Το Δίλημμα «Ευρώ ή Δραχμή» ΑΜΕΡΟΛΗΠΤΑ | Greekonomics #32

Η πιο φορτισμένη ερώτηση στον δημόσιο διάλογο από την οικονομική κρίση μέχρι σήμερα. Θα ήταν καλύτερα ή χειρότερα για την Ελλάδα αν επέστρεφε στην Δραχμή. Πάμε να δούμε! 00:00 Intro

00:55 Τα 5 Σενάρια Σύγκρισης Ευρώ-Δραχμής
02:58 1ο Πλεονέκτημα Δραχμής: Αποπληρωμή Χρέους με Εκτύπωση 

04:23 2ο Πλεονέκτημα Δραχμής: Στοχευμένη Νομισματική Πολιτική 

05:45 3ο Πλεονέκτημα Δραχμής: Εθνική Κυριαρχία 

06:22 4ο Πλεονέκτημα Δραχμής: Συναλλαγματική Πολιτική 

11:17 5ο Πλεονέκτημα Δραχμής: Αποφυγή Πληθωρισμού «Στρογγυλοποίησης» 

12:56 1ο Πλεονέκτημα Ευρώ: Αποφυγή Συναλλαγματικού Κινδύνου 

ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΔΡΑΧΜΗ: ΠΟΥ Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΠΟΥ Η ΚΑΤΑΡΑ;

ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΔΡΑΧΜΗ: ΠΟΥ Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΠΟΥ Η ΚΑΤΑΡΑ; 

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη 

στην Κυριακάτική Εστία της 30.04.2022

========================================== 

Με την ευκαιρία των είκοσι χρόνων ζωής του ευρώ, επανέρχομαι στους προβληματισμούς, γύρω από το εθνικό μας νόμισμα, μέσα από την αντικειμενική ματιά της Κυριακάτικης Εστίας. Είχα αποστασιοποιηθεί από το θέμα, εδώ και κάποιο καιρό, καθώς πλήθος ιδεοληψιών το έχουν ουσιαστικά αναγάγει σε Κυριακάτικη «απαγορευμένη συζήτηση», θέτοντας ταυτόχρονα το ευρώ στο απυρόβλητο. Ωστόσο, με τις νέες περιπέτειες της Ευρώπης και κυρίως της πατρίδας μας, το εθνικό μας νόμισμα χτυπά και πάλι την πόρτα μας. 

Να θυμίσω, σύντομα, τη σαθρή κατασκευή του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, και στη συνέχεια να αναφερθώ στις συνέπειές του στην Ευρώπη, στο Νότο της, αλλά και στην Ελλάδα. 

Το ανάπηρο ευρώ 

Η Ευρώπη έσπευσε να δημιουργήσει το ευρώ, χωρίς προηγουμένως να το θωρακίσει με τις απαραίτητες στέρεες βάσεις, για τη λειτουργία του. Όπως δήλωσε ο Jacques Delors «Η Οικονομική και Νομισματική Ένωση υπήρξε θύμα του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού και είχε μια ήττα που προκλήθηκε από την ανευθυνότητα των ηγετών μας, οι οποίοι θέλησαν να κάνουν νομισματική ένωση, χωρίς οικονομική ένωση». Αυτή η βεβιασμένη δημιουργία του ευρώ το κατέστησε ανίκανο για το ρόλο του, ως κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα. Πρέπει, δηλαδή, να συνυπάρχει με το Σύμφωνο Σταθερότητας, που αποτελεί το «δεκανίκι» του, όπως το εφεύρε η ΕΕ. Από το Σύμφωνο αυτό αναμένεται η αναπλήρωση του ρυθμιστικού ρόλου της ανεξάρτητης εθνικής κυβέρνησης, που είναι ανύπαρκτη στην Ευρωζώνη. Η έλλειψη αυτή αποδεικνύεται εξαιρετικά επικίνδυνη, καθώς ένα σχετικά μικρό έλλειμμα κράτους-μέλους της Ευρωζώνης προκαλεί εύκολα χρεοκοπία, αν δεν εξασφαλιστεί άμεση χρηματοδότησή του από τις αγορές, όπως συνέβη στην ελληνική περίπτωση. 

Το δεύτερο, ιδιαιτέρως, σκοτεινό σημείο της λειτουργίας του ευρώ αφορά την κατάργηση της δυνατότητας των κρατών-μελών της Ευρωζώνης να υποτιμούν την εξωτερική αξία του νομίσματός τους, σε περίπτωση μείωσης του βαθμού ανταγωνιστικότητάς τους, εφόσον δεν υπάρχουν πια εθνικά νομίσματα. Η ΕΕ, για να αντιμετωπίσει και αυτό το λειτουργικό αδιέξοδο του ευρώ προχώρησε στη δεύτερη εφεύρεση, την εσωτερική υποτίμηση, που εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στην ελληνική περίπτωση, με τα γνωστά δυσμενέστατα αποτελέσματα. Το ευρώ, αφέθηκε να κατασκευαστεί στα μέτρα της Γερμανίας, για να πειστεί να το υιοθετήσει. Έτσι, το Σύμφωνο Σταθερότητας κινείται εντός στυγνού μονεταριστικού περιβάλλοντος, του οποίου η μοναδική επιτρεπτή θέση είναι αυτή της σταθερότητας των τιμών. Στο βωμό της σταθερότητας θυσιάζονται πολύ σπουδαιότεροι στόχοι, όπως της ταχύρρυθμης ανάπτυξης, της πλήρους απασχόλησης και της δικαιότερης κατανομής. Οι δημιουργοί του ευρώ φρόντισαν, να το θωρακίσουν απέναντι στον πληθωρισμό, αφήνοντάς το ωστόσο ευάλωτο απέναντι στην ύφεση, στην οποία βυθίζεται, για δεκαετίες η Ευρώπη, και κυρίως ο Νότος της. 

Οι συνέπειες του ευρώ στον ευρωπαϊκό Νότο 

Ο ευρωπαϊκός Νότος υπέστη από την πρώτη στιγμή, τις αρνητικές συνέπειες της συνύπαρξης, στην ίδια οικονομική ένωση, περισσότερο και λιγότερο προηγμένων οικονομιών Αυτό, ωστόσο, που τσάκισε τις λιγότερο προηγμένες ευρωπαϊκές οικονομίες είναι, αναμφίβολα, οι σκληροί όροι του Συμφώνου Σταθερότητας. Πρόκειται για τους όρους, που προκάλεσαν τη μόνιμη τροχοπέδη στην ανάπτυξη της Ευρώπης και κυρίως στην μεγέθυνση των οικονομικά ασθενέστερων μελών της. Oι πρωτεργάτες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος αγνόησαν παλαιότερες σχετικές προειδοποιήσεις σύμφωνα με τις οποίες, σε μια τέτοια περίπτωση, λειτουργούν ταυτόχρονα δύο φαινόμενα: το πρώτο διευρύνει τις αρχικές αναπτυξιακές διαφορές ενώ το δεύτερο δημιουργεί πόλους έλξης, που διαχωρίζουν αυτόματα τις οικονομίες σε κυρίαρχες και υποτελείς. Να προσθέσω, ακόμη, εδώ τις δυσμενέστατες συνέπειες, που είχε για το Νότο το συνεχές και υψηλό εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας, και πόσο επικίνδυνη αποδείχθηκε η ύπαρξη κοινού επιτοκίου για όλα τα κράτη- μέλη, παρά τις σημαντικές διαφορές τους, στον ρυθμό πληθωρισμού. Το κοινό αυτό επιτόκιο είναι, εν πολλοίς υπεύθυνο για τον υπερδανεισμό του Νότου. Τα ευρήματα πρόσφατης έρευνας για τις συνέπειες του ευρώ Το 2019 το ερευνητικό ινστιτούτο CEP της Γερμανίας διενήργησε εμπειρική μελέτη, σχετικά με τις επιπτώσεις του ευρώ στην ανάπτυξη των κρατών-μελών της Ευρωζώνης. Οι ερευνητές μέτρησαν την πραγματική μεγέθυνση κάθε οικονομίας, μεταξύ των ετών 1999-2017 σε σχέση με τη δυνητική.

20 χρόνια ευρώ το μόνο που μειώθηκε ήταν ο μισθός

20 χρόνια ευρώ: Η σκοτεινή συνωμοσία της εθνικής παγίδευσης ολοκληρώνεται

του Όθωνα Κουμαρέλλα*

Έχουν περάσει ήδη είκοσι ολόκληρα χρόνια από την καθιέρωση του ευρώ ως κοινού νομίσματος αρχικά για 11 χώρες και σήμερα για 19 της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στην αρχή το ευρώ κυκλοφόρησε σε ηλεκτρονική μορφή και τρία χρόνια μετά την 1η Ιανουαρίου 2002 πήρε υλική μορφή με χαρτονομίσματα και κέρματα.

Η χώρα μας υπήρξε από τις πρώτες ένδεκα χώρες που δέχθηκαν την παραχώρηση της νομισματικής κυριαρχίας τους. Οι Έλληνες ήλπισαν ότι αυτός ήταν ο τρόπος για να υπάρξει η περίφημη οικονομική και κοινωνική «σύγκλιση» με τις ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης, που για δεκαετίες πριν σύσσωμη η «ηγέτιδα» τάξη της χώρας, μας έταζε, έχοντας μετατρέψει σε σκοπό ζωής την ένταξη και την ανεπίστρεπτη παραμονή μας στην Ε.Ε. και την ευρωζώνη, αδιαφορώντας για τις συνέπειες και εξακολουθεί στο ίδιο μοτίβο.

Είκοσι, όμως, χρόνια είναι πάρα πολλά για να μην έχουμε καταλάβει τι συνέβη έκτοτε και να αρνούμαστε να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας.

Χάριν αυτής της επετείου «γενεθλίων» του ευρώ, αναδημοσιεύω άρθρο μου του Απριλίου 2018 σχετικά με το ρόλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρώ στη χρεοκοπία της χώρας το 2009-10. Μια -όπως αποδεικνύεται- μεθοδευμένη χρεοκοπία, η οποία μας ταλανίζει έκτοτε χωρίς να φαίνεται η παραμικρή δυνατότητα εξόδου. Αυτό που διαφαίνεται καθαρά είναι μόνον μια νέα δραματική επιδείνωση της «κρίσης» μετά τις ευρωεκλογές κι αφού οι Ευρωπαίοι «εταίροι» θα έχουν ξεκαθαρίσει (αν το έχουν) το περιβάλλον και το ελληνικό «success story» της δήθεν εξόδου από τα μνημόνια, δεν θα μπορεί να κρύβει πλέον την τραγική πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα όπως διαμορφώθηκε και μεθοδεύτηκε με ευθύνη τόσο της εγχώριας ελίτ, όσο και των ίδιων των Ευρωπαίων επικυρίαρχων.

Η εθνική παγίδευση ολοκληρώνεται και οδηγεί στο δραματικό τέλος, εάν έστω και τώρα στο «και πέντε» δεν αποφασίσουμε όλοι μαζί ενωμένοι οι απλοί πολίτες συμπαραττασσόμενοι σε ένα ευρύ ανατρεπτικό Μέτωπο, να πούμε το οριστικό μεγάλο ΟΧΙ και να αντιστρέψουμε την καταστροφική πορεία:

Η σκοτεινή «συνωμοσία» της χρεοκρατίας

 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ ως βασικοί ένοχοι του σκανδάλου της ελληνικής χρεοκοπίας

 
Μολονότι ήδη από το 1997 όταν προετοιμάζονταν η ένταξη της χώρας μας στην ΟΝΕ κάποιο λίγοι «γραφικοί» προειδοποιούσαμε για τα ολέθρια αποτελέσματα που θα συνεπάγονταν για τη χώρα μας αυτή η ένταξη, ουδείς άλλος έδινε σημασία. Το σύνολο σχεδόν των πολιτικών δυνάμεων, αλλά και των ίδιων των πολιτών, μεθυσμένο από την προοπτική μιας υποσχόμενης σύγκλισης με τα ισχυρά κράτη της Ευρώπης και τον περίπου αναπόδραστο ευδαιμονισμό που αναμένονταν, ούτε καν ήθελε να ακούσει τις λίγες φωνές της λογικής.

20 χρόνια ευρώ: Η σκοτεινή συνωμοσία της εθνικής παγίδευσης ολοκληρώνεται

του Όθωνα Κουμαρέλλα*

Έχουν περάσει ήδη είκοσι ολόκληρα χρόνια από την καθιέρωση του ευρώ ως κοινού νομίσματος αρχικά για 11 χώρες και σήμερα για 19 της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στην αρχή το ευρώ κυκλοφόρησε σε ηλεκτρονική μορφή και τρία χρόνια μετά την 1η Ιανουαρίου 2002 πήρε υλική μορφή με χαρτονομίσματα και κέρματα.

Η χώρα μας υπήρξε από τις πρώτες ένδεκα χώρες που δέχθηκαν την παραχώρηση της νομισματικής κυριαρχίας τους. Οι Έλληνες ήλπισαν ότι αυτός ήταν ο τρόπος για να υπάρξει η περίφημη οικονομική και κοινωνική «σύγκλιση» με τις ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης, που για δεκαετίες πριν σύσσωμη η «ηγέτιδα» τάξη της χώρας, μας έταζε, έχοντας μετατρέψει σε σκοπό ζωής την ένταξη και την ανεπίστρεπτη παραμονή μας στην Ε.Ε. και την ευρωζώνη, αδιαφορώντας για τις συνέπειες και εξακολουθεί στο ίδιο μοτίβο.

Είκοσι, όμως, χρόνια είναι πάρα πολλά για να μην έχουμε καταλάβει τι συνέβη έκτοτε και να αρνούμαστε να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας.

Χάριν αυτής της επετείου «γενεθλίων» του ευρώ, αναδημοσιεύω άρθρο μου του Απριλίου 2018 σχετικά με το ρόλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρώ στη χρεοκοπία της χώρας το 2009-10. Μια -όπως αποδεικνύεται- μεθοδευμένη χρεοκοπία, η οποία μας ταλανίζει έκτοτε χωρίς να φαίνεται η παραμικρή δυνατότητα εξόδου. Αυτό που διαφαίνεται καθαρά είναι μόνον μια νέα δραματική επιδείνωση της «κρίσης» μετά τις ευρωεκλογές κι αφού οι Ευρωπαίοι «εταίροι» θα έχουν ξεκαθαρίσει (αν το έχουν) το περιβάλλον και το ελληνικό «success story» της δήθεν εξόδου από τα μνημόνια, δεν θα μπορεί να κρύβει πλέον την τραγική πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα όπως διαμορφώθηκε και μεθοδεύτηκε με ευθύνη τόσο της εγχώριας ελίτ, όσο και των ίδιων των Ευρωπαίων επικυρίαρχων.

Η εθνική παγίδευση ολοκληρώνεται και οδηγεί στο δραματικό τέλος, εάν έστω και τώρα στο «και πέντε» δεν αποφασίσουμε όλοι μαζί ενωμένοι οι απλοί πολίτες συμπαραττασσόμενοι σε ένα ευρύ ανατρεπτικό Μέτωπο, να πούμε το οριστικό μεγάλο ΟΧΙ και να αντιστρέψουμε την καταστροφική πορεία:

Η σκοτεινή «συνωμοσία» της χρεοκρατίας

 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ ως βασικοί ένοχοι του σκανδάλου της ελληνικής χρεοκοπίας

 
Μολονότι ήδη από το 1997 όταν προετοιμάζονταν η ένταξη της χώρας μας στην ΟΝΕ κάποιο λίγοι «γραφικοί» προειδοποιούσαμε για τα ολέθρια αποτελέσματα που θα συνεπάγονταν για τη χώρα μας αυτή η ένταξη, ουδείς άλλος έδινε σημασία. Το σύνολο σχεδόν των πολιτικών δυνάμεων, αλλά και των ίδιων των πολιτών, μεθυσμένο από την προοπτική μιας υποσχόμενης σύγκλισης με τα ισχυρά κράτη της Ευρώπης και τον περίπου αναπόδραστο ευδαιμονισμό που αναμένονταν, ούτε καν ήθελε να ακούσει τις λίγες φωνές της λογικής.

20 ΧΡΟΝΙΑ ΕΥΡΩ...

Το ισχυρό ευρώ πνίγει τον ευρωπαϊκό Νότο και ειδικά την Ελλάδα

Ο εμπειρικός κανόνας λέει ότι το νόμισμα αντανακλά την οικονομική ευρωστία ή αδυναμία μίας χώρας. Αλλά η σημερινή ισοτιμία του δολαρίου απέναντι στο ευρώ φαίνεται να αποτελεί εξαίρεση.Υπάρχουν πολλοί λόγοι που θα δικαιολογούσαν μία άνοδο του δολαρίου: Οι ΗΠΑ είχαν εισέλθει σε κύκλο ανάπτυξης πιο νωρίς από την Ευρώπη. Η αμερικανική κεντρική τράπεζα έχει ήδη ανεβάσει τα επιτόκια της, ενώ η ΕΚΤ θα συνεχίζει, τουλάχιστον μέχρι τον Σεπτέμβριο, τις αγορές κρατικών ομολόγων, δαπανώντας κάθε μήνα 30 δισεκατομμύρια ευρώ για τον σκοπό αυτόν.

Η πολιτική φοροαπαλλαγών του Donald Trump αρχίζει να αποδίδει καρπούς. Κι όμως, η ισοτιμία του δολαρίου απέναντι στο ευρώ έχει διολισθήσει στη χαμηλότερητιμή της από το 2014. Ένα δολάριο αντιστοιχεί σήμερα σε 1,25 ευρώ. Την προφανή εξήγηση έδωσε ο αμερικανός υπουργός Οικονομικών Steven Mnuchin στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός, υποστηρίζοντας ότι το υποτιμημένο δολάριο φαίνεται να ευνοεί τις αμερικανικές εξαγωγές. Πρόκειται για μία δήλωση που, αν επιβεβαιωθεί, σηματοδοτεί στροφή του οικονομικού επιτελείου στην Ουάσιγκτον και εγκατάλειψη της παραδοσιακής πολιτικής του «ισχυρού δολαρίου».

H ανοδική κούρσα του ευρώ μπορεί να αποδίδει κάποια αμφίβολα οφέλη στην οικονομική εικόνα της Γερμανίας αλλά στην κυριολεξία πνίγει τις οικονομίες του ευρωπαϊκού Νότου και πρώτα απ’ όλα την Ελλάδα.Οι εξαγωγές της πατρίδας μας γίνονται πιο ακριβές εκτός ευρωζώνης, ενώ φθηναίνουν απρόσμενα οι εισαγωγές, με συνέπεια, πέρα των πολλών άλλων, να μειώνεται η απασχόληση στην Ελλάδα.Στη συγκυρία αυτή, ιδιαίτερα η Ελλάδα, χρειαζόταν εθνικόνόμισμα και μια εθνικήνομισματικήπολιτική, η οποία θα αντιστοιχούσε στον οικονομικό κύκλο και τις ειδικές ανάγκες της περιόδου

Το χρέος διπλασιάστηκε μέσα στην ευρωζώνη σε Ελλάδα, Ιταλία,Ισπανία,Πορτογαλία,Ιρλανδία,Κύπρο

Ένα τεράστιο ψέμα που διαδίδεται ευρύτατα τελευταία είναι η υπόθεση ότι, χώρες όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία,η Ιταλία,η Κύπρος έχουν βγει απο τα μνημόνια και πορεύονται ικανοποιητικά. Στην πραγματικότητα και οι χώρες αυτές σέρνονται οικονομικά και το δημόσιο χρέος τους διπλασιάστηκε ή και τριπλασιάστηκε τα πέντε τελευταία χρόνια μέσα στην ευρωζώνη.Συγκεκριμένα, μεταξύ 2008 και 2015 το δημόσιο χρέος εκτοξεύτηκε ως ακολούθως στις κάτωθι χώρες :

Στην Ελλάδα από 130% σε 181%

Στην Ιταλία από 112% σε 157%

Στην Πορτογαλία από 82% σε 149%

Στην Ιρλανδία από 47% σε 89%

Στην Κύπρο από 55% σε 110% και πάνω απ΄όλα

Στην Ισπανία  από 47% σε 110%

Τα στοιχεία αυτά που προέρχονται απο την Eurostat αναδεικνύουν το μέγεθος του ψέματος και τις καταστροφικές οικονομικές συνθήκες για τις χώρες της περιφέρειας μέσα και από την ευρωζώνη.

Το Ελληνικό χρέος

Το νόμισμα ως δίκαιο του ισχυρότερου

 ΛΕΚΚΑΣ    ΣΑΡΑΝΤΟΣ

  ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ

Εάν δούμε προσεκτικά την νομισματική ιστορία από την Αρχαία Ελλάδα και μέχρι σήμερα θα εξάγουμε το συμπέρασμα ότι το νόμισμα είναι η βασικότερη απόδειξη ακμής και παρακμής μιας πόλις, μιας αυτοκρατορίας , ενός έθνους και στους συγχρόνους αιώνες ενός κράτους.

Το νόμισμα είναι ο προσδιοριστικός παράγοντας μιας ηγεμονίας, είτε αυτή ανάγεται καταρχήν σε οικονομικό είτε μεταγενέστερα σε πολιτικό και σε  πολιτιστικό επίπεδο.

Το νόμισμα καθορίζει την δυναμική των πραγμάτων καθώς και τις προοπτικές αποκαθήλωσης μιας ισχυρής παρουσίας.

Το νόμισμα αποκαλύπτει αδυναμίες και προμηνύει το τέλος με την σχεδόν μηχανική ανάδειξη μιας νέας δύναμης.

Την κατάρρευση της Αρχαίας πόλης – κράτους και της επικράτησης των Μακεδόνων μπορούμε να την εντοπίσουμε στην κατάληψη του Παγγαίου από τους Μακεδόνες.

Πώς η Γερμανία κλέβει 84 δις κάθε χρόνο από όλους μας, με το ευρώ !

Κωνσταντίνος Βέργος

Αν υπάρχει μία χώρα η οποία έχει κυριολεκτικά κατακλέψει την Ευρωπαϊκή Ένωση στο σύνολό της, και το κάθε κράτος χωριστά, αυτή έχει όνομα. Λέγεται Γερμανία!  Στο Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο έκλεβε τις χώρες με υποχρεωτική κατάσχεση της παραγωγής τους και παραγωγικών μονάδων, από αγροτικά προϊόντα ως επίταξη βιομηχανιών στην υπηρεσία του Χίτλερ. Όμως στην σύγχρονη Ευρώπη, η δουλειά γίνεται με τον πιο αθόρυβο, τον πιο ύπουλο τρόπο. Μέσω του σκληρού νομίσματος, του ΕΥΡΩ, και του Τραπεζικού συστήματος!

Πως κλέβει η Γερμανία τις άλλες χώρες

Το Target 2 καταγράφει τις χρηματικές  υποχρεώσεις των τραπεζών της μίας χώρας στην άλλη. Σημειώνουμε ότι πρόκειται για υποχρεώσεις που δεν σχετίζονται με το δημόσιο χρέος της κάθε χώρας. Αν μια χώρα έχει δημόσιο χρέος 200 δις πχ, και χρωστάει άλλα 100 δις μέσω του Διατραπεζικού συστήματος εκκαθάρισης συναλλαγών TARGET2, ίσως είναι σε θέση κάπως να γλιτώσει από το δημόσιο χρέος των 200 δις, όχι όμως από το διατραπεζικό χρέος 100 δις που έχει να κάνει με εκκαθάριση των συναλλαγών!Η Γερμανία, κατάφερε μέσω ενός ακριβού , για τις χώρες της Νότιας Ευρώπης, νομίσματος, να τσακίσει σε κόστος τους βιομηχανικούς κολοσσούς της Γαλλίας , της Ιταλίας και Ισπανίας, καθιστώντας τες ακριβές χώρες. Παράλληλα όμως, με την ανταλλακτική ανισορροπία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, χρωστάνε αυτές στη Γερμανία αμύθητα ποσά, μέσω του Ευρωπαϊκού συστήματος εκκαθάρισης των συναλλαγών TARGET 2!

Τι έχει να λαμβάνει η Γερμανία

Ο χάρτινος πύργος του ευρώ

.

https://analyst.gr/

Η νομισματική ένωση συνεχίζει να είναι ασταθής, παρά το ότι ο ρυθμός ανάπτυξης της αυξάνεται, οπότε πολύ δύσκολα θα επιβιώσει από την επόμενη κρίση – η οποία είναι νομοτελειακή στο σύγχρονο καπιταλιστικό σύστημα των χρημάτων χωρίς αντίκρισμα και επαναλαμβάνεται περίπου ανά δέκα έτη.

.

Άποψη    

Η «καθαρή» έξοδος της Ελλάδας στις αγορές το 2018, με δημόσιο χρέος στο 190% του ΑΕΠ της (στα 345 δις € μετά το νέο δανεισμό της), με κόκκινο ιδιωτικό πάνω από το 130% του ΑΕΠ (περισσότερα από 230 δις €), με οκτώ χρόνια σε βαθιά ύφεση και με κατεστραμμένο παραγωγικό ιστό, μόνο ως κακόγουστο ανέκδοτο μπορεί να χαρακτηρισθεί – ή σαν απεγνωσμένη προσπάθεια να πουληθούν καθρεφτάκια στους ιθαγενείς, είτε αυτοί είναι οι Πολίτες, είτε οι αγορές, οι οποίες όμως σπάνια αγοράζουν τέτοιου είδους «εμπορεύματα».

Όσον αφορά το δήθεν τέλος των μνημονίων, με τους σχεδόν 700 νόμους τους που τότε θα έπρεπε να καταργηθούν, έχουμε δώσει τις απαντήσεις (άρθρο) – ενώ πιστεύουμε πως η Ελλάδα θα χρησιμοποιηθεί ξανά ως πειραματόζωο, αυτή τη φορά του γερμανικού ESM που φιλοδοξεί να αναδειχθεί στο ΔΝΤ της Ευρωζώνης. Τέλος σε σχέση με την «ταξική πολιτική», για την οποία κατηγορείται η κυβέρνηση, ασφαλώς υπάρχει – όπου (α) «η δική της τάξη» είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι, με κριτήριο το ότι αμείβονται κατά μέσον όρο 30% υψηλότερα από τους ιδιωτικούς υπαλλήλους και δεν απολύονται αλλά προσλαμβάνονται καινούργιοι (γράφημα), ενώ (β) «η άλλη τάξη» όλοι εμείς οι υπόλοιποι, με εξαίρεση αυτούς που ανήκουν στα δύο κόμματα της ή διαπλέκονται μαζί της.

«Συμμορία της δραχμής» ή «συμμορία του ευρώ»;

Ποια είναι η πραγματική «συμμορία», αυτή των δραχμηστών ή αυτή των ευρώφιλων; Ένα επιχείρημα που ακούγεται ευρύτατα ήταν και  είναι ότι,όσοι υποστηρίζουν την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα το κάνουν για ίδιον όφελος, γιατί έχουν μεταφέρει μαζικά χρήματα και καταθέσεις στο εξωτερικό και με την επιστροφή στη δραχμή και την αναμενόμενη υποτίμησή της έναντι του ευρώ, θα αποκομίσουν τεράστια κέρδη.

Στην πραγματικότητα, μία μόνο συμμορία υπάρχει. Αυτή της  «συμμορίας του ευρώ», τα μέλη της οποίας είναι εκείνα που έχουν στείλει  μαζικά χρήματα και  καταθέσεις στο εξωτερικό, όπως έχει αποδειχθεί από τις διάφορες λίστες καταθέσεων σε ξένες τράπεζες που έχουν δημοσιοποιηθεί κατά καιρούς. Ανατρέχοντας στις λίστες αυτές που τώρα πια αποσιωπώνται επιμελώς, θα βρείτε πολιτικούς, μεγαλοδημοσιογράφους, επιχειρηματίες που σχεδόν όλοι τους έχουν εκδηλωθεί υπέρ του ευρώ. Ενώ  δεν ισχύει το ίδιο για «δραχμηστές».

Οι φανατικότεροι υποστηρικτές του «πάση θυσία στο ευρώ», είναι  οι πλούσιοι και οι πολύ πλούσιοι και κυρίως έμποροι, εισαγωγείς, τραπεζίτες, χρηματιστές,μεταπράτες, μεσάζοντες,αεριτζήδες, μιζαδόροι, διαχειριστές δημόσιων και ευρωπαϊκών κονδυλίων,εκδότες, δημοσιογράφοι,πολιτικάντηδες, υπάλληλοι του συστήματος και γενικότερα ωφελούμενοι από το κατοχικό καθεστώς.

Συνοπτικά: Ευρώ και Εθνικό Νόμισμα, Γράφει ο Οικονομολόγος Ph.D Σπύρος Στάλιας

Από τον πατέρα της Πολίτικης Οικονομίας Adam Smith μάθαμε ότι ο Πλούτος ενός Έθνους δεν μετριέται με χρηματικές αξίες, αλλά από την ικανότητα του Έθνους να παράγει προϊόντα και υπηρεσίες, με άλλα λόγια να απασχολεί πλήρως το εργατικό του δυναμικό με όρους αξιοπρέπειας.

Από τον Λόρδο John Maynard Keynes μάθαμε, ότι για να επιτευχθεί ο παραπάνω στόχος, η διαχείριση του χρήματος πρέπει να γίνεται από το Κράτος, το όποιο χρήμα αποκλειστικά εκδίδεται από το Κράτος και αποτελεί κοινωνικό αγαθό.

Σε αυτές τις επιστημονικά ελεγμένες θέσεις, που μας οδηγούν σε κοινωνίες πολιτισμένες, οι Νεοφιλελεύθεροι αντιπροτάσουν άλλες δήθεν επιστημονικές γνώμες, που επί της ουσίας είναι απόψεις προστασίας των Τραπεζιτών και των κατόχων του πλούτου. 

Είναι  απόψεις που τρομοκρατούν και φοβίζουν τους ανθρώπους, και με βία τους σύρουν στην δουλεία. Με άλλα λόγια οι Νεοφιλελεύθεροι και οι Πολιτικοί του Ευρώ –όλοι όσοι είναι σήμερα στη Βουλή- είναι ανελέητοι τραμπούκοι και τρομοκράτες. Έτσι πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε.

Παρακάτω συνοψίζω 8 κομβικά σημεία διαφοράς μεταξύ του εν είδη ζούγκλας νεοφιλελεύθερου υποδείγματος του ευρώ και πολιτισμένου υποδείγματος το κρατικού χρήματος.

Γκρεγκ Πάλαστ: Πικνικ για γύπες

Συγγραφέας : Γκρέγκ Πάλαστ

Βιβλίο          : Πικνικ για γύπες

Εκδόσεις      : Α. Α. Λιβάνη

Έτους          : 2012

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ

Η όλη απάτη με την Goldman που ξεκοίλιασε την Ελλάδα ήταν μια ηλίθια απόπειρα της δεξιάς κυβέρνησης της Ελλάδας να καλύψει ένα κρατικό έλλειμμα που υπερέβαινε το 3% του ΑΕΠ. Για τις Ηνωμένες Πολιτείες, ένα έλλειμμα που υπερέβαινε το 3% του ΑΕΠ. Για τις Ηνωμένες Πολιτείες, ένα έλλειμμα 3% θα ήταν πενιχρό. Ειλικρινά, σε δύσκολους καιρούς, καμία χώρα δεν μπορεί να περιοριστεί σε ένα όριο του 3%. Καμία χώρα δε θα έπρεπε να το κάνει.

Προς τι λοιπόν η θανάσιμη απάτη για να τηρηθεί ένας απλός ηλίθιος κανόνας;

Η απάντηση είναι ότι ο κανόνας του 3% ήταν το τίμημα που έπρεπε να πληρώσει η Ελλάδα για να αντικαταστήσει το παλαιό της νόμισμα, τη δραχμή, με το ευρώ.

Κι αυτό είναι περίεργο. Μια χώρα μπορεί να κάνει πολλά εξαιρετικά πράγματα με το δικό της νόμισμα. Αν χρειάζεσαι περισσότερα χρήματα, τα τυπώνεις. Αυτό κάνει η Ομοσπονδιακή Τράπεζα όταν η Αμερική χρειάζεται μερικά τρισεκατομμύρια. (Μπορώ να φανταστώ τον διοικητή της Ομοσπονδιακής Τράπεζας, τον Μπεν Μπερνάνκι, κάτω στο υπόγειο, να φυσάει τα χαρτονομίσματα για να στεγνώσουν και να τα δώσει στη Citibank.)

.

Analyst Team

Η Γερμανία σχεδίαζε από την αρχή να δημιουργήσει το 4ο Ράιχ, αυτή τη φορά με οικονομικά αντί με στρατιωτικά όπλα – παράλληλα να ανεξαρτητοποιηθεί από τις Η.Π.Α., έχοντας επί πλέον την προοπτική να αντικαταστήσει το ευρώ το δολάριο, ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα.

.

Άποψη

Χωρίς καμία αμφιβολία φαίνεται φως στο τούνελ, όσον αφορά το ρυθμό ανάπτυξης της Ευρωζώνης. Την ίδια στιγμή όμως η «διαδικασία αποσύνθεσης», μεταξύ των χωρών του κέντρου όπως είναι η Γερμανία, η Αυστρία και η Ολλανδία, καθώς επίσης της νοτίου περιφέρειας (Ελλάδα, Ιταλία, Πορτογαλία και Ισπανία) συνεχίζει να εξελίσσεται –  παραμένοντας ένα άλυτο πρόβλημα.

Ειδικότερα, το πραγματικό ΑΕΠ της Γερμανίας αυξήθηκε μεταξύ των ετών 1999 και 2016 κατά 24,1% – ενώ το αντίστοιχο της Ιταλίας μόλις κατά 4,6%, της Πορτογαλίας κατά 8,2% ενώ της Ελλάδας κατά 0%, λόγω της κρίσης του 2010 που μεσολάβησε, οδηγώντας την οικονομία πάνω από 17 χρόνια πίσω (γράφημα).

Το ΑΕΠ της Ισπανίας βέβαια αυξήθηκε περισσότερο από της Γερμανίας, με κινητήριο δύναμη τις κατασκευές και τη φούσκα ακινήτων που δημιουργήθηκε, με τίμημα όμως την κρίση και τον τετραπλασιασμό του δημοσίου χρέους για να μπορέσει να αντιμετωπισθεί – ενώ ακόμη και σήμερα έχει μεγάλο έλλειμμα στον προϋπολογισμό της, καθώς επίσης σημαντικά τραπεζικά προβλήματα.

Όταν η ανοησία μας κυβερνά

Σπύρος Στάλιας

Ισχυρίζονται οι Νεοφιλελεύθεροι Κυβερνήτες μας, συνεπικουρούμενοι και από τους Τραπεζίτες και τον Επιχειρηματικό Κόσμο ότι η χώρα δεν παράγει αποταμιεύσεις έτσι ώστε να χρηματοδοτηθούν οι επενδύσεις της. Δεν παράγονται αποταμιευτικές καταθέσεις που μετά θα γίνουν δάνεια για να έχουμε ανάπτυξη. Οι Τράπεζες συνεπώς δεν έχουν χρήμα για να δώσουν χρήμα. Έως ότου παραχθούν εθνικές αποταμιεύσεις ο ξένοι και οι ξένες επενδύσεις θα σώζουν την χώρα, και κατά συνέπεια μέρος αυτής της διαδικασίας, είναι και το ξεπούλημα της χώρας μέσω του υπερταμείου.

Από την Ιστορία δεν θυμάμαι ποτέ Έλληνες, οποιασδήποτε περιόδου, να έχουν παραδεχτεί τέτοιο κατάντημα! Τι ντροπή Θεέ μου!

Μα αν έχουν δίκιο, τότε τι άλλο θα μπορούσε να γίνει; Γίνεσαι δούλος και ελπίζεις κάποτε να γίνεις απελεύθερος. Τέλος πάντων επιβιώνεις!

Ας δούμε λίγο το θέμα των αποταμιεύσεων. Αν μια οικογένεια έχει μηνιαίο εισόδημα 1000 ευρώ, κάνοντας αποταμίευση, ας πούμε 100 ευρώ τον μήνα, στο τέλος του χρόνου θα έχει αποταμιεύσει 1200 ευρώ. Θαυμάσια. Τι είναι λοιπόν η αποταμίευση; Το υπόλοιπο του εισοδήματος που δεν καταναλώθηκε και προφανώς η αποταμίευση εξαρτάται από το ύψος του εισοδήματος και τις καταναλωτικές συνήθειες της οικογένειας. Ενώ αυτό μπορεί να ισχύει για μια οικογένεια εν τούτοις αυτό δεν ισχύει για το σύνολο της οικονομίας.

Ας υποθέσουμε ότι η δαπάνη για κατανάλωση και επενδύσεις είναι δεδομένη και ότι όλα τα νοικοκυριά αποφασίζουν να αυξήσουν τις αποταμιεύσεις τους. Στο τέλος της περιόδου δεν θα έχουμε αύξηση των αποταμιεύσεων αλλά μείωση του εθνικού εισοδήματος, αύξηση της ανεργίας και τελικά λιγότερες συνολικά αποταμιεύσεις. Μα γιατί; Γιατί οι αποταμιεύσεις εξαρτώνται από το εθνικό εισόδημα που με την σειρά του εξαρτάται από τις δαπάνες για επενδύσεις και κατανάλωση. Αφού αυξήσαμε τις αποταμιεύσεις μειώσαμε κατ ανάγκη τις δαπάνες μας με αποτέλεσμα να μειωθεί το εθνικό εισόδημα και στο τέλος να μειωθούν οι αποταμιεύσεις. Πιο άπλα δεν γίνεται.

Οι ευρωπαϊκές ασυμμετρίες και το ευρώ

.

Tο μεγάλο ερώτημα που προκύπτει είναι το πώς ανέχονται να έχουν το ρόλο του αχθοφόρου της Γερμανίας και της Ολλανδίας όλες σχεδόν οι άλλες χώρες της Ευρωζώνης, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας – επίσης οι υπερχρεωμένες Η.Π.Α., η ανταγωνιστικότητα των οποίων υποχωρεί συνεχώς.

.

Σύμφωνα με τις πρόσφατες στατιστικές, όλες οι χώρες της νοτίου Ευρώπης έχουν επιστρέψει σε πορεία ανάπτυξης – όπως η Ιταλία που μετά από μία μακρόχρονη στασιμότητα αναπτύχθηκε κατά 0,4% το δεύτερο τρίμηνο του 2017 και Ισπανία, η οποία από το 2015 αναπτύσσεται με ρυθμό 3% ετήσια (πηγή).

Εν τούτοις, τα φαινόμενα απατούν αφού η ανάπτυξη οφείλεται αφενός μεν στην εξαιρετικά επεκτατική νομισματική πολιτική της ΕΚΤ, αφετέρου στο υποτιμημένο ευρώ – γεγονός που σημαίνει πως εάν η Ιταλία κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις αναπτύσσεται μόλις κατά 0,4% (1,5% σε ετήσια βάση), ενώ η Ισπανία χαμηλότερα από τα ελλείμματα του προϋπολογισμού της, η εικόνα είναι πλασματική.

Το σημαντικότερο είναι όμως το ότι, οι ευρωπαϊκές ασυμμετρίες δεν

περιορίσθηκαν – με κριτήριο τις συναλλαγματικές ισοτιμίες, έτσι όπως απεικονίζονται στο γράφημα που ακολουθεί (πηγή). Ειδικότερα η Ελλάδα, η Ιταλία και η Πορτογαλία συνεχίζουν να έχουν ένα συγκριτικά υψηλό επίπεδο τιμών, σε σχέση με τους εμπορικούς εταίρους τους εντός και εκτός της Ευρωζώνης, παρά την εσωτερική υποτίμηση που προηγήθηκε – όπου ναι μεν καλυτέρευσαν την ανταγωνιστικότητα τους μεταξύ των ετών 2008 και 2016, (όπως τεκμηριώνεται στο γράφημα από τις γαλάζιες στήλες που είναι χαμηλότερες από τις κόκκινες), αλλά παραμένουν ακόμη σε «αρνητικό» επίπεδο (πάνω από το 0), με εξαίρεση μόνο την Ισπανία (=η μπλε στήλη είναι κάτω από το μηδέν).

Ευρωπαϊκές ασυμμετρίες/ Του Βασίλη Βλιάρδου

.

Μπορεί η Ελλάδα να έχει το ίδιο νόμισμα με μία χώρα που είναι σε θέση να εφαρμόζει την πολιτική λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης τόσο εύκολα και χωρίς να της το επιβάλλει κανείς, όπως κάνει η Γερμανία από το 2000, επιτυγχάνοντας την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της εις βάρος των Πολιτών της;

.

.

«Η μεγάλης κλίμακας διαδικασία (process) της Λισσαβόνας, στόχος της οποίας ήταν να μετατρέψει την ΕΕ στην πλέον ανταγωνιστική περιοχή του πλανήτη, απέτυχε παταγωδώς. Αντί όμως να τη διευθετήσουμε εκ νέου, να την διαμορφώσουμε από την αρχή, μετρείται, ασχολούμαστε καλύτερα με το πόσο είναι το εξωτερικό πλεόνασμα της Γερμανίας εντός της Ευρώπης.

Είναι παράλογο. Το εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας αντιστοιχεί με τις απ’ ευθείας γερμανικές επενδύσεις σε άλλα κράτη: δηλαδή, δανείζουμε σε άλλες χώρες τα χρήματα για να αγοράσουν τα προϊόντα μας – χωρίς φυσικά να μπορούμε να είμαστε σίγουροι πως θα εισπράξουμε κάποτε αυτά τα χρήματα πίσω» (ηγέτης των φιλελευθέρων της Γερμανίας, πηγή).

.

Ανάλυση

Το παραπάνω απόσπασμα από τη συνέντευξη του Γερμανού είναι από μόνο του κάπως αντιφατικό. Από τη μία πλευρά αξιολογεί τις συζητήσεις σχετικά με τα τεράστια εξωτερικά πλεονάσματα της χώρας του ως δευτερεύουσας σημασίας και παράλογες, ενώ από την άλλη επισημαίνει ένα πολύ σημαντικό ζήτημα, έναν ενδιαφέροντα προβληματισμό: το ότι τα πλεονάσματα των εξωτερικών συναλλαγών ενός κράτους, αντισταθμίζονται με τα ανάλογα ελλείμματα στο κεφαλαιακό του ισοζύγιο, με τις εξαγωγές κεφαλαίων δηλαδή  (ανάλυση).

Εν προκειμένω αναφέρει πολύ σωστά ότι, η χώρα του δεν μπορεί να είναι ποτέ σίγουρη πως θα εισπράξει πίσω τα χρήματα που υποχρεωτικά δανείζει, αφού δεν τα επενδύει/καταναλώνει στο εσωτερικό της – οπότε οι συζητήσεις για τα πλεονάσματα της είναι αδύνατον να θεωρούνται ταυτόχρονα δευτερεύουσας σημασίας, ούτε καν για την ίδια. Κυρίως όμως ισχυρίζεται εσφαλμένα κάτι που υιοθετούν όλοι οι υποστηρικτές των γερμανικών πλεονασμάτων, όπως η καγκελάριος και ο κ. Σόιμπλε: το ότι τα πλεονάσματα αντισταθμίζονται με τις απ’ ευθείας γερμανικές επενδύσεις.