του Κώστα Κατσιούλα
Το Ναβαρίνο όπως έχει ξαναειπωθεί είναι ο ιδρυτικός μύθος του εθνομηδενισμού.
Για αυτό, το προβάλουν φανατικά οι εθνομηδενιστές αριστεροί και δεξιοί φιλελέδες «κυβερνώντες» και «αντιπολιτευόμενοι», ως το ιερό δισκοπότηρο της προστασίας.
Ισχυρίζονται ότι οι ελληνόφωνοι επαναστάτες ηττήθηκαν το 1821, οπότε χρωστούν την ίδρυση του κράτους τους στις προστάτιδες μεγάλες δυνάμεις. Αυτό με στη συνέχεια μέσω των μηχανισμών του κατασκεύασε το ελληνικό νεο-έθνος μεταβάλλοντας τους ελληνόφωνους σε Έλληνες.
Η αλήθεια είναι ότι τα έθνη του διαφωτισμού, επιθυμούσαν τη δημιουργία ενός ημιαυτόνομου κρατιδίου υπό την οθωμανική αυτοκρατορία για τη Πελοπόννησο και τα νησιά του Σαρωνικού. Ένα πριγκιπάτο για το δικό τους παιδί τον Μαυροκορδάτο.
Αν δεν ανέβαινε στο θρόνο της Ρωσίας μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου, ο Νικόλαος και δεν γινόταν ο ρωσοτουρκικός πόλεμος 1828-29 (για τα δικά τους συμφέροντα), όπου οι Ρώσοι, τον Αύγουστο του 1829, έφθασαν 70 χιλιόμετρα από τη Πόλη (στρατάρχης Ντίεμπιτς) δεν θα γινόταν η συνθήκη της Αδριανούπολης.
Σε αυτήν, πέραν των άλλων, αναγνωρίστηκε η ελληνική ανεξαρτησία από την Οθωμανική Αυτοκρατορία με την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Βέβαια, ένα κράτος 200 χρόνια τώρα ενάντια στο έθνος που το έφτιαξε, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Χρόνια αργότερα (1853) ο Φριντριχ Ένγκελς (μάλλον σλαβόφοβος) έγραψε σε άρθρο στη New York Tribune:
"...ποιός έλυσε τελικά την έκβαση του αγώνα κατά την εξέγερση των Ελλήνων; Δεν ήταν ούτε η εξέγερση του Αλή Πασά ούτε η μάχη στο Ναυαρίνο, ούτε ο γαλλικός στρατός στο Μοριά, ούτε τα συνέδρια και τα πρωτόκολλα του Λονδίνου. Αλλά ήταν ο Ντιέμπιτς που εισέβαλε μέσω των Βαλκανίων στην πεδιάδα του Έβρου."
