Είναι “τέκνο της δικτατορίας” το άρθρο 16 του Συντάγματος;15/02/2024

ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

Στο προηγούμενο άρθρο μας, θέσαμε κριτικά, με τη μορφή ερωτημάτων, την επιλογή της κυβέρνησης να προχωρήσει σε νομοθετικές πρωτοβουλίες, χωρίς να περιλαμβάνονται κατά τρόπο σαφή στο πρόγραμμά της στις πρόσφατες διπλές εκλογές του 2023, προκαλώντας διχασμό στην ελληνική κοινωνία. Στη συνέχεια, εστιάζοντας στη νομοθετική πρωτοβουλία για τη δυνατότητα ίδρυσης-λειτουργίας ιδιωτικών-μη κρατικών πανεπιστημίων και επιχειρώντας να αντικρούσουμε τη θέση έγκριτων καθηγητών συνταγματικού δικαίου και αρμόδιων κυβερνητικών στελεχών, ότι το άρθρο 16 του Συντάγματος είναι χουντικής προέλευσης, ξεκινήσαμε μια ιστορική αναδρομή στις διατάξεις των Ελληνικών συνταγμάτων που αφορούν την οργάνωση της εκπαίδευσης, αναφερόμενοι αρχικά στα Συντάγματα της Ελληνικής Επανάστασης.


Στη συνέχεια τα Συντάγματα του 1844 (άρθρο 11) και του 1864 (άρθρο 16), επαναλαμβάνουν τη διαλεκτική ένταση μεταξύ δημοκρατικής/δημόσιας και φιλελεύθερης/ιδιωτικής εκπαίδευσης, με την προσθήκη της διάκρισης των βαθμίδων, καθώς εμφανίζεται για πρώτη φορά ο όρος “ανώτερη εκπαίδευση”, δεδομένης της ίδρυσης του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1837, χωρίς στην πράξη να υφίστανται ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Η τομή που επέφερε η πολύ σημαντική συνταγματική αναθεώρηση του 1911, απηχώντας τον βενιζελικό κοινωνικό φιλελευθερισμό και την παρουσία του σοσιαλιστικού χαρακτήρα αριστερού βενιζελισμού στα ζητήματα της εκπαίδευσης (άρθρο 16) είναι η συνταγματική καθιέρωση του υποχρεωτικού και δωρεάν χαρακτήρα της βασικής εκπαίδευσης, η οποία θα ολοκληρωθεί με την καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας στη συγκεκριμένη εκπαιδευτική βαθμίδα το 1917. Παράλληλα διατηρήθηκε η διαλεκτική ένταση μεταξύ δημοκρατικής/δημόσιας και φιλελεύθερης/ιδιωτικής εκπαίδευσης, δηλαδή η υποχρέωση του κράτους να παρέχει οργανωμένη, δημόσια και δωρεάν (βασική) εκπαίδευση και παράλληλα η δυνατότητα ιδιωτών να ιδρύουν εκπαιδευτικούς οργανισμούς.

Έχει σημασία εδώ να επισημανθεί ποιος ο ρόλος της ελληνικής αστικής τάξης, τα πρώτα 100 χρόνια του πολιτικού βίου του ελεύθερου ελληνικού κράτους και ποιος ο ρόλος της τα επόμενα 100 χρόνια, μέχρι και σήμερα. Εκεί βρίσκεται ένα από τα κλειδιά στην απάντηση της διατήρησης της διαλεκτικής σχέσης δημοκρατικής/δημόσιας και φιλελεύθερης/ιδιωτικής εκπαίδευσης και στη διακοπή αυτής στο επίπεδο της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης στο Σύνταγμα του 1975.

Η αποστολή της παιδείας στα ελληνικά Συντάγματα

Στα Συντάγματα της Β΄ Ελληνικής Δημοκρατίας (αβασίλευτης) του 1925 (άρθρο 21) και 1927 (άρθρο 23), επαναλαμβάνονται τα κεκτημένα της αναθεώρησης του 1911 αναφορικά με την εκπαίδευση, που ορίζεται ως υποχρεωτική δημόσια και δωρεάν στο στάδιο της βασικής, τη σχέση μεταξύ δημόσιας-ιδιωτικής εκπαίδευσης. Προστίθενται όμως, υπό την επιρροή των σοσιαλιστικών ιδεών (Αλέξανδρος Παπαναστασίου), οι σκοποί κοινωνικού-δημοκρατικού χαρακτήρα της εκπαίδευσης (ιδίως σ’ εκείνο του 1925) αλλά και η, συγκεντρωτική-αποφασιστικού χαρακτήρα του κράτους, αρμοδιότητα αναφορικά με τα εκπαιδευτικά προγράμματα.

Τόσο το σχέδιο του Συντάγματος του 1948 (άρθρο 9), όσο και το Σύνταγμα του 1952 (άρθρο 16), διατηρούν τη διαλεκτική ένταση δημοσίου-ιδιωτικού χαρακτήρα της εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες. Στο κλίμα της εποχής, ορίζουν το σκοπό της εκπαίδευσης, αντικαθιστώντας όμως την κοινωνιοκεντρική αποστολή σοσιαλιστικής προέλευσης, με το σχήμα του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού. Ο ελληνοχριστιανισμός στον Σπυρίδωνα Ζαμπέλιο, δημιουργό του σχήματος, στα μέσα του 19ου αιώνα, έχει το νόημα της αντίθεσης στην αποικιακού χαρακτήρα αντίληψη του δυτικού ιμπεριαλισμού, μέσα από την ανάδειξη της ελληνορθόδοξης πολιτισμικής ταυτότητας των Ελλήνων, ήδη διαμορφωθείσα την περίοδο του ύστερου Βυζαντίου, οπότε και έχει την αφετηρία του ο Νέος Ελληνισμός σύμφωνα με τον ιστορικό Νίκο Σβορώνο.

Στη μετεμφυλιακή Ελλάδα, το σχήμα του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού, σε μια τελείως διαφορετική συγκυρία – έχοντας ως προηγούμενο τις διανοητικές αντιπαραθέσεις ήδη από την περίοδο του Μεσοπολέμου – διαστρεβλώνεται το ιστορικό νόημά του, λαμβάνοντας το χαρακτήρα του απολογητισμού του “κράτους των εθνικοφρόνων” και της αντίθεσης στον μαρξισμό-ιστορικό/διαλεκτικό υλισμό.

Ποιος θα μας προστατέψει από τους «τεχνοκράτες»;

Θάνος Καμήλαλης

H απόφαση του ιταλού προέδρου, Σέρτζιο Ματαρέλα, να απορρίψει τον ευρωσκεπτικιστή οικονομολόγο Πάολο Σαβόνε για υπουργό Οικονομικών της χώρας, προκάλεσε αντιδράσεις, αλλά και επευφημίες. Μερικοί εκ των χειροκροτητών μάλιστα, φαίνεται ότι οραματίζονται κάτι παραπάνω: Δικλείδες «ασφαλείας», διατήρησης του status quo, προκειμένου να αποφευχθούν στο μέλλον πιθανά «ατυχήματα», ήτοι απρόβλεπτες δημοκρατικές επιλογές, δυνητικά απειλητικές προς το σύστημα.

του Θάνου Καμήλαλη

Από την αρχή της κρίσης παρατηρείται μία έντονη προσπάθεια αποπολιτικοποίησης της πολιτικής. Η επικυριαρχία των οικονομικών ζητημάτων, πολύπλοκων και δυσπρόσιτων για τους απλούς πολίτες, η απώλεια της εμπιστοσύνης στα πολιτικά κόμματα και τους δημοκρατικούς θεσμούς και πάνω απ' όλα η λυσσαλέα προσπάθεια να επιβληθούν «μεταρρυθμίσεις» που πλήττουν τα μεσαία και χαμηλά στρώματα της κοινωνίας οδήγησαν και στην περικοπή των δημοκρατικών εξουσιών. Το πρόβλημα, όσων επιβάλλουν, επικροτούν ή απλά απολαμβάνουν τις ασκούμενες πολιτικές, είναι απλό. Πώς μπορούν αυτές να συνεχίζονται, να προστατεύονται και να μην αμφισβητούνται, όταν στρέφονται ξεκάθαρα ενάντια στο συμφέρον των πολλών; Και, μολονότι υποστηρίζονται από την συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ, πώς προλαμβάνεται ή αντιμετωπίζεται ένα «ατύχημα»;

Μέχρι ενός σημείου, τα συστημικά προβλήματα αντιμετωπίζονται με την υφαρπαγή της ψήφου (βλ. αντιμνημονιακός Σαμαράς, 2012), με την «συνέτιση» των αντιφρονούντων και τη χρήση σκληρών εκβιασμών (ΣΥΡΙΖΑ 2015), ή απλά, με την άρνηση του δικαιώματος του λαού στην επιλογή (αποτυχημένο δημοψήφισμα Παπανδρέου, δημοψήφισμα 2015). Μια φράση που ακούγεται συχνά, κυρίως την τελευταία περίοδο, το «οι θυσίες του ελληνικού λαού πιάνουν τόπο», είναι χυδαία. Η «θυσία» υπονοεί την ελεύθερη βούληση του θυσιαζόμενου να κάνει κάτι δύσκολο ή βλαβερό για τον εαυτό του, με στόχο την επίτευξη ενός μεγαλύτερου καλού. Αλλά αυτή η ελεύθερη βούληση, αφενός δεν υπήρξε ποτέ, αφετέρου μοιάζει στόχος των δήμιων να μην υπάρξει στο μέλλον.

Λίγο μετά τα γεγονότα στην Ιταλία, ο Ευάγγελος Βενιζέλος δημοσίευσε ένα άρθρο του στο «Βήμα» με τίτλο «Ποιος δικαιούται να προστατεύσει τον λαό από τις επιλογές του; Το ιταλικό παράδειγμα». Το κεντρικό επιχείρημα του, μολονότι κρυμμένο πίσω από την χαρακτηριστική ευφράδεια του πρώην αντιπροέδρου, υπουργού και προέδρου του ΠΑΣΟΚ, είναι ανατριχιαστικό: Η συνταγματοποίηση της θέσης της χώρας στην Ευρωζώνη, του ευρώ, της λιτότητας. Μετά την εξιστόρηση των γεγονότων στην Ιταλία, ο Βενιζέλος γράφει:

«Το πρωτεύον ζήτημα είναι το πώς αντιμετωπίζουν οι σύγχρονες ευρωπαϊκές δημοκρατίες επιλογές που κάνουν τα εκλογικά τους σώματα, δηλαδή οι λαοί τους, και οι οποίες είναι υψηλού ρίσκου και μπορεί να προκαλέσουν μεγάλη βλάβη της εθνικής οικονομίας ή ακόμη και των θεσμών και των εγγυήσεων της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Πιο πρακτικά, το ερώτημα είναι ποιος, πώς και μέχρι ποιου σημείου μπορεί να αντιταχθεί σε επιλογές της εκλογικής πλειοψηφίας, δηλαδή σε επιλογές δημοκρατικές, αλλά προφανώς συγκυριακές.»

Με απλά λόγια, εδώ ο Βενιζέλος αναζητεί έναν θεσμό που θα μπορεί να εναντιωθεί και να ακυρώσει μία πιθανή δημοκρατική επιλογή για έξοδο από την Ευρωζώνη ή την Ευρωπαϊκή Ένωση, ή έστω για μια κυβέρνηση που θα εναντιωθεί στις πολιτικές του ευρωπαϊκού κατεστημένου.

«Τυφλή» ναι, «κουφή» όχι…

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Στο πρώτο Μνημόνιο, στο άρθρο 14, παράγραφος 5, διαβάζουμε:

«Με την παρούσα ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία (…)» 

Ας πάμε στο Σύνταγμα τώρα. Στο άρθρο 28, παράγραφος 2, περιγράφεται ο τρόπος με τον οποίο ψηφίζονται από τη Βουλή συμφωνίες – όπως το Μνημόνιο – που μεταφέρουν σε τρίτους αρμοδιότητες του Συντάγματος:

«(…) μπορεί να αναγνωρισθούν, με συνθήκη ή συμφωνία, σε όργανα διεθνών οργανισμών αρμοδιότητες που προβλέπονται από το Σύνταγμα. Για την ψήφιση νόμου που κυρώνει αυτή τη συνθήκη ή συμφωνία απαιτείται πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών». 

Στο ίδιο άρθρο, παράγραφος 3, περιγράφεται ως όρος σύμφωνα με τον οποίο η Βουλή προχωρά σε περιορισμούς ως προς την άσκηση της εθνικής της κυριαρχίας ότι αυτό

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στον ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟ του «φύλου χωρίς ταυτότητα» ! Συμμετέχουμε όλοι στη δημόσια διαβούλευση έως 12.6.17

Η Κυβέρνηση επιχειρεί να θεσμοθετήσει ακόμη μια παράλογη και παρά φύση κατάσταση, τη λεγόμενη “Ταυτότητα Φύλλου”. Δηλαδή με μια απλή δήλωση ενώπιον της δικαστικής αρχής, να αναγνωρίζεται από το κράτος και την κοινωνία: ο άνδρας ως γυναίκα και η γυναίκα ως άνδρας. Χωρίς ψυχιατρική εξέταση, χωρίς χειρουργική επέμβαση. Δεν λαμβάνεται υπόψη καθόλου το βιολογικό φύλλο, αλλά αποκλειστικώς και μόνο το “πως αισθάνεται” κάθε άτομο.

Αν λ.χ το παιδί μας είναι κορίτσι, αλλά αισθάνεται δυναμικό σαν αγόρι, αντί να ενισχυθούν τα χαρίσματά του μέσα από το φύλο του, το νομοσχέδιο δίνει τη διάστροφη λύση να δηλωθεί ότι είναι αγόρι !

Ποιοί είναι οι 20 παραλογισμοί ;

1. Το Σύνταγμα της Χώρας μας γνωρίζει μόνο δύο βιολογικά φύλλα στα άρθρα 4 παρ. 1 και 116 παρ. 2 Σ. Άλλη μια χυδαία Συνταγματική καταπάτηση του στα χρόνια των Μνημονίων που προσβάλει τα Χρηστά ήθη.

2. Παραβιάζει τη ανθρώπινη φύση ! Κανείς δεν μπορεί να αναλάβει την ευθύνη για τις μακροχρόνιες επιπλοκές στην σωματική και ψυχική υγεία των ατόμων που θα αλλάξουν φύλο και ειδικά στη μετεφηβική ηλικία. Όταν αυτές οι ασθένειες θα εκδηλωθούν, οι υποστηρίζοντες το παρόν Ν/Σ, θα αποποιούνται οποιαδήποτε αστική και ποινική ευθύνη , όπως έγινε και με σωρεία άλλων αντισυνταγματικών νόμων !

3. Κινδυνεύει η Δημόσια και Κρατική Ασφάλεια: Δεν θα παρακολουθούνται από τις αρμόδιες Αρχές με την ίδια ταχύτητα και αποτελεσματικότητα όσοι τελούν υπό καθεστώς επιτήρησης λόγω ασύλου, απέλασης ή ποινικών εκκρεμοτήτων. Ο Αμπτούλαχ γίνεται Μαρία, για όσο διάστημα χρειάζεται να δράσει με φονταμενταλιστικούς πυρήνες στη Χώρα μας.

4. Κακοποιά στοιχεία μπορούν να εκμεταλλευτούν την αλλαγή φύλου για έκνομες ενέργειες, τρομοκρατικούς σκοπούς, παραπλάνηση των συναλλαγών, δεδομένου ότι θα αργεί η διασταύρωση των στοιχείων τους στους ελέγχους.

5. Καταλύεται η ασφάλεια στις συναλλαγές : Το Εθνικό Ποινικό Μητρώο, Εθνικό Κτηματολόγιο, ΕΛΑΣ, ΤAXIS, ΥΠΕΣ, ΥΠΕΘΑ, ΔΙΑΣ, ΕΦΚΑ, Δασολόγιο, Τειρεσίας, Κοινωφελείς Οργανισμοί κλπ πώς θα γνωρίζουν για τον “νέο συναλλασσόμενο” αφού η αλλαγή φύλου υποτίθεται ότι είναι απόρρητη ;

6. Με μια απλή δήλωση, με δυνατότητα μεταγενέστερης ανάκλησης, θα μπορούν οι νέοι να αποφύγουν τη στράτευση.

Γιώργος Κασιμάτης : Θέλουν αναθεώρηση για νομιμοποίηση εκτροπών

Την  άποψη ότι η αναθεώρηση του Συντάγματος σε μία χώρα που η εθνικής της κυριαρχία έχει  κουρελιαστεί από τις επιβολές των δανειστών, είναι άνευ νοήματος , διατύπωσε ο Συνταγματολόγος Γιώργος Κασιμάτης , μιλώντας στον 9.84.

 Ειδικότερα δε, όπως είπε η προτεινόμενη σε διάλογο αναθεώρηση με το σχέδιο Κατρούγκαλου, ουσιαστικά είναι σε συνέχεια των απαιτήσεων των δανειστών να κανονικοποιήσουν  , ότι αντισυνταγματικό έχουν επιβάλει , από την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας μέχρι την υφαρπαγή της κυριαρχίας μας, στο όνομα του δανεισμού. 

Τ’ αντίμετρα

Πέτρος Αργυρίου

Αποτελούν νεολογισμό του νεολογισμού ισοδύναμα κι αποτελούν μέρος μιας χυδαίας προπαγάνδας που επιχειρεί λεκτικά μόνο να χρυσώσει το δηλητηριώδες χάπι που οι μνημονιακές κυβερνήσεις συνταγογραφούν στον ελληνικό πληθυσμό.

Είδαμε τι θα συμβεί στον σημερινό συνταξιούχο που η σύνταξη του έχει ήδη κατακρεουργηθεί και έφθασε μετά από συνεχείς περικοπές στα 700, ζώνη στην οποία ανήκουν οι περισσότεροι μεσοαστοί του παρελθόντος.

Όπως καταδείξαμε, το 2019 η σύνταξη του θα φθάσει στα 530 ευρώ, ζώνη φτωχοποίησης σε μια χώρα που το κατά κεφαλήν εισόδημα του μέσου Έλληνα καταρρακώνεται με το κόστους ζωής παραδόξως να αυξάνεται σε όλα τα επίπεδα, φαινόμενο που οφείλεται στην πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης εντός ενός σκληρού νομίσματος.

Ας πάρουμε το ιδανικό παράδειγμα συνταξιούχου με το ιδανικό παράδειγμα αντιμέτρων: Ένας μαγκούφης αυτοεξυπηρετούμενος γέρος με δικό του σπίτι χωρίς άλλο σπιτικό οικογένειας άνεργου παιδιού του να συντηρήσει.

Ιδανικά Αντίμετρα; Πανηγυρική κατάργηση του ΦΠΑ σε βασικά είδη κατανάλωσης. Όχι μείωση αλλά κατάργηση του ΦΠΑ. 0%

Με τις βεβαρυμμένες υποχρεώσεις και με αιματηρή οικονομία, ο γέρος καταφέρνει να εξοικονομεί 200 ευρώ το μήνα με κάποιον μαγικό τρόπο.

Γλυτώνοντας σε αυτά τον ΦΠΑ, κερδίζει 47 ευρώ από το κόστος επιβίωσης.

Με άλλα λόγια, στην πιο ιδανική των περιπτώσεων, το «μηδενικό δημοσιονομικό κόστος» είναι η απώλεια μηνιαίου εισοδήματος 123 ευρώ, κι ετησίου 1400 ευρω…

Πώς αλλάζει το «κλίμα»

ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ | 12 Sep 2016

Σ​​κεφτόμαστε και μελετάμε, ο καθένας με τον τρόπο του και τις δυνάμεις του, το ένα και πρώτο πρόβλημα του κοινού μας βίου στην Eλλάδα σήμερα: Tην καταστροφή της ζωής των περισσότερων από μας, αποτέλεσμα της συντελεσμένης από χρόνια κατάρρευσης του πολιτικού μας συστήματος.

Oι αυτουργοί της καταστροφής, παρά τα πασίγνωστα και προφανέστατα κοινωνικά τους εγκλήματα, συνεχίζουν να εξουσιάζουν ολοκληρωτικά (στην κυριολεξία) τη χώρα – είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση.

Mε τις στρατιωτικές δικτατορίες ή με μια ξενική εισβολή και κατοχή οι δυνατότητες να ξεπηδήσει λαϊκή αντίσταση υπάρχουν πάντοτε. Στον «ολοκληρωτισμό με το βαμβάκι» της κομματοκρατίας, τον στυγνότερο του είδους, τέτοιο ενδεχόμενο δεν υπάρχει.

(Nα εικονογραφήσω τον «ολοκληρωτισμό με το βαμβάκι»: Mια αποκαλυπτική, πριν από λίγες εβδομάδες, ακούσια παραδρομή - απροσεξία - αβλεψία περιώνυμου νομικού, σε άρθρο του που εξηγούσε τους λόγους για τους οποίους το Σύνταγμα της Eλλάδας πρέπει να αποκλείει την προσφυγή με δημοψηφίσματα στην ετυμηγορία του λαού. Tο σκεπτικό του ήταν: «Θα μπορούσε ποτέ με δημοψήφισμα να καταργηθεί η αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες ή να καθιερωθεί το σύμφωνο συμβίωσης;». Που σε απλά ελληνικά σημαίνει: «Eίμαστε κάποιοι που ξέρουμε καλύτερα από τον λαό ποιο είναι το καλό και ωφέλιμο για τον λαό, εμείς λοιπόν αποφασίζουμε και νομοθετούμε, δεν χρειαζόμαστε τη γνώμη του βυθισμένου σε σκοταδισμό και σε προλήψεις όχλου»).

Τόξα, βέλη και φαρέτρες

(Επενδυτής, 28/9/2013)

Στον ενδιάμεσο χώρο υπάρχει ο παράδοξος διαγκωνισμός και ανταγωνισμός στην πασαρέλα της συνταγματικότητας και της δημοκρατικότητας. Είναι ένας πολιτικά περιττός ανταγωνισμός. Ιδιαίτερα στις συνθήκες εκτάκτου ανάγκης που έχει επιβάλει η κρίση. Τόσο η δημοκρατία, στην έστω θολή της σύλληψη, όσο και το σύνταγμα βρίσκονται υπό μερική αναστολή. Τα «τόξα» που με πάθος υπερασπίζονται τα κόμματα έχουν τόσο περιοριστεί εκ των πραγμάτων, ώστε μερικές φορές είναι ζήτημα αν περιλαμβάνουν οποιονδήποτε άλλο εκτός από την τρόικα. Εδώ και τρία χρόνια δεν έχει ψηφιστεί νομοσχέδιο από τη Βουλή που να μην έχει την έγκρισή της. Το κοινοβουλευτικό «τόξο» έχει περιορίσει την ελαστικότητά του τόσο, ώστε κανένα «βέλος» του δεν υπερβαίνει το όριο των μνημονίων...

Το ίδιο λίγο πολύ ισχύει για τη δημοκρατία, που παρακολουθεί με βραδύτητα τις κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές αλλαγές. Στη μνημονιακή Ελλάδα έχουν επιβληθεί συνταγματικά αδιανόητοι περιορισμοί στο δικαίωμα της ιδιοκτησίας εν ονόματι του χρέους, αλλά την ίδια στιγμή όποιος τολμά να ψελλίσει προτάσεις για τον αναγκαίο έλεγχο της μεγάλης ιδιοκτησίας σε στρατηγικούς κλάδους της οικονομίας πέφτει στο τείχος της «συνταγματικής νομιμότητας», που αναστηλώνεται αλά καρτ...

ΚΙΜΠΙ

(ΟΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ)

Δεν ξέρω ποιος γλωσσολογικός συνειρμός έχει επιβάλει αυτή τη διασκεδαστική -αλλά συνάμα εκνευριστική- συζήτηση για το ποιος περιλαμβάνεται στο «δημοκρατικό ή το συνταγματικό τόξο» και ποιος όχι. Αν η πηγή είναι η Ευκλείδειος Γεωμετρία, υποθέτω ότι ο συμβολισμός σχετίζεται με τη διάταξη των κοινοβουλευτικών εδράνων σε ημικύκλιο. Γεωμετρικά, πράγματι το εγχώριο κοινοβουλευτικό ημικύκλιο είναι ένα τόξο, ήτοι ένα κομμάτι της περιφέρειας του κύκλου. 

Εγρήγορση (για τα εγέρθητου)…

Σεπτεμβρίου 24, 2013 από seisaxthiablog

Τι είναι το «δημοκρατικό τόξο»; τίποτε άλλο από μια ακόμα μπουνταλοειδή προσπάθεια του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου να τσουβαλιάσει σε έναν ντορβά

μνημονιακές και αντιμνημονιακές δυνάμεις,

αποενοχοποιώντας τις πρώτες απ’ τις ευθύνες τους για την άνοδο του νεοφασισμού κι ενοχοποιώντας τις δεύτερες σε συνενοχή με μιαπολιτική που κατά τα άλλα αντιμάχονται.

Με έναν λόγο: κουίσλιγκ και παλικάρια να γίνουμε μαλλιά κουβάρια.

Τι σχέση με τον αντιφασιστικόν αγώνα μπορούν να έχουν τα κόμματα (Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ) των οποίων η πολιτική, οδηγώντας τον λαό στην εξαθλίωση, τροφοδοτεί το φασιστικό μόρφωμα;

Περί συνταγ-ματικού τόξου

Του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΗ

Ελευθεροτυπία 22-9-2013

Αυτός που εισήγαγε τον αφελή όρο «συνταγματικό τόξο» θα πρέπει να λάβει το βραβείο Λαζαρίδη. Τι σημαίνει «είμαι εντός συνταγματικού τόξου»; Προφανώς σημαίνει ότι κινούμαι στο πλαίσιο που ορίζει το Σύνταγμα. Εάν αυτή είναι η απάντηση, τότε εκτός «συνταγματικού τόξου» κινείται η ίδια η Ν.Δ., αλλά και το ΠΑΣΟΚ, τα οποία άπαξ μηνιαίως ψηφίζουν αντισυνταγματικούς νόμους, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των επιστημονικών επιτροπών της Βουλής και των συνταγματολόγων.

Επομένως, τα ίδια τα κυβερνητικά κόμματα δεν τηρούν το Σύνταγμα. Διότι οι νόμοι που εισάγουν για κύρωση έχουν συνταχθεί από όργανα που δεν έχουν λάβει εντολή από τον ελληνικό λαό. Από την τρόικα. Εχοντας λοιπόν δεχθεί τα κόμματα αυτά τους όρους του Μνημονίου, έχουν ήδη τεθεί, εκ των πραγμάτων, εκτός συνταγματικού τόξου. Σωστά;

Εκτός όμως από τα μνημονιακά κόμματα, υπάρχουν και άλλα που αποδέχονται μεν τους συνταγματικούς κανόνες, αλλά δεν αποδέχονται την τήρησή τους, στην περίπτωση που αναλάβουν τη διακυβέρνηση. Το ΚΚΕ, στο πρόγραμμά του, έχει σαφώς διατυπωμένη τη θέση για τη δικτατορία του προλεταριάτου και φυσικά δεν αποδέχεται το αστικό συνταγματικό καθεστώς. Αρα κινείται και αυτό εκτός συνταγματικού τόξου; Σωστά;

Οι γερμανικές εκλογές και η εθνική μας ανεξαρτησία

Σεπτεμβρίου 22, 2013 από seisaxthiablog

του Δημήτρη Καλτσώνη

Οι γερμανικές εκλογές δίνουν την ευκαιρία να αναστοχαστούμε πάνω σε μια σειρά ζωτικής σημασίας ζητήματα. Το γεγονός ότι η προσοχή, όχι μόνο της Ελλάδας αλλά όλης της Ευρώπης, έχει στραφεί στις κάλπες που έχουν ήδη στηθεί καταδεικνύει αυτό που τα τελευταία χρόνια έχει διαγραφεί ολοένα και με μεγαλύτερη ευκρίνεια.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) αποτελεί μια ένωση τυπικά ισότιμων κρατών μελών. Στο βάθρο όμως των κρατών μελών στέκει η Γερμανία η οποία διαθέτει το 30% του ΑΕΠ της ευρωζώνης. Έχει επίσης μια δυναμική βιομηχανία που της δίνει ποιοτικό προβάδισμα έναντι των άλλων μελών, ακόμη και των αναπτυγμένων.

Τελικά, πίσω από την τυπική ισοτιμία των κρατών μελών υπάρχουν σχέσεις βαθιά ανισοτιμίας, ακόμη και εκμετάλλευσης μεταξύ των κρατών. Είναι τώρα πια προφανές ότι το εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας τρέφεται από τον παραγωγικό μαρασμό και την υποβάθμιση της Ελλάδας και άλλων χωρών. Το εμπορικό έλλειμμα και το χρέος της χώρας μας οφείλονται κατά βάση σε αυτό το θεμελιώδες γεγονός. Οι δανειστές μας, μαζί με τους εγχώριους ισχυρούς οικονομικούς και πολιτικούς κύκλους, ευθύνονται στην πραγματικότητα για το χρέος. Δανειζόμαστε επί δεκαετίες για να αγοράζουμε από τη γερμανική και αμερικανική ιδίως βιομηχανία(1).

Κυριαρχία της Γερμανίας

ΙΔΟΥ ΤΟ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ ΤΟΞΟ. ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: ΝΟΜΟΘΕΤΟΥΜΕ ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ!

ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ

«Νομοθετούμε εκτός Συντάγματος!»

Γράφει ο Πέτρος Κουσουλός 

Ηλεκτρονική αλληλογραφία-φωτιά η οποία εμφανίζει τον πρώην υπουργό Οικονομικών και ποινικά ελεγχόμενο για τον χειρισμό της διαβόητης λίστας Λαγκάρντ, Γιώργο Παπακωνσταντίνου, να ομολογεί την παράδοση του ελληνικού Συντάγματος στους δανειστές, αποκαλύπτει το e-reportaz.gr. Πρόκειται για e-mail το οποίο απέστειλε ο πρώην υπουργός στο τότε οικονομικό επιτελείο τον Μάρτιο του 2011, μια μόλις ημέρα μετά το Συμβούλιο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου συζητήθηκε το θέμα της επιμήκυνσης του ελληνικού χρέους.

Στο ηλεκτρονικό μήνυμα ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου εξηγεί στα επιτελικά στελέχη του ΥΠΟΙΚ τη μεγάλη νίκη που πέτυχε η Ελλάδα στο Συμβούλιο κορυφής και απροκάλυπτα εξαγγέλλει τη νομοθέτηση νέων δημοσιονομικών κανόνων«όπως θέλουμε εμείς, όχι απαραίτητα στο Σύνταγμα»!

«Δημοκρατικό τόξο είναι όποιος μας γουστάρει»

 Σεπτεμβρίου 20, 2013 από seisaxthiablog

Σταύρος Χριστακόπουλος

Επιτέλους, τα κόμματα του «δημοκρατικού τόξου» να αντισταθούν στον ναζισμό και να βάλουν στη θέση τους όσους απειλούν τη δημοκρατία. Αυτό είναι το «μότο» των ημερών, σε διάφορες παραλλαγές. Ποια αξία όμως έχει αν το «δημοκρατικό τόξο» είναι ιδιοκτησία του Χρύσανθου Λαζαρίδη;

Κατ’ αρχάς δεν είναι σαφές τι ακριβώς εννοούν όσοι έχουν λανσάρει και όσοι επικαλούνται το εν λόγω «τόξο». Λείπει ο ορισμός του, ο οποίος θα μας επέτρεπε να τοποθετηθούμε σαφώς έναντί του.

Αν με αυτόν εννοούν τα κόμματα που σέβονται το σύνταγμα σε επίπεδο αρχών, διακηρύξεων και πολιτικής πρακτικής, τότε γιατί ο συγκεκριμένος φίλος, σύμβουλος του πρωθυπουργού και επιλεγείς από τον ίδιο τον Σαμαρά ως βουλευτής επικρατείας εξαιρεί την αξιωματική αντιπολίτευση από το «δημοκρατικό τόξο»;

Το ότι ενδεχομένως στον πρωθυπουργικό σύμβουλο δεν αρέσουν τα μούτρα και οι ατάκες π.χ. της Ζωής Κωνσταντοπούλου είναι επαρκής λόγος για να θέτει… ο ίδιος, έτσι για το γούστο του, τον ΣΥΡΙΖΑ εκτός του «δημοκρατικού τόξου»; Λες και είναι το αμπέλι του παππού του;

Η ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ!

Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΓΕΡΜΑΝΟ-ΕΕ "ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ"!!!

H επιβολή δικτατορίας δεν χρειάζεται κατ'ανάγκηερπύστριες.

Η Ελλάδα δεν αποτέλεσε μόνο και συνεχίζει να αποτελεί , το μνημονιακό πειραματόζωο για τον μισθολογικό ,εργασιακό και κοινωνικό κανιβαλισμό όλης τηςευρωζώνης και της ΕΕ, ώστε πάνω στα κοινωνικά επρείπιά τους να σταθούν όρθιες οι πιο"ανταγωνιστικές" μερίδες του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και πρώτα απ'όλα το γερμανικό πολυεθνικό κεφάλαιο με επικυρίαρχη την ιμπεριαλιστική Γερμανία.

Η Ελλάδα σταδιακά αλλά όλο και πιο απροκάλυπτα, ωμά και κυνικά, μετατρέπεται σε ένα νέο ολοκληρωτικό καπιταλιστικό καθεστώς , πειραματόζωο επιβολής μιας νέας μεταμοντέρνας δικτατορίας σε όλη την ήπειρο.

ΕΥΡΩΖΩΝΗ ΚΑΙ ΕΕ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Η παραδοσιακή αστική εθνική κοινοβουλευτική δημοκρατία έχει ήδη, περίπου, εκμηδενισθεί σε επίπεδο ΕΕ και πολύ περισσότερο ευρωζώνης, αφού όλες οι κρίσιμες αποφάσεις, νομοθετικές ρυθμίσεις δημοσιονομικές και νομισματικές πολιτικές, υπερκαθορίζονται, ερήμην των εθνικών κοινοβουλίων των λαών,  από την ευρωπαϊκή πολιτική γραφειοκρατία, γνήσιο και αδίστακτο εκφραστή του ευρωπαϊκού πολυεθνικού κεφαλαίου. Άλλωστε, οι Συνθήκες κια οι οδηγίες της ΕΕ και της ευρωζώνης δεν συνιστούν πλαίσιο για την επιλογή πολιτικών αλλά επί της ουσίας αντιπροσωπεύουν πολιτικό πρόγραμμα και μάλιστα ακραίας νεοφιλελεύθερης κατεύθυνσης!

Κάλεσμα προς όσους δεν είναι μόνο ένας Αριθμός Φορολογικού Μητρώου

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Αυγούστου 5, 2013

Πήρα μια απόφαση:

Μου έχουν πάρει τη δουλειά, το μισθό, τη σύνταξη, την περίθαλψη και τόσα άλλα.

Δεν θα μου πάρουν και το σπίτι. Δεν θα μου πάρουν τη γη μου. Δεν θα μου πάρουν τη ζωή. Δεν θα αποφασίζουν για το πώς θα ζήσω, παραβιάζοντας όλα τα βασικά δικαιώματα του πολίτη, όπως ορίζονται, από διεθνείς διατάξεις, το Σύνταγμα, την Ηθική, τις Αξίες και τις Αρχές μας.

—————————

Η Ύπατη Αρμοστεία της Αυτοκρατορίας των Τραπεζιτών που 
παριστάνει την κυβέρνηση ανεξάρτητου κράτους προανήγγειλε, ανάμεσα σε άλλα “νέα” μέτρα, και την έναρξη των κατασχέσεων της περιουσίας.

Όλο και συχνότερα ακούς συμπολίτες να λένε “θα τους περιμένω με το δίκανο”.

Τα λόγια τέλειωσαν. Είναι η ώρα της πράξης και της αντίστασης.

Επικαλούμενοι το μόνο χρέος που έχουμε στην ιστορία μας, στους πατεράδες μας, στον διπλανό μας και στα παιδιά μας, το μόνο που μας μένει είναι να οργανωθούμε και να ενεργοποιήσουμε το δικαίωμα στην αντίσταση, όπως το ορίζει το άρθρο 120 παρ.4 του Συντάγματος:

Με άλλοθι την Χρυσή Αυγή πάνε να δέσουν ολόκληρο το λαό.

του Δημήτρη Καζάκη

Είναι πρωτοφανές αυτό που έγινε με τον κ. Δραγασάκη, ο οποίος εκτελούσε χρέη προέδρου του κοινοβουλίου, την περασμένη εβδομάδα. Ο κ. Δραγασάκης με σκοπιμότητα και δόλο προκάλεσε σύγκρουση με την Χρυσή Αυγή με μοναδικό σκοπό την κινητοποίηση των πιο αντιδραστικών διατάξεων του κανονισμού της Βουλής. Άρθρα (77-81) που η αριστερά και οι δημοκρατικές δυνάμεις σ’ ολόκληρη την μεταπολεμική πορεία αυτού του τόπου κατάγγελλαν ότι κατοχυρώνουν την αυθαιρεσία του προεδρεύοντος του κοινοβουλίου. Άρθρα που ποτέ ξανά – τουλάχιστον στην μεταπολίτευση – δεν χρησιμοποιήθηκαν στο κοινοβούλιο.

Μάλιστα ο κ. Δραγασάκης έφτασε στο σημείο να καλεί επανειλημμένα τον φρούραρχο της Βουλής να παρέμβει εναντίον βουλευτών. Αυτό δεν έχει συμβεί ούτε την εποχή των Ιουλιανών όπου οι καρεκλιές μεταξύ βουλευτών ήταν σχεδόν καθημερινό φαινόμενο.

Καταλαβαίνουμε τι έκανε ο κ. Δραγασάκης; Ζητούσε την επέμβαση ένστολων μέσα στο....

κοινοβούλιο. Μοναδικό γεγονός στα κοινοβουλευτικά χρονικά της χώρας. Και το έκανε κάποιος που εμφανίζεται ως αριστερός. Άραγε ποιο είναι το επόμενο βήμα; Να κληθεί η επέμβαση του στρατού;

Το περιστατικό ξεκίνησε όταν ο κ. Δραγασάκης αφαίρεσε τον λόγο από βουλευτή της Χρυσής Αυγής γιατί αποκάλεσε τον Αλέξη Τσίπρα Mister Alexis και την επερώτηση που κατάθεσε ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ ως «σούπα». Αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί και ακριβοδίκαιοι, οι αναφορές αυτές δεν δικαιολογούσαν την συγκεκριμένη αντίδραση του κ. Δραγασάκη.

Όμως έπρεπε πάσει θυσία να χρησιμοποιηθούν τα συγκεκριμένα άρθρα καταστολής της ελευθερίας του λόγου μέσα στο κοινοβούλιο κι έτσι χρειαζόταν να βρεθεί η κατάλληλη ευκαιρία. Και υπάρχει καλύτερη ευκαιρία από το να χρησιμοποιηθούν αντιδημοκρατικές πρακτικές και διατάξεις με άλλοθι την Χρυσή Αυγή;