Η μεγάλη κομπίνα με τους τόκους και η βόμβα του χρέους

05/11/2025

ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/ ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΙΤΣΑΡΑΣ

ΑΝΔΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ ΜΑΚΗΣ

Παράξενα πράγματα συμβαίνουν στο ταμείο του κράτους, αλλά και στους λογαριασμούς του. Για να καταλάβει κανείς τι παίζει ανάμεσα στους πίνακες με τα νούμερα και τους ορισμούς πρέπει να έχει προσλάβει ένα λογισταρά ολκής, ένα ειδικό στους δημοσιονομικούς ορισμούς, έναν άλλο εξειδικευμένο στους ευρωπαϊκούς ορισμούς των μεγεθών και να συμβουλεύεται το ChatGTP για να τσεκάρει τις ρωγμές και τα παράλογα. Διότι κάποια στιγμή θα χρειαστεί να ξέρουμε τι χρωστάμε και αν τα περίφημα πλεονάσματα όντως υπάρχουν…

Ας ξεκινήσουμε με το χρέος! Ποιο χρέος όμως; Διότι υπάρχει το χρέος του Δημοσίου (ή χρέος της Κεντρικής Διοίκησης ή χρέος του Κράτους) και το δημόσιο χρέος (ή χρέος Γενικής Κυβέρνησης) που δεν είναι ίδια και διαφέρουν πολύ. Ανάμεσα στους δύο ορισμούς, που θα διευκρινίσουμε στη συνέχεια, οι επίσημοι πίνακες της ΕΛΣΤΑΤ μπερδεύουν τα νούμερα όπως θα δούμε.

Χρέος του Δημοσίου (ή χρέος της Κεντρικής Διοίκησης ή χρέος του Κράτους) είναι οι σωρευμένες οφειλές του Δημοσίου προς όλους ανεξαιρέτως τους δανειστές του. Οι οφειλές αυτές δημιουργούνται από ελλείμματα του προϋπολογισμού του Δημοσίου, τα οποία καλύπτονται με δανεισμό. Επισημαίνεται ότι στο Χρέος του Δημοσίου δεν περιλαμβάνονται σημαντικού ύψους ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις του(π.χ. ληξιπρόθεσμες επιστροφές φόρων, ληξιπρόθεσμες καταπτώσεις εγγυήσεων). Δημόσιο (ή Κεντρική Διοίκηση ή Κράτος) είναι η Προεδρία της Δημοκρατίας, τα Υπουργεία και οι Αποκεντρωμένες Διοικήσεις, καθώς και οι Ανεξάρτητες Αρχές που δεν έχουν νομική προσωπικότητα. Για λόγους στατιστικής ταξινόμησης, η Βουλή των Ελλήνων περιλαμβάνεται και αυτή στο Δημόσιο.

Η ΠΑΤΑΓΩΔΗΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΩΝ “ΣΩΤΗΡΩΝ”

Του Νίκου Καραμπάση 

Δεκατρία χρόνια, τρεις “σωτήρες” και ένα έθνος που αιμορραγεί.

Από τον Μητσοτάκη στον Καμμένο και τον Τσίπρα — με το ίδιο γερμανόφιλο παρασκήνιο, τις ίδιες πασοκογενείς «ταξιαρχίες» και τους ίδιους «καραμανλικούς» που πούλησαν το όνομα,την ψυχή, την περιουσία της πατρίδας και έναν λαό, για ένα υπουργικό γραφείο.

Η εφημερίδα “Δημοκρατία” αποκαλύπτει: Χρωστάμε περισσότερα απ’ ό,τι το 2010.

Δεκαέξι χρόνια μετά το πρώτο Μνημόνιο, επτά χρόνια μετά την (δήθεν) “έξοδο” από τα γερμανογαλλικά προγράμματα πλιάτσικου, το δημόσιο χρέος έχει εκτοξευθεί — όχι σε ποσοστό, αλλά σε μέγεθος.

Τριακόσια εξήντα δύο δισεκατομμύρια ευρώ.

 Περισσότερα κατά τριάντα τρία δισεκατομμύρια από τότε που ξεκίνησε η ελληνική τραγωδία.

ΜΝΗΜΟΝΙΑ, ΚΟΙΤΑΣΜΑΤΑ ΦΥΣΙΚΟΥ ΑΕΡΙΟΥ ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΥΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΟΥΣ- ΤΏΡΑ ΜΈΣΩ ΤΟΥ drill-drill-drill ΤΗΣ CHEVRON (Τι πρέπει να ξέρεις)

Η ιστορία με το φούσκωμα του δημοσίου χρέους και των τριών ελληνικών μνημονίων, που ακολούθησαν ως απότοκος της παγκόσμιας κρίσης του 08, είχε πάντοτε μια σταθερή και απλή στόχευση:

✔️Το να βάλουν κάποιοι τρίτοι στο χέρι τα ενεργειακά και μεταλλευτικά αποθέματα της χώρας, μέσω υποθηκεύσεων, έναντι του χρέους.

Αυτά τα κοιτάσματα περιλαμβάνουν:

🔹κοιτάσματα εξορύξιμου φυσικού αερίου (η Αμερικανική Γεωλογική Εταιρεία τα υπολογίζει σε 29.000 κυβικά. χιλιόμετρα μόνο όσα βρίσκονται εντός της ΑΟΖ του Ιονίου και Νότια της Κρήτης). Στο Αιγαίο δεν φαίνεται ότι υπάρχουν σοβαρά εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα. 

Από αυτά,  στα ήδη αδειοδοτημένα από το 18 οικόπεδα νοτιονανατολικα της Κρητης και στο Ιόνιο, από τις έρευνες που κάνει η Mobil, εκτιμάται τώρα ότι θα είναι διαθεσιμα 680 κυβικά. χιλιόμετρα φυσικού αερίου, περίπου. Όσα έχει ήδη ανακαλύψει και εκμεταλλεύεται η Αίγυπτος στο κοίτασμα Zor, λίγα χιλιόμετρα νοτιότερα. 

Η πρόσφατη εμπλοκή και της αμερικανικής Shevron για τα "οικόπεδα" νότια της Πελοποννήσου και όσα εκτείνονται μέχρι και τα όρια της Λυβικής και της οριοθέτησης της ΑΟΖ Ελλάδας-Αιγύπτου του 20 στην Νότια Κρήτη, πολλαπλασιάζουν τις αναμενόμενες εξορύξεις (καταργώντας τώρα στην πράξη και το παράνομο Τουρκολυβικό σύμφωνο, που έγινε επί της περιόδου της διακυβέρνησης Τραμπ1.0)

🔹 σημαντικά κοιτάσματα πετρελαίου, δευτερεύουσας πλέον σημασίας

Το συνέδριο της “Καθημερινής” αναβίωσε τα εγκλήματα των Μνημονίων

Της Μαρίας Νεγρεπόντη – Δελιβάνη

Θα ήλπιζε κανείς ότι το συνέδριο της “Καθημερινής”, που συγκέντρωσε πρωτεργάτες των όσων διαδραματίστηκαν στο διάστημα αυτών των 50 ετών από την μεταπολίτευση, θα έριχνε φως σε αναπάντητα ερωτήματα. Θα ανέμενε, δηλαδή, κανείς ότι οι συμμετέχοντες πρώην πρωθυπουργοί, υπουργοί κ.α. να εξηγήσουν τι ακριβώς συνέβη και υπέγραψαν, ο ένας μετά τον άλλον την καταδίκη της πατρίδας τους.

Ο ελληνικός λαός θα καταλάβαινε επιτέλους, πως συμβαίνει και μετά από 15 χρόνια από την έναρξη των μνημονίων, που υποτίθεται ότι ήρθαν για να σώσουν την Ελλάδα, αυτή βρίσκεται τώρα σε χειρότερη κατάσταση, από αυτήν του 2009, όπως αποκαλύπτουν, χωρίς την ελάχιστη αμφιβολία, τα ακόλουθα συνοπτικά δεδομένα:

• Το χρέος, μετά από 15 χρόνια απάνθρωπης λιτότητας, αλλά και πλήρους ξεχαρβαλώματος της οικονομίας, έχει υπερτριπλασιαστεί (από 110 σε 404 δισ.)
• Έχει ήδη ξεπουληθεί το σύνολο της δημόσιας περιουσίας και η επιχείρηση συνεχίζεται.
• Έχουν αποδεκατιστεί οι δύο από τους τρείς βασικούς τομείς παραγωγής, η γεωργία και η βιομηχανία, έτσι που η οικονομία εξαρτάται σε ανεπίτρεπτα υψηλό βαθμό από τον τουρισμό.
• Η Ελλάδα, από την κορυφή των βαλκανικών χωρών, είναι τώρα στον πάτο, κάτω και από τη Βουλγαρία! Να σημειωθεί ότι η ταχύτατη ανάπτυξη των βαλκανικών οικονομιών συντελέστηκε με το εθνικό τους νόμισμα!

Εξυπακούεται, ότι τα αδυσώπητα, αλλά αναπάντητα ερωτήματα, που σίγουρα θα καταγραφούν με μαύρα γράμματα στην ιστορία, δεν αναφέρονται στην υπογραφή των μνημονίων. Διότι, εφόσον υπήρχε χρέος, θα υπήρχαν και μνημόνια. Αφορούν, αντίθετα, σε τρείς εθνικά αυτοκτονικές συμπεριφορές, που συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με αυτά: Τις ασυγχώρητες δεσμεύσεις-παραχωρήσεις που υπέγραψαν:

• Πρώτον, παραίτηση από συμψηφισμό χρεών, παρότι ήταν γνωστό ότι η Γερμανία μας χρωστούσε από την κατοχή, ποσό που υπερέβαινε κατά πολύ το δικό μας χρέος.
• Δεύτερον, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.
• Τρίτον, θανατηφόρο βαθμό λιτότητας, που απέκλειε εκ προοιμίου τη δυνατότητα ανάπτυξης, όπως άλλωστε και συνέβη, και που εξαθλίωσε τον ελληνικό λαό.
• Τέταρτον, αποδοχή του αγγλικού δικαίου για να κρίνει ενδεχόμενη διαφορά ανάμεσα στην Ελλάδα και στους πιστωτές της.
• Πέμπτον, συναίνεση σχετικά με την καταστρεπτική αργοπορία του κουρέματος του χρέους (επειδή το ζήτησαν οι πιστωτές, για να μη κινδυνεύσουν οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες). Η αργοπορία υπήρξε καταστρεπτική για τα δικά μας κοινωνικά ταμεία.
• Έκτον, το 2015 δόθηκε η δυνατότητα στον ελληνικό λαό, με το δημοψήφισμα, να απαντήσει αν θα ήθελε να εξακολουθήσει το αυτοκτονικό καθεστώς, μέσα στο οποίο τον είχε καταδικάσει η ΕΕ και το ΔΝΤ ή όχι. Και απάντησε αδίστακτα ΟΧΙ, το οποίο ωστόσο ΟΧΙ πλαστογραφήθηκε σε ΝΑΙ.

Ο Γεωργίου και τα δεινά των μνημονίων

Σημείωση: Είναι αναρίθμητα και, καταρχήν απίστευτα αυτά που Έλληνες πρωθυπουργοί και λοιποί υπέγραψαν στο ομιχλώδες αυτό χρονικό διάστημα. Λόγω έλλειψης χώρου, να συμπληρώσω εδώ όσα, όντως, απαράδεκτα δέχθηκαν να υπογράψουν οι δικοί μας κυβερνητικοί και παραπέμπω, για περισσότερες πληροφορίες, τους ενδιαφερόμενους, στο βιβλίο μου “Όλη η αλήθεια για χρέη και ελλείμματα και πως θα σωθούμε” (Εκδόσεις Ιδρύματος Δελιβάνη και Ιανού). Και βεβαίως την αδιανόητη αδιαφορία και αδράνεια που επέδειξαν στη συνέχεια:

Μνήμη και Αλήθεια για το χρέος

Πώς δημιουργείται το νέο χρέος

Του Νίκου Ιγγλέση

Την περασμένη Τρίτη (17-1-23) το ελληνικό Δημόσιο δανείστηκε, από τις «αγορές», 3,5 δις ευρώ. Το κρατικό ομόλογο που εκδόθηκε είναι δεκαετούς διάρκειας με επιτόκιο 4,4%. Το Δημόσιο, δηλαδή, θα πληρώνει κάθε χρόνο για τους τόκους αυτού του ομολόγου 154 εκατ. Σε δέκα χρόνια θα έχει καταβάλλει συνολικά 1,54 δις ευρώ για τόκους και το 2033 θα αποπληρώσει τα 3,5 δις. Οι τόκοι, δηλαδή, θα ανέλθουν στο 44% του αρχικού κεφαλαίου.

Σημειώνουμε ότι πριν από περίπου ένα χρόνο (22-2-22) το ελληνικό Δημόσιο είχε εκδώσει επίσης ένα δεκαετές ομόλογο 3,7 δις αλλά με επιτόκιο 1,75%. Το νέο επιτόκιο είναι αυξημένο κατά 151% σε σχέση με αυτό πριν από ένα χρόνο. Ο υπουργός Οικονομικών Χ. Σταϊκούρας δήλωσε ότι η επιτυχής έκδοση του νέου ομολόγου αποδεικνύει ότι οι «αγορές» εμπιστεύονται την αναπτυξιακή πορεία της ελληνικής οικονομίας!

«Λογιστικός έλεγχος: μια έρευνα με θέμα το ελληνικό χρέος»

Τώρα στα ελληνικά

18 Ιουνίου 2015: Η Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους παρουσίασε μια προκαταρκτική έκθεση των εργασιών της κι ενώ η πρώτη είδηση στα ΜΜΕ ήταν οι διαπραγματεύσεις της ελληνικής κυβέρνησης με τους Θεσμούς. Σύμφωνα με τα πορίσματα της Επιτροπής Αλήθειας, το σύνολο του ελληνικού δημόσιου χρέους ήταν μη βιώσιμο, ενώ το χρέος προς την Τρόικα (εκείνη την περίοδο αντιστοιχούσε στο 85% του συνολικού δημόσιου χρέους) κρίθηκε παράνομο, επονείδιστο και αθέμιτο.

Τρία χρόνια μετά τη δημοσίευση αυτής της λεπτομερούς έκθεσης με θέμα την αιτία του ελληνικού δημόσιου χρέους, η CADTM (Επιτροπή για την Κατάργηση των Άνομων Χρεών) και η Zin TV με χαρά αναγγέλλουν την ολοκλήρωση της παραγωγής και την κυκλοφορία του ντοκιμαντέρ με τίτλο L’Audit. Enquête sur la dette grecque («Λογιστικός έλεγχος: μια έρευνα με θέμα το ελληνικό χρέος»).
Στον ντοκιμαντέρ γίνεται μια αναδρομή στην άνευ προηγουμένου αλληλουχία πολιτικών και ιστορικών γεγονότων επί των ημερών μιας κυβέρνησης κατά της λιτότητας σε ένα κράτος μέλος της ΕΕ. Πρόκειται για μια περίοδο που ξεκινά από την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, περνά από τη σύσταση της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους, τη συντριπτική επικράτηση του «όχι» στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου και φτάνει μέχρι τη συνθηκολόγηση και την υπογραφή του τρίτου μνημονίου.

Πλέον, με το τρίτο μνημόνιο να έχει τυπικά σχεδόν ολοκληρωθεί, το μήνυμα είναι ότι τα βάσανα της Ελλάδας σιγά σιγά τελειώνουν και ότι σύντομα θα μπορεί επιτέλους να ξαναβγεί στις χρηματοπιστωτικές αγορές. Ωστόσο, δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε το γεγονός ότι το τρίτο μνημόνιο είναι παρόμοιο με τα δύο προηγούμενα καθότι εξακολουθεί να καθιστά την Ελλάδα δέσμια των δανειστών της, αυξάνει το δημόσιο χρέος και άρα σιγά σιγά διαβρώνει τις πιθανότητες επιβίωσης του ελληνικού λαού.

Με αυτά τα διεθνή δεδομένα, η ανάλυση της περίπτωσης της Ελλάδας είναι σημαντική για να αντλήσουμε τα απαραίτητα διδάγματα, να προσαρμόσουμε τις στρατηγικές μας και να οριοθετήσουμε καλύτερα τις εναλλακτικές λύσεις που προκρίνουμε στον αγώνα μας κατά του αθέμιτου χρέους.

Καλή θέαση!

Σημ: Το ντοκιμαντέρ σύντομα θα κυκλοφορήσει και σε DVD. Αν θέλετε να το προμηθευτείτε, μπορείτε να μας γράψετε στην ηλ. δ/νση: anouk@cadtm.org

Πως δημιουργείται το δημόσιο χρέος

Η αποθέωση της ανοησίας

Βασίλης Βιλιάρδος

Η Ελλάδα το 2008 είχε μεν δημόσιο χρέος στο 112% του ΑΕΠ της, αλλά το συνολικό χρέος της, το ιδιωτικό και το δημόσιο δηλαδή, ήταν στα επίπεδα της Γερμανίας – ενώ το επόμενο έτος, παρά την (τεχνητή) διόγκωση των ελλειμμάτων, το συνολικό χρέος της παρέμενε χαμηλότερο από πολλές χώρες (γράφημα).

Ο ιδιωτικός της τομέας λοιπόν ήταν απολύτως υγιής, με ελάχιστα κόκκινα δάνεια, οι τράπεζες επίσης, δεν υπήρχε καμία φούσκα ακινήτων όπως στην Ιρλανδία και στην Ισπανία, ενώ το χρηματοπιστωτικό της σύστημα δεν ήταν εκτεθειμένο στα ανυπόθηκα δάνεια χαμηλής εξασφάλισης των Η.Π.Α. – τα οποία κόστισαν μόνο στη Γερμανία διασώσεις της τάξης των 500 δις €.

Από την άλλη πλευρά μόνο η ακίνητη περιουσία του κράτους, χωρίς τα ενεργειακά αποθέματα, είχε υπολογιστεί από το ΔΝΤ στα 300 δις € (πηγή) – όταν άλλες χώρες όπως η Γερμανία, είχαν ήδη ιδιωτικοποιήσει τα πάντα. Ακόμη και μερικά χρόνια αργότερα δε, παρά το έγκλημα των μνημονίων, το συνολικό καθαρό χρέος της ήταν στα επίπεδα των Η.Π.Α., τα οποία φαίνονται στον πίνακα που ακολουθεί (πηγή) – ενώ τα ιδιωτικά ακίνητα ήταν κατά 500 δις € περίπου ακριβότερα από ότι σήμερα (στα 678 δις $ το 2014 έναντι 1,2 τρις $ το 2007), σύμφωνα με την έκθεση της Credit Suisse (πηγή).

Κράτος	Δημόσιο	Επιχει-ρήσεις	Νοικο-κυριά	Τράπεζες	Σύνολο
Ολλανδία	83	127	115	362	687
Ιρλανδία	115	189	85	291	680
Δανία	60	114	129	235	538
Ιαπωνία	234	101	65	117	517
Μ. Βρετανία	92	74	86	183	435
Ισπανία	132	108	73	89	402
Γαλλία	104	121	56	93	374
Ιταλία	139	77	43	76	335
Κίνα	55	125	38	65	283
Η.Π.Α.	89	67	77	36	269
Γερμανία	80	54	54	70	258

Παράλληλα οι καταθέσεις των Ελλήνων είχαν εκτοξευθεί στα 260 δις € περίπου, σε σχέση με τα 47 δις € που ήταν λίγο πριν το 2000 και τα 120 δις € σήμερα – ενώ το 2007 η χώρα μας συγκαταλεγόταν στις πλουσιότερες παγκοσμίως, με μέσο πλούτο ανά κάτοικο στα 136.800 $ έναντι 81.300 $ του 2015. Η αποτίμηση του χρηματιστηρίου της ήταν 196,39 δις € το 2007 (56,96 δις € σήμερα), όπου έχουν χαθεί περί τα 140 δις € – ενώ τα εισοδήματα των Ελλήνων ήταν σχεδόν κατά 50% υψηλότερα.

Η αδηφάγος πρωσική οικονομική τακτική-του Βασίλη Βιλιάρδου

Με εξαίρεση τον κ. Σόιμπλε, την ελληνική αξιωματική αντιπολίτευση, ορισμένα ΜΜΕ και κάποιους Έλληνες, όλοι οι άλλοι πιστεύουν πως χωρίς την ονομαστική διαγραφή του 50% του δημοσίου χρέους δεν υπάρχει μέλλον για την Ελλάδα – η Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων.

.

Ανάλυση

Όλοι γνωρίζουν πως η οικονομία της Ευρώπης είναι βαθιά διαιρεμένη – οπότε η ΕΕ των πολλών ταχυτήτων αποτελεί μία αναμφίβολη πραγματικότητα. Το πόσο βαθιές όμως είναι οι διαφορές των κρατών μεταξύ τους φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί, το οποίο αποτυπώνει τις αλλαγές στο ποσοστό της ανεργίας στις 11 σημαντικότερες χώρες της Ευρωζώνης – λίγο από το ξεκίνημα του ευρώ, το 1998, έως τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 (μπλε στήλες), καθώς επίσης από το 2008 και μετά (πορτοκαλί).

Όπως διαπιστώνεται από το γράφημα, τα πρώτα δέκα χρόνια μειώθηκε η ανεργία σε όλες τις χώρες, με μοναδική εξαίρεση την Πορτογαλία – γεγονός που σημαίνει πως η υιοθέτηση του ευρώ ήταν αρχικά ένα πολύ θετικό γεγονός, αφού δημιούργησε ανάπτυξη, καθώς επίσης θέσεις απασχόλησης. Ειδικά δε σε εκείνα τα κράτη, όπου η ανεργία ήταν υψηλή, περιορίσθηκε σημαντικά – όπως στην Ισπανία από το 13% στο 8%, στη Φινλανδία από το 11% στο 6%, ενώ στην Ελλάδα από το 12% στο 8%.

Μετά την χρηματοπιστωτική κρίση όμως, ιδίως δε μετά την κρίση χρέους της Ευρωζώνης το 2010, όλα τα κράτη βυθίστηκαν στην ύφεση – με αποτέλεσμα να χαθούν εκατομμύρια θέσεις εργασίας. Έκτοτε η ανεργία κλιμακώθηκε παντού, με εξαίρεση τη Γερμανία – στην οποία μειώθηκε τόσο πριν από την κρίση, όσο και μετά. Στο αντίθετο άκρο ευρίσκονται η Ελλάδα και η Ισπανία, όπου η απώλεια των θέσεων εργασίας μετά το 2008 ήταν πολύ μεγαλύτερη από την αύξηση τους την προηγούμενη περίοδο – οπότε λογικά θεωρούνται ως οι μεγαλύτεροι χαμένοι της κρίσης.

Ο μεγαλύτερος οφειλέτης του κόσμου και η Ελλάδα/ του Άρη Οικονόμου

«Μία ελληνική χρεοκοπία θα μπορούσε να πυροδοτήσει ένα ντόμινο εξελίξεων, τόσο στη μία πλευρά του Ατλαντικού, όσο και στην άλλη, με ενδεχόμενα πρώτα θύματα το ευρώ και το δολάριο«

Επικαιρότητα

Το μέγιστο επιτρεπόμενο ύψος του χρέους των Η.Π.Α. είναι κάπου στα 20 τρις $ (γράφημα), το οποίο έχει πλέον ξεπεραστεί – γεγονός που σημαίνει ότι, κάθε πολίτης χρωστάει περί τα 62.600 $, ενώ κάθε φορολογούμενος πάνω από 160.000 $. Για σύγκριση, η Ελλάδα χρωστάει «μόλις» 330 δις €, άρα ο κάθε πολίτης της περί τις 30.000 € – επομένως τα μισά περίπου από τους αμερικανούς.

Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη του δημοσίου χρέους των Η.Π.Α. (γαλάζια καμπύλη, αριστερή κάθετος), σε σχέση με την Ελλάδα (μαύρη, δεξιά κάθετος), σε απόλυτα μεγέθη.

.

Επίσημα τώρα οι Η.Π.Α. απαγορεύεται να δανειστούν περισσότερα χρήματα, οπότε δεν μπορούν να εκδώσουν νέα ομόλογα – εκτός εάν αποφασίσουν να αυξήσουν το ανώτατο όριο του δανεισμού τους, όπως συνέβη το 2011, το 2013 και το 2015. Με δεδομένο όμως το ότι, το έλλειμμα της υπερδύναμης στον προϋπολογισμό του προηγουμένου έτους ήταν της τάξης του 1 τρις $, ενώ το δημόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 1,4 τρις $, σε ένα έτος που ήταν σχετικά σταθερό αφού δεν μεσολάβησε κάποια οικονομική κρίση ή ένας πόλεμος, είναι φανερό πως η χώρα δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς δανεισμό – οπότε θα αναγκασθεί να αυξήσει ξανά το όριο, όπως άλλωστε συμβαίνει κάθε δύο χρόνια μετά το 2011.

Έως τότε θα καταφύγει στα ονομαζόμενα «έκτακτα μέτρα» – δηλαδή, στη λεηλασία των συνταξιοδοτικών της ταμείων, προκειμένου να μην πάψει να λειτουργεί το δημόσιο. Όταν λοιπόν η πλουσιότερη χώρα στον πλανήτη και πατρίδα του ΔΝΤ καταφεύγει σε τέτοιου είδους τεχνάσματα για να μη χρεοκοπήσει, πώς είναι δυνατόν να κατηγορείται η Ελλάδα για ανάλογες μεθοδεύσεις;

Πώς μπορεί να τη συμβουλεύει το ΔΝΤ, όσον αφορά την καταπολέμηση της κρίσης, όταν η εξέλιξη της οικονομίας των Η.Π.Α., από την πλευρά των δίδυμων ελλειμμάτων και του χρέους, παρά την άκρως νεοφιλελεύθερη πολιτική τους, είναι απείρως χειρότερη; Όσο για το δημόσιο σύστημα υγείας, καθώς επίσης για το ασφαλιστικό, η κατάσταση των Η.Π.Α. είναι κάτι περισσότερο από απογοητευτική – ενώ είναι φανερό πλέον ότι, ο μεγαλύτερος οφειλέτης του κόσμου δεν μπορεί να παραμείνει η μεγαλύτερη δύναμη.

Από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού τώρα η Ελλάδα βιώνει για ένατο σχεδόν χρόνο μία σοβαρότατη κρίση χρέους – αλλάζοντας πολλές κυβερνήσεις από το 2009, υιοθετώντας δεκάδες φορές μέτρα λιτότητας, έχοντας «διασωθεί» επανειλημμένα, επιβάλλοντας ελέγχους κεφαλαίων κοκ., χωρίς κανένα απολύτως αποτέλεσμα. Όπως ακριβώς οι Η.Π.Α. λοιπόν, θα μείνει χωρίς χρήματα ακόμη μία φορά, σε λίγους μήνες – οπότε θα πρέπει να διασωθεί ξανά από το ΔΝΤ και την ΕΕ, όπου ΕΕ ίσον Γερμανία.

Δημόσιο Χρέος

Του Σαράντη Λέκκα

Μεσοβέζικες επιλογές με ταυτόχρονα παιχνίδια επίρριψης ευθυνών – σκηνικά ρήξης τόσο από την πλευρά της πιο λαϊκίστικης κυβέρνησης που γνώρισε η Ελλάδα, όσο και από τους δανειστές μας με την ελιτίστικη υπεροψία τους

.

Άρθρο

H αποπληρωμή των χρεών είτε αναφερόμαστε στο ιδιωτικό είτε στο δημόσιο χρέος διέπεται από τις ίδιους κανόνες.

Στην ουσία οι βασικοί παράγοντες που καθορίζουν την αποπληρωμή τους είναι δυο, ο χρόνος ωρίμανσης και το κόστος όπως αυτό προσδιορίζεται από το επιτόκιο.

Μικρός χρόνος ωρίμανσης και υψηλό επιτόκιο προδιαγράφουν και υψηλή τοκοχρεολυτική δόση η οποία μπορεί να εξομαλυνθεί σε περιπτώσεις μεταβολής  προς τα χείρω της οικονομικής καταστάσεις του δανειολήπτη με επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και με μείωση του επιτοκίου.

Σε αυτό ακριβές το σημείο βρισκόμαστε αναφορικά με το δημόσιο χρέος , στο σημείο όπου η χώρα δεν μπορεί να αποπληρώσει ομαλά το χρέος της πάρα τις αιματηρές  θυσίες που επιβάλει στους πολίτες της .

Για παράδειγμα κατά το 2017 η επιβάρυνση για τόκους θα είναι της τάξεως των  5,9 δις €, οπότε τουλάχιστον ανάλογο πρέπει να είναι και το πρωτογενές πλεόνασμα.

Με δεδομένο ότι ο προϋπολογισμός προβλέπει πλεόνασμα 3,7 δις € ή 2% του ΑΕΠ εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι θα απαιτηθεί νέος δανεισμός .

Το εντυπωσιακό είναι ότι το συγκεκριμένο πλεόνασμα διαμορφώνεται από επιπλέον φόρους 2,5 δις € και παρεμβάσεις σε συντάξεις και κοινωνικά επιδόματα 843 εκατ. € , δηλαδή συνολικά ομιλούμαι για νέα μέτρα 3,3 δις €.

1980 – 2016

του Βασίλη Βλιάρδου

Σύντομο ιστορικό των δεκάδων λαθών, καθώς επίσης των προδοσιών, που μετέτρεψαν μία ελεύθερη, υπερήφανη, εθνικά ανεξάρτητη χώρα σε εξαθλιωμένη αποικία των δανειστών της, για τα επόμενα 99 χρόνια.  

.«Η Ελλάδα είναι μία χώρα η οποία, λόγω της σημαντικής και ευαίσθητης γεωπολιτικής της θέσης, καθώς επίσης του φυσικού, πολιτιστικού και υπόγειου πλούτου της, δεν πρέπει ποτέ να υπερχρεώνεται – αφού τότε κινδυνεύει η εδαφική της ακεραιότητα, επειδή είναι αδύναμη να αντισταθεί απέναντι σε αυτούς που νομοτελειακά την επιβουλεύονται.

Ως εκ τούτου είναι απαραίτητη η λιτή διαβίωση τόσο του κράτους, όσο και των Πολιτών του – κατά το παράδειγμα της αρχαίας Σπάρτης, η οποία δεν είχε υιοθετήσει μόνο έναν λιτό τρόπο διαβίωσης αλλά, επίσης, ήταν πάντοτε ετοιμοπόλεμη. Στη σημερινή εποχή βέβαια η έννοια «ετοιμοπόλεμη» για μία χώρα δεν απαιτεί μόνο τη στρατιωτική της ετοιμότητα σε αμυντικό επίπεδο αλλά, κυρίως, την οικονομική της ανεξαρτησία – η οποία δεν επιτρέπεται σε καμία περίπτωση να τίθεται σε κίνδυνο«.

.Ανάλυση

Είναι γενικώς αποδεκτό το ότι, όποιος λαός δεν γνωρίζει ή δεν συνειδητοποιεί τα ιστορικά του σφάλματα, υποχρεώνεται να τα επαναλάβει. Επομένως, είναι πολύ σημαντικό να αναφέρεται κανείς στα λάθη του παρελθόντος ξανά και ξανά – επειδή ένα μεγάλο μέρος των μελλοντικών λύσεων βασίζεται στην αποφυγή τους.

Μέχρι πότε θ' ανεχόμαστε την υποδούλωση στους τοκογλύφους;

Ο πίνακας στις διπλανές στήλες περιλαμβάνεται στην εισηγητική έκθεση του κρατικού προϋπολογισμού 2017, που κατατέθηκε στη Βουλή για συζήτηση και ψήφιση, και αποτυπώνει τα ποσά που πληρώνει κάθε χρόνο το ελληνικό κράτος για τόκους και χρεολύσια του λεγόμενου μεσομακροπρόθεσμου χρέους του. Δεν περιλαμβάνονται τα υπέρογκα ποσά που πληρώνονται κάθε χρόνο στις ελληνικές τράπεζες, που είναι αυτές που αγοράζουν το λεγόμενο βραχυπρόθεσμο χρέος (έντοκα γραμμάτια κυρίως).

Τα ποσά των ετήσιων τοκοχρεολυσίων είναι ιλιγγιώδη. Για να μείνουμε μόνο στα λεγόμενα μνημονιακά χρόνια (από το 2010 μέχρι το 2016), με μια άθροιση διαπιστώνουμε ότι πληρώθηκαν για τοκοχρεολύσια 215 δισ. ευρώ. Ποσό που ξεπερνά το μέσο ετήσιο ΑΕΠ της ίδιας περιόδου (κυμαίνεται κάτω από τα 180 δισ. ευρώ). Δηλαδή, μέσα σε μια επταετία, ο ελληνικός λαός έδωσε το ακαθάριστο προϊόν ενός χρόνου στους τοκογλύφους του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου! Αν είχαμε στη διάθεσή μας το καθαρό προϊόν, το εθνικό εισόδημα, τότε θα αισθανόμασταν μεγαλύτερη έκπληξη, καθώς μέσα σε εφτά χρόνια οι τοκογλύφοι θα μας είχαν πάρει το εθνικό εισόδημα περισσότερων της μίας χρονιάς!

Αν συγκρίνουμε τα τοκοχρεολύσια αυτής της επταετίας με το ύψος του χρέους, που κυμαίνεται αυτά τα χρόνια γύρω στα 320 δισ. ευρώ, θα διαπιστώσουμε ότι μέσα σε εφτά χρόνια οι διεθνείς τοκογλύφοι πήραν περίπου το 70% του κεφαλαίου που έχουν «επενδύσει» με τη μορφή κρατικού χρέους στην Ελλάδα! Χοντρικά, κάθε δέκα χρόνια εισπράττουν όλο το κεφάλαιο που έχουν βάλει στο ελληνικό κρατικό χρέος!

Και το χρέος παραμένει στα ίδια εφιαλτικά επίπεδα, παρά τις ρυθμίσεις που έχουν κάνει («κούρεμα» με το PSI και με την «ανταλλαγή» ομολόγων του 2013). Γιατί γίνεται αυτό; Οταν από μια οικονομία παίρνεις το 20% του ΑΕΠ της κάθε χρόνο, δεν έχει άλλη επιλογή από το να συνάπτει νέο δανεισμό για να ξεπληρώνει τα προηγούμενα δάνεια.

Δείτε τα στοιχεία, όπως παρατίθενται στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού: το 2014 το χρέος ήταν 324,13 δισ. (182,2% του ΑΕΠ). Το 2015 το χρέος ήταν 321,33 δισ. (182,9% του ΑΕΠ). Το 2016 εκτιμάται ότι θα είναι 326,57 δισ. (186,7% του ΑΕΠ). Το 2017 προβλέπεται ότι θα είναι 330,07 δισ. (182,5% του ΑΕΠ). Δηλαδή, και το 2017, το «έτος της ανάπτυξης» (οι υπολογισμοί γίνονται με αύξηση του ΑΕΠ κατά 3,4%) και παρά τα ποσά από τις ιδιωτικοποιήσεις, το χρέος θα αυξηθεί ως απόλυτο μέγεθος, ενώ ως ποσοστό του ΑΕΠ θα είναι κατά τι υψηλότερο από το αντίστοιχο του 2014!

Ερίκ Τουσέν: Πως ο Αλέξης Τσίπρας έθαψε την υπόθεση της διαγραφής του χρέους πριν ακόμη κερδίσει τις εκλογές 

Συνέντευξη στον Benjamin Lemoine, ερευνητή κοινωνιολογίας στο CNRS (Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών), με ειδίκευση στο δημόσιο χρέος και τις σχέσεις μεταξύ κρατών και χρηματοπιστωτικών θεσμών.[1]

Μετάφραση: Πάνος Αγγελόπουλος 

Εισαγωγή

Η βαθύτερη κατανόηση των αιτιών που οδήγησαν στην συνθηκολόγηση της ελληνικής κυβέρνησης τον Ιούλιο του 2015 και στην υπογραφή ενός επαίσχυντου τρίτου Μνημονίου αποτελεί ένα από τα κεντρικά επίδικα αυτής της περιόδου. Επίδικο όχι μόνο ιστορικού αλλά άμεσα πολιτικού χαρακτήρα. Είναι προφανές ότι μια τέτοιου μεγέθους συντριβή δεν μπορεί να εξηγηθεί με όρους ψυχολογίας, ούτε με όρους απλών λαθών, ούτε αποκλειστικά με όρους προσώπων, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν προσωπικές ευθύνες, και μάλιστα τεράστιες, από την πλευρά όσων ηγήθηκαν αυτής του εγχειρήματος.

Η μαρτυρία του Ερίκ Τουσέν αποτελεί πολύτιμη συμβολή σ’αυτήν την προσπάθεια. Το ελληνικό κοινό γνώρισε τον Τουσέν όταν ανέλαβε τον επιστημονικό συντονισμό της Επιτροπής Αλήθειας για το Δημόσιο Χρέος που συγκροτήθηκε τον Απρίλιο του 2015 υπό την αιγίδα της τότε προέδρου της Βουλής Ζωής Κωνσταντοπούλου. Ο Τουσέν αριθμεί όμως πολλές δεκαετίες δουλειάς και δράσης πάνω στα ζητήματα του δημόσιου χρέους, και, πριν από την Ελλάδα, είχε συμβάλει στις διαδικασίες λογιστικού και πολιτικού έλέγχου του χρέους σε χώρες της Λατινικής Αμερικής (Ισημερινός, Παραγουάη, Βραζιλία), της Ασίας (Ανατολικό Τιμόρ) καθώς και στο πλαίσιο οργανισμών όπως η Αφρικανική Ενωση. Χάρη σ’αυτήν την πλούσια διεθνή εμπειρία βρισκόταν σε προνομιακή θέση όχι μόνο για να συμβάλει στην έρευνα για τις αιτίες που οδήγησαν την Ελλάδα στα νύχια της ευρωπαϊκής και διεθνούς «χρεοκρατίας» αλλά και για να εκτιμήσει τις πολιτικές στρατηγικές που ακολούθησαν σ’αυτό το κομβικής σημασίας πεδίο οι πρωταγωνιστές της νέας ελληνικής τραγωδίας.

Η σημασία της μαρτυρίας του βρίσκεται ακριβώς εδώ. Από την σκοπιά του, αυτήν ενός εξωτερικού παίκτη που βρέθηκε όμως από την αρχή στην πρώτη γραμμή του μετώπου της ελληνικής κρίσης, είχε άμεση γνώση του τρόπου με τον οποίο προσέγγισε το θέμα του χρέους η πολιτική δύναμη που σύντομα αναδείχθηκε ως ο βασικός πρωταγωνιστής των εξελίξεων, ο ΣΥΡΙΖΑ και ειδικότερα ο ηγέτης του, ο Αλέξης Τσίπρας. Αυτό που αποκαλύπτει στο κείμενο που ακολουθεί, απόσπασμα μιας ευρύτερης αφήγησης που αξίζει να μεταφραστεί στα ελληνικά και να διαβαστεί ολόκληρη, είναι ότι η μετατόπιση στο θέμα του χρέους, από την αρχική θέση για διαγραφή και λογιστικό έλεγχο σε λογικές «συναινετικών» και παντελώς ανέφικτων όσο και ανιστόρητων λύσεων τύπου «συμφωνία του Λονδίνου 1953», δεν είναι κάτι που συνέβη όταν ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ την κυβερνητική εξουσία αλλά πολύ νωρίτερα, και πιο συγκεκριμένα την επαύριο των εκλογών της άνοιξης του 2012, όταν το κόμμα γίνεται αξιωματική αντιπολίτευση και τα ηγετικά του κλιμάκια αυτονομούνται από τον κομματικό οργανισμό και αρχίζουν ουσιαστικά να λειτουργούν ως «σκιώδη κυβέρνηση».