Πανίσχυρος απρόβλεπτος πρόεδρος

ΑΠO ΤOΝ ΤΖO ΜΠΆΙΝΤΕΝ ΠΊΣΩ ΞΑΝΆ ΣΤOΝ ΝΤOΝΑΛΝΤ ΤΡΑΜΠ

Του Νότη Μαριά

Η Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2024 ήταν μία σημαντική ημέρα που αναμένεται να αλλάξει πολλά πράγματα όσον αφορά τη δράση των ΗΠΑ στη διεθνή σκηνή.

Δεν πρέπει βέβαια να έχουμε καμία αυταπάτη: ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ θα στηρίξει τον σκληρό πυρήνα των αμερικανικών συμφερόντων στο εξωτερικό.

Σε πολιτικό επίπεδο, η μάχη στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια σύγκρουση ανάμεσα στις δυνάμεις του αμερικανικού «εθνοκεντρικού καπιταλισμού» που εκφράζει ο Τραμπ και στις δυνάμεις που στηρίζουν την παγκοσμιοποίηση, τον «καπιταλισμό καζίνο» και στις πολεμικές βιομηχανίες που εξέφραζε ο Τζο Μπάιντεν, η Κάμαλα Χάρις και η ελίτ του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ.

Τον Τραμπ στήριξαν οι αμερικανικοί κολοσσοί του πετρελαίου και του φυσικού αερίου και τα τμήματα των αμερικανικών οικονομικών ομίλων και της βιομηχανίας τα οποία πλήττονται από το άνοιγμα των αγορών λόγω παγκοσμιοποίησης. Και πλάι σ΄ αυτούς στήριξαν τον Τραμπ οι κάθε λογής δισεκατομμυριούχοι των ΗΠΑ που επωφελήθηκαν από τις μειώσεις φόρων στην πρώτη θητεία Τραμπ, αναμένοντας την ίδια πολιτική και στη δεύτερη θητεία του.

Έτσι στο εσωτερικό των ΗΠΑ, όπως άλλωστε συνέβη και επί θητείας Τζο Μπάιντεν, οι πλούσιοι θα συνεχίσουν να γίνονται πλουσιότεροι και φτωχοί φτωχότεροι. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι μόνο κατά το τελευταίο έτος της θητείας του Τραμπ και μεσούσης της πανδημίας σύμφωνα με μελέτη του Brookings Institute (Brookings.edu 22/12/2020) οι πολυεθνικές Amazon και Walmart αύξησαν και οι δύο μαζί τα κέρδη τους κατά 10,7 δισ. δολάρια σε σχέση με το 2019, αύξηση περίπου 56%, ενώ η τιμή των μετοχών τους εκτοξεύθηκε κατά 70% και 36% αντίστοιχα. Αυτό είχε ως συνέπεια την αύξηση της περιουσίας του ιδιοκτήτη της πρώτης κατά 75,6 δισ. δολάρια και των 3 ιδιοκτητών της δεύτερης κατά 40,7 δισ. δολάρια. Όμως το 1 εκατ. εργαζόμενοι της Amazon και το 1,5 εκατ. εργαζόμενοι της Walmart πήραν ως επιπλέον αμοιβές κινδύνου μόνο 1,8 δισ. δολάρια και 1,6 δισ. δολάρια αντίστοιχα, ήτοι κατά μέσο όρο 1.800 δολάρια και 1.066 δολάρια αντίστοιχα έκαστος για όλο το διάστημα της πανδημίας, αφού το ωρομίσθιο των 15 δολαρίων των εργαζομένων στην Amazon αυξήθηκε κατά 0,99 δολάρια, ήτοι 7%, ενώ το ωρομίσθιο των 11 δολαρίων της Walmart αυξήθηκε κατά 0,71 δολάρια, ήτοι αύξηση 6%.

Θέμης Τζήμας:Η επάνοδος του Τραμπ η πολιτική αβεβαιότητα και η "αφασία" της πολιτικής σκηνής

Ο Θέμης Τζήμας δικηγόρος, διδάκτορας δημοσίου δικαίου και πολιτικής επιστήμης του ΑΠΘ και μεταδιδακτορικός ερευνητής, μιλάει στον 98.4 για το τι σηματοδοτεί η μετάβαση στις ΗΠΑ στην εποχή Τράμπ, για το εσωτερικό τους, την Ευρώπη, τις μεγάλες πολεμικές συγκρούσεις στην Ουκρανία και την Μέση Ανατολή, αλλά και ποια διάταξη ισχύος διαμορφώνεται σε χώρες με γεωστρατηγική βάθους και χώρες , όπως λέει και για την δική μας, που ετεροκαθορίζονται από το εκάστοτε πολιτικό προσωπικό χωρών όπως οι ΗΠΑ. 

Μιλάει για την πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων, το Κυπριακό, αλλά και τις νέες αβεβαιότητες παγκόσμια σε οικονομία και ενέργεια.
Αναφορικά τέλος με την εικόνα που παρουσιάζει η εγχώρια πολιτική σκηνή, ακτινογραφεί μία εικόνα "αφασίας" όπως την αποκαλεί στην αντιπολίτευση από τα αριστερά της ΝΔ συνολικά και μια εικόνα περιορισμένης στα μικρά και όχι στα μεγάλα όπου εκεί μπαίνουν όρια, στις δυνάμεις από τα δεξιά του κυβερνώντος κόμματος.

 
Ο Θέμης Τζήμας, διατυπώνει την άποψη ότι χωρίς άλλοθι "πάτρωνα" όπως στα μνημόνια , η ελληνική πολιτική ελίτ αντιλαμβάνεται πως η νέα επερχόμενη κρίση , θα "σκάσει" στα χέρια όποιου θα βρίσκεται εκείνη την στιγμή στα πράγματα και υπό αυτή την έννοια, όλοι με διαφορετικό τρόπο βέβαια, προσπαθούν να πάρουν αποστάσεις από αυτό.

Ψέματα που αγαπώ, αλήθειες που μισείς

Του Δημήτρη Ανασστασίου

Ψέματα που αγαπώ

1. Η οικονομία πήγαινε εξαιρετικά επί Μπάιντεν και οι Αμερικανοί δεν το αντιλήφθηκαν. 

Αν και υπήρξαν υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης και χαμηλή ανεργία, η καθημερινή εμπειρία των ψηφοφόρων αντανακλούσε διαφορετική πραγματικότητα λόγω του αυξημένου πληθωρισμού και της μείωσης της αγοραστικής δύναμης.

2. Η ήττα οφείλεται στον πληθωρισμό και μόνο. 

Παρόλο που ο πληθωρισμός επηρέασε σημαντικά το εκλογικό σώμα, οι Δημοκρατικοί δεν προχώρησαν σε μέτρα που θα μπορούσαν να είχαν μετριάσει τις συνέπειες. Η έλλειψη δράσης, όπως μέτρα κατά της αισχροκέρδειας ή φορολόγηση των υπερκερδών, έπαιξε σημαντικό ρόλο στη δυσαρέσκεια των ψηφοφόρων. 

3. Η τοξική αρρενωπότητα και η λευκή υπεροχή ως κύρια αίτια της αποτυχίας της Χάρις. 

Τα δεδομένα των exit polls δείχνουν ότι η εκλογική βάση των Ρεπουμπλικανών έχει γίνει πιο ποικιλόμορφη και διαφορετική. Η υποστήριξη προς τον Τραμπ αυξήθηκε σε μειονότητες και γυναίκες. Η στήριξη από γυναίκες αυξήθηκε από 41% το 2016 σε 44% το 2024, ενώ σημαντική αύξηση σημειώθηκε και στους Λατίνους (45%) και στους Αφροαμερικανούς (13%, το υψηλότερο για Ρεπουμπλικάνο υποψήφιο από το 1980). Παρά τη ριζοσπαστική του ρητορική, ο Τραμπ αύξησε σημαντικά τη στήριξή του από Λατίνους (45%) και Ασιάτες, ενώ κέρδισε το μεγαλύτερο ποσοστό Αφροαμερικανών για Ρεπουμπλικάνο υποψήφιο από το 1980. H αποτυχία των Δημοκρατικών δεν μπορεί να αποδοθεί αποκλειστικά σε φυλετικούς ή έμφυλους παράγοντες.

4. Η άνοδος του Τραμπ βασίζεται μόνο σε ρατσιστικό "ρεβανσισμό". 

Η εκλογική του επιτυχία οφείλεται περισσότερο σε μια επανατοποθέτηση κοινωνικών τάξεων και λιγότερο σε φυλετική αντιπαράθεση, όπως δείχνουν οι αυξημένες ψήφοι από μειονότητες, ιδιαίτερα την δραστική αλλαγή των 10+ μονάδων στους Λατίνους και στους εργαζόμενους χαμηλού εισοδήματος.

Ένας ήταν χθες ο θριαμβευτής, ο Ντόναλντ Τραμπ, αλλά πόσοι και πόσοι οι ηττημένοι... Ένας μικρός απολογισμός.

Του Κώστα Κουτσουρέλη 

- Ο νεοφιλελευθερισμός, η "ελεύθερη αγορά" και η υποτιθέμενη αόρατη χειρ της. Ο τραμπικός προστατευτισμός θα ανακινήσει νέους εμπορικούς πολέμους με Ευρώπη και Κίνα, θα προωθήσει την επαναβιομηχάνιση των ΗΠΑ και θα πλήξει ακόμη πιο καίρια την ήδη βαρέως ασθενούσα παγκοσμιοποίηση. Η σημασία του χρηματιστηριακού κεφαλαίου και των υπηρεσιών, πρόσκαιρα τουλάχιστον, θα υποβαθμιστεί, το νέο μεταποιητικό κεφάλαιο (λέγε με Μασκ) θα έρθει στο προσκήνιο. Ο νέος οικονομικός εθνικισμός θα έχει πολλαπλές ιδεολογικές επιπτώσεις στην πολιτική και στην κουλτούρα. Ιδιαιτέρως θα πλήξει το απαρχαιωμένο οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που λόγω των ιδεοληψιών και της δυσκινησίας της κινδυνεύει πια με καθολική υποβάθμιση. Η χθεσινή κατάρρευση της γερμανικής κυβέρνησης και η επαπειλούμενη χρεοκοπία της Γαλλίας θέτουν ήδη σε κίνηση διαλυτικές δυνάμεις.

- Ο γουοκισμός, οι δικαιωματιστές, η "πολυπολιτισμικότητα", η πολιτική ορθότητα και η ακυρωτική κουλτούρα. Εδώ το πλήγμα ίσως αποδειχθεί θανάσιμο. Ακόμη και η Κάμαλα Χάρρις δεν τόλμησε προεκλογικά να παίξει το χαρτί της "πρώτης γυναίκας Προέδρου" (και πρώτης μαύρης, και Ασιάτισας κ.ο.κ.). Τόσο απαξιωμένη είναι πλέον στην κοινή γνώμη η λογική των ποσοστώσεων και τόσο απεχθείς οι συνδικαλιστικού τύπου αξιώσεις των πάσης φύσεως μειονοτήτων. Ετερογονία των σκοπών... Ο αναιδής ζηλωτισμός τους δεν αποκλείεται να οδηγήσει στο άλλο άκρο: την πλήρη κατάργηση κάθε μέτρου θετικής διάκρισης και υποστήριξης των εκκινούντων από μειονεκτική θέση. 

- Τα ανοιχτά σύνορα και η ανεξέλεγκτη μετανάστευση. Ο θρίαμβος του Τραμπ μεταξύ των λατινόφωνων ψηφοφόρων είναι ανατροπή που οι επιπτώσεις της ξεπερνούν κατά πολύ τον ορίζοντα της επόμενης τετραετίας. Οι Δημοκρατικοί ήταν βέβαιοι ότι με τους επήλυδες θα εξασφαλίσουν την μόνιμη πολιτική ηγεμονία, τέτοια ήταν η ρητορική τους εδώ και τριάντα περίπου χρόνια. Ο Τραμπ όμως απέδειξε εμπράκτως ότι τα στρώματα αυτά είναι φυσικοί σύμμαχοι του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Ως τα κατ' εξοχήν θύματα της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης (όπως ήδη ο Μαρξ και ο Ένγκελς είχαν δείξει στον καιρό τους), πλέον γίνονται τμήμα ενός νέου μεγάλου εργατικού συνασπισμού. Το ότι και κοινωνικά οι Λατίνοι είναι συντηρητικοί (οπαδοί της παραδοσιακής οικογένειας, θρησκευόμενοι κ.λπ.) συντελεί σ' αυτό. Στις λατινοαμερικανικές κοινότητες της παραμεθορίου που υπέφεραν από την μεταναστευτική πλημμυρίδα, ο Τραμπ κυριολεκτικά σάρωσε. Οι τάσεις στην Ευρώπη είναι ανάλογες, αργά ή γρήγορα ακόμη και οι Βρυξέλλες θα αναγκαστούν να το παραδεχτούν.

Δεν είναι δική μας υπόθεση η κρίση, η αναδιοργάνωση και η ισχυροποίηση των ΗΠΑ

Η συντριπτική νίκη του Ντ. Τραμπ στις ΗΠΑ επιβάλλει να εξαχθούν ορισμένα βασικά συμπεράσματα· χωρίς βέβαια να παραβλέψουμε πως το «διάβασμα» της εξελισσόμενης κατάστασης, και ιδιαίτερα το πώς πραγματικά θα πολιτευτεί η κυβέρνηση Τραμπ από τον Ιανουάριο, χρειάζεται προσοχή και συνεχή παρακολούθηση.

Πρώτο σημείο: Η εικόνα που είχαν δημιουργήσει όλα τα ΜΜΕ, οι δεξαμενές σκέψης, τα επιτελεία των κομμάτων, ακόμα και κυβερνήσεις στον Δυτικό παγκοσμιοποιημένο κόσμο, πως θα ήταν ένα ντέρμπι και πως η Καμάλα Χάρις είχε προβάδισμα, ήταν σκέτη παραπληροφόρηση. Είναι εντυπωσιακό πώς κατασκεύασαν μια «πραγματικότητα» που απείχε πάρα πολύ από την αληθή πραγματικότητα των ΗΠΑ. Με τον τρόπο αυτό μάλλον προσπάθησαν να περισώσουν κάτι από μια βέβαιη συντριβή. Δεν μπορεί να μην «άκουσαν» το ρεύμα που υπήρχε (μόνο οι στοιχηματικές εταιρείες δεν έπεσαν έξω…).

Δεύτερο σημείο: Ο Τραμπ νίκησε επειδή κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα πολιτικό ρεύμα μέσα στις ΗΠΑ, αξιοποιώντας την υπαρκτή οργή από τη συνεχιζόμενη κοινωνική και οικονομική υποβάθμιση, την αλαζονεία και το ψέμα της μιντιακής εικόνας, τη διαχείριση των δύο ακτών των ΗΠΑ από τη χρηματιστική παγκοσμιοποιητική ολιγαρχία, τη συνεχιζόμενη υποβάθμιση των ΗΠΑ σε διεθνές επίπεδο. Ένας ακροδεξιός μεγιστάνας εξέφρασε αυτήν την οργή, και θα την εργαλειοποιήσει σε ένα σχέδιο αναδιοργάνωσης και ισχυροποίησης των ΗΠΑ μέσα από μια εκδοχή «εθνικιστικού ιμπεριαλισμού». Το «να κάνουμε σπουδαία ξανά την Αμερική» συμπληρώθηκε σε αυτήν την εκλογική αναμέτρηση με το σύνθημα «θα το φτιάξω» (fix it), υπονοώντας την παραγωγική εγκατάλειψη ολόκληρων περιοχών, τη μετανάστευση, την επίθεση στην «αναπαραγωγική οικογένεια», και σε γεωπολιτικό επίπεδο νέες σχέσεις που να θέτουν την Αμερική σε θέση ισχύος.

Τρίτο σημείο: Από το 2008 που ξέσπασε το μεγάλο επεισόδιο της κρίσης στις ΗΠΑ, η γενική πορεία ήταν μια συνεχιζόμενη απολίπανση των μεσαίων στρωμάτων και μια εγκατάλειψη των εργαζομένων και φτωχών στρωμάτων – κυρίως μέσα από ένα αφήγημα για την παγκοσμιοποίηση, τη συμπερίληψη και την ανθεκτικότητα. Η υποχώρηση και η αποδρομή των ΗΠΑ γινόταν ολοένα και πιο φανερή. Η διαχείριση από τους Δημοκρατικούς, σε συνεταιρισμό με τους Ρεπουμπλικάνους, ήταν αναποτελεσματική, αντιφατική. Διαρκώς βάθαινε ένα σχίσμα στο εσωτερικό της κοινωνίας, αλλά και μέσα στο βαθύ κράτος των ΗΠΑ. Η ανάδειξη του Τραμπ και η πρώτη του νίκη το 2016 ήταν ένα πρώτο ισχυρό σημάδι αυτής της ενδόρρηξης, που στις εκλογές του 2020 αντιστράφηκε προς στιγμήν με την εκλογή Μπάιντεν, χωρίς όμως να σβήσει τη «φωτιά». Η αποτυχία ειδικά στον τομέα της οικονομίας (άρα και της πραγματικής κατάστασης ευρύτατων στρωμάτων), μαζί με μια μεταμοντέρνα αλαζονεία και διάδοση της παγκοσμιοποιητικής ατζέντας, και η δαιμονοποίηση του ακροδεξιού μεγιστάνα, δεν αποτέλεσαν ισχυρή απάντηση. Ο Τραμπ παρουσιάστηκε πιο μαχητικός, μόνος εναντίον όλων, δημιούργησε ένα ρεύμα, επέζησε από απόπειρες δολοφονίας και καταδίκες, και νίκησε με μεγάλη διαφορά.

Ο κ ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΤΡΑΜΠ ΕΙΝΑΙ Ο 47ος ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΩΝ ΗΠΑ …ΚΑΙ TΩΡΑ ΤΙ;

Νίκος Σίμος 

Η νίκη του Ντόναλντ Τράμπ και η επάνοδός του στην προεδρία - της σε αποδρομή και πολλαπλή παρακμή υπερδύναμης - των ΗΠΑ δεν αποτέλεσε κεραυνό εν αιθρία, παρότι τα επι ενεχύρω παγκοσμιοποιητών ΜΜΕ ήθελαν ένα εκλογικό ντέρμπυ, επιχειρώντας να τονώσουν την έτσι κι αλλιώς προβληματική υποψηφιότητα της Καμάλα Χάρις.

Το καπιταλιστικό αδιέξοδο  των ΗΠΑ με την εκτεταμένη αποπαραγωγικοποίηση, την προκλητικά εμφανή οικονομική χρηματοροή δισεκατομμυρίων δολαρίων για την επίτευξη γεωστρατηγικών επιδιώξεων, αγνοώντας την εσωτερική οικονομική κατάσταση της χώρας,  που είχε σαν αποτέλεσμα να οδηγήσει τα μικρομεσαία κοινωνικά στρώματα σε καθεστώς δύσκολης διαβίωσης αφ’ ενός και το γεγονός ότι η βασική ατζέντα του προεκλογικού αγώνα της κ Χάρις ήταν στηριγμένη στην παραλογία της woke ατζέντας, του ιδιότυπου δικαιωματισμού  των ΛΟΑΤΚΙ παραβλέποντας τις επείγουσες ανάγκες του μέσου Αμερικανού πολίτη αφ’ ετέρου, ήταν οι βασικές παράμετροι που έδωσαν την νίκη στον κ Τράμπ και στο κίνημα των Αμερικανών Τραμπιστών πρωτίστως και δευτερευόντως στους Ρεπουμπλικανούς στους οποίους είναι ενταγμένος ο κ Τράμπ. 

Η προσπάθεια να χειραγωγηθεί η Αμερικανική κοινωνία και προεκλογικά από τους Δημοκρατικούς  στην κατεύθυνση μιας κοινωνίας ανάποδων και παράλογων εννοιών, που χτυπούσαν την βάση παραδοσιακών αρχών που συγκρατούν την έννοια της οικογένειας και της κοινωνίας, με εξόφθαλμες, παράλογες και κοινωνικά προκλητικές επιδείξεις, όπως για παράδειγμα η ανάδειξη σαν κοινωνικού προβλήματος τις δημόσιες τουαλέτες των τρανσέξουαλ πολιτών, η πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση εκατομμυρίων Αμερικανών για την οποία η κ Χάρις δεν είχε πρόταση για την καλυτέρευσή της, εξόργισε και κυριολεκτικά έσπρωξε εκατομμύρια ψηφοφόρους στο στρατόπεδο Τράμπ.

   Ακόμη και άνθρωποι υπέρ της LGBTQ+ κοινότητας, φεμινιστές, στράφηκαν κατά όλης αυτής της ανούσιας μπουρδολογίας σε έναν κόσμο που αυτή τη στιγμή έχει πραγματικά μεγάλα προβλήματα και βρίσκεται ένα βήμα μακριά από την κατάρρευση.

Γενικότερα, ως μήνυμα προς το Δημοκρατικό Κόμμα, η επιστροφή του Ντόναλντ Τράμπ στον Λευκό Οίκο αντιπροσωπεύει επίσης μια αποκήρυξη των woke πολιτικών, είτε πρόκειται για θέματα τράνς, είτε φεμινοναζισμού, είτε με τον ρόλο των γονέων και την παραδοσιακή οικογένεια ως κεντρικό παραδοσιακό ζήτημα αρχών της αμερικανικής ζωής.

Η νίκη των Ρεπουμπλικανών και του κινήματος Τράμπ και τα αποτελέσματα των εκλογών για τη Γερουσία, μαζί με την αναμενόμενη πολύ δυνατή παρουσία στη Βουλή, αντιπροσωπεύουν ένα μήνυμα αλλαγής και απόρριψης του δυστοπικού μοντέλου κοινωνίας  που προωθούσαν με εμμονή οι Δημοκρατικοί, που είχαν καταστεί πολιτικό ενέχυρο στα χέρια των επίδοξων νεοφεουδαρχών.

Ο Σταύρος Λυγερός για τον υποψήφιο αντιπρόεδρο Βανς.

Το SLpress.gr σε συνεργασία με το Cognosco Team παρουσιάζουν το ΕΝ ΘΕΡΜΩ για καυτά θέματα της επικαιρότητας.

ΠΗΓΗ:https://youtu.be/6Ik1r_uHovI?si=cAODpd-pjet3HWOC

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Το βαθύ κράτος της Σίλικον Βάλεϊ ψήφισε Τραμπ

INFOWAR 20.07.24

Άρης Χατζηστεφάνου

Μια νέα γενιά δισεκατομμυριούχων της Σίλικον Βάλεϊ αποφάσισε να δώσει το δαχτυλίδι των προεδρικών εκλογών στον Ντόναλντ Τραμπ και στους Ρεπουμπλικανούς, ανατρέποντας ισορροπίες δεκαετιών στο πολιτικό σκηνικό του κλάδου υψηλής τεχνολογίας. Το χρίσμα τους έχει κυρίως οικονομικά χαρακτηριστικά, συχνά όμως συνοδεύεται από ρατσιστικές και φιλοφασιστικές αντιλήψεις.

Για ορισμένους ιστορικούς η 20ή Φεβρουαρίου του 1933 αποτελεί ίσως τη σημαντικότερη ημερομηνία στην πορεία του Αδόλφου Χίτλερ προς την εξουσία. Περίπου 20 από τους σημαντικότερους βιομήχανους της Γερμανίας συγκεντρώθηκαν εκείνη την ημέρα στην κατοικία του προέδρου του Κοινοβουλίου και υποσχέθηκαν να στηρίξουν οικονομικά την προεκλογική εκστρατεία του ανθρώπου που λίγο αργότερα θα γινόταν ο φίρερ.

Στις ΗΠΑ, όπου η λέξη φάρσα είναι λίγη για να περιγράψει την επανάληψη της Ιστορίας, μια παρόμοια μάζωξη πραγματοποιήθηκε πριν από μερικές εβδομάδες στο (αξίας 20 εκατομμυρίων) σπίτι του μεγαλοεπενδυτή της Σίλικον Βάλεϊ, Ντέιβιντ Σακς, στο Σαν Φρανσίσκο. Στόχος δεν ήταν να επιλεγεί ο επόμενος ηγέτης των ΗΠΑ, αλλά ο υποψήφιος αντιπρόεδρος του Ντόναλντ Τραμπ. Το παράδοξο είναι ότι νικητής αναδείχθηκε ο γερουσιαστής του Οχάιο, Τζέι Ντι Βανς, ο οποίος μόλις πριν από μερικά χρόνια παρομοίαζε τον Τραμπ με τον… Χίτλερ.

Οι συνδαιτυμόνες, που είχαν πληρώσει από 300.000 ευρώ έκαστος για να παραβρεθούν στο δείπνο, εξήγησαν στον Τραμπ ότι ο Βανς αποτελεί την καλύτερη επιλογή για τα συμφέροντά τους και πως θα ικανοποιούσε κορυφαίους παίκτες της Σίλικον Βάλεϊ, όπως ο Ελον Μασκ. Ο άνθρωπος όμως που ένιωθε πραγματικά δικαιωμένος εκείνο το βράδυ ήταν ο Πίτερ Τίελ, συνιδρυτής με τον Μασκ του Paypal αλλά και δημιουργός της σκιώδους εταιρείας επεξεργασίας μεγάλου όγκου δεδομένων (Big Data) Palantir. Ο Τίελ έστρωνε εδώ και δεκαετίες τον δρόμο του Βανς με δεκάδες εκατομμύρια δολάρια και τώρα βρίσκεται μια ανάσα από το να δει το δημιούργημά του να εισέρχεται στον Λευκό Οίκο. Μόνο το 2022 έδωσε 15 εκατ. δολάρια για την προεκλογική εκστρατεία του Βανς στο Οχάιο, ενώ πιστεύεται ότι στήριζε οικονομικά δεκάδες από τις περίπου 100 start up επιχειρήσεις που είχε δημιουργήσει ο Βανς.

Ο Τζέι Ντι Βάνς, που χρίστηκε υποψήφιος αντιπρόεδρος των Ρεπουμπλικανών

Του Κώστα Κουτσουρέλη* 

Για τον Τζέι Ντι Βάνς, που μόλις χρίστηκε υποψήφιος αντιπρόεδρος των Ρεπουμπλικανών, έγραφα εδώ τον Μάιο του 2021: 

«Με το "Τραγούδι του Χιλμπίλη" (στα ελληνικά από το Δώμα) ο Τζέημς Ντ. Βανς δεν έγραψε μόνο ένα παγκόσμιο μπεστσέλλερ. Μας έδωσε τη ζωηρότερη και συγκινητικότερη εικόνα της λευκής εξαθλιωμένης Αμερικής των Μεσοδυτικών Πολιτειών και της Ζώνης της Σκουριάς, εκείνης που έφερε τον Ντόναλντ Τραμπ στην εξουσία. 

Από τον Τραμπ ο νεαρότατος Βανς, γεννημένος το 1984, κράτησε αρχικά αποστάσεις. Τώρα όμως που κατεβαίνει στις εκλογές για να διεκδικήσει την γερουσιαστική έδρα του Οχάιο για λογαριασμό των Ρεπουμπλικανών, φαίνεται ότι έχει αποσπάσει και τις ευλογίες του πρώην προέδρου. Σίγουρα πάντως έχει την υποστήριξη ισχυρών παραγόντων που ξιφουλκούν όπως αυτός κατά της παγκοσμιοποίησης. "Δημοκρατική Αμερική ή παγκόσμια ολιγαρχία, αυτό είναι το δίλημμα", έγραψε τελευταία σ' ένα πύρινο κείμενό του κατά του "χυλού της παγκοσμιοποίησης". 

Κάποιοι βλέπουν ήδη σ' αυτόν το σύμβολο της νέας συντηρητικής Αμερικής, έναν άνθρωπο που ανέβηκε ψηλά και επέβαλε την παρουσία του στις φιλελεύθερες ελίτ, δεν έπαψε όμως στιγμή να τις απεχθάνεται, ούτε ξέχασε την καταγωγή του από τους απελπισμένους. Τον 19ο αιώνα με τέτοιο προφίλ ένας νεαρός διανοούμενος περνούσε αυτομάτως στην πρωτοπορία του εργατικού κινήματος, πάει να πει της Αριστεράς. 

Η δίωξη κατά του Τραμπ και η βαθιά κρίση του κατεστημένου των ΗΠΑ

Θέμης Τζήμας

Το γεγονός ότι, σε αντίθεση με τον Νίξον, ο Τραμπ διώκεται αποδεικνύει ότι το κατεστημένο των ΗΠΑ βρίσκεται σε βαθιά κρίση.


Τελικώς, μετά από αρκετές ανακοινώσεις από την πλευρά του Τραμπ τις προηγούμενες μέρες, η επιβεβαίωση ήρθε: η εισαγγελία του Μανχάταν άσκησε διώξεις εναντίον του τέως προέδρου των ΗΠΑ με βάση κατηγορίες τις οποίες θα μάθουμε τις επόμενες μέρες, αλλά πιθανότατα αφορούν τη σχέση του με μια πρωταγωνίστρια ταινιών πορνογραφικού περιεχομένου και τη φερόμενη ως δωροδοκία της προκειμένου να μη μιλήσει, ή και κάποιες επιχειρηματικές-φορολογικές απάτες.

Δεν γνωρίζουμε ποια ακριβώς είναι η φερόμενη ως παράνομη πράξη, ωστόσο αν μιλούμε για την υπόθεση Στόρμι Ντάνιελς, σε σχέση με όλα όσα κάνουν οι πρόεδροι των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένου του ιδίου του Τραμπ, μάλλον πρόκειται για κάτι λιγότερο από πταίσμα. Να θυμίσουμε ότι την ίδια στιγμή, οι υποθέσεις της οικογένειας Μπάιντεν σε σχέση με την Ουκρανία παραμένουν στο συρτάρι των αντιστοίχων εισαγγελέων.

Δεν είμαστε αφελείς, προκειμένου να δεχτούμε ότι όλη αυτή η ιστορία έχει να κάνει με το περί δικαίου αίσθημα κάποιου εισαγγελέα. Ούτε και φυσικά ότι ο Ντόναλντ Τραμπ είναι «καθαρός» και άσπιλος. Αντιθέτως θεωρούμε ότι αν η δικαιοσύνη στις ΗΠΑ ήθελε να βρει τι πραγματικά έχει κάνει ο τέως πρόεδρος θα ξεκινούσε από τις σχέσεις του με τα σιωνιστικά και άλλα, λόμπι. Ίσως εκεί να έβρισκε υλικό για σοβαρότερες κατηγορίες εναντίον του. Αλλά εκεί βεβαίως υπάρχουν άλλα «φίλτρα» προστασίας, όχι του Τραμπ αλλά των λόμπι και όσων βρίσκονται πίσω τους. Σε τέτοιες υποθέσεις θα αποκαλυπτόταν πώς και γιατί λαμβάνονται οι μείζονες αποφάσεις της εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ.

Το γεγονός ότι, σε αντίθεση με τον Νίξον, ο Τραμπ διώκεται αποδεικνύει ότι το κατεστημένο των ΗΠΑ βρίσκεται σε βαθιά κρίση, συνθήκη η οποία δένεται με την εσωτερική και διεθνή θέση της χώρας. Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι πρώτα και κύρια μια περσόνα. Σε ό,τι αφορά τη δημόσια εικόνα του και την πολιτική του πορεία είναι περισσότερο ένα γέννημα της κοινωνίας του θεάματος παρά του επιχειρηματικού κόσμου. Κατέδειξε δε, πόσο μακριά μπορεί να φτάσει κανείς αφενός χάρη στην κοινωνία του θεάματος, αφετέρου εκφράζοντας, έστω με αλλοπρόσαλλο τρόπο τα βαθιά ρήγματα στο εσωτερικό της κοινωνίας των ΗΠΑ, εν προκειμένω εκπροσωπώντας μια συμμαχία συντηρητικών και αντιδραστικών από ιδεολογικής απόψεως στρωμάτων. Το απλό σύνθημα ήταν ουσιαστικώς, η «βαθιά» Αμερική απέναντι στο βαθύ κράτος.

Οἱ Σολζενίτσιν τῆς Δύσεως.

Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης

ΦΘΑΣΑΜΕ μέχρις ἐκεῖ, λοιπόν!

Νά λογοκρίνεται στόν «ἀέρα» ἀπό τηλεοπτικούς σταθμούς ὁ Πρόεδρος τῆς χώρας πού σέ ὑποδέχεται στό λιμάνι της μέ τό ἄγαλμα τῆς Ἐλευθερίας. Νά διακόπτεται βάρβαρα ἡ ζωντανή μετάδοση τηλεοπτικοῦ διαγγέλματός του. Καί τό χειρότερο: νά ἐνδύεται ἡ ἀσύλληπτη αὐτή λογοκρισία μανδύα ἰδεολογικό:

«Διακόπτουμε τήν μετάδοση διότι ὁ Πρόεδρος παραπλανᾶ καί δέν λέει τήν ἀλήθεια.» Ἔτσι δικαιολόγησαν τό «μαῦρο» οἱ χασάπηδες τῆς Νέας Ὑόρκης καί τῆς Οὐάσιγκτων. Ἀποφεύγω νά ξεκινήσω τό σημείωμά μου ρωτώντας πῶς θά χαρακτήριζε ἡ Δύση τόν Πούτιν, τόν Ἐρντογάν, τόν Κίμ Γιόνγκ Οὔν, τόν Ὀρμπάν, τόν Καζίνσκι καί τόν Μπολσονάρου –ἡγέτες, ὄχι ἁπλῶς ἕναν τηλεοπτικό σταθμό– ἄν τυχόν διέταζαν τήν βάρβαρη λογοκρισία διαγγέλματος ἀντιπάλου τους. Ἀποφεύγω γιατί αὐτά πού συμβαίνουν στόν Δυτικό κόσμο τά τελευταῖα χρόνια ἀνταγωνίζονται ὁρισμένες στιγμές τά καθεστῶτα τῆς Βορείου Κορέας καί τή βαθιᾶς Ἀνατολίας, ἁπλῶς τώρα τά συνειδητοποιοῦμε καί ἐπισήμως. Θά θέσω ὅμως ἕνα συγκεκριμένο ἐρώτημα. Οἱ δημοσιογράφοι τῶν ἀμερικανικῶν τηλεοπτικῶν δικτύων διέκοψαν τόν Πρόεδρο τῆς χώρας τους τήν στιγμή πού ὑποστήριζε ὅτι ἔγινε «νοθεία» στίς ἐκλογές. Τό Twitter ἔβαλε προειδοποιητική σήμανση στά τιτιβίσματα τοῦ ἰδίου καί τοῦ υἱοῦ του, ὅταν ὑποστήριξαν ἀνάλογα πράγματα στόν ἱστό. Τό ἐρώτημα εἶναι: Ποιός ὁρίζει τήν ἀλήθεια; Ποιός διορίζει τόν ἑαυτό του ἐπόπτη τῆς ἀλήθειας; Πότε μαθαίνουμε τήν ἀλήθεια; Καί ἀκόμη πιό προβοκατόρικα: ἡ ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης σέ μιά δυτική δημοκρατία ἐπιτρέπει τήν διατύπωση ἀνακριβῶν ἰσχυρισμῶν; Παραπλανητικῶν ἀπόψεων; Ἀκόμη καί ψεμμάτων;

Η επανεκλογή του Τραμπ δεν θα αποτελεί καλό μήνυμα για την Ελλάδα και την Κύπρο: Η αντιπάθεια Μπάιντεν-Ερντογάν

Η επανεκλογή του Τραμπ δεν θα αποτελεί καλό μήνυμα για την Ελλάδα και την Κύπρο: Η αντιπάθεια Μπάιντεν-Ερντογάν: ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ: Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ, Hellas Journal Ο Ταγίπ Ερντογάν πρέπει να είναι ένας τεράστιος βλάκας τελικά… Για ποιο λόγο γίνεται …«κακός»…

Τι είπε ο Τραμπ για τον Ερντογάν

«Ερχόμαστε αντιμέτωποι με ανθρώπους που είναι πολύ ισχυροί. Με τους ηγέτες αυτών των χωρών, αντιμετωπίζουμε σκακιστές παγκόσμιας κλάσης. Τους ξέρω όλους. Τα πάμε πολύ καλά με όλους, και με τον Ερντογάν της Τουρκίας», δήλωσε ο Τραμπ σε συνέντευξή του στην εκπομπή  "Fox & Friends". «Δεν μπορείς να έχεις απέναντί σου έναν τύπο που δεν ξέρει τι του γίνεται» συνέχισε ο Τραμπ, υπονοώντας τον Μπάιντεν.

Ο Τραμπ είπε επίσης στο Fox News ότι οι παγκόσμιοι ηγέτες τον κάλεσαν την περασμένη εβδομάδα, ζητώντας του να ασχοληθεί με τον Ερντογάν της Τουρκίας:

«Είσαι ο μόνος που θα σε ακούσει, μου είπαν. Εμάς δεν μας ακούει», τόνισε ο Τραμπ, αναφερόμενος σε όσα του ζήτησαν οι παγκόσμιοι ηγέτες για τον Τούρκο πρόεδρο.

Σωστές Ερωτήσεις, Λάθος Απαντήσεις

Άρθρο του προέδρου του ΙΝΣΠΟΛ Άγγελου Χρυσόγελου που δημοσιεύτηκε στα Νέα της 22ης Απριλίου 2020.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η απόφαση του Ντόναλντ Τραμπ να αναστείλει την χρηματοδότηση από τις ΗΠΑ του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) είναι εξόχως προβληματική και περιπλέκει την παγκόσμια διαχείριση της πανδημίας. Για τον Τραμπ ο ΠΟΥ είναι ένας ιδανικός «μπαμπούλας» πάνω στον οποίο μπορεί να προβάλλει τις εμμονές που τον έφεραν στην εξουσία: δυσπιστία έναντι διεθνών οργανισμών, απόδοση όλων των προβλημάτων σε ξένες συνωμοσίες, συνεχής αναζήτηση εξωτερικών εχθρών κοκ.

Τι έχει κάνει όμως ο ΠΟΥ για να αξίζει τέτοια άκριτη υποστήριξη; Την ώρα που οι γειτονικές στην Κίνα χώρες και επικράτειες – Νότια Κορέα, Χονγκ Κονγκ, Σιγκαπούρη, Ταϊβάν – λάμβαναν άμεσα μέτρα με το που έγινε γνωστό ότι μία νέα αναπνευστική ασθένεια εμφανίστηκε στην Γουχάν, ο ΠΟΥ αναπαρήγαγε την προπαγάνδα του Πεκίνου ότι δεν υπάρχουν ενδείξεις μετάδοσης του ιού από άνθρωπο σε άνθρωπο. Σήμερα ο ΠΟΥ συγχαίρει την Κίνα για την «αποτελεσματική αντιμετώπιση» της επιδημίας παρότι οι περισσότεροι παρατηρητές συμφωνούν ότι τα στοιχεία που δίνει το Πεκίνο δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Από την άλλη ο ΠΟΥ δεν κάνει ουδεμία αναφορά στην Ταϊβάν, αν και είναι μακράν η πιο επιτυχημένη χώρα στην αντιμετώπιση του ιού, προκειμένου να μη δυσαρεστήσει την Κίνα.

Αν μη τι άλλο, η πανδημία θα έπρεπε να αποτελέσει αφορμή για την ουσιαστική μεταρρύθμιση του διεθνούς καθεστώτος συνεργασίας στον τομέα της υγείας, μέσω της δημιουργίας ενός πραγματικά τεχνοκρατικού και ανεξάρτητου παγκόσμιου κέντρου επιτήρησης και ελέγχου επιδημιών. Αντίθετα, οι άκομψες κινήσεις του Τραμπ παρέχουν άλλοθι για τους απολογητές της «παγκόσμιας θεσμικής τάξης», προκειμένου να συντηρούν ένα ιδιαίτερο καθεστώς ασυλίας των διεθνών οργανισμών, ακόμα και όταν αυτοί έχουν πάψει να λειτουργούν σωστά ή έχουν γίνει φερέφωνα αυταρχικών καθεστώτων.

Ο Πρόεδρος Τραμπ έδωσε τα πάντα στον Ταγίπ Ερντογάν και ως αντάλλαγμα πήρε ένα μπακλαβά!

Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ 

«Ο Trump είναι ένας τόσο καταπληκτικός διαπραγματευτής (deal maker), που απλά έδωσε στον Ερντογάν ό,τι ήθελε και πήρε ένα μπακλαβά ως αντάλλαγμα». 

Ένας κωμικός του Twitter συμπύκνωσε στην παραπάνω φράση τη χθεσινή διαπραγμάτευση του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών με τον ομόλογό του της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν, (διαπραγμάτευση) που έφεραν σε πέρας ο αντιπρόεδρος Μάικ Πενς και ο υπουργός Εξωτερικών, Μάικ Πομπέο. 

• Με εντολή του Ντόναλντ Τραμπ, συμφώνησαν να χαρίσουν στην Τουρκία, μία έκταση 30 μιλίων μέσα στο έδαφος της Συρίας, ως να είναι δική τους χώρα και χωρίς να ρωτήσουν τον πρόεδρό της ή το λαό της. 

Πρόκειται για μία εγκληματική ενέργεια, που βιάζει την Δημοκρατία και καταπατεί τα δικαιώματα των Κούρδων, που διαμένουν σε αυτή την περιοχή, αλλά και του λαού της Συρίας. Η πρόεδρος της αμερικανικής Βουλής Νάνσι Πελόσι και ο επικεφαλής της δημοκρατικής μειοψηφίας στη Γερουσία Τσακ Σούμερ χαρακτήρισαν, πολύ σωστά, απάτη την αμερικανοτουρκική συμφωνία, η οποία υποτίθεται θα αναστείλει την επίθεση των ένοπλων δυνάμεων της Τουρκίας στη βορειοανατολική Συρία. 

Και άλλοι Αμερικανοί νομοθέτες, ακόμα και Ρεπουμπλικάνοι, επιτέθηκαν στη συμφωνία, που ο κ. Τραμπ χαρακτήρισε «μια καταπληκτική ημέρα για τον πολιτισμό». Ο Αμερικανός πρόεδρος στο παραλήρημά του, δεν ήξερε τι έλεγε. 

• Διότι η συμφωνία του με τον Ερντογάν «καταπίνει» τους Κούρδους συμμάχους της Αμερικής και δεν τους σώζει. Είναι το επιστέγασμα της προδοσίας, που εκτέλεσε συνειδητά ο ίδιος, παραδίδοντας σαν αρνιά στη σφαγή τους μαχητές των YPG και τις οικογένεις τους. Πρόκειται για μία συμφωνία που θα την πληρώσει και η Αμερική, διότι ο Ερντογάν δεν τήρησε ποτέ και καμία από τις υποσχέσεις του. Είναι πλέον φανερό και στους πιο δύσπιστους, ότι ο Ντόναλντ Τραμπ κατέληξε να είναι ένα παιγνιδάκι στα χέρια του Ταγίπ Ερντογάν. 

Και όλο αυτό το απαράδεκτο σικέ σκηνικό, το πληρώνουν οι Κούρδοι, θα το πληρώσουν και οι ΗΠΑ, που είδαν τα στρατηγικά τους συμφέροντα να μην υπηρετούνται και μάλιστα από τον πρόεδρό τους. Όπως έγραψαν χαρακτηριστικά η κ. Πελόσι και ο κ. Σούμερ, αυτή η συμφωνία «υπονομεύει την αξιοπιστία της εξωτερικής πολιτικής της Αμερικής και στέλνει ένα επικίνδυνο μήνυμα στους συμμάχους και στους αντιπάλους μας, ότι δεν μπορούν να εμπιστεύονται τον λόγο μας». «Ο Ταγίπ Ερντογάν», όπως σημειώνουν οι δύο νομοθέτες, «δεν έκανε καμία παραχώρηση, ενώ ο πρόεδρος Τραμπ του τα έδωσε όλα». 

Η υπερηφάνεια της υπερδύναμης μένει να σωθεί μόνο από το Κογκρέσο. Πολλοί Ρεπουμπλικάνοι βουλευτές, που ψήφισαν προχθές εναντίον του κ. Τραμπ, παραμένουν σταθεροί στις θέσεις τους, παρά το γεγονός ότι δέχθηκαν τηλεφωνήματα από τον Αμερικανό πρόεδρο και τους συνεργάτες του. Ο αντιπρόεδρος Πενς επικοινώνησε με Αμερικανούς νομοθέτες από το Air Force Two και τους ζήτησε να υποστηρίξουν τη συμφωνία. Προς τιμή τους, ελάχιστοι άλλαξαν γνώμη, αλλά και αυτοί που δέχθηκαν να περιμένουν τις εξελίξεις, απαιτούν την προστασία των Κούρδων, που το μέλλον τους είναι αβέβαιο και την επιστροφή των Αμερικανών στρατιωτών στη Βόρεια Συρία. 

Η εξωτερική πολιτική του Τραμπ: τα όρια της διπλωματίας του εξαναγκασμού

Του Κώστα Γεώρμα από την Ρήξη φ. 154

Η εξωτερική πολιτική του Τραμπ χαρακτηρίζεται από το πολεμοχαρές του ύφος, από την τρομοκράτηση των αντιπάλων, τον τσαμπουκά και την ανευθυνότητα. Από τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της πολιτικής είναι η πλήρης περιφρόνηση και συστηματική υποβάθμιση του ρόλου των διεθνών οργανισμών. Μια πολιτική που ο ορατός και μεσοπρόθεσμος στόχος της είναι η υπονόμευση ή, καλύτερα, η πλήρης κατάργηση της διεθνούς έννομης τάξης. Μιας διεθνούς τάξης που, ειρήσθω εν παρόδω, ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες αυτές που είχαν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωσή της.

Η κυβέρνηση Τραμπ έχει αλλάξει πλέον το πώς διενεργείται η διπλωματία. Η βασική αρχή της νέας πολιτικής τακτικής του είναι αυτή των οικονομικών κυρώσεων και του διπλωματικού εξαναγκασμού. Με μια μικρή διαφορά: Ότι σε αρκετές περιπτώσεις η κυβέρνηση Τραμπ χρησιμοποιεί τον εξαναγκασμό χωρίς να υπάρχει κάποιος στόχος και, βέβαια, δεν υπάρχει καμία αίσθηση της έννοιας της διπλωματίας.

Στην περιβόητη περίπτωση της Γροιλανδίας, ο Τραμπ κινήθηκε με βάση τον φόβο ότι η Κίνα θα επιβάλει εμπάργκο στα ευγενή μέταλλα που χρησιμοποιούνται στην κατασκευή τεχνολογικά προηγμένων προϊόντων. Αποφάσισε ότι η καλύτερη λύση για το America first θα ήταν η εξαγορά της Γροιλανδίας, η οποία ως γνωστόν όχι μόνον έχει πλούσια κοιτάσματα τέτοιων μετάλλων, αλλά έχει και Κινέζους, οι οποίοι έχουν επενδύσει στην εξόρυξή τους. Συνεπώς, η κίνησή του με τη Γροιλανδία δεν ήταν τόσο «αθώα». Είχε πολλαπλούς αποδέκτες. Κουνούσε το δάκτυλο στη σύμμαχο Δανία και, κατά συνέπεια, στη Γροιλανδία, έτσι ώστε να ξεκινήσουν αυτοί τις διαδικασίες… απεξάρτησης από τους Κινέζους. Το γεγονός της ακύρωσης της συνάντησης με τη Δανία, και δεν είναι πρώτη φορά που ακολουθείται τέτοια πρακτική φέρνοντας σε δύσκολη θέση το διπλωματικό σώμα, εντάσσεται βέβαια στο πλαίσιο της αγαρμποσύνης που χαρακτηρίζει την νέα εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Στο κάτω-κάτω, αφού δεν ήταν να βγάλει τίποτα, τι να την κάνει τη συνάντηση, σκέφτηκε ο Τραμπ, οπότε και την ακύρωσε.

Τη νέα πολιτική των ΗΠΑ, εκτόξευση απειλών, επιβολή ποινών, χωρίς την προσφορά κανενός κινήτρου ή ανταποδοτικού μέτρου, τη ζήσαμε και στην Ελλάδα στην περίπτωση του ιρανικού τάνκερ. Όπου, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου, αλλά και της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ζητήθηκε να μην παρασχεθεί καμία βοήθεια. Οι Ιρανοί αντίθετα είχαν τη διακριτικότητα να μη φέρουν σε δύσκολη θέση την νεοεκλεγείσα κυβέρνηση.

Ο Τραμπ και οι Ελληνοαμερικανοί σύμβουλο

Ο Τραμπ και οι Ελληνοαμερικανοί σύμβουλοι της Νεφέλης Λυγερού  -  Το βιβλίο "Πυρ και Μανία" του δημοσιογράφου Μάικλ Γουλφ, που έχει ως θέμα του τον πρόεδρο Τραμπ, ασχολείται ιδιαίτερα με τον Ρέϊνς Πρίμπους, τον ομογενή που βρέθηκε πιο ψηλά από οποιονδήποτε άλλον Ελληνοαμερικανό στον Λευκό Οίκο. Σύμφωνα με τον συγγραφέα, ο προσωπάρχης του Λευκού Οίκου ήταν δυστυχισμένος κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας. Ακόμα περισσότερο κατά … Νεφέλη Λυγερού Διαβάστε περισσότερα...

Φωτιά και μανιώδης οργή - Αλέξης Ζακυνθινός

.

Πρόκειται για μία συμμορία συνενόχων, οι οποίοι ακολουθούν έναν αρχηγό, τον πρόεδρο Trump που ο καθένας τόσο φοβάται, όσο και περιφρονεί ή απεχθάνεται – ενώ στην πραγματικότητα όλοι τον θεωρούν ανίκανο να κυβερνήσει.

.

«Ολόκληρη η ζωή μου διέπεται από δύο ισχυρά χαρακτηριστικά μου: από την ψυχική μου σταθερότητα και από το γεγονός πως είμαι πραγματικά έξυπνος…. Κατάφερα από έναν πολύ επιτυχημένο επιχειρηματία να αναδειχθώ σε έναν κορυφαίο τηλεοπτικό αστέρα και στην προεδρία των Η.Π.Α. με την πρώτη μου κάθοδο. Νομίζω πως αυτό δεν τεκμηριώνει πως είναι μόνο έξυπνος, αλλά  μία ευφυΐα. Μία ψυχικά σταθερή ιδιοφυία».

.

Άρθρο

Λίγο πριν από τα σύνορα του Μεξικού, στο San Diego, έχουν στηθεί οκτώ «πρωτότυπα» ενός τείχους ύψους εννέα μέτρων, από μπετόν ή μεταλλικά, από τα οποία μπορεί κανείς να βλέπει την άλλη πλευρά – ενώ πίσω από αυτά, η υφιστάμενη οχύρωση των συνόρων μοιάζει με ένα απλό φράχτη ενός κήπου. Με τα συγκεκριμένε μοντέλα ανταγωνίζονται μεταξύ τους έξι κατασκευαστικές εταιρείες, όσον αφορά τη διεκδίκηση του έργου της προστασίας των νοτίων συνόρων των Η.Π.Α. από την κυβέρνηση Trump – ενώ αυτές τις ημέρες υποβάλλονται σε ένα τεστ αντοχής, όπου γίνονται δοκιμές όσον αφορά την ανθεκτικότητα τους σε χτυπήματα με βαριά εργαλεία, στο τρύπημα τους με ειδικές μηχανές, στις δυνατότητες να σκαρφαλώσει κανείς επάνω κοκ.

Ο Noam Chomsky εκτιμά την εποχή Trump

Μετάφραση από την Ελεάννα Μπάρδη για το Νόστιμον Ήμαρ

Ο πρόεδρος έχει συντελέσει στην κατάρρευση ενός αποσυντιθέμενου συστήματος. Ο Τσόμσκι εξηγεί πώς.

David Barsamian: Μιλήσατε για τη διαφορά ανάμεσα στις χαζομάρες του Trump, που καλύπτονται αδιάκοπα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τις πραγματικές πολιτικές που προσπαθεί να εφαρμόσει, οι οποίες λαμβάνουν λιγότερη προσοχή. Πιστεύετε ότι έχει συνεκτικούς οικονομικούς, πολιτικούς ή διεθνείς στόχους πολιτικής; Τι κατάφερε πραγματικά να πετύχει ο Trump κατά τους πρώτους μήνες θητείας του;

Noam Chomsky: Υπάρχει μια διαδικασία αντιπερισπασμού σε εξέλιξη, ίσως απλώς ένα φυσικό αποτέλεσμα της τάσης του προσώπου στην κεντρική σκηνή και εκείνων που κάνουν το έργο πίσω από τις κουρτίνες.

Σε ένα επίπεδο, οι βλακείες του Trump εξασφαλίζουν ότι η προσοχή επικεντρώνεται σε αυτόν, και δεν έχει σημασία πώς. Ποιος θυμάται καν την κατηγορία ότι εκατομμύρια παράνομων μεταναστών ψήφισαν υπέρ της Κλίντον, στερώντας τον αξιοθρήνητο ανθρωπάκο της Μεγάλης Νίκης του; Ή την κατηγορία ότι ο Obama υπέκλεπτε τις συνομιλίες στο Trump Tower; Οι αξιώσεις από μόνες τους, δεν έχουν σημασία. Αρκεί να παρεκκλίνει η προσοχή από αυτό που συμβαίνει στο παρασκήνιο. Εκεί, έξω από το προσκήνιο, το πιο άγριο ​​περιθώριο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος προχωράει προσεκτικά τις πολιτικές που έχουν σχεδιαστεί για να εμπλουτίσουν την πραγματική τους εκλογική περιφέρεια: την Περιφέρεια της ιδιωτικής εξουσίας και πλούτου, “τους άρχοντες της ανθρωπότητας”, για να δανειστώ τη φράση του Αντάμ Σμιθ.

Ο Ντόναλντ Τραμπ και οι προσανατολισμοί της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής

Του Γιώργου Καραμπελιά πρωτοδημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα www.huffingtonpost.gr

O στρατηγός Μάικ Φλυνν υπήρξε ο βραχυβιότερος Σύμβουλος Ασφαλείας προέδρου των ΗΠΑ στην ιστορία του θεσμού. Παραιτήθηκε, μόλις 24 ημέρες μετά την ορκωμοσία του, υπό το βάρος υποψιών για παρασκηνιακές συνεννοήσεις που είχε με Ρώσους και Τούρκους παράγοντες, αποκαλύψεις οι οποίες μέχρι και σήμερα τροφοδοτούν την δημοσιότητα με νέα στοιχεία. Πρόκειται για την θέση στην οποία άλλοτε υπηρέτησαν κορυφαίοι παράγοντες της αμερικάνικης πολιτικής όπως ο Σμπίγκνιου Μπρεζίνσκι και ο Χένρι Κίσσινγκερ, και το γεγονός της τόσο σύντομης θητείας είναι ενδεικτικό για να κατανοήσουμε το τι ακριβώς συμβαίνει στο εσωτερικό του αμερικανικού κατεστημένου με την εκλογή Τραμπ.

Εκείνο που εντυπωσιάζει, φυσικά, είναι ο βαθμός εμπλοκής ξένων παραγόντων και υπηρεσιών στην εσωτερική πολιτική ζωή της κορυφαίας στρατιωτικής δύναμης του πλανήτη. Ένα φαινόμενο το οποίο ανεξάρτητα από την πραγματική έκταση και εμβέλεια που πήρε το «Russian gate» και το «Εrdogan gate» για το περιβάλλον Τραμπ, γιατί υπάρχει και η πολύ αποτελεσματική προπαγάνδα του «φιλελεύθερου» κατεστημένου, μπορεί να ερμηνευτεί μόνον αν αναλογιστούμε ότι η ανάδειξη του Τραμπ σε πρώτο πολίτη τον ΗΠΑ, ‘βραχυκύκλωσε’ τα δίκτυα του κατεστημένου τόσο στο εσωτερικό του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, όσο και σε εκείνο των Δημοκρατικών, με συνέπεια να προκύψουν… ‘προβλήματα στεγανότητας’ για τα αμερικανικά δίκτυα εξουσίας.

Η εκλογή του Τραμπ δεν αποτέλεσε βέβαια μια «επανάσταση ενάντια στο κατεστημένο». Προϊόν της ίδιας της πολιτικής και πολιτισμικής παρακμής, μια φιγούρα ακραίου οικονομικού και κοινωνικού δαρβινιστή -που αντιλαμβάνεται με τέτοιους όρους και το σύνθημα «Πρώτα η Αμερική» – θα κεφαλαιοποιήσει την διάχυτη δυσαρέσκεια απέναντι στο παγκοσμιοποιητικό κατεστημένο για να ανέλθει στην εξουσία, και να πετύχει μια αναδιευθέτηση των πόλων εξουσίας του συστήματος: Υπέρ παραδοσιακότερων κλάδων, όπως το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα, το σύμπλεγμα βιομηχανίας-σωφρονιστικού συστήματος, τα πετρέλαια και εναντίον κλάδων που θεωρούνται ως προπύργια της παγκοσμιοποίησης, η ‘δημιουργική βιομηχανία’, το Χόλυγουντ, οι διευθυντικές τάξεις της Ανατολικής Ακτής