Κορνήλιος Καστοριάδης: Δημοκρατία δίχως συμμετοχή πολιτών

Κορνήλιος Καστοριάδης: “Ακυβέρνητη Κοινωνία”, Συνεντεύξεις και Συζητήσεις 1974-1997 – Εκδόσεις Ευρασία, Αθήνα 2010 (Cornelius Castoriadis – “A Society Adrift“, Interviews and Debates, 1974-1997 – Fordham University Press, New York, 2010).

«…η Δημοκρατία είναι ένα ζήτημα που ξεπερνάει την πολιτική προτιμώ να μιλώ για άμεση Δημοκρατία. Είναι προφανές ότι, αν οι πολίτες δεν συμμετέχουν στη δημόσια ζωή, δεν μπορεί να γίνει τίποτε. Δεν αρκεί όμως να επαναλαμβάνουμε: συμμετοχή, συμμετοχή. Το ερώτημα είναι: και γιατί, διάβολε, να συμμετέχουν οι πολίτες; Υπάρχουν σίγουρα λόγοι που δεν συμμετέχουν σήμερα».

​
——————————————–
Kern: Όταν τίθεται το ερώτημα της Δημοκρατίας σήμερα, αναφέρεται πάντα στην αντιπροσωπευτική, είτε πρόκειται να την εγκωμιάσουμε είτε να την επικρίνουμε. Δεν έχουμε προχωρήσει περισσότερο. Μπορούμε να προωθήσουμε μαζί σας την ερώτηση πιο πέρα, π.χ. προς τη μορφή της συμμετοχικής Δημοκρατίας;


Καστοριάδης: Προτιμώ να μιλώ για άμεση Δημοκρατία. Είναι προφανές ότι, αν οι πολίτες δεν συμμετέχουν στη δημόσια ζωή, δε μπορεί να γίνει τίποτε. Δεν αρκεί όμως να επαναλαμβάνουμε: συμμετοχή, συμμετοχή. Το ερώτημα είναι: και γιατί, διάβολε, να συμμετέχουν οι πολίτες; Υπάρχουν σίγουρα λόγοι που δεν συμμετέχουν σήμερα.

Kern: Είναι επειδή στην αντιπροσωπευτική Δημοκρατία δεν τους ζητά κανένας να συμμετέχουν. Επιπλέον, οι περισσότεροι δεν πιστεύουν ότι είναι ελεύθεροι για κάτι τέτοιο.

Καστοριάδης: Όπως έλεγε ο Ρουσσώ για τους Άγγλους, δεν είναι ελεύθεροι παρά τη μέρα των εκλογών. Άραγε είναι ελεύθεροι ακόμη κι εκείνη τη μέρα; Τα χαρτιά είναι σημαδεμένα, οι ψευτοεπιλογές είναι προκαθορισμένες από τα κόμματα–και επιπλέον, κενές περιεχομένου. Τι είναι τα «προγράμματα» των πολιτικών κομμάτων σήμερα, στη Γαλλία, την Αγγλία ή αλλού;

Kern: Ίσως οι διαφορές τους να μην είναι πολύ σαφείς. Επ΄ ευκαιρία λοιπόν της σύγχρονης Δημοκρατίας…

Ο λαός εταίρος, μέρος της πολιτείας ή ο λαός στην ιδιωτεία με την ψήφο του

Του Γεώργιου Κοντογιώργη

Μπήκαν μπροστά τα κομματόσκυλα για να βρωμίσουν τον ελεύθερο λόγο παραφραζοντας τον και  εμφανίζοντάς τον ως ιδιοτελή καθώς πλησιάζουν οι εκλογές. Τρομάζουν με τη σκέψη ότι μπορεί να ανοίξουν τα μάτια τους οι πολίτες και να πάψουν να συμπεριφέρονται ως πελάτες, εργοδότες της μοναρχευόμενης κομματοκρατίας...

 Μαντρώστε τη σκέψη του λαού, είναι ο μόνος τρόπος για να επιπλέουν στα λύματα του κομματικού καταγωγίου δαπάναις της χώρας....

Το πρόβλημα ωστόσο είναι ότι για να εξαπατήσουν, να χειραγωγήσουν τον πολίτη παραποιούν, ψεύδονται και διαπράτουν απάτη αποδίδοντας μου απόψεις που δεν είπα. Εξήγησα ότι καθένας είναι ελεύθερος να ψηφίσει ή να μην ψηφίσει, δικό του θέμα. Διευκρίνισα όμως ότι πρέπει να γνωρίζει ποια είναι η σημασία της ψήφου -είτε ψηφίσουν είτε όχι- στο πολιτικό σύστημα της έκφυλης απολύτως ολιγαρχικής μοναρχίας. Διευκρίνισα όταν ερωτήθηκα ότι εγώ δεν ψηφίζω διότι δεν συμμετέχω σε ένα σύστημα που δεν αναγνωριζω διότι δεν μου επιτρέπει να συμμετέχω στις αποφάσεις του για τις τύχες μου..

 Δεν είναι νοητό να διδάσκω τη δημοκρατία και να επικροτώ την απάτη της απόλυτης μοναρχιας. Και μάλιστα μιας μοναρχίας που συστηματικά χρεώνεται με την καταστροφή και την υποτέλεια της ελληνικής κοινωνίας. Τα εντεταλμένα κομματόσκυλα που αναζητούν ρόλους για να μην παραμένουν στα αζήτητα της δημοσιότητας και της εξουσίας, ξέρουν ότι για να τον αποκτήσουν πρέπει ο λαός να λειτουργεί ως αγέλη προβάτων, να μην σκεπτέται αλλά να χειροκροτεί και να ψηφίζει με φαλκιδευμένη ψήφο. Γιατί αν βγει από το μαντρί της α-σκεψίας θα τους ρήξει στον καιάδα της αφάνειας. Όλα αυτά α σουραύλια της κομματοκρατίας που θέλουν την κοινωνία αγέλη προβάτων που θα υπακούει άκριτα στην εξουσία της αποκρύπτουν ότι λειτουργούν ως κοινοί απατεώνες αποκαλώντας την απόλυτη μοναρχία ως δημοκρατία. 

Έχουν το θράσος να διακηρύσουν ότι αν επικρατήσουν αυτοί θα ανέβει ο λαός στην εξουσία. Ξέρουν ότι αν τους γυρίσει την πλάτη ο λαός στις εκλογές θα πάψουν να υπάρχουν. Γι αυτό αγωνιούν. Διαπληκτίζονται  μεταξύ τους ποιός θα λαηλατήσει αποτελεσματικότερα το λαό και θα υπονομεύσει την πατρίδα. Ο λαός στις εκλογές το μόνο που κάνει με την ψήφο του είναι να επιλέξει τον ανεξέλεγκτο μονάρχη-δήμιό του που θα συμβάλει στην έτι περαιτέρω στην καταστροφή του.

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕ ΤΗ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΑΙΣΧΥΛΟΥ

Του Γιώργου Τασιόπουλου

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕ ΤΗ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΑΙΣΧΥΛΟΥ

Θίχτηκε ο Ερντογάν που τον είπε «δικτάτορα» ο Ντράγκι. «Είναι εκλεγμένος, εσύ διορισμένος» του απαντά, μέσω Τσαβούσογλου.

Και επειδή άναψε η συζήτηση για δικτάτορες και διορισμένους, ας απαντήσουμε με τη ματιά του Παναγιώτη Δρακόπουλου*, που μας έφυγε αυτές τις ημέρες, για το γεωπολιτικό δόγμα και τη συγκρουσιακή σχέση της άμεσης Δημοκρατίας, όπως ο Ελληνισμός την ανέδειξε, σε σχέση με την απολυταρχία της Ανατολής, τη μόνιμη σύγκρουσή μας με τους Ασιάτες**.

Ο Αισχύλος θέλει να είναι σαφής η ειδοποιός διαφορά των δύο κόσμων.

«Γι' αυτό θα βάλει την ίδια την αξιοσέβαστη μάνα του Ξέρξη να ξεκαθαρίσει την κατάσταση: μιλώντας στον οικείο της χορό των γερόντων, το χορό όπου απεριόριστα τιμά κι εκείνην και τον γιο της, κι ενώ η ασφυκτική αγωνία για την έκβαση των πραγμάτων σφίγγει όλων το λαιμό, η Άτοσσα θα κοιτάξει σαν αφέντρα τούτους τους συμπάσχοντες και με φωνή παγερή θα θυμίσει:

"Ωστόσο, να ξέρετε πως αν νικήσει ο γιος μου

θα γίνει ξακουστός, αν όμως του έλθουν

ανάποδα, στη χώρα δεν θα δώσει

λόγο• μονάχα να γυρίσει,

κι όμοια θα κυβερνάει αφέντης στη γη τούτη"

Ο Ξέρξης λοιπόν μπορεί μόνο να δοξάζεται• δεν έχει να δώσει λόγο σε κανέναν, έχει δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω σ' όλους τους υπηκόους του. Όταν όμως η βασίλισσα ζητά να μάθει για τους Αθηναίους

"Ποιός ο αρχηγός που διαφεντεύει το στρατό τους;" ποιος είν' ο αφέντης, δηλαδή, ο αντίστοιχος του Ξέρξη, εισπράττει μιαν απάντηση όλως διόλου ξένη για τα κοσμημένα με σαρδόνυχα κακέ ίασπι, τα μόλις αρωματισμένα με κιννάμωμο αυτιά της:

"Δεν είναι δούλοι μηδέ υπήκοοι σε κανέναν"»***

* Ο Παναγιώτης Δρακόπουλος ένας ξεχωριστός, βαθιά πνευματικός άνθρωπος με μεγάλη αγάπη για την Τέχνη, αλλά και ανησυχία για την κοινωνία. Γινόμαστε όλο και φτωχότεροι οι Έλληνες.

Εκδότης ενός σπουδαίου περιοδικού της "Εποπτείας", επιμελήθηκε το δίτομο έργο «ΙΔΙΟΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ» του Ιδρύματος Γουλανδρή-Χορν, έγραψε τα βιβλία «ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ - ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΔΥΤΙΚΟΣ», «ΒΑΣΙΛΕΙΟΝ ΓΕΝΟΣ» ***, από όπου και το απόσπασμα, από τις εκδόσεις Παρουσία.

ΠΗΓΗ:ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Μετά τη δημοκρατία, τι;

Ανάρτηση από: http://ardin-rixi.gr

Σχόλια πάνω στο βιβλίο του Εμάνουελ Τόντ

Του Στράτου Μεϊντανόπουλου

Ο Εμανουέλ Τοντ είναι από τους λίγους Γάλλους διανοούμενους παλαιάς κοπής: από αυτούς, δηλαδή, που δεν αερολογούν ή συνθηματολογούν προκειμένου να καλύψουν την ιδεολογική ή βιοποριστική τους προσκόλληση.
Το 2008 εξέδωσε το εκτενές δοκίμιο «Μετά τη δημοκρατία»*. Εκεί αναλύει τις αλλαγές στα γαλλικά πράγματα και, βάσει αυτών, προσπαθεί να προβλέψει τη μορφή που θα λάβει το πολιτικό σύστημα της χώρας του.
Το βιβλίο έχει διπλό ενδιαφέρον για τον Έλληνα αναγνώστη. Αφενός, εξετάζει εξελίξεις που είχαν από καιρό αρχίσει να διαφαίνονται σε δυτικοευρωπαϊκές χώρες, αλλά που έγιναν πλήρως ορατές στην Ελλάδα –τουλάχιστον στο πολιτικό τους σκέλος– μόνον με τη λεγόμενη κρίση. Βοηθά έτσι να διαχωρίσουμε τις ελληνικές ιδιαιτερότητες από τις ευρωπαϊκές εξελίξεις. Αφετέρου, είναι γραμμένο αμέσως πριν εκδηλωθεί αυτή η κρίση: άρα, βοηθά να συλλάβουμε τις αλλαγές που ο συγγραφέας εντοπίζει όχι ως άμεσο απότοκο της επέμβασης του ΔΝΤ στην Ελλάδα, αλλά ως γενική εξέλιξη των δυτικού τύπου πολιτευμάτων.

Η Άμεση Δημοκρατία δεν είναι ιδεολογία εποικοδομήματος, αλλά αρχιτεκτονική αταξικού κοινωνικού οικοδομήματος

Του Κώστα Λάμπου

Αντίλογος προς τους πολιτικούς αλχημιστές...

Ζούμε στο μεταίχμιο δυο εποχών, δυό κόσμων και δυό πολιτισμών:
Από τη μια η εποχή της μεγάλης και βαθειάς οικονομικής ύφεσης, των αρνητικών προβλέψεων και της παγκόσμιας πείνας, ο κόσμος του μεγάλου ιδιωτικού πλούτου, της ανεργίας και της απέραντης εξαθλίωσης και ο ‘πολιτισμός’ του Φόβου, της ανασφάλειας, της κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας, της ανελευθερίας, της αυταρχικότητας, των ιμπεριαλιστικών πολέμων, της καταστροφής της Φύσης και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. 

Είναι η εποχή, ο κόσμος και ο ‘πολιτισμός’ του ταχύτατα παρακμάζοντος κεφαλαίου που τελειώνουν και φεύγουν [1].

Κι’ από την άλλη η εποχή των μεγάλων ανοιχτών οριζόντων που την ανοίγουν διάπλατα οι δυνατότητες της σύγχρονης επιστήμης και τεχνολογίας και η οποία οδηγεί σε ένα κόσμο των μεγάλων προσδοκιών, της ελεύθερης δημιουργικότητας, της καθολικής ευημερίας και τελικά σε έναν οικουμενικό ουμανιστικό πολιτισμό της κοινωνικής ισότητας, της αταξικής δημοκρατίας, της αμοιβαίας συνεργασίας, της ελεύθερης δημιουργίας, της ειρήνης και της ανθρώπινης ευτυχίας. Είναι η εποχή, ο κόσμος και ο πολιτισμός των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού που σταθερά και δυναμικά ανατέλλουν και έρχονται [2].Η εποχή, ο κόσμος και ο ‘πολιτισμός’ του κεφαλαίου άκμασαν, παράκμασαν και ως απειλή πλέον για την ανθρωπότητα δεν έχουν πια τίποτα θετικό να της προσφέρουν, γι’ αυτό και περιττεύουν οι όποιες υποκριτικές και ‘βαθυστόχαστες’ διαγνώσεις και αναλύσεις για την αναζήτηση κάποιων ‘καλύτερων’ νεοκλασικών, νεοκεϋνσιανών, σοσιαλδημοκρατικών, ή κρατικοσοσιαλκαπιταλιστικών πολιτικών ‘δημοσιοοικονομικής’ εξυγίανσης, απασχόλησης, εξασφάλισης επενδύσεων, τραπεζικής σταθερότητας, εξευμενισμού των νέων θεοτήτων «των αγορών» και γεροντολογικών θεραπειών του καπιταλισμού.
Αντίθετα πρέπει να το πάρουμε απόφαση ως άτομα, ως κοινωνία και ως ανθρωπότητα ότι ο καπιταλισμός πεθαίνει και πεθαίνοντας γίνεται όλο και χειρότερος, όλο και πιο επικίνδυνος και συνεπώς ως τυμπανιαίο ιστορικό πτώμα και θανάσιμη απειλή για την ανθρωπότητα και τον πλανήτη πρέπει να ταφεί πριν ως ζόμπι-καπιταλισμός μας θάψει όλους.

Αυτό όμως σημαίνει πως ολόκληρη τη σκέψη μας, τη δράση μας, μέχρι κα την τελευταία ικμάδα της ενεργητικότητάς μας θα πρέπει να την απορροφήσει η αναζήτηση πρακτικών άμεσης εξόδου από τον καπιταλισμό και ταυτόχρονα η διαμόρφωση μιας νέας αρχιτεκτονικής οργάνωσης της κοινωνικής ζωής σε τοπική, εθνική και οικουμενική κλίμακα που με σιγουριά και ασφάλεια θα οδηγήσει τις τοπικές κοινωνίες και την ανθρωπότητα σε ένα καλύτερο κόσμο, ο οποίος σήμερα δεν είναι μόνο αναγκαίος και εφικτός, αλλά και ως η μοναδική λύση για την ανθρωπότητα, γίνεται και αναπόφευκτος.