Απάντηση για την αμφισβήτηση της γενοκτονίας στον υπουργό χωρίς παιδεία, όταν δεν ξέρει για τη γενοκτονία - Ν. Λυγερός

Επιμέλεια, Έρευνα Σοφία Ντρέκου

Απάντηση κ. Ν. Λυγερού για την αμφισβήτηση της γενοκτονίας.
Συνέντευξη του στην ΕΡΤ3 Μακεδονίας 5/11/2015

Όταν δεν ξέρεις για τη γενοκτονία - Ν. Λυγερός

Όταν δεν ξέρεις τίποτα για την έννοια της γενοκτονίας, δεν είναι ανάγκη να παίζεις παράσταση του γνώστη.

Όταν λες ότι η γενοκτονία των Ποντίων δεν είναι γενοκτονία όχι μόνο είσαι αντισυνταγματικός, αφού η Ελλάδα την έχει αναγνωρίσει επίσημα από το 1994 αλλά επίσης αποδεικνύεις ότι είτε δεν είσαι ενημερωμένος για όλες τις αναγνωρίσεις που έγιναν από ξένες χώρες είτε εσκεμμένα είσαι της άρνησης της γενοκτονίας και τότε λόγω του Νόμου για την ποινικοποίηση, μπορείς να κατηγορηθείς και να καταδικαστείς.

Όταν ο Lemkin επινόησε τον όρο γενοκτονία, ο οποίος έγινε αποδεκτός από τα Ηνωμένα Έθνη με τη Χάρτα του 1948, χρησιμοποίησε ως παράδειγμα επεξήγησης τις περιπτώσεις των Ποντίων και των Αρμενίων.

Δηλαδή η έννοια της γενοκτονίας με την πιο επιστημονική της προσέγγιση βασίστηκε στο παράδειγμα της γενοκτονίας των Ποντίων.

Το 2006 το Ευρωκοινοβούλιο την αναγνώρισε ως έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας μαζί με το παράδειγμα των Ασσυριο-Χαλδαίων και των Αρμενίων.

Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου έχει αναγνωριστεί από την Κύπρο, την Σουηδία και την Αρμενία ως χώρες αλλά και από πολιτείες της Αμερικής και της Αυστραλίας.

Όλοι αυτοί οι ξένοι δεν ξέρουν τι σημαίνει επιστημονική κατάρτιση και προσέγγιση;

Όλοι αυτοί έχουν χειραγωγηθεί από τους Πόντιους;

Για να είμαστε λοιπόν σοβαροί, επειδή έχουν γίνει και επιστημονικά συνέδρια και σε παγκόσμιο επίπεδο μάλιστα αλλά και στη συνέχεια έχει περάσει η νομοθεσία και της αναγνώρισης και της ποινικοποίησης, είναι απλώς απαράδεκτο να πρέπει να ακούμε πολιτικό πρόσωπο της Ελλάδας να αμφισβητεί τα αυτονόητα για τα ελληνικά δεδομένα.

Και αυτές οι δηλώσεις αποτελούν ύβρεις για όλα τα θύματα της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.

Βίντεο: Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στον

Δ. Βενιέρη. Focus FM 103.6. 06/11/2015

20:31 Συνέντευξη Ν. Λυγερού 06/11/2015

Σεπτέμβριος 1921: Η τραγική θυσία των βρεφών στη μαρτυρική Σάντα του Πόντου

Η τραγική θυσία των βρεφών στη μαρτυρική Σάντα του Πόντου. Σεπτέμβριος 1921…

Του Θεοφάνη Μαλκίδη 

Ήταν εκατόν τρία χρόνια πριν, το Σεπτέμβριο του 1921, όταν πάνω από 500 Ελληνίδες και Έλληνες της Σάντας του Πόντου, κυνηγημένοι από τους Γενοκτόνους Τούρκους, και για να μην προδοθούν, αποφάσισαν να θυσιάσουν επτά νήπια, των οποίων το κλάμα αποκάλυπτε τη θέση τους.

Τα βρέφη της Σάντας έσωσαν τους γονείς τους, τα αδέλφια τους, τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους και αποτελούν την κορυφαία ίσως στιγμή του Ελληνικού Ολοκαυτώματος, τραγική και επώδυνη πράξη που σημάδεψε τις επτά μητέρες που αποχωρίστηκαν τα σπλάχνα των σπλάχνων τους.

Η Γενοκτονία των Ελλήνων που ζούσαν στο οθωμανικό κράτος, αποτέλεσε την τραγικότερη σελίδα της ζωής του Ελληνισμού και στοίχισε τη ζωή σε 1.000.000 Έλληνες.

Ιδιαίτερη θέση σε αυτήν την περίοδο κρατά η γυναίκα και το μικρό παιδί, τα οποία αποτέλεσαν αφενός συγκεκριμένο στόχο του προμελετημένου εγκλήματος, λόγω του ειδικού τους βάρους στην κοινωνία και την οικογένεια, αφετέρου ήταν αποδέκτες όλων των επιπτώσεων της γενοκτονίας (χηρεία, προσφυγιά, βιασμός, ορφάνια κ.ά).

Μετά τη δολοφονία των ανδρών, οι γυναίκες απετέλεσαν το μέρος εκείνο του πληθυσμού, πάνω στο οποίο κάθε χτύπημα θα επέφερε σημαντικό πλήγμα συνολικά στην εθνική ομάδα. Η γυναίκα είναι η πηγή της ζωής, κάθε δολοφονία στερούσε από τον Ελληνισμό τη βιολογική του συνέχεια. Όπου δεν μπορούσε να γίνει αυτό, υπήρχε ο βιασμός και ο καρπός της αγάπης, του έρωτα, των πιο ωραίων ανθρώπινων συναισθημάτων, η μητρότητα και η οικογένεια, μετατρεπόταν σε ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, σε παντοτινή υπενθύμιση του εγκλήματος. Παράλληλα υπήρχε ο βιασμός των εγκύων και μετέπειτα η δολοφονία μητέρας και εμβρύου, υπήρχε ο εγκλεισμός χιλιάδων γυναικών σε τουρκικά σπίτια. Άλλες γυναίκες αναγκάστηκαν να παραδώσουν τα βρέφη τους στους αντάρτες, ώστε το κλάμα τους να μη τους προδώσει στους διώκτες τους.

Παράλληλα υπήρξε μία ομάδα γυναικών και παιδιών η οποία κάτω από ιδιαίτερα πιεστικές συνθήκες, έχασε τη θρησκευτική και εθνική της ταυτότητα και οδηγήθηκε για πάντα στο σκοτάδι της άγνοιας της καταγωγής και της προέλευσης. Ενδεικτικές καταγραφές Ελληνόφωνων, μουσουλμάνων ή /και κρυπτοχριστιανών γυναικών και παιδιών υπάρχουν μέχρι σήμερα.

Ντροπή προκαλεί η παρουσία του Έλληνα ανώτατου αξιωματικού στις εκδηλώσεις της Τούρκικης Πρεσβείας.

👉Σε μια εποχή, όπου η πολιτική ευθιξία ακούγεται περισσότερο σαν ανέκδοτο, η πρόσφατη παρουσία Έλληνα ανώτατου αξιωματικού στις εκδηλώσεις της Τούρκικης Πρεσβείας με αφορμή τον εορτασμό της επετείου της 30ης Αυγούστου, Ημέρα της Νίκης για τους Τούρκους, προκαλεί σοκ και οργή. Στη σχετική ανακοίνωση η Τούρκικη Πρεσβεία αναφέρει: «Με ευγνωμοσύνη και σεβασμό τιμούμε τον ιδρυτή της Δημοκρατίας μας, Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, τους συντρόφους του, τους αγαπημένους μας μάρτυρες και βετεράνους». Αναφέρονται δηλαδή, στην ολοκλήρωση του σχεδίου Γενοκτονίας των Ελλήνων και όλων των χριστιανικών κοινοτήτων της Μικράς Ασίας. Οι ατιμώρητοι ακόμη Κεμαλικοί, γιορτάζουν τη Γενοκτονία, υμνούν τον εμπνευστή και εκτελεστή εκατοντάδων χιλιάδων χριστιανών (Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων) και σε αυτές τις εκδηλώσεις μίσους, παρίσταται Έλληνας υποστράτηγος.

👉Η Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος καταδικάζει με αγανάκτηση αυτήν και κάθε παρόμοια ενέργεια εκ μέρους της Ελληνικής Πολιτείας, που θίγει και προσβάλλει βάναυσα τη μνήμη των 353.000 αδικοχαμένων προγόνων μας, αλλά και των συνολικά άνω των δύο εκατομμυρίων γενοκτονηθέντων χριστιανών της καθ’ ημάς Ανατολής. Καλεί κάθε ενδιαφερόμενο φορέα, αλλά και κάθε ευαισθητοποιημένο πολίτη να συμπορευτούμε στον αγώνα για τη Διεθνή Αναγνώριση της Γενοκτονίας και να μπούμε ανάχωμα σε τέτοιες ιστορικά και πολιτικά επικίνδυνες “αβροφροσύνες”.

👉Απευθύνουμε ερώτηση προς κάθε αρμόδιο και περιμένουμε απάντηση. Ποιος έδωσε την εντολή για την παρουσία Έλληνα αξιωματικού σε αυτήν την εκδήλωση; Το Γενικό Επιτελείο Εθνικής Άμυνας; Το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας; Το Υπουργείο Εξωτερικών; Το Γραφείο του Πρωθυπουργού; Ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη για μία ακόμη ύβρι στη μνήμη των γενοκτονηθέντων προγόνων μας; Ποιος επιτρέπει τέτοιες ενέργειες, που εμμέσως, νομιμοποιούν τη Γενοκτονία;

Δε δεχόμαστε τις προφάσεις περί διπλωματικού πρωτοκόλλου. Αυτά τα επιχειρήματα μπορεί να γοητεύουν όσους επιλέγουν την πολιτική του κατευνασμού και των συμβιβασμών. Εμείς, επιλέγουμε το δρόμο του αγώνα και της διεκδίκησης, τιμώντας τη μνήμη των προγόνων μας και διασφαλίζοντας, ότι η ιστορική αλήθεια δε θα παραγραφεί.

Σαν άνθρωπος τα μάτια του άλογου έτρεχαν… Τρεις άντρες συγκράτησαν το ζώο να μη μας ακολουθήσει..

 «Πριν φύγομε στρώσαμε ένα μεγάλο τραπέζι το πρωί, για να φάμε όλοι μαζί οι συγγενικές οικογένειες που απομείναμε. Οι χανούμισσες μας χαιρετούσαν κλαίγοντας. Μετά πήγα με τον αδερφό μου στο αμπέλι μου κι ήπιαμε για τελευταία φορά νερό. Εγώ έκλαιγα και ο αδερφός μου μού είπε να μην στεναχωριέμαι γιατί κι εκεί που θα πάμε κάτι θα βρούμε. Ακόμη θυμάμαι το αμπέλι μου, δίπλα στα χωράφια μου και τον κήπο. Ήταν τόσο καθαρά! Σαν σκουπισμένα. Όποιος περνούσε απ’ το δρόμο στεκόταν και το καμάρωνε.

Αφήσαμε το τραπέζι μας όπως ήταν μετά το φαγητό για να φύγουμε. Τι να κάνομε; Να τα παίρναμε μαζί μας; Είχαμε ένα άλογο κι ένα σκυλάκι – Καρσί Καγιά το λέγαμε. Ο αδερφός μου σκέφτηκε να τα δώσει σε έναν Τούρκο. Τι να κάνομε; Να τα πουλούσαμε; Ποιος να τ’ αγοράσει; Έτσι, όταν ήρθε η ώρα να φύγομε, δίνει τα ζώα στον Τούρκο και ξεκινάμε. Πιστεύεις, παιδί μου, πως τα μάτια του αλόγου έτρεχαν; Σαν άνθρωπος έκανε, έτρεχε πίσω από τον αδερφό μου, και το σκυλί μας. Τρεις άντρες συγκράτησαν το ζώο να μη μας ακολουθήσει».

[Μαρτυρία Δέσποινα Τσαλίκογλου, από Σκοπή.]

________________________

[Η κληρονομιά μας…: https://www.youtube.com/watch?v=JfA0_2w2WqI]

 

100 χρόνια από την Γενοκτονία (https://ellinoistorin.gr/?p=3587) και τον Ξεριζωμό.

Ένα έγκλημα το οποίο σχεδόν κανένα «πολιτισμένο» κράτος δεν αναγνώρισε και κανένας «πολιτισμένος» λαός δεν μιλά. Όσο θα υπάρχουν αυτοί οι αρνητές γενοκτονιών και φιλοκεμαλικοί στην εξουσία, χρέος του απλού Έλληνα πολίτη είναι να αναδεικνύει την ιστορία και τον πολιτισμό των Αλύτρωτων Πατρίδων μας.

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ 

[Ἑλληνικό Ἡμερολόγιο  (http://ellinoistorin.gr/)]

ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/share/p/sYocTZdodV6Epqan/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

110 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΔΙΩΓΜΟ - ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ

ΦΩΚΙΑΝΟΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ

ΣΑΒΒΑΤΟ 15 ΙΟΥΝΙΟΥ 2024 - 8 μ.μ.

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ Π. ΦΩΚΑΙΑΣ

[ΑΙΘΟΥΣΑ ΠΟΛΛΑΠΛΩΝ ΧΡΗΣΕΩΝ]

ΙΟΥΝΙΟΣ 1914 - ΙΟΥΝΙΟΣ 2024

110 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΔΙΩΓΜΟ

ΠΗΓΗ - Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ: "ΠΩΣ Η ΖΩΗ ΝΙΚΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ!"

Υπογράφει ο Γιάννης Διαμαντίδης

19Η ΜΑΪΟΥ - ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΜΝΗΜΗΣ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΙΚΩΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΩΝ

Απόσπασμα από την ομιλία του Μιχάλη Χαραλαμπίδη στην εκδήλωση για τη Γενοκτονία των Ποντίων. Την εκδήλωση διοργάνωσε ο πολιτιστικός σύλλογος Αγίου Μάρκου Κιλκίς στο Συνεδριακό Κέντρου του δήμου την Τρίτη 10 Μαΐου 2016.



ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ (Από την εκδήλωση Μνήμης των Δημοτικών Σχολείων και του Δήμου Κιλκίς) στις 10.05.2016:

"Αυτό που είδα στο Κιλκίς είναι μία μεγάλη μαρτυρία του πόσο υψηλά μπορεί να φθάσει η ανθρώπινη ψυχή, η ανθρώπινη ευαισθησία και δημιουργικότητα, του πόσο υψηλά μπορεί να σηκωθεί, να ανέβει ο άνθρωπος.

Ποιοι το έκαναν; Μαθητές και μαθήτριες των δημοτικών σχολείων του Κιλκίς. Οι δασκάλες και οι δάσκαλοί τους. Δεν ήταν μόνο Πόντιοι/ες. Ήταν μία μαρτυρία του πόσο πολύ υψηλά μπορεί να φθάσει το Σχολείο, οι Δάσκαλοι. Του πώς μπορούν να προκαλέσουν, να εμπνεύσουν τον σεβασμό.

Ήταν μια μαρτυρία του πώς η Ζωή νικά τον θάνατο, η Ομορφιά την ασχήμια, ο Σεβασμός την ασέβεια, ο Άνθρωπος την βαρβαρότητα, η Φιλανθρωπία τον μισανθρωπισμό.

Ποτέ δεν έγινε κάτι καλύτερο την Ημέρα της Μνήμης, την ημέρα της Νίκης του Διγενή επί του Χάροντα, της Αλήθειας επί του ψέματος, όπως την ονόμασα μια ιστορική στιγμή κατά την ομιλία μου σε έναν επιλεγμένο συμβολικό τόπο, το Χαϊδάρι την 19η Μαΐου του 1990".

Σπάνιες φορές στην ζωή λες με αυτόν τον τρόπο Ευχαριστώ όπως έγινε όταν τους ευχαρίστησα κατά την διάρκεια της εκδήλωσης. Αν το έβλεπαν οι υπεύθυνοι πολιτισμού και παιδείας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής θα τους βράβευαν.

Αν οι άνθρωποι των βραβείων Νόμπελ καθιέρωναν ένα βραβείο Ζωής για το 2016, θα το έδιναν στους μαθητές και τους δασκάλους του Κιλκίς. Δεν είχε προϋπολογισμό γραφειοκρατικής φιέστας, είχε ψυχές, υψηλή ανθρώπινη αισθητική και ποιότητα. Ήταν προάγγελος, οι Άγγελοι του μέλλοντος μας".

Και ο κ. ΜΠΕΝΤΡΟΣ ΧΑΛΑΤΖΙΑΝ (ομιλητής 10.05.2016) εκπρόσωπος της Αρμενικής Εθνικής Επιτροπής Ελλάδος στο Grand Hotel Palace Θεσσαλονίκης στην παρουσίαση του λογότυπου για τα 100χρονα Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου από την Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος, στις 10.12.2018, μου είπε:

Αυτό που κάνετε εσείς στο Κιλκίς, δεν γίνεται πουθενά στον Κόσμο.

Η αναγνώριση της ποντιακής γενοκτονίας ως ιστορική αναγκαιότητα

Του Γιώργου Παπασίμου

 

Η επέτειος της γενοκτονίας των Ποντίων είναι μια σημαντική στιγμή για την ελληνική ιστορία και την εθνική μνήμη, τα γεγονότα της οποίας όχι μόνο δεν πρέπει να λησμονούνται υποδορίως, αλλά ιδιαιτέρως πρέπει να μας υπενθυμίζουν τη σημασία της διατήρησης της ιστορικής αλήθειας και της αναγνώρισης των τραγικών γεγονότων που επηρέασαν τον ποντιακό λαό και τον Ελληνισμό. Δυστυχώς όμως, παρά το βαρύ εθνικό καθήκον, η Κυβέρνηση, τα πολιτικά κόμματα και τα ΜΜΕ δεν αντιμετώπισαν ούτε φέτος το θέμα με την πρέπουσα σημασία, περιοριζόμενα σε εθιμοτυπικές ανακοινώσεις, αντί της ανάδειξης του στο προσκήνιο της επικαιρότητας. Ο συνδυασμός, δε, της επίσκεψης του Κυριάκου Μητσοτάκη στην Άγκυρα και η προσπάθεια να υπάρξουν χαμηλοί τόνοι από την πλευρά της Ελλάδος με τις πανηγυρικές λεκτικές ακροβασίες της τουρκικής πλευράς, δεδομένου ότι την ημέρα της επετείου της γενοκτονίας το τουρκικό κράτος εορτάζει την εθνική του απελευθέρωση (!), δεν μπορεί παρά να προκαλεί θλίψη και αγανάκτηση για την προσβολή της ιστορικής αλήθειας. 

Η φετινή θλιβερή επέτειος της 19ης Μαΐου, ημέρας πένθους και εθνικής μνήμης για τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, συμπίπτει με έναν περίπου αιώνα από τη μικρασιατική καταστροφή που αποτέλεσε την μεγάλη τομή της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Η ήττα και η συντριβή της μεγάλης ιδέας για επέκταση του Ελληνισμού στα όρια της ύστερης βυζαντινής αυτοκρατορίας είχε καταλυτικές συνέπειες για την πορεία αυτού, λόγω του περιορισμού της δράσης του στα όρια του σημερινού νεοελληνικού κράτους. 

Η εξόντωση του Ποντιακού ελληνισμού, που αποτελούσαν ισχυρότατο πόλο εμπορικής και πολιτιστικής ανάπτυξης στην περιοχή του Ευξείνου Πόντου, αλλά και των άλλων μη τουρκικών εθνοτήτων, όπως οι Αρμένιοι, οι Έλληνες της Μικράς Ασίας, οι Μαρωνίτες και οι Ασσύριοι, από τους Νεότουρκους αρχικά και στη συνέχεια από τον Κεμάλ κατά την περίοδο 1915-1923, είχε την στήριξη του αναπτυσσόμενου τότε γερμανικού κεφαλαίου, το οποίο είχε διεισδύσει οικονομικά στην ευρύτερη περιοχή των ορίων της τότε Οθωμανικής αυτοκρατορίας. 

Άλλωστε από επίσημα έγγραφα προκύπτει ότι το σχέδιο εκκαθάρισης της Μικράς Ασίας από τους χριστιανικούς πληθυσμούς, δια της εξαφανίσεως τους, τέθηκε σε εφαρμογή από τους Νεότουρκους μετά την ανάληψη της εξουσίας απ’ αυτούς το 1908, υπό την υψηλή καθοδήγηση και εποπτεία του Γερμανού αρχιστράτηγου Λίμαν Φον Σάντερς.

Η γενοκτονία και ο εξανδραποδισμός των Ποντίων και των Αρμενίων με θύματα που ξεπερνούν τους 1.500.000 ανθρώπους, έγινε στη βάση του ακραιου εθνικισμού των νεότουρκων και στη συνέχεια του Κεμαλικού καθεστώτος, που τους διαδέχθηκε υπό την ιδεολογική ομπρέλα του παντουρκισμού σύμφωνα με την οποία στη θέση της ανοιχτής οθωμανικής κοινωνίας, όπου συνυπήρχαν Τούρκοι, Έλληνες, Αρμένιοι, Μαρωνίτες, Ασσύριοι κ.λπ., έπρεπε να επιβληθεί με «σιδερένιο» τρόπο μόνο το τουρκικό στοιχείο. Η εφαρμογή στην πράξη αυτής της αιματηρής γιγάντιας εθνοκάθαρσης των χριστιανικών λαών της Μικράς Ασίας, αποτέλεσε τον πρόδρομο της ναζιστικής θηριωδίας και του εβραϊκού ολοκαυτώματος. 

Ο ιδεολογικός καθοδηγητής των Νεότουρκων Ζιγιά Γκιοκάλπ συνέβαλε καθοριστικά στην εκπόνηση του σχεδίου εθνικής εκκαθάρισης των χριστιανικών λαών από την Μικρά Ασία με την υπέρβαση της χαλαρής πολυεθνικής και θρησκευτικής οθωμανικής αυτοκρατορίας και τη μετατροπή των ομάδων που ζούσαν σε αυτήν σε ένα συμπαγές ομοιόμορφο τουρκικό σώμα. Η περίπτωση αυτή αποτελούσε την πρωτόλεια εκδοχή της ναζιστικής κοσμοθεωρίας όπου βασικό ρόλο είχαν οι διαστρεβλωμένες και εκχυδαϊσμένες απόψεις του Νίτσε και του θαυμασμού τους προς τον υπεράνθρωπο, που για τους Νεότουρκους ήταν «ο Τούρκος και η τουρκότητα».

Θεοφάνης Μαλκίδης. Η Γενοκτονία: ένα συντονισμένο σχέδιο για την εξαφάνιση του Ελληνισμού

Γυναικόπαιδα σε πορεία στην έρημο της Συρίας.

Θεοφάνης Μαλκίδης

Συνέντευξη στην Γιάννα Κατσαγεώργη

Εφημερίδα Εθνικός Κήρυκας Νέα Υόρκη, Μάιος 2024

Κύριε Μαλκίδη, έχετε αφιερώσει σημαντικό μέρος της ζωής και της δράσης σας για τη μελέτη και κυρίως για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων σε Πόντο, Θράκη και Μικρά Ασία. Αρχικά θα σας παρακαλούσα να μας ορίσετε την έννοια της γενοκτονίας. Τι είναι λοιπόν γενοκτονία και πότε θεωρείται ότι αυτή έχει διαπραχθεί;

Η έννοια «γενοκτονία», από τον ελληνικό όρο «γένος» και το λατινικό «cide», εκφράζεται το 1944 από τον διασωθέντα του Ολοκαυτώματος καθηγητή του Yale, Ραφαήλ Λέμκιν. O Λέμκιν για να στηρίξει τα επιχειρήματά του αναφέρθηκε στην εξόντωση των Ελλήνων και των Αρμενίων από τους Τούρκους, εξόντωση η οποία είχε απασχολήσει τις Μεγάλες Δυνάμεις κατά τη διάρκειά τέλεσής της, αλλά τα συμφέροντα και οι αλλαγές που συντελέστηκαν οδήγησαν στην αποσιώπησή της.

Το σχέδιο σύμβασης για τη Γενοκτονία που επεξεργάστηκε ομάδα στην οποία συμμετείχε και ο Λέμκιν, ήταν έτοιμο το 1948 και ο ΟΗΕ ψηφίζει στη Γενική Συνέλευσή του την ίδια χρονιά, τη συνθήκη για την πρόληψη και τιμωρία του εγκλήματος της Γενοκτονίας, η οποία αποτελείται από 19 άρθρα. Τα βασικά σημεία της συνθήκης για τη γενοκτονία έχουν ως εξής: «Τα συμβαλλόμενα μέρη επιβεβαιούν ότι η γενοκτονία, συντελουμένη είτε εν καιρώ ειρήνης είτε εν καιρώ πολέμου, τυγχάνει έγκλημα Διεθνούς Δικαίου και αναλαμβάνουν την υποχρέωσιν να προλαμβάνουν και να τιμωρούν τούτο». (Αρθρο 1) «Γενοκτονία σημαίνει οποιαδήποτε από τις ακόλουθες πράξεις οι οποίες διαπράττονται με την πρόθεση καταστροφής, εν όλω ή εν μέρει, μίας εθνικής, εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας ως τέτοιας α) ανθρωποκτονία μελών της ομάδας, β) πρόκληση βαρείας σωματικής ή διανοητικής βλάβης σε μέλη της ομάδας γ) με πρόθεση επιβολή επί της ομάδας συνθηκών ζωής υπολογισμένων να επιφέρουν τη φυσική καταστροφή της εν όλω ή εν μέρει, δ) επιβολή μέτρων που σκοπεύουν στην παρεμπόδιση των γεννήσεων εντός της ομάδας ε) δια της βίας μεταφορά παιδιών της ομάδας σε άλλη ομάδα». (Αρθρο 2).

Ομιλία Νίκου Μιχαηλίδη - Γενοκτονία - Εύξεινος Λέσχη Βέροιας

"Κόμμα Δημοκρατικής Ένωσης PYD":Τιμώντας τη μνήμη του σπουδαίου Έλληνα και συντρόφου του κουρδικού λαού, Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Σοσιαλπατριώτες Κούρδοι Συρίας (PYD): 

«Στεκόμαστε δίπλα στον αγώνα του ποντιακού -και όχι μόνο- ελληνισμού για τη διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας του Πόντου»

Το Κόμμα Δημοκρατικής Ένωσης, τιμώντας τη μνήμη του σπουδαίου Έλληνα και συντρόφου του κουρδικού λαού, Μιχάλη Χαραλαμπίδη, και ανταποκρινόμενο στο δικό του τελευταίο αίτημα προς τους Κούρδους φίλους του, το οποίο εξέφρασε λίγο πριν τον αδόκητο χαμό του, προβαίνει στην ακόλουθη ανακοίνωση, στα πλαίσια της αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ποντίων:

«Συμπληρώνονται φέτος 105 χρόνια από τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. 353 χιλιάδες άνθρωποι βασανίστηκαν και σφαγιάστηκαν από το φασιστικό τουρκικό κράτος και ακόμη περισσότεροι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν κυνηγημένοι την πατρίδα τους, σε μία από τις μεγαλύτερες τραγωδίες που γνώρισε ο ελληνισμός.

»Εμείς, οι Κούρδοι, οι απόγονοι των αρχαίων Καρδούχων που συνάντησε ο Ξενοφώντας, δεν μπορούμε να μείνουμε ασυγκίνητοι κατά τη σημερινή επέτειο.

»Στεκόμαστε δίπλα στον αγώνα του ποντιακού -και όχι μόνο- ελληνισμού για τη διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας του Πόντου.

»Στεκόμαστε αντίθετοι σε κάθε μορφής φασισμό και ολοκληρωτισμό.

»Σα λαός που έχουμε υποστεί κι εμείς με τη σειρά μας για δεκαετίες το φασισμό, την άρνηση και τις διώξεις του τουρκικού κράτους, αναγνωρίζουμε όλα τα εγκλήματα κατά των Ελλήνων, την Γενοκτονία που διαπράχθηκε εναντίoν τους από τους Νεότουρκους και τους Κεμαλικούς στο χρονικό διάστημα 1908-1923 και συνεχίζουμε τον αγώνα απελευθέρωσης όλων των λαών.

Η ιστορική διαδρομή των Ελλήνων του Πόντου πριν τη Γενοκτονία

ΚΑΛΟΓΕΡΙΔΟΥ ΚΡΙΝΙΩ

Κάθε που θυμάμαι τη συγχωρεμένη τη γιαγιά μου να τραγουδά τα λυπητερά τραγούδια του Πόντου σκέφτομαι πως οι Πόντιοι – είτε αυτοί που έχουν τις ρίζες τους στις βορειοανατολικές ακτές της Μικράς Ασίας είτε οι άλλοι από τα παράλια της Μαύρης Θάλασσας (”Καρά-Ντενίζ”, τουρκιστί) και τις εκβολές του Σαγγάριου ως τις παρυφές του Καυκάσου – ήταν και είναι ένα ηρωικό και βασανισμένο ελληνικό φύλο το οποίο βιώνει την ιστορία και το ένδοξο παρελθόν του μέσα απ’ τη μνήμη. Μέσα από την ιστορική μνήμη, που μαρτυρά το έπος του Ποντιακού Ελληνισμού. Το έπος της διαχρονικής παρουσίας Ελλήνων οι οποίοι έδεσαν τη ζωή και τη μοίρα τους με τις υψηλές και απρόσιτες οροσειρές του Πόντου, φυσικό οχυρό τους μέσα στους αιώνες με σημαίνουσα συμβολή στη διατήρηση της δυναμικής κοινωνικής συνοχής και του ακραίου φρονήματός τους.

Ενός φρονήματος άρρηκτα συνδεδεμένου με τις συνθήκες ζωής, τις παραδόσεις (ήθη, έθιμα, θρύλους και παραμύθια), τη γλώσσα (που κυοφορούσε ανέκαθεν τον ανεξάντλητο αρχαιοελληνικό πλούτο της πολιτισμικής της παράδοσης) και την ιστορία των Ποντίων από την αρχαιότητα μέχρι την απομάκρυνση από τις εστίες τους, μετά τον μωαμεθανικό προσηλυτισμό και τις βιαιοπραγίες των Οθωμανών Τούρκων οι οποίες τους αποδεκάτισαν (δια της Γενοκτονίας) πληθυσμιακά μετατρέποντάς τους σε ανέστιους πρόσφυγες δια βίου.

Τους σκόρπισαν στους πέντε ανέμους μακριά από τη γενέθλια γη τους. Τη γη των Αμαζόνων της αρχαιοελληνικής μυθολογίας, η οποία εξέπεμπε αρχαιόθεν (1300 πΧ) την ελληνικότητά της. Τη γη που συνδύαζε την αγριάδα της Μαύρης Θάλασσας βορειοανατολικά με το ”σφιχτό” κρύο και το άγονο έδαφος των απροσπέλαστων οροσειρών Σκυσίδη – Παρυάδρη – Αντίταυρου, τους οποίους διασχίζουν οι ποταμοί Άλυς, Ίρις, Μελάνθιος, Θερμώδοντας, Χαρσιώτης, Πρύτανης, Πυξίτης και Καλοπόταμος.


Συνδύαζε το ήπιο κλίμα του παράλιου Πόντου (Σινώπη, Αμισός, Κοτύωρα, Κερασούντα, Τραπεζούντα, Σαμψούντα, Ριζούντα, Όφη, Οινόη, Σούρμενα, Τρίπολη κλπ) με το εύκρατο κλίμα του μεσογειακού (Χαλδία [η αρχαία Χαλύβη ή Χαλυβία], Αμάθεια, Λαοδίκεια, Αργυρούπολη, Νικόπολη, Σεβάστεια, Νεοκαισάρεια κλπ), σε περιοχές που διακρίνονταν για το πλούσιο σε χάλυβα και άργυρο υπέδαφός τους και τα ορεινά λιβάδια τους (”παρχάρια”).

30 χρόνια από την Αναγνώριση της Γενοκτονίας. Που βρισκόμαστε και που πάμε;

 

Του Ιάσονα-Σταύρου Γαβριηλίδη*

Η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου από την ελληνική Βουλή υπήρξε ένα κατεξοχήν πολιτικό γεγονός και ως τέτοιο έχει προεκτάσεις στο παρελθόν και κυρίως στο μέλλον. Αποτέλεσε τομή και κορυφαία πράξη αποκατάστασης της ιστορικής μνήμης και συνείδησης του λαού μας, η οποία, για δεκαετίες, υπέστη αλλοιώσεις μέσα από παραχαράξεις και αποσιωπήσεις που καλλιέργησαν μία ψευδή συνείδηση και (κατά συνέπεια) ταυτότητα.  

   Στην αποκατάσταση αυτή αποσκοπούσε η καθιέρωσης της 19ης Μάη, ως ημέρας μνήμης. Αυτή η μέρα συνιστά πρωτίστως ένα συμβολισμό, ένα σημείο αναφοράς για τη συλλογική μας μνήμη και συνείδηση. Δεν είναι μνημόσυνο, ούτε εμμονή στο παρελθόν. Είναι φάρος για το μέλλον, το οποίο δεν μπορεί να υπάρξει με αγνόηση και παραχάραξη του παρελθόντος. Η Μνήμη είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στο χθες, το σήμερα και το αύριο. Αυτή συνέχει κοινωνίες και δομεί ταυτότητες. Είμαστε αυτό που θυμόμαστε και θυμόμαστε τη γενοκτονία, όχι για να θυματοποιούμαστε, αλλά για να αποτρέψουμε ανάλογα εγκλήματα, τόσο όσον αφορά εμάς αλλά και οποιονδήποτε άλλο λαό. 

   Αυτό σηματοδοτεί η 19η Μάη, πως η Μνήμη αποτελεί το σπόρο της αναγέννησης των απανταχού γενοκτονημένων λαών. Είναι η ελάχιστη συμβολή μας ενάντια σε ανάλογα εγκλήματα που συντελούνται σήμερα και στην αποτροπή τους στο μέλλον. Η μνήμη είναι προϋπόθεση της συνείδησης. Μόνο ένας λαός με συνείδηση μπορεί να προχωρήσει στο μέλλον με όραμα και σχέδιο. Για να προχωρήσει πρέπει να ξεπεράσει, όχι να ξεχάσει, το τραύμα. Η υπέρβαση έρχεται μέσα από τη δικαίωση και η δικαίωση για ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας δεν αφορά μόνο αυτόν που το υπέστη, αλλά όλη την ανθρωπότητα και όλους τους λαούς. 

Η Γενοκτονία. Ο πρωτεργάτης Μιχάλης Χαραλαμπίδης και γιατί "ξέχασε" να θέσει το μαζικό έγκλημα η Ελλάδα για ακόμη μία φορά στις επαφές της με την Τουρκία....

Θεοφάνης Μαλκίδης

Η Γενοκτονία: Το ζήτημα το οποίο δεν τέθηκε ( για ακόμη μία φορά) από την Ελλάδα στις συζητήσεις με την Τουρκία.....

Από τη συνέντευξή μου στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ

Τον περασμένο Φεβρουάριο συμπληρώθηκαν τριάντα χρόνια από την αναγνώριση της Γενοκτονίας από τη Βουλή των Ελλήνων. Ήταν μία σημαντική στιγμή, μία ομολογουμένως ιστορική πράξη τιμής και μνήμης, αποκατάστασης της ιστορίας και της αλήθειας, την οποία οφείλουμε στον αείμνηστο Μιχάλη Χαραλαμπίδη.

Η Γενοκτονία των Ελλήνων, το έγκλημα της Τουρκίας, η οποία από το 1908 έως το 1922 δολοφόνησε πάνω από ένα εκατομμύριο Ελληνίδες και Έλληνες, αποτελεί τη συμπύκνωση όλων των μεθόδων που ακολουθήθηκαν στην πορεία του πλανήτη προς τη βαρβαρότητα, στην ιστορία της Ανθρωπότητας προς την αυτοκαταστροφή. Μάλιστα επειδή δεν τιμωρήθηκε επαναλήφθηκε και επαναλαμβάνεται συνεχώς.

Κατά τη διάρκεια της Γενοκτονίας από την Τραπεζούντα, μέχρι την Αδριανούπολη και τη Σμύρνη, υπήρξαν μαζικές δολοφονίες, καταναγκαστικά έργα, εξοντωτικές πορείες, τάγματα εργασίας, στρατόπεδα συγκέντρωσης, βιασμοί, μεταφορά γυναικών και παιδιών από την ελληνική στην τουρκική ομάδα και μία σειρά από άλλες πράξεις, οι οποίες συνιστούν το έγκλημα της Γενοκτονίας, όπως αυτό αποτυπώνεται στη σχετική Σύμβαση του ΟΗΕ (1948) . Μάλιστα ο πρώτος συστηματικός μελετητής της υπόθεσης της Γενοκτονίας, αυτός που εισήγαγε στο διεθνές λεξιλόγιο την όρο Γενοκτονία, ο διασωθέντας του Ολοκαυτώματος Ραφαήλ Λέμκιν, θεμελίωσε την πρότασή του και στη συνέχεια τη Σύμβαση, πάνω στο μαζικό έγκλημα εναντίον των Ελλήνων και των Αρμενίων.

Η πορεία του Ποντιακού Ζητήματος

Από το Πόντιοι Δικαίωμα στην Μνήμη στην διεθνοποίηση και την καθιέρωση της 19ης Μαΐου ως Ευρωπαϊκής Ημέρας Μνήμης Όλων των Θυμάτων του Κεμαλισμού.

 

Δύο νέα βιβλία,στη ρωσική και την ελληνική γλώσσα,για τη Γενοκτονία.Феофанис Малкидис:Геноцид Греков- Геноцид Греков Понта

Θεοφάνης Μαλκίδης για τη Γενοκτονία των Αρμενίων , για το μαζικό έγκλημα εναντίον των Ελλήνων και όλων των λαών από την Τουρκία.

Για την επέτειο της Γενοκτονίας των Αρμενίων, για τον Ελληνισμό!

Θεοφάνης Μαλκίδης

Για τη Δικαιοσύνη και την Αποκατάσταση της Ιστορίας.

Η συνέντευξη στον τηλεοπτικό σταθμό Δέλτα

24 ΑΠΡΙΛΙΟΥ: ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ

Η εικοστή τετάρτη Απριλίου σηματοδοτεί δύο ιστορικά γεγονότα τεράστιας σημασίας που αφορούν όχι μόνο τους Αρμενίους, τους Κυπρίους ή τους Έλληνες, αλλά ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο.

του Λεωνίδα Κουμάκη*

Το πρώτο αφορά την καθιέρωση της 24ης Απριλίου ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Αρμενίων. Ως «Γενοκτονία των Αρμενίων» ή και «Ολοκαύτωμα των Αρμενίων» αναφέρονται τα γεγονότα εξόντωσης Αρμενίων πολιτών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι σφαγές Αρμενίων άρχισαν επί Σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ (1894-1896), με τον αριθμό των νεκρών να εκτιμάται μεταξύ 80 και 300 χιλιάδων και συνεχίστηκαν με πρωτοφανή βιαιότητα από το κίνημα των Νεότουρκων (1908-1918) και την σφαγή 1.500.000 συνολικά Αρμενίων.

Ως έναρξη της Γενοκτονίας των Αρμενίων συμβολικά θεωρείται η 24η Απριλίου του 1915 διότι την ημέρα εκείνη, ολόκληρη η ηγεσία της αρμενικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης φυλακίστηκε και εκατοντάδες Αρμένιοι απαγχονίστηκαν από το κίνημα των Νεότουρκων – ένας από τους βασικούς συντελεστές του κινήματος ήταν και ο Μουσταφά Κεμάλ ο οποίος από το 1907 υπηρετούσε στο Τρίτο Σώμα Στρατού στη Θεσσαλονίκη και ο οποίος αργότερα ονομάστηκε ο «πατέρας των Τούρκων», δηλαδή Ατατούρκ.

Όπως είναι γνωστό, η Τουρκία αρνείται πεισματικά την ύπαρξη Γενοκτονίας και ισχυρίζεται ότι οι Αρμένιοι απλώς εκτοπίστηκαν. Παρ΄όλα αυτά, τουρκικές πηγές αποδέχονται πως ο αριθμός των νεκρών Αρμενίων ήταν μεταξύ 600.000 και 800.000 ανθρώπων, αλλά οι πιο έγκυρες Δυτικές και Αρμενικές πηγές ανεβάζουν τον αριθμό των σφαγιασθέντων από τους Τούρκους στους 1.500.000 ανθρώπους.

Το φρικτό έγκλημα της Γενοκτονίας όχι μόνο 1,5 εκ. Αρμενίων, αλλά και άλλων χριστιανικών πληθυσμών της καταρρέουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπως Ελλήνων του Πόντου και της Ανατολικής Θράκης, Ασσυρίων κ.α. είναι πλέον ιστορικά αποδεδειγμένο.

Η πρώτη εκδήλωση στη μνήμη των θυμάτων της Γενοκτονίας των Αρμενίων έγινε από μια ομάδα επιζώντων της Γενοκτονίας στην αρμενική εκκλησία της Αγίας Τριάδας της Κωνσταντινούπολης το έτος 1919. Πολλές σημαντικές  προσωπικότητες της Αρμενικής κοινότητας συμμετείχαν στην εκδήλωση και έκτοτε η ημερομηνία αυτή έγινε Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Αρμενίων.

Στις μέρες μας, η 24η Απριλίου, Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Αρμενίων, είναι αργία σε ολόκληρη την Αρμενία και την Δημοκρατία του Αρτσάχ, μνημονεύεται στην Αρμενική Διασπορά σε ολόκληρο τον κόσμο ενώ εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώνονται στο Τζιτζερνακαμπέρντ, στην πρωτεύουσα της Αρμενίας Γερεβάν,  αφήνοντας λουλούδια στην αιώνια φλόγα που δεν σβήνει ποτέ.

Μετά από αγώνες ολόκληρων δεκαετιών της αρμενικής κυρίως διασποράς, η Γενοκτονία των Αρμενίων από τους Τούρκους έχει αναγνωριστεί σε παγκόσμιο επίπεδο από πλήθος χωρών (Αργεντινή, Βέλγιο, Καναδάς, Χιλή, Κύπρος, Ελλάδα, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Λετονία, Λιθουανία, Λίβανος, Ολλανδία (μαζί με την Γενοκτονία των Ελλήνων και των Ασσυρίων), Πολωνία, Ρωσία, Σλοβακία, Σουηδία (μαζί με την Γενοκτονία των Ελλήνων και των Ασσυρίων), Ελβετία, Ουρουγουάη, Βατικανό, Βενεζουέλα, Αυστρία (μαζί με την Γενοκτονία των Ελλήνων και των Ασσυρίων), Βολιβία, Τσεχία, Συρία, Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, Βραζιλία, Βουλγαρία, Λιβύη, Λουξεμβούργο, Παραγουάη και Πορτογαλία).

Τη Γενοκτονία των Αρμενίων έχουν επίσης αναγνωρίσει τέσσερις περιοχές της Ισπανίας (Βασκονία, Καταλονία, Βαλεαρίδες Νήσοι, Ναβάρρα), η Μεγάλη Βρετανία (Σκωτία, Ουαλία και Βόρειος Ιρλανδία), καθώς και δύο Πολιτείες της Αυστραλίας (Νέα Νότια Ουαλία και Νότια Αυστραλία – μαζί με την Γενοκτονία των Ελλήνων και των Ασσυρίων). Τέλος, αναγνώριση της Γενοκτονίας υπάρχει από διεθνείς οργανισμούς όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση (Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο), το Συμβούλιο της Ευρώπης, η Κοινή Αγορά του Νότου (Mercosur) καθώς και η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών – International Association of Genocide Scholars, IAGS (μαζί με την Γενοκτονία Ελλήνων και Ασσυρίων).

Το δεύτερο γεγονός τεράστιας ιστορικής σημασίας υπήρξε η απόρριψη των Βρετανικών και Τουρκικών σχεδιασμών επίσημης διχοτόμησης της Κύπρου η οποία παρουσιάστηκε με την μορφή του «Σχεδίου Ανάν» και τέθηκε σε δύο ξεχωριστά δημοψηφίσματα πριν από είκοσι ακριβώς χρόνια, στις 24 Απριλίου 2004.

Το έκτρωμα που παρουσίασε ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών αγνοώντας τις αποφάσεις του ιδίου του Οργανισμού (όλα τα ψηφίσματα του ΟΗΕ από το 1963 τονίζουν την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας):

Γενοκτονία των Αρμενίων – Περιμένοντας την δικαίωση -24/04/2024

ΣΤΟΪΛΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

Τριάντα τρεις (33) χώρες του ΟΗΕ έχουν αναγνωρίσει επισήμως μέχρι σήμερα την αρμενική γενοκτονία από τους Τούρκους κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου! (1) Σχετικά λίγες, για να δικαιωθεί πραγματικά το πολύπαθο ομόδοξο αρμενικό έθνος, αλλά και ένας μοναδικός άνθρωπος, ο Γερμανός Άρμιν Βέγκνερ (1886-1978) (φωτό).

Ο άνθρωπος που με καθημερινό κίνδυνο της ζωής του απαθανάτιζε για πολλούς μήνες την αρμενική γενοκτονία με εκατοντάδες φωτογραφίες και ντοκουμέντα, και που κατόπιν αφιέρωσε όλη του τη ζωή με συνέπεια στην αρμενική υπόθεση.

Στα νεανικά του χρόνια ο Γερμανός Άρμιν Βέγκνερ υπήρξε λόγω των τότε στενών γερμανοτουρκικών σχέσεων (“αδελφοσύνη των όπλων”, Waffenbruderschaft) εθελοντής υπαξιωματικός του υγειονομικού στο στρατό των Νεότουρκων και ένας από τους σημαντικότερους αυτόπτες μάρτυρες της αρμενικής γενοκτονίας στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Έχοντας εύκολη πρόσβαση, λόγω της ιδιότητάς του, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των εκτοπισμένων Αρμενίων φωτογράφισε και κατέγραψε τα απάνθρωπα γεγονότα της γενοκτονίας που σημάδεψαν για πάντα τη ζωή του.

Τα εκατοντάδες ντοκουμέντα γίνονται γνωστά στη Γερμανία πριν λήξει ο πόλεμος και αποτελούν την αιτία που το 1917 ο Βέγκνερ απολύεται από τον γερμανικό στρατό. Το 1919 και πριν ακόμα παρθούν οι μεγάλες αποφάσεις για τη μεταπολεμική Τάξη Πραγμάτων στέλνει επιστολή στον Αμερικανό Πρόεδρο Ουίλσον ζητώντας τη δικαίωση για το 1,5 εκατομμύριο θυσιασθέντων Αρμενίων με στόχο την ανακήρυξη ανεξάρτητου αρμενικού κράτους.

Μέχρι το 1924 ο Βέγκνερ παρουσιάζει τις μαρτυρίες του και τα φωτογραφικά ντοκουμέντα σε διάφορες πόλεις, Βερολίνο, Βιέννη, Μπρέσλαου. «Βουβοί μάρτυρες» που κανείς δεν θέλει όμως να γνωρίζει. Το δριμύ «κατηγορώ» του Βέγκνερ για την πρώτη γενοκτονία του 20ου αιώνα πέρασε όμως σύντομα στη λήθη. Είναι άλλωστε η εποχή που ο Κεμάλ αναγνωρίζεται ως ήρωας και πρότυπο για πολλούς στη Δύση.

Ο Βέγκνερ γνώριζε από «πρώτο χέρι» ότι στη γενοκτονία συμμετείχαν ενεργά – στον σχεδιασμό αλλά και στην εκτέλεση – και ανώτατοι Γερμανοί αξιωματικοί, οι οποίοι δεν είχαν απλώς επιρροή στις στρατιωτικές δυνάμεις των Οθωμανών, αλλά και αρχηγικές θέσεις. Όπως ο στρατηγός Όττο Λίμαν φον Σάντερς, ο επικεφαλής της γερμανικής στρατιωτικής αποστολής στην Τουρκία.
Η γερμανική συμμετοχή στο έγκλημα

ΓΕΡΜΑΝΙΑ! Γενοκτονίες κατά συρροή

ΚΛΙΚ

Για την αναγνώριση της Γενοκτονίας, για την καταδίκη της Τουρκίας, για τον πρωταγωνιστή της ανάδειξης του εγκλήματος

Θεοφάνης Μαλκίδης

Για την αναγνώριση της Γενοκτονίας, για την καταδίκη της Τουρκίας, για τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη, τον πρωταγωνιστή της αποκάλυψης και της ανάδειξης του μαζικού εγκλήματος

Η συνέντευξη στον τηλεοπτικό σταθμό Θράκη Νετ.

ΠΗΓΗ:http://malkidis.blogspot.com/2024/04/blog-post_7.html?m=1
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ ΣΤΙΣ ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΡΤ3

Μια ιστορική συνέντευξη του Μιχάλη Χαραλαμπίδη στις Ανιχνεύσεις της ΕΡΤ3 το 1996