατάλληλη για αυτόν στιγμή να εκμεταλλευτεί το όποιο πολιτικό ταλέντο είχε. Στο μεσοδιάστημα πολλοί άλλοι υπέρμετρα εκτεθειμένοι και επικοινωνιακά διογκωμένοι σύντροφοι του, άρχισαν σιγά-σιγά να απομυθοποιούνται στην συνείδηση του Λαού, στην αναπόφευκτη σύγκριση τους με τον Ανδρέα…

Ενίοτε είχα παρατηρήσει κάποιες κινήσεις αυθάδειας προς τον Ηγέτη κύρια από τους ανθρώπους της επιρροής του, μέχρι που έφτασε η ημέρα της εκδηλώσεως πραξικοπήματος για την ανατροπή του Ανδρέα στο Πεντελικό, όπερ και κατεγράφη ανοικτά η υστερόβουλη πρόθεση του. Δηλαδή να διαδεχθεί  τον Ανδρέα και να μετασχηματίσει ιδεολογικά και πολιτικά το Κίνημα προς την κατεύθυνση ενός μεταπρατικού σοσιαλδημοκρατισμού.

ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ KAI ΠΑΡΑΚΜΗ…

Του Γιώργου Ζουρίδη

Τους τελευταίους μήνες τα έκτακτα και καταστροφικά φυσικά φαινόμενα απέδειξαν ότι η Ελλάδα παραμένει μια ανοχύρωτη Χώρα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των εξειδικευμένων ανθρώπων που επί του πεδίου μαζί με τους εθελοντές πολίτες, ασχολούνται με την εν μέρει αντιμετώπιση τους.

Φωτιές, πλημμύρες και κάθε λογής τεχνικές και πολιτικές ανεπάρκειες συνεχίζουν να σωρεύουν δεκάδες νεκρούς και ανήμπορους που δυσκολεύονται να αντιμετωπίσουν πλέον την καθημερινότητα τους.

Μέσα σε αυτό το καταθλιπτικό ελληνικό τοπίο, ήρθε στα χείλη μου ένα πικρόχολο χαμόγελο με την άφιξη ενός ομογενή μας, που παρέα με τον σύζυγο και τον σκύλο τους, ήλθε από την Αμερική για να ηγηθεί της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης μετά από τις απαραίτητες «δημοκρατικές διαδικασίες»...

Πολλοί στρατευμένοι αναλυτές διακηρύσσουν ότι πρόκειται για ένα αναγεννησιακό φαινόμενο που θα δώσει νέα ώθηση στην αυτοαποκαλούμενη ελληνική αριστερά, μετά την εκλογική συντριβή της και την διαφαινόμενη ιδεολογική ηγεμονία της κεντροδεξιάς παράταξης του κυρίου Μητσοτάκη. Δυστυχώς!

Χρόνια τώρα γράφω ότι η Ελλάδα λειτουργεί με κάλπικους «δημοκρατικούς» κανόνες που ανήκουν στο πεδίο της Προπολιτικής μια και επί της ουσίας ποτέ δεν έγινε μια έντιμη προσπάθεια για να εδραιωθεί ένας ισότιμος, δημιουργικός και δημοκρατικός διάλογος μέσα στους συλλογικούς Θεσμούς, που χρόνια τώρα είναι «μπλοκαρισμένοι» και χειραγωγούμενοι από την ύπαρξη ανίδεων και ανήθικων οπορτουνιστών και καριεριστών, οι οποίοι με τις ενέργειες και τις άθλιες παρασκηνιακές παρεμβάσεις τους, ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ την Δημοκρατία στην πατρίδα μας.

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ Ο ΛΟΓΟΣ….

Του Γιώργου Ζουρίδη

Η ανάδειξη του νερού ως κυρίαρχου θέματος αντιπαράθεσης στην επικείμενη εκλογική αναμέτρηση, μόνο ναυτία μου δημιουργεί. Προφανώς οι πολιτικοί μας ταγοί θεωρούν ότι οι Έλληνες πολίτες έχουν μνήμη χρυσόψαρων…

Πιστός στην ιδεολογική μου αρχή ότι σε μια χώρα σαν την Ελλάδα που βρίσκεται στο περιθώριο του Καπιταλισμού, σε μια χώρα δηλαδή όπου είναι «απούσα» μια εθνική αστική τάξη που να κατέχει τα μέσα παραγωγής αλλά και μια ρωμαλέα βιομηχανική εργατική τάξη που να τα λειτουργεί, σε μια χώρα που όλοι μαζί συνυπάρχουμε υπό την σκέπη ενός εξαρτημένου μεταπρατικού Κράτους, δεν μπορεί παρά να υπάρχει μια και μοναδική λύση οικονομικής επιβίωσης.

Η ειρηνική και δημιουργική συνύπαρξη μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού Τομέα παραγωγής.

Προφανώς και οι πολιτικοί φορείς του ψευτοεκσυγχρονισμού θεωρούν ότι η πιο αποδοτική εθνικά λύση είναι να δοθεί όλη η Δημόσια περιουσία στα χέρια των ξένων προς αξιοποίηση, μια και οι Έλληνες είναι ανίκανοι να το πράξουν. Και χωρίς δισταγμό την δέσμευσαν με το τρίτο μνημόνιο για 99 ολόκληρα χρόνια… 

Και μαζί και την ΕΥΔΑΠ και την ΕΥΑΘ, παρά τις Αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας για το δημόσιο αγαθό, το Νερό...

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΗΨΙΕΣ.

Του Γιώργου Ζουρίδη

Στην Ελλάδα μας, οι κυρίαρχες Πολιτικές Ομάδες έχοντας απεμπολήσει τις ιδεολογικές τους μήτρες,  διαγκωνίζονται καθημερινά στη Βουλή και στα ΜΜΕ, για να αποδείξουν ποιος είναι πιο Δεξιός, πιο Κεντρώος ή πιο Αριστερός δημιουργώντας ένα κλίμα φανατισμού μεταξύ των πολιτών, χωρίς ουσία και σημασία… 

Κατά βάθος επενδύουν σε μια μετεμφυλιακή έριδα μεταξύ των δήθεν «νομιμοφρόνων» και των δήθεν «αντιφρονούντων», που έφτασε ιδεοληπτικά να προσλάβει ακόμα και  ταξικά χαρακτηριστικά, και μάλιστα σε μια Χώρα με μεταπρατική και ξενόδουλη αστική τάξη και με ένα ανύπαρκτο ελληνικό προλεταριάτο! 

Αυτή η χρόνια καταστροφική ΕΜΜΟΝΗ δεν έδωσε την ευκαιρία να αφομοιωθεί από το πολιτικό Προσωπικό και τους Έλληνες πολίτες ότι το ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ στην χώρα μας είναι ΕΙΣΑΓΟΜΕΝΟ και έχει να κάνει με την διαλυτική παρέμβαση του Ιμπεριαλισμού (και σήμερα της Παγκοσμιοποίησης) τόσο στις  παραγωγικές, κοινωνικές και πολιτισμικές σχέσεις όσο και στα γενικότερα θέματα Δημοκρατίας, Εθνικής Ανεξαρτησίας και Κυριαρχίας όπως μας δίδαξε ο ΑΝΔΡΕΑΣ, καλή του ώρα όπου και αν βρίσκεται….

Ως κάκιστοι μαθητές του εν λόγω ΗΓΕΤΗ (που όλοι πλέον ονοματίζουν για να καλύψουν τις ανεπάρκειες τους)  αρνούνται να αποδεχτούν ότι πλέον η έριδα μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς δεν πουλάει, δεν πείθει, μια και τα αντιθετικά αυτά σχήματα ΕΧΟΥΝ ΠΛΕΟΝ ΣΥΜΒΑΛΕΙ ήδη από το 1989, εκούσια ή ακούσια,  στην θεμελίωση και την ενίσχυση  ενός ΠΡΟΤΥΠΟΥ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, που παράχθηκε στην μήτρα του Ιμπεριαλισμού και της Παγκοσμιοποίησης, που στόχο είχε και έχει:

▪  Να ρευστοποιήσει και να εξαθλιώσει οικονομικά και πολιτισμικά τον κοινωνικό ιστό. 

▪ Να αναδείξει το ατομικό συμφέρον ως κυρίαρχο, ευτελίζοντας  το συλλογικό. Έτσι αποτρέπεται και η δυνατότητα συλλογικής δράσης για το κοινό καλό, μέσα από την οποία μπορεί και να προκύψουν  ΝΕΑ πολιτικά και αυτόνομα Υποκείμενα, με υψηλή πολιτικοποίηση και ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗ ΛΟΓΟ.…

▪ Να δημιουργήσει συνθήκες και ιδεολογήματα για την ΔΗΘΕΝ ΑΝΑΓΚΑΙΑ Ιδιωτικοποίηση πλήθους δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών φτάνοντας ακόμα και στα Εργασιακά, στην Υγεία, στην Παιδεία έως και το Νερό, με ένα τρόπο χυδαίο και αντεθνικό.

▪ Να μεταβιβάσει θέματα Κυριαρχίας και Εθνικής Ανεξαρτησίας σε Υπερεθνικά Όργανα, εμβαθύνοντας την σχέση εξάρτησης της Ελλάδας με τους ξένους, στο διηνεκές…

Αυτό το πρότυπο Διακυβέρνησης υπηρέτησαν πιστά όλα τα κόμματα Εξουσίας και κανείς μα κανείς δεν είχε την τόλμη να το καταγγείλει και να αρνηθεί να το εφαρμόσει, μέσα από μια ιστορική πράξη. Την πράξη της ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΩΣ που θα δημιουργούσε νέες υποθήκες για το μέλλον και θα διαχώριζε την θέση των αναφερομένων ως Δεξιοί ή Αριστεροί…

Και έτσι σήμερα η μόνη δύναμη που μπορεί να ανατρέψει τα πολιτικά δεδομένα, ανεξάρτητα από το τι ο καθένας πρεσβεύει ως κομματικά καλύτερο, είναι  ένα παλαϊκό, δημοκρατικό και εθνοανεξαρτησιακό Κίνημα που θα αποκαθιστά την ενότητα του Λαού και την αξιοπρέπεια της Χώρας μας.

Που θα ξαναδίνει στην Ελλάδα μια καλύτερη ευκαιρία διαπραγμάτευσης και μελλοντικών συμμαχιών στο σημερινό πολυπολικό κόσμο. 

Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια και όλη η σημερινή αντιπαράθεση στην Ελλάδα έχει μόνο ΙΔΙΟΤΕΛΗ και ΟΧΙ ιδεολογικά ή πολιτικά κίνητρα. Η όλη κομματική μάχη δίνεται για την ΚΑΤΑΝΟΜΗ των θώκων εξουσίας που καμία σχέση δεν έχουν με τα όνειρα ή έστω τα πραγματικά προβλήματα των Ελλήνων πολιτών….

ΠΗΓΗ: Ζουρίδης Γιώργος fb

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΑΣ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ…. ΚΑΙ ΑΣ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΟΥΜΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟ….

ΑΣ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ….

ΚΑΙ ΑΣ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΟΥΜΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟ…

 Του Γιώργου Ζουρίδη

Ζούμε σε μια χώρα όπου τα παράλογα φαίνονται λογικά και τα λογικά, παράλογα! Αυτό μας διδάσκει η καθημερινότητα που ζούμε πάνω στην οποία καλούμεθα να οικοδομήσουμε ένα αισιόδοξο μέλλον!!

Θυμίζω:

• Τα Μνημόνια μας ανακοινώθηκαν από το Καστελλόριζο. Η χρεοκοπία της Χώρας ήταν το απαύγασμα μιας σπάταλης πολιτικής που στηρίχτηκε αποκλειστικά στον ξένο δανεισμό και στον άκρατο ευδαιμονισμό. Κανείς Έλληνας πολιτικός δεν είχε το θάρρος ή την ευθιξία να αναλάβει ευθύνες περί αυτού.

Μετέπειτα όταν κληθήκαμε να εκφράσουμε μέσα από ένα Δημοψήφισμα την ΔΥΣΦΟΡΙΑ μας για το επερχόμενο τρίτο μνημόνιο, το «Όχι» του 61,3% του Λαού μας έγινε ξαφνικά μεγαλοπρεπές «Ναι» και κανείς δεν απολογήθηκε για αυτή την αθλιότητα της καταπάτησης της Λαϊκής βούλησης. 

Και όταν βγήκαμε από τα Μνημόνια κανείς δεν αιτιολόγησε γιατί αποδώσαμε όλη την Δημόσια περιουσία ως ενέχυρο στους δανειστές, πράγμα επιδιωκόμενο από αυτούς και πράγμα πρωτόγνωρο όσο και απεχθές σε επίπεδο παγκόσμιο. 

Και σήμερα προβληματιζόμαστε γιατί οι Επιχειρήσεις του Δημοσίου ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ αντί πινακίων φακής.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-ΕΝΟΤΗΤΑ

 

                ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ-ΕΝΟΤΗΤΑ…

                                Του Γιώργου Ζουρίδη

 

Μετά τις Πασχαλινές εορτές, τα εκκλησιάσματα των πιστών και τις χαρούμενες οικογενειακές συναθροίσεις που τις διανθίζουν, ξαναγυρίζουμε στα καθημερινά και τετριμμένα.

Φαίνεται ότι όλα γύρω μας αλλάζουν, αλλά εμείς μένουμε ίδιοι και απαράλλακτοι ! «Όλα καλά» θα έλεγαν κάποιοι που ζουν εδώ και χρόνια στην νιρβάνα μιας ανέμελης επιβίωσης.

Και όμως ο κόσμος οδεύει προς το χειρότερο και μας μένει μόνο η νοσταλγία κάποιων όμορφων στιγμών του παρελθόντος.

Εκμεταλλευόμενοι κάποιες από αυτές τις στιγμές, ορισμένοι χτίζουν πολιτικές καριέρες και μηχανισμούς χειραγώγησης. Αλλιώς δεν εξηγείται η αισιοδοξία που χαρακτηρίζει τον σουρεαλισμό των λεγομένων τους.

Εδώ ταιριάζει ένα σχόλιο που είχα κάνει σε ένα φίλο με την ευκαιρία της θριαμβευτικής εκλογής αλλά και της μετέπειτα σιωπής στα όρια της αδράνειας, του Νίκου Ανδρουλάκη, ενώ οι δημοσκοπήσεις «κάλπαζαν» υπέρ του ΚΙΝΑΛ!

Έγραψα τότε: «Στις κοινωνίες όπου δεν υπάρχει ο ορθός πολιτικός λόγος και η Δημοκρατία ασθενεί, οι προσδοκίες των πολιτών ικανοποιούνται από τα παραμύθια που παράγουν οι Οργανωτικοί Μηχανισμοί και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης»!!

Δεν θέλω να στεναχωρήσω κανένα, αλλά με ξαναζεσταμένα προστάγματα όπως είναι η «σοσιαλδημοκρατία», σε μια χώρα όπου το μεταπρατικό Κράτος (και όχι Κράτος ανεξάρτητο, Κράτος εθνικού και κοινωνικού δικαίου!) είναι κυρίαρχο και όλοι οι αντιπροσωπευτικοί θεσμοί ασθενούν, ενώ συνεχίζεται η άναρχη και εν πολλοίς συγκυριακή διάταξη των κοινωνικών δυνάμεων, ή ακόμα χειρότερα όταν με επικοινωνιακά τερτίπια αναμοχλεύονται μνήμες του αρχέτυπου ΠΑΣΟΚ προς εκμετάλλευση, φοβάμαι ότι δεν μακροημερεύει ένας πολιτικός. Και δη νέος…

Η συνταγή να μεταμορφώσουν «σοσιαλδημοκρατικά» το ΠΑΣΟΚ και την Κοινωνία, δοκιμάστηκε από τους Κ. Σημίτη, Γ.Παπανδρέου και Ε.Βενιζέλο και έτσι φτάσαμε να επιβάλλουμε και να διαχειριζόμαστε τα Μνημόνια!

Παράλληλα οι τελευταίες διακηρύξεις που αποτυπώθηκαν στο τετραήμερο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ με «κλεμμένα» αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα μιας άλλης εποχής και μιας άλλης ιδεολογικής πλατφόρμας πάνω στην οποία έκτισε το όραμα του ο Ανδρέας Παπανδρέου και λίγοι από εμάς όπως: «Να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα» ή «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά», επαληθεύουν το περιεχόμενο του πρότερου σχολίου μου.

Για την Δεξιά τι να πω; Ο κοινωνικός φιλελευθερισμός με ανθρώπινο πρόσωπο είναι πια παρελθόν και επικυριαρχεί με ραφιναρισμένο προσωπείο ο νεοφιλελευθερισμός των Ιδιωτικοποιήσεων, των Συμπράξεων Δημοσίου και Ιδιωτών, των ευκαιριακών επιδομάτων και των κοινωνικών περιθωριοποιήσεων…

Η υποκρισία φίλοι μου έχει κοντά ποδάρια. Η κυβερνητική πολιτική τόσο της Δεξιάς όσο του αντιπολιτευόμενου «σοσιαλδημοκρατικού» ΚΙΝΑΛ ή του «αντιμπεριαλιστικού» ΣΥΡΙΖΑ με τα νταούλια, τα άσφαιρα δημοψηφίσματα, τις υποθήκες και τις μειοδοσίες, δεν πείθουν κανένα σώφρονα. Σκέφτομαι και χαμογελώ ότι ίσως μια συγκρουσιακή «συνύπαρξη» των δυνάμεων αυτών σε μια Κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας», θα απεκάλυπτε στον λαό το πραγματικό προσωπείο και τις επιδιώξεις του κάθε κομματικού σχηματισμού!!

Εκτιμώ ότι αν κάποιος επιθυμεί να προσφέρει κάτι στην ιστορική αλήθεια της πατρίδας μας (μήπως και προχωρήσουμε προς τα εμπρός!), είναι να αποδεχτεί και να παλέψει με παρρησία, για την αλλαγή της πολιτικής πραγματικότητας που εκφυλίζει τις έννοιες της Δημοκρατίας, της Εθνικής Ακεραιότητας και της Λαϊκής Ενότητας.

Ιδού λοιπόν πεδίον λαμπρό! Τα Συνέδρια που γίνονται κατά κόρον αυτή την περίοδο, καλόν είναι να προτάξουν αυτές τις έννοιες της πολιτικής και αφού οι Σύνεδροι μπουν σε μία συλλογική αυτοκριτική για τις ξεπερασμένες στρατηγικές τους (με έντονο το άρωμα του λαϊκισμού!), κατορθώσουν να βαδίσουν τον δρόμο του μέλλοντος, για την σταδιακή απεξάρτηση της χώρας από τα διεθνή κέντρα πλήρους ενσωμάτωσης….

ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ΚΥΡΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ…

Του Γιώργου Ζουρίδη

Η Ιστορία μας διδάσκει ότι πρέπει να επικεντρωνόμαστε στα αιφνίδια και στα απρόβλεπτα ενώ παράλληλα πρέπει να λαμβάνουμε μέτρα απέναντι σε γνωστούς κινδύνους που υπάρχουν και απλά εμείς δείχνουμε να τους «αγνοούμε»….

Η πανδημία συγκαταλέγεται στην κατηγορία των απρόβλεπτων φαινομένων που εν πολλοίς είναι αδύνατον να φαντασθούμε πριν εκδηλωθούν και που συνήθως δημιουργούν παρενέργειες στην κοινωνική ζωή, οδηγώντας εν τέλει σε μεγάλες και βαθιές αλλαγές.

Το θέμα των εθνικών μας θεμάτων και η προκλητική στάση του Τούρκου Προέδρου απέναντι στην χώρα μας αλλά και την Ενωμένη Ευρώπη, συμπεριλαμβάνεται στους γνωστούς κινδύνους που «αγνοούνται»! 

Και στις δύο περιπτώσεις αυτό που δείχνει αναγκαίο είναι η κατάρτιση ΣΧΕΔΙΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ της εκάστοτε κρίσης πάνω στο οποίο θα υπάρξει πανστρατιά όλων των λαϊκών δυνάμεων ως και των εκπροσωπήσεων τους για την αποφυγή του ΜΟΙΡΑΙΟΥ. 

Και αν στο θέμα της πανδημίας «μπουσουλάμε» με την καθοδήγηση των «ειδικών» και τις παλινωδίες της Κυβέρνησης (κύρια στην Β΄ φάση της πανδημίας) με παράλληλη επίδειξη μιας ακατανόμαστης αστυνομικής αγριότητας, στο διαχρονικό θέμα της Τουρκίας παρακολουθούμε ως θεατές, τους «ακροβατισμούς» του Ερντογκάν στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. 

Και εμείς απαντούμε χωρίς σαφή οδικό άξονα, με βάση το διεθνές δίκαιο που ο Ερντογκαν δεν αναγνωρίζει ενώ απειλούμε με ευρωπαϊκές κυρώσεις όταν όλοι γνωρίζουμε τι παίζεται σε επίπεδο κρατικών και ιδιωτικών συμφερόντων μεταξύ της Τουρκίας και πλήθους εκ των ευρωπαϊκών Χωρών αλλά και των ΗΠΑ. Και το είδαμε περίτρανα σήμερα στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, όπου οι ΚΥΡΩΣΕΙΣ οδηγούνται εις τας καλένδας…. 

"ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΑΓΡΙΟΥΣ!"

"ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΑΓΡΙΟΥΣ!"

του Γιώργου Ζουρίδη

Τελειώνει ένα μελαγχολικό φθινόπωρο και βρίσκει για μια ακόμη φορά τον λαό μας εγκλωβισμένο σε αποφάσεις ηγεσιών που δείχνουν ανίκανες να συγκροτήσουν ένα ΕΝΙΑΙΟ ΜΕΤΩΠΟ για την αντιμετώπιση των υγειονομικών και οικονομικών δεινών που σπαράζουν την χώρα. 

Θα γίνω πιο συγκεκριμένος:

• Το φθινόπωρο είχαμε την καταδίκη της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης και την τιμωρία της ηγετικής ομάδας της. Η μαζική παρουσία όλων σχεδόν των κομματικών εκφάνσεων της πολιτικής μας ζωής ενώπιον του δικαστικού μεγάρου, έδειξε μια ΤΑΣΗ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ενάντια στον φασισμό. 

Τότε έγραψα επιδεικτικά ότι ο φασισμός δεν νικήθηκε μια και ενδημεί βαθιά μέσα μας και για αυτό χρειάζεται να δώσουμε όλοι μας μάχες αυτοσυνειδησίας, ενσυναίσθησης και δημοκρατίας μήπως και φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα της ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ σε μια εποχή έντονης εθνικής και οικονομικής κρίσης. 

Και όμως!! Ο πολιτικός διχασμός προκλήθηκε από βίαιη κομματική αντιπαράθεση που διήρκησε μέρες όπου «ακούστηκε» πλήθος απόψεων που κινούνται μεταξύ του εθνικοφασισμού και του σταλινοφασισμού, επιβεβαιώνοντας του λόγου το αληθές. 

Ήθελαν απλά να αποδείξουν ποιός είναι πιο δημοκράτης από τον άλλο!!!

• Ο εορτασμός της 17 Νοέμβρη προτάθηκε να ανασταλεί λόγω της επικινδυνότητας του συγχρωτισμού και έγινε αποδεκτό από την πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου της χώρας.

Ο διχασμός βγήκε στο προσκήνιο εκκινώντας από το «ενοποιημένο» κομμουνιστικό μετερίζι και η μετέπειτα ΒΙΑΙΟΤΗΤΑ των δυνάμεων καταστολής «έδωσαν τροφή» για μια άγρια αντιπαράθεση για ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΛΕΙΟΔΟΣΙΑ σε μια χώρα που οι διαχωριστικές ιδεολογικές γραμμές μεταξύ των κομμάτων εξουσίας, είναι από δυσδιάκριτες έως ανύπαρκτες.

Αρκεί να «τρωγόμαστε»....

• Η «αρρώστια» της κομματοκρατίας στη χώρα μας για άγρα εκλογικής πελατείας, έδωσε τα ρέστα της στην αντιμετώπιση του δεύτερου κύματος της πανδημίας του κορωναϊού, διχάζοντας επικίνδυνα τον λαό μας. 

"ΚΑΘΟΛΙΚΕΣ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ…" του Γιώργου Ζουρίδη

 

Ο κορωναϊός, ένας ιός άγνωστης προέλευσης αλλά πλέον γνωστών χαρακτηριστικών, με ταχύτητα μετάδοσης και επικίνδυνες επιπλοκές πριν και μετά την θεραπεία των νοσούντων, αφήνει καθημερινά το στίγμα του, τρομοκρατώντας όλον τον πλανήτη.

Βεβαίως υπάρχουν και οι «αμφισβητίες» της δυναμικής του φαινομένου της πανδημίας, των μέτρων αντιμετώπισης της και των επιπτώσεων της, τόσο στο επίπεδο της παγκόσμιας αλλά και της εθνικής μας οικονομίας όσο και στο επίπεδο της ψυχολογίας των πολιτών που βομβαρδίζονται καθημερινά με μια άνευ ορίου επικοινωνιακή καταιγίδα, που γεμίζει φόβο και απόγνωση όλους μας.

Είναι αλήθεια ότι μια Κοινωνία με ΥΨΗΛΗ ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ των πολιτών της δεν θα είχε ανάγκη από αυτόν τον καθημερινό καταιγισμό αποτελεσμάτων και πληροφοριών. Θα αρκούσε η κατανόηση μιας ιδιόρρυθμης συγκυρίας επικινδυνότητας και η σοβαρή εφαρμογή των μέτρων αντιμετώπισης της από όλους τους πολίτες. 

Για την Ελλάδα μας που πλήττεται εδώ και χρόνια από την αυξανόμενη φτώχεια και ανεργία που επέφεραν τα δεκαετή «εκσυγχρονιστικά» και εξοντωτικά μνημόνια, τα πράγματα έχουν την δικιά τους ιδιορρυθμία. Τα δισεκατομμύρια των χρεών προς τους δανειστές, δεν έγιναν ισχυρές υποδομές παραγωγής και κοινωνικής αλληλεγγύης και έτσι ο κορωναϊός γίνεται ακόμα πιο καταστροφικός, μια και δεν απειλεί μόνο τις ανθρώπινες ζωές αλλά και τις πάσης φύσεως αδύναμες παραγωγικές δομές που υπάρχουν στην χώρα.

Η σταδιακή απαξίωση του αγροτικού (πρωτογενούς) και του βιομηχανικού (δευτερογενούς) τομέα στην πατρίδα μας τη βουλήσει της Ενωμένης Ευρώπης προς ίδια συμφέροντα και χωρίς ιδιαίτερες ελληνικές αντιδράσεις, ανάγει τον τριτογενή τομέα παροχής υπηρεσιών σε κυρίαρχο για την επιβίωση μας. 

"ΜΑΝΤΑΜΕΣ" ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ!

«ΜΑΝΤΑΜΕΣ»

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ!!

Του Γιώργου Ζουρίδη.

Πολιτικού Μηχανικού.

Η επέλαση του κορωναϊού στον πλανήτη αποκάλυψε την γύμνια του «παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού» και της ιδεολογικής του υπόβασης, τον νεοφιλελευθερισμό.

Ως δια μαγείας κατέρρευσε η πολιτική των ανοικτών συνόρων και της διεθνούς αλληλεγγύης και περιχαρακώθηκαν οι λαοί στα στενά κρατικά τους σύνορα, προς επιβίωση τους. Και ο «σώζων εαυτόν σωθήτω»!!

Μόνο ο φέρων τα Μνημόνια από το Καστελλόριζο κ. Γεώργιος Παπανδρέου δεν το κατανοεί, και με περισσή αυθάδεια διαπιστώνει ότι η τραγωδία που προκαλεί ο ιός, μας υποδεικνύει ως γεγονός «την αναγκαιότητα μιας παγκόσμιας δημοκρατικής διακυβέρνησης!» που θα βοηθήσει στη μελλοντική αντιμετώπιση ανάλογων φαινομένων!! Φοβάμαι ότι θα τρίζουν τα κόκαλα του μακαρίτη πατέρα…

Μια που ανέφερα τα Μνημόνια, αναλογίζομαι με νοσταλγία(!) τα δέκα χρόνια μεταρρυθμίσεων(!) που υπέστην η ελληνική οικονομία και η κοινωνία με στόχο την αναδιάρθρωση και τον εκσυγχρονισμό κάθε λογής παραγωγικής δομής, την βελτιστοποίηση των μονάδων παροχής υπηρεσιών και την επιδιωκόμενη εκτόξευση της εθνικής μας οικονομίας, μετά από τις οδυνηρές θυσίες των Ελλήνων εργαζομένων και γενικότερα του λαού.

Ενός λαού που «φτωχοποιήθηκε» χωρίς γυρισμό  και που εξαπατήθηκε τα μέγιστα από όλα τα κόμματα εξουσίας που υπηρέτησαν τις έξωθεν εντολές που ήταν σαφείς:

Να σαρωθεί η λαϊκή συνείδηση από ένα ενιαίο ιδεολογικό πολτό που λέγεται: Παγκοσμιοποίηση, ελεύθερη αγορά και ανταγωνισμός, περιθωριοποίηση του στρατηγικού ρόλου κάθε υποδομής δημόσιου χαρακτήρα, γιγάντωση της παρουσίας του ιδιωτικού και του ατομικού που ποδοπατεί κάθε έννοια αλληλεγγύης και αλλοιώνει την συλλογική συνείδηση.

Και όμως ήταν και είναι ηλίου φαεινότερο ότι σε μια χώρα που είναι σε χρόνια εξάρτηση από το 1828, με μια υποτυπώδη αστική τάξη που είναι μεταπρατικού και όχι εθνικο- αναπτυξιακού χαρακτήρα λόγω καταβολής της, ο δημόσιος τομέας θα όφειλε και οφείλει να λειτουργεί ως εμπροσθοφυλακή, «παιδευτικά και αξιακά», στην άναρχη αντιπαλότητα των ιδιωτών με χαμηλή ταξική-κοινωνική συνείδηση.