Εις μνήμην... - Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΓΟΡΑ

ZEZA ZHKOY 25.09.2011

«Η Μέρκελ με μια συντεταγμένη και πλήρως ελεγχόμενη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, υπέγραψε τη συμφωνία της 21ης Ιουλίου για τη βοήθεια προς την Ελλάδα» είχε επισημάνει η στήλη στην ανάλυση της Κυριακής 24 Ιουλίου 2011. «Το ελληνικό κρατικό χρέος, λοιπόν, θα αναδιαρθρωθεί με τη συμμετοχή και των ιδιωτών στη νέα βοήθεια (PSI). Με όλες τις δυνατές μορφές «αναδιάρθρωσης» (δηλαδή, πτώχευσης…) το χρέος θα κουρευτεί (haircut 21%), θα επιμηκυνθεί και θα επανατιμολογηθεί. Την ιδέα της χρεοκοπίας, υπό μια «ελεγχόμενη» ή μια «επιλεκτική» ή μια «συντεταγμένη» εκδοχή της, την επιδίωκε με επιμονή η κ. Μέρκελ» έγραψε η στήλη και δικαιώθηκε όταν οι εγχώριες πένες χαρακτήριζαν «ιστορική» αυτήν την ύπουλη συμφωνία.

«Η συντεταγμένη χρεοκοπία της Ελλάδας έχει ήδη ξεκινήσει» προειδοποίησε ο Κλέμενς Φουστ, καθηγητής Οικονομίας της Οξφόρδης και σύμβουλος του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Στη συνέντευξή του στην Deutsche Welle ο κ. Φουστ δικαιολόγησε την άποψή του με το επιχείρημα «ότι η Ελλάδα σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις της Ευρωζώνης έχει ήδη διαπραγματευτεί τη μερική αναδιάρθρωση του χρέους της, όπως για παράδειγμα την επιμήκυνση της διάρκειας αποπληρωμής των δανείων και το haircut. Αυτό είναι χαρακτηριστικό δείγμα μιας διαδικασίας πτώχευσης, όπως επίσης η μείωση των τόκων και η αναδιαπραγμάτευση των δανειακών όρων» επισήμανε. Αλλά προτείνει «haircut» του χρέους κατά τουλάχιστον 50%.

ΜΙΑ GRANDE DAME ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ

ΜΙΑ GRANDE DAME ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ

*

Ζέζα Ζήκου, In Memoriam

του ΗΛΙΑ ΜΑΛΕΒΙΤΗ

Την Ζέζα Ζήκου την γνώρισα απρόσμενα σε ένα δεκαπενθήμερο ταξίδι στην Ιαπωνία (μαζί με την αδελφή της Μαρίτα), τον Δεκαπενταύγουστο του 2000. Μέχρι τότε την ήξερα εξ ονόματος μόνον ως αρθρογράφο οικονομικών θεμάτων της Διεθνούς Αγοράς, στο πρωτοσέλιδο μάλιστα της πορτοκαλόχρωμης Οικονομικής Καθημερινής, κι ομολογώ πως ελάχιστα κείμενά της είχα διαβάσει. Ξεκίνησα στην αρχή του ταξιδιού να μιλώ για τη χώρα, την ιστορία της, την κουλτούρα και τις παραδόσεις της, κι είχα και το –ανεπίγνωστο ομολογουμένως– θράσος να ξεστομίσω δυο κοινότοπες,  ήδη ξεπερασμένες από την πρόσφατη ιστορία, κουβέντες για τη θαυμαστή οικονομική κατάσταση της Ιαπωνίας. Με άκουσε με προσοχή και μόνον αφού τελείωσα και μ’ ευχαρίστησε, άρχισε αυτή με τρόπο απλό, εύληπτο, προσηνή, ευγενή μα και με το αταλάντευτο ύφος της πραγματικής αυθεντίας και της εμβριθούς γνώσεως, να μου περιγράφει την εξόχως τραγική εικόνα της ιαπωνικής οικονομίας όπως είχε εξελιχθεί μέχρι τότε. Καθόμουν ως μαθητούδι κι άκουγα, συνειδητοποιώντας σιγά-σιγά ποια ήταν η συνομιλήτρια συνταξιδιώτισσά μου. Έκτοτε κι επί δεκαπέντε σχεδόν μέρες έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου προκειμένου να της γνωρίσω ό,τι ήξερα από την Ιαπωνία, τους τόπους που επισκεπτόμασταν, την τέχνη, τη θρησκεία, τη λογοτεχνία, το πνεύμα της. Είχε μία ασίγαστη περιέργεια να δει και να γνωρίσει όσα περισσότερα μπορούσε για τη χώρα και τους ανθρώπους. Δοκιμάζαμε καθημερινά τα πιο διαφορετικά ντόπια φαγητά, ψάχνοντας να διακρίνουμε γεύσεις, ποιότητες κι ιδιαιτερότητες του ιαπωνικού τρόπου, πήγαμε σε ναούς και πατσίνκο, σε μπαρ, σε μουσεία, σε καραόκε μπαρ κλπ.

Μιλήσαμε πολύ, για πολλά και για πολλούς, μίλησα για τη γιαπωνέζικη ποίηση, τους σαμουράι, τον κόσμο τους και τον ηθικό τους κώδικα (μόλις πρόσφατα είχα ανακαλύψει κι εγώ το Χαγκάκουρε του Γιαμαμότο Τσουνοτόμε), μου μίλησε για την πολιτική και την οικονομία, την κατάσταση της Ελλάδας, τη διεθνή πραγματικότητα, όπως την έβλεπε η ίδια· μιλήσαμε για τα γραπτά και τη σκέψη του Παναγιώτη Κονδύλη που εκτιμούσε βαθύτατα (με την επιστροφή μας στην Αθήνα έσπευσα να της δώσω το τεύχος του περιοδικού της «Ινδίκτου» που περιείχε το περίφημο –και μέχρι σήμερα τραγικά αγνοημένο– άρθρο του Κονδύλη για τις σχέσεις της Ευρώπης με τη Ρωσία, για τα Ηνωμένα Έθνη, μαζί με τους  Στοχασμούς ενός απολιτικού του Τόμας Μαν, που μόλις είχε εκδοθεί από την Ίνδικτο, όπου εργαζόμουν τότε). Σε αυτές τις συζητήσεις πρωτοένιωσα την ασίγαστη κι αγωνιώσα έγνοια της για τη χώρα και το μέλλον της, μα και τη σταθερή της πεποίθηση για την Τουρκία ως ένα επεκτατικό, αναθεωρητικό κράτος, εχθρικό προς τους γείτονές του και ιδίως προς την Ελλάδα. Κι αυτό, με στέρεη, πραγματική, εκτίμηση των γεγονότων και των εξελίξεων, παρά το τραυματικό βίωμα, που η οικογένειά της ως Κωνσταντινουπολίτες κουβαλούσαν, αποφασίζοντας να εγκατασταθούν μόνιμα στην Ελλάδα. Αυτή η έγνοια μάλιστα και η αγωνία αποτυπώθηκε εντονότατα και καθαρά ιδίως στην αρθογραφία της των τελευταίων ετών.

Εις μνήμην... - «Η ζωή μετά τον πολιτικό θάνατο»…

ΖΕΖΑ ΖΗΚΟΥ - 28.07.2012 

Ο Μιλτιάδης πέθανε στη φυλακή. Ο Θεμιστοκλής αυτοκτόνησε στην εξορία. Ο Παυσανίας «χτίστηκε» σε έναν ναό. Ο Αριστείδης πήγε σαν κακό σκυλί από την πείνα. Ποτέ δεν ήταν στρωμένος με ρόδα ο δρόμος της πολιτικής. Αν ακόμη και οι ιστορικά σπουδαίοι ηγέτες είχαν τέτοιο τέλος, τότε τι μπορεί να περιμένουν οι σημερινοί;

Μια ψευδαίσθηση σκοτίζει τον τρόπο που οι λαοί αντιλαμβάνονται τη σύγχρονη δημοκρατία, μια κληρονομημένη εντύπωση οστρακισμού από την εποχή της κλασικής ελληνικής δημοκρατίας, τη λέει ο Τζον Κιν στο δοκίμιό του «Η ζωή μετά τον πολιτικό θάνατο»: «Μια εικασία πως οι ηγέτες που παραιτούνται ή εκδιώκονται από την εξουσία καταδικάζονται σε αιώνια εξορία στη Χώρα της Λήθης, όπως ακριβώς συνέβαινε στις αρχαίες ελληνικές δημοκρατίες».

Αποσυνάγωγοι; Χαμένοι; Λησμονημένοι; Κάθε άλλο. Για πολλούς ηγέτες, η εποδείνιστη αποχώρησή τους από την εξουσία σημαίνει την απαρχή μιας νέας καριέρας, κάτι σαν ανταμοιβή για τις «ιστορικές» αποφάσεις τους. Η Θάτσερ έγινε σύμβουλος στην καπνοβιομηχανία Φίλιπ Μόρις. Ο καγκελάριος Σρέντερ στέλεχος της ρωσικής Γκαζπρόμ. Ο Τόνι Μπλερ τραπεζίτης για πολύ πλούσιους. Ο Μπιλ Κλιντον προάγει ανά τον κόσμο καινοτόμες (!) ιδέες μέσω του ιδρύματος Clinton Global Initiative. Ο Γιώργος Παπαδρέου πηγαίνει να διδάξει στο Kennedy School of Government του Χάρβαρντ! Τέτοιοι ηγέτες χειρίζονται τις τύχες των λαών στην οικονομική κρίση. Γι’ αυτό στην πολιτική θανάτωσή τους δεν χωρούν ελαφρυντικά για «λάθη» ή «παραλείψεις».

ΕΙς Μνήμην... "Ομορφα τα Rafale… Ομως τι γίνεται με τα ομορφότερα drones; "

Γράφει η Ζέζα Ζήκου

Προφανώς η άμυνα της χώρας είναι σημαντική -η αεράμυνα είναι κομβικής σημασίας- και η αγορά υπερσύγχρονων μαχητικών, όπως τα Rafale, είναι πολύτιμη για τον πόλεμο όποτε κι αν αυτός γίνει. Ωστόσο είναι παράδοξο ότι αυτή η κυβέρνηση μόλις βρεθεί υπό πίεση ο «επιτελικός σχεδιασμός» της, η επικοινωνιακή υπερχείλιση βαδίζει από φιάσκο σε φιάσκο. Και δεν εννοώ το επικοινωνιακό σόου που στήθηκε στην τελετή παραλαβής των έξι νέων μαχητικών αεροσκαφών τύπου Rafale. Αλλά το χτίσιμο νέων εθνικών μύθωνπου θα παγιώσουν εθνικές ψευδαισθήσεις. Ακουσα και διάβασα ατέλειωτα θριαμβικά κατεβατά για τα γαλλικά πολεμικά αεροπλάνα. Χαίρομαι. Πάντως, καλό θα είναι, να μην πιστέψουμε ότι αποκτήσαμε και το μαγικό πολεμικό όπλο απέναντι στην πάνοπλη προκλητικότητα του Ταγίπ.

«Θωρακίζονται η εθνική μας κυριαρχία και ο γεωπολιτικός μας ρόλος, εκπέμπουμε μήνυμα σταθερότητας» φωνασκούν τα γιουσουρούμ της τοξικής γνώμης. Συνιστώ σε όσους ασχολούνται, ή ισχυρίζονται ότι ασχολούνται, όπως οι διεθνολόγοι βουλευτές της κυβέρνησης, ή οι εθνομηδενιστές ιδεολόγοι της Αριστεράς, να μελετήσουν προσεκτικά το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας» σε όλες τις στρατιωτικές και πολιτικές διαστάσεις του. Ομολογώ, επίσης, ότι είναι ανόητα όσα ακούγονται και όσα γράφονται, ότι δηλαδή τα Rafale είναι ανώτερα και από τα F-16 και από τα περιβόητα F-35. Ολα τα χρειάζεται η «γυμνή» άμυνα της χώρας… Δυστυχώς, όπως μου έχουν επισημάνει καλοί Τούρκοι συνάδελφοι, όλοι οι πολιτικοί (σήμερα οι ερντογανικοί, χθες οι κεμαλικοί) πιστεύουν ότι τα σύγχρονα εξοπλιστικά συστήματα είναι πανάκριβα και η Ελλάδα δεν θα αντέξει στον ανταγωνισμό.

Εις μνήμην... "Η “προπαγάνδα στην καθημερινή μας ζωή…” από τον ΣΚΑΪ του Μαξίμου"

Ζέζα Ζήκου Δημοσιευση:12-02-2022 • 18:24

Σας εκθειάζουν «την εισβολή των ξένων επενδυτών στη χώρα» θαυμάζοντας τον Κυριάκο;

Δημοσιογράφοι επιρρεπείς στη συνομοσιολογία, «δημοσιογραφία» που κινείται στον χώρο τού γελοίου, γραφικοί δημοσιογραφούντες που έχουν φάει τσουβάλια τη μνημονιακή προπαγάνδα του ΣΚΑΪ και τώρα ανήκουν στους «γελωτοποιούς του Μαξίμου» και άλλα «ψώνια» που βρήκαν καταφύγιο εκεί… τι άλλο θέλετε να γράψω για να (τους) καταλάβετε; Αυτό που συμβαίνει σε μια εξίσου, αν όχι πιο επικίνδυνη εξέλιξη από την πανδημία, αυτή της οικονομίας ή των ελληνοτουρκικών σχέσεων ή… των διαγγελμάτων, με τον εθισμό του κ. πρωθυπουργού να σαλαμοποιεί τα μέτρα είτε αυτά αφορούν στη στήριξη επιχειρήσεων, νοικοκυριών, εργαζομένων (λες και δεν μας φθάνουν οι αυτιάδες) είτε στα θέματα φορολογίας κά…  είναι στυγνή προπαγάνδα στην καθημερινή μας ζωή.

Εξηγούμε: Ο Βίκτωρ Κλέμπερερ ήταν καθηγητής της Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Δρέσδης. Επειδή ήταν Εβραίος, οι ναζί τον έδιωξαν από το πόστο του το 1933. Κι άρχισε κατόπιν να εκδίδει μια εφημερίδα στην οποία περιέγραφε την εμφάνιση μιας νέας γλώσσας, της «Lingua Τertii Ιmperii», δηλαδή της γλώσσας του Τρίτου Ράιχ. Κι ήταν αυτή μια γλώσσα διαστροφής των νοημάτων. Σας μιλάει ο φίλος για την «ανάγκη ευελιξίας στην αγορά εργασίας»; Σας παίρνει τα αυτιά ο θυρωρός για την «επιβεβλημένη αξιοποίηση των επιχειρήσεων του δημόσιου τομέα»; Σας γκρινιάζει ο ταξιτζής για την «αδυναμία υλοποίησης των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων στη χώρα»; Σας εκθειάζουν «την εισβολή των ξένων επενδυτών στη χώρα» θαυμάζοντας τον Κυριάκο; Αν ναι, τότε σίγουρα έχουν μολυνθεί κι αυτοί από τον ιό της «νέας γλώσσας του Μαξίμου». Όπως ακριβώς έγραψε ο εκδότης και συγγραφέας Ερίκ Χαζάν στο σπουδαίο βιβλίο: «Η προπαγάνδα στην καθημερινή ζωή». Όλα αυτά τα φερέφωνα του Μαξίμου είναι αναγκασμένα να τα εκφράζουν με μια «νέα γλώσσα», το ίδιο απατηλή όπως και η «Lingua Τertii Ιmperii».

Έφυγε μια μεγάλη Ελληνίδα! Έφυγε η Ζέζα Ζήκου...

του Γιώργου Τασιόπουλου

Έφυγε μια μεγάλη Ελληνίδα! Έφυγε η Ζέζα Ζήκου...

Μια σπουδαία αρθρογράφος που η διεισδυτική δημοσιογραφική ματιά της με υποχρέωνε να την αναζητώ στα έντυπα που την ανάγκαζαν να μετακομίζει.

Τελευταία στην εφημερίδα Εστία. Τη γνώρισα από τον έντυπο λόγο της και όχι από την κοσμική της ζωή, από την προβολή της δίπλα στα δημοσιογραφικά αστέρια των τηλεοπτικών σαλονιών, καθώς δεν είχε τη χαρά ή μάλλον δεν ήταν επιλογή της, αφού η γραφή της ήταν ενοχλητική για το παρακμιακό πολιτικό σύστημα που διαφεντεύει την τύχη του τόπου μας και απέφευγε τις κακές παρέες.

Ήταν εύκολο να αντιληφθείς ότι κατ' εξαίρεση από το σινάφι της η κορυφαία δημοσιογράφος - οικονομολόγος, όπως γράφει ο διευθυντής της εφημερίδα της, είχε την Ελλάδα έγνοια της κάθε ημέρα!

Δεν γνώριζα για την καταγωγή της που εξηγεί την τόση ευαισθησία της για την πατρίδα. Ο πόνος της γι'αυτό που της στέρησε η κεμαλοφασιστική ιδεολογία είναι η ίδια η ιστορία του Ελληνισμού της Πόλης.

Γεννημένη στην Κωνσταντινούπολη η Ζέα Ζήκου μέχρι τα δέκα της δεν γνώριζε γρυ ελληνικά. Η γλώσσα μας ήταν απαγορευμένη για τα μέλη της ελληνικός μειονότητας της Κωνσταντινούπολης –γι’ αυτό στο τελευταίο της άρθρο της περασμένης Κυριακής εξεμάνη κατά του κυρίου Μητσοτάκη για την συνάρτηση Instanbul στο instagram του.

Ἡ μητέρα της γιά νά προστατεύσει από διώξεις των Τούρκων τα παιδιά της σε περίπτωση πού αποφάσιζαν να μιλήσουν την ελληνική σε δημόσιο χώρο, αποφάσισε να μην τούς μάθει την γλώσσα στην παιδική τους ἡλικία! Μέχρι την ηλικία των δέκα ετών η Ζέζα και η Μαρίτα δεν γνώριζαν τα ελληνικά λοιπόν, τα έμαθαν όταν αποφάσισαν να έρθουν για μόνιμη εγκατάσταση στην Ελλάδα. Και τα έμαθαν καλά.

Ὁ Ἑλληνισμός μετρᾶ ἧττες γιατί ἡ ἡγεσία δέν καταλαβαίνει τό βάρος τῆς κληρονομιᾶς

Ἀγνοεῖ ποιά μεταφυσική ἐγέννησε τόν Παρθενῶνα, τήν Δημοκρατία, τήν Τραγωδία καί τόν Χριστιανισμό πού κυριάρχησε ὡς ἑλληνόγλωσση θρησκεία – Δέν εἴμαστε τόσο πολιτισμένοι ὅσο νομίζουμε – Οἱ φωστῆρες καί οἱ κλίκες κοστίζουν

Τῆς Ζέζας Ζήκου

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ παιχνίδι μέ αἰχμή τή θρησκεία, πού ἔχει πάρει τεράστιες διαστάσεις στήν Τουρκία καί στήν Ρωσσία, εἶναι ἀνήμπορη ἡ Ἑλλάδα νά τό ἀντιμετωπίσει. Ἡ μετατροπή τῆς Ἁγίας Σοφίας καί τῆς Μονῆς τῆς Χώρας σέ τζαμιά ἀπό τόν Ἐρντογάν στοχεύουν στήν διακοπή κάθε ἱστορικῆς σύνδεσης τῆς Ἑλλάδας μέ τό βυζαντινό παρελθόν καί τήν τεράστια πολιτιστική μορφή τῆς Ὀρθοδοξίας. Τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, ἰδιαίτερα ὕστερα ἀπό τήν ἐπικράτηση τῶν Κεμαλιστῶν καί τῶν ἀδίστακτων Τούρκων ἐθνικιστῶν, μετά τό 1908, βιώνει μία διαρκῆ ὑπαρξιακή ἀπειλή. Καί ἡ ἐπιβίωσή του ἐξαρτᾶται ἀποκλειστικά «ἀπό τόν οἶκτο τῆς Οὐάσιγκτον». Ὡστόσο, οἱ Ἀμερικανοί μᾶς ἐμπαίζουν, καθώς τό μοναδικό αἴτημα τοῦ Πατριαρχείου καί τῶν ἑλληνικῶν κυβερνήσεων γιά τήν ἐπαναλειτουργία τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης δέν ἔχει –οὔτε πρόκειται νά– ἱκανοποιηθεῖ. Ἡ Σχολή πού ἔκλεισε τό 1972 εἶναι ζήτημα ζωτικῆς σημασίας γιά τήν ἐπιβίωση καί τήν οἰκουμενικότητα τοῦ Πατριαρχείου.

Ταυτόχρονα, ὅμως, ὁ ἐκβιασμός τοῦ Πατριαρχείου τῆς Κωνσταντινούπολης ἀπό τή μυωπική πολιτική τῶν ΗΠΑ ὑπέρ τῆς Οὐκρανίας ἦταν δῶρο σπουδαίας εὐκαιρίας γιά τόν Βλαντιμήρ Πούτιν. Ἡ ἀπόφαση τοῦ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως κ.κ. Βαρθολομαίου νά ἀναγνωρίσει τήν «σχισματική Ἐκκλησία» τῆς Οὐκρανίας, ὁδήγησε σέ πλήρη ρήξη του μέ τό Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας, καί ἔκτοτε ἡ πολιτική ἐργαλειοποίηση τῆς θρησκείας ἀπό τόν Πούτιν ἔγινε πλέον ἐπικίνδυνη. Ἀλλά ὁ κ.κ. Βαρθολομαῖος δέν βρίσκεται ἐν ἀδίκῳ. Ἀντίθετα μέ τό Βατικανό, πού ἔχει κρατική ὑπόσταση καί ὁ Πάπας ἐνσαρκώνει στό πρόσωπό του ἐξουσία πνευματική καί πολιτική, τό Ὀρθόδοξο Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ὑφίσταται διαχρονικῶς διωγμό.

Μόνο το veto θεωρείται ταπεινωτική εξέλιξη στην Τουρκία...

ΖΕΖΑ ΖΗΚΟΥ

Δεν ξέρω γιατί, αλλά όσο ακούω καθηγητές διεθνολόγους να βεβαιώνουν ότι ο Ερντογάν έχει πέσει στην παγίδα που έστησε ο ίδιος, ότι βαδίζει από ήττα σε ήττα παντού και

οδηγεί την Τουρκία στην καταστροφή, θεωρώ ότι βρίσκονται σε παράκρουση. Και όταν ακούω για τα βαρυσήμαντα μηνύματα που δήθεν στέλνονται στον Ερντογάν από τους πάντες, ευλόγως διερωτάται ο καθείς το γιατί... οι κυρώσεις που για μήνες επεξεργάστηκε η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι αστείες, αφορούν λίγα φυσικά πρόσωπα και κάποιες εταιρείες και όχι τον επιδρομέα, δηλαδή τη «νέα Τουρκία» του Ερντογάν, ούτε καν επιβάλλονται άμεσα.

Προφανώς και δεν είναι τυχαίο ότι η ελληνική κυβέρνηση αποφεύγει να δυσαρεστήσει το Βερολίνο, τις Βρυξέλλες, την Ουάσιγκτον του Πομπέο, ούτε φυσικά το ΝΑΤΟ.

Το δικό μου μήνυμα είναι ότι ένα veto εναντίον της δεν αντέχεται στην Τουρκία. Ωστόσο, Αθήνα και Λευκωσία στη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. όφειλαν να θέσουν veto σε οποιαδήποτε απόφαση δεν θα περιελάμβανε κυρώσεις κατά της Τουρκίας. Veto για τυχόν κυρώσεις στη Λευκορωσία. Veto για την επικαιροποίηση της τελωνιακής συμφωνίας Ε.Ε. - Τουρκίας. Veto για την κατάργηση της βίζας των Τούρκων που ταξιδεύουν στην Ε.Ε. Veto σε οποιαδήποτε προενταξιακή οικονομική βοήθεια στην Τουρκία. Οφείλουν να θέτουν ένα διαρκές veto, αν δε θέλουν, με τη βοήθεια της μεσολαβούσης Γερμανίας, να γίνουν «μεζές» στο τραπέζι του Ερντογάν. Αλλά ούτε η Αθήνα ούτε η Λευκωσία το τολμούν... γιατί απλά φοβούνται.

Αλλωστε, αυτή είναι κυρίαρχη ερμηνεία στο νέο Campus του Γερμανο-τουρκικού Πανεπιστημίου. Εκπρόσωποι του επιχειρηματικού και τραπεζικού κόσμου, κατόπιν πρόσκλησης του Γερμανο-τουρκικού Εμπορικού Επιμελητηρίου συνομιλούν με εκπροσώπους της Κοινωνίας των Πολιτών. Οχι κι άσχημα για τον «απομονωμένο» Ερντογάν...

Ο Ερντογάν θέλει να τελειώνει με το Αιγαίο... Η Ιστορία θα γραφτεί στη Λιβύη

Ζέζα Ζήκου

Οι Τούρκοι ηγέτες ο Κεμάλ τότε και ο Ερντογάν σήμερα ξέρουν πως ό,τι θέλουν θα το δώσουν οι Eλληνες πολιτικοί με φανφάρες μεν, αλλά χωρίς ουσιαστική αντίσταση, μου λένε οι Τούρκοι φίλοι μου. Είναι σίγουροι ότι ο Ερντογάν θα πετύχει τον... «ειρηνικό» ή «πολεμικό» ακρωτηριασμό του Αιγαίου, παρακολουθώντας με προσοχή το περιβάλλον του Ελληνα πρωθυπουργού, τους «συνετούς ηλίθιους» του ΕΛΙΑΜΕΠ, την «Καθημερινή», τους Ροζάκηδες, τους Μπάμπηδες και λοιπούς... που τον έχουν σφικταγκαλιάσει. Δεν έχουν καμία αμφιβολία περί αυτού, ερμηνεύοντας τις συνεχείς ήττες που καταγράφει η φλυαρούσα ελληνική διπλωματία και το φοβικό σύνδρομο του πολιτικού συστήματος.

Εγώ, η Μαρίτα και ο φίλος μου ο Τζένος (γενικός διευθυντής των μίντια του Ομίλου Κουρτάκη) πιστεύουμε ότι «οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις θα τους βουλιάξουν ή θα τους κάψουν πριν ρωτήσουν κανέναν». Μήπως, όμως, είμαστε πατριωτικοί αιθεροβάμονες αναρωτιέμαι... Μήπως οι Τούρκοι φίλοι μου έχουν δίκαιο... Αν ληφθεί υπ’ όψιν ότι η μοναδική αξιοπρεπής και ορθή αντίδραση προήλθε από τον υπουργό Μάκη Βορίδη.

«Αν ο Ερντογάν αμφισβητήσει την ελληνική εθνική κυριαρχία, την απομειώσει, θα υπάρξει πολεμική εμπλοκή, αμυντική εμπλοκή. Αυτό ας το έχουν όλοι στο μυαλό τους», τόνισε και συνέδεσε την επίθεση του Ερντογάν κατά της Ελλάδας με τις τελευταίες εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή και την ανάμειξή του στη Λιβύη.

Όμως παρακολουθούμε ένα «Βατερλώ» εν εξελίξει της ελληνικής διπλωματίας, που αιφνιδιάστηκε από την... τουρκική NAVTEX, με την οποία δεσμεύονται περιοχές νοτίως του Καστελλόριζου για σεισμολογικές έρευνες επί της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, αποδεχόμενη τη διάσημη πλέον μεσολάβηση της Μέρκελ για να αποτραπεί η σύγκρουση, όπως αποκάλυψε η «Bild». Σύμφωνα με την εφημερίδα, αυτό που συνέβη το βράδυ της Τρίτης στα νότια παράλια της Τουρκίας «θυμίζει τα δραματικά γεγονότα της κρίσης των πυραύλων στην Κούβα το 1962»! Και «κατάπιε» τη χυδαία ανακοίνωση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για τη νέα επιθετική ενέργεια της Τουρκίας εναντίον της ελληνικής κυριαρχίας στο Καστελλόριζο μιλώντας για «αμφισβητούμενα ύδατα»... Όντως, στον διαρκή διπλωματικό πόλεμο θέσεων, η απώλεια κύρους και διαπραγματευτικής δύναμης αντανακλάται στον τρόπο που μας αντιμετωπίζουν αντίπαλοι και σύμμαχοι.

Όταν η Machtfrau «χειραγωγεί»... τους Έλληνες πρωθυπουργούς

Ζέζα Ζήκου

Mια αυτοκτονία δεν είναι πάντα δίχως νόημα. Το ίδιο ισχύει και για την πολιτική αυτοκτονία.

Απλώς, Κυριάκο, φρόντισε να μην αυτοκτονήσεις κι εσύ... Τη μυστική συνάντηση Ελλάδας - Τουρκίας στο Βερολίνο, με τη μεσολάβηση της καγκελαρίας, τη μάθαμε από το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών.

Ωστόσο, η μυστική διπλωματία του Βερολίνου, που αποκαλύφθηκε από τον Τσαβούσογλου, αποκαλύπτει, δυστυχώς, ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιχειρεί ελιγμούς σε κινούμενη άμμο.

Είναι λάθος, την ώρα που καλείται η χώρα να προχωρήσει σε επιλογές ιστορικής σημασίας που άπτονται της εθνικής μας κυριαρχίας, να παρασύρεται στην παγίδα του διαλόγου με την Τουρκία, που έχει στήσει η «Machtfrau», όπως αποκαλείται η Αγκελα Μέρκελ στη Γερμανία.

Η Machtfrau, δηλαδή η ισxυρή γυναίκα (a woman in power), έχει τη συνήθεια να «ευνουχίζει» τους Ελληνες πρωθυπουργούς.

Brainstorming... με μετάλλαξη της γλώσσας της ελληνικής διπλωματίας...

Ζέζα Ζήκου

Τελικά η γλώσσα μας θυμίζει οικτρά αυτό που λέει ο Εντγκαρ στον βασιλιά Ληρ (Σαίξπηρ): Οσο μπορείς και λες «να το χειρότερο», δεν έχεις ζήσει ακόμη το χειρότερο. Το ίδιο ακριβώς ισχύει με τη μετάλλαξη της γλώσσας της ελληνικής διπλωματίας δηλαδή, μας σερβίρουν με επιστημονικό τρόπο ορολογίες τις οποίες προφανώς δεν κατανοεί ο πολίτης, όπως σερβίρονται από ύπουλους διεθνολόγους και χυδαίες πένες της δημοσιογραφίας. Γιατί κάνω αυτή την αναφορά; Γιατί όλοι αυτοί μας επιφυλάσσουν ένα ακόμη μεγαλύτερο ψέμα για το μέλλον! Τι εννοώ; Πίσω από τη λέξη «επήρεια» περιορισμένη ή μειωμένη για την ΑΟΖ του Καστελλόριζου και άλλων ακριτικών νήσων του Αιγαίου ουσιαστικά εννοούν περιορισμένη ή μειωμένη ελληνική κυριαρχία.

Και σε αυτό συνίσταται η επιστημονική εξαπάτηση. Από τους γραφικούς τουρκοφάγους του Καμμένου, της Χρυσής Αυγής και των άλλων φασιστοειδών μέχρι τους χυδαίους εθνομηδενιστές του Σημίτη και του Τσίπρα, αναδύεται η νέα φουρνιά του ρεαλισμού του ραγιά. Θεωρούν ότι απευθύνονται μέσω των χειραγωγούμενων ΜΜΕ σε μια κοινωνία βλακών και ραγιάδων. Υπερασπίζονται την άποψη ότι η χώρα και ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, οφείλει να «παζαρέψει με τον Ερντογάν περιορισμένη κυριαρχία (επήρεια) για το Καστελλόριζο»! Ας μην αφήσουμε για μία ακόμη φορά αυτούς να μας εξαπατήσουν!

Και μας προειδοποιεί η χυδαία πένα της «Καθημερινής»: «Αν θέλουμε να συζητήσουμε ρεαλιστικά τις τουρκικές αμφισβητήσεις στο Αιγαίο και όλη αυτή τη διαρκή απειλή που προξενεί για τις προοπτικές του μέλλοντός μας, πρέπει να παραδεχθούμε ότι ο βασικός λόγος που μας εμποδίζει να διευθετήσουμε δικαστικά, στη Χάγη, τις ελληνοτουρκικές διαφορές ως προς τις θαλάσσιες ζώνες είναι ο μαξιμαλισμός της θέσης μας για το Καστελλόριζο. Η επιμονή μας σε έναν ανεδαφικό μαξιμαλισμό στο Καστελλόριζο μας κοστίζει σε ευημερία. Το γεγονός ότι ανάλογες παραχωρήσεις έγιναν προς την ιταλική πλευρά προϊδεάζει ότι η προσφυγή στη Χάγη με την Τουρκία για το Αιγαίο μπορεί να είναι προς αυτήν την κατεύθυνση»! Αυτός είναι όντως ρεαλισμός, αλλά του ραγιά και της υποταγής.

Οι γεωπολιτικές επιλογές μπορούν να επηρεάζονται και να τροποποιούνται από τα άτομα που είναι εντός και πέριξ της εξουσίας. Ομως, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις πάσχουν εδώ και δεκαετίες από ένα έντονο «φοβικό σύνδρομο». Κατευνασμός, συμβιβασμός, υποχωρητικότητα, αναβλητικότητα και παθητικότητα χαρακτηρίζουν τις πράξεις και παραλείψεις μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974. Δυστυχώς, πολιτικοί, πανεπιστημιακοί, διεθνολόγοι, δημοσιογράφοι, συνταξιούχοι διπλωμάτες και στρατιωτικοί και στελέχη κομμάτων αυτοανακηρύσσονται επιτηρητές του πατριωτισμού των Ελλήνων και υπερασπίζονται διακαώς έναν βρώμικο συμβιβασμό της πολιτικής και διπλωματικής μας εξουσίας με τον Ερντογάν. Ευτυχώς που ο πατριωτισμός εκφράζεται από τους δύο πρώην πρωθυπουργούς: Κώστα Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά.

Μια βρώμικη θεωρία για να υποδεχθούμε το «μέλλον» μας...

Ζέζα Ζήκου

Να αποδεχθούμε τη θεωρία του Ερντογάν, προέδρου της αγαπημένης μας γείτονος, δηλαδή το μέλλον μας. Μας προετοιμάζει για αυτό η ακαδημαϊκή ελίτ του ΕΛΙΑΜΕΠ, που έχει σφικταγκαλιάσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι η χλεύη περιορίζεται στον αναπληρωτή σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας του πρωθυπουργού, Θάνο Ντόκο, πρώην διευθυντή του ΕΛΙΑΜΕΠ, ο οποίος απλώς επανέλαβε τη θεωρία για συνεκμετάλλευση με την Τουρκία στο Αιγαίο. Αλλά ήδη έχει επισημανθεί από τη στήλη ότι «η γεωπολιτική των υδρογονανθράκων, καθώς και η αναστροφή των συμμαχιών στην Ανατολική Μεσόγειο έχουν ενισχύσει την άποψη που αποτρέπει την ελληνοτουρκική σύγκλιση».

Πρόσφατα στην Τουρκία εκδηλώθηκε μια ενδιαφέρουσα κυβερνητική παρέμβαση. Η θεωρία του Δαρβίνου για την εξέλιξη να αφαιρείται από τη διδακτέα ύλη και η εκπαίδευση να συνδέεται μόνο με την κυβερνητική κοσμοθεωρία. Οι μαθητές δεν πρέπει να «δηλητηριάζονται» με ιδέες που δεν είναι συμβατές με το Κοράνι. Δηλαδή, κάτι τρελά παρόμοιο με αυτό που εισηγούνται οι ακαδημαϊκοί του ΕΛΙΑΜΕΠ και όσοι πρόσκεινται στον Σημίτη υπέρ της αλλαγής της εθνικής γραμμής και υιοθέτησης της θεωρίας του Ερντογάν. Ας θυμηθούμε, λοιπόν, τα εξής:

Τον Μάρτιο του 2013, ο Ερντογάν στο τέλος ακόμη μίας ελληνοτουρκικής συναντήσεως χρησιμοποίησε τη φράση «καζάνκαζάν». Πρόκειται για την τουρκική μετάφραση του αμερικανικού όρου «win-win», που χρησιμοποιείται στο παίγνιο αμοιβαίου οφέλους. Στόχος είναι μέσα από μια διαπραγμάτευση να βγουν ωφελημένα και τα δύο ενδιαφερόμενα μέρη. Ο Ερντογάν αναφερόταν για ακόμη μία φορά στη συνεκμετάλλευση των υδρογονανθράκων που βρίσκονται σε περιοχές που ενδιαφέρουν την Τουρκία. Πρόκειται για μια παλιά ιστορία. Είχε ξεκινήσει το 1975 με τουρκική πρωτοβουλία και τότε αφορούσε την κοινή έρευνα και εκμετάλλευση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου. Η τουρκική πρόταση ήταν η κάθε χώρα να εκμεταλλευθεί τις πλουτοπαραγωγικές πηγές που βρίσκονταν εντός των χωρικών της υδάτων, δη-λαδή έως έξι μίλια από τις ακτές της. Έξω από τα χωρικά ύδατα, όμως, ο βυθός του Αιγαίου θα αποτελούσε ζώνη κοινής εκμεταλλεύσεως ανάμεσα στις δύο χώρες.

Κατά την τουρκική αντίληψη, συνεκμετάλλευση σημαίνει διανομή των ωφελημάτων εξ ημισείας μεταξύ των δύο χωρών. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ενώ η Τουρκία δικαιούται ένα περιορισμένο τμήμα υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο, διά της συνεκμεταλλεύσεως ευελπιστεί ότι θα αποκτήσει το 50% ή, τέλος πάντων, ένα σημαντικό ποσοστό. Κατ’ ουσίαν με τη συνεκμετάλλευση θα εδημιουργείτο μια περιοχή συγκυριαρχίας των δύο χωρών. Οι τουρκικές προτάσεις για το Αιγαίο απερρίφθη-σαν από την Ελλάδα στη Βουλή των Ελλήνων (συνεδρίαση 21ης Σεπτεμβρίου 1976).

Ήδη οι Τούρκοι έχουν αρχίσει να εφαρμόζουν τη θεωρία της «γαλάζιας πατρίδας». Πρόκειται για μια τεράστια περιοχή, που καλύπτει το ήμισυ της Ανατολικής Μεσογείου. Σε αυτήν περιλαμβάνονται οι υφαλοκρηπίδες Κύπρου, Ρόδου, Καστελλόριζου, Καρπάθου, Κάσου και του ανατολικού τμήματος της Κρήτης. Η τουρκική πρόταση αποτελεί μετεξέλιξη όσων ζητούσε η Άγκυρα για το Αιγαίο τη δεκαετία του 1970: «Ελάτε να συνεκμεταλλευθούμε (ή συν-διαχειριστούμε) όλη αυτή την περιοχή». Εκεί εντάσσεται και η θεωρία του Ερντογάν περί «καζάν-καζάν».

Φυσικά, εάν υπάρξει συνεκμετάλλευση τέτοιου τύπου, περιττεύει και η οριοθέτηση. Αυτό εξηγεί και τις εντελώς παράλογες και ακραίες από πλευράς Διεθνούς Δικαίου τουρκικές διεκδικήσεις. «Η Άγκυρα κυνηγά τη συνεκμετάλλευση / συνδιαχείριση. Η τουρκική πρόταση αρμόζει σε χώρες μειωμένης κυριαρχίας». Αυτή η επισήμανση/προειδοποίηση ανήκει στον αναπληρωτή καθηγητή Διεθνούς Δικαίου και Εξωτερικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και ήδη βουλευτή Νέας Δημοκρατίας, Αγγ. Συρίγο.

Το να υποστηρίζεται κυνικά μια βρώμικη διαπραγμάτευση με τον Ερντογάν αποτελεί αυτοκτονική εθνική στρατηγική για τη χώρα. Απλώς να σας θυμίσω ότι οι Αθηναίοι είχαν πει στους Μηλίους, στον διάλογο που καταγράφει ο Θουκυδίδης: 

«Συζητήσεις και διαπραγματεύσεις για το τι είναι σωστό και δίκαιο γίνονται μόνο μεταξύ ισοδύναμων, αλλιώς ο ισχυρότερος επιβάλλει αυτά που η ισχύς τού επιτρέπει να επιβάλλει, ο δε αδύναμος υπομένει αυτά που η αδυναμία του τον αναγκάζει να αποδέχεται». Αυτά.

2020: Ελληνική τραγωδία... πράξη πέμπτη;

 Ζέζα Ζήκου

Είναι ολέθριο σφάλμα να ανοίγεις τα χαρτιά σου όταν είσαι ανέτοιμος. Δεν επιτρέπεται να ομολογείται πως στο τέλος θα συρθεί η χώρα σε «ρεαλιστικά σάπιους» συμβιβασμούς

Έπειτα από μία δεκαετία οικονομικής χρεοκοπίας και τριών Μνημονίων, με ανοικτές ακόμη τις πληγές από το γκρέμισμα του ΑΕΠ κατά 25%, την ανεργία των νέων να έχει διαλύσει μια ολόκληρη γενιά και τη ζωή για τους πολλούς να έχει μετατραπεί σε άσκηση επιβίωσης, η αίσθησή μου είναι πως η Ελλάδα δεν γύρισε ακριβώς σελίδα, αλλά ξεπέρασε τη χειρότερη φάση. Τουλάχιστον η απόγνωση που κάποτε ήταν ορατή στους πολίτες έχει αμβλυνθεί. Οι Ελληνες τα έχουν δει όλα: μια ακροδεξιά καταιγίδα, μια άθλια, καιροσκοπική Αριστερά, πτωχευμένες τράπεζες, ένα δημοψήφισμα για την αξιοπρέπεια κατά της λιτότητας των δανειστών που ανετράπη και ανίκανες κυβερνήσεις όλων των πολιτικών αποχρώσεων. Παρ’ όλα αυτά επέζησαν.

Ομως, η απήχηση του πρωθυπουργού, που έχει σπουδάσει στο Χάρβαρντ, ανακαλύπτοντας τις αρετές των ιδιωτικών επιχειρήσεων και των επενδυτών, δεν φθάνει ούτε στην Ουάσινγκτον ούτε στην Αγκυρα. Είναι προφανές ότι εννοεί όσα λέει για επενδύσεις και ανάπτυξη, καθώς γνωρίζει ότι μπορεί να άρει το αδιέξοδο μεταξύ ιδεολογίας και πραγματισμού που ενυπάρχει. Ωστόσο, μπορεί να αποδειχθούν μάταια όλα αυτά όταν εξαναγκαστεί να επιδοθεί σε αριστοτεχνικούς διπλωματικούς ελιγμούς...

Οι εφιαλτικές αιτίες που απειλούν με το ενδεχόμενο μιας διπλωματικής χρεοκοπίας είναι ορατές. OΚ. Η Ελλάδα δεν μπορεί να επηρεάσει τις μεγάλες γεωπολιτικές ανακατατάξεις, τις συνέπειες των οποίων υφίσταται αναγκαστικά. Και πιέζεται από εχθρούς και φίλους να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Ομως, ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι ο εσωτερικός και διαπιστώνεται όταν ομολογείται δημοσίως η προσφυγή στη Χάγη. Είναι ολέθριο σφάλμα να ανοίγεις τα χαρτιά σου όταν είσαι ανέτοιμος. Δεν επιτρέπεται να ομολογείται πως στο τέλος θα συρθεί η χώρα σε «ρεαλιστικά σάπιους» συμβιβασμούς... Διπλωματική αφέλεια; Διπλωματική υποκρισία; Διαλέγετε και παίρνετε, λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι στην καθ’ ημάς Ανατολή ο συνδυασμός αφέλειας και υποκρισίας είναι εγγύηση επιτυχίας. Ως έθνος και κράτος, έχουμε φτάσει στην όχθη του ορμητικού Ρουβίκωνα της διπλωματικής μας κατάντιας.

Ο «Μικρός Τραμπ» πέτυχε να... «ξεφτίσει» τη γερμανική Ευρώπη

 Ζέζα Ζήκου

Μην ομιλείτε περί ενοχής, μη ομιλείτε περί ευθύνης. Όταν περνά το Σύνταγμα της Ηδονής με μουσικήν και σημαίας· όταν ριγούν και τρέμουν αι αισθήσεις, άφρων και ασεβής είναι όστις μένει μακράν, όστις δεν ορμά εις την καλήν εκστρατείαν, την βαίνουσαν επί την κατάκτησιν των απολαύσεων και των παθών». Από το ποίημα του Καβάφη «Το Σύνταγμα της Ηδονής», που ανήκει στα «Κρυμμένα» του ποιητή. Ευτυχώς που ο σπουδαίος ποιητής το έκρυψε, ωστόσο οι στίχοι ταιριάζουν απόλυτα στον «Μικρό Τραμπ», ο οποίος δεν είναι άλλος από τον Μπόρις Τζόνσον.

Το Brexit αποτελεί γεγονός από τα μεσάνυκτα χθες Παρασκευή (ώρα Βρυξελλών), δηλαδή 1.317 ημέρες μετά την απόφαση των Βρετανών να αποχωρήσουν από την Ε.Ε. Υστερα από τις διαστάσεις βιβλικής εξόδου που είχε προσλάβει η διαδικασία αποχώρησης της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, και η οποία αναδείχθηκε ταυτόχρονα σε μια από τις πλέον πεισματικές και ανθεκτικές μορφές στην ιστορία του Ηνωμένου Βασιλείου, σήμερα, 1η Φεβρουαρίου του 2020, χαρακτηρίζεται το νεότερο Βατερλώ της Ευρώπης.

Οι υπέρ του Bremain οπαδοί της παραμονής στην Ε.Ε., εκπροσωπώντας ξένα συμφέροντα, επιχείρησαν να μεθοδεύσουν νέο δημοψήφισμα, όμως απέτυχαν. Ο Ευρωπαίος διαπραγματευτής Μισέλ Μπαρνιέ προσπάθησε επί ματαίω να διασώσει το στάτους της Επιτροπής, αλλά συνετρίβη. Ο Εμανουέλ Μακρόν σε ρόλο Σαρλ ντε Γκωλ έμεινε μόνος να υπερασπίζεται το κατακρημνισμένο κύρος του, με την καγκελάριο Αγκελα Μέρκελ, αποδυναμωμένη όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν, να έχει μάτια μόνο για τον Ερντογάν. Και η Τερέζα Μέι, η αξιοπρεπής κόρη ενός πάστορα, εγκαταλελειμμένη από το κόμμα της, με ένα Κοινοβούλιο σε κατάσταση αλλοφροσύνης, παραδόθηκε στον «Μικρό Τραμπ». Και εδώ στην Ελλάδα, οι παραδοσιακοί «λάτρεις» της Βρετανίας, αυτοί που σχηματίζουν εικόνα του Ηνωμένου Βασιλείου από ένα πανεπιστήμιο, όπου για ένα διάστημα εφοίτησαν, απλώς για πολλοστή φορά γελοιοποιήθηκαν στις εκτιμήσεις τους. Αλλά το «Ναι» μπορεί να σημαίνει και «Όχι» μόνο σε χώρες Μπανανίες.

Η λαίδη Μακμπέθ του ΣτΕ*... και ο Ερντογάν

Ζέζα Ζήκου

Με ψύχραιμη εκτίμηση, η επιλογή της κυρίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου στο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας δικαιολογείται να σχολιαστεί όχι μόνο για την επικαιρική και τη συγκυριακή σημασία της. Κανονικά, δεν θα αναρωτιόμουν. Δεν ήταν έκπληξη το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης με τέτοιο προφίλ την επέλεξε. Σε μια χώρα που η κυβέρνηση ξεχωρίζει τους δικαστές, αξιοκρατικά και με βάση το νομολογιακό τους προφίλ, η δικαστής -που έχει δια-κριθεί στην υπεράσπιση της προστασίας του περιβάλλοντος και των ατομικών δικαιωμάτων- θα ήταν η αυτονόητη επιλογή. Και όμως…

Έχουμε ήδη εισέλθει σε μια εξαιρετικά σκοτεινή και τρικυμιώδη περίοδο με την Τουρκία, που, προφανώς, το Μέγαρο Μαξίμου προσπαθεί να εξευμενίσει... Η άμε-ση αντίδραση των φίλων μου Τούρκων συναδέλφων και λοιπών... ήταν προκλητική: «Ο “σουλτάνος” αγνοεί τις γυναίκες, άρα θεωρεί ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέλεξε τον συμβιβασμό»! Είναι όμως σαφές για μένα ότι η ερμηνεία αυτή των Τούρκων δημοσιογράφων που καταγγέλλεται σαν προσπάθεια του Έλληνα πρωθυπουργού να ξεμπλέξει όπως μπορεί από τους υποψήφιους πολιτικούς αντιπάλους του λειτουργεί ως άλλοθι για τις επεκτατικές μεθοδεύσεις του Ερντογάν.

Δυστυχώς, όπως συμβαίνει πάντα, στο τέλος λίγη σημασία θα έχει αν θα αποδειχθεί κάτι από αυτά που πιστεύουν οι Τούρκοι. Η ζημιά στη χώρα θα είναι ολέθρια. Άλλωστε, κανείς πολίτης δεν νοιάζεται για τις παράπλευρες απώλειες των πολιτικών παιχνιδιών. Επίσης, η κυβέρνηση επέλεξε να εκθειάσει το αριστερό πρόσημο της κυρίας, πιστεύοντας πως έτσι θα μαζέψει το «χαρτί» του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟ-ΚΙΝΑΛ και θα προσελκύσει τη φουλ συναίνεση. Είναι προφανές πως αποφεύγεται ο διχασμός της χώρας για το ζήτημα αυτό, αλλά αυτό δεν θα επισκιάσει τις εφιαλτικές εθνικές προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης.

Οι τουρκικές μεθοδεύσεις δημιουργούν πάντοτε φαύλους κύκλους, από τους οποίους δύσκολα ξεφεύγει ο τόπος - όπως έχει αποδειχθεί ιστορικά. Δυστυχώς, το Κολοσσαίο άνοιξε!

Το αυθόρμητο και πηγαίο ερώτημα είναι: Η Ιστορία, που δημιουργεί προβλήματα στις σχέσεις τους και δυσαρμονίες στη συνύπαρξή τους, πώς αγνοείται; Πώς είναι δυνατό να είναι ελληνικό το νησί και τουρκική η υφαλοκρηπίδα του ή τουρκική η ακτή και ελληνική η υφαλοκρηπίδα της; Με ποια λογική τα χωρικά ύδατα μπορεί να ορίζονται στα έξι μίλια και ο εθνικός εναέριος χώρος στα δέκα μίλια από τις ακτές; Μεθοδικά, λοιπόν, και προγραμματικά εξοβελίζεται η Ιστορία από την εξωτερική πολιτική και γενικότερα την πολιτική. Η Ιστορία δεν γυρίζει πίσω, οι εθνοκαθάρσεις εξαλείφουν ολόκληρους λαούς από τις πανάρχαιες κοιτίδες τους, οριστικά, αμετάκλητα. Ο Ερντογάν παραβιάζει κάθε μέρα τον λειψό ουρανό μας, έχει αρπάξει με ατιμία τη μισή Κύπρο, θέλει και το μισό Αιγαίο για «καλή γειτονία». Αυτοί είναι οι «ύπουλοι» πολιτικοί στόχοι του Ερντογάν που διατυπώνονται πλέον με θρασύτητα.

Αν μη τι άλλο, Κυριάκο, πρέπει να έχεις μια χώρα για να την κυβερνήσεις...

 της Ζέζα Ζήκου

Ατελείωτες Σύνοδοι Κορυφής, άπειρες διαπραγματεύσεις και ανατολίτικα παζάρια περί κυρώσεων, για την επαίσχυντη Συμφωνία Ευρωπαϊκής Ενωσης και Τουρκίας, προϊόν ευτελούς εξωτερικής πολιτικής Τσίπρα / Μέρκελ για το Mεταναστευτικό - Προσφυγικό με τα μελανά σημεία και τα τεράστια πρακτικά προβλήματα εφαρμογής εκ μέρους του Ερντογάν. Οι χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες που έχουν εισέλθει παράνομα στην Ελλάδα παραμένουν εγκλωβισμένοι στη χώρα μας, αφού έχει κλείσει οριστικά η οδ ός των Δυτικώ ν Βαλκανίων και κάθε άλλη οδός διαφυγής προς την Ευρώπη... Αλλά το εφιαλτικό της συμφωνίας επικεντρώνεται στη ρήτρα που προβλέπει για όσους έχουν εισέλθει από την 20ή Μαρτίου 2016 και μετά και, εφόσον ζητήσουν και τους χορηγηθεί άσυλο, ότι η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη με βάση τις διεθνείς συνθήκες να τους φιλοξενήσει στο έδαφός της.

Μια συμφωνία που είναι εξίσου άθλια με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Με τη συμφωνία αυτή για τις μεταναστευτικές ροές ο Ερντογάν πέτυχε να καταστεί απαραίτητος - προνομιακός εταίρος της Ε.Ε. Η ιδιότητα αυτή ενίσχυσε τον Τούρκο πρόεδρο να υλοποιήσει τον ρόλο που είχε προετοιμάσει να παίξει -και το βλέπουμε όλοι σήμερα- στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η Ε.Ε. έχει στοιχηθεί πίσω από την Τουρκία, που θεωρεί ότι αποτελεί τη χώρα-κλειδί για να μην κατακλυστεί η ίδια από εκατομμύρια μετανάστες και πρόσφυγες. Οι οικονομικοί μετανάστες και οι πρόσφυγες που φτάνουν στην Ελλάδα για να περάσουν στην Ευρώπη είναι δυστυχισμένοι άνθρωποι. Ομως, στην πλειονότητά τους πρόκειται για εποίκους που αναζητούν μια μόνιμη εγκατάσταση και όχι μια προσωρινή διαμονή.

Πέρα από την τεράστια ευθύνη της στον συριακό εμφύλιο, η Τουρκία άνοιξε τα σύνορά της (δεν απαιτεί βίζα) σε όλους τους οικονομικούς μετανάστες από το Πακιστάν και το Αφγανιστάν μέχρι το Κέρας της Αφρικής (Σομαλία, Ερυθραία, Σουδάν) και από εκείμέχρι το Μαρόκο. Χαρακτηριστικό είναι ότι Μαροκινοί, Αλγερινοί αλλά και άνθρωποι από την Υποσαχάρια Αφρική έρχονταν με πτήσεις τσάρτερ από το Μαρόκο στην Κωνσταντινούπολη και απόεκεί με λεωφορεία μεταφέρονταν στα παράλια της Μικράς Ασίας, προκειμένου στη συνέχεια να περάσουν στα νησιά του Αιγαίου. Ολη αυτή η επιχείρηση γινόταν και γίνεται από κυκλώματα διακινητών, κάτω, όμως, από την εποπτεία και τον έλεγχο των κρατικών Αρχών και των μυστικών υπηρεσιών (ΜΙΤ) της Τουρκίας.

Αναξιόπιστοι ιδεολογικοί τσαρλατάνοι της Αριστεράς

Ο Τσίπρας «τελείωσε» μέσα του το βράδυ που κάηκε το Μάτι

Ζέζα Ζήκου

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ-ΣΤΗΛΕΣ, 23.07.2018 

Ενας ασύλληπτος κυνισμός, που έχει προκαλέσει τεράστια ζημιά στην ελληνική κοινωνία, θα τερματιστεί

Το μοναδικό πλεονέκτημα που έχει απομείνει στο Μαξίμου είναι αυτό που καμία αστική πολιτική δύναμη δεν θα μπορούσε να αποκτήσει… Δηλαδή, είναι αδίστακτη στο πόσο χαμηλά μπορεί να οδηγήσει μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Οι αποκαλύψεις των «Παραπολιτικών» του περασμένου Σαββάτου από τη σπουδαία έρευνα του Παναγιώτη Τζένου γκρεμίζουν την οποιαδήποτε αναστολή θα μπορούσε να έχει ο πολίτης για το δήθεν «ηθικό πλεονέκτημα» του ΣΥΡΙΖΑ.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Μάλλον τίποτα στο τέλος της ημέρας, γιατί ο πολιτικός κύκλος της Αριστεράς σύντομα θα κλείσει και η φθορά θα είναι αμείλικτη για τον κ. Τσίπρα. Ετσι, ένας ασύλληπτος κυνισμός, που έχει προκαλέσει τεράστια ζημιά στην ελληνική κοινωνία, θα τερματιστεί.

Ο εθισμός να αποδέχονται οι πολίτες τα πάντα, τις κωλοτούμπες, τις μεταλλάξεις χωρίς τέλος, τα χτυπήματα κάτω από τη μέση σαν αναπόσπαστα κομμάτια του πολιτικού μας πολιτισμού, σταθερά θα σβήσει, αφήνοντας περιθώριο για οράματα και τον καθαρό, ειλικρινή λόγο. Προφανώς, η αυριανή κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη θα βρεθεί μπροστά στο δίλημμα πώς θα κάνει πολιτική σε ένα τόσο βραχώδες και λασπωμένο ταυτόχρονα γήπεδο.

Οντως δύσκολο σταυροδρόμι, αλλά έχει ανάγκη η κοινωνία να ξεφύγει από το τέλμα. Δεν έχει πια ανάγκη η μεσαία τάξη να σύρεται στην κουλτούρα της βρώμας και να χλευάζει ως «μικροαστική ευπρέπεια» και «αποστειρωμένο καθωσπρεπισμό» αυτά που υποτίθεται ότι πρέπει να υπερασπιστεί. Aπό άκρη σε άκρη του φάσματος, η πολιτική της Αριστεράς είναι παλαιοημερολογίτικη, κολλημένη στον διεθνισμό, δηλαδή στον Iστορικό Yλισμό του μαρξισμού-λενινισμού ή της Goldman Sachs - δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

H πίκρα για την κυρίαρχη κοινωνική αδικία προφανώς θα αιωρείται καταστρέφοντας κάθε απόηχο ελπίδας στην εκτράχυνση της προεκλογικής σύγκρουσης, που έχει ξεκινήσει. Αλλά η απάντηση στον λαϊκισμό της Αριστεράς δεν είναι ασφαλώς ο λαϊκισμός του «εκσυγχρονισμού». Nηφάλια και ψύχραιμη, έως τώρα, η οργή και των θυμάτων της Αριστεράς που είχαν παρασυρθεί από τον αμοραλισμό των ψευδαισθήσεων.

Σήμερα, τα δεδομένα είναι πολύ σαφέστερα: η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εφαρμόζει ένα δεξιό ταξικό ρεβανσισμό απέναντι στους εργαζομένους και τους μικροεπιχειρηματίες, ξεπουλά τον δημόσιο πλούτο στο όνομα της «αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας», επιτίθεται στο εισόδημα και την ιδιοκτησία με υπερφορολόγηση των μικρών και απαλλαγές των μεγάλων και εφαρμόζει μια δήθεν αντιμεταρρύθμιση στο όνομα της «ευρωπαϊκής πορείας» της χώρας. Η αντιπολίτευση θα παραλάβει πραγματικό χάος και «καμένη γη».

Αν κάτι μάθαμε στον 20ό αιώνα, είναι ότι οι κοινωνίες είναι σύνθετα συστήματα, με ιστορία, άρρητους κώδικες επικοινωνίας και ετερογενείς αξίες. Ο κοινωνικός μηχανισμός όχι μόνο δεν διαθέτει πλήρη και ακλόνητη γνώση για τη ριζική κοινωνική αλλαγή, αλλά είναι μέρος της κοινωνίας που θέλει να αλλάξει, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη δική του αξιακή συγκρότηση και συμπεριφορά.

ΝΑΤΟ: Η ύπουλη «δεύτερη πλάνη» της Ελλάδας...

Ζέζα Ζήκου

Στο κρίσιμο γεωπολιτικό πόκερ οι κλόουν της ελληνικής πολιτικής ανοίγουν τον δρόμο στα Σκόπια

Η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν διαθέτει αμυντικό σκέλος, δεν διαθέτει Ενοπλες Δυνάμεις ως Ενωση. Ο αμυντικός βραχίονας της Ε.Ε. είναι το ΝΑΤΟ. Εσπευσαν, λοιπόν, στην ετήσια Σύνοδο της Συμμαχίας να επισημοποιήσουν την πραγματικότητα αυτή: η συνεργασία της Ε.Ε. με το ΝΑΤΟ υπεγράφη επισήμως (Τρίτη 10 Ιουλίου) στις Βρυξέλλες, με τη δήλωση: «Με τη συνεργασία αυτή ενθαρρύνεται η μεγαλύτερη δυνατή εμπλοκή κρατών-μελών της Ε.Ε. που δεν είναι μέλη του ΝΑΤΟ, χωρίς “καμία διάκριση”».

Τι σημαίνουν όμως όλα αυτά για εμάς; Το ΝΑΤΟ υπερασπίζεται τα σύνορα των μελών του, αλλά μόνο έναντι τρίτων χωρών.

Η κύρια απειλή για τον Ελληνισμό παραμένει η Τουρκία -σήμερα του Ερντογάν, χθες του Κεμάλ-, η οποία, όπως και η Αλβανία, είναι μέλη του ΝΑΤΟ, άρα δεν μπορεί να εφαρμοστεί το Αρθρο 5 της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας. Ούτε η Ε.Ε. ούτε το ΝΑΤΟ υπερασπίζονται ή θα υπερασπιστούν τα ελληνικά σύνορα αν δεν μπορούμε να το κάνουμε μόνοι μας. Αλλά για να υπερασπιστούμε την πατρίδα μας, χρειαζόμαστε τα μέσα -τα οπλικά συστήματα-, η απόκτηση των οποίων είναι συνάρτηση των οικονομικών δυνατοτήτων της χώρας. Μόνο που το δημόσιο χρέος έχει καταστρέψει συστηματικά -οικονομικά και κοινωνικά-, επί οκτώ χρόνια, την Ελλάδα, σε σημείο ώστε να μην μπορεί να υπερασπιστεί τα σύνορά της, δηλαδή την ύπαρξή της.

Η ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στην ευρωζώνη, παρά τις αναμφισβήτητες θετικές συνέπειες, δεν ακυρώνει τις αρνητικές. Σε αυτές εντάσσεται η πλάνη που κυριάρχησε στην ελληνική κοινωνία και αφορά την οικονομία.

Όταν οι «Κέρβεροι» μας εκβιάζουν…

Νοεμβρίου 16, 2014 από seisaxthiablog

Γράφει η Ζέζα Ζήκου

Σήμερα, σε μία περίοδο γεωπολιτικής αναταραχής, οι «φίλοι» μας οι Τούρκοι, αφού έστησαν σκηνικό τύπου… νέων Ιμίων στην Κύπρο, με τις δήθεν σεισμολογικές έρευνες στην Κυπριακή ΑΟΖ με το «Μπαρμπαρός», εξανάγκασαν τις κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου να αποδεχθούν τα τετελεσμένα που δημιούργησε η Άγκυρα. Δηλαδή, τη δράση του τουρκικού σεισμογραφικού σκάφους εντός της Κυπριακής ΑΟΖ, μία “de facto” αποδεκτή κατάσταση από την Αθήνα και τη Λευκωσία.

Οταν αυτοκτονούν οι νεαρές μητέρες… τα πάντα σβήνουν

Ιουλίου 12, 2013 από seisaxthiablog

Της Ζέζας Ζήκου

Συγκλονιστική στην αλήθεια της η χθεσινή είδηση για την αυτοκτονία της 35χρονης μητέρας δύο ανήλικων παιδιών. Ηταν η τρίτη αυτοκτονία νεαρής μητέρας το τελευταίο χρονικό διάστημα στην Ελλάδα των Μνημονίων. Για τον εφιαλτικό αριθμό των 4.000 αυτοκτονιών και για την ανεργία που εκτινάχτηκε πάνω από το 27%, ο ρεαλιστικός μνημονιακός κυνισμός υποστηρίζει πως είναι εντελώς φυσιολογικό να σκέφτεται κάποιος ότι αυτό συμβαίνει «επειδή» το κράτος και οι πολίτες έχουν «πάρα πολλά χρέη». Εκείνο που χρειάζεται, λοιπόν, σε αυτή την περίπτωση μια υπερχρεωμένη χώρα, όπως η Ελλάδα, είναι περισσότερη και όχι λιγότερη εργασία. Ομως, αυτό που εφαρμόζουν οι εταίροι – δανειστές μας για να αντιμετωπίσει η χώρα μας τα χρέη είναι επιεικώς η πολιτική του παραλόγου: ποτέ άλλοτε δεν εργάζονταν τόσο λίγοι πολίτες όσοι σήμερα, ενώ οι άνεργοι πληθαίνουν συνεχώς.

Σε βαρυσήμαντο άρθρο – παρέμβαση των New York Times, προειδοποιούν για «Λάθος συνταγή στην Ελλάδα». Οι New York Times αφιέρωσαν στην Ελλάδα το κεντρικό τους άρθρο, το οποίο συνυπογράφουν όλοι οι κορυφαίοι συντάκτες, 18 τον αριθμό, και στο οποίο αναλύεται το γιατί «η συνταγή για την Ελλάδα είναι εντελώς λανθασμένη». Οσο πιο αβάσιμη γίνεται η λιτότητα ως οικονομική γιατρειά, τόσο λιγότερο αμφισβητείται ως πολιτική ρητορική», τονίζουν οι New York Times, προβλέποντας ότι ο βασικός υπέρμαχός της, η Αγκελα Μέρκελ, δεν πρόκειται να αλλάξει τη στάση της, ακόμα και μετά τις εκλογές. Και ενώ το ΔΝΤ έχει συνειδητοποιήσει τη ζημιά που προκάλεσε η λιτότητα στην ελληνική οικονομία, αυτό δεν έφερε κάποια αλλαγή πολιτικής ή ανακούφιση για τους Ελληνες που υποφέρουν, καταλήγουν.