ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ-Νίκος Γκάτσος

Πάντα στον κόσμο θα 'ρχεται Παρασκευή Μεγάλη

και κάποιος θα σταυρώνεται για να σωθούν οι άλλοι...

Ν.Γκάτσος

Φωτογραφία του Τσε Γκεβάρα λίγο πριν τον εκτελέσουν...)

Νίκος Καροῦζος - Μεγάλη Παρασκευή

Νίκος Καροῦζος

Ἰησοῦς & Ποιήματα

Μεγάλη Παρασκευή

(17 Ἀπριλίου 1987)

~.~

Χρονικὸ τῆς Ἀταραξίας

Ὁ δασόβιος ἐρημίτης ὁδηγοῦσε μ’ ἀόρατη
λεπτὴ κλωστὴ τὸν ἦχο μιᾶς μέλισσας ὅταν ὁλόγυρα
παίζοντας τὸ σουραῦλι της ἡ σαύρα
δυνάμωνε τὸ πράσινο καὶ ἡ σκέψη
δρασκέλιζε τὴν ἀκέραστη μόνωση
ποὺ δὲν ἀπείλησε ποτὲ τὰ λουλούδια.

Τὰ τείχη τοῦ ἔαρος ἄραγε τ’ ἀρώματα
τ’ ἀρίφνητα μῦρα διανοίγονται;

Στοχάσου λιγάκι δίχως ἀνταλλάγματα:
δίχως ἀλήθεια καὶ ψέμα.

Στοχάσου πὼς ὅλα τὰ ζώπυρα
κοιμοῦνται σ’ ἐγρήγορση δίχως ἐκτόπισμα
στὴν ἄνθηση ποὺ ξεραίνει τὸ βιός της ὥστε νὰ ξανάρθει.

Πᾶσα πνοὴ καὶ πᾶσα νύχτα δὲ γνώρισε
μητέρα καὶ μάμμη καὶ προμάμμη ―
τὴν προέλευση τὴ θέλει τὸ μυαλό μας καὶ χανόμαστε
σ’ ἀνύπαρχτα βάθη καὶ μεγέθη τῆς ἀπουσίας
ὅταν ἀκόμη κ’ ἡ φωτιὰ τεμπελιάζει
μ’ ὅλα της τα τριξίματα
μ’ ὅλες τὶς φλόγες ποὺ βγάζει καὶ τ’ ἀποκαΐδια.

Θὰ σπάσω σήμερα τὶς ἀνέστιες φόρμες
τὴ στέγη θὰ ρίξω καὶ θ’ ἁπλώσω περίλυπα
στὴν ἀσκέπαστην ἐνέργεια τῆς ἀθανασίας
ἐκεῖ ποὺ λαλοῦσαν ἀνέκαθεν οἱ τυφλὲς
εἰκόνες τῶν πλασμάτων τὴν πολυμίλητη βουβαμάρα
τὴν ἀπόδειξη κείνου ποὺ δὲν ἀποδείχνεται
τὴν ἀπάρνηση τοῦ θριάμβου τῆς γλώσσας.

Ὁ παρείσαχτος νοῦς ὀποὺ χάραξε τραύματα
καὶ τὰ λέμε φαράγγια
ὀποὺ δίδαξε θαύματα καὶ τὰ λέμε κρημνὰ τῆς ἀνάγκης
ἤτανε κάποτε κι αὐτὸς ἀνίκητος ἀπ’ τὶς νίκες του
τὶς μεγάλες κι ἀνθρώπινες τὶς ὑπερύμνητες
εἶχε κι αὐτὸς ὁλάκερη στὰ πλήθια μόριά του τὴν εἰρήνη
στ’ ἀμπέλια τῶν κεραυνῶν ἐκτοξεύοντας
τὴ λάμψη τῆς ἀγάπης.

Ἡ φρόνηση πού ’χε κάψει τ’ ἄστρα κι ἀφανίστη χαράματα
τὸν πόνο τὸν ξεκούμπισε
τὸν ἔβαλε στὴ μαύρη ἁλυσίδα…

Τεράστιες ὧρες ἀγκαλιάζονταν τότε ἀναμεταξύ τους
καὶ πικράθηκεν ὁ χάρος ὁ χαραμοφάης
καθὼς ἡ Παναγία κυλιότανε στὰ κιτρολέμονα
κ’ εἶχε δέσει τὸ δαίμονα
στὰ θεόρατα γιασεμιὰ τῆς χαρμολύπης.

Ανυπεράσπιστος και νικημένος ως την Ανάσταση!

 «Λοιπόν, τι κάνουμε εδώ και πότε θ’ αλλάξει ο κόσμος, 

γιατί όπως όλοι μας

έζησα κι εγώ αφηρημένα – βέβαια αγάπησα τα ιδανικά της ανθρωπότητας

αλλά τα πουλιά πετούσαν πιο πέρα 

(κι αλήθεια κάποτε παιδιά

αφήναμε στη μέση τις υπερπόντιες εκστρατείες μας για ν’ ανεβάσουμε έν’ άρρωστο πουλί στο δέντρο)

και τις νύχτες σχεδίαζα έκτακτα δρομολόγια τραίνων για κείνους που άργησαν

ή ονειρεύομαι να ζήσω υπέροχα, απερίσπαστος από προσωπικές ευδαιμονίες

και στάθηκα πάντα ανυπεράσπιστος μπροστά στους άλλους όπως οι νεκροί

έτσι έμαθα τι θα πει αιωνιότητα.

…

Α, έχασα τις μέρες μου

      αναζητώντας τη ζωή μου.

...Μεγάλα όνειρα της νιότης μας, δεν πραγματοποιηθήκατε ποτέ

...Αλλά κι όταν τελειώνει η μέρα, γίνεται άξαφνα μια παράξενη ησυχία από πολλά πράγματα που ξεχάσαμε,

...και μόνον ο χρόνος είναι γενναιόδωρος μοιράζοντας σε όλους τη σκοτεινή λησμοσύνη του −

Λοιπόν ποια πράξη μας βαρύνει την ημέρα της Κρίσεως;

 Ποιος θα σηκωθεί να μας υπερασπιστεί ή έστω να κάνει μια μικρή αναφορά στ’ όνομά μας;

Έρημα βράδια και νυχτερινοί δρόμοι που συναντήσαμε τις σκιές εκείνων που τόσο θέλαμε να ξεχάσουμε!

Ώσπου στο τέλος κερδίζει μόνο όποιος χάνει:

 πανάρχαιη, ανεξήγητη ανταμοιβή.

...Και μένουμε ανυπεράσπιστοι ξαφνικά,

 σαν ένα νικητή μπροστά στο θάνατο ή ένα νικημένον αντίκρυ στην αιωνιότητα…»

Τ ά σ ο ς 

Λ ε ι β α δ ί τ η ς, 

"Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα"

*Πίνακας «Η Σταύρωση του Χριστού» 

του Γκρύνεβαλντ (περί το 1515)

ΠΗΓΗ - Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Μελαγχολώ αναλογιζόμενος ότι μπορεί να έρθει κάποια στιγμή που αυτή η λαλιά θα πάψει να υπάρχει...

Από Βιβλιοπωλείο Παίδευσις Βασιλειάδη

Ποσειδωνιάται

~~~~        

                                

Την γλώσσα την ελληνική οι Ποσειδωνιάται                                                                                      

ξέχασαν τόσους αιώνες ανακατευμένοι                                                         

με Τυρρηνούς, και με Λατίνους, κι άλλους ξένους.                                         

Το μόνο που τους έμεινε προγονικό                                                                  

ήταν μια ελληνική γιορτή, με τελετές ωραίες,                                               

με λύρες και με αυλούς, με αγώνας και στεφάνους.                                                 

Κι είχαν συνήθειο προς το τέλος της γιορτής                                               

τα παλαιά τους έθιμα να διηγούνται,                                                           

και τα ελληνικά ονόματα να ξαναλένε,                                                                  

που μόλις πια τα καταλάμβαναν ολίγοι.                                                       

Και πάντα μελαγχολικά τέλειων΄ η γιορτή τους.                                                                  

Γιατί θυμούνται που κι αυτοί ήσαν Έλληνες -                                                 

Ιταλιώται έναν καιρό κι αυτοί,                                                                          

και τώρα πως εξέπεσαν, πως έγιναν,                                                              

να ζουν και να μιλούν βαρβαρικά                                                                     

βγαλμένοι -ω συμφορά- απ΄ τον Ελληνισμό.                                               

      

Κ. Καβάφης ''Κρυμμένα Ποιήματα''

~~~~~~~~~

άμα πεθάνω θα ΄χω φύγει

 
απ΄ τη γλώσσα

 
και θα ΄μαι τρυφερή σιγή

 

Ν. Καρούζος ''Σπαράγματα''

 

~~~~~~~~~

  Δεν υπάρχει άλλο πεδίο της ανθρώπινης ύπαρξης που να μιλά και να αποκαλύπτει αισθητικοποιημένες τόσο μεγάλες και σκληρές αλήθειες, όσο η ποίηση. Αλήθειες σκληρές που τις κρύβουμε περίτεχνα κι απ΄ τον ίδιο τον εαυτό μας γιατί δεν είναι βολικές (άρα το εάν είναι αλήθειες συζητιέται).      

 

                              

    Τα δυο παραπάνω ποιήματα ήρθαν στο νου μου -ιδιαίτερα του μέγιστου Καβάφη αυτού του εμβληματικού τέκνου των υπέροχων εξωελλαδίτικων ελληνικών κόσμων- καθώς παρακολουθούσα φορτωμένος, με όλα τα συναισθήματα που μοσχβολούν τα δυο παραπάνω ποιήματα, και έχοντας πάρει τελείως μηχανικά και παρηγορητικά όμως, το βίβλίο του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, ''Καλαβρία η Βαθειά Ελλάδα'',  το παρακάτω ντοκυμαντέρ που παραθέτω στον πιο κάτω σύνδεσμο και που  σας παρακαλώ ν΄ αφιερώσετε λίγο χρόνο να το δείτε, μα κυρίως να ακούσετε :     

Ο Σολωμός στ' όνειρό μου - Νίκος Καρούζος (video απαγγέλει ο ποιητής)

Ο Σολωμός στ' όνειρό μου - Νίκος Καρούζος (video απαγγέλει ο ποιητής)

Μιὰ φορὰ τὸ χρόνο, τὰ Θεοφάνεια τὴ νύχτα, σὲ μιὰ

στιγμὴ γιομάτη μυστήριο, ἀνοίγουν οἱ οὐρανοὶ

κι ὅποιος προφτάση τότε νὰ ζητήσῃ ὅ,τι θέλει,

θὰ τἀποχτήσῃ αὐτὸ ποὺ θέλει.

  Διονύσιος Σολωμός

Νίκου Καρούζου - «Ο Σολωμός στ’ όνειρό μου»

Πώς πέφτουμε στη νύχτα κι από τί πόθους…

Με κοφτερή μοναξιά στολισμένος άρχισα να κοιμάμαι

λευκός ιδρωμένος μέσα στην αγελάδα του ύπνου

κλεισμένος ολούθε απ’ τον όνειρο που κυματίζει στα βάθη

κι ολοένα κερδίζει την ύλη πέρα της.

Ένα ξημέρωμα καθάριζε τα μάτια μου

στους ουρανούς ανοίγαν όλα τα παράθυρα κι ο Διονύσιος

μαυροντυμένος μ’ άσπρα χειρόκτια κρατούσε το σκουληκάκι

στην παλάμη που έμοιαζε με στουπέτσι βαμμένη

πλάι του σ’ ωραία παραλία έπεφταν οι κολυμβητές

να πιάσουν το σταυρό τα Θεοφάνια

και μακριά πώς ακούγονταν αθώα τουφέκια

ο βρόντος της αγάπης η χαρά της συμφοράς

μ’ όλα τ’ άνθη σε γαλάζια δευτερόλεπτα μ’ όλες τις αχτίδες

την αγαπημένη του πεταλούδα στον ιερό γλιτωμό της

και δράκοντες ευωδιάς ανέβαιναν από κίτρινες σκάλες

ως τα κοράσια που δε χάρηκαν τον έρωτα.

Μίλτος Σαχτούρης

Ο πατέρας μου, που ήταν

νομικός σύμβουλος υπουργείου, 

ήθελε να γίνω δικηγόρος. 

Έφτασα μέχρι το τέταρτο έτος.

Στο τελευταίο έτος που διάβαζα 

για να γράψω εξετάσεις, 

μου ήρθε αιφνιδίως η διάθεση 

να γράψω ένα ποίημα. 

- Πώς σας ήρθε;

- Έτσι μου ήρθε...

Και άρχισα να γράφω.

- Ήταν έμπνευση;

- Οπωσδήποτε έμπνευση.

Έκαψα τα νομικά βιβλία στη σόμπα,

αυτά που διάβαζα για τις εξετάσεις,

μπήκα στο τραμ και είδα 

πιο μέσα στριμωγμένο τον Ελύτη, 

και του φώναξα: 

''Σήμερα έκαψα 

τα νομικά μου βιβλία!''

Και αυτός μου απάντησε: 

''Καλά έκανες!''

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Η ποίηση για τον Ελύτη είναι ένας δρόμος συνεχούς ρίσκου, έκπληξης και ανατροπής, ένας κόσμος που κινείται ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα, την αλήθεια και τη φαντασία, μια ρηξικέλευθη ματιά που μεταμορφώνει τη ζωή και τα πράγματα. 

Η διαφάνεια, μέσα στην ποίησή του, είναι άμεση συνέπεια του φωτός, όπως το βλέπουμε στην Ελλάδα, και του μυστηρίου της ζωής, που δεν είναι απλώς μια σκηνοθεσία, όπως μας παρουσιάζεται πολλές φορές στη δυτική αντίληψη, αλλά είναι αυτό που μένει μυστήριο και μες στο απόλυτο φως…! 

«Αντιλαμβάνομαι την Ποίηση σαν μια πηγή αθωότητας γεμάτης από επαναστατικές δυνάμεις, που αποστολή μου είναι να τις κατευθύνω επάνω σ' ένα κόσμο απαράδεκτο για τη συνείδησή μου, ελπίζοντας, μέσ' από συνεχείς μεταμορφώσεις, να τον κάνω σύμφωνο με τα όνειρά μου.

 Μιλώ για μια σύγχρονου τύπου μαγεία, που ο μηχανισμός της τείνει κι εκείνος στην αποκάλυψη της βαθύτερης πραγματικότητας.

 Πιστεύω γι' αυτό στις αισθήσεις, που τις κινητοποιώ προς μιαν αδοκίμαστη έως σήμερα κατεύθυνση, αποβλέποντας σε μιαν Ελευθερία που είναι αντίθετη προς όλες τις Εξουσίες και σε μια Δικαιοσύνη που να ταυτίζεται με το απόλυτο φως. 

Είμαι ένας ειδωλολάτρης που του έτυχε ν' αγγίξει από το άλλο μέρος, άθελά του, τη χριστιανική αγιότητα». 

« Δήλωση του ‘66», Εν Λευκώ.

« Όντας στον ελάχιστο βαθμό ποιητικός, αγάπησα στο μέγιστο βαθμό την Ποίηση, με τον ίδιο τρόπο, που, όντας στον ελάχιστο βαθμό "πατριώτης", αγάπησα στον μέγιστο βαθμό την Ελλάδα.

ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΣΠΟΥΔΑΙΟΥ ΝΤΙΝΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

 ..."Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης απ' όπου κι αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία από το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε"...

Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος ποιητής και διηγηματογράφος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 20 Μαρτίου 1931. 

Ανοίγεις και κλείνεις σα λουλούδι

Ανοίγεις και κλείνεις σα λουλούδι.

Έρχομαι -- μουδιασμένος με υποδέχεσαι,
κρατάς τα μάτια επίμονα χαμηλωμένα,
ύστερα λίγο λίγο ξεθαρρεύεις,
αρχίζεις να μιλάς με τρυφεράδα,
τα μάτια χρωματίζεις με ιλαρότητα,
ω πόσο εγκάρδια έγινε η κάμαρη,
δε θέλω γλύκισμα, η κουβέντα σου μου αρκεί.

Μα αν ξεχαστώ και κοιτάξω το ρολόι,
και δείξω μέριμνα για τις δουλειές του κόσμου,
σβήνεις σιγά σιγά την ομιλία,
αρχίζεις να μουδιάζεις λίγο λίγο,
σα να 'μουν ξένος μ' αποχαιρετάς,

και κλείνεις, κλείνεις σα λουλούδι.

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Το ποίημα ανήκει στην ενότητα «Ο αλλήθωρος» που περιλαμβάνει αδέσποτα ποιήματα του Ντίνου Χριστιανόπουλου από το 1949 ως το 1970.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα (Ιανός, 2004)

_____***______

Γιος προσφύγων από την Ανατολική Θράκη, φοίτησε στο τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και πήρε πτυχίο του Τομέα Κλασικών Σπουδών.

Ντίνος Χριστιανόπουλος (1931-2020)

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιὸ πολύ,

ὅμως ἡ δική σου τρυφερότητα πόσο καιρὸ ἀκόμα θὰ βαστάξει;

Ὅ,τι μᾶς γλύκανε, τὸ ξέπλυνε ὁ χρόνος κι ἡ συναλλαγή,

ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς χαμογέλασαν βουλιάξαν σὲ βαθιὰ πηγάδια

καὶ μείναν μόνο κεῖνοι ποὺ μᾶς πλήγωσαν,

ἐκεῖνοι ποὺ ἀρνήθηκαν νὰ τοὺς ὑποταχτοῦμε.

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν πιὸ πολύ…

Ντίνος Χριστιανόπουλος 

ΠΗΓΗ:Ν.  ΤΖ.  ευχαριστίες πολλές...

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ - Γεννήθηκε στις 13 Μάρτη το 1900, στην Σμύρνη

   

Διαβάζει ο Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος

Τελευταῖος Σταθμός

Λίγες οἱ νύχτες μὲ φεγγάρι ποὺ μ᾿ ἀρέσαν.

Τ᾿ ἀλφαβητάρι τῶν ἄστρων ποὺ συλλαβίζεις

ὅπως τὸ φέρει ὁ κόπος τῆς τελειωμένης μέρας

καὶ βγάζεις ἄλλα νοήματα κι ἄλλες ἐλπίδες,

πιὸ καθαρὰ μπορεῖς νὰ τὸ διαβάσεις.

Τώρα ποὺ κάθομαι ἄνεργος καὶ λογαριάζω

λίγα φεγγάρια ἀπόμειναν στὴ μνήμη·

Γ. Σεφέρης, Μνήμη Α’

Απαγγελία: Λυδία Κονιόρδου

καὶ ἡ θάλασσα οὐκ ἔστιν ἔτι

Κι ἐγὼ στὰ χέρια μου μόνο μ᾿ ἕνα καλάμι
εἴταν ἔρημη ἡ νύχτα τὸ φεγγάρι στὴ χάση
καὶ μύριζε τὸ χῶμα ἀπὸ τὴν τελευταία βροχή.
Ψιθύρισα ἡ μνήμη ὅπου καὶ νὰ τὴν ἀγγίξεις πονεῖ.
ὁ οὐρανὸς εἶναι λίγος, θάλασσα δὲν ὑπάρχει,
ὅ,τι σκοτώνουν τὴν μέρα τ᾿ ἀδειάζουν μὲ κάρα πίσω ἀπ᾿ τὴ ράχη.

Τὰ δάχτυλά μου παίζανε ξεχασμένα μ᾿ αὐτὴ τὴ φλογέρα
ποὺ μοῦ χάρισε ἕνας γέροντας βοσκὸς ἐπειδὴ τοῦ εἶπα καλησπέρα
οἱ ἄλλοι ξέγραψαν κάθε χαιρετισμὸ
ξυπνοῦν, ξυρίζουνται κι ἀρχίζουν μεροκάματο τὸ σκοτωμό,
ὅπως κλαδεύεις ἢ χειρουργεῖς, μεθοδικά, χωρὶς πάθος
ὁ πόνος νεκρὸς σὰν τὸν Πάτροκλο καὶ κανεὶς δὲν κάνει λάθος.

Συλλογίστηκα νὰ φυσήξω ἕνα σκοπὸ κι ἔπειτα ντράπηκα τὸν ἄλλο κόσμο
αὐτὸν ποὺ μὲ βλέπει πέρ᾿ ἀπ᾿ τὴ νύχτα μὲς ἀπ᾿ τὸ φῶς μου
ποὺ ὑφαίνουν τὰ κορμιὰ ζωντανά, οἱ καρδιὲς γυμνὲς
κι ἡ ἀγάπη ποὺ ἀνήκει καὶ στὶς Σεμνὲς
καθὼς καὶ στὸν ἄνθρωπο καὶ στὴν πέτρα καὶ στὸ νερὸ καὶ στὸ χορτάρι
καὶ στὸ ζῶο ποὺ κοιτάει κατάματα τὸ θάνατο ποὺ ἔρχεται νὰ τὸ πάρει.

Σεφέρης, Θερινό Ηλιοστάσι Η’

H’

Τ᾿ ἄσπρο χαρτί σκληρός καθρέφτης
ἐπιστρέφει μόνο ἐκεῖνο ποὺ ἤσουν.

Τ᾽ ἄσπρο χαρτὶ μιλᾶ μὲ τὴ φωνή σου,
τὴ δική σου φωνή
ὄχι ἐκείνη ποὺ σ’ ἀρέσει·
μουσική σου εἶναι ἡ ζωή
αὐτὴ ποὺ σπατάλησες.
Μπορεῖ νὰ τὴν ξανακερδίσεις ἂν τὸ θέλεις
ἂν καρφωθεῖς σὲ τοῦτο τ’ ἀδιάφορο πράγμα
ποὺ σὲ ρίχνει πίσω
ἐκεῖ ποὺ ξεκίνησες.

Ταξίδεψες, εἶδες πολλὰ φεγγάρια πολλοὺς ἥλιους
ἄγγιξες νεκροὺς καὶ ζωντανοὺς
ἔνιωσες τὸν πόνο τοῦ παλικαριοῦ
καὶ τὸ βογκητὸ τῆς γυναίκας
τὴν πίκρα τοῦ ἄγουρου παιδιοῦ –
ὅ,τι ἔνιωσες σωριάζεται ἀνυπόστατο
ἂν δὲν ἐμπιστευτεῖς τοῦτο τὸ κενό.
Ἴσως νὰ βρεῖς ἐκεῖ ὅ,τι νόμισες χαμένο
τὴ βλάστηση τῆς νιότης, τὸ δίκαιο καταποντισμὸ τῆς ἡλικίας.

Η Ζωή σου εἶναι ὅ,τι ἔδωσες
τοῦτο τὸ κενὸ εἶναι ὅ,τι ἔδωσες
τὸ ἄσπρο χαρτί.

Γιῶργος Σεφέρης, Θερινὸ Ἡλιοστάσι Η’, (Τρία Κρυφά Ποιήματα, 1966).

Ο «Αποχαιρετισμός» του Γιάννη Ρίτσου στον Γρηγόρη Αυξεντίου

"Τέλειωσαν πια τα ψέματα – δικά μας και ξένα

 Η φωτιά η παντάνασσα πλησιάζει. 
Δεν μπορείς πια Να ξεχωρίσεις αν καίγεται σκοίνος ή φτέρη ή θυμάρι. 
Η φωτιά πλησιάζει.
Κι όμως πρέπει να προφτάσω να ξεχωρίσω,
Να δω, να υπολογίσω, να σκεφτώ – ( για ποιόν; Για μένα;Για τους άλλους; ) Πρέπει. Μου χρειάζεται πριν απ’ το θάνατό μου μια ύστατη γνώση, η γνώση του θανάτου μου, για να μπορέσω να πεθάνω.

΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄

Άλλες αναρτήσεις για τον ήρωα Γρηγόρη Αυξεντίου ΕΔΩ

΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄

...Μην κλαίτε. Και ξέρω τώρα, όσο ποτέ,
Πως είναι δυνατή η ελευθερία. Γεια σας.
Τούτη την ώρα δεν τρομάζω τα μικρά ή μεγάλα λόγια –
Μπορώ να σκουπίσω τα μάτια μου στη σημαία μας
Μια και το ξέρω : στην απόλυτη στιγμή μου
μες απ’ το στόμιο του θανάτου οι συναγωνιστές μου
θα παραλάβουν απ’ τα χέρια μου φλεγόμενη
τη σημαία του ανένδοτου αγώνα, φλεγόμενη σαν πύρινο άλογο ικανό να διασχίσει το άπειρο και το θάνατο σαν άσβηστη δάδα μέσα σ’ όλες τις νύχτες των σκλάβων,
φλεγόμενη η σημαία μας σα μέγα αστραφτερό δισκοπότηρο για την Άγια Μετάληψη του Κόσμου.
Μπορώ να επαναλάβω :

” Λάβετε, φάγετε, τούτο εστί το σώμα μου και το αίμα μου – το σώμα και το αίμα του Γρηγόρη Αυξεντίου
ενός φτωχόπαιδου, 29 χρονώ, απ’ το χωριό Λύση,
οδηγού ταξί το επάγγελμα,
πούμαθε στη Μεγάλη Σχολή του Αγώνα τόσα μόνο γράμματα όσα να φτιάχνουν τη λέξη
” Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ι Α “"

3 Μαρτίου 1957.

Στην Κύπρο μαίνεται ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας εναντίον των βρετανών με στόχο την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. 

Ο εικοσιεννιάχρονος υπαρχηγός της ΕΟΚΑ Γρηγόρης Αυξεντίου μετά από προδοσία,περικυκλώνεται μέσα στο κρησφύγετο του, από βρετανούς στρατιώτες. Διατάζει τους συντρόφους του να παραδοθούν και συνεχίζει να πολεμάει μόνος του μέχρι που οι αντίπαλοί του με τη βοήθεια ελικοπτέρου τον καίνε ζωντανό. 

Το γεγονός αυτό συγκλόνισε τον μεγάλο ποιητή Γιάννη Ρίτσο ο οποίος έγραψε ένα από τα συγκλονιστικότερα ποιήματα του με τίτλο «Αποχαιρετισμός».

Ακούστε τον ίδιο τον ποιητή να το απαγγέλλει:

Ολόκληρο το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου στο τέλος της ανάρτησης :

Στις 5 Μαρτίου 1957, μέρα Τρίτη, οι πρωινές αθηναϊκές εφημερίδες έγραψαν :

Τίτος Πατρίκιος - ΟΠΩΣ ΟΙ ΓΑΤΕΣ

Όπως οι γάτες όταν αρρωσταίνουν

κουρνιάζουν στις πιο απόμερες γωνιές

όσο μονάχες τους να γιάνουν

έτσι κι εγώ 

σ' αυτή την κόχη θ' απομείνω

όσο να πάψει 

το αίμα μου σε κάθε χτύπο

υπόγεια να σχηματίζει τ' όνομά σου.

Τίτος Πατρίκιος

ΟΠΩΣ ΟΙ ΓΑΤΕΣ

Ο Αλεξάντρ Πούσκιν για τον Αλέξανδρο Υψηλάντη

Ο Αλεξάντρ Πούσκιν για τον Αλέξανδρο Υψηλάντη (*).

Σαν σήμερα, στις 22 Φεβρουαρίου 1821, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης εκδίδει την προκήρυξη ανεξαρτησίας («Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος»), περνάει τον ποταμό Προύθο και υψώνει τη σημαία της Επανάστασης στο Ιάσιο της Μολδοβλαχίας.

Γράφει γι  αυτό σε επιστολή του ο μεγαλύτερος ποιητής της Ρωσίας Πούσκιν: 

«Το πρώτο βήμα του Αλέξανδρου Υψηλάντη είναι έξοχο και λαμπερό. Νεκρός ή νικητής – από τώρα ανήκει στην Ιστορία –, εικοσιοχτάχρονος και μονόχειρ. Τύχη ζηλευτή!»

Ο συναισθηματικός δεσμός του Πούσκιν με την ελληνική υπόθεση είναι δεδομένος και φαίνεται μεταξύ άλλων και στο ρωσικό ποίημά του με ελληνικό τίτλο «ΕΛΛΕΦΕΡΙΓΙΑ»

Για εκείνους που ζουν μέσα μας. Για τους ανθρώπους που συναντούμε πλέον μόνο στα όνειρα μας.

Ήρθε η μέρα που όλα τελειώσαν.

Τα πάντα σιώπησαν.

Δεν άκουγε τη φωνή σου πια.

Σταμάτησε και να ελπίζει.

Να ελπίζει πως θα σε ξαναδεί.

Σταμάτησε να περιμένει την μυρωδιά του λαιμού σου.

Ήρθε η μέρα που χάθηκε και αυτή μαζί με σένα.

Τώρα κλείνει τα μάτια, μόνο εκεί σε συναντά.

Τώρα επιδιώκει να ονειρεύεται.

Μόνο εκεί έρχεσαι.

Μόνο εκεί σε συναντά.

Το πρόβλημα, βλέπεις, είναι πως νομίζουμε πως έχουμε χρόνο.

Χρόνο για να σκεφτούμε, χρόνο για να σχεδιάσουμε πράγματα όταν το μόνο που χρειάζεται είναι παρουσία.

Να υπάρχουμε όταν όλα γύρω μας υπάρχουνε.

Να υπάρχουμε...γιατί κάποια στιγμή όλα θα σταματήσουν να υπάρχουνε.

Όπως και εσύ.

Εσύ και η μυρωδιά σου.

Εσύ και το γεμάτο σιωπή, βλέμμα σου.

Θυμάται την τελευταία φορά που σε είδε. Φοβισμένος, της κρατούσες το χέρι.

Των Ψυχών σήμερα

   Των Ψυχών σήμερα -το πρώτο Ψυχοσάββατο. Είναι ίσως ένα απ΄ τα πιο πανάρχαια ταφικά έθιμα του λαού μας, που με την νέα ταυτότητα που του έδωσε η Ορθόδοξη χριστιανική μας πίστη, έχει φθάσει θάλλον ως τις μέρες μας, ακμαίο, και που όσο μακάβριο κι αν ακούγεται, είναι ένα βέβαιο αγκωνάρι της ταυτότητάς μας ως λαού, ένας Αρχιμήδειος ''τόπος που πάνω του θα πατήσουν'' οι επόμενες γενιές των Ελλήνων, όταν θα ΄ρθει η ώρα ν΄ αναζητήσουν την χαμένη ελληνική τους συνείδηση.                      

    Του Ψυχού λοιπόν σήμερα, και το παρακάτω πανέμορφο ποίημα του Αντρέι Πλατόνωφ, που είναι ένας ύμνος  στον Άνθρωπο, στον κόσμο και στη ζωή, μεταφρασμένο απ΄ τα ρώσικα, απ΄ τον ''μισεμένο'' πια στους ''αιώνιους λειμώνες'', φίλο Δημήτρης Τριανταφυλλίδης, είναι μια ευχή για ''καλό Παράδεισο'', ένα αφιέρωμα στις ψυχές όλων αυτών που ''έφυγαν'', όλων αυτών που ξέραμε ή δεν ξέραμε, όλων αυτών που αγαπήσαμε ή όχι, και όλων αυτών που μας αγάπησαν ή δεν μας αγάπησαν και που δεν είναι πια μαζί μας.                                                                                                                                                                                                              

...

Ο άνθρωπος είναι ένα ανθισμένο λουλούδι,                                             

Ο άνθρωπος είναι ένα αστέρι που τραγουδάει                                                     

Κι ολάκερος ο κόσμος είναι της άνοιξης τραγούδι,                                       

Το φλύαρο της νύχτα νερό.                                                                          

Στην στέπα περπατάει ήρεμος ταξιδιώτης,                                                   

Αγέρας δυνατός στα σύννεφα πλανιέται,                                                      

Άνθρωπος άθελα γεννήθηκε εδώ                                                                 

Από ένα αστέρι που έπλητε, από τη σκουριά που τραγουδά.                        

Προσκυνητή της καρδιάς πλάνητα μακρινέ,                                               

Όλοι οι κόσμοι, είναι ίχνη των ποδιών σου,                                                 

Η ησυχία της γης είναι τραγούδι μακρινό,                                                

Η ησυχία τ΄ ουρανού είναι το φως του αστεριου        

    

Κάθε  Σάββατο  μια  σταλιά  λογοτεχνίας 

                         

                                                                                                                  

Η φωτογραφία είναι του Βασίλη Μπούγλα (Ελεύθεροι φωτογράφοι) και απεικονίζει ένα ξωκκλησάκι της Σίφνου.

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/15MpyQoCGc/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Κωστής Παλαμάς: "Ο ΤΡΕΛΟΣ"

Του Κώστα Κουτσουρέλη 

Υπάρχουν ποιήματα που, γι' αυτούς που δεν έχουν βιώσει τις καταστάσεις για τις οποίες μιλούν, είναι ίσως αμετάδοτα. Το αριστούργημα αυτό του Κωστή Παλαμά μιλάει για μια τέτοια κατάσταση, για το ανεξίτηλο αποτύπωμα του κατατρεγμού και του τρόμου που αφήνει η ψυχική ασθένεια στην ανυπεράσπιστη καρδιά ενός παιδιού.

Ο ΤΡΕΛΟΣ

Ένας τρελός μού τα κυνήγησε τα χρόνια

τα παιδικά, τα ολόγλυκα, τα ολανθισμένα,

τα φτάνει, οϊμέ! και τα συντρίβει μανιωμένα

σαν της πορφυρογέννητης ροϊδιάς τα κλώνια.

Και τα ’σπειρε και δω και κει, παντού, συντρίμμια

στ’ άχαρο σπίτι, στην αυλή, σε στενορύμια,

σε μονοπάτια και σ’ απάτητα λημέρια,

όπου αλυχτάει κατατρεμός και όπου φοβέρα

βουβή παγώνει, έξω απ’ το φως κι απ’ τον αέρα.

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία...

Ο μαρκόνης της Ουτοπίας+του ανέφικτου,σαλπάρει για το τελευταίο μπάρκο σαν σήμερα το 1975,μόλις 65...

O Τελευταίος Αποχαιρετισμός

Ο Αποχαιρετισμός-Επικήδειος που ακολουθεί εκφωνήθηκε στον Τάφο του Νίκου Καββαδία στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών, στις 11 Φεβρουαρίου 1975, από τον Χρήστο Παντελίδη, Ναυτικό, Φίλο του Νίκου Καββαδία.

"Αγαπημένε μας, Σύντροφε Ποιητή: Ο χθεσινός άνεμος, έφερε σε μας τους Ναυτικούς το πιο θλιβερό ραπόρτο.. Το φορτηγό που περίμενες να σε πάρει, καθυστέρησε. Είναι τραβερσομένο καταμεσής του Ωκεανού, ζωσμένο στο πούσι. Στα Ποστάλια τελείωσαν τα ματσακονίσματα, οι Ναύτες κρεμασμένοι στις σκαλωσιές βάφουν τις άγκυρες, τραγουδώντας τα δικά σου τραγούδια. Οι καπετάνιοι δοκιμάζουν την μπουρού. Το Σερβέι σε λίγο τελειώνει..

Ένας Μαρκόνης ανήσυχος, χθες αργά έστειλε το ραπόρτο στ’ αγαπημένα σου μαραμπού να μη γρυλλίζουν πια.

ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ, «Η μέθοδος του "Άρα"» (απόσπασμα)

Μπαίνοντας ο εικοστός αιώνας στο τελευταίο του τέταρτο, αισθάνομαι άστεγος και περιττός. 

Όλα είναι κατειλημμένα — ώς και τ' άστρα. 

Οι άνθρωποι έχουν απαλλαγεί από κάθε παιδεία, όπως στην εποχή του Τσέγκις Χαν, και δεν ερωτεύονται ούτε κατ' ιδέαν. Πρωθυπουργοί συναλλάσσονται με προσωπιδοφόρους, ποικίλες ομάδες καταλαμβάνουν αεροπλάνα και συλλαμβάνουν ομήρους, ενώ οι κολλεγιόπαιδες λύνουν εκπληκτικές εξισώσεις με μιαν ευκολία που είναι ν' απορείς: συν, πλην, διά, επί — άρα. 

Το μυστικό στη ζωή αυτή, φαίνεται, δεν είναι αν είσαι δούλος ή όχι· καθόλου. 

Είναι να οδηγείσαι με συνέπεια σε κάποιο «άρα» και να 'χεις έτοιμη την απάντηση. 

Πολύ ωραία. 

Μπροστά όμως σε μια φράση ποιητική, για ποιο λόγο αυτό το «άρα» στομώνει;

Το μυαλό μας κάνει μαιάνδρους απίθανους προκειμένου στο μέλλον να σταδιοδρομήσει στα εργαστήρια, στους ηλεκτρονικούς εγκεφάλους, οπουδήποτε οσφραίνεται όφελος χειροπιαστό.

Προκειμένου όμως να καταλήξει σε μια συνειδητοποίηση του είναι παραμένει στην πρώτη του Δημοτικού. Γιατί;