
2/11/2025
Του Γιώργου Χαρβαλιά
Κάποτε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο τελευταίος Έλληνας πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης που διατηρούσε σοβαρές επιφυλάξεις για το γερμανικό μοντέλο της ευρωπαϊκής ενοποίησης, είπε ότι δεν μας αξίζει να καταντήσουμε γκαρσόνια της Ευρώπης. Ο Ανδρέας γενικώς έβλεπε μακριά, αλλά δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα βρισκόταν ένας μελλοντικός διάδοχός του στην πρωθυπουργία που θα εκπλήρωνε αυτή την απευκταία προφητεία: να κάνει την Ελλάδα σύγχρονη αποικία μαζικού τουρισμού και τους Έλληνες σερβιτόρους, εξαρτημένους από τα πουρμπουάρ των ξένων ταξιδιωτών.Την θλιβερή αυτή εικόνα, που αποτελεί επιτομή αποτυχίας για το «αναπτυξιακό μοντέλο Μητσοτάκη», έχω περιγράψει εκτενώς σε παλαιότερα άρθρα μου για τη μάστιγα του… «all inclusive μπατιροτουρισμού», με κίνδυνο να θεωρηθώ γραφικός και ανήμπορος να κατανοήσω το «οικονομικό θαύμα» του σύγχρονου Μωυσή. Ευτυχώς, πολύ πρόσφατα, ήρθαν τέσσερις Έλληνες πανεπιστημιακοί ερευνητές του London School of Economics για να επιβεβαιώσουν τις ανησυχίες μου, δημοσιεύοντας μελέτη που έχει τον εύγλωττο, όσο και… καταθλιπτικό, τίτλο: «Η οικονομία της καφετέριας: Διαρθρωτικός μετασχηματισμός στην Ελλάδα, στον απόηχο της λιτότητας και των μεταρρυθμίσεων».
Λάβετε υπόψη σας ότι η λέξη «μεταρρυθμίσεις» στη μελέτη των Μιχάλη Νικηφόρου, Βλάση Μισσού, Χρήστου Πιέρρου και Νικόλαου Ροδουσάκη έχει μπει (πολύ σωστά) σε εισαγωγικά. Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια δεν είχε την τύχη να δεχθεί μεταρρυθμίσεις, αλλά μια συνολική απορρύθμιση της αγοράς, με καταβαράθρωση της πρωτογενούς παραγωγής και της βιομηχανικής υποδομής, προς όφελος ενός μοντέλου «τουριστικού εποικισμού».











