Οι δεξαμενές σκέψης είναι αυτόνομα ερευνητικά κέντρα ή ινστιτούτα, που προτείνουν συγκεκριμένες ρότες πλεύσης σε μια ποικιλία τομέων όπως στην πολιτική, στην εκπαίδευση, στην παιδεία, στην οικονομία κ.α. Απευθύνονται, πρωτίστως σε θεσμούς που λαμβάνουν τις αποφάσεις αλλά και κατ’ επέκταση στην ευρύτερη κοινωνία. Ουσιαστικά, με το ερευνητικό τους έργο καλύπτουν το κενό που υπάρχει ανάμεσα στο κράτος και τους πολίτες αφενώς και αφετέρου ασχολούνται με προβλήματα του μέλλοντος.
Τα ερευνητικά αυτά κέντρα, αν θέλουν πραγματικά να επηρρεάσουν, να αντιστρέψουν ή να ενθαρρύνουν οποιουδήποτε είδους «πολιτικές» ή «νοοτροπίες», χρειάζονται εξ αντικειμένου κάποιου είδους σχέση με την εκάστοτε κυβέρνηση. Ωστόσο, η βάσει καταστατικού τους ρήτρα να διατηρούν την αυτονομία τους (οικονομική, διοικητική, κλπ.) τα αναγκάζει πολλές φορές να επιχειρούν μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην όποια εξάρτησή τους από την κρατική εξουσία και στην ανεξαρτητοποίησή τους από αυτή. Η αμεροληψία τους επίσης, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως αδιαμφισβήτητη εφόσον πολλές τέτοιου είδους έρευνες τυγχάνουν γενναίας χρηματοδότησης από Οργανισμούς, πολιτικούς ή μη. Ο πειρασμός τεράστιος, αφού τα think tanks δεν είναι ευαγή ιδρύματα αγαθοεργίας.
