Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου,
11η ὁμιλία στὶς Πράξεις, κεφ. 4,32-3
«…Ἦταν τόση ἡ προθυμία, μὲ τὴν ὁποία ἔδιναν (ὅσοι εἶχαν περιουσίες), ὥστε δὲν ὑπῆρχε οὔτε ἕνας φτωχὸς [στὴν πρώτη χριστιανικὴ κοινότητα τῶν Ἱεροσολύμων] Δὲν ἔδιναν δηλαδὴ ἕνα μέρος μόνο ἀπὸ τὴν περιουσία τους, κρατώντας τὴν ὑπόλοιπη γιὰ τὸν ἑαυτό τους, οὔτε τὰ ἔδιναν μὲν ὅλα, ἀλλὰ μὲ τὸ αἴσθημα πὼς ἦταν δικά τους καὶ τὰ χάριζαν. Τὴν ἀνωμαλία τῆς ἄνισης κατανομῆς τῶν ἀγαθῶν [ποὺ συμβαίνει στὶς κοινωνίες] τὴν εἶχαν ἐξαφανίσει ἀπὸ ἀνάμεσά τους καὶ ζοῦσαν μὲ μεγάλη ἀφθονία ἀγαθῶν. (…) Οὔτε τολμοῦσαν δηλαδὴ νὰ δίνουν οἱ ἴδιοι ἀπευθείας στὰ χέρια τῶν φτωχῶν, οὔτε ἔνιωθαν ὑπερήφανοι ποὺ ἔδιναν, ἀλλὰ ἔφερναν [τὰ χρήματα ποὺ εἰσέπρατταν ἀπὸ τὴν πώληση τῶν περιουσιῶν τους] μπροστὰ στὰ πόδια [τῶν Ἀποστόλων] καὶ αὐτοὺς τοὺς ἄφηναν νὰ τὰ διαχειρισθοῦν καὶ τοὺς καθιστοῦσαν ἀπόλυτους κύριους, ὥστε ἡ κατανάλωση νὰ γίνεται ἀπὸ ἀγαθά, ποὺ ἀνῆκαν πιὰ σ’ ὁλόκληρη τὴν κοινότητα κι ὄχι ἀπὸ δικά τους. Αὐτὸς ὁ τρόπος ἐκτὸς τῶν ἄλλων τοὺς βοηθοῦσε καὶ στὸ νὰ μὴν ὑπερηφανεύονται.
Ἂν καὶ σήμερα γινόταν τὸ ἴδιο, θὰ ζούσαμε πιὸ εὐτυχισμένοι καὶ οἱ πλούσιοι καὶ οἱ φτωχοί. […] εἶναι ἀπὸ μόνο τοῦ φανερό, προπαντὸς ὅμως ἀπὸ ὅσα συνέβησαν τότε, πὼς διαθέτοντας οἱ πλούσιοι τὶς περιουσίες τους, ὄχι μόνο δὲν φτώχυναν, ἀλλὰ καὶ τοὺς φτωχούς τους ἔκαμαν πλούσιους.
Ἀλλὰ ἂς περιγράψουμε καὶ τώρα μὲ λόγια τὸ καθεστὼς ἐκεῖνο (…) Πόσο χρυσάφι νομίζετε πῶς θὰ συγκεντρωθεῖ; Εγώ ὑποθέτω ὅτι ἂν ὅλοι καὶ ὅλες καταθέσουν ἐδῶ εἰλικρινὰ ὅλα τὰ μετρητά τους καὶ προσφέρουν ἐπιπλέον καὶ τὰ χωράφια τους καὶ ὅλα γενικὰ τὰ ἰδιόκτητα ἀντικείμενα καὶ σπίτια τους (γιὰ δούλους δὲν κάνω λόγο, ἐπειδὴ οὔτε τότε συνέβη κάτι τέτοιο, ἀλλὰ τοὺς ἐλευθέρωναν καὶ τοὺς ἐξίσωναν μὲ τοὺς ἑαυτοὺς τῶν), σὲ λίγο θὰ συγκεντρωνόταν χωρὶς ἀμφιβολία μέχρι ἕνα ἑκατομμύριο λίτρες χρυσάφι, ἢ καλύτερα δυὸ καὶ τρεῖς φορὲς αὐτὴ ἡ ποσότητα.
