Ένας φιλόσοφος με τον οποίο έχω μια σχέση πάθους-μίσους, τα περισσότερα χρόνια που ασχολούμαι με την πολιτική, είναι ο Λουί Αλτουσέρ. Όσο παλεύω να μη δηλώνω “αλτουσεριανός”, τόσο γυρίζω τις σελίδες του από δω κι από κει σε διάφορες περιπτώσεις και κυρίως τόσο πιάνω τον εαυτό μου να “αλτουσερίζει” όταν στοχάζεται θεολογικά. Είναι και αυτή η ομολογία του “Έγινα κομμουνιστής επειδή ήμουν καθολικός”, που σημαίνει πολλά για μένα. Αλλά αυτό είναι μια μεγάλη ιστορία που δε χωράει σε αυτή την ανάρτηση. Σαν σήμερα λοιπόν, στις 22 Οκτώβρη 1990, χτυπημένος από την καρδιά του και ταλαιπωρημένος από την ψυχική του ασθένεια, θα σβήσει στην -γνώριμη γι’ αυτόν- ψυχιατρική κλινική Sainte Anne. Αντί άλλης αναμνηστικής ανάρτησης μια κάπως τραχειά -και συγγνώμη γι’ αυτό, αλλά το αλτουσεριανό κείμενο είναι στριφνό από τη φύση του- μετάφραση ενός μικρού αποσπάσματος από την περίφημη “Παρέμβαση στο 22ο Συνέδριο του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος” που έγινε το 1977:
(…) Κυριολεκτικά, και σας ζητώ αυτές τις λέξεις να τις ζυγίσετε προσεκτικά, το «να καταστραφεί» το αστικό κράτος, ώστε να αντικατασταθεί από το κράτος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, δεν γίνεται με το να προσθέτεις το επίθετο “δημοκρατικός” σε κάθε έναν υφιστάμενο Μηχανισμό του Κράτους. Είναι κάτι αρκετά διαφορετικό από μια τυπική και δυνητικά ρεφορμιστική λειτουργία, σημαίνει να επαναστατικοποιήσει κανείς τις δομές, πρακτικές και ιδεολογίες των υφιστάμενων Ιδεολογικών Μηχανισμών του Κράτους˙ να καταστείλει κάποιες, να δημιουργήσει κάποιες άλλες˙είναι να μετατρέψει τις μορφές του καταμερισμού της εργασίας μεταξύ των κατασταλτικών, πολιτικών και ιδεολογικών μηχανισμών˙είναι να επαναστατικοποιήσει τις μεθόδους δουλειάς και την αστική ιδεολογία που επικυριαρχεί πάνω στις πρακτικές. Είναι να εδραιώσει νέες σχέσεις με τις μάζες στην αντιμετώπιση ομαδικών πρωτοβουλιών, στη βάση μιας νέας, προλεταριακής ιδεολογίας, προκειμένου να προετοιμαστεί η “απονέκρωση του κράτους”, δηλαδή η αντικατάστασή του από τις μαζικές οργανώσεις.
Η προϋπόθεση αυτή αποτελεί μέρος της μαρξιστικής θεωρίας του κράτους. Για τον Μαρξ, οι Μηχανισμοί του Κράτους δεν είναι ουδέτερα όργανα, αλλά με την πραγματική έννοια είναι οι οργανικοί κατασταλτικοί και ιδεολογικοί μηχανισμοί μιας τάξης: της άρχουσας τάξης.
