ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ
Του Γιάννη Μαύρου
1. Ο πόλεμος που διεξάγεται σήμερα στην Ουκρανία είναι πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Δύσης.
2. Η Ελλάδα απέδειξε για άλλη μια φορά πόσο “ανήκει στη Δύση”.
3. Ας μη γελιόμαστε, η Χώρα βρίσκεται σε πόλεμο με τη Ρωσία.
4. Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι μεν επιθετική τακτική κίνηση αλλά η Ρωσία είναι σε διαρκή στρατηγική άμυνα ήδη από τη δεκαετία του 1990, με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και την κλιμακούμενη επέκταση προς τα ανατολικά του ΝΑΤΟ, ως αποτέλεσμα της επικράτησης στη Δύση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και κατά παράβαση των επανειλημμένων ρητών διαβεβαιώσεων περί του αντιθέτου που δόθηκαν από τους δυτικούς ηγέτες στον Γκορμπατσώφ μέχρι την επανένωση της Γερμανίας με τη Συνθήκη 2+4. (1)
5. Τότε η Ρωσία όχι μόνο δεν απειλούσε την Ευρώπη αλλά επιθυμούσε διακαώς να ενταχθεί στο δυτικό σύστημα, ακόμη και στο ΝΑΤΟ. Η Ρωσία είναι αναπόσπαστο μέρος της Ευρώπης, ιστορικά, γεωγραφικά και πολιτισμικά. Μια πολιτική Ευρώπη όμως, “από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια”, όπως την οραματίστηκε ο Ντε Γκώλ μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, θα συνιστούσε όντως απειλή. Απειλή για την παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ και για τα ‘ζωτικά συμφέροντα’ του στρατιωτικο-βιομηχανικο-ακαδημαϊκού συμπλέγματος που αποτελεί το “βαθύ κράτος” της Δύσης.(2)
6. Αυτό το “βαθύ κράτος” είναι που οργάνωσε, εκτέλεσε και συγκάλυψε τη δολοφονία του Προέδρου Κέννεντυ και έκτοτε ‘κυβερνά’ τις ΗΠΑ και τη Δύση.
7. Με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, ο κόσμος είχε μια ιστορική ευκαιρία να ξεφύγει από τον φαύλο κύκλο των πολέμων και να μπεί η ανθρωπότητα σε μια νέα εποχή ειρήνης και ευημερίας που θα της επέτρεπε να αντιμετωπίσει τα μεγάλα προβλήματα της φτώχιας και της οικολογικής καταστροφής.(3)
8. Δυστυχώς ούτε στις ΗΠΑ ούτε στην Ευρώπη δεν υπήρξαν τότε, όπως δεν υπάρχουν και τώρα, πολιτικές ηγεσίες άξιες και ικανές να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, δηλαδή να επιβληθούν, εκφράζοντας τους πόθους και τις ανάγκες των λαών τους, στο “βαθύ κράτος”, τη στιγμή μάλιστα που αυτό επιστράτευε το ένστικτο αυτοσυντήρησής του(4).
9. Το δίλημμα “σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα” δεν υπήρξε ποτέ περισσότερο επίκαιρο απ’ ότι στη δεκαετία του 1990. Τότε ήταν που κρίθηκε η τύχη της Ευρώπης, κατ’ αρχήν με την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, τη Συνθήκη του Μάστριχτ και την επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς.(5)
10. Η άνοδος στην εξουσία του Βλαδίμηρου Πούτιν υπήρξε η αντίδραση στην ταπείνωση που υπέστη η Ρωσία, με αποκορύφωμα τον βομβαρδισμό της Σερβίας την άνοιξη του 1999 και την απόσχιση του Κοσσόβου.
11. Ακολούθησε στο τέλος του 1999 η πρώτη διεύρυνση του ΝΑΤΟ με την Τσεχία, την Πολωνία και την Ουγγαρία , οι υποκινούμενες από τη Δύση “πορτοκαλί επαναστάσεις” στη Σερβία (2000), την Γεωργία(2003) και την Ουκρανία (2004) που εγκατέστησαν αντιρωσικές κυβερνήσεις και οι διαδοχικές επεκτάσεις του ΝΑΤΟ σε Βουλγαρία, Λιθουανία,Λετονία, Εσθονία, Ρουμανία, Σλοβακία και Σλοβενία το 2004, Αλβανία και Κροατία το 2009.
12. Μεσολάβησε η συντριπτική επανεκλογή του προέδρου Γιαννουκόβιτς στην Ουκρανία και η συντριβή των φιλοδυτικών δυνάμεων στις εκλογές του 2010. Το 2013 ο Γιαννουκόβιτς υλοποιεί την προεκλογική του δέσμευση και ακυρώνει την συμφωνία σύνδεσης Ουκρανίας-ΕΕ στρεφόμενος προς τη Μόσχα. Αμέσως ακολούθησε η εξέγερση της Πλατείας Ανεξαρτησίας (Maidan) που κατέληξε, με τη βοήθεια των παρακρατικών νεοναζιστικών οργανώσεων και την ανοιχτή υποστήριξη των ΗΠΑ και της Δύσης (6) , σε λουτρό αίματος και στην ανατροπή του Γιαννουκόβιτς. Ακολούθησαν σφοδρές συγκρούσεις στις ανατολικές ρωσόφωνες επαρχίες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ οι οποίες κήρυξαν την ανεξαρτησία τους. Η Κριμαία προχώρησε παραπέρα ζητώντας με δημοψήφισμα την ενσωμάτωσή της στη Ρωσία, πράγμα που αποδέχθηκε η Μόσχα.
13. Επί οκτώ χρόνια ο Πρόεδρος Πούτιν, αντιστεκόμενος στις πιέσεις εξ αριστερών (κομμουνιστές) και εκ δεξιών (εθνικιστές) και προσηλωμένος στην τήρηση των όρων της συμφωνίας του Μινσκ, δεν αναγνώριζε την ανεξαρτησία του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ με αποτέλεσμα την συνεχή δράση τρομοκρατικών ακροδεξιών οργανώσεων (7) που οδήγησαν στον θάνατο 14.000 πολιτών και τον τραυματισμό πολλαπλασίων και την κατάληψη μεγάλων περιοχών των επαρχιών συμπεριλαμβανομένης της σημαντικής Μαριούπολης.
14. Ακολούθησαν η ένταξη του Μαυροβουνίου στο ΝΑΤΟ το 2017 και τέλος της FYROM το 2020, περισφίγγοντας ακόμη περισσότερο τον κλοιό έναντι της Ρωσίας.
15. Εν τω μεταξύ στην Ουκρανία εκλέχτηκε πρόεδρος το 2019 ο δημοφιλής κωμικός Ζελένσκι που πρωταγωνιστούσε σε μια τηλεοπτική σειρά όπου… υποδυόταν τον Πρόεδρο της χώρας…Η προεδρική θητεία του Ζελένσκι χαρακτηρίζεται από παλινωδίες μεταξύ της συμμόρφωσης στη συμφωνία του Μινσκ και της όξυνσης των σχέσεων με τη Μόσχα. Χαρακτηριστικά, στις 14 Φεβρουαρίου μετά από συνάντησή του με τον Καγκελλάριο Σόλτς δηλώνεται από κοινού ότι η είσοδος της χώρας στο ΝΑΤΟ δεν είναι στην ατζέντα ενώ πέντε μέρες αργότερα, στο περιθώριο της Συνόδου Ασφαλείας του ΝΑΤΟ στο Μόναχο, κάλεσε το ΝΑΤΟ να προσδιορίσει χρονοδιάγραμμα ένταξης! Την επομένη έκανε μάλιστα δηλώσεις αναπολώντας την εποχή που η Ουκρανία είχε πυρηνικά όπλα, υπονοώντας ότι η αποπυρηνικοποίηση της χώρας τη στιγμή που δεν εντάσσεται στο ΝΑΤΟ δημιουργεί κενό ασφαλείας. Παλιότερα, ανώτεροι αξιωματούχοι του Κιέβου είχαν ευθέως δηλώσει ότι αν δεν μπεί η χώρα στο ΝΑΤΟ δεν θα έχει άλλη επιλογή από τον πυρηνικό της εξοπλισμό.(8)
16. Οι δηλώσεις του Ζελένσκι στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Την επομένη ο Πούτιν αναγνώρισε επιτέλους την ανεξαρτησία του Ντονέσκ και του Λουγκάνσκ, και ακολούθησε η εισβολή της Ρωσίας ως ανταπόκριση στο κάλεσμά τους να επέμβει. Θα μάθουμε ποτέ το παρασκήνιο των μεταπτώσεών του Ζελένσκι και τον ρόλο των Αμερικανών; Πού στήριζε ο Μπάϊντεν τη βεβαιότητά του όταν δήλωνε συνεχώς ότι οι Ρώσοι θα εισβάλλουν; Υπόθεση εργασίας: οι ΗΠΑ τον ενθάρρυναν συνεχώς να προκαλεί τη Μόσχα μέχρι να επιτύχουν τον στόχο τους. Σημειωτέον ότι η τελευταία συνάντηση κορυφής που είχε ο Ζελένσκι στο Μόναχο ήταν με την Αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Καμάλα Χάρις…
17. Αν ο πρώτος στόχος της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι η αποτροπή της ένταξης της χώρας στο ΝΑΤΟ και η εγκατάσταση οπλικών συστημάτων στην Ουκρανία που θα μπορούσαν να πλήξουν στρατηγικά την Ρωσία και ο δεύτερος η προστασία της Κριμαίας και του Ντονμπάς, τι επιδιώκει η Δύση; Μέχρι χθές η τελευταία δεν είχε ενιαία πολιτική γιατί δεν έχει ενιαία συμφέροντα. Οι διαφορές μεταξύ ΗΠΑ και Βρετανίας αφ’ ενός και Γερμανίας και Γαλλίας αφετέρου ήταν μεγάλες.(9) Η Ρωσική εισβολή όμως είχε σαν μείζον πολιτικό αποτέλεσμα την στοίχιση των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ πίσω από την αγγλο-αμερικανική ηγεσία και την επιβολή της πολιτικής της απομόνωσης της Ρωσίας από την υπόλοιπη Ευρώπη.Υπό αυτή την έννοια ο μεγάλος κερδισμένος του πολέμου είναι οι ΗΠΑ και η Βρετανία.(10)
18. Με δεδομένο το τεράστιο κόστος, οικονομικό, πολιτικό και ηθικό, που καταβάλλει σήμερα η Ρωσία και θα καταβάλλει στο μέλλον, δεν έχει περιθώριο να μην επικρατήσει ,στρατιωτικά τουλάχιστον. Είναι ζήτημα όχι μόνο πολιτικής επιβίωσης του Πούτιν αλλά εξασφάλισης της ανεξαρτησίας και κυριαρχίας της χώρας. Μόνο αν και εφόσον επικρατήσει κατά κράτος, επιφέροντας πλέον αλλαγή καθεστώτος στο Κίεβο, μπορεί στη συνέχεια να διαπραγματευθεί τους όρους μιας κάποιας ανακωχής, ασφαλώς ψυχροπολεμικής, με τη Δύση.
19. Ο μεγάλος άγνωστος Χ είναι η Κίνα. Το μεγάλο ερώτημα είναι κατά πόσο θα μπορέσει να εξισορροπήσει εξ ανατολών τις απώλειες που θα υποστεί η Ρωσία από δυσμάς…Έχει κάθε συμφέρον να το πράξει γιατί γνωρίζει κάλλιστα ότι διαφορετικά θα είναι ο επόμενος στόχος. (11)
20. Η στάση της Τουρκίας είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Παρά το ότι είναι μέλος του ΝΑΤΟ αναδεικνύεται, ως ουσιαστικά ουδέτερη χώρα, σε δυνάμει ‘ρυθμιστή’ της κρίσης. Όχι μόνο αρνείται να επιβάλλει κυρώσεις στη Ρωσία αλλά κλείνει τα στενά του Βοσπόρου στο ΝΑΤΟ και βεβαίως θα προβάλλει βέτο σε απόπειρα ένταξης της Ουκρανίας στο μέλλον. Η σθεναρή στάση της αυτή συνιστά πολύ μεγάλο κίνδυνο για τη χώρα μας σε περίπτωση που προτίθεται να διαπραγματευθεί αλλαγή της στάσης της στα παραπάνω έναντι ανταλλαγμάτων στο Αιγαίο και την Κύπρο…
21. Η Ελλάδα για άλλη μια φορά είναι το ‘καλό παιδί’ της Δύσης. Η στάση αυτή έχει επιφέρει στο παρελθόν καταστροφές. Από το 2010 και μετά οι σχέσεις της Χώρας με τη Ρωσία επιδεινώνονται διαρκώς:
• ακύρωση του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη
• κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας μετά το 2014 και αντίποινά της
• παραχώρηση νέων στρατιωτικών βάσεων στις ΗΠΑ
• στήριξη του Πατριαρχείου Κιέβου εναντίον της Μόσχας
Και τώρα επιβάλλουμε περαιτέρω κυρώσεις, αποστέλλουμε πολεμικό υλικό στην Ουκρανία και κάνει ο Μητσοτάκης βασιλικότερες του βασιλέως δηλώσεις κατά της Ρωσίας και τούτα τη στιγμή που:
• ο Ελληνικός Λαός έχει ιδιαίτερους ιστορικούς και θρησκευτικούς δεσμούς με τη Ρωσία
• υπάρχει μεγάλη ελληνική παροικία στη Μαριούπολη και αλλού και
• μέχρι σήμερα η Ρωσία (όπως και παλαιότερα η Σοβιετική Ένωση) ήταν αταλάντευτα στο πλευρό της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η πολιτική της Ελληνικής Κυβέρνησης θα ήταν ακατανόητη αν δεν γνωρίζαμε τον βαθμό της εξάρτησής της από τη Δύση, ιδιαίτερα μετά από την συγκαλυμμένη χρεοκοπία του 2010 και την υπαγωγή της Χώρας σε καθεστώς αποικίας χρέους μέσω δανειακών συμβάσεων και μνημονίων. Το χειρότερο είναι ότι και η Αντιπολίτευση όχι μόνο δεν έχει να προτείνει διαφορετική πολιτική αλλά είναι συνυπεύθυνη για την κατάσταση διεθνούς ανυπαρξίας στην οποία έχει περιέλθει η Χώρα. Υπό αυτές τις συνθήκες εναπόκειται στον Ελληνικό Λαό να αναδείξει νέες πολιτικές δυνάμεις εκτός του αμαρτωλού συστήματος εξουσίας, με όραμα και πρόγραμμα εθνικής στρατηγικής, για την απελευθέρωση της Χώρας και την υπεράσπιση των συμφερόντων της, με πρώτιστο μέλημμα την ασφάλεια και την ευημερία του Ελληνικού Λαού.
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1) Της υπογραφής της Συνθήκης την 12η Σεπτεμβρίου 1990 προηγήθηκαν η ομιλία του Bush, τον Δεκέμβριο του 1989 στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Μάλτα, η σημαντική δημόσια ομιλία του Genscher στο Tutzing της Βαυαρίας στις 31 Ιανουαρίου 1990 καθώς και οι ρητές διαβεβαιώσεις των Kohl και Baker, τον Φεβρουάριο 1990, του ΥΠΕΞ της Βρετανίας Douglas Hurd, τον Απρίλιο 1990, των Baker, Mitterand και Bush, τον Μάϊο 1990, της Thatcher, τον Ιούνιο 1990, και ξανά των Bush και Kohl τον Ιούλιο 1990 . (βλ. https://nsarchive.gwu.edu/briefing-book/russia-programs/2017-12-12/nato-expansion-what-gorbachev-heard-western-leaders-early)
2) Στη “Δύση” βέβαια συγκαταλέγεται και το Ισραήλ παρ’ ότι δεν μετέχει στους θεσμούς της, γεγονός που του προσδίδει ειδική σημασία…
3) Υπό την ευρεία έννοια, που συμπεριλαμβάνει όχι μόνο το “φυσικό περιβάλλον” αλλά την Υγεία και την Παιδεία δηλαδή τον Πολιτισμό…
4) Κυριολεκτικά το “killer instinct”. Τότε ετίθετο εκ των πραγμάτων ζήτημα πολιτιστικής επανάστασης στη Δύση προκειμένου να υπάρξει ριζική αλλαγή κοινωνικο-οικονομικού υποδείγματος σε παγκόσμια κλίμακα αλλά ένα τέτοιο New Deal απαιτούσε πολιτικές ηγεσίες τα στα μέτρα ενός Ρούζβελτ, ενός Κέννεντυ ή ενός Ντε Γκώλ…
