του Στέλιου Μαρίνη,
Για άλλη μια φορά επιχειρείται η άσκηση αντιδραστικής οικονομικής πολιτικής στην εκπαίδευση, με επιχειρήματα που δεν έχουν καμιά σχέση με την παιδαγωγική. Όπως έχει τεκμηριωθεί1, η όποια βάση στις Πανελλήνιες εξετάσεις είναι αυθαίρετη, άδικη, αντιπαιδαγωγική και έχει μοναδικό σκοπό τον περιορισμό του αριθμού των φοιτητών με μεταβίβαση της ευθύνης στα ίδια τα παιδιά.
Ωστόσο όλα τα υπέρ της καθιέρωσης βάσης επιχειρήματα έχουν αφετηρία τη σημασία των βαθμών στο σχολείο που ελάχιστα έχουν αμφισβητηθεί, παρά την αμφιλεγόμενη, τουλάχιστον, παιδαγωγική τους αξία. Θεωρώ ότι είναι καιρός να περάσουμε στην επίθεση αναδεικνύοντας τον απολύτως ταξικό ρόλο των βαθμών που είναι και παιδαγωγικά αντιδραστικός τόσο περισσότερο όσο νωρίτερα εφαρμόζεται ως μέθοδος αξιολόγησης.
Επιβάλλεται να ανοίξει μια συζήτηση, να συλλεχθεί υλικό που να συνδυαστεί με τις εκπαιδευτικές μας εμπειρίες, ώστε να διαμορφωθεί μια πλήρης τεκμηριωμένη αγωνιστική πρόταση.
Ωστόσο, είναι αναγκαίο από τώρα να αρχίσει μια προσπάθεια κατάργησης κάθε μορφής βαθμολόγησης στο Δημοτικό Σχολείο, γιατί εκεί γίνεται η μεγαλύτερη ζημιά. Τι αλήθεια επιδιώκεται και τι στην πραγματικότητα επιτυγχάνεται με τη βαθμολογική κατάταξη των μικρών μαθητών; Από τότε που ήμουν παιδί – κι έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια – θυμάμαι όλους να λένε: «Μα τι έξυπνα είναι τα σημερινά παιδιά»!
Από τότε που ήμουν έφηβος μέχρι σήμερα ακούω επίσης διαμαρτυρίες για τις επιδόσεις των μαθητών των μεγαλύτερων τάξεων, απόδοση ευθυνών των εκπαιδευτικών κάθε βαθμίδας για το χαμηλό επίπεδο των εισερχομένων στη βαθμίδα αυτή με αποκορύφωμα τους υποκριτικούς θρήνους γιατί μπαίνουν στα Πανεπιστήμια υποψήφιοι με βαθμούς κάτω από τη βάση.
Πιστεύω ότι κύριος λόγος είναι η μέσω της αξιολόγησης – βαθμολογίας προσπάθεια βίαιης προσαρμογής όλων των παιδιών στην ίδια νόρμα. Ένα απλό παράδειγμα από τεστ στα Μαθηματικά:
Ερώτηση: 1,3,5, ? Ποιος αριθμός κρύβεται στο ερωτηματικό;
