ΕΝΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟΣ ΕΡΩΤΑΣ, ΈΝΑΣ ΑΓΙΟΣ...

"Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΤΟΥ ΧΑΡΙΛΑΟΥ ΦΛΩΡΑΚΗ"

Του Γιάννη Τοπαλίδη 

ΕΝΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟΣ ΕΡΩΤΑΣ, 

ΈΝΑΣ ΑΓΙΟΣ, 

ΕΝΑΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΑΓΙΟΣ ΚΑΙ ΈΝΑΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΟΣ - ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΌΣ - ΠΟΙΗΤΉΣ ΚΑΙ ΥΜΝΟΓΡΆΦΟΣ.

Όσοι αδιαφορήσετε για την παρακάτω διήγηση θεωρώντας την παπαδίστικη, απλά θα χάσετε, διαιωνίζοντας την αμάθειά σας, τις προκαταλήψεις σας και την κακή διάθεση έναντι του πραγματικού έρωτα.

Χθες βράδυ ο παπάς μας,  μάς κάλεσε σε αγρυπνία (εσπερινός όρθρος και θεία λειτουργία) για να γιορτάσουμε την Παναγία Μυρτιδιώτισσα, την Αγία Θέκλα και τον Άγιο Σιλουανό Αθωνίτη. 

Θα σταθώ στον τελευταίο και πιο πρόσφατα αγιοκαταταχθέντα μοναχό Σιλουανό. 

Βιογράφος του Σιλουανού είναι ο γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ, ένας Ρώσος λόγιος ελληνομαθής Αγιορείτης ο οποίος έφτιαξε ένα πρωτοποριακό μοναστήρι στο Έσσεξ της Αγγλίας, τη μονή Τιμίου Προδρόμου. Μοναστήρι ορθόδοξο περίπου μικτό. Με καλόγερους και καλόγριες κυρίως Βρετανικής καταγωγής. Στις πρώτες σελίδες του συναξαριακού βιβλίου του Αγίου Σιλουανού, ο γέροντας Σωφρόνιος λέει ότι ο Σιλουανός, πριν μονάσει, αγάπησε ένα κορίτσι στη Ρωσία και προχώρησε μαζί του σε σχέση. Μάλιστα λέει κατά λέξη "έκαναν μαζί το συνηθισμένο", εννοώντας ότι ολοκλήρωσαν σωματικά τον έρωτά τους... 

Ώπα! Σέξ και αγιότητα;;; 

Ναι. Μάλιστα ο Άγιος Σιλουανός, έφυγε από τη σχέση για να γίνει μοναχός στην Ελλάδα, στη Μονή Αγίου Παντελεήμονος (Ρωσικό) Αγίου Όρους, όπου συχνά θυμόταν το κορίτσι με το οποίο είχε σχέση και προσευχόταν γι'αυτήν πολύ, επειδή την εξέθεσε. Όταν έμαθε ότι παντρεύτηκε, είχε χαρεί πάρα πολύ. 

Σκέψη πρώτη: επιτέλους... Ένας φυσιολογικός άνθρωπος στη χορεία των Αγίων. Όχι πλατωνιστής. Αλλά άγιος με όλη την οσιακή σημασία της λέξης. 

Μνήμη π. Βασιλείου Γοντικάκη...

Στο σύνδεσμο ΕΔΩ όλες οι αναρτήσεις του ΓΕΡΟΜΟΡΙΑ για τον π. Βασίλειο Γοντικάκη

_______________

Του Γιάννη Τοπαλίδη 

"Εάν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις..."

"ΥΠΆΡΧΕΙ ΘΕΌΣ; ΜΑ Ο ΘΕΌΣ ΟΎΤΕ ΥΠΆΡΧΕΙ, ΟΎΤΕ ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ... ΔΙΌΤΙ Ο ΘΕΌΣ ΕΊΝΑΙ ΠΈΡΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ..."

Δύο φοβερά λογοπαίγνια θεολογικά που μας έμαθε αυτή η εκπληκτικά φωτεινή προσωπικότητα. 

Ο πατήρ Βασίλειος, μάς έμαθε την αρχή του εμπειρισμού μέσα από την αποφατικότητα: ότι καμία αλήθεια δεν εξαντλείται μέσα σε μία διατύπωση... 

Όλοι εμείς οι οποίοι στην εφηβεία και τη νιότη μας, πνίξαμε την επαναστατικότητα μέσα στις απορίες μας, αναζητώντας δροσερό νερό να ξεδιψάσει η αγάπη που θέλαμε να διδαχθούμε και να ψηλαφήσουμε,  σήμερα χαμογελούμε γλυκόπικρα στο άγγελμα αυτό. 

Γοντικάκης... Τρυφερότητα, και αγκαλιά...

Ναι... Μας έμαθε την αγιότητα του Ασώτου μέσα από την ερμηνεία της παραβολής του Σπλαχνικού Πατέρα..  

Αχ βρε πάτερ Βασίλειε...

Μας έφυγες πλήρης ημερών... Αλλά χωρίς "διαδοχή". 

Μέσα σε 18 μήνες μας έφυγαν ο Ζηζιούλας, ο Γιανναράς, ο Αναστάσιος, ο Χρυσόστομος Σταμούλης κι ο Γοντικάκης. 

Λίγο πριν, ο COVID μας στέρησε τους δύο μεγάλους Σέρβους, τον Γιεφτιτς και τον Ράντοβιτς... 

Ορφανέψαμε για τα καλά... 

Αποτέφρωση και ταφή...

Αποτέφρωση και ταφή... Αξιοπρέπεια, αγάπη και τιμή.

Του Γιάννη Τοπαλίδη 

Πριν λίγους μήνες μας άφησε χρόνους η ιατρός που εκμαίευσε τις κόρες μου και επί έτη ήταν η γυναικολόγος της γυναίκας μου. Τυραννήθηκε από την κακιά αρρώστια της... Έφυγε γαλήνια. Το αναγγελτήριο της κηδείας της, μας προέτρεπε να προσελθουμε στο παρεκκλήσι του Α' Νεκροταφείου Δράμας για ένα τελευταίο αποχαιρετισμό. 

Η Λίνα εκείτετο μέσα στην εκκλησία. Ένας ιερέας έξω από την εκκλησία διάβαζε νεκρωσιμα τρισάγια επί τάφων, σε όσους το επιθυμούσαν . Η Λίνα πήγαινε αδιάβαστη. 

Δεν ήταν θρησκευόμενη, και προφανώς επέλεξε την αποτέφρωση. Εντούτοις πόνεσα για αυτή την έλλειψη μεγαλοψυχίας εκ μέρους ημών των χριστιανών... Πίστευε ή όχι η εκλιπούσα, είναι όμορφο να της διαβάσεις την αποστολική περικοπή του εκπληκτικού Παύλου 

"Παρακαλώ ίνα μη λυπήσθε καθώς και οι λοιποί, οι μη έχοντες ελπίδα" 

ή να της ψάλλεις το ποίημα του μέγιστου Άραβα ποιητή και φιλοσόφου Ελ Μανσούρ (Ιωάννου μοναχού Δαμασκηνού) 

"Ποία τοῦ βίου τρυφὴ διαμένει λύπης ἀμέτοχος; Ποία δόξα ἔστηκεν ἐπὶ γῆς ἀμετάθετος; Πάντα σκιᾶς ἀσθενέστερα, πάντα ὀνείρων ἀπατηλότερα· μία ῥοπή, καὶ ταῦτα πάντα θάνατος διαδέχεται. Ἀλλ᾿ ἐν τῷ φωτί, Χριστέ, τοῦ προσώπου σου, καὶ τῷ γλυκασμῷ τῆς σῆς ὡραιότητος, ὃν ἐξελέξω ἀνάπαυσον, ὡς φιλάνθρωπος."

Με αυτές τις σκέψεις και με αγάπη αποχαιρέτισα τη Λίνα, τη γιατρό μας, που της χρωστούσαμε πολλά, και εμείς, και ολάκερη η Δράμα. 

Αχ ρε δάσκαλε... Τέτοιο τέλος, μόνον εσύ...

Του Γιάννη Τοπαλίδη 

Αχ ρε δάσκαλε... Τέτοιο τέλος, μόνον εσύ...

"Και την ποθεινήν πατρίδα παράσχου μοι". 

Ιδού πώς το ζήτησε ο ίδιος πριν 30 χρόνια:

"...Θέλω τη στιγμή της τελευταίας μου πνοής να φεύγω με τη λαχτάρα του γυρισμού στην πατρίδα... Με το τρελό καρδιοχτύπι μιας ερωτικής προσμονής. Αυτό μόνο." 

("Τα καθ' εαυτόν" εκδ. Ίκαρος)

Ο Χρήστος Γιανναράς πέθανε, μας λέει η Βασιλική Νευροκοπλή, στα αγαπημένα του Κύθηρα, βράδυ, μιλώντας με φίλους, έχοντας από ώρα στρέψει τη συζήτηση στον Δ. Κουτρουμπή (το Καταφύγιο Ιδεών που διάβασα το 1987 γεμάτο ένταση και συγκίνηση για τον «ερημίτη της Βουλιαγμένης») που σφράγισε ανεξίτηλα και τη δική του πνευματική διαδρομή. 

Μιλούσε λοιπόν γι' αυτόν, όταν ξαφνικά σιώπησε, σήκωσε το χέρι του, έκανε το σταυρό του και έσβησε ανάμεσα στους φίλους.

Δεν μπορώ να σκεφτώ πώς θα μπορούσε να υπάρχει ευτυχέστερος και συνεπέστερος με το βηματισμό στη ζωή του θάνατος, για τον   «φρουρό της ελληνικής κοινωνίας» (κατά τον Κωστή Παπαγιώργη), τον Χρήστο Γιανναρά!