Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ
Το πιο χρήσιμο που διδαχθήκαμε από τους τροτσκιστές στο Λονδίνο, όσοι βρεθήκαμε εκεί στα χρόνια της χούντας και δεν ανήκαμε στα αντιστασιαζόμενα σαλόνια, ήταν πώς να αξιοποιούμε... επαναστατικά το ταμείο ανεργίας του αστικού κράτους προνοίας: Το μισό χρόνο (υπο)αμειβόμενη εργασία και τον άλλο μισό επίδομα ανεργίας και επαναστατική γυμναστική...Με δύο αφορμές το θυμήθηκα τώρα:
Την πρώτη μού την έδωσε, συνειρμικά με τις προτάσεις του, ο Αλ. Αλαβάνος, ηγέτης πλέον του «Σχεδίου Β»: Να καταργηθεί η κρατική οικονομική επιχορήγηση στα κόμματα (το είχα προτείνει στο προηγούμενο σημείωμά μου σ' αυτή τη στήλη, στις 11-5-13, επικαλούμενος επαινετικά και τη σχετική ρηξικέλευθη απόφαση στην Ιταλία του Ενρίκο Λέτα). Να μειωθούν οι βουλευτικές έδρες από 300 σε 200. Και να μειωθεί η βουλευτική αποζημίωση στα 1.419 ευρώ μηνιαίως (μιάμιση φορά ο κατώτατος μισθός συν το επίδομα ανεργίας. Αντί γι' αυτή την περίπλοκη αριθμητική, θα μπορούσε, νομίζω, να στρογγυλοποιήσει το ποσόν στα 1.500 ευρώ, όσο περίπου είναι και ο μισθός ηγετικού στελέχους του ΚΚΕ).
Ορθότατα όλα αυτά και πολύ ενδιαφέρουσες οι αμεσοδημοκρατικές καινοτομίες στο πολιτικό σύστημα που εισηγείται ο Αλ. Αλαβάνος (ανακλητότητα βουλευτών με λαϊκή ψήφο, ακύρωση νόμων με δημοψήφισμα, διενέργεια δημοψηφισμάτων με αίτημα του 20% του εκλογικού σώματος κ.ά.).
Μοναδική μου ένσταση είναι ότι ο Αλαβάνος τα λέει τώρα και δεν τα θυμάμαι στους προβληματισμούς του, όσο ήταν πρόεδρος του ΣΥΝ ή έστω ευρωβουλευτής, οπότε και θα είχαν άλλη βαρύτητα. Καθ' ότι συνηθέστατο το φαινόμενο στον ευρύ χώρο της Αριστεράς να έχεις τόσο πιο τολμηρά επαναστατικά οράματα όσο μακρύτερα είσαι από τη διαχείριση της (όποιας) εξουσίας...
Δεύτερη και διαρκής αφορμή είναι οι έντονες εσωτερικές διαμάχες στον ΣΥΡΙΖΑ από την άρνηση των περισσοτέρων (από τις... 13 συνολικά) «συνιστωσών» να αυτοδιαλυθούν στην πορεία προς το συνέδριο του Ιουλίου -με κεντρικό στόχο το ενιαίο κόμμα.
