Εθνική και κοινωνική Συνείδηση

ΚΩΣΤΗΣ ΜΟΣΚΩΦ (Θεσσαλονίκη, (15 Νοεμβρίου 1939 – Θεσσαλονίκη, 29 Ιουνίου 1998) 

Ο πρίγκιπας της Αριστεράς αν και μαρξιστής θα αναζητήσει τον Ορθόδοξο λόγο, συγγράφοντας Ιστορία, Γεωγραφία, Πολιτική Ιδεολογία, και εν τέλει Λογοτεχνία.

Η κεντρική ιδέα της «Αλήθειας» συν η σωστή δόση αυταπάρνησης, αφοσίωσης, ευφυίας, ταλέντου, απαρέγκλιτης δημοκρατικής τοποθέτησης και ειλικρινούς αριστερής διανόησης και ρομαντισμού, διαποτίζει τη γενική διαδρομή του, τα πεζά του, την ποίησή του και την ζωή του την ίδια!

________________****"_______________

του Κ. Μοσκώφ απ’ο το Άρδην τ. 74 

Μια παραγωγική εμπορευματική δραστηριότητα διασώζεται ανάμεσα στον 16ο και 18ο αιώνα, στον ελεύθερο από τα αντικίνητρα του οθωμανικού φεουδαλισμού νεοεποικισμένο ορεινό χώρο, ή στις όμοιας ιστορικής γένεσης νησιώτικες κοινωνίες του Αιγαίου, αποκλειστικά σχεδόν εκεί.

Η οικονομική ενότητα της ελλαδικής κοινωνίας έχει διασπαστεί τώρα: Οι αστικές σχέσεις αναπτύσσονται στα εμπορευματικά βουνίσια αυτά κέντρα, διεισδύουν σταδιακά στην περίοική τους αγροτιά, δεν διοχετεύονται όμως και προς τον φεουδαλοποιημένο πεδινό χώρο. Όχι ότι μια ανάπτυξη της οικονομίας δεν πραγματοποιείται και στα μέρη αυτά. Οι καινούργιες καλλιέργειες, η σταφίδα κυρίως, αλλά και το βαμβάκι, ο καπνός, το καλαμπόκι, ανταποκρίνονται στην αυξανόμενη ολοένα ζήτηση της Ευρώπης, κι έστι η παραγωγή αυξάνεται σημαντικά από τα τέλη του 17ου αιώνα στον ελλαδικό χώρο σαν σύνολο.

Όμως, τα πλεονάσματα στον κάμπο δημιουργούνται κυρίως με διοικητικό τρόπο από φορολογίες, ιδίως από τη δεκάτη, από τον ισστιρά, την υποχρέωση πώλησης μέρους της παραγωγής σε χαμηλές τιμές προς το κράτος. Η εξαγωγική δραστηριότητα που θα αναπτυχθεί δίνει στους εξαγωγείς, μεγάλους φεουδαλικούς άρχοντες κυρίως, και στην κεντρική διοίκηση, ένα σημαντικό εισόδημα σε νόμισμα «σκληρό», ευρωπαϊκό, αλλά στην τέτοια οικονομική διαδικασία οι καλλιεργητές ελάχιστα θα συμμετέχουν. Η αγορά, στον πεδινό αυτό χώρο, δεν θα διαμορφωθεί παρά μέσα από θύλακες, «comptoirs», που αφομοιώνουν στον διεθνή χώρο τα πιο προσοδοφόρα τμήματα της πεδινής αγροτικής οικονομίας σε μια κατευθείαν σύνδεση άρχουσας τάξης και εισαγωγέων της Ευρώπης· η σταφιδοπαραγωγή, ιδίως, μέσα σε τέτοια πλαίσια αναπτύσσεται· μέσα σε τέτοια πλαίσια, πάνω σε μια φεουδαλική και μεταπρατική βάση, θα διαμορφωθούν κοινωνικά και οι ασχολούμενοι με τις καλλιέργειες αυτές πληθυσμοί.

Οι Jacqueries και η Αριστερά – Με αφορμή το Παλαιστινιακό

Μαργαρίτης Γιώργος

Jacqueries ονομάζονται οι τυφλές εξεγέρσεις. Συμβαίναν συνήθως στην ύπαιθρο όταν η πείνα και η εξαθλίωση δεν άφηναν κανένα περιθώριο ελπίδας. Ήταν τυφλές και κατ’ επέκταση βίαιες, άγριες με την απόλυτη έννοια του όρου. Οι πεινασμένοι έμπαιναν στους πύργους και στα ανάκτορα των πλουσίων και, οπωσδήποτε, δεν φέρονταν καθόλου ευγενικά σε όσους έβρισκαν εκεί. Τα κεφάλια των τελευταίων περιφέρονταν θριαμβευτικά πάνω σε δικράνια ή σε πασσάλους. Μια που η “δικαιωματική” εποχή μας απαιτεί ιδιαίτερη μνεία γι’ αυτό, ναι, οι γυναίκες βιάζονταν πριν θανατωθούν: μετά τις πέταγαν στην φωτιά που κατέκαιγε ολόκληρο το υποστατικό.

Η Αριστερά ήταν ανέκαθεν, εξ ορισμού. υπέρ των εξεγέρσεων των φτωχών και των πεινασμένων. Στην εργογραφία της, όμως, συναντούμε μεγάλους δισταγμούς και επιφυλάξεις ως προς τις Jacqueries. Τις τοποθετούσαν στις άναρχες, χωρίς προοπτική εξεγέρσεις και τις έψεγαν ως χωρίς στόχο, χωρίς νόημα και αποτέλεσμα. Δεν ήταν άδικη διαπίστωση. Πλην όμως η εποχή των Jacqueries, μόνο αυτό μπορούσε να δώσει.


Οι πεινασμένοι φτωχοδιάβολοι είχαν συνήθως μπροστάρη τους ένας μοναχό ή έναν παπά –αληθινό ή ψεύτικο ελάχιστη σημασία είχε– ώστε οι φοβερές πράξεις τους να ενταχθούν στο πλαίσιο της Θείας δίκης, της φωτιάς που επιπίπτει και κατακαίει τους αμαρτωλούς και τους αδίκους. Οι προθέσεις τους, ως εκ τούτου, βρίσκονταν έξω και μακριά από οτιδήποτε θα μπορούσε να ονομαστεί “αριστερό” στις μέρες μας.

Ας μεταφερθούμε όμως σε άλλες εποχές. Μετά την Γαλλική Επανάσταση η αστική τάξη έδωσε τις δικές της έννοιες και όρους στην κοινωνία και στην πολιτική, όπως και φυσικά στις έννοιες της αριστεράς και της επανάστασης. Ήταν απλό: μια καθώς πρέπει επανάσταση όφειλε να μοιάζει με την γαλλική αντίστοιχη. Τα τυχόν διαφορετικά δεν συμπεριλαμβάνονταν στο όρο.

Μετά ήρθε ο αποικισμός

Στο πρώτο μισό του δέκατου ένατου αιώνα αυτό λειτούργησε. Η Ελληνική Επανάσταση ή οι αντίστοιχες της Λατινικής Αμερικής μεταβαπτίστηκαν, ή μάλλον “μεταπλάστηκαν” σε αστικές για να γίνουν κατανοητές στην “Δύση”. Το 1830 ή το 1848 δεν χρειάζονταν πρόσθετες επεξηγήσεις, το 1870 είχε τα προβλήματά του, αλλά οπωσδήποτε ανήκε στα αναγνωρίσιμα είδη εξέγερσης.

Μετά ήρθε ο αποικισμός, εδώ τα πράγματα μπερδεύτηκαν. Η εξέγερση του 1857 στην Ινδία, αποδόθηκε ως Mutiny (ανταρσία). Από τον στρατό ξεκίνησε, εύκολα όμως ξεχώριζε η αντιπάθεια των Ινδών για τους αποικιοκράτες. Η τότε Αριστερά αποδέχθηκε τον ειδικό όρο και δεν υπήρξε κανένα κίνημα συμπαράστασης στους Ινδούς που κατασφάγηκαν από τον βρετανικό στρατό. Με την μεγάλη αποικιοκρατική εξόρμηση, μετά το 1873, τα πράγματα έγιναν πιο περίπλοκα.

ο Εθνικός Ύμνος και η Σημαία. ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ και ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.....

Διάβασα στις ειδήσεις ότι η άπατρις Δόμνα Μιχαηλίδου συμφωνεί με την απόφαση των Φίλη, Τάκη Κατσαρού να μην υπάρχει έπαρση και υποστολή της Σημαίας στα σχολεία μας. Θυμάμαι 50 χρόνια πριν και ανατριχιάζω τι σήμαινε για εμάς τα τότε δεκαπεντάχρονα παιδιά ο Εθνικός Ύμνος και η Σημαία. ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ και ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.....

Του Νίκου Παστελάκου 

"......16-11-1973. Ξεκινήσαμε κατά τις 5 το απόγευμα και μόλις φτάσαμε Στουρνάρα και Πατησίων, το αδιαχώρητο. Συνθήματα, τραγούδια από μεγάφωνα, φωνές και σημαίες, πολλές ελληνικές σημαίες. Σταθήκαμε μπροστά στο θέατρο ΑΛΦΑ. Τα συνθήματα που επαναλάμβαναν τα διπλανά μας πηγαδάκια ήταν το «έξι χρόνια αρκετά δεν θα γίνουνε εφτά» και «δεν σε θέλει ο λαός παρ’τη Δέσποινα και μπρος».

Τέτοιο ενθουσιασμό δεν τον έχω ζήσει ποτέ από τότε. Ποτάμια ο κόσμος να χαίρεται, να τραγουδά, να φωνάζει, να υπάρχει μια αισιοδοξία και μια σιγουριά ότι από την επόμενη μέρα όλα θα αλλάξουν προς το καλύτερο. Κάποιος δίπλα μας είπε ότι «όπου νάναι ξεκινάμε».

Εμείς προχωρώντας στο πεζοδρόμιο της Πατησίων, παράλληλα με την πορεία προς Ομόνοια, στο ύψος της οδού Χαλκοκονδύλη, συναντήσαμε πολλούς αστυνομικούς με κράνη, στρογγυλές ασπίδες και κάτι στειλιάρια στα χέρια.

Θορυβημένοι, στρίψαμε αμέσως δεξιά και κατεβαίναμε προς τη γειτονιά μας. Όταν φτάναμε στην οδό Ακομινάτου, ακούστηκαν οι πρώτοι ήχοι από σειρήνες και κάποιοι ξεροί κρότοι σαν πυροβολισμοί. Χώθηκα σπίτι και από το μπαλκόνι έβλεπα τον κόσμο να τρέχει προς διάφορες κατευθύνσεις, χωρίς να γνωρίζει ούτε πού βρίσκεται, ούτε προς τα πού να πάει.

Η μυρωδιά από τα δακρυγόνα έκαιγε τα ρουθούνια και τα μάτια, αυτοκίνητα κόρναραν δαιμονιωδώς και οδοφράγματα με φωτιές στους γύρω δρόμους. Είδα ακόμη να μεταφέρουν στην αγκαλιά ανθρώπους λιπόθυμους ή χτυπημένους.

Συγχρόνως είχα ανοιχτό το ραδιόφωνο και ο ραδιοσταθμός των παιδιών απεγνωσμένα ζητούσε γιατρούς και φάρμακα στο χώρο του Πολυτεχνείου.

Έξω, στο γνωστό πια σημείο από τα Ιουλιανά του 1965, Ακομινάτου και Φαβιέρου, εργάτες και άλλοι νέοι είχαν ανάψει φωτιές με λάστιχα και σανίδες από οικοδομές και σποραδικά πέρναγαν κλούβες που τις ονόμαζαν «αύρες» και πετούσαν δακρυγόνα...

Κοιμήθηκα γύρω στη μία και νόμιζα ότι όταν ξυπνούσα θα είχαν όλα αλλάξει προς το καλύτερο. Ξημερώματα με ξύπνησε η μάνα μου για να μου πει ότι κατέβηκαν τα τανκς!

Περί "διεθνισμού" και εθνικής κυριαρχίας

______________________

Του Δημήτρη Μπελαντή 

Μερικά πράγματα πρέπει να είναι σαφή κι ας τα βάλουμε με τους πάντες.  

Εδαφικη ακεραιότητα σημαίνει ούτε διεκδικούμε ούτε δίνουμε πιθαμή.  Ο  Ανδρεας Παπανδρέου αυτό δεν έλεγε και σωστά μάλιστα; 

Είναι διεθνιστικό να δώσουμε το Καστελόριζο στην Τουρκία; Η την επήρεια των νησιών στην Τουρκία; Γιατι; Οποίος το πιστεύει ας βγει να το πει καθαρά.

Επιπλέον.  Εδαφική κυριαρχία χωρίς χωρικά ύδατα και εναέριο χώρο δεν υπάρχει. 

 Επίσης δεν υπάρχει κυριαρχία χωρίς υφαλοκρηπίδα, ΑΟΖ και άλλα κυριαρχικά δικαιώματα ακόμη και καθαρά οικονομικά.  Γιατί; 

Όχι για να τα πάρει ο Βαρδινογιάννης η η Exxon Mobil αλλά γιατί η προοπτική του έθνους κράτους σε αριστερή και προοδευτική κατεύθυνση χρειάζεται και αυτούς τους πόρους.  Ανάπτυξη με αριστερό ταξικό πρόσημο μόνο με ΑΠΕ δεν γίνεται.  Ας βάλουν φίλτρα, ας πάρουν προστατευτικά μέτρα.  Όμως, όχι εκ των προτέρων παραίτηση και παραχώρηση. 

Η λογική μια μικρή χώρα να παραιτηθεί πλήρως από την οικονομία των υδρογονανθράκων και μάλιστα σε μια συγκυρία που η ενέργεια είναι  μείζον γεωπολιτικό όπλο είναι λογική ανθρώπων καλοκάγαθων  η και κρετίνων.

Η Ελλάδα χρειάζεται μια ριζοσπαστική αντιΕΕ και αντιΝΑΤΟ διέξοδο.  Αν παραιτηθεί από τα ορυκτά της, τον πλούτο της σε πρώτες ύλες, ακόμη και την λελογισμένη χρήση υδρογονανθράκων και λιγνίτη και περιορισθεί στα πράσινα άλογα, δεν θα γίνει ποτέ μια χώρα οικολογικά σοσιαλιστική.  Αλλά μια χώρα εξαρτημένη καπιταλιστική που θα είναι η τελευταία τρύπα του ζουρνά και ο σκουπιδοντενεκές των άλλων.  Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι.

Τάξη και πατρίδα!

Του Θανάση Τσιριγώτη*

Η σοβούσα κρίση ανατίναξε όλες τις παλιές πολιτικές συμβάσεις! Νέες συμμαχίες χτίζονται, κόμματα αμορτισέρ εμφανίζονται στο στερέωμα, παλιές συνήθειες αλλάζουν, συμπεριφορές τροποποιούνται. Oι «από πάνω» δυσκολεύονται να κυβερνήσουν όπως πριν, οι «από κάτω» δυσκολεύονται να ζήσουν «με λιγότερο ουρανό».

Δεν είναι διόλου υπερβολή αν πούμε πως «τίποτα δεν θα ’ναι όπως πριν» στο τέλος της πορείας προς την κόλαση. Αυτής της φρίκης δίχως τέλος, εκτός και αν ο Σίσυφος αρνηθεί το ρόλο του, αρνηθεί τις καθεστωτικές συμβάσεις και αποτινάξει τους βράχους και το μαρτύριό του. O Σίσυφος-λαός ο οποίος σύρεται σιδεροδέσμιος στον παραλογισμό της σημαδεμένης κάλπης, η οποία θα κηρυχνόνταν έκπτωτη αν άλλαζε τα πράγματα. Απέναντι λοιπόν στον πολιτικό-οικονομικό-κοινωνικό Αρμαγεδώνα υπάρχουν μόνο δύο δρόμοι.

Αυτός της υποταγής, της συναίνεσης, της δουλοφροσύνης, του νεοραγιαδισμού. Ατελέσφορος, αιματώδης, καταστροφικός. Και ο άλλος της αντίστασης, της περηφάνειας, της πάλης, της οργάνωσης. Το εργατολαϊκό αυθαδίασμα…

Οι λέξεις και το πράγμα

Οι πόλεμοι αρχίζουν με λέξεις και τελειώνουν στα πεδία των μαχών. Πριν από τους λογχοφόρους προηγούνται οι προπαγανδιστές για να σπάσουν το ηθικό των αντιπάλων και να σκορπίσουν το φόβο, το ερώτημα, τον πανικό.

Πρέπει να ξαναδιαβάσουμε τι έγραφαν η Λούξεμπουργκ και ο Γληνός για την Οθωμανική Αυτοκρατορία

Αγτζίδης Βλάσης

Ο πατέρας της Νεοελληνικής κοινωνιολογίας και ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες διανοούμενους που εισήγαγε την ελληνική σκέψη στα πλέον προχωρημένα ρεύματα επιστημονικής σκέψης της Ευρώπης, υπήρξε ο Τραπεζούντιος Γεώργιος Κωνσταντινίδης, που έγινε γνωστός με το ψευδώνυμο “Σκληρός”. Το 2019, με αφορμή τα 100 χρόνια από τον θάνατο του, η Επιτροπή Ποντιακών Μελετών είχε διοργανώσει ένα επιστημονικό συνέδριο για την αποτίμηση της μνήμης του.

Στο συνέδριο αυτό έχουν κατατεθεί πολύ σημαντικές αναλύσεις επιφανών επιστημόνων. Η δική μου εισήγηση είχε επικεντρωθεί στην θεώρηση του Σκληρού για το χαρακτήρα του Νεοτουρκικού κινήματος του 1908. Ο τίτλος της ήταν: “Το Νεοτουρκικό Κίνημα του 1908 και η ανάλυση της φυσιογνωμίας του με τη χρήση των νέων αναλυτικών εργαλείων από τον Γεώργιο Σκληρό”.


Ο Γεώργιος Σκληρός είναι αυτός που εισήγαγε την κοινωνιολογία στην Ελλάδα και χρησιμοποίησε τη μαρξιστική θεώρηση για να αναλύσει την ελληνική κοινωνία. Πέθανε στο Κάιρο της Αιγύπτου σε ηλικία μόλις 41 χρόνων, λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 1919 (22 Δεκεμβρίου 1919 με το παλαιό ημερολόγιο-4 Ιανουαρίου 1920 με το νέο). Υπήρξε ένας κορυφαίος διανοούμενος, που ακόμα δεν έχει βρει τη θέση του στο πάνθεον των σύγχρονων Ελλήνων διανοητών. Όμως η σημασία του έργου του ήταν γνωστή στους διανοούμενους της εποχής του.

Ο ίδιος επέλεξε το ψευδώνυμο “Σκληρός”. Όπως τον αναπλάθει η Αλεξάνδρα Δεληγιώργη, η οποία μελέτησε σε βάθος την ψυχοσύνθεσή του, στη μυθιστορία της με τίτλο “Ένας τρυφερός σύντροφος” τον παρουσιάζει να τεκμηριώνει ως εξής την απόφασή του: «Το αποφάσισα, το Σκληρός, ως ψευδώνυμο μου ταιριάζει, εκφράζει όσα πιστεύω και όσα αισθάνομαι. Τη φοβερή μου απέχθεια για τις αισθηματολογίες, τη μαλθακότητα, τις ρομάντζες, τους ψευτοαισθηματισμούς και όλα τα συναφή που ωραιοποιούν και συσκοτίζουν τα πράγματα. Πάει, τελείωσε, η πραγματικότητα πρέπει να είναι η αρχή των πάντων κι όχι τα αισθήματα και η διάθεσή μας, που βασανίζουν και ταλαιπωρούν την ψυχή, πολύ συχνά, το ίδιο οδυνηρά με τις αντικειμενικές δυσκολίες. Χίλιες φορές πεζός και ανούσιος ρεαλιστής που δεν υπερτιμά ούτε υποτιμά τις δυνάμεις του, παρά ιδεαλιστής φαντασμένος ή δονκιχώτης ουτοπιστής».

Ο Σκληρός για τους Νεότουρκους

Με το κείμενό του “Το Ζήτημα της Ανατολής”, που έγραψε 1909, υποστήριξε για το κίνημα των Νεότουρκων πως πρόκειται για ένα απειλητικό εθνικιστικό κίνημα μιας στρατιωτικής γραφειοκρατίας, η οποία απειλούσε τα ζωτικά συμφέροντα των υπόδουλων λαών. Ένα κίνημα του οποίου τον “αντεπαναστατικό χαρακτήρα” είχε εντοπίσει η Ρόζα Λούξεμπουργκ, θεωρώντας ότι λειτουργούσε εξυπηρετικά προς τον γερμανικό ιμπεριαλισμό.

Κομπραδόροι και ραντιέρηδες

του Νίκου Ντάσιου

Σ’ όλη την μεταπολίτευση όσοι ασχοληθήκαμε με τα κοινά, συναντούσαμε μια άποψη αριστερής προελεύσεως κατά την οποία η ελληνοτουρκική σύγκρουση είναι μια τεχνητή αντιπαράθεση που χρησιμοποιείται από τις πολεμικές βιομηχανίες για ν’ αυξάνουν τις πωλήσεις όπλων, καθώς κι ότι οι πολεμικές συγκρούσεις αποτελούν αστικές διενέξεις για τα συμφέροντα τους που δεν αφορούν τους λαούς, οι οποίοι δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Αυτός που ανέτρεψε αυτά τα αφηγήματα είναι ο Ερντογάν, ο οποίος με την ρητορική του σταδιακά μας θύμισε ότι οι πόλεμοι Ελλάδας-Τουρκίας ξεκινούν από το Μάτζικερτ –πολύ πριν την εδραίωση του καπιταλισμού-, ότι ο τουρκικός λαός κανένα πρόβλημα δεν έχει να ζει και να εκμεταλλεύεται περιουσιακά στοιχεία Ελλήνων που κατακτήθηκαν στην Μικρά Ασία, στον Πόντο και στην Κύπρο κι ότι σε αντίθεση με τον Ελληνισμό, στην Τουρκία την απόλυτη εξουσία διαχρονικά είχε ο στρατός και το Κράτος που διατηρείται δια της κατακτήσεως.

ΛΑΟΚΡΑΤΗΣ ΒΑΣΣΗΣ: "Οι αξιακές συντεταγμένες του Ελληνισμού αντίδοτο στην παρακμή"

Γιώργος Τασιόπουλος

Από το μέγιστο Λαοκράτη Βάσση, στό "δρόμο της Αριστεράς" του Σαββάτου τα αποσπάσματα που ακολουθούν 

"....Η κανονικότητα τους δεν είναι ένα συγκυριακό επικοινωνιακό πέπλο, πίσω απ' το οποίο θέλουν να κρύψουν (παλιός δικομματισμός) την ενοχή τους για τη Χρεοκοπία και τη συνενοχή τους (νέος δικομματισμός) για την άγονη διαχείρισή της. Αλλά ένα πολύ μονιμότερο ιδεολογικό υπόδειγμα υποτέλειας στο οποίο προσπαθούν να μας εθίσουν"... 

"...οι ξεπουλημένες στους επικυρίαρχους του ευρωδυτικού κεφαλαίου "επενδυτές" κερδοφόρες υποδομές του Τόπου μας (Λιμάνια, Αεροδρόμια, Σιδηρόδρομος), όλες τις χρυσοπληρωμένες από το υστέρημά του λαού μας.

Αλλά και άλλες πλουτοφόρες πηγές μας, όπως οι "Υδρογονάνθρακες" για παράδειγμα, ή τα τεράστιας αξίας "Φιλέτα γης", ακόμα και σε προστατευόμενες περιοχές (Natura). Όπου, μάλιστα κάποιες "ιδιωτικοποιήσεις" όπως ψευδωνύμως αποκαλούνται, είναι ξεδιάντροπα ξεπουλήματα κατευθείαν σε κρατικούς Ιργανισμούς των Ευρω/εταίρων μας.

Αυτή, λοιπόν, η "κανονικότητα" της αποικιακής υποτέλειας μας είναι μία "κίβδηλη κανονικότητα", στην οποία προσπαθούν να μας εθίσουν, επικαλύπτοντας με περισσεύουσα επικοινωνιακή χρυσόσκονη τα όσα επί της ουσίας την ορίζουν και τη χαρακτηρίζουν.

Με προέχουσα, πάντοτε, στόχευση τη νομιμοποίησή της, με όρους απενοχοποιητικής αποκατάστασής της στη συνείδηση του κόσμου, μαζί, προπαντός, με την απενοχοποιητική  αποκατάσταση, ως και... υμνητική, του ένοχου (μεταπολιτευτικός  δικομματισμός) και συνένοχου (τριτομνημονιακή Συριζική Αριστερά) πολιτικού μας συστήματος....

... προϋποθέτει εθνική στρατηγική ρήξης με τη "λογική" που έφερε τη  "μετανεωτερική υποτέλεια μας, εντός, μάλιστα, Ευρωζώνης -τη ληστεία μισθών και συντάξεων - τα ξεπουλήματα σε Ευρω/εταίρους τις "ρήτρες" υποθήκευσης ως και ενός αιώνα..."

Κι όσο, εννοείται, αργεί αυτή η "άλλη στρατηγική", τόσο και παγιώνεται η "κίβδηλη κανονικότητα" των νεο/στορικών απο/ταυτοποιήσεων και της από εθνο/ποιητικής ευρώ/προσαρτηματικότητας, με ό,τι αυτό σημαίνει για εθνικό μας μέλλον...

... Αλλά και η μετέωρη φιλοσοφία των "Εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων", απ' την πρώτη, επί Ράλλη, ως την τελευταία, επί Κεραμέως, που προωθεί, υπό εκσυγχρονιστικό μανδύα, τον βαθύτερο ιδεολογικό εκδυτικισμό της Εθνικής μας Παιδείας..."

Περισσότερα στην εφ. "δρόμος της Αριστεράς" του Σαββάτου 

και στα τελευταία βιβλία του Λαοκράτη Βάσση,

 "Οι αξιακέςσυντεταγμένες του Ελληνισμού" και "Ιοκάστη/πατρίδα - Το εμφύλιο και το Μετεμφύλιο άγος".

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η εθνικοαπελευθερωτική Αριστερά κυριαρχεί μέχρι το 1918 στην Ελλάδα

Η Αριστερά και η Μεγάλη Ιδέα (Α΄ μέρος)

Χάρτης της Ελλάδας όπως καθορίστηκε από την συνθήκη των Σεβρών το 1920.

Απόσπασμα από το νέο βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά, 1909-1922, Επανάσταση και Αντεπανάσταση στην Ελλάδα που κυκλοφορεί από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις.    

Παρότι  είναι ευρύτατα γνωστή η στάση της κομμουνιστικής Αριστεράς, εναντίον της Μικρασιατικής Εκστρατείας αγνοείται το γεγονός  έως το 1918-19 στο εσωτερικό της κυριαρχούν τα ρεύματα που αναδείκνυαν τη σημασία του εθνικού ζητήματος, παρότι διακινούνταν και αντίθετες απόψεις. Και αυτό διότι μετά το 1919 κυριάρχησε η κομμουνιστική Αριστερά στο σοσιαλιστικό κίνημα της Ελλάδα πνίγηκαν όλα τα άλλα ρεύματα και «ξεχάστηκε» η παλαιότερη ιδεολογία της ελληνικής Αριστεράς.

Πράγματι οι ρίζες της στον 19^ο αιώνα ήταν μάλλον γαριβαλδινού χαρακτήρα, συναρτώντας την κοινωνική απελευθέρωση με την απελευθέρωση των υπόδουλων λαών της οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο Παναγιώτης Πανάς, στην Αλήθεια, τόνιζε, ήδη το 1861, πως το νόημα του «ἀληθοῦς» ριζοσπαστισμού δεν έχει «ὡς μόνο του δόγμα τὴν ἐθνικὴν ἀποκατάστασιν, ἀλλὰ καί τὴν ἐπὶ τὰ βελτίῳ τῆς κοινωνίας ἀνάπλασιν»^[1].

Οι γεννήτορες του ελληνικού σοσιαλιστικού κινήματος, ο Πλάτων Δρακούλης, (1858 – 1942)  που εξέδιδε το Άρδην, και ο Σταύρος Καλλέργης την εφημερίδα Σοσιαλιστής, και είχαν οργανώσει από κοινού τον πρώτο εορτασμό της εργατικής Πρωτομαγιάς, το 1893, συνδύαζαν τις κοινωνιστικές τους αντιλήψεις με τον πατριωτισμό. Ο Πλάτων Δρακούλης θα προχωρήσει στην ίδρυση του Συνδέσμου των Εργατικών Τάξεων της Ελλάδος (ΣΤΕΤ), στα 1908, και του Ελληνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, που συμπεριλάμβαναν στους στόχους τους και τις εθνικές διεκδικήσεις ενώ στη συνέχεια θα στηρίξει ανοικτά τους Φιλελευθέρους.

Ο Σταύρος Καλλέργης (1864-1926), που οργάνωσε τον Κεντρικό Σοσιαλιστικό Σύλλογο και εξέδιδε την εφημερίδα Σοσιαλιστής, θα συμμετάσχει μαζί με τον ομοϊδεάτη του Μαρίνο Αντύπα στην επανάσταση της Κρήτης και θα εκλεγεί αντιπρόσωπος στην Επαναστατική Συνέλευση του Αρκαδίου και βουλευτής στην εθνική εξέγερση του 1912. Ο Κεφαλλονίτης Μαρίνος Αντύπας (1872-1907), συνεχιστής του επτανήσιου ορθόδοξου ριζοσπαστισμού, μετά την Κρήτη θα συγκρουστεί με τους μεγαλοκτηματίες της Θεσσαλίας και θα δολοφονηθεί το 1907.

Ο Νικόλαος Γιαννιός (1885-1958) είχε χρηματίσει γραμματέας του Γιάννη Ψυχάρη στο Παρίσι, το 1903-1905, ενώ στην Κωνσταντινούπολη, το 1908-1910, υπήρξε αρχισυντάκτης της εφημερίδας Λαός –όργανο του δημοτικιστικού «Ἀδερφάτου τῆς Ἐθνικῆς Γλώσσας»– και συνεργάστηκε με τον Ίωνα Δραγούμη. Παράλληλα, ενεπλάκη στο σοσιαλιστικό κίνημα της οθωμανικής Αυτοκρατορίας με το «Σοσιαλιστικό Κέντρο της Τουρκίας» και εξέδιδε την εφημερίδα Εργάτης. Τελικώς, καταδιωγμένος από τους Νεότουρκους, θα καταφύγει στην Αθήνα και το 1911 θα ιδρύσει το Σοσιαλιστικό Κέντρο Αθήνας^[2].

Όμως, η ενσωμάτωση των νέων εδαφών μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους, και ιδιαίτερα εκείνων της Θεσσαλονίκης, θα προκαλέσει τεκτονικές μετατοπίσεις στο σοσιαλιστικό και εργατικό κίνημα. Στη Θεσσαλονίκη, τουλάχιστον το 40% του πληθυσμού ήταν εβραϊκής καταγωγής, οι δε Εβραίοι εργάτες αποτελούσαν την πλειοψηφία της εργατικής τάξης. Μέσα στον αναβρασμό που είχε προκαλέσει η επανάσταση των Νεοτούρκων, οι Εβραίοι εργάτες θα ιδρύσουν, τον Ιούλιο του 1909, τη «Σοσιαλιστική Εργατική Ομοσπονδία», γνωστότερη ως Φεντερασιόν, η οποία επεκτάθηκε σε μια σειρά πόλεων της Μακεδονίας και αναγνωρίστηκε ως το επίσημο τμήμα της Σοσιαλιστικής Διεθνούς στην οθωμανική Αυτοκρατορία^[3].

Όταν πραγματοποιήθηκε η ενσωμάτωση της Θεσσαλονίκης στο ελληνικό κράτος, η Φεντερασιόν αρχικώς την αντιμετώπισε αρνητικά, καθώς δεν συμμεριζόταν την ιδεολογία και τους πόθους των Ελλήνων. Σταδιακώς, όμως, μετά τον Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο, θα αρχίσει να συμμετέχει ενεργά στην εργατική και σοσιαλιστική κίνηση της χώρας – τα δε σωματεία της Θεσσαλονίκης ήταν πολύ ισχυρότερα από εκείνα της νότιας Ελλάδας. Σύντομα, η Φεντερασιόν, που υποστήριζε την ουδετερότητα, θα συγκρουστεί με τον Γιαννιό και τον Δρακούλη, που τάσσονταν υπέρ της συμμετοχής της Ελλάδας στον Α΄ ΠΠ. Η Φεντερασιόν θα συμμετάσχει στις εκλογές του 1915 μαζί με τη βασιλική Αντιπολίτευση και θα εκλέξει τον Αριστείδη Σίδερι και τον Άλμπερτ Κουριέλ ως τους πρώτους Έλληνες σοσιαλιστές βουλευτές. Όμως, εξαιτίας και της στενής σύνδεσης σημαντικού μέρους των Εβραίων της Θεσσαλονίκης με τη Γαλλία, η αντίθεσή τους προς τον πόλεμο σταδιακώς θα μετριαστεί.

Πάντως, μέχρι την εδραίωση της ρωσικής Επανάστασης, οι οπαδοί της στήριξης των εθνικών αιτημάτων της Ελλάδας θα κυριαρχούν στο εσωτερικό του εργατικού κινήματος· μάλιστα, το 1917, ο Νίκος Γιαννιός θα συμμετάσχει στην κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης και, μαζί με τον Γιάννη Πετσόπουλο, θα εκδώσουν τον Ριζοσπάστη που στήριζε τις εθνικές διεκδικήσεις της Ελλάδας. Ο Δημήτρης Γληνός θα αναλάβει τη γενική Γραμματεία του Υπουργείου Παιδείας ενώ ο Κωνσταντίνος Χατζόπουλος ο μεταφραστής του Κομμουνιστικού Μανιφέστου θα χρηματίσει το 1917 υπεύθυνος της κρατικής λογοκρισίας.^[4] Σοσιαλιστές αντιπρόσωποι θα συμμετάσχουν και στις Διασκέψεις Ειρήνης: στο Λονδίνο –Πολυζόπουλος, Αλεξιάδης Δρακούλης, οι Σίδερις και Κουριέλ, και ο Π. Δημητράτος– με στόχο να επηρεάσουν τους Ευρωπαίους αντιπροσώπους υπέρ των ελληνικών θέσεων. Το ίδιο το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδος (ΣΕΚΕ), το μετέπειτα ΚΚΕ, θα δημιουργηθεί το 1918, με τις ευλογίες της κυβέρνησης, στα πλαίσια της ενίσχυσης της ελληνικής παρουσίας στο ευρωπαϊκό σοσιαλιστικό κίνημα. Άλλωστε, και οι «Κοινωνιολόγοι» του Παπαναστασίου και οι ριζοσπάστες του Φιλάρετου θα συνταχθούν με τον Βενιζέλο.

Δημοκρατία και Εθνική Κυριαρχία – Με αφορμή το θάνατο της Ελισάβετ

Του Τάκη Φωτόπουλου

Ο θάνατος της Ελισάβετ, μετά από πολύχρονη βασιλεία (επί) του λαού «της» που κράτησε 7 δεκαετίες, επανέφερε το ερώτημα της σχέσης δημοκρατίας με την εθνική κυριαρχία στην επικαιρότητα. Φυσικά, δεν υπάρχει κανένας υποστηρικτής της δημοκρατίας που υπερασπίζεται τον φεουδαρχικό βασιλικό θεσμό, εφόσον όμως ως δημοκρατία ορίζουμε την πραγματική αυτοκυβέρνηση του λαού και όχι τις απομιμήσεις δημοκρατίας που επικράτησαν στα αστικά καθεστώτα της Δύσης, συνήθως με τη προσωνυμία «αστική» ή «κοινοβουλευτική» δημοκρατία. Η αστική δημοκρατία δεν είναι βέβαια παρά μια απλή αντίφαση στους όρους εφόσον, εξ ορισμού, είναι ένα καθεστώς που το κυβερνά μια τάξη, η αστική τάξη, και όχι ο ίδιος ο λαός, όπως συνέβαινε στην πρώτη μορφή δημοκρατίας, την Αθηναϊκή, έστω και αν ο «λαός» οριζόταν με βάση τα στενά κριτήρια της εποχής.

Όμως, στην εποχή της Παγκοσμιοποίησης (ή της Νέας Διεθνούς Τάξης της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης, όπως την ορίζουμε εμείς) οι μεγάλοι βασιλικοί οίκοι όπως ο Βρετανικός είναι υπό (ρητή, ή συνήθως, σιωπηρή) αμφισβήτηση από την Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε), ακριβώς γιατί -από τη φύση της θέσης τους, αντικειμενικά- στηρίζουν την εθνική κυριαρχία που είναι φυσικά ανάθεμα για την Υ/Ε, καθώς είναι εξ ορισμού ασύμβατη με την κυριαρχία της Υπερεθνικής Ελίτ. Οι εκατοντάδες χιλιάδες λαού που μετείχαν στις εκδηλώσεις πένθους για το θάνατο της Βασίλισσας δεν ήταν επομένως απλώς φιλοβασιλικοί «κάλοι», όπως τους παρουσιάζουν οι δήθεν δημοκράτες στην Ελλάδα οι οποίοι σήμερα ασπάζονται τον κάθε εκλεκτό που επιλέγει η Υ/Ε για να ενσωματώσει ακόμη καλύτερα τη χώρα μας στη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, είτε αυτός λέγεται Μητσοτάκης είτε Τσίπρας ή Ανδρουλάκης κ.λπ. Ήταν βασικά τα ίδια λαϊκά στρώματα που πάλεψαν με νύχια και με δόντια ενάντια σε όλο το Βρετανικό κατεστημένο (στην πραγματικότητα ενάντια στην Υ/Ε) για να επιβάλουν το Brexit που σήμερα πενθούν για τη Βασίλισσα τους σαν «εθνικό θεσμό» που προήλθε από την ίδια τη χώρα. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι η ίδια η Βασίλισσα μαχόταν υπέρ των… εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων (π.χ. των Κυπρίων αγωνιστών) που τους έβλεπε απλώς σαν «ενόχληση» στη δυναστεία της και την Αυτοκρατορία που είχε ορκιστεί να προστατεύει.

Οι γιορτασμοί της 25ης Μάρτη μέσα στη κατοχή

Ο ελληνικός λαός τίμησε τις εθνικές επετείους μέσα στα χρόνια της κατοχής εντάσσοντας τους γιορτασμούς στη μεγάλη ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση, στην ασίγαστη πάλη του για λευτεριά και προκοπή

ΑΠΟ ΑΝΔΡΕΑΣ ΔΕΝΕΖΑΚΗΣ

Σε όλη τη διάρκεια της κατοχής ο ελληνικός λαός, με μπροστάρηδες το ΕΑΜ και τους κομμουνιστές, αξιοποίησε και τις εθνικές επετείους του, 25 Μάρτη 1821 και 28 Οκτώβρη 1940, για να μαζικοποιήσει και να κλιμακώσει τους αγώνες του στη μάχη για την επιβίωση, για την απελευθέρωση από τους γερμανο – ιταλο – βούλγαρους φασίστες κατακτητές, την ανατροπή της κυβέρνησης – οργανέτου τους και την διεκδίκηση μιας καινούργιας Ελλάδας «της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ’ έναν πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό».

Στις 5 του Φλεβάρη 1942, σε κοινή σύσκεψη αντιπροσώπων της Κομμουνιστικής Νεολαίας (ΟΚΝΕ), της «Φιλικής Εταιρίας» Νέων, της «Λεύτερης Νέας» και της σπουδάζουσας νεολαίας αποφασίζεται η ίδρυση του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου Νέων (ΕΑΜΝ). Το κίνημα της νεολαίας στην Αθήνα και σ’ όλη την Ελλάδα περνά σε μια νέα, ανώτερη φάση. Με το χαιρετιστήριό του προς το λαό και το ΕΑΜ, το ΕΑΜ Νέων δηλώνει πώς θα σταθεί στο πλευρό του αγωνιζόμενου λαού μας κατά του κατακτητή  και στις πρώτες γραμμές του μέχρι τη νίκη.

Οι εκδηλώσεις των φοιτητών στις 23 – 24 Μάρτη 1942 είναι οι πρώτες μεγάλες μαχητικές αντιπαραθέσεις που οργάνωσε το ΕΑΜ Νέων, μετά από πρόταση και απόφαση του Γραφείου της Σπουδάζουσας Νεολαίας της ΟΚΝΕ. Οι κινητοποιήσεις αυτές αμέσως αγκαλιάστηκαν από τον αθηναϊκό λαό και αποτέλεσαν το προοίμιο της μεγάλης παναθηναϊκής κινητοποίησης της επόμενης μέρας των γιορτασμών για την Επανάσταση του 1821 με χαρακτήρα ενάντια στην γερμανοϊταλική φασιστική κατοχή.

Όλες οι οργανώσεις της Πρωτεύουσας και του Πειραιά, πολλές μέρες πριν από τη γιορτή, ετοιμάζονται: Στις πρώτες γραμμές βρίσκονται οι φοιτητές και  σπουδαστές κι όλοι οι νέοι κάτω από την καθοδήγηση του ΕΑΜ Νέων που έκανε την πρώτη επίσημη μαζική του εμφάνιση. Οι τοίχοι της Αθήνας γέμισαν από κόκκινα, πράσινα και  γαλάζια πατριωτικά συνθήματα και με  τα σύμβολα ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – ΕΑΜΝ, ενώ δεκάδες χιλιάδες προκηρύξεις, φεϊγβολάν, παράνομες εφημερίδες γεμίζουν τους δρόμους, ρίχνονται κάτω από τις πόρτες ή στα γραμματοκιβώτια, μοιράζονται από χέρι σε χέρι.

23 – 24 Μάρτη 1942

Εκείνο το διήμερο, Δευτέρα και Τρίτη 23 – 24 Μάρτη 1941, οι ιταλικές δυνάμεις κατοχής γιορτάζουν με καταθέσεις στεφάνων και παρελάσεις στο κέντρο της Αθήνας του ιταλικού ιππικού, μηχανοκίνητων μονάδων και πυροβολικού, την 23 επέτειο από την ίδρυση (23.3.1919) του φασιστικού κόμματος  του Μπενίτο Μουσολίνι, με την αρχική ονομασία «Πυρήνες του Αγώνα» (Fasci de Combattimento).

Έχει αποκλειστεί η προσφυγική μνήμη από την επίσημη Ιστορία

Έχει αποκλειστεί η προσφυγική μνήμη από την επίσημη Ιστορία: Δεξιά κι Αριστερά αρνήθηκαν να συμπεριλάβουν στην επίσημη Ιστορία την προσφυγική μνήμη του 1922, αλλά και των νεο-προσφύγων από τη Σοβιετική Ένωση.

Η αποστράτευση του Μίκη Θεοδωράκη - Αθήνα, 18.9.2013

Τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι σχολιάζει με άρθρο του ο Μίκης Θεοδωράκης, ανακοινώνοντας παράλληλα την "ολοκληρωτική αποστράτευσή" του "ως μαχόμενου πολίτη.

Ο γνωστός μουσικοσυνθέτης αναφέρεται στη συνάντηση που είχε με τον Αλέξη Τσίπρα, τον Φώτη Κουβέλη και τον Δημήτρη Κουτσούμπα στο Ηρώδειο, η οποία συμπτωματικά, έγινε την επόμενη μέρα που έβαλε τη λέξη «ΤΕΛΟΣ» κάτω από το έμβλημα της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών στην Ιστοσελίδα της. "Φυσικά «ΤΕΛΟΣ» όχι για την Σπίθα αλλά για τη δική μου ολοκληρωτική αποστράτευση ως μαχόμενου πολίτη, έπειτα από αγώνες 70 χρόνων, μιας και οι απόψεις μου δεν έγιναν τελικά γνωστές στον Λαό ούτε αποδεκτές από τις συγγενέστερες πολιτικές ηγεσίες", επισημαίνει στο άρθρο του με τίτλο "Οι εκλογές και τα Ρόπαλα". 

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΡΟΠΑΛΑ

Βρεθήκαμε στο Ηρώδειο για τα 50 χρόνια της Μαρίας Φαραντούρη. Καθισμένοι πλάι-πλάι παλιοί σύντροφοι όπως ο Κουτσούμπας, ο Κουβέλης, ο Τσίπρας και η αφεντιά μου. «Είμαστε εδώ τέσσερις γενιές αριστερών», τους είπα. «Εμείς προσπαθήσαμε ξανά και ξανά να χτυπήσουμε την πόρτα της Εξουσίας. Δεν τα καταφέραμε. Τώρα την χτυπά ο νεότερος…». «Και ;;;», ρώτησε κάποιος από το πηγαδάκι που είχε σχηματιστεί γύρω μας. «Άκου φίλε», του είπα, «μπορεί όλοι εσείς να σκέφτεστε (και με το δίκιο σας) ένα σωρό πράγματα για μας, όμως η Ελληνική Αριστερά είναι ένα ποτάμι. Το ίδιο. Βρεθήκαμε μπροστά σε βράχους. Χωριστήκαμε σε διχάλες. Εν πάση περιπτώσει. Τώρα την πόρτα χτυπά ο νεότερος…». «Και τι να ψηφίσουμε;» μπήκε κάποιος στο ψητό. «Τσίπρα», του λέω, «τι άλλο;». Ο Κουτσούμπας χαμογέλασε αμήχανα. «Και ΚΚΕ βέβαια…». Κάποια κυρία με κοίταξε επιτιμητικά. «Το ΚΚΕ είναι ο βράχος μας», της είπα. Αυτή είναι η ολοκληρωμένη μου απάντηση. Δηλαδή και Τσίπρα και ΚΚΕ.

Ο «προσβεβλημένος» βασιλιάς και οι ανυπάκουοι «υπήκοοι»

«Η προσβολή του βασιλιά, με λόγια ή έργα, τιμωρείται με φυλάκιση». Σας θυμίζει κάτι από Μεσαίωνα; Από ταινίες με ιππότες και ξίφη ίσως; Ενδεχόμενος ναι. Σας φαίνεται ωστόσο πιθανό να καταλήγει κάποιος σιδηροδέσμιος στη φυλακή γιατί «προσέβαλε» το στέμμα (!) στις μέρες μας; Όχι την εποχή του Ελ Σιντ, ούτε της Ισαβέλλας, αλλά σήμερα! Κι όμως.

Ο Pablo Hasél (κατά κόσμο Pablo Rivadulla Duro), μουσικός από την Καταλονία, κατέληξε σιδηροδέσμιος στη φυλακή γιατί (υποτίθεται) ότι στίχοι των ραπ τραγουδιών του «προσβάλουν» τον τέως βασιλιά της Ισπανίας Juan Carlos. Έναν τέως μονάρχη που έχει κατηγορηθεί, μεταξύ άλλων, για διαφθορά και κατασπατάληση δημοσίου χρήματος – «αυτοεξόριστος» πλέον στο Abu Dhabi. Εξουσιαστής «αμέμπτου ηθικής», με άλλα λόγια.

Ο μουσικός συνελήφθη στις 16/2, έπειτα από οργανωμένη εισβολή πάνοπλων ένστολων μπράβων εντός του πανεπιστημίου του Lleida, όπου είχε καταφύγει κυνηγημένος. Αξίζει να αναφερθεί ότι του συμπαραστάθηκαν αρκετές δεκάδες άνθρωποι, ρισκάροντας να συλληφθούν και να ξυλοκοπηθούν επίσης. Μάλιστα, εκκρεμούσε ένταλμα σύλληψης εναντίον του, μιας και είχε καταδικαστεί ερήμην σε εννέα μήνες φυλάκιση. Οδηγήθηκε με συνοπτικές διαδικασίες στη φυλακή.

Ωστόσο, το ισπανικό παράρτημα της Παγκόσμιας Χούντας δεν υπολόγισε σωστά όλες τις μεταβλητές. Άμεσα κι αυθόρμητα χιλιάδες άνθρωποι -κυρίως νεαρής ηλικίας, αλλά όχι μόνο- κατέκλεισαν τους δρόμους της Βαρκελώνης, αλλά κι άλλων ισπανικών πόλεων – εδώ και πέντε νύχτες οι οδομαχίες με τους ανθρωποφύλακες της Παγκοσμιοποίησης δεν έχουν τέλος. Μάλιστα, η φαντασία και η ευρηματικότητα  περισσεύουν, όσον αφορά το τί και πώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως άμυνα: καπάκια υπονόμων, καπάκια κάδων ανακύκλωσης, φλεγόμενοι κάδοι, πλακάκια πεζοδρομίων.

Οι ένστολοι (και μη) μπράβοι έχουν ήδη ρίξει τόνους δακρυγόνων/ασφυξιογόνων κι άπειρες πλαστικές σφαίρες, φυσικά πάντοτε στοχεύοντας ζωτικά όργανα για να προκαλέσουν σοβαρό τραυματισμό, ακόμη και θάνατο. Έτσι, την Τρίτη το βράδυ στη Βαρκελώνη, μια νεαρή διαδηλώτρια έμεινε τυφλή στο ένα της μάτι – όχι από «λάθος», όχι από «ατύχημα», αλλά από εύστοχη βολή πλαστικής σφαίρας. Τα κτήνη «εκτελούν εντολές»· οι άνθρωποι ακολουθούν την καρδιά τους.

Βασίλης Κ. Φούσκας: Γιατί η πατρίδα είναι μία

Γιατί η πατρίδα είναι μία

Μια απάντηση στο Γιώργο Οικονομάκη (και στο ΚΚΕ)

 Βασίλης Κων/νου Φούσκας*

Στο Παναγιώτη Φυλακτό, ναυτεργάτη,

στον οποίο οφείλονται πολλά απ’ τα οποία διηγούμαι εδώ

 Αφορμή για το κείμενο αυτό στάθηκε μία σύντομη – αλλά κατατοπιστικότατη και περιεκτική – ανάλυση του Γιώργου Οικονομάκη στο Ριζοσπάστη για τα Ελληνο-τουρκικά και τη κρίση στην Ανατολική Μεσόγειο. Ο τίτλος του άρθρου ήταν «Οι δύο πατρίδες».[1] Σ’ αντίθεση με κατευναστικές και κοσμοπολίτικες προσεγγίσεις για «συμβιβασμό με το γείτονα που έχει δίκιο» και το «να προσφύγουμε στη Χάγη για όλα τα θέματα που θέτει η Τουρκία», ο Οικονομάκης, με αφετηρία τις αναλύσεις του Μαρξ και του Λένιν, ακολουθεί μια (πολιτική) ταξική ανάλυση του θέματος και εξηγεί τα αίτια της σύγκρουσης και των διαπλεκόμενων συμφερόντων. Στον υποτιθέμενο αντίποδα αυτών των νεο-φιλελευθερων-κοσμοπολίτικων αναλύσεων βρίσκονται οι «κρατοκεντρικές-ρεαλιστικές» προσεγγίσεις των διεθνών σχέσεων της χώρας, οι οποίες τείνουν ν’ αποκόπτουν της πολιτική βαθμίδα και τη βαθμίδα άμυνας-ασφάλειας από την οικονομική τους βάση και το διεθνές οικονομικό περιβάλλον. Συνήθως, αναλύσεις αυτού του είδους τείνουν σ’ ένα υπέρμετρο και ανεδαφικό υπερ-πατριωτισμό, οδηγώντας σε εσφαλμένη εκτίμηση του συσχετισμού διπλωματίας και ισχύος μέσα στη συγκυρία. Πολλές δε από τις αναλύσεις αυτές εμπνέονται από μία καταστροφική εθνικιστική ιδεολογία. Ακόμα, η οπτική της ταξικής ανάλυσης του Οικονομάκη τον διαχωρίζει από «δομικές» αναλύσεις του καπιταλισμού των Βαλκανίων και της Εγγύς Ανατολής, που είτε αντλούν από το δομικό Μαρξισμό του Αλτουσέρ είτε απ’ το νεο-φιλελεύθερο οπλοστάσιο παραμένουν, κατά τη γνώμη μου, ελλιπείς για τη κατανόηση των υποκειμένων της ιστορικής διαδικασίας και των διακρατικών συγκρούσεων που την διαπερνούν.

Η προσέγγιση του Οικονομάκη (και, εν πολλοίς, του ΚΚΕ)

Ο Οικονομάκης ξεκινά την αφήγησή του με την αναγνώριση της ένταξης των «εγχώριων αστικών τάξεων» σε μια «ιμπεριαλιστική πυραμίδα» – προσοχή: δεν χρησιμοποιεί τον όρο «ιμπεριαλιστική αλυσίδα», όπως κάνει ο Γιάννης Μηλιός και άλλοι συνεργάτες του στις Θέσεις – η οποία πάλλεται απ’ τους ανταγωνισμούς των κρατών που συμμετέχουν σ’ αυτή. Με σύντομη αναφορά στο Λένιν, τεκμηριώνει τη σημασία των πρώτων υλών στη κερδοφορία του κεφαλαίου και το στέριωμα του μονοπωλιακού καπιταλισμού, ειδικά με την υφαρπαγή του πλούτου των «υπανάπτυκτων κρατών» και την αποικιοποίηση, παράγοντες που δρουν ανασταλτικά στη «πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους». Οι πρόσφατοι ανταγωνισμοί κρατών στην Ανατολική Μεσόγειο, θα πει ο Οικονομάκης, αποτελούν εκφράσεις του διεθνούς ανταγωνισμού για οικειοποίηση πρώτων υλών στη περιοχή. Ο πόλεμος δεν αποκλείεται. Αυτός, είναι συνέπεια της «άνισης ανάπτυξης» η οποία πριμοδοτεί μια χώρα (και την αστική της τάξη) σε βάρος της άλλης με συνέπεια αυτή η χώρα να έχει υπέρμετρες διεκδικήσεις. Μια τέτοια χώρα είναι σήμερα η Τουρκία.

Ο δημοκρατικός πατριωτισμός μόνη διέξοδος

Του Γιώργου Καραμπελιά

Οι πολλαπλές προκλήσεις και κρίσεις που αντιμετωπίζει η Ελλάδα με κυριότερες, σήμερα, την κρίση του κορωνοϊού, την οικονομική συρρίκνωση που τη συνοδεύει, την έξαρση του μεταναστευτικού με αποκορύφωμα τον εμπρησμό της Μόριας και κατεξοχήν την πρόσφατη ελληνοτουρκική κρίση, που μας οδήγησε στα πρόθυρα της στρατιωτικής σύγκρουσης, αποκάλυψε για μια ακόμα φορά την πραγματική φύση των πολιτικών και ιδεολογικών ρευμάτων. Για όλα αυτά έχουμε γράψει επανειλημμένα και συστηματικά, ίσως και ad nauseam. Πρόσφατα ασχολήθηκα συστηματικά  με το πρόβλημα και την ιδιαιτερότητα του λεγόμενου «πατριωτικού χώρου» και των πολιτικών εκφράσεων και ομαδοποιήσεών του, τέτοιου που συγκροτήθηκε σε μεγάλη κλίμακα από τα μνημονιακά χρόνια και μετά (βλέπε        ​«Κορωνοϊός, Αριστερά, Δεξιά και δημοκρατικός πατριωτισμός»​​). Και όμως είναι ανάγκη να επανέλθουμε,  καθώς η ιδεολογική και πολιτική αποσαφήνιση του χαρακτήρα του συνεχίζεται.

Όπως έχουμε τονίσει επανειλημμένα, ο πατριωτικός χώρος περιελάμβανε τρεις πτέρυγες, μία αριστερά, μία δεξιά και μια κεντρική πτέρυγα, υπέρβασης της Αριστεράς και της Δεξιάς, την οποία έχουμε αποκαλέσει πτέρυγα του δημοκρατικού πατριωτισμού, πόσο μάλλον που η «πατριωτική Δεξιά» όσο και η «πατριωτική Αριστερά» είναι κατά βάθος βαθύτατα αντιδημοκρατικές.

Και έχουμε τονίσει αναρίθμητες φορές πως μόνο η ενίσχυση του δημοκρατικού πατριωτισμού μπορεί να απαντήσει  στο πολιτικό πρόβλημα της χώρας συνολικά, με τη συγκρότηση ενός αληθινά αντιπολιτευτικού πόλου απέναντι στο σημερινό μονοπολικό –ιδεολογικά και πολιτικά–  σύστημα. Εξάλλου ο Σύριζα και το ΚΙΝΑΛ αντιπροσωπεύουν απλώς παραπληρωματικές εκφράσεις του κεντρικού πολιτικού πόλου που συγκροτεί η συμμαχία Δεξιάς και σημιτικής Κεντροαριστεράς, την οποία εκφράζει ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ

ΠΗΓΗ: Ελλάδα 2021

Έχει άραγε νόημα σήμερα ο πατριωτισμός των Ελλήνων;

Του Γιώργου Καραμπελιά από το slpress.gr

Έχει νόημα ο πατριωτισμός στην εποχή μας; Ή μήπως αποτελεί κάτι ιστορικά ξεπερασμένο, μια απλή ιδεολογία δεμένη με το παρελθόν, ιδιαίτερα σε μία εποχή όπου η ιστορία έχει καταστεί κυριολεκτικά παγκόσμια; Πολλές φορές, όσοι ιδιαίτερα προερχόμαστε από την Αριστερά και έχουμε αναφορές σε μια ιδεολογία οικουμενικών και πλανητικών διαστάσεων, έχουμε αναρωτηθεί μήπως έχουμε πάρει λάθος δρόμο. Μήπως τελικώς έχουν δίκιο οι εθνομηδενιστές που διακηρύσσουν την ιστορική υπέρβαση της εποχής των εθνών και την μετάβαση σε μια εποχή υπερεθνικών ή μάλλον μεταεθνικών ενοτήτων.

Είναι προφανές, βέβαια, πως βρισκόμαστε μπροστά σε μια μεγάλη ιστορική καμπή, πλανητικών διαστάσεων, που δεν αφορά μόνο τον Ελληνισμό αλλά το ίδιο το ανθρώπινο είδος, που βρίσκεται στο σταυροδρόμι ακόμα και της αυθυπέρβασής του μέσα από την παραγωγή ενός νέου είδους, του αποκαλούμενου μετανθρώπου. Όλα τα έθνη βρίσκονται λοιπόν μπροστά στην απειλή της βύθισής τους στη χοάνη μιας παγκοσμιοποίησης που δεν είναι μόνο οικονομική ή πολιτισμική αλλά πρωτίστως τεχνολογική. Μέχρι που η πανδημία ήλθε να μας υπενθυμίσει τα προφανή…

Προσωπικά, επειδή δεν αντλώ τον εθνισμό μου από μια αποκλειστική προσκόλληση στο ιστορικό παρελθόν του έθνους μας, θέτω συχνά στον εαυτό μου τα σχετικά ερωτήματα. Και κάθε φορά καταλήγω στην ίδια απάντηση, grosso modo: Τουλάχιστον κατά τη διάρκεια του τρέχοντος αιώνα, συνεχίζεται και θα συνεχιστεί η πορεία των εθνών και μάλιστα οξύνεται ο ανταγωνισμός μεταξύ τους, για να καταλάβουν μια καλύτερη θέση σε αυτόν τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Και εμείς οι Έλληνες κινδυνεύουμε μέχρι το τέλος του αιώνα με ιστορική έκλειψη.

Κατά συνέπεια οι Έλληνες, εάν θέλουν να συνεχίσουν να επιβιώνουν ως συλλογικό υποκείμενο, είναι υποχρεωμένοι να βαδίσουν κυριολεκτικώς ενάντια στην Ιστορία, που μοιάζει να τους έχει καταδικάσει. Και αν είναι αλήθεια πως όλοι οι πολιτισμοί γεννιούνται και πεθαίνουν, δεν συμβαίνει το ίδιο με τους φορείς τους, δηλαδή τους λαούς και τα έθνη. Έτσι, μπορεί ο αρχαίος περσικός πολιτισμός να έχει σβήσει εδώ και πολλούς αιώνες, όμως, δεν συμβαίνει το ίδιο με το ιρανικό έθνος.

Η περιπλάνηση

ΤΟ ΛΑΘΡΕΜΠΟΡΙΟ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ

ΚΛΙΚ στην εικόνα για να διαβάσετε...

Ο ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΤΩΝ ΚΑΙ Ο ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ

ΚΛΙΚ στην εικόνα για να διαβάσετε...