Τρεις Ιεράρχες και σχολείο σήμερα…

από

 Γιώργος Μάλφας

 -

Βασίλειος ο Μέγας, Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Γρηγόριος ο Θεολόγος: συμπιέζουμε την αγιότητα σε βιβλία και ομιλίες, σε αργίες και επετείους. Πάντα μας διαφεύγει…  

Τους «Προστάτες της Παιδείας και των Γραμμάτων» τιμά ράθυμα και υποκριτικά η δημόσια εκπαίδευση, σε μια συγκυρία φέτος [2010] για την πατρίδα καταθλιπτική. Η απειλή της επιτήρησης, η παύση πληρωμών, ο εφιάλτης της χρεοκοπίας… Μια κοινωνία που καλόμαθε να καταναλώνει σαν παράσιτο γίνεται τώρα «πεδίο βολής φτηνό» για τους πειραματισμούς των κερδοσκόπων του χρήματος.

«Η πλουτοκρατία ήταν, είναι και θα είναι ο μόνιμος άρχων του κόσμου, ο διαρκής αντίχριστος» που θα ’λεγε και ο Παπαδιαμάντης. Συνθλίβει μικρούς και αδύνατους. Αποθρασύνει μεγάλους και ισχυρούς. Μα πίσω από την κρίση των αριθμών, των δεικτών, και των ελλειμμάτων αποκαλύπτεται μια κρίση βαθιά πνευματική. Γιατί αν «ο αγώνας για το ψωμί μου είναι ζήτημα υλικό, ο αγώνας για το ψωμί του διπλανού μου είναι ζήτημα πνευματικό». Αυτό δεν θα σου το μάθουν βέβαια οι οικονομολόγοι που διαχειρίζονται τις κρίσεις του συστήματος, που καταρτίζουν «προγράμματα σταθερότητας». Θα σου το μάθουν δάσκαλοι ψυχωμένοι που μορφώνουν τα παιδιά μας.

Ποιος, αλήθεια, γιορτάζει και γιατί σήμερα; Ποια πρόταση ζωής εμπνέει το μαθητή, το δάσκαλο και το γονιό; Ποιον άνθρωπο διαπλάθουμε στο σχολείο σήμερα; Τι σχέση μπορεί να έχει η άσκηση στην αλήθεια της ζωής που μας υπέδειξαν οι τιμώμενοι Ιεράρχες, με την καθημερινότητα του σχολείου που βιώνουμε;

Από την αγωγή στην παιδεία και την εκπαίδευση, από την εκπαίδευση στην εξειδίκευση και μετά στην …ευέλικτη απασχόληση. Φαύλος κύκλος, ανακυκλώνει αδιάκοπα τη ζωή σαν επιβίωση.
Αγαπημένη μου μαθήτρια, αγαπημένε μου μαθητή

Τούτα τα χρόνια της σχολικής σου διαδρομής συμμετέχεις σ’ έναν αγώνα ανελέητο. Σ’ έναν πρωταθλητισμό ακραίων επιδόσεων. Δυνατότερα, ψηλότερα, γρηγορότερα!

Ενοχλητικά μονότονα και εκβιαστικά επαναλαμβάνεται η προτροπή των γονιών, των συγγενών και των δασκάλων σου: «Τώρα κρίνεται το μέλλον σου, πρόσεξε!».

"Θρησκευτικά: πέρα από τις απαλλαγές" του Γιώργου Μάλφα

Κατά τη Σ. Αναγνωστοπούλου ο σεβασμός της ελευθερίας της συνείδησης επιβάλλει την απάλειψη της προβλεπόμενης δήλωσης εκ μέρους των γονέων ότι το παιδί τους «δεν είναι χριστιανός ορθόδοξος», προκειμένου να απαλλαγεί από το μάθημα. Είναι διάχυτη η υποψία ότι η σπουδή της αναπληρώτριας υπουργού δεν ήταν πολιτικώς αθώα. Από κάποιους η πρωτοβουλία της ερμηνεύτηκε ως κίνηση ανέξοδου πολιτικού εντυπωσιασμού (και αποπροσανατολισμού) μιας «αριστερής» κυβέρνησης, που μόλις αναβαπτίστηκε στο τρίτο μνημόνιο από το οποίο αναδύθηκε παντελώς αγνώριστη. Αυτό συμβαίνει, όταν καταπίνεις την κάμηλον! Ξοδεύεις την επαναστατικότητά σου σε ψιλοδουλειές και μερεμέτια στις παρυφές του… εποικοδομήματος. Για κάποιους άλλους, η δήλωσή της κλείνει πονηρά το μάτι στην καταχρηστική και άνευ όρων άσκηση του δικαιώματος της απαλλαγής (εμπέδωση της εκμαυλιστικής αντίληψης για «ένα μάθημα λιγότερο από τους συμμαθητές μου»), πρακτική που οδηγεί ευθέως στην άνιση μεταχείριση των μαθητών και τη de facto απαξίωση του μαθήματος. Η υπουργός βιάστηκε! Μόλις που ανέλαβε τα νέα της καθήκοντα και με χιλιάδες πιεστικά κενά εκπαιδευτικών στα σχολεία της επικράτειας ανακίνησε, με ασύγγνωστη επιπολαιότητα και προχειρότητα, το ζήτημα των απαλλαγών. Δεν αμφισβητείται η ευαισθησία της υπουργού σε ζητήματα σεβασμού της ελευθερίας της συνείδησης και της ανεξιθρησκίας. Η παρέμβασή της, όμως, στο επίμαχο ζήτημα, κρίνεται, μάλλον, ελλιπής και αποσπασματική, γι’ αυτό αναποτελεσματική και αμφιλεγόμενης σκοπιμότητας. Μήπως δεν «παρερμηνεύθηκαν» τα λεγόμενά σας, κυρία υπουργέ;

Μια τέλεια μηδενιστική παράσταση

Γιώργου Μάλφα, καθηγητή θεολόγου 

Τα όσα τραγελαφικά συνέβησαν πρόσφατα στις ορκωμοσίες των νέων δημοτικών και περιφερειακών συμβουλίων θα είναι λάθος να αφεθούν στην επιπόλαιη και ρηχή αρμοδιότητα της παραπολιτικής. Τα παρατράγουδα, οι αντεγκλήσεις και η σύγχυση που προκλήθηκαν στο πλαίσιο μιας προβλεπόμενης από το νόμο τυπικής διαδικασίας δεν αποτελούν απλώς και μόνον αντικείμενο επικαιρικού «δημοσιογραφικού» ενδιαφέροντος και υλικό τηλεοπτικής αξιοποίησης. Ο συμβολικός χαρακτήρας της ίδιας της διαδικασίας έχει προφανή πολιτική αξία και συνέπειες που όμως παραβλέπονται από τη γνωστή νεοελληνική απερισκεψία και ελαφρότητα. Είναι άλλωστε χαρακτηριστική η περιπέτεια του «συμβολικού» στο δημόσιο χώρο στη διάρκεια της μεταπολίτευσης: είτε θα απαξιώνεται επιδεικτικά εν ονόματι μιας χύδην χειραφέτησης είτε θα κακοποιείται καταχρηστικά εξαιτίας ιδιοτελών σκοπιμοτήτων.

Το αλλοπρόσαλλο θέαμα των ορκωμοσιών στην τοπική αυτοδιοίκηση αναδεικνύει με τον πλέον παραστατικό τρόπο το βάθος και το εύρος της κρίσης, σε ένα επίπεδο συμβολικό, κατ’ εξοχήν πολιτικό. Στις «τελετές» που προηγήθηκαν μπορούμε να ανιχνεύσουμε με τρόπο αισθητικά αδιάψευστο το συλλογικό κενό νοήματος και το έλλειμμα συνείδησης που προηγούνται του δημοσιονομικού κενού και των ελλειμμάτων.

Σταχυολογούμε τρεις ενδεικτικές πτυχές αυτής της τέλειας μηδενιστικής παράστασης. 

Σκηνή πρώτη: η διελκυστίνδα ανάμεσα στον «θρησκευτικό» και τον «πολιτικό» όρκο, μια αναμέτρηση που κακοφορμίζει ανυπόφορα. Σε παλαιότερες εποχές, για λόγους ιστορικών εθισμών, διαχρονικής αναγνώρισης και κεκτημένης παράδοσης η πρωτοκαθεδρία του «θρησκευτικού» όρκου ήταν αναντίρρητη ενώ η άρνησή του συνιστούσε περιστασιακό (μεμονωμένο) φαινόμενο σεβαστής και θαρραλέας πολιτικής στάσης και συνέπειας. Σήμερα ο «συσχετισμός» δείχνει να αλλάζει. Πέραν του θεολογικώς αμφιλεγόμενου χαρακτήρα του, είναι φανερό ότι ο «θρησκευτικός» όρκος δεν «συμβάλλει» πλέον, δεν ενοποιεί και δεν νοηματοδοτεί ως «τύπος» καθολικής αποδοχής και ισχύος την κοινή αντίληψη της προσωπικής δέσμευσης έναντι της κοινωνίας στο πεδίο ανάληψης πολιτικών ευθυνών και καθηκόντων. Είναι προδήλως προβληματική και σκανδαλώδης η επιμονή της διοικούσας Εκκλησίας να προτάσσει το Ευαγγέλιο σε διαδικασίες στις οποίες αμφισβητείται συχνά και αυτή ακόμη η παρουσία της. Ας πάψει, επιτέλους, με δική της γενναία πρωτοβουλία αυτός ο διασυρμός που εκφυλίζει την καθολικότητα του μηνύματός της και διαστρέφει τη διακονία της μέσα στον κόσμο σε εξουσιαστική απαίτηση παρουσίας, επιβολής και καταγραφής «δυνάμεων». Το να αποποιηθεί η Εκκλησία την «ψιλή κυριότητα» των προνομίων του Καίσαρα για να πορευθεί θυσιαστικά με τον Σταυρό της και μόνον μέσα στην κοινωνία είναι μια πρόκληση πνευματικής συνέπειας και αυτοσυνειδησίας. Ας το αποτολμήσει.

Η εθνική αμηχανία των σχολικών γιορτών

του Γιώργου Μάλφα

«Κάτου απ’ το χώμα, μες στα σταυρωμένα χέρια τους

κρατάνε της καμπάνας το σκοινί – προσμένουνε την ώρα,

δεν κοιμούνται, δεν πεθαίνουν,

προσμένουν να σημάνουν την ανάσταση»

Γιάννης Ρίτσος, Ρωμιοσύνη

Ένα ακόμη χαρακτηριστικό παράδειγμα της «κρίσης ταυτότητας» που διαπερνά το σύγχρονο ελληνικό σχολείο είναι αυτό της διαχείρισης του ζητήματος των «εθνικών επετείων». Του τρόπου, δηλαδή, ανάγνωσης, ανάμνησης και ερμηνείας ιστορικών γεγονότων καθοριστικής σημασίας για την εθνική και κοινωνική επιβίωση-συνέχεια του λαού μας. Σε όποιον κινείται εντός της σχολικής πραγματικότητας είναι ολοφάνερη η αμηχανία και η αφασία που χαρακτηρίζει τις σχολικές επετείους των εθνικών μας γιορτών: αγχωτικό καθήκον, άχαρη εθιμική υποχρέωση, επαχθής εξακολουθητικός ευτελισμός των «ιδανικών» που κανείς πια δεν πιστεύει…

Στο επίκεντρο των σχετικών συζητήσεων ανακυκλώνεται αναπόφευκτα η έννοια και το περιεχόμενο του «έθνους»: η ιστορική και υλική του υπόσταση, η συμβολική και πολιτισμική του νοηματοδότηση. Το επίδικο του «έθνους» εξαιρετικά πολυσύνθετο από την ίδια του τη φύση. Πληθώρα ιστορικών, πολιτικών, κοινωνικών και ιδεολογικών προβολών ερίζουν για τον (καθ)ορισμό του «έθνους» και φορτίζουν με οξύτητα το κλίμα και τον χαρακτήρα των «εθνικών επετείων». Στις γραμμές που ακολουθούν επιχειρείται μια συνοπτική-σχηματική (και γι’ αυτό αναγκαστικά γενικευτική) παρουσίαση δύο κυρίαρχων προσεγγίσεων του νοήματος των εθνικών γιορτών όπως αυτές εκδηλώθηκαν διαχρονικά στο εκπαιδευτικό μας σύστημα.

Το έθνος ως φετίχ