Τάσος Μαντζαβίνος

ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΓΑΣ - ΠΡΟΣΩΠΑ – prosopa.art

Είναι οικουμενική πρακτική, γνωστή σε όλες τις εποχές και όλα τα έθνη, κεντρική σε όλες τις λαϊκές παραδόσεις, να τιμώνται ορισμένες εξέχουσες προσωπικότητες που έχουν αγωνιστεί για τη πατρίδα ως δικαιοσύνη, ελευθερία και αλήθεια, αντηχώντας τις προσπάθειες των λαών τους και την ιδιαίτερη ταυτότητά τους.

Αυτή η παράδοση κάθε άλλο παρά άγνωστη είναι στην Ελλάδα. Από την εποχή του Πλουτάρχου και νωρίτερα, μέχρι σήμερα, σ’ όλη τους την ιστορία, οι Έλληνες θεωρούσαν τον ακέραιο άνθρωπο και τον βίο του άξιο παρατήρησης, τιμής και μίμησης. Η εικόνα του προσώπου και ο παραδειγματικός βίος ομοεθνών και αλλόφυλων προκαλούσε τον νου και την καρδιά τους.

Ο παγκόσμιος ενωτικός χαρακτήρας του βίου των ηθικών προσώπων-προτύπων, ηρώων, άξιων τιμής και μίμησης υπερβαίνει μεν αλλά ενισχύεται- ενσαρκώνεται δε, από τα τοπικά παραδείγματα. Από αυτό γίνεται κατανοητό ότι όχι μόνο δεν είναι αντιφατική η σύζευξη εθνικού-διεθνικού αλλά όταν η διττή αυτή πραγματικότητα του γνήσιου ηρωισμού γίνει αντιληπτή μπορεί να εμπεδωθεί ως αποτελεσματική άμυνα απέναντι σε επιθέσεις βάρβαρης και στρεβλής δήθεν οικουμενικότητας όπως ο ιμπεριαλισμός και οι διάφορες μορφές του.

Η ενότητα “Πρόσωπα” έχει ως στόχο να δημιουργήσει και παρουσιάσει μια εικαστική σειρά από προσωπικότητες, που θεωρούνται τόσο από τους λαούς τους, όσο και σε διεθνές επίπεδο ως παράδειγμα, άξιο της τιμής, του θαυμασμού.

Επιλέξαμε σαν Έλληνες ζωγράφοι την δική μας οπτική γλώσσα της ελληνικής εικονογραφίας, έκφανσης της ορθόδοξης “θεολογίας του προσώπου”, βιώνοντάς την ως προνομιακό τρόπο έκφρασης, ικανό να ξεπερνά μέσω της ειλικρίνειας και της απλότητας, τα πολιτισμικά εμπόδια στην απεικόνιση και προβολή των ηρωικών αρχετύπων. Αρχέτυπα που ανάστησαν και από αυτά αναστήθηκαν τα έθνη της γης συντελώντας κατά περίπτωση στην αναγωγή της σε “Κόσμο”.

Η ιστοσελίδα με έργα του Γιάννη Γίγα: https://prosopa.art/

Ο Γιάννης Γίγας όπως τον παρουσιάσαμε σε παλαιότερη ανάρτησή μας ξεκίνησε από τα δεκατέσσερά του χρόνια να ασπάζεται τις ιδέες της γαλλικής και της ευρωπαϊκής επανάστασης στις τέχνες: το μοντερνισμό, τον ντανταϊσμό, το σουρεαλισμό και τα κινήματα Αντιτέχνης. 

Είναι Πετροπουλιώτης, γέννημα-θρέμμα των δυτικών προαστίων. Στο Περιστέρι συναντήθηκε με μια ομάδα, ελευθεριακών κομμουνιστών, έκανε στέκι του την πλατεία όπου γίνονταν πολύ ωραίες συζητήσεις. Ενημερωθήκαμε, όπως έλεγε για πολλά πράγματα, στρατευτήκαμε νωρίς, και λίγα χρόνια μετά κατέληξα αναρχοχριστιανός.

 Παλαιότερες αναρτήσεις στο ΓΕΡΟΜΟΡΙΑ για τον χρωμο-κράτη Γιάννη Γίγα

 http://geromorias.blogspot.com/search/label/%CE%93%CE%99%CE%93%CE%91%CE%A3

Γ. Γίγας: O διεθνούς φήμης Έλληνας… «χρωμοκράτης» μιλάει στην karfitsa

Για τον Δημήτρη Μυταρά

Του Σωτήρη Σόρογκα* από τον νέο Ερμή τον Λόγιο τ. 18 

Αρχίζοντας να γράφω, με συγκίνηση και αμηχανία, αυτά τα λόγια για τον κεκοιμημένο γλυκό μου φίλο και μεγάλο ζωγράφο Δημήτρη Μυταρά, σκέφτηκα την απροσδόκητη μοίρα, που καθορίζει τη ζωή μας, τα χρόνια που χάθηκαν τόσο γρήγορα, καθώς και την αθέατη οδύνη που μας συντροφεύει σιωπηλά.
Αμήχανος και μη γνωρίζοντας από πού να αρχίσω πρώτα τα εγκώμια, θυμήθηκα τα λόγια της κόρης μου, η οποία, όπως όλα τα παιδιά, διαισθάνονται καλύτερα τον χαρακτήρα των ανθρώπων:
Μπαμπά, όσο θυμάμαι το σπίτι μας στον Κουβαρά, ο Μυταράς ήταν ο καλύτερος άνθρωπος από όλους τους φίλους σου που έρχονταν εκεί. Μιλούσε μαζί μου με αληθινό ενδιαφέρον και πάντοτε μου έφερνε ξύλινα χρωματιστά παιχνίδια, σβούρες και σπιτάκια, εξηγώντας μου με υπομονή πώς να τα παίζω.
Έχει πάντοτε στο δωμάτιό της κι ένα τρυφερό έργο του με χρώματα παστέλ, που της χάρισε στα βαφτίσια της.
Όλοι τον αγαπούσαμε στη Σχολή και πρώτος ο δάσκαλός μας Γιάννης Μόραλης, ο οποίος τον είχε βοηθό ήδη από τα σπουδαστικά χρόνια. Αντιλήφθηκε αμέσως την ξεχωριστή προσωπικότητά του, τη δημιουργική του φύση, τις μεγάλες του εικαστικές ικανότητες, το υψηλό του ήθος, το οποίο υπήρχε πάντοτε σε κάθε έκφανση της ζωής του. Οι στενοί του φίλοι Γιώργος Καρτάλος και Φάνης Σιαντής, που είχαν την τύχη να τον βλέπουν αργότερα και όταν ζωγράφιζε, μου μιλούσαν για τον ακραίο θαυμασμό τους μπροστά στις απίστευτες ικανότητές του να δημιουργεί τους πίνακές του. Ο τρόπος που ζωγράφιζε θύμιζε και σ’ εμένα όσα γνώριζα για τον Πικασό, με τη βεβαιότητα στην κίνηση γραφής και οδηγό το ένστικτο, που γνώριζε μόνο του τί έπρεπε να κάνει.
Μεγάλος θαυμαστής του –πέραν του πλήθους των συλλεκτών– υπήρξε κι ο Γιώργος Σαββίδης, ο οποίος τον θαύμαζε επιπροσθέτως, όπως κι εγώ, για τα έξοχα κείμενά του, όπου, προλογίζοντας ενθέρμως εκθέσεις και βιβλία του, γράφει:
Αλήθεια, ζήλεψα την ηθική άνεση της παρρησίας με την οποία ο Μυταράς διατυπώνει απλά το καίριο.
Το ενδιαφέρον ερώτημα της συναντήσεώς μας, αν δηλαδή έχει το παρελθόν μέλλον, παρά το χαώδες του φάσματός του και την πολυσημία των εκδοχών του, παραμένει ένα ερώτημα με κρυφή και παιγνιώδη αναφορά. Δεν αποκλείεται, ωστόσο, να αναφέρεται και στον φυσικό αναπαλλοτρίωτο νόμο της συνεχούς επαναλήψεως.
Στο σημείο αυτό, ωστόσο, θα προσπαθήσω να εντοπίσω μορφές παρελθόντος που διεισδύουν ως συνέχεια μιας πνευματικής παραδόσεως με ελληνικά χαρακτηριστικά, όπως τα καταγράφει ο Δημήτρης Μυταράς, τόσο στα εξαιρετικώς ενδιαφέροντα κείμενά του, όσο και με την ίδια τη ζωγραφική του. Είναι φανερό, άλλωστε, ότι διακατείχετο κι αυτός απ’ τον «καημό της ρωμιοσύνης», όταν λέει με θλίψη:
Η βαυαρική σχολή με τον Όθωνα στοίχισε στους Έλληνες έναν αιώνα παραπλανημένης ζωγραφικής, η οποία ισοπέδωσε και εξαφάνισε τεράστια ταλέντα.

Ο ΣΤΟΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ….

(Μήπως να ρωτιούνται περισσότεροι ειδικοί…???)

Του Σταμάτη Σεκλιζιώτη

ΟΙ ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ…

Με ιδιαίτερη προσοχή διάβασα την αντίδραση του Ιδρύματος Ωνάση για τον Χριστουγεννιάτικο στολισμό της Βασ. Σοφίας, μέσω της εκπροσώπου του κ. Αφροδίτης Παναγιωτάκου, Διευθύντριας Πολιτισμού του Ιδρύματος και μετά τα αρνητικά σχόλια που διατυπώθηκαν.... (Βλ.: https://www.iefimerida.gr/…/hristoygenna-2019-enallages-fot…).

Στις περιπτώσεις αυτές και για να είσαι μια σταγόνα χρήσιμος..., το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να πεις τη γνώμη σου και η οποιαδήποτε αντεπιθετική διάθεση ας αφήνεται καλύτερα στο περιθώριο... Κριτική άποψη «ναι»…, αντεπιθέσεις «όχι» (και δεν ωφελούν άλλωστε…!!).

Δεν μπορεί κανείς να χρεώνει κακές προθέσεις σε κανέναν, όταν προσφέρεται (με τα λεφτά του...) για κάτι το διαφορετικό και το ξεχωριστό από τα τετριμμένα, για κάτι που θα χαροποιεί γιορταστικά τους πολίτες (στον βαθμό που θα το πετύχει βέβαια...)... Σίγουρα όμως, η κοινή γνώμη και άνθρωποι με άποψη, συχνά επιχειρούν να "συμβουλέψουν", να "κατευθύνουν", να "διορθώνουν" αν θέλετε, κάποιες επιλογές του/της χορηγού και εκεί σημαντικό ρόλο παίζουν από τη μια η διάθεση του χορηγού να ακούσει και από την άλλη της Δημοτικής Αρχής να ζητήσει ή να αποδεχθεί προσαρμογές και όλοι τους να σέβονται την κοινή γνώμη, ιδιαίτερα όταν αυτή δείχνει έντονη «δυσαρέσκεια» για κάποια πράγματα και ας είναι ίσως πολύ λιγότερο σπουδαία από τα σημαντικότερα ζητήματα της καθημερινότητας τους...

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ Ο ΣΤΟΛΙΣΜΟΣ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΠΡΟΣΟΧΗ….

Ο Χριστουγεννιάτικος στολισμός στην πόλη όντως είναι κάτι το όμορφο, το ψυχολογικά θεραπευτικό, το τουριστικό και κυρίως το ξεχωριστό από την υπόλοιπη χρονιά, με τη δική του σημασία και τα βαθύτερα μηνύματα για εμάς τους Χριστιανούς, αλλά και μια αναγκαία διεγερτική «εμπορική» ορμόνη απαραίτητη στις μέρες αυτές..…

Θέλει όμως πολύ προσοχή όταν μια πρόταση «αστικής γιορταστικής διακόσμησης» την προτείνουμε (σερβίροντας την αρέσει δεν αρέσει…) από έναν ή δύο αναγνωρισμένους «φωτιστές» ειδικούς του είδους, την εφαρμόζουμε, δαπανούμε γι’ αυτή και ερχόμαστε να τη στηρίξουμε με το «ντε και καλά», ότι είναι η καλύτερη και η μοναδική που θα μπορούσαμε να είναι….., κατασκευάζοντας παράλληλα αφηγήματα «υπέρ» της και απορρίπτοντας εν ψυχρώ ή ειρωνευόμενοι (εμμέσως πλην σαφώς) «παραδοσιακές» έννοιες όπως τα αγγελάκια, τα αστεράκια, η το γιορταστικό οικογενειακό τραπέζι και το κάθε «οικείο» του πολίτη, του βαθιά επηρεασμένου και μαθημένου «αλλιώς» από γενιά σε γενιά (και άρα σεβαστό το "θέλω" του…)….

Η όποια «φωτιστική» καινοτομία στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ είναι πάντα αξιοπρόσεκτη, αλλά ούτε τα αγγελάκια κατάργησε ούτε τα χριστουγεννιάτικα δένδρα, ούτε τον οικείο φωτισμό στους πολίτες…. Αντίθετα η καινοτομία ξεπήδησε μέσα απ’αυτά και τα προσέδωσε μια άλλη καλλιτεχνική έλξη αλλάζοντας το design, τα μεγέθη, την κίνηση, τη διάταξη και τους φωτεινούς χρωματισμούς, τις εντάσεις και τους συνδυασμούς, αλλά παραμένοντας αγγελάκια….

Ο φωτισμός των κτιρίων (προσόψεις, εσοχές, περιγράμματα, όγκοι…) είναι επιλεκτικός ανάλογα με τον αρχιτεκτονικό ρυθμό και την αισθητική ή την συμβολική αξία, αλλά και αρμονικά συνδυαστικός… (Τοπόσημα, Μνημεία, Διατηρητέα, κλπ, απαιτούν "μελέτη φωτισμού" σε συνδυασμό με παράλληλη γνώση... περί την αισθητική και την ατομική αρχιτεκτονική κάθε στοιχείου και του περιβάλλοντος χώρου...).

Πώς η τέχνη εξασκεί το μυαλό μας;

H τέχνη διευρύνει τους ορίζοντες του νου και εξασκεί το μυαλό. Αυτό υποστηρίζουν οι επιστήμονες, προτρέποντας τους πολίτες να επισκέπτονται εκθέσεις και να συνομιλούν με ανθρώπους που δραστηριοποιούνται στο χώρο. Αναμφισβήτητα ο πολιτισμός συντελεί στην εξέλιξη της κοινωνίας μας. Όλοι γνωρίζουμε λίγα πράγματα για την ιστορία της Μόνα Λίζα, ενώ πάνω κάτω ξέρουμε τα βασικά γνωρίσματα του Πάμπλο Πικάσο. Μπορεί ωστόσο η επιστήμη να μετρήσει την επίδραση της τέχνης στη ζωή μας;

Η απάντηση είναι «ναι». Νέα μελέτη του πανεπιστημίου του Westminster αποδεικνύει πως το επίπεδο του άγχους των συμμετεχόντων σε μια έκθεση μειώθηκε μετά την επίσκεψη τους στη γκαλερί. Πιο συγκεκριμένα, έπειτα από 35 περίπου λεπτά περιήγησης στο μουσειακό χώρο, η κορτιζόλη στον οργανισμό τους-μια ουσία η οποία ευθύνεται για το στρες- μειώθηκε αισθητά. Πολλές από τις σύγχρονες ασθένειες προέρχονται από το άγχος, το οποίο προκαλεί απώλεια μνήμης, αδυναμία για συγκέντρωση και πολλά άλλα προβλήματα.

Τι επισημαίνουν οι επιστήμονες για την επίδραση της τέχνης στη ζωή μας;

Ο νευροεπιστήμονας Oshin Vartanian από την άλλη, αφού εξέτασε τα συμπεράσματα δεκαπέντε ερευνών, εξήγησε πως συγκεκριμένα τμήματα του εγκεφάλου μας τα οποία σχετίζονται με την ευχαρίστηση και τα θετικά συναισθήματα, ενεργοποιούνται όταν ο άνθρωπος ασχολείται με την τέχνη ακόμα και αν δεν την κατανοεί σε βάθος. Άλλωστε για να απολαύσει κανείς μια έκθεση ζωγραφικής για παράδειγμα δεν χρειάζεται να έχει πτυχίο πολιτισμικών σπουδών.

Γιάννης Γίγας: Αγιογραφώντας πρότυπες μορφές του αντιαποικιοκρατικού Αγώνα

συνέντευξη στον Σταμάτη Μαυροειδή

Η συνέντευξη με τον ζωγράφο Γιάννη Γίγα έγινε στον Πολιτιστικό Χώρο «Φραντσίσκο ντε Μιράντα», στο ισόγειο του κτιρίου της Πρεσβείας της Βενεζουέλας στην Αθήνα*, όπου φιλοξενείται η έκθεσή του Αμύντορες Λαοφόροι: Το εικονοστάσι του αντιαποικιακού αγώνα. Ο Γιάννης Γίγας απεικονίζει μέσα από την τέχνη της αγιογραφίας μεγάλους αγωνιστές που με την πάλη τους έχουν καταστεί σύμβολα – από τον Σιμόν Μπολιβάρ και τον Εμιλιάνο Ζαπάτα ως τον Πατρίς Λουμούμπα και τον Τσε Γκεβάρα. Με την ευκαιρία, ας σημειώνουμε ότι ο Βενεζουελάνος Φραντσίσκο ντε Μιράντα ήταν ο πρώτος Λατινοαμερικάνος επαναστάτης που επισκέφθηκε την Ελλάδα, λίγο πριν ξεσπάσει η Επανάσταση του 1821. Ο Μιράντα υπήρξε πραγματικός φιλέλληνας κι αυτό διακρίνεται πολύ καθαρά στο ημερολόγιό του, όπου αποτυπώνει με οξυδέρκεια προς τα πού θα πήγαινε η κατάσταση αλλά και ποιες ήταν οι διαθέσεις των άσπονδων Ευρωπαίων «φίλων» της Ελληνικής Επανάστασης. Με δυο λόγια, ο χώρος είναι ιδανικός για τη φιλοξενία της συγκεκριμένης έκθεσης!

Τα έργα σας φαίνεται ότι πηγάζουν άμεσα από τη βυζαντινή τέχνη. Υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος που σας ώθησε στην τεχνική της αγιογραφίας;

Ξεκίνησα από τα δεκατέσσερά μου χρόνια να ασπάζομαι τις ιδέες της γαλλικής και της ευρωπαϊκής επανάστασης στις τέχνες: το μοντερνισμό, τον ντανταϊσμό, το σουρεαλισμό και τα κινήματα Αντιτέχνης. Έτυχε, ως μαθητής, να έχω φιλίες με μεγαλύτερους, φοιτητές τότε. Είμαι Πετροπουλιώτης, γέννημα-θρέμμα των δυτικών προαστίων. Στο Περιστέρι υπήρχε μια ομάδα, οι ελευθεριακοί κομμουνιστές, τους οποίους εμείς γνωρίσαμε ως άτομα αρχικώς και μετά πηγαίναμε στην πλατεία όπου είχαν στέκι και γίνονταν πολύ ωραίες συζητήσεις. Ενημερωθήκαμε για πολλά πράγματα, στρατευτήκαμε νωρίς, και λίγα χρόνια μετά κατέληξα αναρχοχριστιανός.

Εικαστικά, έτος μηδέν;

Εξ αφορμής του συνεχιζόμενου φιάσκου της Άρτ Αθήνα

Του Μάνου Στεφανίδη

Δεν μου αρέσει να γίνομαι μάντης κακών αλλά νομίζω πως διανύουμε το έτος μηδέν των εικαστικών μας πραγμάτων. Ποτέ άλλοτε, πλην της χούντας, δεν θυμάμαι τέτοια παρακμή σε θεσμικό επίπεδο, κρατικό ή ιδιωτικό. Αφορμή για την σημερινή ιερεμιάδα αποτελεί η καθίζηση, μετά από τόσα χρόνια εντυπωσιακής παρουσίας, της Αρτ Αθήνα η οποία φέτος διανύει την χείριστη οργανωτικά και επικοινωνιακά φάση της, με το μέλλον της να διαγράφεται είτε δυσοίωνο είτε ανύπαρκτο. Η ακατανόητη όσο και άδικη απομάκρυνση του Αλέξη Κανιάρη από την οργανωτική διεύθυνση της Άρτ Αθήνα ήταν η απαρχή των μυρίων κακών που επακολούθησαν. Ο Κανιάρης συκοφαντήθηκε σκαιά, οδηγήθηκε στα δικαστήρια, κι ενώ η δικαιοσύνη τον αποκατέστησε πανηγυρικά ούτε οι επικεφαλής του ΠΣΑΤ ζήτησαν συγγνώμη, ούτε οι ελληνικές γκαλερί άλλαξαν πολιτική και νοοτροπία. Τούτων δοθέντων τα χειρότερα έπονται.

‌ Επειδή, ποτέ άλλοτε η ανυπαρξία των θεσμών αλλά και η έντονη κρίση όλων των παραμέτρων που συγκροτούν όσα ονομάζουμε εικαστική κοινότητα - δηλαδή η αγορά και οι σχολές τέχνης, οι συλλέκτες, τα μουσεία, η επίσημη, πολιτιστική πολιτική κλπ. - δεν έχουν να επιδείξουν τόσο αρνητικές επιδόσεις. Μόλις το 1987(!) έγινε η τελευταία Πανελλήνια, Εικαστική Έκθεση, η λεγόμενη Πανελλήνια της Μελίνας, δηλαδή πριν από 32 ολόκληρα χρόνια, και έκτοτε άκρα του τάφου σιωπή από πλευράς κρατικής οργάνωσης μιας αντιπροσωπευτικής πανελλήνιας, εικαστικής έκθεσης... Την θέση της πήραν οι ιδιωτικές γκαλερί μέσω του επιτυχημένου θεσμού Αρτ Αθήνα για να φθάσουμε σταδιακά στη σημερινή διάλυση.

Η πρώτη Πανελλήνια, υπενθυμίζω, οργανώθηκε το 1938 στο Ζάππειο και έκτοτε παρουσιαζόταν κανονικά κάθε δύο χρόνια με το κράτος να είναι παρόν και το υπουργείο Παιδείας να προβαίνει σε στοχευμένες, αναλογικά, αγορές. Αργότερα το αντικατέστησε το Υπουργείο Πολιτισμού ενώ η Εθνική Πινακοθήκη, ήδη από την δεκαετία του '70, διέθετε κάθε χρόνο ένα σημαντικό ποσόν από τον προϋπολογισμό της για να αγοράζει έργα πρωτοεμφανιζόμενων ή και καταξιωμένων καλλιτεχνών ώστε να εμπλουτίζει τις συλλογές της. Πρωταθλητής των αγοραστικών επιδόσεων εκείνη την εποχή, ήταν ο αείμνηστος διευθυντής της Δημήτρης Παπαστάμου. Ο οποίος αγόραζε μάλιστα από τις γκαλερί και σπάνια από συλλογές ή από εργαστήρια ακριβώς για να τονώνει αλλά και τρόπον τινά να ρυθμίζει την αγορά τέχνης. Το καθεστώς αυτό λειτουργούσε απολύτως θετικά, παρά τα - αναπόφευκτα - μικροσκάνδαλα τα οποία γνωρίζουν οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ του Κολωνακίου - προς τους συλλέκτες οι οποίοι διέθεταν έτσι ένα grosso modo επίσημο μέτρο σύγκρισης. Παράλληλα αγόραζαν και οι Τράπεζες με επικεφαλής την Εθνική, την Τράπεζα της Ελλάδος αλλά και την Αγροτική, την Πίστεως κλπ.

Η ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΗ ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΟΥΛΗ ΧΑΛΕΠΑ...

Δημήτρης Τριάντος

Η περίπτωση του κορυφαίου μας γλύπτη Γιαννούλη Χαλεπά είναι μοναδική και άκρως διδακτική. Έχει ήδη φτιάξει το αριστούργημα του την "Κοιμωμένη" του στο Α’ Νεκροταφείο, μόλις στα 24 του, όταν εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια της ψυχικής του ασθένειας πιθανώς κάποια ερωτική απογοήτευση σε συνδυασμό με κληρονομική προδιάθεση. Η αυταρχική μάνα του θεωρεί ότι αυτή που τον τρελαίνει είναι η γλυπτική, ενώ συμβαίνει ακριβώς το ανάποδο. Μόνο η γλυπτική θα μπορούσε να τον γλιτώσει, όπως φάνηκε αργότερα. Του απαγορεύει αυστηρά να ασκεί την τέχνη του. Τον πάνε στο εξωτερικό, αλλά δε βλέπει βελτίωση. Δέκα χρόνια βολοδέρνει στην Τήνο, αποπειράται να αυτοκτονήσει κι έπειτα τον κλείνουν για 16 χρόνια στο ψυχιατρείο της Κέρκυρας. Εκεί, χωρίς φάρμακα, μέσα στη βρόμα, δεμένος με αλυσίδες, αποτρελαίνεται. Η προσωπικότητα του μεγάλου καλλιτέχνη αποδομείται εντελώς.

Όταν πεθαίνει ο πατέρας του, η μάνα του τον ξαναπαίρνει στην Τήνο, ενώ είναι πια 51 ετών. Η γριά συνεχίζει να του απαγορεύει κάθε επαφή με το μάρμαρο και τη γλυπτική. Έχει πετάξει ανάκατα τα έργα του στο υπόγειο που το έχει κλειδωμένο. Μερικές φορές τον πιάνει να φτιάχνει κάποια προπλάσματα κρυφά και του τα σπάει. Ο μπάρμπα-Γιάννης είναι ο τρελός του χωριού. Γίνεται νεροκουβαλητής, οι χωριανοί του δίνουν τις κατσίκες τους να τις βοσκήσει, τα παιδιά τον κοροϊδεύουν κι αυτός τριγυρίζει κουρελής, μαζεύοντας από χάμω τις γόπες για να καπνίσει. Το βράδυ γυρίζει στο σπίτι του και κάθεται αμίλητος σε μια γωνιά, για να μην τον μαλώσει η γριά μάνα του. Η Αθήνα τον έχει ξεχάσει, το έργο του έχει τελειώσει πρόωρα.

5 ΜΑΪΟΥ 2017-Σαν σήμερα πεθαίνει ο Ιρλανδός ήρωας Μπόμπυ Σαντς μετά από απεργία πείνας.

Σαν σήμερα 05.08.1981, πεθαίνει ο Ιρλανδός ήρωας Μπόμπυ Σαντς μετά από απεργία πείνας. Λεπτομέρειες της εικόνας των Ιρλανδών απεργών πείνας που αναρτούμε μπορείτε να δείτε εδώ:

  http://prosopa.eu/?page_id=317

The ten Irish martyrs (… – 1981)

Those who wear their blankets as shroud and fasted in the name of freedom, the ten Irish martyrs of H-Block, that died in 1981.

Ο Υπουργός Παιδείας, οι Λωτοφάγοι και ο εορτασμός της 25ης Μαρτίου

Του Γιώργου Τασιόπουλου

Ο Ρήγας Φεραίος στα μέρη της Εύβοιας, έργο Νίκου Εγγονόπουλου.

Για τους μεγάλους, για τους ελεύθερους, για τους γενναίους, τους δυνατούς,

Αρμόζουν τα λόγια τα μεγάλα, τα ελεύθερα, τα γενναία, τα δυνατά,

Γι’ αυτούς η απόλυτη υποταγή κάθε στοιχείου, η σιγή, γι’ αυτούς τα δάκρυα, γι’ αυτούς οι φάροι, κι’ οι κλάδοι ελιάς, και τα φανάρια…

Μ’ ένα σκοπό του ταξειδιού:   π ρ ο ς  τ’  ά σ τ ρ α.

Γι’ αυτούς θα πω τα λόγια τα ωραία, που μου τα υπαγόρευσε η Έμπνευσις,

Καθώς εφώλιασε μέσα στα βάθια του μυαλού μου όλο συγκίνηση

Για τις μορφές, τις αυστηρές και τις υπέροχες, του Οδυσσέα Ανδρούτσου και του Σίμωνος Μπολιβάρ.

Νίκος Εγγονόπουλος : Για τους ελεύθερους

Φαίνεται, σε δύσκολους καιρούς για την πατρίδα μας, να νοσούμε ευρέως από το σύνδρομο των λωτοφάγων.

Οι Λωτοφάγοι ήταν μυθικός λαός της ελληνικής μυθολογίας.  Ευρύτατα διαδεδομένο στη λωτοφαγίτιδα νήσο, ήταν το φυτό λωτός. Τα άνθη και οι καρποί του λωτού ήταν η κύρια τροφή των κατοίκων αυτού του νησιού και θεωρούντο σαν ναρκωτικά που προκαλούσαν ειρηνική απάθεια. Τον καρπό αυτό πρόσφεραν στους ταξιδιώτες επισκέπτες τους οι οποίοι στη συνέχεια έχαναν την επιθυμία της επιστροφής στη πατρίδα τους ή τη συνέχιση του ταξιδιού τους.

Τρεις παράγραφοι το «Μήνυμα του Υπουργού Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων κ. Κωνσταντίνου Γαβρόγλου για τον εορτασμό της επετείου της 25ης Μαρτίου».

Στην πρώτη παράγραφο γράφει: 

«...όπου στην Ευρώπη και στον κόσμο κυριαρχούσαν απολυταρχικά καθεστώτα, όπως η Οθωμανική αυτοκρατορία...»

Όμως κύριε Υπουργέ, η απολυταρχία αναφέρεται ως όρος σε αυταρχικά καθεστώτα (ενός ανδρός αρχή), δικτατορικά, μοναρχικά, δεσποτικά, τυραννικά ως προς το πολίτευμα.  Πράγματι, τέτοια ήταν στην Αυστροουγγαρία, τη Γαλλία, τη Ρωσία.  Στην πατρίδα μας όμως, ο Οθωμανός ήταν κατακτητής για τετρακόσια χρόνια.  Βιώσαμε τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς, και δεν το γράφετε! 

Φυσικά δεν ξεχνάτε να μας θυμίσετε, ως οπαδός της αποδoμητικής (αναθεωρητικής) σχολής της ιστορίας, την ανιστόρητη εκδοχή της εθνογένεσης του ελληνισμού το 1821:

«Την 25η Μαρτίου γιορτάζουμε την επέτειο της ελληνικής επανάστασης που σήμανε τη γέννηση της σύγχρονης Ελλάδας»...«Τα σχολεία αυτά μεταλαμπάδευσαν τις ιδέες της ελευθερίας και της ισότητας, δίνοντας τον προσανατολισμό και το περιεχόμενο των οραμάτων βάσει των οποίων συγκροτήθηκε η εθνική μας συλλογικότητα».

Κράτος προτεκτοράτο μπορεί να φτιάξαμε το 1821, κύριε Υπουργέ, όσο για την ύπαρξη του έθνους μας ανατρέξτε στον Ρήγα, τον Κοσμά τον Αιτωλό, τον Λάμπρο Κατσώνη, τον Κατσαντώνη, τον Διονύσιο Φιλόσοφο.

Τονίζετε με ξύλινο λόγο, χωρίς συναίσθημα στο μήνυμά σας, ότι το σχολείο «οφείλει να διδάσκει στους μελλοντικούς πολίτες τέτοιας κομβικής σημασίας ιστορικά γεγονότα», όμως κανένα πρόσωπο, κανένα γεγονός, ούτε το όνομα του θύτη, του τυράννου ονομάζετε!!!  Πουθενά η λέξη Τούρκος, Οθωμανός!!!

Όπως μετά την Επανάσταση, όταν οι ήρωές μας ήρθαν αντιμέτωποι με το σκληρό πρόσωπο των πολιτικών Κωλέττη και Μαυροκορδάτου, έτσι και σήμερα κι εσείς τους καταδικάζετε στη λήθη στο μήνυμά σας!  

Έκθεση ζωγραφικής του Αποστόλη Ιτσκούδη με τίτλο Pneuma

Η γκαλερί ArtZone 42 θα παρουσιάσει από τις 8 έως τις 31 Μαρτίου 2018 την ατομική έκθεση ζωγραφικής του Αποστόλη Ιτσκούδη με τίτλο Pneuma, σε επιμέλεια της θεωρητικού τέχνης Δόμνας Χανουμίδου. Τα εγκαίνια θα πραγματοποιηθούν την Πέμπτη 8 Μαρτίου στις 8.00 μμ. 'Mαρία', ακρυλικά σε καμβά, 50 x 40 Η επιμελήτρια της έκθεσης σημειώνει μεταξύ άλλων αναφορικά με τη δουλειά του Αποστόλη Ιτσκούδη: «Ως άλλα αραχνοΰφαντα εργόχειρα, πέπλα υφασμένα ζωγραφικά με ευχέρεια τόσο εμφανή στην χειρονομία και πληθωρικότητα τόσο εντυπωσιακή στο χρώμα – το οποίο σχεδόν φαίνεται να βυθίζεται έντεχνα στον καμβά αναβλύζοντας διάσπαρτα έντονους χρωματικούς λεκέδες – τα πορτραίτα του Αποστόλη Ιτσκούδη αναδύονται νοσταλγικά μέσα από την αχλή του παρελθόντος σαν τα απομεινάρια μιας άλλης ζωής, σαν τις αναμνήσεις ενός κόσμου που κάποτε υπήρξε, σαν τις χαμένες εικόνες μιας αλλοτινής εποχής.

"Η Βαϊφόρος της Λαμίας"

Πίνακας του λαϊκού ζωγράφου Χρήστου Καγκαρά.

Επίλογος 2017/ Του Μάνου Στεφανίδη

Και όμως κινείται

Το κείμενό μου όπως δημοσιεύεται στον ετήσιο τόμο ΕΠΙΛΟΓΟΣ 2017 που κυκλοφορεί.

Ίδρυμα Τηνιακού Πολιτισμού, εγκαίνια της έκθεσης Γενέθλιος Τόπος – Αναφορά

Είναι φυσικό σε όλο το 2017 να δεσπόζει η επιβλητική οργάνωση της Documenta, τόσο στην Αθήνα όσο και στο Kassel. Ασύλληπτες παραγωγές για τα ελληνικά δεδομένα, κοσμοβριθείς εκδηλώσεις, εμπλοκή εκατοντάδων καλλιτεχνών από όλο τον κόσμο, η Αθήνα, για λίγους μήνες στο κέντρο του πλανήτη και τα μουσεία της για λίγους μήνες γεμάτα με επισκέπτες και με λυμένα, προσωρινά, τα οικονομικά τους προβλήματα. Όμως η Documenta, εκτός μόδας πια, ακολούθησε και στην Αθήνα την φθίνουσα πορεία που διαγράφει στο Kassel ενώ δεν έμαθε τίποτε από την Αθήνα παρά τον ευρηματικό και πολλά υποσχόμενο τίτλο της. Οι οργανωτές της Documenta συνεργάστηκαν με ελάχιστους θεσμικούς καλλιτέχνες,  αγνόησαν επιδεικτικά την δρώσα καλλιτεχνική κοινότητα, και παρείδαν φαινόμενα που δεν είναι πια περιθωριακά όπως π.χ. τα γκράφιτι της πόλης. Έτσι είναι λογικό σε αντιπερισπασμό να ξεκινήσω τον απολογισμό μου με την έκθεση-έκδοση που συνυπογράψαμε με τον Θανάση Μουτσόπουλο στη γκαλερί Σιάντη. 

Δυτικός πολιτισμός... κάτι από την ύστερη νεωτερικότητα... "κοινωνία" της αφθονίας...

Φωτογραφίες από την Έκθεση του αρτίστα Thomas Hirschhorn στο μουσείο Dhondt-Dhaenens με τίτλο «TOO TOO - MUCH MUCH» !

Οι δύο Μακεδόνες!

"Οι δύο Μακεδόνες. Μέγας Αλέξανδρος και Παύλος Μελάς".   Πίνακας του ποιητή και ζωγράφου Νίκου Εγγονόπουλου. 

(Σαν σήμερα σκοτώθηκε από τους Τούρκους ο Μακεδονομάχος Παύλος Μελάς) .

ΠΗΓΗ: Βασίλης Στοϊλόπουλος

Από που εν(ξ)ημερώνεσαι βρε φίλε;

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

27 April - 21 June 2017

Embajada de la Republica Bolivariana de Venezuela  
Charitos 6, 10675, Kolonaki (Athens, Greece) 
Phone: 210-6729169

 Πληροφορίες, φωτογραφίες & κείμενα από την έκθεσή μας, η οποία συνεχίζεται μέχρι 21 Ιουνίου Δευτέρα-Παρασκευή 09:00-17:00.

http://67.225.209.93/~nouvakis/venezuela.html

Από που εν(ξ)ημερώνεσαι βρε φίλε; 

του Γιάννη ΓΙΓΑ*

Ο είκαστικός ΓΙΓΑΣ συμετέχει με το έργο του στην Εικαστική Έκθεση "MUDIA" στον ΠολιτιστικόΧώρο "Φρανσίσκο ντε Μιράντα"

Την 30η Απριλίου του 2011 ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες ξεκινά ένα φιλόδοξο σχέδιο που ονομάζεται “Gran Misión Vivienda” (Μεγάλη Αποστολή Κατοικία). 

Συγκεκριμένα σχεδιάζει να χτίσει και να αποδώσει στον άστεγο ή στεγασμένο σε καλύβες λαό 2.000.000 σπίτια σε 7 χρόνια. Το σχέδιο δεν εγκαταλείφθηκε από τον πρόεδρο Νικολάς Μαδούρο που τον διαδέχτηκε. Και όχι μόνο αυτό. Επεκτείνοντας το σχέδιο βάζει το στόχο των 3.000.000 σπιτιών μέχρι το 2019.

Τι γίνεται άραγε με αυτό το σχέδιο;

Σήμερα έξι χρόνια μετά, με τα πλήγματα που έχει υποστεί η οικονομία της χώρας (λόγω των τιμών πετρελαίου), η κυβέρνηση έχει καταφέρει να κατασκευάσει και παραδώσει 1.510.299 κατοικίες. 

Και όχι μόνο αυτό. Στην Βενεζουέλα που κάποτε κυριαρχούσαν (όπως συνήθως στην Λατ. Αμερική) τα μεγάλα τσιφλίκια Άγγλων "ευγενών", αμερικανικών πολυεθνικών κλπ καθαρμάτων, η αναδόμηση της γης, που πάλι ξεκίνησε από τον Κομαντάντε Τσάβες και συνεχίζεται ακόμα, έχει ως αποτέλεσμα την παραχώρηση 789.126 τίτλων ιδιοκτησίας γης στον μη προνομιούχο λαό.

Χρήστος Γιανναράς «ΒΙΒΛΟΣ ΚΑΙ ΕΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ» (συνέδριο)

Η εισήγηση του Χρήστου Γιανναρά, μέσα στο πλαίσιο του Συνεδρίου «Βίβλος και εικαστικές τέχνες», εστιάζει στην αντιδιαστολή της βυζαντινότροπης απεικόνισης των Παθών του Σωτήρος Χριστού προς την απεικόνισή τους υπό το πρίσμα μιας φυσιοκρατικής κατανόησης τού είναι.

Ο ζωγράφος Θεόφιλος, όπως και ο συγγραφέας Ντοστογιέφσκυ, βοηθούν τον εισηγητή να εντοπίσει ως ζητούμενο της ζωγραφικής δημιουργίας την εικόνιση όχι της «φύσης», αλλά της «υπόστασης» – δηλαδή της ελευθερίας. Με αποτέλεσμα να ανοίγει ο ορίζοντας μιας αληθινής (πέρα από συναισθηματισμούς) πολιτιστικής μεγαλουργίας.

Ώς ότου η Ανάσταση φτάσει να σημαίνεται μέσα και από την ίδια τη Σταύρωση!