Κύριοι της Κυβέρνησης,
Παίρνουμε το θάρρος να σας απευθυνθούμε, να σας μιλήσουμε δημόσια. Ξέρουμε, δε θα μας ακούσετε. Γιατί εσείς στέκεστε πολύ ψηλά και εμείς είμαστε παιδιά που μεγαλώνουμε στο «πίσω μπαλκόνι της Δυτικής Αττικής» όπως πρόσφατα μας αποκάλεσε ο Πρωθυπουργός.
Εδώ στο «πίσω μπαλκόνι», οι μεγάλοι σηκώνονται νωρίς το πρωί και πάνε να βγάλουν ένα μεροκάματο, άλλοι είναι χρόνια άνεργοι και προσπαθούν να ζήσουν τις οικογένειές τους, προσπαθούν ακόμα να χαμογελάνε μπροστά στα παιδιά τους, μπροστά σ’ εμάς.
Εμείς τα παιδιά τρέχουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ για να κάνουμε τα δικά μας όνειρα πραγματικότητα.
Για να κάνουμε πραγματικότητα το όνειρο των γονιών μας, που είναι να μας δουν να ζούμε καλύτερα απ’ ότι έζησαν αυτοί.
Σε αυτόν τον αγώνα, είμαστε όλοι εμείς οι κάτοικοι του «πίσω μπαλκονιού». Βλέπετε, γεννηθήκαμε όλοι στο «πίσω μπαλκόνι» από εκεί που δεν βγαίνει ο ήλιος.
Γιατί στην πρώτη βροχή, όλοι μαζί φοβόμαστε για το μέλος της οικογένειάς μας που είναι στο δρόμο και που συχνά μετατρέπεται σε ποτάμι.
Γιατί στον πρώτο σεισμό, όλοι μαζί φοβόμαστε μη μας πλακώσει το σχολείο.