Ψήφος στα 17, εφηβική αριστερά!!!

Παλιότερο άρθρο πάντα επίκαιρο του Δημήτρη Γιαννάτου 

Η ψήφος στα 17, αποτελεί κεντρικό σημείο στο κουτοπόνηρο παλαιοκομματικό παιγνίδι του αριστεροδεξιού ολιγαρχικού μορφώματος που «κυβερνά». Αν απομονώναμε το τυχοδιωκτικό εκλογικό μαγείρεμα και τις «συμμαχίες¨της κυβέρνησης με οτιδήποτε κινείται στο βούρκο της πολιτικής επιβίωσης: από τον Λεβέντη μέχρι τη Χ.Α, η συμμαχία με τους εφήβους δεν μπορεί να θεωρηθεί κάτι ξένο στον θαυμαστό κόσμο της μεταμοντέρνας «νεανικής» αριστεράς.

Η γρήγορη ενηλικίωση των παιδιών και η «νεανικότητα» των μεσήλικων, κυριάρχησε στον κόσμο της μαζικής κουλτούρας του ύστερου δυτικού καπιταλισμού. Aπό τα κοστούμια των νεαρών Μπήτλς και των νέων της δεκαετίας του ΄60 στην Ελλάδα, η ιστορία τούμπαρε στο άλλο άκρο με την unisex επιμελημένα ατιμέλητη γκαρνταρόμπα, ανέμελων και αγριεμένων ταυτόχρονα γονιών και παιδιών μια παγκοσμιοποιημένης κουλτούρας που «θέλει τον (θεαματικό-δυτικό) κόσμο, και τον θέλει, τώρα». Έτσι, το «εδώ και τώρα», κατάπιε την χρονική ωρίμανση και των δυο γενιών, σε μια αποθεώση της νέας θρησκείας για την αύξησης της «νεανικότητας» και των φυσικών ορίων του ανθρώπου και της φύσης, τραβώντας τα πάντα στα άκρα.

Αποτελεί τον πυρήνα του πνεύματος και της ταυτότητάς της μετανεωτερικής κοσμολογίας, η οποία μπόλιασε την «σαν έτοιμη από καιρό», εκσυγχρονιστική και παγκοσμιοποιημένη αριστερά, αλλά και τον λεγόμενο «αντιεξουσιαστικό» χώρο. Εντελώς γονιδιακά, θα έλεγε κάποιος, ώστε να συμβάλλουν αποφασιστικά στην κυριαρχία της νεανικής κουλτούρας των ατομικών δικαιωμάτων, της «άγριας νεολαίας» των… γιάππικων πανεπιστημίων και της παιδοκεντρικής θέασης της κοινωνίας.

Εισηγήσεις 3ου Επιστημονικού Συμποσίου με τίτλο, "Απο τον Ιπποκράτη στην Οσία Μελώ" 12/10/2024

Δεύτερη ημέρα του 3ου Επιστημονικού Συμποσίου με τίτλο Απο τον Ιπποκράτη στην Οσία Μελώ 12/10/2024

Από το 37' - 1.06' ο κοινωνιολόγος, στέλεχος - συνεργάτης του ΚΕΘΕΑ Δημήτρης Γιαννάτος.
Πρώτη ημέρα του 3ου Επιστημονικού Συμποσίου με τίτλο Απο τον Ιπποκράτη στην Οσία Μελώ 12/10/2024

ΠΗΓΗ: 

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η ΡΕΥΣΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Ο Γιώργος Παπαϊωάννου συζητά με τον Βασίλη Ασημακόπουλο, δικηγόρο-πολιτικό επιστήμονα και τον Δημήτρη Γιαννάτο, κοινωνιολόγο. Παρεμβαίνουν ο Χάρης Μαντινιώτης, οικονομολόγος και ο Ερρίκος Φινάλης, δημοσιογράφος, αναλυτής διεθνών θεμάτων

Γι΄αυτό πάντα η Αφροδίτη θα απατά τον Ήφαιστο

Η Τεχνική (τεχνολογία) δεν γεννά τον Έρωτα και την ευτυχία!

Δημήτρης Γιαννάτος, Αρθρογράφος

Κοινωνιολόγος, Σύμβουλος απεξάρτησης στο Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων ατόμων (ΚΕΘΕΑ)

Ο ανθρώπινος πολιτισμός, από την αρχή της μακραίωνης πορείας του, «ιχνογραφούσε» τη πραγματική αλλά και τη συμβολική εικόνα της εξέλιξης του. Ο βίος του ανθρώπου, οι υλικές πλευρές της εξέλιξης (παραγωγή, αρχιτεκτονική, καλλιέργεια γης, τεχνολογία, κ.α), οι συνήθεις, οι σχέσεις, τα συναισθήματα, έπαιρναν αισθητική μορφή, μέσα από τον συμβολισμό, τις αναπαραστάσεις, τους μύθους, τις τέχνες, συμβάλλοντας στην αυτογνωσία, αλλά και στην ερμηνεία που έδινε ο άνθρωπος στον τρόπο ζωής και στα επιτεύγματά του.

Είναι αυτό που ονομάζουμε κοσμοεικόνα ή κοσμοείδωλο και αποτελεί τις αναπαραστάσεις και την αντίληψη του κόσμου μας σε συμβολικό επίπεδο. Είναι ο Λόγος και η αναφορά του ανθρώπινου πολιτισμού στο ίδιο του τον εαυτό. Το κοσμοείδωλο, ως συνισταμένη πολλών ερμηνειών για το μυστήριο της ζωής μας, στην εξέλιξη του πολιτισμού απέκτησε διαφορετικά πρόσωπα, παρόλο που ορισμένες συμβολικές μορφές του κοσμοειδώλου, θεωρούνται γενικευμένες και πολύ ουσιαστικές. Συνήθως είναι αυτές που αγγίζουν μύχιες πτυχές του ανθρώπου και της ψυχολογίας του, που συνδέονται με πραγματικές τομές στον ανθρώπινο πολιτισμό και οι οποίες ανέδειξαν και ολοκλήρωσαν τον άνθρωπο στην μέγιστη μορφή αυτονομίας του μέσα στο κοινωνικό πλαίσιο. Οι αρχαίοι μύθοι είναι μορφές αναπαραστάσεων που αποτελούν αποτυπώματα του συλλογικού ασυνείδητου των λαών και μας μιλούν τόσο για την πράξη, όσο και για την κατασταλαγμένη σοφία της ιστορίας.

Μεταξύ των αναπαραστάσεων αυτών, κεντρική κοινωνική σημασία κατέχει η αρχαιοελληνική μυθολογία, που αποτελεί οικουμενικό παράδειγμα ερμηνείας και συμβολικής αποτύπωσης της ανθρώπινης ζωής και εξέλιξης.

Μαρίνος Αντύπας: το αγέρωχο παράδειγμα της ελευθερίας και των κοινωνικών αγώνων…

Του Δημήτρη Γιαννάτου 

Ο κύκλος ζωής του Μαρίνου Αντύπα, σε τούτη τη γη και στους ανθρώπους της που τόσο αγάπησε, ξεκινά από το χωριό του, τα Φερεντινάτα και ολοκληρώνεται στον Πυργετό, στη Θεσσαλική γη. Ένας αναρχικός ιεραπόστολος, με χριστιανικές, ορθόδοξες ρίζες, που «βάζει φωτιά» στους κάμπους και τα τσιφλίκια, ξεσηκώνοντας τους καταπιεσμένους και τους κατατρεγμένους…

Οι συμπατριώτες του, έστησαν μνημείο, ανδριάντα περήφανο, να μνημονεύει τις ιδέες και τις πράξεις του Αντύπα. Στέρεες όπως η πέτρα που σμίλεψε ο καλλιτέχνης. Με αντοχή στο χρόνο, γιατί έχουν ρίζα, παράδοση, αγάπη για τον τόπο και τους ανθρώπους, ενάντια στην εκμετάλλευση και την κοινωνική αδικία.

Όταν οδοιπόρος, βρεθείς στον δρόμο του, κάνε μια στάση. Στέκεται αγέρωχος, μπροστά από το χωριό του, τα Φερεντινάτα της Πυλάρου. Αναστοχάσου, για λίγο, τις ιδέες και το παράδειγμά του. Οι καιροί, άλλαξαν, όχι όμως και οι αντιθέσεις που γεννούν τον πόνο και την υποδούλωση. Απλά έχουν καμουφλαριστεί με «παραπλανητικά λόγια» και θεωρίες, αλλότριες…Και συνέχισε το δρόμο σου, ποτισμένος με το παράδειγμα του Αντύπα: ο άνθρωπος γεννήθηκε για να είναι ελεύθερος και να αγωνίζεται. Για Ελευθερία, Ισότητα και Αδελφότητα.

κυκλοφόρησε το βιβλίο του Δημήτρη Ν. Γιαννάτου!!! "Η «κανονικοποίηση» των κρίσεων: Σκέψεις κοινωνιολογίας και δομικής ψυχολογίας στη σύγχρονη εποχή".

ΤΑ ΚΑΛΑ ΝΕΑ!!!

Μόλις κυκλοφόρησε το βιβλίο του φίλου μας Δημήτρη Ν. Γιαννάτου!!!

"Η «κανονικοποίηση» των κρίσεων:
Σκέψεις κοινωνιολογίας και δομικής ψυχολογίας στη σύγχρονη εποχή"

Ο Δημήτρης Γιαννάτος είναι κοινωνιολόγος, σύμβουλος απεξάρτησης στο ΚΕΘΕΑ και ιδανικός στοχαστής για να μας ξεναγήσει στα τραύματα της μετανεωτερικότητας, της νέας ψηφιακής "κοινωνικότητας",

ιδιαίτερα ικανός να προσεγγίσει το ψυχισμό του ανέστιου ανθρώπου cyborg, καταγγελτικός για τη μετανεωτερική επιστήμη που δομεί τη νέα ανθρωπολογία χωρίς τον άνθρωπο,

βαθύς γνώστης του αντικειμένου, μας συστήνει όλους τους προφήτες κοινωνιολόγους, ψυχολόγους, ανθρώπους της Τέχνης που μας προειδοποίησαν για τον επερχόμενο άκαρδο κόσμο μας.

Στην προδημοσίευση για το βιβλίο του γράφει:

"...Είναι η ανάγκη για την έναρξη ενός διαλόγου, που θα τοποθετήσει εκ νέου το «κοινωνείν» εντός του «Αληθεύειν. Στα σπίτια μας, στα σχολεία των παιδιών μας, στις παρέες, στην πλατεία και την Αγορά των γειτονιών μας, στους Δήμους μας – που σκόπιμα έσβησαν από τα ιστορικά αρχεία τους ότι είναι «Εκκλησίες συναδελφών» και Πολιτών και ουσιαστική κοινοτική αυτοδιοίκηση – στις δουλειές μας με τους συναδέλφους μας, και όπου αλλού.

Ο ελληνικός πολιτισμός μας, η ιστορία και άνθρωπος, είναι αξεδιάλυτα συνδεδεμένα με μια αρμονική συνεξέλιξη και αλληλεπίδραση. Έχουμε βουτήξει και κολυμπάμε στην Ιστορικότητα της εξέλιξης και η ιστορία είναι και εντός μας. Είναι σημαντικό να την ακούσουμε και να ακουστούν όλες οι φωνές του κοινωνικού πεδίου. Αυτό ο πολυφωνικός διάλογος είναι πραγματικότητα της ανθρώπινης φύσης για την δόμηση όμως μιας ανθρωπολογικής αρμονίας τέτοιας που να αξίζει στον άνθρωπο, ως ταυτότητα και όχι ως διάλυση ταυτοτήτων και για την επιβολή ενός ναρκισσιστικού αυτοπροσδιορισμού του Εγώ. Ιδιαίτερα, στους δύσκολους καιρούς μας, όταν μια θεσμική τεχνοεπιστήμη, προσπαθεί να επιβάλει μια μετα-ανθρωπολογική ανθρωπότητα χωρίς συναίνεση και Δημοκρατία και μάλιστα με την επίκληση του πλουραλισμού και της «Δημοκρατίας». Επειδή ο Λόγος του κάθε ανθρώπου, του «Είναι» ως ταυτότητα, ορίζεται από την Ελευθερία και την Αγάπη και όχι τον καταναγκασμό.

Έγραψα ακόμα και επειδή η ιστορικότητα και η οντολογική πολιτισμική παράδοσή μας, με έχουν πείσει από καιρό, ότι «κοινωνία» μας είναι το «κατ’αληθειαν ζείν» εν ελευθερία, ως ευχαριστία και όχι «μηχανικά»- λογαριθμικά προγραμματισμένη ως καταναγκασμός.

Στον Άγιο Παύλο..εκεί που γεννήθηκα και μεγάλωσα, στο κέντρο της Αθήνας!!!

του Δημήτρη Γιαννάτου (Ναπ. Γ)

Όταν ο καταστατικό Γκύ Ντεμπόρ συναντά τα παιδιά της συνοικίας…

Γεννήθηκα το 1968 και μεγάλωσα στο κέντρο της Αθήνας, στην ιστορική γειτονιά του Αγίου Παύλου, πολύ κοντά στο Σταθμό Λαρίσης και την πλατεία Βάθη.

Σε αυτή τη μικρή γωνιά, γνώρισα την κοινότητα, η οποία αποτέλεσε – ανά τους αιώνες και κάτω από διαφορετικά πολιτικά και κοινωνικά συστήματα – συστατικό στοιχείο του ελληνικού πολιτισμού. Την αποκαλούσα- και την αποκαλώ- συχνά συνοικία, το…συν του οίκου μας. Η πραγματική και πνευματική διεύρυνση της ιδιωτικής μας ζωής, που μεταμορφωνόταν σε δημόσιο βίο.

Ήταν ο δημόσιος χώρος, που αγκάλιαζε το παιχνίδι, τη δημιουργία, τις μικροχαρές και τις μικρολύπες, την ευθύνη μας ως πρόσωπα, απέναντι στη μικρή κοινότητα, «τη λαχτάρα για τον έπαινο του Δήμου και των σοφιστών, για τα δύσκολα και ανεκτίμητα εύγε», όπως μας λέει ο Χρήστος Γιανναράς.

Η συνοικία μας, συνδεόταν, παράδοξα και ομόδοξα με όλες εκείνες τις συνοικίες μιας μαγικής πολύβουης πόλης, που απλωνόταν, λίγο πιο πέρα. Η Αθήνα, παρά τις διαφορές της, έμοιαζε μια συνεκτική κοινότητα των συνοικιών και των Προσώπων και όχι η «μοντέρνα» απρόσωπη μεγάπολη, η «α-πολίτιστη» μητρόπολη, όπως κακοποιείται και διαμορφώνεται εδώ και χρόνια, τόσο από το σφυρί ενός κεφαλαιοκρατικού «εκσυγχρονιστικού» παρασιτισμού, όσο και από το αμόνι, ενός αριστερού μηδενιστικού κοσμοπολιτισμού, χωρίς πνευματικό κέντρο.

Επειδή ακόμα και τότε που οι άσχημες πολυκατοικίες της εργολαβίας του Καραμανλή και της χούντας, μας είχαν περικυκλώσει, το καντηλάκι ενός υπαρξιακού πνευματικού «κέντρου», άναβε με ισχυρή φλόγα. Η εκκλησία του Αγίου Παύλου, όριζε και την ομώνυμη Ενορία μας. Εντέλει, «Εν-ορία», δεν ήταν μόνο η πολεοδομική διαίρεση μέσα από τις τοπικές εκκλησίες. Ήταν κάτι περισσότερο και πολύ πιο συμβολικό, σχεδόν «μεταφυσικό».

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΕΞΕΤΕΛΕΣΘΗ!

Αν και Ολυμπιακός τα ερυθρόλευκα ομαδικά μου αισθήματα σε περιστολή εδώ και πολλά πολλά χρόνια.

 Με προέδρους τους Κοσκωτά,  Σαλιαρέλη Κόκκαλη, Μαρινάκη, παρά τα τόσα πρωταθλήματα, η οπαδική "μαφία" σε αγαστή συνεργασία με το υπό διάλυση κομματικό κράτος λειτουργεί ως μηχανισμός εκτόνωσης της συσσωρευμένης οργής των φτωχοποιημένων πολιτών. 

Σήμερα, κυβέρνηση και Μαρινάκης βάλθηκαν να "εξυγιάνουν" μετά το κράτος και το ελληνικό ποδόσφαιρο!!! 

Μια νέα διακήρυξη φιλίας μετά από αυτήν με την Τουρκία υπογράφει ο πρωθυπουργός! Ο Μαρινάκης της κυβέρνησης με τον Μαρινάκη του Ολυμπιακού! 

ΕΙΡΗΝΗ παντού!

Ο χούλιγκαν, υποψήφιος δολοφόνος, συνελήφθη αμέσως γιατί θύμα του είναι ένας άτυχος αστυνομικός.  Ο δολοφόνος του Μιχάλη ακόμη αγνοείται, και οι Κροάτες νεοναζί επιστρέφουν στη χώρα τους με τιμές ηρώων!

____________________

Η δημοσίευση του φίλου Δημήτρη Γιαννάτου φωτίζει και αποδίδει ορθά την μόνη Αλήθεια για όσα συμβαίνουν στα γήπεδα:

Ελληνικό (πολιτικό) ποδόσφαιρο παρωδίας και συναλλαγής. 

Αφού δεν μπορώ και δεν έχω τα κότσια, να τιμωρήσω τον αυταπόδεικτο ένοχο των τελευταίων επεισοδίων (Χουάνκαρ, Βόλος, Ρέντη - με έναν άνθρωπο να χαροπαλεύει) ας τσουβαλιάσω όλο το άθλημα. Έτσι η συλλογική ευθύνη μιας ψευτοπυγμής θα αθωώσει τον ένοχο. Υιοθετώντας έμμεσα και καλύπτοντας το αφήγημά του, όταν σε μια χρονιά που φαίνεται να είναι χαμένη (11 γκολ σε τρείς αγωνιστικές και πολλές άλλες εσωτερικές παλινωδίες) - ας διαλύσω το Πρωτάθλημα αφού τα έχω κάνει μπάχαλο και δεν το παίρνω ΕΓΩ, ΕΓΩ, ΕΓΩ, 

-  μιλά για συνωμοσίες εναντίον του, διαιτησίες, ευθύνες της Αστυνομίας και άλλα κουραφέξαλα, Λαμπρά. Κάτι σαν : "αφού υπάρχει η ένοχη Χαμάς, ας ισοπεδώσω συνολικά όλη Γάζα και τους αμάχους". 

Ο παραλογισμός και η "επιτελική" ψευτομαγκιά ως λογική της "επιτελικής" συλλογικής ευθύνης! Σαπίζει η χώρα και η διαπλοκή γελάει....Ένα επεισόδιο κι αυτό στη μεγάλη εικόνα!!! 

Η κοινωνία συνολικά απαθής μασώντας epass, με ενημέρωση από το ΣΚΑΙ - Εντέλει, η οσφυοκαμψία του Υπουργού Εξωτερικών απέναντι στους "δυνατούς" δεν υπάρχει μόνο έναντι του Ερντογάν!

Υ.Γ Α, για την ενδοσχολική βία, ΚΛΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ. 

Το μηδενιστικό κίνημα woke κι ένας …πρόγονός του. Σαρτρ

To μηδενιστικό κίνημα woke κι ένας …πρόγονός του. Σαρτρ : «σκοτώνοντας έναν Ευρωπαίο, πετυχαίνεις μ’ένα σμπάρο δύο τρυγόνια: έτσι έχεις έναν νεκρό κι έναν ελεύθερο άνθρωπο.

του Δημήτρης Ναπ.Γ

Συγχωρέσατε την απολυτότητα και την μεροληψία μου. Το κάνω εσκεμμένα, ακολουθώντας γνωστά μονοπάτια του… «δικαιωματισμού». Για να προκαλέσω. Γνωρίζοντας με τα χρόνια, όσο μπορώ, το έργο του Σαρτρ, ολοένα και περισσότερο μου δημιουργείται η εντύπωση και η διαίσθηση ότι είχε πολύ θυμό και ένιωθε κακία, μέσα του. Σε λαϊκή γλώσσα – και συχνά πολύ ουσιαστική περιγραφή – θα λέγαμε ότι ήταν ένας…κομπλεξικός, κακός άνθρωπος. 

Η θεωρία του παρόλο που πιάνει υπαρκτές πλευρές του ανθρώπου, θεωρώ ότι είχε εντός της, πολλά προσωπικά του ψυχολογικά συμπλέγματα. Το πρόβλημα ή η εξιδανίκευση του Άλλου, πιστεύω ότι είχε πολλές ρίζες σε συναισθήματα αρνητικά για τον εαυτό του. Η ναυτία του για τον Αστό ως «άλλον», μάλλον ήταν πρωταρχικά απέχθεια για τον εαυτό του, ίσως και ως σαρκική ύπαρξη. Επιπλέον, ο υπαρξισμός του εμπεριείχε εν σπέρματι πολλά από το μηδενιστικά, εκφυλιστικά – και όχι οντολογικά επεξηγηματικά – πρότυπα και τις ναρκισσιστικές συμπεριφορές που συναντούμε σε κινήματα της εποχής μας.

Ιδεολογικός προπάτορας, του εντελώς φυλετιστικού και ρατσιστικού μεταμοντέρνου κινήματος woke,(αφύπνιση), ήταν και ο Σαρτρ. 

Το «κίνημα αφύπνισης» υπέρ των καταπιεσμένων, δεν είναι κάτι που ανθρωπιστικά κάποιος θα μπορούσε αρχικά να απορρίψει. Όμως η βαθύτερη ουσία του δεν είναι αυτή, Η αφετηρία της έχει άλλη ιδεολογική και ψυχολογική αφετηρία. Δεν είναι απλά μια ουδέτερη ιδεολογικά και πολιτισμικά ουμανιστική αξία. Έχει συγκεκριμένο πολιτισμικό στόχο και εχθρό. Τον λευκό, Ευρωπαίο (δυτικό) άνδρα. Ο οποίος είναι αποικιοκράτης και είναι φαλλοκράτης και σεξιστής, μόνο και μόνο επειδή έχει … «πουλί» (το οποίο θεωρεί μάλιστα ότι είναι όργανο μόνο του αρσενικού φύλου) και είναι εξ αντικειμένου ρατσιστής επειδή είναι λευκός.

Ο «μεγάλος πολιτισμικός μετασχηματισμό

*προδημοσίευση από το υπο έκδοση δοκίμιο με τίτλο :

Η «κανονικοποίηση» των κρίσεων: Σκέψεις κοινωνιολογίας και δομικής ψυχολογίας στη σύγχρονη εποχή.

Οι «απροσδιόριστοι παράγοντες» των κρίσεων εντός των ανθρώπινων συστημάτων

του Δημ.Ναπ.Γιαννάτου

Ο θεμελιακός «μεγάλος μετασχηματισμός» των εννοιών με τις οποίες ασχοληθήκαμε έως τώρα (ιδιαίτερα στις Θετικές Επιστήμες) και της αξίας του πολιτικού σημαινόμενου στις μέρες μας, σχετίζεται εν πολλοίς και με την ερμηνευτική στρέβλωση που υπέστη από τον Θεολογικό Σχολαστικισμό του δυτικού Μεσαίωνα, η αρχαιοελληνική κοσμολογική φιλοσοφία μας (από τους Προσωκρατικούς μέχρι τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη) και η οντολογική γνωσιολογική της συνέχεια στους χριστιανούς Φιλοσόφους της μέσης και ύστερης Βυζαντινής περιόδου (Καππαδόκες Πατέρες, Μάξιμος Ομολογητής, Γρηγόριος Παλαμάς, κ.α),. Ο Θεολογικός Σχολαστικισμός, διαμόρφωσε ένα αυστηρό, ατομοκεντρικό φιλοσοφικό σύστημα «παρέκκλισης» που χαρακτηριζόταν από τον άκρατο αιτιοκρατικό «ορθολογισμό» (ρασιοναλισμό), την αποθέωση του γραμμικού Χρόνου και το χρησιμοθηρικό πνεύμα.

Η «παρέκκλιση» αυτή, επηρεάζει ακόμα την σύγχρονη Πολιτική και την Επιστήμη. Το «παράδειγμα» της φιλοσοφικής παρακαταθήκης του Ηράκλειτου είναι χαρακτηριστικό στις μέρες μας. Σε όλους τους επιστημολογικούς χώρους, κυριαρχεί αποκλειστικά η βαθιά οντολογική φράση του «Τα πάντα ρει». Από την Πολιτική και την Οικονομία, από την Εκπαίδευση και την Τέχνη μέχρι την διαφήμιση προϊόντων και τις σύγχρονες μετανεωτερικές σχολές ψυχοθεραπείας, «επιλέχτηκε» και καθιερώθηκε εκείνη η παρακαταθήκη του Ηράκλειτου που μπορεί να αξιοποιηθεί στην εργαλειακή, μονοδιάστατη χρησιμοποίηση της «αλλαγής» και του «Χρόνου», έναντι της κοινωνικής οντολογίας του «Είναι», της «κοινότητας των σχέσεων» και τη Δημοκρατίας. Λησμονήθηκε – αποσιωπάται δηλαδή – ότι πυρήνας της φιλοσοφίας του Ηράκλειτου για την εύρεση της Ουσίας και της «αλήθεια» των όντων (σ.σ, επομένως και για την γέννηση μιας ουσιαστικής και αναγκαία , συμφωνημένης «καινοτομίας» τις μέρες μας) ήταν ο «Ξυνός» (κοινός) Λόγος. Η δυναμική εξεύρεση της «αλήθειας» εξαρτάται από το «κοινωνείν», από τη σχέση και μετοχή των ανθρώπων στον «κοινό Λόγο». «Το αληθεύειν εστί κοινωνείν». Ναι, τα «πάντα ρει», αλλά εντός εδάφους, ενός τόπου σχέσεων κοινωνίας, ως η ουσία και «Είναι» της Πόλεως.

Μια γνώμη για τα εσωτερικά τους ...

Του Δημήτρη Γιαννάτου 

Μια γνώμη για τα εσωτερικά τους : 

Για τον κύριο αυτόν δεν τρέφω τα καλύτερα συναισθήματα, από το μακρινό 2007, μάλιστα! (πολλά δεικτικά άρθρα μου, μπορείς να βρεις στο διαδίκτυο για τον σύριζα και τον ίδιον). Βέβαια, βλέποντας τι υπάρχει στο ΣΥΡΙΖΑ από πλευράς "αρχηγικών" στελεχών, ο τύπος, αυτός, πονηρός και ικανός τακτικιστής, τζογαδόρος, που γνωρίζει όμως τα επίδικα τούτου του τόπου αλλά τα θάβει, σχετικά διαφέρει.

 Επίσης, η ατομική- προσωπική διαπλοκή του με συμφέροντα σε σχέση με τους διαχρονικούς δεξιούς, φιλελεύθερους και ΠΑΣΟΚΟΥΣ, είναι ερασιτεχνική. Μια μικρομεσαία συναλλαγή, ανάλογη του τυροπιτά ή του μικροεπιτηδευματία που ξεγελά την εφορία για να επιβιώσει, απέναντι στους δεινόσαυρους του ντόπιου και πολυεθνικού οργανωμένου συστήματος μεγαλοδιαφθοράς, που έχουν τον  επίσημο νομότυπο, θεσμικό τρόπο.

 Ταυτόχρονα, η εμμονή του να μείνει πεισματικά στον ΣΥΡΙΖΑ και να τον αναμορφώσει μοιάζει σα να πιστεύεις ότι ο κλασικός συνασπίτης-ζαίος, θα σταματήσει να θεωρεί ότι τα Εξάρχεια και το Κουφονήσι, είναι το κέντρο της παγκόσμιας επανάστασης, απαγγέλοντας Αγγελάκα, Θανάση Παπακωνσταντίνου και Social Waste με τσίπουρο χωρίς γλυκάνισο και ψευδοκουλτουριάρικο μπαρ στην πρώτη διάταξη...

Οι μικρομέγαλοι ολοκληρωτισμοί των «υπερασπιστών της ελευθερίας»

Σε έναν κόσμο «χωρίς σύνορα»,η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο συνεχίζεται χωρίς φραγμούς!

Δημήτρης Γιαννάτος, Αρθρογράφος

Κοινωνιολόγος, Σύμβουλος απεξάρτησης στο Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων ατόμων (ΚΕΘΕΑ)
24/02/2019 

Οιδίποδας και Αντιγόνη


«Χειραφέτηση», «ελευθερία», «δικαιώματα», «επιθυμία», «ταυτότητα», «πρόοδος», «αντιεξουσία», «ηδονή», «οικολογία», «έμβια όντα», «βιοτεχνολογία», «συμπερίληψη», και τόσα άλλα, πολλά εισαγωγικά, που στάμπαραν λέξεις, όπως το καυτό σίδερο στο δέρμα των ζώων που πάνε για σφαγή. 

Λέξεις που χάνουν το νόημα τους και καταλήγουν να σημαίνουν το αντίθετό τους, που καταλήγουν να οδηγούν στο αντίθετό τους.


Ήταν στον απόηχο του Μάη του 68, όταν ο φιλόσοφος Ντελέζ και ο (σε πολλά διεισδυτικός) ψυχίατρος Γκουαταρί, με το έργο τους «Ο αντι-Οιδίποδας»(1972), οδήγησαν εντελώς στα άκρα τα απελευθερωτικά μηνύματα που έφερνε στην ασφυκτικά περίκλειστη κοινωνία των προηγούμενων καιρών, η δεκαετία του ΄60.


Συνδέοντας την «απελευθέρωση» του ατόμου, ως υποκείμενο και αντικείμενο σχέσεων, με την ικανοποίηση και πλήρη απελευθέρωση της επιθυμίας με κάθε τρόπο και κάθε μέσον, κατέληξαν να ηγεμονεύσουν μιας δήθεν επαναστατικής αλλαγής, που στην ουσία μετέτρεπε το σώμα σε μέσον και αντικείμενο. Σε μια μηχανή ικανοποίησης επιθυμιών και κατανάλωσης του Άλλου, υλοποιώντας με το προσωπείο της χειραφέτησης, τις καλύτερες εξουσιαστικές φαντασιώσεις του μαρκήσιου Ντε Σαντ.


Όμως, όπως μας θυμίζει ο ψυχαναλυτής Μάσσιμο Ρεκαλκάτι, στο εκπληκτικό βιβλίο του «Το σύμπλεγμα του Τηλέμαχου»(Γονείς και παιδιά μετά τη δύση του πατέρα – εκδόσεις Κέλευθος), ακόμα κι αυτοί οι «πατέρες» της αντι-οιδιπόδειας κουλτούρας, προειδοποιούσαν για τους μικροφασισμούς που κρύβει αυτή η «αντικαθεστωτική» υλοποίηση κάθε συνειδητής και ασυνείδητης επιθυμίας και ορμής.


Οι Ντελέζ και Γκουαταρί, «σκοτώνοντας» εντέλει τον Οιδίποδα, μηδενίζοντας το όριο και την ηθική, που με τη μορφή της ενοχής και της αυτοτιμωρίας οριζόταν στο αρχαίο δράμα, παρ’ όλα αυτά προειδοποιούσαν, για την ακραία εφαρμογή της προτροπής τους : «Η μητέρα μπορεί να θεωρηθεί εξουσιοδοτημένη να αυνανίζει τον γιο;, ο πατέρας να μπορεί να γίνει μαμά;». Περιγράφοντας έτσι, 10 χρόνια μετά τον αντι-Οιδίποδα, τους μικρο-Οιδίποδες που γεννιούνται ως ωφέλιμα πρόσωπα της ηθικής νοημοσύνης του ανθρώπινου γένους, εκεί που νόμιζαν ότι μπορεί να υπάρχει μόνο η απελευθέρωση της επιθυμίας ως επαναστατική πράξη. Τονίζουν, μάλιστα, ότι χρειάζεται προσοχή ώστε αυτή η απαίτηση, «να μην μετατραπεί σε καταστροφή, σκέτη και απλή κατάργηση, πάθος κατάργησης» (…) Προσοχή ώστε αυτή η «γραμμή φυγής που απορρίπτει το όριο να μην γίνει «γραμμή θανάτου» («Τα Χίλια Επίπεδα»-1980).


Άραγε, μας θυμίζουν όλα τα παραπάνω, πράξεις και συμβολισμούς των ημερών μας; Μα, αυτό όχι μόνο αυτό είναι σαφές, αλλά ζούμε και την ουσιαστική πραγματοποίησή τους. Άλλωστε το ναρκισσιστικό κίνημα ενός επιφανειακού δικαιωματισμού (πρόσφατα κρατικοποιημένου, με την ανάληψη της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ του 3%, επιφανούς τμήματος του «κινήματος»), αντλεί το θεωρητικό του οπλοστάσιο από την ακραία κινηματική οντολογία των Ντελέζ και Γκουαταρί, αλλά και του πρώιμου Φουκώ, του Ντεριντά, κ.α


Το σύγχρονο κίνημα «υπέρ των δικαιωμάτων» (ως άρνηση της δημοκρατίας), δεν αντλεί, πια, την ορμή του από την ανάγκη για το ξεπέρασμα της απολυταρχίας ενός του πατέρα-αφέντη, που αποτέλεσε ένα φυσιολογικό ξέσπασμα και ανάγκη, την δεκαετία του ΄60, αλλά από την τραυματική και εξουσιαστική οδηγία να απορρίψεις και να εξαφανίσεις τον πατέρα ως ύπαρξη. Και όπως μας λέει, και πάλι ο Ρεκαλκάτι: «Πραγματική χειραφέτηση από τον πατέρα δεν σημαίνει απόρριψη της ύπαρξής του. Για να υπάρξεις χωρίς πατέρα, υποστήριζε ο Λακάν, πρέπει να μάθεις να τον αξιοποιείς. Η άρνηση του πατέρα σε αλυσοδένει για πάντα στον πατέρα. (…) απορρίπτοντας (η ρητορική αυτή) την πατρότητα, απορρίπτει και το συμβολικό χρέος που κάνει εφικτή την γενεαλόγηση δια μέσου των γενεών. Η ελευθερία αποσυνδέεται από την ευθύνη και γίνεται ιδιοτροπία, θρίαμβος της διαστροφής».

Έπειτα από την βιαστική «εξαφάνιση του πατέρα», ως κριτήριο ενός δήθεν προοδευτικού πολιτισμού που οδήγησε στην πλήρη αποθέωση της κατανάλωσης, της οικονομίας ως κερδοσκοπικής ύλης και στην κυριαρχία μιας ψευδοδημόσιας σφαίρας, τελικά «όλα σημαίνουν τα πάντα και τίποτα», χωρίς αρχή και τέλος. Και βέβαια ο «θάνατος» του πατέρα, δεν οδήγησε στην εξάλειψη του ανδρικού σωβινισμού, αλλά μάλλον διευκόλυνε και έθρεψε τις συνθήκες διόγκωσής του.

Για την Δημοκρατία – Κορνήλιος Καστοριάδης

Του Δημήτρη Γιαννάτου 

Τα σύγχρονα συντάγματα αρχίζουν με διακηρύξεις των δικαιωμάτων, των οποίων η πρώτη
φράση είναι είτε ένα θεολογικό πιστεύω είτε μια αναλογία: «Η φύση διέταξε…» ή «ο Θεός διέταξε…», ή «Πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι έχουν δημιουργηθεί ίσοι» (ο τελευταίος αυτός ισχυρισμός είναι, ούτως ή άλλως, εσφαλμένος: η ισότητα είναι δημιουργία των ανθρώπων που δρουν πολιτικά). Σε σύγκριση με τα ανωτέρω, οι αθηναϊκοί νόμοι περιλαμβάνουν ένα στοιχείο αξεπέραστης βαθύτητας: αρχίζουν πάντα λέγοντας: «Έδοξε τη βουλή και τω δήμω», «Φάνηκε καλό, η καλοζυγισμένη γνώμη της βουλής και του λαού ήταν ότι…», και κατόπιν ακολουθεί το κείμενο του νόμου. Αυτό το έδοξε είναι εκπληκτικό, είναι αληθινά ο ακρογωνιαίος λίθος της δημοκρατίας.


Δεν διαθέτουμε επιστήμη για το τι είναι καλό για την ανθρωπότητα, και δεν θα την αποκτήσουμε ποτέ.
Αν υπήρχε, δεν θα έπρεπε να αναζητούμε τη δημοκρατία, αλλά μάλλον την τυραννία εκείνου που θα κατείχε την επιστήμη αυτή. Θα επιχειρούσαμε να τον βρούμε για να του πούμε: «Ωραία, εσύ θα κυβερνήσεις επειδή κατέχεις την πολιτική επιστήμη». Αυτό άλλωστε λένε ρητά ο Πλάτων και πολλοί άλλοι˙ αυτό έλεγαν επίσης και οι κόλακες του Stalin: «Επειδή γνωρίζεις την ιστορία, την οικονομία, τη μουσική, τη γλωσσολογία…
Και ζήτω ο γενικός γραμματέας!».

Οι Αθηναίοι όμως έλεγαν: «Η καλοζυγισμένη γνώμη της βουλής και του λαού είναι να θεσπιστεί το εξής…». Αυτό σημαίνει ότι η δημοκρατία είναι το καθεστώς της δόξης, δηλαδή της καλομελετημένης γνώμης, της ικανότητάς μας να σχηματίζουμε γνώμη πάνω σε ζητήματα που ξεφεύγουν από τους γεωμετρικούς συλλογισμούς.

@ μηδενιστικ@ κουλτούρ@ του άφυλο@ @

Του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου

Αλαμπουρνέζικα; Κάθε άλλο! Πλήρης χειραφέτηση από την τυραννία της ορθογραφίας και του φύλου, λένε ότι είναι! Πληθαίνουν τον τελευταίο καιρό και πάλι, οι άλλοτε σποραδικές εμφανίσεις του «ουδέτερου» ή απροσδιόριστου τρόπου γραφής για το φύλο. Το οποίο είναι απεριόριστο και αδιευκρίνιστο σύμφωνα με τη θεωρία του κοινωνικού φύλου. Το σύμβολο @ στις καταλήξεις των λέξεων κατά την γραφή αποτελεί τρόπο βιοπολιτικής ορθότητας για τη συμπερίληψη ατόμων που δεν προσδιορίζονται από το δίπολο αρσενικό – θηλυκό. Στην προφορική γλώσσα χρησιμοποιούνται τα ουδέτερα άρθρα και οι κλίσεις.

Οι πολιτισμικές θεωρίες, στηριζόμενες σε μια ακραία εφαρμογή της σημειολογίας, των γλωσσικών παιγνίων και της κυβερνητικής θεωρίας του κοινωνικού κονστραξιονισμού (κατασκευής), υποστηρίζουν την απελευθέρωση του ατόμου από κάθε προσδιορισμό και ιδιότητα.

 Το φύλο είναι ένα από αυτά, όπως και η εθνική καταγωγή, η τάξη, ο τόπος κατοικίας, το επάγγελμα, η ιστορία, η φυσική συγγένεια, ακόμα και η ανθρώπινη σχέση σε λίγο, κ.α. Τα οποία μπορεί να αρχίζουν να απονευρώνονται αν τα πούμε και τα γράψουμε αλλιώς, σε μια ανανεωμένη εφαρμογή ενός ακραίου νομιναλισμού.

Η νέα γλώσσα κατασκευής του ανθρώπου μέσω της …γλώσσας στην ουσία αποτελεί τη νέα ανθρωπολογία του πολιτισμού που γεννιέται στην εποχή μας. Καθόλου ανεξάρτητης από τη νεοφιλελεύθερη φάση της εξέλιξης του καπιταλισμού (είτε από τον δεξιό, είτε από τον αριστερό πόλο του συστήματος), τις εξελίξεις της μεταδιαφωτιστικής τεχνολογίας και μιας νέας ψηφιακής βιολογίας (Ας μην ξεχνάμε ότι το σύμβολο @ αποτελεί κορυφαίο λειτουργικό σύμβολο της διαδικτυακής «σχέσης» και «επικοινωνίας»).

Πριν συνδεθεί, όμως, αυτή η νέα γλώσσα με τις εξελίξεις της πληροφορίας, ανατράφηκε από την αναζήτηση και τη χειραφέτηση του Υποκειμένου, η οποία αποτελεί διαχρονικό ζήτημα του ανθρώπου και η οποία μπήκε σε μια άλλη τροχιά από τη δεκαετία του ’60.
Επηρεασμένη από τις θεωρίες ή τις ακραίες ερμηνείες του Σαρτρ, του Φουκώ, του Ντελέζ, του Ντεριντά, κ.ά., η θεωρία του ουδέτερου ταυτίστηκε με την αποδόμηση όλων των ταυτοτήτων του ανθρώπου, ιδιαίτερα από τη μεταμοντέρνα αριστερά των δικαιωμάτων και τη νεοφιλελεύθερη δεξιά του οικονομικού κοσμοπολιτισμού.

Σκέψεις μιας Μεγάλης Παρασκευής…!

«Πως να σωπάσω μέσα μου, την ομορφιά του κόσμου..«

του Δημήτρη Ν.Γ

Οι πρόγονοι, μας έδεσαν σε μια μοίρα τραγική. Βάρος αβάσταχτο και κληρονομιά ευθύνης.., ευωδιά αξιοπρέπειας! όπως στα λουλουδάκια του Επιταφίου και στην προσμονή της Ανάστασης…

 Ένας τόπος, βιωμένος στο φως. Η προίκα που μας έδωσαν, ηρωική και πολλές φορές πένθιμη. Κι εκεί που λες μας γονατίζει θλίψη, η άλλη παράδοση των σεβάσμιων Πατέρων, κλεισμένων στα στενά αλλά και στα ψηλά όρη της οντολογίας μας, να μας τονώνει με το ζωοποιό πένθος, που δίνει καινούρια πνοή, να προχωράς στην δέσμευση της ζωής, του Έρωτα και όχι του Θανάτου. Το αεράκι της κληρονομιάς που χαϊδεύει τα μάρμαρα του Παρθενώνα και τρεμοσβήνει το φως των κεριών, ψηλά στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού και στα αγιοκέρια της Αγιά Σοφιάς…

 «Πως να σωπάσω μέσα μου, την ομορφιά του κόσμου..«. 

Ο κόσμος, που είναι το κόσμημα της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, που μιλά Φιλοσοφία, και είναι κύκλος, διαλεκτική – διάλογος δηλαδή, θεού και ανθρώπων, εκκλησία προσώπων και δημοκρατίας – όπως οι εκκλησίες μας και οι τρούλοι τους. Στρογγυλοί, σοφοί και συμμετοχικοί, υπερβατικές αγκαλιές αγάπης.

«Όψεις και αντιφάσεις της θεραπείας, σε εποχή ανθρωπολογικού μηδενισμού» - Δημήτρης Γιαννάτος,

 Δημήτρης Γιαννάτος, Κοινωνιολόγος, Σύμβουλος Απεξάρτησης ΚΕΘΕΑ.

Ο Δημήτρης Γιαννάτος, κοινωνιολόγος, σύμβουλος απεξάρτησης στο ΚΕΘΕΑ 

σε μια εξαιρετική εισήγηση για τα τραύματα της μετανεωτερικότητας, της νέας ψηφιακής "κοινωνικότητας", 

και της προσέγγισης του ψυχισμού του ανέστιου ανθρώπου cyborg, με παραπομπές στην τέχνη

 και σε όλους τους προφήτες κοινωνιολόγους που μας προειδοποίησαν για τον επερχόμενο άκαρδο κόσμο μας.

 Ένας πλήρης βιβλιογραφικός οδηγός για όσους επιθυμούν να ψηλαφήσουν στην ανθρωπολογία χωρίς άνθρωπο.

 Επιστημονική ημερίδα με τίτλο "Στον απόηχο του Ιπποκράτους και υπό το βλέμμα του Μετανθρώπου το διαχρονικό αίτημα της ίασης", με την συνεργασία της ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΩΟΥ ΚΑΙ ΝΙΣΥΡΟΥ, τοῦ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ καί τοῦ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΚΩ.

 Σκοπός της εκδήλωσης ήταν η επαναδιατύπωση βασικών ερωτημάτων σχετικών με την υγεία, την ασθένεια, την ίαση, την Ιπποκρατική σκέψη , την τεχνιτή νοημοσύνη, τον Μετανθρωπισμό

του Δημήτρη Ναπ.Γ

Τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη. Συγκλονισμένη όλη η Ελλάδα, η νεολαία στους δρόμους…Θλίψη, απόγνωση, πένθος, θρήνος. Ένας πατέρας θύματος, ευχαριστεί την κυβέρνηση για κάποια οικονομική στήριξη στις οικογένειες. Ποιος άραγε μπορεί να εξηγήσει τα λόγια, τα συναισθήματα και τους μαιάνδρους που μπορεί να περνά το πένθος και η ανάγκη να υπάρχει κάποια προβλέψιμη ή απρόβλεπτη υπαρξιακή πυξίδα για να μην καταρρεύσει ένας άνθρωπος, ή να περάσει σε μια αναγκαία ψυχική ανθεκτικότητα; Άλλωστε άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου και ειδικά όταν η ζωή περνά μια τόσο τραγική ρωγμή, όπως αυτή των οικογενειών των θυμάτων.

Σύντομα, όμως, νάτος και πετιέται ο Αγγελάκας με ένα μικρό μανιφέστο, ενάντια στον πατέρα και την κυβέρνηση ή το Κράτος, ευρύτερα:

«Συγνώμη πατέρα. Αν το ’ξερα από πριν ότι θα πάρεις αποζημίωση, έξτρα σύνταξη, θα σου σβήσουν όλα τα χρέη και θα διορίσουν και τη μαμά στο δημόσιο, θα ανέβαινα κι εγώ στο τρένο. Γιατί όχι; Θα θυσιαζόμουν για να σας ελαφρύνω οικονομικά και για να βελτιωθούν οι συγκοινωνίες μας. Αλλά αυτό το άτιμο το κράτος δεν μας λέει τίποτα από πριν. Ούτε ότι αν μπούμε στο τρένο παίζουμε τη ζωή μας κορώνα – γράμματα, ούτε τι κερδίζουμε σε περίπτωση δυστυχήματος«

Μια «αναρχία», αρεστή στο σύστημα εκφράζει ο Αγγελάκας, όσο κι αν ο ίδιος και οι πολλοί φανατικοί φίλοι του διαλαλούν περί του αντιθέτου. Ανήλικη «ενηλικιότητα», λαρυγγισμοί εφηβικής αντίδρασης, λέξεις λάγνες και ροκιασμένες για ένα κοινωνικό «τίποτα», που θέλουν να φαντάζονται ως επανάσταση. Είναι οι φιγούρες του «αντεργκράουντ» Θεάματος, που εμπορεύεται μια έκρηξη που το μόνο που θέλει είναι να κατασπαράξει τούτη τη χώρα και την ιστορία της, επειδή για κάποιον φυλετικό, μάλλον, λόγο είναι η χειρότερη στον πλανήτη.

Το δικαίωμα στη δυστοπία!

Βιώνοντας την ευτυχία της πλήρους απελευθέρωσης από κάθε εξαναγκασμό και προσδιορισμό…

του Δημήτρη Ν. Γιαννάτου*

Ο εφήμερος πια, ως ανθρώπινη ταυτότητα, παιδόφιλος Ευρωδυτικοανατολίτης, απολάμβανε τη βόλτα του στο φημισμένο πάρκο των πάσης φύσεως ηδονοβλεψιών κάποιου ακαθόριστου χώρου, μιας και οι χώρες, είχαν καταργηθεί στο όνομα ενός άκρατου μεταμοντέρνου «προοδευτισμού», ώστε όλοι και όλα να «κυκλοφορούν» ανεμπόδιστα χωρίς εθνικούς αναχρονισμούς και γενέθλιους τόπους ως όρια. Η ατρόμητη ιδέα της «εξέλιξης και προόδου» μπορούσε πια να επιβάλλεται και αυτή «ελεύθερα» ως… νομοτέλεια της χύμα ανθρώπινης φύσης και της αγοράς. Ουδείς θυμόταν πότε κατακτήθηκαν τα πάσης φύσεως χειραφετημένα δικαιώματα, εφόσον η νέα επαναστατική θεωρία (δεξιά, κεντρώα και αριστερή) αδιαφορούσε για τη μνήμη, λάτρευε το «εδώ και τώρα», ενώ εξυμνούσε το μηδέν ως συνεχές σημείο εκκίνησης και προορισμό του ατόμου, μακριά από κάθε εξουσιαστική… πρόσθεση και προσδιορισμό.

Αργότερα, ο αγνός τούτος δικαιωματιστής, θα πέρναγε από το Νηπιοτροφολαγνείο, εκεί στη γειτονιά των πολυεθνικών εταιρειών παροχής υπηρεσιών από «εργάτες και εργάτριες του σεξ». Οι συγκεκριμένοι/ες επαγγελματίες, απολάμβαναν πλήρη εργασιακά δικαιώματα και πολυτελή διαμερίσματα σε άριστες συνθήκες εργασίας. Ενώ η ελεύθερη διακίνησή τους ανά τον υπερπολιτισμένο κόσμο –χωρίς καμία δέσμευση και όρια– για σεμινάρια εξειδίκευσης και διάδοσης των ιδιαίτερων προϊόντων τους, αποτελούσε σταθερά πολιτισμού και αυτοπροσδιορισμού του ατόμου. Επιπλέον είχαν την πρόσβαση σε καλλωπιστικά εργαστήρια αυτόματης αλλαγής χαρακτηριστικών με ιδιωτικό συμφωνητικό στο πλαίσιο ενός αναφαίρετου νομικού πολιτισμού των ελεύθερων συμβάσεων, χαρακτηριστική αποθέωση του πνεύματος του χειραφετητικού διαφωτισμού της αγοράς και του ατόμου. Άλλωστε το τελευταίο, κατακτήθηκε με πολύ κόπο και χρήμα από «ανθρωπιστικούς» σπόνσορες σε ατελείωτες «parades», που πρόβαλε για χρόνια το ιδιωτικό «εξεγερσιακό» και «αντιεξουσιαστικό» κανάλι «Νo name, no past, no future – Live now without limits» μαζί με άλλα καπιταλιστικά εμπορεύματα, ως αναφαίρετο δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού αλλά και ανταγωνιστικότητας του σάρκινου εαυτού τους. Ο Έρωτας των σωμάτων δεν ήταν τίποτα, το σεξ πια απελευθερωνόταν μέσω της Αγοράς, του Εμπορίου και της «επανάστασης» που εκθείαζε η κοινωνία του Θεάματος.

Διαμέσου μιας επανορθωτικής (θεραπευτικής)… οικονομίας, το ζήτημα της σεξουαλικής εκμετάλλευσης και του πόνου που επέφερε η πορνεία στο άτομο τα προηγούμενα χρόνια εξαφανίστηκε. Κοινωνικός αποκλεισμός δεν υπήρχε πια, καθώς το δικαίωμα διάθεσης του σώματος και του σεξουαλικού οργάνου ως ανταλλακτικής αξίας, ήταν μια εκρηκτική πρώτη ύλη παραγωγής και κυκλοφορίας στη σφαίρα του εμπορεύματος, μεταμορφώνοντας τον/την εκμεταλλευόμενο/η σε έναν οποιοδήποτε διαχειριστή. Μήτρας, πέους, μπουτίκ ή… πολυεθνικής. Η φυσική κατοχή των ερωτογενών περιοχών, νομοθετήθηκε ως ιδιοκτησία και κέρδισε την ισότητα μέσω της «ιδιωτικοποίησης» και του ιδιωτικού δικαίου. Η σεξουαλική εργατική δύναμη μεταμορφωνόταν σε πυροκροτητή της ανάδειξης ενός συλλογικού εαυτού επανάστασης κι ευδαιμονίας. Οι εκμεταλλευτές και οι νταβατζήδες νομιμοποιούνταν μέσω της απόδοσης ενισχυμένου μισθού και φόρου. Το εμπόρευμα της σάρκας εφορμούσε στην αγορά με τους καλύτερους δυνατούς ανταλλακτικούς όρους και σύμφωνα με την αξία και τα… πτυχία από τη γνωστή και πολυδιάστατη αλυσίδα Πανεπιστημίων Ντε Σαντ.

Στα μονοπάτια της ψυχολογίας… Ανανέωση ή ενσωμάτωση

Στις μέρες μας – περισσότερο από άλλοτε – αναδύεται βασανιστική η ανάγκη να ανοικοδομηθεί η σχέση μεταξύ ψυχολογίας-ψυχοθεραπείας και κοινωνικής θεωρίας. Είναι τέτοια η πολιτισμική κρίση, που το ζήτημα αυτό αποκτά ανθρωπολογική σπουδαιότητα.

Αν αναλογιστούμε ότι η πολυεπίπεδη κρίση, παρουσιάστηκε, πρώτιστα ως οικονομική κρίση ενός συστήματος με απόλυτη κυριαρχία των ποσοτικών-υλιστικών αξιών, τότε η κάθε απόπειρα αλλαγής, χρειάζεται να αναδομήσει και πάλι τις αρχές, τη θεωρία και τη γλώσσα επικοινωνίας της. Η απόλυτη γλώσσα του οικονομισμού, αλλοίωσε αν δεν αλλοτρίωσε και τη γλώσσα της ψυχοθεραπείας, όλες τις προηγούμενες δεκαετίες. Ενδεικτικές –αν και όχι πάντα απόλυτα – της οικονομίστικης και ενίοτε «εμπορευματικής» λογικής είναι και οι συχνές «φράσεις»» της ψυχοθεραπείας : «μην αγοράζεις το πρόβλημά του», «επενδύω τα συναισθήματα μου», «δεν έχεις κάνει την αλλαγή κτήμα σου», «δίνεις – παίρνεις», «τι θα χάσεις, τι θα κερδίσεις», «ο επαγγελματίας», «ο πελάτης», «η υπηρεσία», «δεν εισπράττω αυτό που λες», «το χρειάζομαι, δεν το χρειάζομαι», «κόστος-όφελος», κ.α. Και βέβαια, το αντιφατικό είναι ότι η ορολογία αυτή, επεδίωκε να αποκόψει τη θεραπεία από μια «παραδοσιακή» αφετηρία, είτε δεξιού κερδοσκοπικού ορθολογισμού, είτε στεγνού αριστερού υλισμού!.

Ένας κριτικός προβληματισμός για τις νέες τάσεις ή σχολές ψυχοθεραπείας, ξεκίνησε από τη δεκαετία του ΄60. Την περίοδο εκείνη θεωρείτο δεδομένο, ιδιαίτερα στην αριστερή «ριζοσπαστική» σκέψη, ότι οι νέες αυτές προσεγγίσεις ήταν «επαναστατικές», επειδή απλά και μόνο, ξεπερνούσαν τον Φρόιντ ή επειδή μπολιάζονταν από το πνεύμα του μοντερνισμού της εποχής, που τρέφεται από μια μάλλον ψυχαναγκαστική απώθηση του παρελθόντος ή της παράδοσης : «Είμαι μοντέρνος, άρα υπάρχω».

Ο κοινωνικός Φρόυντ και οι ατομιστές της «κοινότητας

Πάνω από 50 χρόνια, «μάθαμε» να «μαθαίνουμε» ότι η φρουδική ψυχανάλυση, εστίαζε στο άτομο και όχι στην κοινότητα και την κοινωνία. Τα χρόνια της αμφισβήτησης του ’60, παράλληλα με την ανάδυση του φρουδισμού ως αντίβαρο στον αφόρητο αστικό θετικισμό και στον μονοκόματο κανονιστικό μαρξισμό, εξαπλώνονται και οι μετα-φρουδικές σχολές ψυχοθεραπείας και ανάλυσης.

Κάλυπταν ένα ευρύ φάσμα προσεγγίσεων που ορθώς συνυπολόγιζαν το ανθρώπινο κοινωνικό σύστημα ως βασική παράμετρο μελέτης και θεραπευτικής ανακούφισης του ανθρώπου. Ταυτόχρονα, εστίαζαν στην «ανθρωπιστική» ματιά του …ανθρώπου και στην εξεύρεση της έμφυτης «επαναστατικής» καλοσύνης που μπορούσαν να την εντοπίσουν παντού, σε έναν κόσμο που κατά βάση, βέβαια δεν άλλαζε την οικονομική δομή και τις ταξικές αναδιπλώσεις του.

Το νέο θεραπευτικό ρεύμα της «κοινωνικής ψυχοθεραπείας», στην καλύτερη έκανε εποικοδομητική κριτική στον Φρουντ και στην χειρότερη λοιδωρούσε τις «ανακαλύψεις» του ως αυστηρές, συντηρητικές και ακραία εξειδικευμένες. Άλλωστε το κοινωνικά γόνιμο ρεύμα της αντιψυχιατρικής, μπόλιασε και τους επαγγελματίες της ψυχικής υγείας, που έτσι θα μετείχαν στον κοινωνικό αναβρασμό της εποχής, αναιρώντας τον … «εξουσιαστικό» πρώην εαυτό τους αλλά όχι το επάγγελμά τους!