ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ*
Όταν το καλοκαίρι γίνεται χειμώνας
τα όρια των εποχών
καταστρέφονται απεριόριστα.
Ανάπηροι πενθούν ένα χέρι.
Το σήκωναν και το δόρυ χάραζε
στον εχθρικό θώρακα
τη μαρτυρία της τόλμης τους.
Άλλοι δώσανε στον τάφο
τα τέσσερά τους άκρα.
και μεταφέρουν
τον υπόλοιπο εαυτό τους
σ᾿ αυτό που απέμεινε:
ανθρώπινοι κορμοί
επιμένοντας να αναβλύζει δυνατότερο
το ρέμα της ζωής.
Πέρα από την ανέξοδη ανυπαρξία.
που χαρίζει τον θεϊκό της ύπνο
στην άνιση µάχη
ο πολυέξοδος θάνατος.
Δεν υπάρχουν σύνορα,
ανάμεσα στον Άρη και στο έγκλημα
και δεν ξεχωρίζουν την αθωότητα
από το κρίμα.
Ξετύλιξαν την αλυσίδα
που δεν έχει τελευταίο κρίκο.
*Γιώργος Μοράρης, ποιητική συλλογή Ροσμαρίνος, εκδόσεις Καστανιώτη.
Για τον ποιητή και φίλο του Άρδην Γιώργο Μοράρη (1946-2022), που χάσαμε στις 5 Οκτωβρίου 2022.
«Ο ποιητής», έγραψε ο Κώστας Μόντης, «δεν πέθανε, απλώς μετακόμισε στους στίχους του». Στην περίπτωση του Γιώργου Μοράρη, Κύπριου, όπως και ο Μόντης, που πέθανε πριν από λίγες μέρες, είναι ο θάνατός του, η ευκαιρία, πολλών από μας να τον γνωρίσουμε επιτέλους. Το ότι πρόκειται για σημαντικό ποιητή το πιστοποιεί, μεταξύ άλλων, η βράβευση της δεύτερης ποιητικής του συλλογής («Άνθη ράμνου») με το Κρατικό Βραβείο Κύπρου και της τρίτης ποιητικής του συλλογής «Ροσμαρίνος» από την Ακαδημία Αθηνών το 2008.
