Ζούμε στον αιώνα του κυνισμού, όχι του ρομαντισμού.

Του Δημήτρη Τσίρκα 

Σαν σήμερα ο Ιησούς εισήλθε στα Ιεροσόλυμα, όπου τον υποδέχτηκαν με βάγια – κλαδιά από φοίνικα, μυρτιά και δάφνη. 

Εμάς, πάλι, μόνο κάτι φτωχές παπαρούνες μας υποδέχτηκαν. Δηλαδή δεν μας υποδέχτηκαν ακριβώς, εμείς πήγαμε και τις βρήκαμε. 

Σαν τη Βιρτζίνια Γουλφ που ξεκινά το μυθιστόρημά της βάζοντας την Κυρία Νταλογουέι να λέει ότι θα αγοράσει μόνη της τα λουλούδια – μια καθημερινή τελετουργία που παραπέμπει στο εφήμερο της ζωής.

Μήπως όμως και στον Σαίξπηρ, τα λουλούδια δεν γίνονται μια συμβολική γλώσσα που σωματοποιεί τη σιωπή και τον πόνο; 

Η Οφηλία (Άμλετ) στη σκηνή της τρέλας μοιράζει άνθη στους παρόντες για να μεταφέρει τα συναισθήματά της, τα οποία η ψυχική ταραχή δεν της επιτρέπει να εκφράσει με λόγια:

Δενδρολίβανο για τη μνήμη, μαργαρίτες για την αθωότητα, βιολέτες για την πίστη, ραδίκια και μαϊντανό για την πικρία και το πένθος. Παπαρούνες δεν είχε.

Η στην Εθνική Πινακοθήκη!

Του Παντελή Σαββίδη 

Αυτό που βλέπετε είναι το πορτρέτο της Άννας Παναγιωταρέα δια χειρός Παναγιώτη Τέτση στην Εθνική Πινακοθήκη, μεταξύ των έργων της μεγάλης αναδρομικής έκθεσης του σπουδαίου ζωγράφου με τίτλο «Η εμμονή του βλέμματος», η οποία εγκαινιάστηκε χθες.

Πρέπει να είμαστε υπερήφανοι ως λαός που σπουδαία πρόσωπα, όπως η κ. Παναγιωταρέα η οποία προσφέρει αμισθί τις υπηρεσίες της και προς την υπουργό πολιτισμού ως σύμβουλος, εικονίζονται στην Εθνική Πινακοθήκη, έστω με μια έκθεση. Αποκτήσαμε κατά κάποιον τρόπο την ελληνίδα Μόνα Λίζα. 

Η στήλη προτείνει να αγορασθεί το πορτρέτο απο την κυβέρνηση και να τοποθετηθεί σε μόνιμη θέση στην Εθνική Πινακοθήκη. Θα βρίσκεται σε σύμπνοια με την ανοχή του λαού. Και εις ανώτερα. Στο κάτω κάτω η ελευθερία του καλλιτέχνη είναι αδιαπραγμάτευτη.

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/1Ciw26nruu/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Παναγιώτης Κονδύλης: Ο κύκλος κλείνει...

Η εκποίηση του έθνους με την υλική έννοια θα συνοδευθεί και από την πλήρη πνευματική του στειρότητα, αν η μεταμοντέρνα σύμφυρση των πάντων με τα πάντα πραγματωθεί αποκλειστικά ως σύμφυρση μεταξύ κακοχωνεμένων δάνειων στοιχείων και αν η φθορά των ελληνικών, η εν πάση περιπτώσει εξελληνισμένων, ιδεολογημάτων καταλήξει συν τοις άλλοις σε συρρίκνωση ή εργαλειοποίηση της γλώσσας τέτοια, ώστε να μην μπορεί πια να παραχθεί στον νεοελληνικό χώρο το μόνο προϊόν που - ακριβώς χάρη στη μοναδική δυναμική μιας πολυστρώματης και παμπάλαιας γλώσσας - έχει παραχθεί ως τώρα σε υψηλή ποιότητα: ποίηση.

Απέναντι σε όλα αυτά τα φαινόμενα μπορεί κανείς να δοκιμάζει οδύνη, νιώθοντας μετέωρος και δίχως εθνικές ρίζες, ή μπορεί και να τα θεωρεί ασήμαντα, πιστεύοντας ότι πατρίδα του ανθρώπου, πρό παντός σήμερα, είναι ο κόσμος κι ότι την τροφή που δεν μπορεί να του δώσει ένας τόπος του την παρέχει ένας άλλος.

Οποιαδήποτε προσωπική στάση κι αν επιλέξει ο καθένας, γεγονός είναι ότι η νεοελληνική ιστορία, έτσι όπως τη γνωρίσαμε στα τελευταία διακόσια χρόνια, κλείνει το κύκλο της.

Παναγιώτης Κονδύλης 

εν έτη 

1992  

Μεσσήνη

Τείχη αρχαία στην Αρκαδική πύλη 1897

ΠΗΓΗ: Άννα Στάικου https://www.facebook.com/share/16P4D5ooDM/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η άγουρη βία και το φαινόμενο «μπούμερανγκ»

του Ηρακλή Κανακάκη

Σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, πολιτισμικές, κοινωνικές, οικονομικές, αλλά και σε όσα βιώνουμε στην καθημερινότητά μας, είναι εμφανή τα προβλήματα αγωγής και υποεκπαίδευσης του υπαρκτού ελληνικού σχολείου. Με πόνο και ανησυχία διαπιστώνει κανείς τα ζητήματα έκπτωσης της Παιδείας, αν βρεθεί έξω από σχολείο την ώρα της λήξεως των μαθημάτων ή σε χώρους που συχνάζουν οι νέοι και οι νέες ή σε μέσα μεταφοράς με νεανικές παρέες.

Με τις ευλογίες και των γονέων, που κυρίαρχη έγνοια τους είναι η ακαδημαϊκή καριέρα του παιδιού τους και η απόκτηση, όσο το δυνατόν, περισσοτέρων ψηφιακών δεξιοτήτων, ο βασικός ανθρωπιστικός κορμός της Παιδείας των περασμένων δεκαετιών έχει εκλείψει. Πού χρόνος για την καλλιέργεια της ψυχής και του πνεύματος με αρχές ηθικής συμπεριφοράς: συνεργασία, ενσυναίσθηση, ανθρωπιά, σεβασμός, ταπείνωση, υπαρξιακή αναζήτηση. Και μόνο ο όρος ηθικός θεωρείται παλιομοδίτικος και γι’ αυτό βρίσκεται σε αχρησία.

Αλλά και αυτό το σχολείο, το υλιστικό και χρησιμοθηρικό, επιτελεί το ρόλο του: Πετυχαίνει τη σκοποθεσία του; Σύμφωνα με τα στοιχεία διεθνών εκπαιδευτικών οργανισμών και διαγωνισμών (PISA) οι μαθητές του ελληνικού σχολείου αδυνατούν να κατανοήσουν επαρκώς ένα γραπτό κείμενο, στα δε μαθηματικά και στις φυσικές επιστήμες κατατάσσονται στην κατώτερη βαθμίδα. Υστερούν δε και στις απλές δεξιότητες της καθημερινής ζωής.

Έρωτας, σεξ, εκπόρνευση και εμπορευματοποίηση των σχέσεων

Κλικ στην εικόνα ή ΕΔΩ

Ευγενία Σαρηγιαννίδη

Με αφορμή τα porta potty party που διοργανώνονται στο Ντουμπάι και πήραν το φως της δημοσιότητας, λόγω μεταξύ άλλων του σοβαρού τραυματισμού ενός μοντέλου από την Ουκρανία που συμμετείχε σε αυτά τα sex event – ​​parties, θυμηθήκαμε πως σχεδόν ακριβώς έναν χρόνο πριν, με αφορμή το φαινόμενο των sugar babies είχα συζητήσει με τον κ. Ο Αλέξανδρος Τσίγγο στην εκπομπή του «Πριν λαλήσει το μαύρο πρόβατο» για τις μορφές της σεξουαλικότητας στον άνθρωπο και τη σχέση της με τη δημιουργία του ανθρώπινου πολιτισμού. Ξεκινώντας τη συζήτηση με θεωρητική φύση ζητήματα και φροϋδικούς προβληματισμούς περί της libido αναφερθήκαμε στις ερωτικές σχέσεις και στο πως έχουν εξελιχθεί σήμερα:

Πως συντελέστηκε η «ζαχαροποίηση» της κοινωνίας και πως από τους έρωτες και τα μεγάλα πάθη περάσαμε στην εκπόρνευση και στην εμπορευματοποίηση των σχέσεων;

Όπως γνωρίζουμε αποδομήθηκαν τα μεγάλα πάθη, οι μεγάλοι έρωτες, τα έντονα συναισθήματα, όπως αποδομήθηκαν τα μεγάλα ιδανικά, οι υπερβάσεις και οι θυσίες. Στο βωμό του lifestyle εκπορνεύονται σώματα, συνειδήσεις, νοοτροπίες, αξίες, εμπορευματοποιείται ο ίδιος ο άνθρωπος και μετατρέπεται σε ένα κυριολεκτικό αντικείμενο προς χρήση – και κατάχρηση – στα χέρια του κάθε «αγοραστή του».

ΚΑΤΑΠΤΩΣΗ

Του Ολύμπιου Δαφέρμου 

Τι άλλο θα δούμε ακόμη: 

Ο πρύτανης του ΕΜΠ αποκαλεί φοιτήτριες «escorts»> Μιλώντας σε συνεργάτη του λέει: 

«Οι κυρίες, από ό,τι φαίνεται, θέλουν να μας συνοδεύουν. Escorts, είναι.» 

Ο χαρακτηρισμός συνδέει τις φοιτήτριες με τη σεξεργασία. Βρισιές χαμαιτυπείου που απευθύνει ο "πνευματικός" αυτός ηγέτης προς τις φοιτήτριές του. Ο τύπος αυτός φέρει τον τίτλο του δασκάλου!!! 

Μάλλον κάποιο άλλο τίτλο διεκδικεί που δεν γράφεται. Και συνεχίζει απτόητος: "είμαι ο πρύτανης αυτού του μαγαζιού."

 Ποιος ξέρει τι έχει στο νου του αποκαλώντας 'μαγαζί" το πολλαπλά ένδοξο, ιστορικό και εμβληματικό Πολυτεχνείο. Τι κατάπτωση είναι αυτή; Τι χυδαιότητα; Και έχει εκλεγεί από τους συναδέλφους του καθηγητάδες!!!

 Δεν βρήκαν καλύτερο; 

Ταχύρυθμο μάθημα Πώς να κάνεις προκλητική τέχνη

Κωνσταντίνος Μίχος 

Καταρχήν επιλέγετε θέματα, που μπορούν να προσφέρουν ευκαιρίες αντίδρασης και προβολής σε ανθρώπους που τζιράρουν ως εκπρόσωποι συγκεκριμένων κοινωνικών, θρησκευτικών και πολιτικών απόψεων. Πχ 1) Σεξουαλικές προκαταλήψεις, 2) θρησκευτικό και 3) εθνικό συναίσθημα κ.ά.

Υλικά για χρήση. Χρησιμοποιείτε μόνο αναγνωρίσιμα σημαίνοντα. Παραδείγματα:

1) Σεξουαλικές προκαταλήψεις: 

α) Gay parade,  β) Άντρες ντυμένοι γυναικεία ή άλλες παραλλαγές φύλου, γ) Κώλος, δ) Δημόσιο φιλί ανάμεσα σε άτομα ίδιου φύλου

2) Θρησκευτικό συναίσθημα: 

α) Σταυρός, β) Το μαρτύριο του Ιησού, γ) Αντίδωρο, δ) Παπάς, ε) Μετάληψη

3) Εθνικό συναίσθημα: 

α) Παρέλαση β), Σημαία, γ) Η αδελφούλα μου η Βόρειος Ήπειρος, δ) Τσολιάς, ε) Κολοκοτρώνης 

Συνθετική τακτική. Συνδέετε τυχαία υλικά από τα διάφορά θέματα. 

Ασκήσεις. Δοκιμάστε να συνθέσετε έργα με τους εξής τυχαίους συνδυασμούς: 

Α. 1α + 2β + 3γ + 1δ  

Β. 1γ + 2α + 3ε

Γ.  2δ + 2ε + 3γ  

  

Αισθητική

Το έργο πρέπει φανερά να αδιαφορεί για την αισθητική επεξεργασία διότι αλλιώς μπορεί να πάρει αξία ανεξαρτήτως θέματος και ιστορικής στιγμής κατανάλωσης.

"Ναι,αλλά για το Μάτι δεν λες...?"

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Να είσαι αντιπολίτευση και η ιδιότητα της πολιτικής τυμβωρυχιας που σε διακρίνει να σε ωθεί να δηλώνεις "πως δεν αντιλαμβάνομαι, πως υπάρχει πολιτική ευθύνη, χωρίς παραίτηση".

Να καταθέτεις λουλούδια στο μνημείο των 103 θυμάτων στο Μάτι και να διατρανώνεις πως αυτό το έγκλημα ,δεν θα το αφήσεις αδικαιωτο.

Να γίνεσαι κυβέρνηση πάνω στα αποκαιδια -μα και στην ανυπαρξία τους ,που σου σου πρόσφεραν αφειδως- και να προσλαμβανεις στην δούλεψή σου τον υπεύθυνο συντονισμού πολιτικής προστασίας (αστυνομικό διευθυντή) και τον αρχηγό της πυροσβεστικής που στην αποφραδα ημέρα  στο Μάτι είχαν το γενικό πρόσταγμα και την ευθύνη της διαχείρισης της πυρκαγιάς και τους οποίους καταγγειλες ως πρωταίτιους της κρατικής ολιγωρίας.

Μέχρι τώρα το λες και ως αρχή μανιφέστου του πολιτικού αμοραλισμου.

Αλλά σαν περνά ο καιρός και στη "χαμηλόβαθμη" απονομή δικαιοσύνης " σκάνε "οι πρώτες αποφάσεις αποζημίωσης των συγγενών και σου βγαίνουν οι πρωτοδίκες αποφάσεις των 312.000 ευρώ ...τι κάνεις.

Να σου πω...

Ξεχνάς,απαρνιεσαι ότι έχεις πεις και δίνεις εντολή στον υπουργό οικονομικών σου(Χατζηδάκης για όλες τις δουλειές )να εφεσιβαλλει τις αποφάσεις και να υπογραφεί δικόγραφα για λογαριασμό του Δημοσίου που να περιγράφουν την υποστηρικτική σου πρόταση με αναλγητα επιχειρήματα  όπως:

"η πολιτική προστασία είχε προειδοποιήσει για τον κίνδυνο πυρκαγιάς τις προηγούμενες μέρες άρα τα θύματα όφειλαν να γνωρίζουν ότι κινδυνεύουν."

 

"η εξέλιξη της φωτιάς ήταν ταχύτατη και ήταν αδύνατη η παροχή ενημέρωσης σε πραγματικό χρόνο." 

"Οι οδηγίες για το τι κάνουμε σε περίπτωση πυρκαγιάς ήταν αναρτημένες στην ιστοσελίδα της Γενικής Γραμματείας Πολιτικής Προστασίας".

" Δεν προσδιορίζεται ποια ήταν η εν γένει κατάσταση της υγείας του αποβιώσαντος προ του ενδίκου τραγικού συμβάντος!"... δηλαδή και "που ξέρουμε πως το θύμα δεν είχε προβλήματα υγείας προτού  καταλήξουμε στο επίδικο  αποτέλεσμα ...?

Αλλά έτσι είναι ο πολιτικός αμοραλισμός...

Πάνω απ' όλα η καρέκλα της εξουσίας και η διατήρηση καλοζωισματος του  συναφιού που σε στηρίζει και ελέγχει την αφασική μας απάθεια -ιδιωτεία.

Αλλά, κανείς δεν μπορεί να ξεγελά όλους για πολύ καιρό...

Εύχομαι να σου προσφερθεί ότι σου αξίζει... τίποτα παραπάνω.

- Άραγε , οι ξεχωριστής αντιληπτικότητας "υποστηρικτές",θα αναρωτηθούν" ευλόγως"..."Ναι,αλλά για το Μάτι δεν λες...?"

-Η χαροκαμενη μάνα του Βασίλη Καλογήρου (φωτό 3) σαν γράφει για κακοψυχα αφεντικά,το κάνει από άλγος ψυχής,από αίσθηση,απο βεβαιότητα...?

Η ΕΙΔΗΣΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΚΑΙ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΑΣ ΑΠΑΣΧΟΛΟΥΝ

Γιώργος Τασιόπουλος 

Το νέο της ημέρας είναι η επιλογή του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας. 

Όμως δεν ενθουσιάζομαι - συγγνώμη κ. Τασούλα! - καθώς άλλες ανησυχίες δεν με αφήνουν να συμμετέχω στη χαρά της κυβερνώσας παράταξής, άλλες ειδήσεις με ανησυχούν, με συγκλονίζουν και με καταθλίβουν βαθύτατα...

Λίγες μέρες μετά από την πτώση ασανσέρ στο νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού έπεσε άλλο ασανσέρ στο Νοσοκομείο των Παίδων. 

Και όλοι γνωρίζουμε ότι το ΕΣΥ δεν έχει πρόβλημα μόνο στα ασανσέρ αλλά κυρίως στην έλλειψη ιατρικού προσωπικού.

Το ίδιο συμβαίνει στην Παιδεία μας όπου το Νέο Σχολείο είναι αυτό της Αμάθειας.

Το ίδιο συμβαίνει και στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, καθημερινά  καταγγελίες για ανομία στελεχών της αστυνομίας.

Το ίδιο συμβαίνει στις Ένοπλες Δυνάμεις όπου κατά εκατοντάδες παραιτούνται οι ένστολοι αξιωματικοί.

Όμως θα σταθώ, γιατί με καταθλίβουν βαθύτατα,  στις καταγγελίες δύο νέων λαμπρών επιστημόνων που η μητριά πατρίδα τους έστειλε μετανάστες και διαπρέπουν στο εξωτερικό.

Εκεί δεν έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους αλλά με πόνο για τον τόπο τους συνέχισαν να καταθέτουν μέσω των ηλεκτρονικών μέσων τις απόψεις τους, την αγωνία τους για την παρακμή του τόπου μας, ήθελαν να μετέχουν των Κοινών των Ελλήνων ως πολίτες να μην γίνουν ιδιώτες.

Η παρακμή της Δύσης...

Με το βρακί στο μετρό του Λονδίνου, με 6 βαθμούς Κελσίου

Ακομπλεξάριστοι μπήκαν στο Μετρό φορώντας τα πάντα εκτός από παντελόνια και φούστες, τηρώντας ευλαβικά το έθιμο που έγινε λατρεία.

Τη «Μέρα Χωρίς Παντελόνι» φορώντας μόνον το αγαπημένο τους εσώρουχο τίμησαν σήμερα και φέτος χιλιάδες Λονδρέζοι που αψήφησαν το κρύο και τις σεμνοτυφίες βγαίνοντας στους δρόμους φορώντας από τη μέση και κάτω…κυριολεκτικά τα άκρως απαραίτητα!

Θαυμάστε τους στην και σε video ΕΔΩ σε ανάρτηση από το ΚΟΣΜΟΔΡΟΜΙΟ

Είναι το ίδιο έθνος που μια βδομάδα νωρίτερα στο κοινοβούλιό του   καταψήφισε με συντριπτική πλειοψηφία (364 - 111) το νομοσχέδιο για τη διεξαγωγή εθνικής έρευνας για τις συμμορίες παιδοβιαστών.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ Σ' ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΕΙ.

...Ο ακραίος ανταγωνισμός και ατομικισμός, η από-ιεροποίηση του ανθρώπινου προσώπου, η κατάρρευση των πάσης φύσεων δεσμών-συνδέσεων, τα ελλείμματα ενσυναίσθησης, ο συναισθηματικός ακρωτηριασμός και η αποθέωση του εργαλειακού ορθολογισμού, ο μονοδιάστατος υπαρξιακός προσανατολισμός προς την με κάθε τρόπο επιτυχία, η καθημερινή κοινωνική επιβράβευση της αντικοινωνικής ψυχοπαθολογίας, η αδυναμία αποδοχής της αβεβαιότητας, η άρνηση της συνυφασμένης με την ανθρώπινη ύπαρξη οδύνης, η ολοσχερής απουσία της πνευματικότητας, η εικονοποίηση της ύπαρξης, είναι μόνο μερικοί από τους παράγοντες που συγκροτούν αυτό το βραχώδες και ανήλιο περιβάλλον που μας δηλητηριάζει. Και είναι καιρός να το αποδεχτούμε για να το αλλάξουμε....

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 

Στις Η.Π.Α., την πλουσιότερη  χώρα στην ανθρώπινη ιστορία, στο κέντρο του παγκοσμιοποιημένου οικονομικού συστήματος, εκεί όπου η επιτυχία αποτελεί την κυρίαρχη κοινωνική επιταγή, το 60% των ενηλίκων υποφέρουν από χρόνιες ασθένειες όπως η υψηλή αρτηριακή πίεση ή ο διαβήτης, ενώ το 40% υποφέρει από δύο ή περισσότερες ανάλογες ασθένειες.

Περίπου το 70% των Αμερικανών λαμβάνει κάποιου είδους συνταγογραφούμενη φαρμακευτική αγωγή, ενώ ιδιαίτερα για τις γυναίκες παρατηρείται ένας δυσανάλογα αυξανόμενος επιπολασμός των αυτοάνοσων νοσημάτων όπως η σκλήρυνση κατά πλάκας. Στους νέους παρατηρείται επίσης αύξηση των καρκίνων που δεν σχετίζονται με το κάπνισμα.

Σε πολλές χώρες επίσης αυξάνονται οι δείκτες της παχυσαρκίας, με τους πολλαπλούς κινδύνους για την υγεία που αυτό συνεπάγεται. Ειδικότερα στις Η.Π.Α. το 30% των ενηλίκων εκπληρώνει τα κριτήρια καθορισμού της παχυσαρκίας. Στο Μεξικό, που προφανώς ζήλεψε τους βόρειους γείτονες του, κάθε διαγιγνώσκονται με διαβήτη 38 Μεξικανοί. Και  χάρις στην παγκοσμιοποίηση, η Ασία δεν πάει πίσω. Όπως διαπιστώνει καθηγητής της Υγείας του Παιδιού στο Πεκίνο, «η Κίνα εισήλθε στην εποχή της παχυσαρκίας. Η ταχύτητα ανάπτυξης είναι πραγματικά σοκαριστική!». 

Οι μνήμες αντιστέκονται στην εκρίζωση της ιδιοπροσωπίας μας

Γράφει ο  Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλο;

            Προ ημερών επισκέφτηκα, μετά από μια δεκαετία περίπου, το πατρικό μου σπίτι, στο Παγκράτι. Κτίσμα αστικό της δεκαετίας του 1930 κάποτε έσφυζε από ζωή. Στις γιορτές μαζεύονταν συγγενείς και φίλοι, μαζί με τα παιδιά τους. Πανζουρλισμός. Γέλια, τραγούδια, μεζέδες, και κουβέντα, την ώρα που τα παιδιά παίζαμε στον κήπο, για να μην ενοχλούμε τους ηλικιωμένους. Με την πάροδο του χρόνου μειώνονταν οι κάτοικοι του σπιτιού και οι επισκέπτες του. Τώρα είναι έρημο και άδειο. Περιτριγύρισα το άδειο σπίτι και μου ανέβηκε ένας κόμπος στο λαιμό. Μνήμες. Εδώ καθόταν η δασκάλα γιαγιά μου, που μου έμαθε τα πρώτα γράμματα, εκεί ήταν το γραφείο μου και η βιβλιοθήκη μου, στο χολ, που ήταν και τραπεζαρία, το τηλέφωνο, που μιλούσα ώρες με φίλο και συμμαθητή μου στο γυμνάσιο για μαθήματα και για τα κοινά ενδιαφέροντά μας, ο κήπος με τα ωραία τριαντάφυλλα και με μια ροδιά που θύμιζε στη μητέρα και στη γιαγιά μου τη Μικρά Ασία. Η ταράτσα που μιλούσα με γείτονες συνομηλίκους μου…

Στην απλή κουζίνα έμεινα για λίγο κοιτάζοντας το παράθυρο. Σε αυτό έζησα, με τη βοήθεια ενός πουλιού, ενός κοκκινολαίμη, το τί σημαίνει ελευθερία, τί σημαίνει αυτό που έγραψε ο Ρήγας ο Βελεστινλής «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή». Η μητέρα μου πήγαινε στην εργασία της με τα πόδια, μέσα από τον βασιλικό κήπο. ήταν χειμώνας. Σε ένα δένδρο είδε ένα πουλί, ήταν ο κοκκινολαίμης. Κουρνιασμένο σιγοψιθύριζε κάτι μελωδικά. Η μητέρα μου το πέρασε για είδος καναρινιού, το πλησίασε το χέρι της και το έπιασε. Αυτό κούρνιασε στην αγκαλιά της. Γύρισε στο σπίτι και τόβαλε στο κλούβι, που είχαμε και ήταν άδειο. Τούβαλε φαγητό και νερό και έφυγε. Ήμουν στο σχολείο όταν συνέβησαν αυτά. Όταν γύρισα σπίτι και πήγα στην κουζίνα είδα τον κοκκινολαίμη να κτυπά με δύναμη τα σιδεράκια του κλουβιού. Δεν ήξερα τί συνέβαινε και δεν έπρεπε να κάνω. Πήρα τηλέφωνο τη μητέρα μου και μου είπε ότι έρχεται στο σπίτι. Ώσπου να έρθει ο κοκκινολαίμης καταματωμένος είχε ξεψυχήσει. Μετά πληροφορηθήκαμε ότι το πουλί αυτό δεν είναι το καναρίνι και δεν μπορεί να ζήσει σε κλούβι. Προτιμά τον θάνατο από τη σκλαβιά…   

Μνήμες… Είναι πολύ σπουδαίος παράγοντας στη ζωή του ανθρώπου και των εθνών. Ζούμε το παρόν, μας είναι άγνωστο το μέλλον, αλλά συντηρούμεθα από το παρελθόν. Εμείς οι ζωντανοί και όσο ζούμε στη συνέχεια της παράδοσής μας συνδέουμε το παρελθόν με το μέλλον, με την αιωνιότητα. Αυτή τη σύνδεση,   με το παρελθόν μας, με τα γεγονότα, τους τόπους και τα πρόσωπα, εμείς οι   Έλληνες την νιώθουμε πολύ έντονα και αυτή μας βοηθάει να αντιστέκεται στην εκρίζωση της ιδιοπροσωπίας μας, της ταυτότητάς μας.

Σε όλη την Ελλάδα υπάρχουν προσφυγικά σωματεία, που έχουν σημαντική προσφορά στη διατήρηση των ηθών και των εθίμων μας. Επίσης τα πατριωτικά σωματεία έχουν σημαντική   προσφορά στην καλλιέργεια της αγάπης προς την Πατρίδα. Οι πυκνές θρησκευτικές εορτές τρέφουν ψυχικά τους Έλληνες. Τα μνημόσυνα, οι επέτειοι, τα ανεγειρόμενα μνημεία, τα ηρώα, οι προτομές είναι επίσης παράγοντες διατηρήσεως της ταυτότητάς μας. Για να είμαστε   ως λαός ζωντανός είναι απαραίτητες οι επαναλαμβανόμενες εκδηλώσεις για τα σημαντικά γεγονότα της μακράς ιστορίας μας. Στις περασμένες γενιές οφείλουμε ευγνωμοσύνη και έχουμε την ευθύνη να συνεχίσουμε την παρακαταθήκη που μας άφησαν. Είναι χαρακτηριστικός ο λόγος της κας Γλύκατζη – Αρβελέρ, πως χάρη στα 1000 χρόνια του Βυζαντίου ζουν ακόμη η Ορθοδοξία και η Γλώσσα και έτσι εξηγείται γιατί ήταν μεγάλη σε αξία. (Βλ. «Εστία της Κυριακής», 8/12/2024, σελ. 23,   συν/ξη εις Κατερίνα Λυμπεροπούλου). Την αξία που έχουν οι μνήμες έχουν αντιληφθεί οι κατευθύνοντες κάθε λογής ολοκληρωτισμός και επιχειρούν να τις εξαφανίσουν.

Έθνος σε παρακμή. Κράτος ενάντια στο έθνος.

Ζούμε στη χώρα που ευτύχησε να εκδοθεί 196 χρόνια μετά, αυτούσια η Ιστορία που συνέγραψε ο Ιωάννης Καποδίστριας.

Ζούμε στη χώρα που κανένας μεγάλος δρόμος της πρωτεύουσάς της δεν έχει το όνομα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη ή του πρώτου της κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια, αλλά που οι κεντρικοί της δρόμοι έχουν τα ονόματα συζύγων βασιλέων που μόνο δεινά συσσώρευσαν στον τόπο με μόνο τους προσόν ότι τους συντρόφευαν στη συζυγική κλίνη.

Δύο ειδήσεις των ημερών ακριβή πειστήρια ολικής παρακμής του τόπου.  

Το φαντασιακό των νεοελλήνων αδυνατεί να συλλάβει την σπουδαιότητα της εθνικής κληρονομιάς του, αδιαφορεί για την κοινωνία των ιερών μνημών, της πολιτισμικής μνήμης στους νέους και αναγνωρίζει δικαιώματα κυριαρχίας στους γενοκτόνους εισβολείς και άρπαγες "νεο Οθωμανούς".

Γερομοριάς

Την 1η είδηση "Υπουργείο Πολιτισμού / Επιστροφή αρχαίων νομισμάτων στην Τουρκία"

σχολιάζει ο Γιώργος Κυριακού:

«Η προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς επιτυγχάνεται μόνο μέσα από τη συνεργασία, την αλληλοβοήθεια και την αλληλοκατανόηση μεταξύ των λαών και των κρατών. Ο σεβασμός και η προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς συνιστούν εθνική ευθύνη και παγκόσμια ηθική δέσμευση. Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι για τη διάσωση του πολιτισμού μας και της ιστορικής μας μνήμης», δήλωσε σήμερα η υπουργός Πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη, από την αίθουσα Εσπερίδων του Νομισματικού Μουσείου, κατά την τελετή επιστροφής των κατασχεθέντων νομισμάτων, προϊόντων παράνομης ανασκαφής και διακίνησης, παρουσία του υπουργού Πολιτισμού και Τουρισμού της Τουρκίας, Mehmet Nuri Ersoy.

Με αυτά τα παραπάνω όμορφα (και διεθνιστικά) λόγια, 1.055 αρχαία ελληνικά νομίσματα ανυπολόγιστης αξίας, δόθηκαν στην Τουρκία, τα οποία κατασχέθηκαν στα ελληνοτουρκικά σύνορα. 

Ήταν κυρίως αργυρά νομίσματα από τις ελληνικές πόλεις της Μικρασίας, από την Κύπρο, από την Μήλο κι από την ...Αίγινα. 

Οποιαδήποτε ένσταση, διαμαρτυρία, "λούσιμο", ακουστεί, γνωρίζετε πώς θα χαρακτηριστεί από το επιτελικό κράτος και το χρήσιμο κίνημα. 

Καταλάβατε;

Καταλάβαμε.

Η δεύτερη είδηση από 

Πρωτοφανές: Απαγόρευσαν την είσοδο στην Ακρόπολη σε Λύκειο από την επαρχία – Ποιος ήταν ο λόγος

Ένα αδιανόητο περιστατικό σημειώθηκε την προηγούμενη Παρασκευή στην είσοδο της Ακρόπολης που στο άκουσμα του κάνει αρχικά τον οποιοδήποτε να γελά και στην συνέχεια να γεμίζει οργή.

Όπως καταγγέλλει με επίσημη ανακοίνωσή του το ΓΕΛ Πύλου μια υπάλληλος της εισόδου (αναφέρεται ως αρχαιοφύλακας με ερωτηματικό σε παρένθεση) δεν είδε καν τα ψηφιακά εισιτήρια των μαθητών και των εκπαιδευτικών, αλλά ζήτησε μια αναλυτική- ονομαστική κατάσταση των μαθητών από τους 8 συνοδούς εκπαιδευτικούς.

«Ο πολιτισμός της σημερινής Αθήνας».

Ο δημοτικός συνδυασμός «Αθήνα για την Ελλάδα» οργάνωσε στις 16/5/2019 εκδήλωση με θέμα: 

«Ο πολιτισμός της σημερινής Αθήνας». 

Ομιλητές: Αλέξ.Ασωνίτης: συγγραφέας, Κώσ.Γεωργουσόπουλος: κριτικός θεάτρου. Συντονιστής: Γ.Καραμπελιάς: υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων. 

Στον χώρο πολιτικής και πολιτισμού «Ρήγας Βελεστινλής», Ξενοφώντος 4, Σύνταγμα, Αθήνα

Βαριές οι απώλειες της χρονιάς που φεύγει.

Κώστας Κουτσουρέλης

Χθες ο Παπαδημητρακόπουλος, προχθές ο Γκανάς, παραπροχθές ο Βαλτινός. Για τα ελληνικά γράμματα, ήταν βαριές οι απώλειες της χρονιάς που φεύγει. 

Και δεν εννοώ τις απώλειες εδώ τις ατομικές. Η ελληνική λογοτεχνία, ως σύνολο πια, ως έκφραση ενός κόσμου διακριτού, χάνει σιγά σιγά τον συνεκτικό της ιστό, τους κρίκους που σχηματίζουν την αλυσίδα της. 

Γιατί και οι τρεις αυτοί ήταν τέτοιοι, φυσιογνωμίες που υπερέβαιναν το ατομικό, που εξέφραζαν μια συλλογικότητα. Ήταν στιγμές, όψεις, μαρτυρίες, πείτε το όπως θέλετε, μιας ιδιαιτερότητας, της ιδιοφωνίας ενός τόπου και ενός καιρού. Και με την έννοια αυτή, η σημασία του έργου τους ξεπερνά κατά πολύ το ύψος του ατομικού τους, αναμφισβήτητου, επιτεύγματος.

Στην ιστορία της λογοτεχνίας, ανοίξτε όποιο εγχειρίδιο θέλετε, οι σημαντικότεροι σταθμοί ήταν πάντα τέτοιοι, διττοί. Εκφάνσεις, την ίδια στιγμή, και του προσωπικού ταλέντου και της υπερπροσωπικής παράδοσης, γεννήματα και μιας ατομικότητας ανεπανάληπτης και μιας ευαισθησίας γενικής. 

Στις μέρες μας αυτό γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Γιατί σε καιρούς φυγόκεντρους, το ατομικό χάρισμα δεν φτάνει για να προσδώσει σε κάτι αξία και διάρκεια. Χρειάζεται και οι άλλοι να μπορούν να καθρεφτιστούν και να αναγνωριστούν μέσα του. Είναι τα πρόσωπα των πολλών που δίνουν αξία στο πρόσωπο του ενός. 

Τα χέρια και η γλώσσα

*Σωτήρης Δημητρίου

Εφημ. Καθημερινή 24.11.24

Το κερί της γλώσσας καίγεται πλέον κι απ’ τις δύο μεριές. Και από την κουλτούρα της αφύπνισης και απ’ τον νεοσυντηρητισμό. Δεν υπάρχει πια καμιά κοινή στέγη να την προστατέψει.

Η τελευταία σαθρή κοινότης είναι η οικογένεια, βαθύτερη επιδίωξη της οποίας είναι η κατίσχυση. Ενώ δε τα μέλη της είναι αλυσοδεμένα με παθολογική αγάπη, για τους συνανθρώπους εκτός της αυλής τους τρέφουν αισθήματα χαιρεκακίας.

Η γλώσσα πια εκτός της κοινότητος απώλεσε τη ζείδωρη επαφή της με τον ουρανό, το άρρητο, το μυστηριακό, την έκπληξη και την αφέλεια. Απογυμνώθηκε δε από τον μεταφορικό και μετωνυμικό λόγο, δηλαδή απ’ την ποιητικότητα, απόμεινε πληροφοριακό κέλυφος.

Τα ψυχαγωγικά, αρδευτικά αυλάκια της που δημιουργούσε ο χειρότευκτος βίος είναι πια φρυγμένο χώμα. Ατροφούν τα χέρια, ατροφούν και οι νοητικές και συναισθηματικές συνάψεις.

Ηδη φαίνεται απ’ τις θεματικές λεγόμενες βαπτίσεις πόσο ψηλά έχουμε πάρει τον αμανέ της ατομικής – οικογενειακής παντοκρατορίας. Φυσικά αυτήν τη διαρκή κολακεία των ξιπασμένων γονέων ήδη από τη γέννα –μην πούμε απ’ την εγκυμοσύνη της παγώνας– την απορροφά ο νεαρός γόνος. Εγεννήθη παρ’ ημίν βασιλεύς.

Τρέμει κάθε φορά ο ενήλικoς που διασταυρώνεται με ομαδούλες παιδιών. Δεν ξέρει τι θα ακούσει, πώς θα του συμπεριφερθούν. Τα χθεσινά δε βοσκόπουλα και οι χωριατοπούλες υπό το σύνδρομο κάποιου αριστοκρατικού μεγαλείου γέμισαν τη χώρα με Διώνες, Μάξιμους, Ρωμανούς, Ιωσηφίνες, Νεφέλες, Απόλλωνες, Φαίδρες. Μα μπορεί ένας Απόλλων να δεχτεί θέση έστω και κατ’ ελάχιστον κάτω του παντοκράτορος;

Μοιραίως κάποιος εχθροπαθής και συμφεροντολόγος ήχος έχει διαποτίσει την, άκρως στοιχειώδη πια, γλώσσα τέκνων και γονέων. Οι έφηβες εις επήκοον κάθε διερχόμενου εκφέρουν χωρίς καμιά συστολή αρσενικές ύβρεις σαν να έχουν αντρικά γεννητικά όργανα. Ακούγονται απ’ τα χείλη τους αυτά τα βρωμόλογα, ως αποτρόπαιο κράμα δικαιωματισμού και συντηρητισμού.

Μοιραίως ασύστολοι είναι και οι ηχητικοί χρωματισμοί αυτής της ελευθεροστομίας. Αυθάδεια, αναίδεια, απέχθεια προς τους μεγαλύτερους, ψευδοαυτοπεποίθηση.

Δίκοπη η αρχοντιά

Χρήστος Γιανναάς| 15 Jan 2023

«Ταπεινά φρονώ», έλεγαν οι Έλληνες σοφοί (όταν και όσο υπήρχαν), προκειμένου να εκφράσουν γνώμη, άποψη, εμπειρική βεβαιότητα. Όποιον αποφαινόταν εκφέροντας τη γνώμη του σαν ισχυρισμό, δεν τον εμπιστεύονταν – λογάριαζαν επιπόλαιη και πιθανόν εσφαλμένη κάθε ατομική βεβαιότητα. Γίνεται έγκυρη γνώση η ατομική βεβαιότητα, μόνο όταν «κοινωνείται» – όταν «πάντες ομοδοξούσι (έχουν ομού την δόξαν – γνώμη – εμπειρική πιστοποίηση) και έκαστος επιμαρτυρεί». Η «α-λήθεια» (η μη λήθη – απόκρυψη, η λογική φανέρωση – εμφάνεια) προϋποθέτει κοινωνούμενη τη σημαινόμενη εμπειρία.

Μια τέτοια γνωσιοθεωρία (διάκριση της έγκυρης – ορθής γνώσης από την πλάνη ή το ψεύδος) βρίσκεται στους αντίποδες του τρόπου οργάνωσης και πραγμάτωσης του συλλογικού βίου, αλλά και της ατομικής ανθρώπινης ύπαρξης σήμερα. Σήμερα, στον παγκοσμιοποιημένο τρόπο του βίου ή πολιτισμό, αλήθεια είναι η γνώση, που την εγκυρότητά της την εγγυάται μια υπέρτατη, αλάθητη αυθεντία ή μια κοινή των ανθρώπων συμφωνία – σύμβαση. Μπορούμε να συν-εννοηθούμε, σήμερα, όχι με βάση την εμπειρία της άμεσης σχέσης με την πραγματικότητα, αλλά μόνο με μια βουλητική, ατομική συγκατάθεση ή άρνηση – απόρριψη της κοινής σύμβασης που αφορά στη σημαινόμενη από τις λέξεις εμπειρία.

Μικρό, πικρό, σημείωμα για τον Μιχάλη Γκανά

του ΗΛΙΑ ΜΑΛΕΒΙΤΗ

Φωτογραφία μου στα χέρια που θα πας

κοίταξε μη δακρύσεις…

Μητριά Πατρίδα

Πλημμύρισαν τα ΜΚΔ χτες από στίχους του Μιχάλη Γκανά, με το που μαθεύτηκε ο θάνατός του στα 80 του χρόνια. Ακούγονται λέξεις όπως: κορυφαίος, πρώτος, μεγαλύτερος των εν ζωή Ελλήνων ποιητών. Από ποιους; Μήπως από θεσμικούς παράγοντες, κρατικούς φορείς, ιδρύματα ή το λογοτεχνικό σινάφι; (Ο πρωθυπουργός ήταν απασχολημένος με τη σύνταξη επικήδειου μηνύματος για τον Βαρδή Βαρδινογιάννη).

Ποιοι λοιπόν εξυμνούν το έργο του Μιχάλη Γκανά; Μα το ευρύ, πλατύ κοινό που αγάπησε την ποίησή του και τους στίχους του, που τους τραγούδησε τόσες και τόσες φορές σε τόσες περιστάσεις, ξανά και ξανά· το μέγα πανελλήνιον.

Διαβάζω: «Το 1994 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για το βιβλίο του Παραλογή, το 2009 με το Βραβείο Καβάφη, το 2011 με το βραβείο Ίδρυμα Πέτρου Χάρη (Ακαδημίας Αθηνών) για το σύνολο του έργου του». Στην ίδια την Ακαδημία βέβαια (όπου υπέβαλε υποψηφιότητα ασφαλώς, όπως και όλοι οι άλλοι), δεν κρίθηκε άξιος να συμπεριληφθεί. Βγήκε τρίτος και καταϊδρωμένος. Μα μέχρι και τα ογδόντα χρόνια του, το ελληνικό κράτος δεν θέλησε να του επιδαψιλεύσει την τιμή του Ειδικού ή του Μεγάλου Βραβείου για το έργο του, την οποία κέρδισαν συγγραφείς πολύ ασημότεροί του. Έτι ζων, δεν ευτύχησε να δει τα αθρόα αφιερώματα των εκατοντάδων σελίδων με τα οποία τιμήθηκαν άλλοι συγκαιρινοί ομότεχνοί του από τον λογοτεχνικό κόσμο και το σινάφι. Δεν γράφτηκαν γι’ αυτόν ογκώδεις μελέτες πανεπιστημιακών ούτε επιτιμοποιήθηκε από τις φιλοσοφικές σχολές μας. Παρ’ όλα αυτά, λογιάζεται ως μεγάλος ποιητής, μετά τον θάνατό του, απ’ το πλατύ, μεγάλο κοινό της πατρίδας. Ίσως κι η ίδια η πατρίδα να επαίρεται σε λίγο, τώρα πια μετά τον θάνατό του.

Παρ’ ότι η Μητριά Πατρίδα (1981, εκδ. “Κείμενα”) αναφέρεται στην Ουγγαρία (όπου έζησε ως παιδί μαζί με την οικογένειά του εξόριστοι μεταξύ ’48 και ’54), θαρρώ πως ακούγεται στ’ αυτιά μας και σαν ταιριαστή ονομασία της φυσικής του/μας πατρίδας ίσαμε σήμερα.

ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Σ’ αυτό τον τόπο

δεν βρίσκω εύκολα τον Νότο,

να ξέρω από πού φυσάει,

ούτε τη Δύση

σαν θεία να με νουθετήσει,

τα ’χω χαμένα

και στροβιλίζομαι σαν σβούρα

μες στο κενό και τη θολούρα.

Σ’ αυτό τον τόπο

δεν βρίσκω εύκολα τον τρόπο,

να πω το ναι να προχωρήσω,

γιατί το όχι

έχει μακρύτερη απόχη

και παραπαίω

ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο

και σ’ ένα ίσως επενδύω.

KATAΣΚΕΥΗ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑΣ

 

|||     Η νοσταλγία, είτε ως φερτά υλικά των μπούμερ είτε ως κατασκευές των γενεών του 21ου αιώνα, είναι μια κρυψώνα, ένα καταφύγιο, από το αφόρητο παρόν.     

|||    Νοσταλγία τυλίγει τον κακορίζικο τόπο. Όλοι θα ήθελαν να ζουν αλλού, σε άλλο χρόνο, σε άλλο χώρο, κάπου παλιά ίσως, μπορεί και μακριά πολύ μακριά, όπου η ζωή ήταν απλή, με αργή ροή για να την προλαβαίνεις, ήταν κατανοητή, είχε συνοχή και φανερό νόημα κι είχες κάπου να πιαστείς ν’ ακουμπήσεις, οι ταινίες ήταν απλές ασπρόμαυρες και τα τραγούδια λαϊκά σε πλάκες και σε ράδια.

Οι άνθρωποι που τώρα ζουν σε πλατφόρμες, βλέπουν ατελείωτες σειρές σε πλατφόρμες, επικοινωνούν με ποικίλα μέσεντζερ σε πλατφόρμες, που ακουμπάνε τους καημούς τους σε πλατφόρμες, αυτοί οι άνθρωποι μοιράζονται τη νοσταλγία τους για έναν μυθολογημένο χωροχρόνο χωρίς πλατφόρμες, χωρίς GPS και apps, χωρίς πρόσθετα και βελτιωτικά, μια sublime αρκαδία.

 

Ετσι νοσταλγούν οι μπούμερ, πρώην χίππυς, πρώην πανκ, μέταλ ή γκοθ, πρώην κατηχητόπουλα, σπασίκλες, κνίτες, αριστεριτζήδες, αναρχικοί, εν γένει πρώην κάτι και νυν ομογενοποιημένο απ’ όλα και τίποτε. Σχεδόν όλοι ομοθυμούν ότι τότε, κάποτε, εκεί, ήταν καλύτερα από τώρα.

Μπορώ να κατανοήσω τη νοσταλγία των μπούμερ ― μπούμερ είμαι κι εγώ. Αλλά δεν τη συμμερίζομαι. Δεν νοσταλγώ τους χωματόδρομους του ‘60, τον Καραμουρτζούνη, τη φυτίνη και τη χλωρίνη χύμα, την Κλακ Φιλμς, τη χούντα, τις καμπάνες και τις γιακαδάρες του ‘70 με Λεντ Ζέπελιν και Μπόουι, δεν νοσταλγώ το ποστ-πανκ πασόκ ‘80, που εντέλει ήταν η δική μου δεκαετία της ενηλικίωσης. Τα θυμάμαι, τα κουβαλάω, δεν τα νοσταλγώ.

Κι όταν ακόμη νοσταλγώ την παρθενία του Αρχιπελάγους ή τον πολύπτυχο επαρχιωτισμό της Αθήνας, μάλλον νοσταλγώ τον χρόνο μου σε αυτούς τους τόπους, τον απολεσθέντα κήπο της παιδικής ηλικίας και της εφηβείας· είναι συναισθηματικά καταφύγια, για παλίνδρομη κίνηση όταν το παρόν με τυλίγει ξηρό και στείρο. Αλλά για να επιστρέψω.

ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ ΜΕ ΦΕΡΤΑ ΥΛΙΚΑ

Παραδόξως, όμως, αυτό το Τότε/Εκεί το νοσταλγούν και πολλοί νεότεροι, όσοι δεν είχαν καν μια ελάχιστη επαφή με τα Χρυσά Χρόνια της Ευρώπης, ούτε με την καθ’ ημάς κοινωνική κινητικότητα και αισιοδοξία μετά το ‘60. Νοσταλγούν ένα παρελθόν που δεν έζησαν. 

Halloween και ελληνική παράδοση: ολίγα τινά βασικά

από Γιώργος Νεκτάριος Παναγιωτίδης

Ο Γιώργος Θεοτοκάς έγραφε κάπου εκεί το 1931, στην προσωπική τους αλληλογραφία, στο Σεφέρη για τη νέα του συλλογή, την περίφημη «Στροφή», ότι είναι κάπως «εξαϋλωμένη μέσα στο fog» και ότι βρίσκει ότι προσφέρει κάτι νέο στην ελληνική ποίηση. Ο Σεφέρης πράγματι γνώρισε το λονδρέζικο fog, λόγω των σπουδών του. Εντούτοις, αυτό δεν υπάρχει μόνο στη Λόνδρα (Λονδίνο), αλλά και στη συμβασιλεύουσα. Όπως έγραφε ο Γιώργος Ιωάννου («Θεσσαλονίκη-Αθήνα, μία ερωτική σύγκριση», 1984):
«Αχ, πολύ μου λείπουνε τέτοιες ομίχλες στην Αθήνα εδώ (...) Οι εικόνες των δρόμων της Αθήνας μέσα απ' τη βροχή με έχουν δέσει με διάφορες γωνίες και θέσεις, μα η ομίχλη και το πούσι με ζαλίζει, όταν το σκέφτομαι». 

Και, επεξηγηματικά, ο Ιωάννου γράφει, το ’64: 

«Κάθε φορά που πέφτει ομίχλη ή είναι πολύ σκοτεινά, κατεβαίνω και γυρίζω σαν τρελός στις πιο σκοτεινές πλατείες». 

Λέγοντας «σαν τρελός», στο θεσσαλονικιώτικο ιδίωμα, σημαίνει παράφορα, με ζέση, εμμανώς.

Ο Ιωάννου άλλοτε είχε γράψει, επί τη αφορμή του θανάτου του Σεφέρη το 1971, ότι σε αντίθεση με αλλού, ο θάνατος στην Ελλάδα συχνά πέφτει σαν μια αιφνιδιαστική μπαταριά. Με άλλα λόγια, λείπει η μνήμη θανάτου. Εντούτοις, η μνήμη θανάτου δεν είναι μια καταθλιπτική μελέτη που μας στερεί τις χαρές (ή/και τις μικροχαρές) της ζωής αυτής (σε όποιον δε θέλει να τις στερηθεί), αλλά αντίθετα επιδρά τελικά με τρόπο που αυξάνει το βάθος και την ένταση αυτής της βίωσης.