Αφορμή για το κείμενο αυτό ήταν η μελέτη μερικών χωροταξικών σχεδίων που έδειχναν πλήρη άγνοια για τις βασικές λειτουργίες των παραγωγικών δραστηριοτήτων που ήθελαν να ρυθμίσουν.
Στις περισσότερες χώρες του κόσμου οι χωροτάκτες είναι γεωγράφοι. Έχουν μάθει δηλαδή στοιχεία γεωλογίας, οικολογίας, ανθρωπολογίας, κοινωνιολογίας και άλλα. Στην Ελλάδα όμως οι χωροτάκτες είναι στην πλειοψηφία τους πολιτικοί μηχανικοί – πολεοδόμοι. Έτσι όσο και να θέλουν να ξεφύγουν από την τετράγωνη λογική του μπετατζή, τους είναι πολύ δύσκολο και η σκέψη τους είναι σε κουτάκια όπως τα κλουβιά που χτίζουν οι συνάδελφοί τους. Είμαστε άλλωστε από τις λίγες χώρες όπου ο σχεδιασμός κτιρίων μπορεί να γίνει από πολιτικό μηχανικό και όχι από αρχιτέκτονα.
Η τετράγωνη σκέψη του χωροτάκτη οδηγεί στον απόλυτο διαχωρισμό των χρήσεων γης. Οι κατοικίες γίνονται αντιληπτές ως υπνωτήρια και οι παραγωγικές δραστηριότητες είναι η καθεμία στον δικό της χώρο.
Έτσι θα δούμε στα Χωροταξικά Σχέδια των παράκτιων δήμων την απόδοση όλης της ακτής στην δόμηση, αυτήν την κατά παρέκκλιση εκτός σχεδίου δόμηση στη γεωργική γη αν κάποιος διαθέτει 4 στρέμματα. Το όραμα του πολιτικού μηχανικού – χωροτάκτη είναι να χτιστεί όλη η ακτή και να μοιάζει σαν τις ακτές της Αττικής ή της δυτικής Θεσσαλονίκης έως την Χαλκιδική, και σε μία ζώνη επιτρέπει μόνο εξοχικές κατοικίες. Εσωτερικά της ακτής μπορούν να ρυθμιστούν οι υπόλοιπες χρήσεις γης που δεν θα ενοχλούν την εξοχική κατοικία. Αλλά τα ελαιοτριβεία π.χ. πρέπει να είναι λίγα και μακρυά από οικισμούς. Ο χωροτάκτης αντί να σκεφτεί λύσεις για το πρόβλημα των αποβλήτων ή ακόμα καλύτερα πως αυτά να χρησιμοποιηθούν αντί να ρίχνονται ανεπεξέργαστα στο δίπλα ρέμα θέλει να καταργήσει τα παλιά ελαιοτριβεία και να βάλει στην θέση τους, ει δυνατόν, μία μόνο βιομηχανική μονάδα.
Αλλά και στις ορεινές περιοχές απαιτεί την ίδια ευταξία. Καθώς η κτηνοτροφία θεωρείται μία βρωμερή δραστηριότητα και καθώς η εμπειρία του πολιτικού μηχανικού – χωροτάκτη είναι κυρίως από αστικούς χώρους, η πρόταση στην οποία καταλήγει είναι η δημιουργία Κτηνοτροφικών Πάρκων. Να κάνουμε δηλαδή κάτι σαν αυτά που γίνονται στην προηγμένη Ολλανδία, όπου κυριαρχεί η ενσταβλισμένη κτηνοτροφία. Αλλού θα πρέπει να μένει ο κτηνοτρόφος, αλλού να παράγονται τα κτηνοτροφικά φυτά, και αλλού να μένουν τα ζώα που τα καταναλώνουν.
