Αντιδρούν οι αγρότες της Ευρώπης για τη “Μερκοσούρ”

Ενδιαφέρει κανέναν το διακύβευμα για την Ελλάδα;

Επιτέλους, τα ελληνικά ΜΜΕ ασχολούνται με την επιχειρούμενη επικύρωση της συμφωνίας ελεύθερου εμπορίου ΕΕ- Μερκοσούρ, λόγω των αγροτικών κινητοποιήσεων που κλιμακώνονται και πάλι στις Βρυξέλλες.

 Η συμφωνία, που συζητείται εδώ και είκοσι χρόνια, μπλοκαρίστηκε από τις δυναμικές κινητοποιήσεις του περασμένου Ιανουαρίου, ανακινείται μετά από πρωτοβουλία της Προέδρου της Κομισιόν φον ντερ Λάιεν, η οποία εξυπηρετεί το έντονο ενδιαφέρον της πατρίδας της Γερμανίας. Η οποία ως εξαγωγική δύναμη επείγεται να αποκτήσει πρόσβαση στην εκτετεμένη αγορά των χωρών της Νότιας Αμερικής. Και η Ισπανία, για λόγους ευνόητους, έχει συμφέρον να εφαρμοστεί η συμφωνία με τις χώρες αυτές, ισπανόφωνες πρώην αποικίες της, με τις οποίες διατηρεί στενούς δεσμούς. 

Αντίθετη είναι η γαλλική κυβέρνηση, υπό την πίεση των αγροτών που φοβούνται τον ανταγωνισμό μεγάλης ποικιλίας προϊόντων, που θα εισάγονται φθηνά, όχι μόνον επειδή θα είναι αδασμολόγητα, αλλά και δεν θα πληρούν το ίδιο αυστηρές παραγραφές.

Μένει να δούμε εάν η Γαλλία θα καταφέρει να συγκεντρώσει τους απαραίτητους συμμάχους για να ανακόψει την επικύρωση της συνθήκης. Προς το παρόν, επιχειρεί να καθυστερήσει την υπογραφή της και ταυτόχρονα να επιφέρει ουσιώδεις τροποποιήσεις. Ο πρωθυπουργός Μπαρνιέ τη χαρακτήρισε «καταστροφική» για την ευρωπαϊκή γεωργία και τις τοπικές αγορές. Όλο το πολιτικό σύστημα και η κοινή γνώμη, με πρωτεργάτες τους αγρότες είναι αντίθετοι. Με εξαίρεση την αντιστοιχο ΣΕΒ (MEDEF) που επιθυμεί το άνοιγμα νέων αγορών με κάθε τίμημα.

«Η απόφαση Μπάϊντεν ανοίγει τον δρόμο για την τελική αναμέτρηση»

Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΜΠΑΪΝΤΕΝ ΓΙΑ ΧΡΗΣΗ ΠΥΡΑΥΛΩΝ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΕΛΗΝΕΚΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ

Γράφει ο Νίκος Σίμος

Οι ΗΠΑ, δια του απερχόμενου προέδρου Μπάιντεν, που τυπικά βρίσκεται στον Λευκό Οίκο μέχρι την ορκωμοσία Τράμπ, επέτρεψαν για πρώτη φορά στην Ουκρανία να χρησιμοποιήσει πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς για να πλήξει στόχους εντός της Ρωσίας.

Η απερχόμενη κυβέρνηση Μπάιντεν έδωσε το «πράσινο φως» στο Κίεβο να μπορεί να χρησιμοποιήσει πυραύλους ATACMS αμερικανικής κατασκευής για «περιορισμένα»  πλήγματα εντός της Ρωσίας.

Στο παρελθόν και για την αποφυγή γενικευμένου πολέμου η Ουάσινγκτον είχε  αρνηθεί να επιτρέψει τέτοια πλήγματα

Η σημαντική αλλαγή πολιτικής έρχεται δύο μήνες πριν ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν παραδώσει την εξουσία στον Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος είναι επιφυλακτικός απέναντι στη στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ προς την Ουκρανία.

Η Ουκρανία χρησιμοποιεί τους ATACMS, εναντίον ρωσικών στόχων στο κατεχόμενο ουκρανικό έδαφος για περισσότερο από ένα χρόνο. Έχει χρησιμοποιήσει τους ATACMS για να πλήξει αεροπορικές βάσεις στην κατεχόμενη χερσόνησο της Κριμαίας και στρατιωτικές θέσεις στην περιοχή Ζαπορίζια.

Αλλά οι ΗΠΑ δεν επέτρεψαν ποτέ στο Κίεβο να χρησιμοποιήσει τους πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς στο εσωτερικό της Ρωσίας  μέχρι τώρα.

Οι βαλλιστικοί πύραυλοι ATACMS της Lockheed Martin είναι από τους ισχυρότερους που έχουν παρασχεθεί μέχρι στιγμής στην Ουκρανία, με βεληνεκές έως και 300 χιλιόμετρα (186 μίλια).

Η Ουκρανία είχε υποστηρίξει ότι το να μην της επιτρέπεται να χρησιμοποιήσει τέτοια όπλα εντός της Ρωσίας ήταν σαν να της ζητείται να πολεμήσει με το ένα χέρι δεμένο πίσω από την πλάτη της.

Η αλλαγή πολιτικής φέρεται να έρχεται ως απάντηση – πρόφαση στην πρόσφατη ανάπτυξη Βορειοκορεατικών στρατευμάτων για την υποστήριξη της Ρωσίας στη συνοριακή περιοχή του Κουρσκ, όπου η Ουκρανία κατέχει έδαφος από τον Αύγουστο.

Η προμήθεια και η χρήση των πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς από τους Ουκρανούς  δεν είναι αρκετή για να αντιστρέψει την πορεία του πολέμου. Ο ρωσικός στρατιωτικός εξοπλισμός, όπως για παράδειγμα τα αεροσκάφη, έχει ήδη διασκορπιστεί και μεταφερθεί σε αεροδρόμια και εγκαταστάσεις πιο μέσα στη Ρωσική επικράτεια, αφού οι Ρώσοι  θεωρούσαν πιθανή  μια τέτοιας μορφής απόφαση από πλευράς ΗΠΑ και ΝΑΤΟ .

ΟΙ ΔΥΣΟΙΩΝΕΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Νίκος Σίμος

Η Ευρώπη εισπράττει τα επίχειρα της πρόσδεσής της στο άρμα της Δυτικής δυστοπίας.

Η βουλιμική και δουλική προς τα λόμπι συμπεριφορά των Ευρωπαίων πολιτικών, που στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι πολύ κατώτεροι των ιστορικών περιστάσεων που υπαγορεύει ο ταραγμένος αιώνας που διανύουμε και που πρόθυμα  έσπευσαν, σχεδόν εντολοδοχικά,  να προσαρμόσουν τα «πλάνα αφηγήματα» της παγκοσμιοποίησης στην ΕΕ, οδήγησαν την - χρηματοπιστωτικά και μόνο - ενωμένη Ευρωπαϊκή κολεκτίβα σε πολιτικές επίπλαστης ευμάρειας (1993-2008) και σε δραματικές μεταβολές την 15ετια 2009-2024, στην οποία οι οικονομίες των  χωρών μελών του Νότου της Ευρωζώνης, θυσιάστηκαν για να διασωθεί το χρηματοπιστωτικό Ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, που απειλούνταν με κατάρρευση, μετά το ξέσπασμα της κρίσης της φούσκας των ακινήτων στις ΗΠΑ, που μεταδόθηκε σαν χρηματοπιστωτική κρίση γρήγορα στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία του άλλοτε Δυτικού κόσμου.

Τώρα έρχεται «η ώρα του ταμείου» για την χρηματοπιστωτική κολεκτίβα της ΕΕ, η ώρα των αρνητικών αποτελεσμάτων των πολιτικών, που διέλυσαν και αποσάθρωσαν την Ευρωπαϊκή οικονομία αφού προσδέθηκαν άκριτα στο άρμα της δυτικότροπης παγκοσμιοποίησης,  του χρηματοπιστωτισμού και του «φαινόμενου»  πλούτου, δηλαδή του πλούτου που δεν εδράζεται σε εμπράγματες οικονομικές αξίες,  αλλά προέρχεται από την τυχοδιωκτική έκφανση του χρηματιστηριακού χρηματοπιστωτισμού, των υπερτιμημένων μετοχών και του χρηματιστηριακού παίγνιου των ισοτιμιών των fiat νομισμάτων και των ασφαλίστρων κινδύνου.

Έχω βαθύτατη την πεποίθηση ότι, το ενοποιητικό εγχείρημα στην Ευρώπη ( με εκκίνηση την συνθήκη του Μάαστριχτ), υπαγορεύτηκε και υποδείχθηκε από τους πέραν του Ατλαντικού παγκοσμιοποιητές, που προετοίμαζαν μεθοδικά το έδαφος για την ύπαρξη μιας παγκόσμιας απολυταρχίας, όπου οι λίγοι, συγκεντρώνοντας μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πλούτου  και κατευθύνοντας μέσω ενεργούμενων προσώπων την πολιτική, θα πετύχαιναν να εξουσιάσουν ακόμα και την ζωή δισεκατομμυρίων ανθρώπων στον πλανήτη, μέσα από ένα ψυχότροπο σχέδιο που χαλκεύεται σε βάρος της Παγκόσμιας κοινωνίας εδώ και πολλά χρόνια.   

Για τον Μαρκ Ρούτε και τον νέο του ρόλο στο ΝΑΤΟ

Του Γιώργου Παπαγιαννόπουλου 

Ο νέος Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Μαρκ Ρούτε, στην “παρθενική”του ομιλία αναλαμβάνοντας τα καθήκοντά του, διακήρυξε την ανάγκη να αυξηθούν οι στρατιωτικές δαπάνες και να βομβαρδιστεί η Ρωσία για να κερδίσει τον πόλεμο η Ουκρανία. Οι “ευρωατλαντικοί” πολιτικοί και δημοσιογράφοι, δεν είχαν τίποτα να πουν για τα φιλοπόλεμα λόγια του. Ο προκάτοχος του Ρούτε στο ΝΑΤΟ ήταν ο Στόλτενμπεργκ, ένας σοσιαλδημοκράτης από τη Νορβηγία, μια χώρα που δεν είναι μέρος της ΕΕ ούτε δεσμεύεται από τις πολιτικές λιτότητας της ΕΕ για την ελεύθερη αγορά. Ο Ρούτε, από την άλλη, είναι φανατικός υποστηρικτής αυτών των πολιτικών και, σε ότι μας αφορά, είναι σε σημείο ρατσισμού ενάντια στους “αδρανείς και σπάταλους” λαούς της Μεσογείου. 

Με τον Στόλτενμπεργκ, το ΝΑΤΟ μπορούσε ακόμα (τουλάχιστον όσον αφορά τους αφελείς) να παρουσιάζει δύο πρόσωπα: το πραγματικό του πολέμου και της πολεμικής οικονομίας και το πλασματικό της υπεράσπισης του κράτους πρόνοιας. Τώρα με τον Rutte η μυθοπλασία πέφτει: οι φιλοπόλεμοι Ευρωπαίοι βρίσκονται στην κορυφή της κύριας, ή μάλλον της μοναδικής, παγκόσμιας στρατιωτικής συμμαχίας και οργάνωσης.

 Φυσικά, η ηγεσία του Rutte είναι μόνο τυπική, όπως όλοι γνωρίζουν, οι ΗΠΑ είναι ο κύριος του ΝΑΤΟ. Ωστόσο, είναι σημαντικό ότι ένας από τους κύριους εκφραστές της λεγόμενης γερμανικής πολιτικής διαχείρισης της ΕΕ βρίσκεται τώρα σε αυτή την θέση, ένας εκφραστής της πολιτικής που κατέστρεψε την Ελλάδα με τα μνημόνια της και η οποία επανέρχεται πλέον σε ισχύ με την νέο σύμφωνο σταθερότητας. Και μάλιστα η Ursula Von der Leyen ήταν η πρώτη και πιο ενθουσιώδης που έδωσε συγχαρητήρια στον Rutte. 

Ο Mark Rutte αντιπροσωπεύει την πλήρη ενοποίηση μεταξύ του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, με την τελευταία να υιοθετεί όλες τις φιλοπόλεμες πολιτικές της συμμαχίας, πέραν της υιοθεσίας της λιτότητας και των ιδιωτικοποιήσεων. Είναι η πολεμική οικονομία, που συνεπάγεται τεράστια αύξηση των επενδύσεων στη στρατιωτική βιομηχανία, με αντίστοιχες περικοπές σε υγειονομική περίθαλψη, σχολεία και δημόσιες υπηρεσίες. 

Γερμανία: ο υπονομευτής της Ευρώπης

του Νίκου Ντάσιου

Η έκθεση Ντράγκι, όπως και η αντίστοιχη Λέτα λίγους μήνες πριν, αποτελούν τα πιο σημαντικά κείμενα της τρέχουσας περιόδου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο πολύπειρος Ντράγκι, συνειδητοποιώντας το υπαρξιακό ζήτημα της Ευρώπης, αφενός λόγω των δυο πολέμων που διεξάγονται στην αυλή της -Ανατολική Ευρώπη και Μέση Ανατολή- αφετέρου λόγω της υστέρησης της στον τεχνολογικό ανταγωνισμό έναντι της Κίνας και των ΗΠΑ, προτείνει ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ ριζικής επανεκκίνησης της οικονομίας. Ένα σχέδιο που κοστολογείται με επιπλέον πόρους από δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς, ύψους 800ων δις € ετησίως για την βιομηχανική ανασυγκρότηση και την αμυντική θωράκιση μέσω διακρατικών συμπράξεων, την έρευνα και την αξιοποίηση νέων τεχνολογικών εφαρμογών σε τομείς όπως η τεχνητή νοημοσύνη και οι κβαντικοί υπολογιστές, την δημιουργία και συντήρηση δημόσιων υποδομών για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης και την πράσινη μετάβαση, την απλούστευση των διαδικασιών κι ένα νέο πλαίσιο διακυβέρνησης.

Ενώ δεν πρόφτασε να στεγνώσει το μελάνι της έκθεσης, έσπευσε η Γερμανία δια του κόμματος του γερμανικού οικονομικού εθνικισμού, των φιλελευθέρων, να την απορρίψει, αρνούμενη την προσθήκη κοινού ευρωπαϊκού χρέους που θα υπονομεύσει την πιστοληπτική της ικανότητα. Η Γερμανία εφαρμόζει ιστορικά μια αντι-πληθωριστική επεκτατική οικονομική πολιτική που ενώ εκμεταλλεύεται την εμπορική αγορά της Ε.Ε για την πώληση των προϊόντων της, μετακυλύει αποκλειστικά στα Κράτη τις υποχρεώσεις αντιμετώπισης των οικονομικών και γεωπολιτικών κρίσεων. Την περίοδο των Μνημονίων έπληξε την ελληνική οικονομία με απώλειες περί του 25% του ΑΕΠ, φτωχοποιόντας ένα μεγάλο μέρος των μεσαίων στρωμάτων ενώ κέρδιζε από τα αρνητικά επιτόκια δανεισμού των Γερμανικών Τραπεζών και τα θηριώδη εμπορικά πλεονάσματα με την Ανατολική Ευρώπη και την Κίνα, με την οποία διατηρεί ακόμα στρατηγικές εμπορικές σχέσεις, παρά τον γεωπολιτικό ανταγωνισμό της τελευταίας με την Δύση.

Η επιλογή Μέρκελ για ενεργειακή εξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο οδήγησε σε μια πρωτοφανή ενεργειακή κρίση μετά την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και το εμπάργκο, πλήττοντας τα νοικοκυριά και την βιομηχανία της Γηραιάς Ηπείρου, οδηγώντας ακόμα και την κορωνίδα της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας VW σε κλείσιμο εργοστασίου και στην απόλυση χιλιάδων εργατών.

ΕΚΛΟΓΕΣ - Ε.Ε. - ΧΙΜΑΡΑ - ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ

Του Γιώργου Τασιόπουλου 

Η Ε.Ε. του Μακρόν, του Ράμα, του Μητσοτάκη αγωνιά για τη δημοκρατία!

Αγωνιά η Ε.Ε. για τη δημοκρατία στη Βενεζουέλα! Δεν αναγνωρίζει τη νίκη του Μαδούρο!

Αναγνωρίζει όμως το αποτέλεσμα των εκλογών στη Χιμάρα! 

Κι ας έγιναν μετά τα προεκλογικά και εκλογικά όργια, που συνέβησαν και με την ανοχή της Ελληνικής κυβέρνησης. Το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο.

Ο εκλεκτός του Ράμα εξελέγη και η κυβέρνηση Μητσοτάκη ανακουφίστηκε.  Θα μπορούσε να επαναλαβει τη δήλωση που έκανε για την Κάσο!

"Μας ταλαιπώρησαν λίγο οι φίλοι μας, αλλά όλα καλά" είχε αναφέρει, μιλώντας για όσα συνέβησαν στην Κάσο.

Ε.Ε. ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Είναι γνωστή η ευαισθησία σε όλη την ΕΕ για  τους δημοκρατικούς θεσμούς!

Νυχθημερόν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί μέσω δικλείδων ασφαλείας οχυρώνονται έναντι των άκρων ώστε να μην επιτραπεί σε ακραίους να απειλήσουν την ομαλότητα. Πρώτο τους μέλημα να αποσοβήσουν τυχόν εκτροπές; 

Όμως δυστυχώς η πρώτη "εκτροπή" έχει συμβεί στην Ελλάδα, ήταν το "πραξικόπημα" του δημοψηφίσματος του 2015, και τώρα έπονται "μικρά εγκλήματα, μικρές δολοφονίες";

🇫🇷 Ο Εμμανουελ Μακρον  "παραβιάζει όλους τους δημοκρατικούς θεσμούς", γράφει η γερμανική εφημερίδα Die Zeit. 

Η εφημερίδα βλέπει με έκπληξη τον Γάλλο πρόεδρο να συμπεριφέρεται "σαν να είχε κερδίσει τις εκλογές με άνεση". 

Μια τοποθέτηση  που συμμερίζεται ο διεθνής Τύπος. Πριν από λίγες ημέρες, ήταν οι New York Times που προειδοποιούσαν για "τα σημάδια μιας εκτροπής" για αυτόν τον πρόεδρο «που κυβερνά σαν να μην συνέβη τίποτα, αφού έχασε 2 εκλογές σε 1 μήνα».

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΡΟΝ ΠΝΊΓΕΤΑΙ ΣΤΑ ΒΡΩΜΙΚΑ ΝΕΡΑ ΤΟΥ ΣΗΚΟΥΑΝΑ

Ενα γραμμα απο την Ιρλανδια, σαν να μιλαει για την Ελλαδα και τα παθη των κατοικων απο τα αρπακτικα της Ευρωπης και τις διεφθαρμενες, αχυρενιες κυβερνησεις.

Η κυβερνηση σχεδιαζει σταδιακή μείωση έως μηδενισμό της κατανομής εγχωριας παραγωγης βιοντηζελ στα διυλιστήρια έως το 2029. Αυτο θα καταργησει την καλλιέργεια ηλίανθου (βλεπε σπορελαιο) και ελαιοκραμβης 1.000.000 στρεμμάτων! Στην καλυτερη περιπτωση θα στειλει τις τιμες των φτηνων αυτων σπορελαιων στα υψη αν καλλιεργουνται με εισαγομενο βιοντιζελ, που ειναι και η μοιραια καταληξη. Για να μην πουμε οτι σ αυτο ακριβως αποσκοπει η καταργηση του ελληνικου. 

Ποιος υποχρεωνει την κυβερνηση να καταργει το ελληνικο για να ευνοηθει το εισαγομενο; Σε ποιον ξεπουλιεται; Γιατι απο εποχης Μαυροκορδατου δεν εχει περασει αλλη ελληνικη κυβερνηση που να εχει ξεπουλησει στους ξενους τοσο πολυ ελληνικο μεριδιο αγορας.

Αναμφισβητητα υπαρχει μια δικτατορια της αγορας που λεγεται Ευρωπαικη Ενωση. Η οποια λειτουργει πλεον για τα συμφεροντα των πλουσιων σε βαρος της αστικης, της μικροαστικης και κυριως της φτωχότερης ταξης. Και της οποιας τα κατορθωματα ξεσκεπαζονται συγκλονιστικα απο την καταγραφη του εγγονου ενος 84χρονου Ιρλανδου, του Chay Bowes, που διαβαζετε παρακατω, και που ειναι σαν να μιλαει για την Ελλαδα και το αμεσο μελλον της!

Το τραγικο αλλα και συγκινητικο ειναι οτι κατω απο την καταγραφη, Αμερικανοι, Αυστραλοι, Γερμανοι, Γαλλοι, Σκανδιναυοι σχολιαζουν, οτι τα ιδια ακριβως συμβαινουν και στις χωρες τους!

Ειναι πλεον ή σαφες, οτι ο δυτικος κοσμος κυβερνιεται απο αρπακτικα, με αχυρανθρωπους εκεινους που οι πολιτες επιλεγουν για κυβερνητες. Και μερικοι απο τους Ευρωπαιους, Αμερικανους και Αυστραλους σχολιαστες γραφουν κατω απο τον Bowes: "It is time for a worldwide revolution"!

Για να μη νοιωθετε μονοι, αλλα για να μη νοιωθετε και ανημποροι. Γιατι οταν ηχει ενα βιολι αρχιζουν τα οργανα.

Ιδου η συγκλονιστικη καταγραφη του Ιρλανδου εγγονου Chay Bowes για τον εν ζωη παππου του και την Ευρωπαικη Ενωση:

"Ο πατέρας μου είναι 84 ετών.

Γεννήθηκε μέσα στη φτώχεια σε μία από τις πολυκατοικίες του Δουβλίνου στην οδό Mercer, σε απόσταση αναπνοής από το μοντέρνο St Stephens Green του Δουβλίνου. Tο 1940 8 δωμάτια  στεγάζαν 13 οικογένειες με μία μόνο τουαλέτα έξω.

Πόσες έδρες θα έπαιρναν τα κόμματα στην Ελλάδα με το εκλογικό σύστημα Βρετανίας-Γαλλίας

ΧΑΤΖΗΑΓΓΕΛΙΔΗΣ ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ

Με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, οι αναλύσεις των αποτελεσμάτων των βρετανικών και των γαλλικών εκλογών παρουσίασαν αυτό που ήθελαν ή/και που νομίζουν ότι συνέβη και όχι αυτό που όντως συνέβη. Διαβάσαμε και ακούσαμε για συντριπτική νίκη των Εργατικών, στην Βρετανία, αλλά η αλήθεια είναι ότι έλαβαν το 65% των εδρών μόνον με το 33% των ψήφων.

Μάλιστα, πήραν λίγες περισσότερες ψήφους από αυτές των προηγούμενων εκλογών, αλλά κέρδισαν την πλειοψηφία των εδρών λόγω του συστήματος των μονοεδρικών περιφερειών, το οποίο λειτουργεί ως πλειοψηφικό. Ο πραγματικός νικητής των εκλογών είναι ο Nigel Farage, πρωτεργάτης του Brexit, το κόμμα του οποίου, όμως, έλαβε μόνον το 0,8% των εδρών (5 έδρες) παρ’ ότι έλαβε το 14% των ψήφων!

Ακόμη και από τα μικρά, τοπικά, κόμματα μόνον το SINFEIN, των αποσχιστών της Βορείου Ιρλανδίας (πολιτικός κλάδος του IRA), ευνοήθηκε από το μονοεδρικό σύστημα, λόγω συγκεντρώσεως των ψηφοφόρων του σε συγκεκριμένες κομητείες. Στον πίνακα, που ακολουθεί παρατίθενται τα αποτελέσματα των βρετανικών εκλογών. Στην αριστερή στήλη είναι οι έδρες που έλαβαν τα κόμματα βάσει του ισχύοντος εκλογικού συστήματος, στο κέντρο είναι το ποσοστό ψήφων κάθε κόμματος, ενώ στην δεξιά στήλη οι έδρες που θα ελάμβαναν με σύστημα απλής αναλογικής. Παρ’ ότι ο υπολογισμός της απλής αναλογικής σε ενιαία περιφέρεια δεν μπορεί να αποδώσει τους ακριβείς συσχετισμούς, οι διαφορές είναι τέτοιες που καταδεικνύουν την τεράστια στρέβλωση της λαϊκής βουλήσεως που προκαλεί το πλειοψηφικό σύστημα.

ΕΔΡΕΣ Ποσοστό ΕΔΡΕΣ
Πλειοψηφικό Ψήφων ΚΟΜΜΑ Αναλογική
412 34% Εργατικοί 220
121 24% Συντηρητικοί 156
72 12% Φιλελεύθεροι 78
9 3% Εθνικό Κόμμα Σκωτίας 19
7 1% SIN FEIN (Ιρλανδοί) 6
14 4% ΔιάφοροιΙρλανδοί 26
5 14% Reform – Φάρατζ 91
4 1% PC – Ουαλοί 7
4 7% Πράσινοι 45
648 100% 

Σύνολον 648

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΣΕΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ

Οι Ερρίκος Φινάλης, Κώστας Μελάς, Ρούντι Ρινάλντι, Μαρία Δεναξά, Δημοσθένης Δαββέτας συζητούν για:

👉τα μηνύματα από τις κάλπες σε πανευρωπαϊκό επίπεδο

👉τις σοβαρές αναταράξεις σε Γαλλία και Γερμανία 

👉και την πορεία για μια πιο "ακραία Ευρώπη"

στα πλαίσια της 9ης εκπομπής του συνεδρίου για Το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας στην τροχιά του 21ου αιώνα.

ΠΗΓΗ: https://www.youtube.com/live/C1ozEbQinV4?si=mREdZpYJd7h_VM2v

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η ΕΕ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ

«Όλα τριγύρω αλλάζουνε …κι’ όλο τα ίδια μένουν!» 

Νίκος Σίμος 

Τελείωσαν οι ευρωεκλογές και το μέλλον της ευρωπαϊκής κολεκτίβας είναι παραδομένο απόλυτα πλέον  στα χέρια των, εκείθεν του Ατλαντικού, δημιουργών της.

Γράφτηκαν πολλά για τις εκλογικές αντιδράσεις των ευρωπαϊκών κοινωνιών. 

Διάβασα για παράδειγμα …«Σεισμός στην Γαλλία» … «κατάρρευση του Σόλτς στην Γερμανία»… «πολιτικό πρόβλημα σε Βέλγιο και Ολλανδία», με τα κόμματα του υπερσυντηρητισμού, αυτά που οι νεοταξίτες αποκαλούν «ακροδεξιά», να σημειώνουν σοβαρές εκλογικές επιτυχίες, απέναντι στις νεοταξίτικες υποτιθέμενες συντηρητικές και προοδευτικές παρατάξεις, οι τελευταίες των οποίων εδώ και καιρό, ήδη από την κατάρρευση του Σοβιετικού μοντέλου, απεμπόλησαν αρχές και αξίες που χαρακτήριζαν και διέπαν την αριστερά και την σοσιαλδημοκρατία για δεκαετίες και προσχώρησαν στην  πολιτική ατζέντα της «παγκοσμιοποίησης», στην ατζέντα δηλαδή του δυσμορφισμού και της δυστοπίας, σε αυτήν που συντομολογικά περιγράφεται σαν «woke» ατζέντα.   

Είναι ακριβές ότι οι κοινωνίες της Ευρώπης - ακόμα και η δική μας νεοελληνική κοινωνία, που απέχει πολύ από την μέση κοινωνική οργάνωση των ευρωπαϊκών κοινωνιών, αφού παραμένει ουσιαστικά ανελεύθερη και αχειραφέτητη ως κοινωνία πολιτών, σταθερά μαϊμουδίζοντας σε ότι ξενόφερτο που το αφομοιώνει αμετουσίωτο  - αντέδρασαν δυναμικά στις νεοταξίτικες πολιτικές που προωθούνται από το κονκλάβιο των Βρυξελλών, που σχεδιάστηκε εξ αρχής να υφίσταται χωρίς ουσιαστική πολιτική νομιμοποίηση, ακριβώς για να εξυπηρετήσει τον νεοφεουδαρχισμό στο πλαίσιο της γηραιάς ηπείρου.

Είπαν οι κοινωνίες της Ευρώπης  - σε μεγάλα εκλογικά ποσοστά ή ακόμα και απέχοντας από την εκλογική διαδικασία - όχι στον πόλεμο ,όχι στην Ρωσοφοβία, όχι στην αποπαραγωγικοποίηση της γηραιάς ηπείρου, όχι στην υποβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου, όχι στην «πολιτική παντομίμα» που αποτελεί ο ευρωενωσιακός κοινοβουλευτισμός, αφού έχουν πλέον διαπιστώσει – κάπως αργά βέβαια – ότι η ευρωβουλή δεν έχει καμία πολιτική δυνατότητα παρέμβασης και ανάσχεσης πολιτικών που, κυριολεκτικά πια, επιτίθενται εναντίον του βιοτικού επιπέδου, του επιπέδου ζωής, αλλά ακόμα και της ιδίας της συνοχής των κοινωνιών της Ευρώπης.   

Αριθμολογίες

Του Θεόδωρου Ντρίνια από το Άρδην τ. 129

Σύμφωνα με την Eurostat, η κατάταξη των ελληνικών περιφερειών ως προς το ΑΕΠ του 2022, σε σύγκριση με το μέσο περιφερειακό ΑΕΠ της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι: Βόρειο Αιγαίο (41%), Ανατολική Μακεδονία & Θράκη και Ήπειρος (και οι δύο με 47% του μέσου όρου της Ε.Ε.), Δυτική Ελλάδα (49%), Θεσσαλία (52%), Κεντρική Μακεδονία (53%), Κρήτη (56%), Ιόνια Νησιά (57%), Πελοπόννησος (59%), Δυτική Μακεδονία (60%), Νότιο Αιγαίο (67%), Στερεά Ελλάδα (72%) και Αττική (90%). Να σημειωθεί ότι το Βόρειο Αιγαίο θεωρείται η δεύτερη φτωχότερη περιφέρεια της Ευρώπης μετά το Σεβεροζαπάντεν στη Βουλγαρία (40% του μέσου όρου της Ε.Ε.), ενώ η υψηλότερη εισοδηματικά περιφέρεια είναι η Νότια Ιρλανδία (286% του μέσου όρου).

֎

Κι ενώ, όπως είδαμε παραπάνω, η περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας βρίσκεται στον εισοδηματικό πάτο ανάμεσα στις περιφέρειες της Ε.Ε., το άλλοτε παραγωγικό και εμπορικό της κέντρο, η πόλη της Πάτρας, και τρίτη πόλη της χώρας σε πληθυσμό, ακολουθεί τη δική της «αναπτυξιακή οδό». Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύτηκαν πρόσφατα στον τοπικό Τύπο, προερχόμενα από τα αντίστοιχα μητρώα του Δήμου Πατρέων, οι επιχειρήσεις εστίασης (κατά κύριο λόγο καφέ), στα όρια του Δήμου, ήταν το 2010 περίπου 1.000, κατά τη διάρκεια της μνημονιακής κρίσης αυξήθηκαν στις 1.250, το 2014, συνέχισαν να αυξάνονται έπειτα, φτάνοντας κατά τη διάρκεια της πανδημίας τις 2.000 περίπου, και με βάση τον τωρινό ρυθμό αύξησης αναμένεται να ξεπεράσουν τον επόμενο χρόνο τις 2.500.

֎

Η Ελλάδα, με 37 εκατ. στρέμματα καλλιεργειών, παράγει προϊόντα αξίας 190 ευρώ ανά στρέμμα. Το Ισραήλ, με μόλις 6 εκατ. στρ. καλλιεργειών, παράγει προϊόντα αξίας 1.290 ευρώ ανά στρέμμα. Και η Ολλανδία, με 45 εκατομμύρια στρέμματα καλλιεργειών, παράγει προϊόντα αξίας 1.700 ευρώ ανά στρέμμα. Η Ελλάδα εισάγει περίπου το 60% των τροφίμων που καταναλώνει.

֎

Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, το λιανικό εμπόριο στην Ελλάδα αυξήθηκε κατά 7% το 2023 σε σύγκριση με το 2022. Ποιες δραστηριότητες είχαν τη μεγαλύτερη αύξηση;


Πώληση αυτοκινήτων και ελαφρών μηχανοκίνητων οχημάτων, αύξηση 28,0%.
Πώληση άλλων μηχανοκίνητων οχημάτων, αύξηση 26,8%.
Λιανικό εμπόριο παιχνιδιών κάθε είδους σε ειδικευμένα καταστήματα, αύξηση 26,8%.
Ποιες είχαν τη μεγαλύτερη μείωση;
Λιανικό εμπόριο καυσίμων κίνησης σε ειδικευμένα καταστήματα, μείωση 11,4%.
Άλλο λιανικό εμπόριο καινούργιων ειδών σε ειδικευμένα καταστήματα, μείωση 5,7%.
Άλλο λιανικό εμπόριο εκτός καταστημάτων, υπαίθριων πάγκων ή αγορών, μείωση 4%.
Φαρμακευτικά είδη σε ειδικευμένα καταστήματα, μείωση 0,3%.
Πρώτες σε αύξηση η Περιφέρεια Αττικής (9,6%) και η Περιφέρεια Κρήτης (7,2%), ενώ τη μεγαλύτερη μείωση εμφάνισαν η Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας & Θράκης (1,3%) και η Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας (0,2%).

Πρόχειρο συμπέρασμα: Οι εισαγωγές καλά κρατούν. Οι πιο φτωχές περιφέρειες γίνονται φτωχότερες.

Δεν θα... πλήξουμε!

Του Θανάση Κ. 

 

Επειδή πολλά ακούμε να λέγονται για την Ενωμένη Ευρώπη τελευταία, παραθέτω αμέσως πιο κάτω μερικά ιστορικά "ορόσημα" στην συγκρότησή της που δείχνουν τις αναπηρίες της - αλλά για τα οποία δεν ακούτε να λέγεται το παραμικρό:

 

* Το 1977 εκδίδεται η περιβόητη Έκθεση ΜcDougall που είχε παραγγελθεί δύο χρόνια πριν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Μεταξύ άλλων η Έκθεση  αυτή επισήμαινε ότι για να μπορέσει μια νομισματική Ένωση να επιβιώσει πρέπει να στηρίζεται από ένα Κοινοτικό Προϋπολογισμό ύψους 5-7% του συνολικού ΑΕΠ..

Να σημειωθεί ότι ο Ομοσπονδιακός Προϋπολογισμός των ΗΠΑ κυμαίνεται γύρω στο 22% (σε δαπάνες). 

Δηλαδή για να γίνει η Ενωμένη Ευρώπη κάτι που να αρχίζει να θυμίζει "Ομοσπονδία", θα έπρεπε να έχει κοινό Προϋπολογισμό τουλάχιστον το ένα τρίτο αυτού που είχαν οι ΗΠΑ. 

* Το 1992 αποφασίζεται η Πολιτική και Νομισματική Ενοποίηση της Ευρώπης. Αλλά ο κοινοτικός Προϋπολογισμός δεν θα ξεπεράσει ποτέ το 1%! (με εξαίρεση τις έκτακτες συνθήκες της πανδημίας)

Επτα φορές λιγότερο απ' όσο προέβλεπε η Έκθεση ΜcDougall. 

Και... 22 φορές λιγότερο απ' ό,τι ο Ομοσπονδιακός Προϋπολογισμός των ΗΠΑ.

Το όραμα της "Ομοσπονδιακής Ευρώπης" είχε ηττηθεί πριν καν ξεκινήσει...

* Το 2002 ξεκινά επισήμως η σταδιοδρομία του ευρώ ως κοινού νομίσματος της Ευρώπης. 

Όμως το καταστατικό της ευρωζώνης απαγορεύει τη δημιουργία κοινού χρέους. Το δημόσιο χρέος παραμένει αποκλειστικά υπόθεση των κρατών μελών. 

Επίσης η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει καταστατική δέσμευση αποκλειστικά να ελέγχει τον πληθωρισμό (γύρω και κάτω από το 2%), ενώ η αντίστοιχη Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ (Fed), έχει την διπλή δέσμευση να καταπολεμά και τον πληθωρισμό και την ύφεση. Χωρίς ασφυκτικά ετήσια όρια...

Τέλος οι χώρες μέλη της ευρωζωνης έχουν στόχο να φέρουν το χρέος τους κάτω από το ποσοστό του 70% του ΑΕΠ και το ετήσιο δημοσιονομικό έλλειμμα κάτω από το 3% του ΑΕΠ (αλλιώς τους επιβάλλονται προγράμματα λιτότητας). Τέτοιοι καταστατικοί περιορισμοί δεν υπάρχουν σε άλλες αναπτυγμένες χώρες.

Με τη νομισματική ένωση της Ευρώπης, λοιπόν, δημιουργήθηκε μια αρκετά ασφυκτική νομισματική διαχείριση, που εξασφάλιζε σταθερότητα και εμπιστοσύνη, αλλά αποθάρρυνε "ενεργές πολιτικές Ανάπτυξης".

 

* Στην δεκαετία 2000-2010, δηλαδή στην πρώτη δεκαετία του ευρώ, διακηρυγμένος στόχος της Ευρώπης, όπως διαλαλούσε ολόκληρη η ηγεσία της, ήταν να γίνει "η πιο ανταγωνιστική περιοχή στον κόσμο"!

Το 2010 ομολόγησε ότι αυτός ο στόχος δεν είχε επιτευχθεί και μετατέθηκε για το 2020. 

Το 2020 ομολόγησαν όλοι ότι ο στόχος επίσης δεν είχε επιτευχθεί. 

Και πλέον δεν τον διακήρυξαν ξανά...

Απ. Αποστόλου: Ευρωεκλογές χωρίς καμία συζήτηση για την Ευρώπη σε εποχή αβεβαιότητας

ΕΥΡΏΠΗ ΑΠΈΝΑΝΤΙ ΣΕ ΘΕΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΝΙΚΟΣ ΣΙΜΟΣ 

«Δεν είναι στραβός ο γιαλός... Το πλοίο στραβά αρμενίζει»... 

Μία παροιμία, που βρίσκει εδώ και αρκετό καιρό, την απόλυτη επαλήθευσή της στην πορεία της συλλογικής (άλλοτε) Δύσης. 

Έχουμε γεγονότα τα τελευταία εικοσιτετράωρα που μαρτυρούν ότι η Δύση σκληραίνει την στάση για να αντιμετωπίσει την πολλαπλή ήττα της σε όλα τα πεδία των παγκόσμιων πολιτικών εξελίξεων. 

Είναι καταπληκτικό το πως «μωραίνει ο κύριος όν βούλεται απωλέσαι». 

Με άλλα λόγια πόση μωρία και πόσες κινήσεις απελπισίας των πολιτικών εκφραστών της νεοφεουδαρχικής δυστοπίας έχουμε  τελευταία στην Ευρώπη.

Ξεκινάμε από την απόπειρα δολοφονίας του Σλοβάκου ηγέτη Robert Fitco από έναν τύπο που «δηλώνει»  λογοτέχνης(!!!) - ακτιβιστής(;;;) αλλά μπορεί ταυτόχρονα να είναι και δολοφόνος, με την αστεία όσο και περίεργη  ομολογία του, αποδίδοντας την πράξη του στο γεγονός ότι διαφωνούσε με την πολιτική του κυβερνώντος κόμματος στην Σλοβακία!

Σαν διαπρύσιος υποστηρικτής της «δυτικής δημοκρατίας»  να υποθέσω ότι  θεωρούσε ότι «παρέδωσε»  μαθήματα δημοκρατικότητας με την πράξη του αυτή; 

Δηλαδή την Δημοκρατία την αντιλαμβάνονται οι υποστηρικτές του παρηκμασμένου Δυτικού αστικοδημοκρατικού μοντέλου, σαν μια μορφή κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας, όπου όποιος διαφωνεί με τον «πλουραλισμό της μονοφωνίας»  δολοφονείται ή με τον όποιο τρόπο βγάνει από την μέση; 

Δεν θα ήθελα να το πιστέψω, αλλά τα γεγονότα των τελευταίων τεσσάρων χρόνων, με την επέλαση της ψυχότροπης, νεοφεουδαρχικής πολιτικής και της αντίστοιχης  προπαγάνδας των απόλυτα και κατά πλειοψηφία ευθυγραμμισμένων με το κυρίαρχο δυστοπικό αφήγημα ΜΜΕ στον άλλοτε Δυτικό κόσμο, δεν μου αφήνουν και πολλά περιθώρια αμφιβολιών. 

Ένα «Κονκλάβιο» αναζητεί λύσεις για την αναγέννηση της Ευρώπης

του Κώστα Δημητριάδη

Άρθρο στο Δρόμο της αριστεράς

Aυτές τις μέρες προβάλλεται ευρέως μια πρωτοβουλία μιας ομάδας που αποτελείται από πολιτικούς με θητεία στα ευρωενωσιακά όργανα, διπλωμάτες, επιστήμονες, τεχνοκράτες και διαμορφωτές της κοινής γνώμης με τον σημαίνοντα τίτλο: «Ευρώπη 2040. Το αύριο είναι σήμερα». Η ομάδα αυτοσυστήνεται ως «Κονκλάβιο» ! (Conclave) και φιλοδοξεί να οργανώνει συναντήσεις σε τακτική-ετήσια-βάση. Στόχος της δηλώνεται ότι είναι «να αναπτύξει μια κοινή αντίληψη του ευρωπαϊκού πολιτικού πλαισίου και των δυναμικών που το διέπουν, και επίσης να αναδείξει τα θεμελιακά ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπίσουν οι πολιτικές ηγεσίες προκειμένου να μην ξεπεραστούν από τις εξελίξεις η Ε.Ε. και τα κράτη μέλη της». Η πρώτη συνάντησή της έγινε ήδη στην Λισαβόνα στις 24-26 Νοεμβρίου του 2023 υπό την αιγίδα της πορτογαλικής προεδρίας και της κυβέρνησης της χώρας και είχε ως αποτέλεσμα μια έκθεση με τίτλο «Ευρώπη 2040: Το αύριο είναι η από κοινού οικοδόμηση μιας παγκόσμιας βιώσιμης και υπεύθυνης δύναμης». Το στίγμα των εκτιμήσεων και των προθέσεων που κινούν τους οργανωτές της πρωτοβουλίας, αποδίδεται συνοπτικά στις πρώτες γραμμές του Προλόγου αυτής της έκθεσης: «Σε καιρούς συνεχών πολυκρίσεων, οι ηγεσίες εστιάζουν στα επείγοντα και αυτό μπορεί να γίνει σε βάρος των μεσομακροπρόθεσμων σχεδιασμών. Είναι ακριβώς σε τέτοιες στιγμές που η παρέμβαση της κοινωνίας των πολιτών, του κόσμου των επιχειρήσεων, της ακαδημαϊκής κοινότητας και των διαμορφωτών της κοινής γνώμης μπορεί να συμβάλει στο να σκεφτούμε τις μελλοντικές προκλήσεις, στο να σπάσει η απομόνωση των ξεχωριστών οπτικών και στη διαμόρφωση μιας κοινής αντίληψης σχετικά με το τι πρέπει να τεθεί επί τάπητος». Και καταλήγουν δίνοντας τον τόνο ότι «δεδομένων των κρίσιμων συνόδων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου που είναι μπροστά μας, αλλά και των επικείμενων ευρωεκλογών του Ιουνίου του 2024, είναι ώρα να κοιτάξουμε μπροστά, καθόσον το αύριο είναι ήδη εδώ».

Η σύνθεση του «Κονκλάβιου»

Είναι φανερό ότι οι περισσότεροι από τους συμμετέχοντες ανήκουν στους κύκλους των πολιτικών και ακαδημαϊκών ελίτ των «Βρυξελλών». Επίσης εκπροσωπούνται μεγάλα οικονομικά-επιχειρηματικά κέντρα επιρροής. Η γαλλική επιρροή φαίνεται υπολογίσιμη τόσο ως ποσοστό επί των συμμετεχόντων όσο και ως προς τις βασικές πολιτικές επιλογές. Επίσης σημαντική είναι η ιταλική και η πολωνική παρουσία. Επιπλέον δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη και η εκπροσώπηση των συμφερόντων του Τζ. Σόρος (Open Society). Από ελληνικής πλευράς συμμετέχει με απ’ ότι φαίνεται βαρύνοντα οργανωτικό ρόλο ο πρόεδρος του ΕΛΙΑΜΕΠ, Λ. Τσούκαλης. Μια απολύτως εύγλωττη συμμετοχή που δεν χρειάζεται περαιτέρω σχολιασμό.

Βασικά σημεία της οπτικής του «Κονκλάβιου»

Αφετηριακή εκτίμηση είναι ότι η «Ευρώπη» όπως αυτή συγκροτείται από την Ε.Ε. βρίσκεται σε μεταιχμιακό σημείο. Σε φάση μεγάλων δυσκολιών που θέτουν υπαρξιακά ερωτήματα για την προοπτική της. Αν και η γλώσσα που χρησιμοποιείται στην έκθεση είναι η ανέμπνευστη, αποστειρωμένη, «πολιτικά ορθή» γραφειοκρατική διάλεκτος της ευρωκρατίας, οπότε αποφεύγεται όσο είναι δυνατόν η αναφορά σε αδιέξοδα και σε συστημική κρίση, το κείμενο αντανακλά την περίσκεψη και την ανησυχία και για τα δύο. Μεταδίδει επίσης τη χρονική επιτακτικότητα των όποιων αποφάσεων για αλλαγή πορείας πρέπει να ληφθούν. Ακόμα και μένοντας σε μια σχετικά «αθώα ανάγνωση», διακρίνει κανείς τα άγχη αν όχι και τις αμφιβολίες των υψηλών κλιμακίων των πολιτικών-διαχειριστικών ελίτ μπροστά στο ευρωενωσιακό οικοδόμημα που οι ίδιοι γνωρίζουν καλά και «εκ των έσω» πόσο δύσκολο είναι να αυτοϊαθεί.

Οι συντάκτες της έκθεσης ξεχωρίζουν τέσσερις κρίσιμες περιοχές που θεωρούν ότι έχουν παραμεληθεί και στις οποίες επείγουν κατά προτεραιότητα στρατηγικές παρεμβάσεις προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι συστημικοί κίνδυνοι που αντιμετωπίζει η «Ένωση»: Αυτές αφορούν την ανάγκη οικοδόμησης της «Ευρώπης» ως: 1) Γεωπολιτική δύναμη, 2) Επιστημονική και τεχνολογική δύναμη, 3) ως ένα άλλο πιο συμπεριληπτικό και δίκαιο μοντέλο ανάπτυξης και 4) ως Δημοκρατική δύναμη. Πριν προχωρήσουμε δίνοντας συνοπτικά τα κύρια στοιχεία του κειμένου, έχει ενδιαφέρον να παραθέσουμε κωδικοποιημένα τους πράγματι πολύ υπαρκτούς κινδύνους που συνομολογείται ότι πρέπει να αντιμετωπιστούν: 1) την απειλή γεωπολιτικής συμπίεσης της Ευρώπης ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ευρασία, με την Κίνα να αναφέρεται ρητά ως κύριος αντίπαλος, 2) την απειλή εκτοπισμού της Ευρώπης από τον διπλό τεχνοεπιστημονικό ανταγωνισμό (ψηφιακές και «πράσινες»-ενεργειακές τεράστιες αναδιαρθρώσεις) ΗΠΑ και Κίνας, 3) την έλλειψη κοινωνικής συνοχής και δημογραφικής ικανότητας του ευρωπαϊκού χώρου και 4) τις ανησυχίες από την αποξένωση των πολιτών από τα πολιτικά συστήματα των χωρών τους και ιδιαίτερα την απόσταση και τη δυσφορία τους απέναντι στην ευρωκρατία.

Γεωπολιτικά διλήμματα, αναζήτηση θέσης της Ευρώπης και άλυτες αντιφάσεις

Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΉ ΕΠΊΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΚΙΝΈΖΟΥ ΗΓΈΤΗ ΚΑΙ ΤΑ ΜΗΝΎΜΑΤΑ ΣΤΟ "ΣΤΡΑΤΌΠΕΔΟ ΤΩΝ ΗΤΤΗΜΈΝΩΝ" ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΎ ΚΎΚΛΟΥ ΠΟΥ ΔΙΑΝΎΟΥΜΕ

Νίκος Σίμος 

Η επίσκεψη του Κινέζου ηγέτη στην Ευρώπη γίνεται σε μια περίοδο όπου  η παγκόσμια κατάσταση κυριολεκτικά "μυρίζει μπαρούτι". 

Η - μετά πενταετία - παρουσία του Κινέζου ηγέτη στο Ευρωπαϊκό έδαφος είναι άκρως επιλεκτική και δείχνει σχεδόν το αντίθετο από αυτό που προβάλλεται. 

Είναι μια παρουσία, πολιτική προειδοποίηση, προς τα νεοταξικά ευρωπαϊκά κέντρα αφ"ενος και μια εκ νέου  ώθηση της εξωστρέφειας της Κινεζικής οικονομίας αφ' ετέρου, για υλοποίηση επενδύσεων σε επιλεγμένες χώρες (Σερβία, Ουγγαρία), που έχουν αποδείξει πολιτικά  ότι δεν συμμερίζονται την δυστοπική έκφανση της Ευρώπης, η οποία αποτελεί - με την ηγεσία της απερίγραπτης Φον ντερ Λάϊεν - το πολιτικό υποπόδιο της σχεδιαζόμενης νεοφεουδαρχικής δομής του κόσμου, από τα παγκοσμιοποιημένα  κέντρα εκείθεν του Ατλαντικού.

Ειδικά η επίσκεψη στην Γαλλία και στον εκλεκτό των δυστοπικών κέντρων πρόεδρο  Μακρόν, δείχνει πως η Κίνα θεωρεί την Γαλλία και τον αυτή την περίοδο πρόεδρο της, τον "αδύναμο κρίκο"  του νεοφεουδαρχισμού και στην ουσία είναι μια επίσκεψη νουθεσίας και ταυτόχρονα προειδοποίησης, εν όψει γεωπολιτικων εξελίξεων, για τις οποίες μια πρώτη γεύση έχει ήδη πάρει η Γαλλία, σε σχέση με τις πρώην αποικίες της στην Αφρική, χάνοντας κατά κράτος τις όποιες επιρροές της, με βαρύ οικονομικό αντίκτυπο για την, έτσι κι αλλιώς, ευάλωτη Γαλλική οικονομία.

Το ότι ο Γάλλος πρόεδρος αποτελεί πράγματι τον "αδύναμο κρίκο" της Δυτικής δυστοπίας φαίνεται από τις πολλαπλές αντιφατικές δηλώσεις του, με γεωπολιτικό αρνητικό αντίκτυπο και για την Γαλλία και για την Ευρώπη. 

Οι Κινέζοι φαίνεται ότι λαμβάνουν  σοβαρά υπόψιν το γεγονός των πολιτικών αντιφάσεων του Μακρόν που από το "εγκεφαλικά νεκρό ΝΑΤΟ", κατέληξε να στέλνει την μισθοφορική Γαλλική λεγεώνα στο Ουκρανικό μέτωπο εναντίον της Ρωσίας ! 

«Ακραίο κέντρο» σε Ευρώπη και Ελλάδα απειλεί τη δημοκρατία και «τρέφεται» με πόλεμο-Κ.Λαπαβίτσας

Η Ευρώπη πάει από το κακό στο χειρότερο οικονομικά και γεωπολιτικά είναι ανύπαρκτη.

 Ο Κώστας Λαπαβίτσας,καθηγητής οικονομικών στη Σχολή SOAS του Πανεπιστημίου του Λονδίνου είναι υποψήφιος ευρωβουλευτής με την ενωτική πρωτοβουλία του ΜέΡΑ25-Ανατρεπτική,Οικολογική, Αριστερά. 

Ο κ.Λαπαβίτσας μιλά για την απαξίωση δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών , τον αυταρχισμό. Μια Ευρώπη όπου η λογοκρισία και η απαγόρευση ακόμη και πολιτικών συγκεντρώσεων, εμφανίζονται όλο και πιο συχνά ως επιλογές κυβερνήσεων που εκπροσωπούν το «ακραίο κέντρο». Ακραίο κέντρο είναι και η κυβέρνηση Μητσοτάκη και δεν χρειάζονται ιδιαίτερες εξηγήσεις για την επιβεβαίωση της άποψης του κ.Λαπαβίτσα: έγκλημα Τεμπών, σκάνδαλο υποκλοπών, διαρροή προσωπικών δεδομένων είναι μόνο τρεις από τις υποθέσεις που έχουν σοκάρει την κοινή γνώμη. Η οποία βεβαίως προς το παρόν δείχνει να έχει παραλύσει. Όχι η ελληνική οικονομία δεν πάει καθόλου καλά και όσα αναφέρει ο κ.Λαπαβίτσας το αποδεικνύουν. 

Σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν τα γεωπολιτικά θέματα, τα εθνικά θέματα, τα ελληνοτουρκικά, Πεδία στα οποία η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει αρχίσει να προκαλεί μεγάλη ανησυχία για τον τρόπο με τον οποίο τα χειρίζεται. Το ίδιο ισχύει και για τον χώρο της Άμυνας. Ο κ.Λαπαβίτας επικεντρώνει στην αμυντική βιομηχανία όπου είναι προφανές ότι οδηγείται σε διάλυση.

ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΈΣ;... ΣΕ ΠΟΙΑ ΕΥΡΏΠΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΕΥΡΏΠΗ;

Νίκος Σίμος

Είναι χρήσιμη  η διαδικασία των ευρωεκλογών;

Θα αλλάξει κάτι στο δυσμορφικό, εξ αρχής, δημιούργημα των παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών κέντρων που επιδιώκουν την παγκόσμια διακυβέρνηση και την νέα φεουδαρχία;

Αλλάζοντας οι πολιτικοί συσχετισμοί θα αλλάξει η ΕΕ; 

Κατά την γνώμη μου όχι! 

Άλλωστε οι ευρωεκλογές, στις περισσότερες χώρες μέλη της δυσμορφικής Ευρωπαϊκής κολεκτίβας, είναι περισσότερο ένα crash test κυβερνήσεων και κομμάτων μέσα απ’ το οποίο σφυγμομετρούν την αποδοχή τους στις κοινωνίες των κρατών μελών, παρά μια δυνατότητα μέσα από την οποία μπορεί να μεταβληθεί ή να διορθωθεί η πολιτική που ακολουθεί η ΕΕ. 

Η θεσμική δυσμορφία που η συνθήκη του  Μάαστριχτ (1993) υπαγόρευσε προϋπέθετε μια τραπεζοκεντρική Ευρώπη, όπου η αφανής διακυβέρνησή της θα ήταν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και οι εκτελεστές - εντολοδόχοι της χρηματοπιστωτικής διοίκησης έμελλε να είναι  οι πολιτικοί επί κεφαλής των κρατών μελών, που είχαν προσχωρήσει στην ιδέα μιας Ευρώπης τμήματος της «παγκόσμιας κοινότητας», όπως οι δυστοπιστές - νεοφεουδάρχες την ήθελαν με τον όρο «παγκόσμια διακυβέρνηση».

 

Επομένως η ασφυκτικά ελεγχόμενη χρηματοπιστωτική ΕΕ, η σε όλα τα πεδία - και στο χρηματοπιστωτικό - αποτυχημένη, όσον αφορά τον διακηρυγμένο στόχο της ευμάρειας των κοινωνιών της, καθώς και του παράγοντα εξισορρόπησης των παγκόσμιων ανταγωνισμών και εγγυητή της ειρήνης, δεν αποτελεί παρά ένα νεοταξικό δημιούργημα που έμελλε να συντελέσει παράγοντα της προωθούμενης δυστοπίας, όπως αυτή ραγδαία ξεδιπλώνεται από τα πρώτα χρόνια του νέου αιώνα. 

Η ανάσχεση και η ανατροπή αυτής της καταστροφικής πορείας στην Ευρωπαϊκή ήπειρο μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν στις κοινωνίες της Ευρώπης επικρατήσει η πολιτική  πεποίθηση, πως η διαμόρφωση μιας Ευρώπης παράγοντα ισορροπίας των καπιταλιστικών ανταγωνισμών μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων, μπορεί να υπάρξει μόνο με την ανατροπή του Συμφώνου του Μάαστριχτ. 

ΘΑ ΓΙΝΕΙ Η ΕΥΡΩΠΗ ΜΙΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΗ ΝΕΟΤΑΞΙΚΗ ΚΟΛΕΚΤΙΒΑ Ή ΘΑ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΕΙ;

Νίκος Σίμος

Ποιο είναι σήμερα το πολιτικό αποτέλεσμα της συνθήκης του Μάαστριχτ που αποτέλεσε την συνθήκη δημιουργίας της ΕΕ τριάντα ένα χρόνια μετά;

Το μόρφωμα που δημιουργήθηκε είχε εξ αρχής όλα τα χαρακτηριστικά μιας εξωευρωπαϊκής έμπνευσης, συγκεκριμένων εκείθεν του Ατλαντικού νεοταξικών - χρηματοπιστωτικών κέντρων, που στόχευε στο δυστοπικό σημερινό παρόν, καλά κρυμμένο κάτω από μεγάλα, κούφια λόγια για τον... μακρύ δρόμο της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, που στην ουσία κοίμιζε κυβερνήσεις και λαούς στην Ευρωπαϊκή ήπειρο, ώστε αυτή η χρηματοπιστωτική - νεοταξική κολεκτίβα να αποτελέσει το πρώτο κεφάλαιο του μεγάλου - νεοφεουδαρχικών χαρακτηριστικών - σχεδίου της "Νέας Ιστορικής περιόδου" και επί της ουσίας θα αποτελούσε την αρχή μιας εκ των γεωοικονομικών και γεωπολιτικών τροποποιήσεων που έμελλε να υποστεί ο παγκόσμιος χάρτης ισχύος, κατά τις επιθυμίες και τα σχέδια της Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Η "νέα ιστορία", όπως τα νεοφεουδαρχικά κέντρα θέλουν να γράψουν στον νέο αυτό κύκλο αυτού του αιώνα, προϋποθέτει γεωπολιτικές και γεωοικονομικές κολεκτίβες καλά ελεγχόμενες από ένα παγκόσμιο κέντρο εξουσίας και κοινωνίες - χυλό, κοινωνίες μεταανθρώπων, όπως χυδαία ήδη προσδιορίζονται, που θα μοιάζουν και θα κινούνται σαν ανθρωποειδείς μηχανές με" μοχλευμένη" γνώση και συνείδηση, μια "πλαστική" δηλαδή μάζα που θα αυξομειώνεται ανάλογα με τις ανάγκες των νεοφεουδαρχών και των συμφερόντων που οι επί μέρους κολεκτίβες θα εξυπηρετούν κάθε φορά.

Η ολοκλήρωση, το τελικό στάδιο διαμόρφωσης του νεοφεουδαρχικού χαρακτήρα του Ευρωπαϊκού ενωσιακού μορφώματος εκκινεί την περίοδο των μνημονίων, την περίοδο δηλαδή που χωρίζεται η Ευρώπη σε κράτη "πατρικίων" και "πληβείων" όπου ο ευρωπαϊκός Νότος αναλαμβάνοντας αδιαμαρτύρητα, μέσα από κατώτερες των ιστορικών περιστάσεων πολιτικές ηγεσίες, τον ρόλο του πληβείου κλήθηκε να σηκώσει το κόστος της χρηματοπιστωτικής κρίσης της σε ραγδαία και με γεωμετρική πρόοδο αποπαραγωγικοποίησης της δυτικής οικονομίας.

Η μνημονιακή εποχή υπήρξε κομβικό σημείο τροπής του ευρωπαϊκού ενωσιακού μορφώματος σε μια Νεοταξική κολεκτίβα που θα υποτάξει την γηραιά ήπειρο στα σχέδια των ψυχοπαθών επινοητών της Νέας Φεουδαρχίας.

Αυτό δεν κατανοήθηκε επαρκώς από τις κοινωνίες του Νότου της Ευρώπης που συνέχισαν αφρόνως να επιλέγουν μέτριες και κακές πολιτικές εκπροσωπήσεις που βάθαιναν την κοινωνικοοικονομική μετάλλαξη και επέτειναν την παραγωγική νέκρωση της νοτιοευρωπαϊκής οικονομίας και την αντίστοιχη εξάρτησή της από τον ευρωπαϊκό βορά.

Σήμερα, υπό την ηγεσία της επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ursula von der Leyen, γίνεται προσπάθεια να μετατραπεί η Ευρωπαϊκή Ένωση σε μια άκαμπτη, συγκεντρωτική δομή, διατηρώντας μόνο κατ' όνομα όλα τα εξωτερικά χαρακτηριστικά της.

Ήδη μεθοδικά συγκροτείται η νεοταξική ευρωπαϊκή κοινωνικοοικονομική ελίτ που θα αποτελέσει τους πολιτικούς , οικονομικούς και κοινωνικούς οδηγούς του ευρωπαϊκού μεταανθρώπινου κοινωνικού χυλού μιας κατακερματισμένης Ευρώπης όπου θα αποδομηθεί κάθε εθνολογικό χαρακτηριστικό και θα ενταφιαστεί η έννοια της πατρίδας για την συντριπτική πλειοψηφία των μεταανθρώπων - κοινωνικών ζόμπι που θα "ευτυχούν" σε μια ψεύτικη ψηφιακή απεικόνιση της ζωής τους.

Στο άμεσο μέλλον η νέα Ευρώπη θα αποκτήσει σαφή αυτοκρατορικά χαρακτηριστικά.

Σήμερα οι Βρυξέλλες επωφελούνται από τη στρατιωτική προπαγάνδα και τη διαμόρφωση μιας ιδέας για την κατάσταση στην ΕΕ, αφού μόνο σε τέτοιες συνθήκες μπορούν να εφαρμοστούν αλλαγές αυτής της κλίμακας.

Είναι η ώρα του σταδίου της τελικής ολοκλήρωσης ενός παρανοϊκού σχεδίου που η μόνη διέξοδος από αυτή την παράνοια που βλάπτει τις κοινωνίες ανάγεται μόνο στο πεδίο της αναμέτρησης των διαφορετικών προσεγγίσεων για την πορεία των κοινωνιών και του μέλλοντός τους πάνω στον πλανήτη.

Η διαδικασία ιδιοποίησης της εξουσίας εφαρμόζεται από Ευρωπαίους γραφειοκράτες επί δεκαετίες - μέσα από την πολιτικά μεθοδευμένη εξαίρεση της αιρετότητας των εκτελεστικών οργάνων της ΕΕ - όλες οι προηγούμενες κρίσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν χρησιμοποιηθεί για τον σκοπό αυτό.

Με τον διορισμό της Von der Leyen σαν επικεφαλής της Komision, το νεοταξικό σχέδιο του τελικού σταδίου της νεοφεουδαρχικής κολεκτιβοποίησης του πλανήτη μπόρεσε να πάρει τον έλεγχο της Ευρώπης.

Το έργο της νεοταξικής ολοκλήρωσης και του μετασχηματισμού της χρηματοπιστωτικής ευρωπαϊκής ενωσιακής κολεκτίβας σε νεοφεουδαρχικό αυτοκρατορικού τύπου φέουδο ξεκινά με την προεδρία της και από τη στιγμή του διορισμού της ως επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (με απόφαση της συνόδου κορυφής της ΕΕ τον Ιούνιο του 2019).

Μόλις άρχισε να ασκεί τις εξουσίες της, ανακοίνωσε ότι από εδώ και πέρα η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ένα οικονομικό, αλλά ένα «γεωπολιτικό έργο».

Όσοι υποστηρίζουν ότι η ενωσιακή αυτή δυσμορφία έχει αυτόχθονα ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά και εξυπηρετούνται μέσα από αυτήν ευρωπαϊκά ποικίλα συμφέροντα κάνουν ΜΈΓΑ ΛΑΘΟΣ.

Φεύγετε την Ευρώπην

από Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος

Δεν δύναμαι, ούτε να ακούω ούτε να αναγινώσκω με υπομονήν τους ταλανισμούς του ημετέρου γένους, με το να πάσχη αμάθειαν της έξω φιλοσοφίας. Όλοι σχεδόν, όσοι εις τας ακαδημίας της Ευρώπης υπάγουσι και εκεί βλέπουσι τόσα πλήθη φιλοσόφων, άλλοι δια ζώσης φωνής και άλλοι εν τοις προλεγομένοις των βιβλίων, οπού εκδίδουσι εις το κοινόν φως, τόσους ταλανισμούς και τόσας θρηνολογίας κάνουσι του γένους μας δια την στέρησιν της έξω σοφίας, ώστε οπού και τυφλόν και σκοτεινόν και ελεεινόν και μυρίων δακρύων άξιον το ονομάζουσι, τόσος φαίνεται να είναι ο ζήλος των. Αλλά τάχα ο ζήλος αυτών ούτος, είναι ένας ζήλος επαινετός ή όχι;

Αδόκιμος κρίνεται ο ζήλος ούτος. Διατί; Επειδή του λείπει η επίγνωσις. Ήγουν διατί δεν αισθάνονται, ούτε διακρίνουσι τί θέλει να ειπή γη, και τί θέλει να ειπή ουρανός· τί θέλει να ειπή σώμα και τί θέλει να ειπή ψυχή· τί θέλει να ειπή κόσμος, και τί θέλει να ειπή Εκκλησία· τί θέλει να ειπή φιλοσοφία, και τί θέλει να ειπή Αγία Γραφή.

Ηξεύρω βέβαια πως ο λόγος ούτος ούτος θέλει φανή απαράδεκτος, και πολλούς έχει να λυπήση από εκείνους οπού μάλιστα και σεμνύνονται εις αυτήν (την φιλοσοφίαν) παρά εις την λογικήν τους ψυχήν. Όμως εγώ βάνοντας σκοπόν να ωφελήσω κοινώς, καθ’ όσον δυνηθώ, τους απλούς αδελφούς μου, δεν ψηφώ των ολίγων την ματαίαν λύπην και οργήν. Το παρόν μου εγχειρίδιον λοιπόν θέλει εξετάσει πρώτον, τί πράγμα είναι τούτη η φιλοσοφία, εις την οποίαν ούτως ακράτως οι ημέτεροι φέρονται και την οποίαν τόσον πολλά εκθειάζουσι και υπερυψώνουσι.

Μέγα τίποτας και εξαίσιον χάρισμα παρά Θεού εδόθη εις τον άνθρωπον ο νους. Τέχνας επινοεί, επιστήμας ευρίσκει διαφόρους […] Και επειδή όλα αυτά οπού εξετάζει ο νους είναι ποιήματα Θεού, διά τούτο η φιλοσοφία, οπού είναι γνώσις τούτων απάντων, ονομάζεται από τους παλαιούς γνώσις θείων πραγμάτων. Και η γνώσις αύτη λέγεται το θεωρητικόν μέρος της φιλοσοφίας. Διατί ονομάζεται πρακτικόν το άλλο μέρος, εκείνο οπού καταγίνεται εις την εξέτασιν των ανθρωπίνων πράξεων. Ανθρώπινα δε πράγματα λέγουσι τας αρετάς και τας κακίας. Τούτο είναι το μέρος εκείνο, οπού δείχνει εις τον άνθρωπον ποία είναι εκείνα οπού πρέπει να κάνη ως λογικός οπού είναι […]π

Η λογική ταύτη παιδεία δεν είναι διά τον ουρανόν, είναι διά την γην, διά τας πόλεις, διά τα βασίλεια, αυτή είναι ένα από τα οργανικά αγαθά, καθώς είναι δηλαδή τα χρήματα, τα κάλλη, η ρώμη του σώματος, τα αξιώματα και τα τοιαύτα, με ταύτην την διαφοράν, ότι αυτή είναι το πρώτον και τιμιώτατον των οργανικών καλών. Διατί όλα τα αλλά είναι και λέγονται υλικά και σωματικά, η δε μάθηση είναι λογική, δηλαδή της λογικής ψυχής γέννημα και καρπός εξαίρετος. Πλην και αυτή δεν είναι από την εδικήν της φύσιν ούτε κακή, ούτε καλή, αλλά από την μεταχείρισιν των εχόντων αυτήν, γίνεται ή καλή ή κακή. Λοιπόν η κατάχρηση της έξω σοφίας δίδει εις αυτήν το όνομα να λέγεται κακή. Δεν είναι όμως η κατάχρηση αυτή απλή και μονοειδής, αλλά πολλών λογιών. Πρώτη κατάχρηση ευρίσκεται εκείνη, οπού πολλοί την κρατούν εις μίαν υπόληψιν υπερτάτην, φρονούντες και λέγοντες πως αυτή μόνη, ήγουν η φιλοσοφία, είναι φως. Και όσοι την έχουν, εκείνοι μόνοι ιλλουμινάτοι και είναι και λέγονται, ήγουν φωτισμένοι. Οι δε άλλοι είναι σκοτεινοί και τυφλοί. Τέτοια ήτον η δόξα του παράφρονος Βαρλαάμ του Καλαβρού, και τέτοια είναι η των Γάλλων και των ομοίων τους. Δευτέρα κατάχρηση είναι εκείνη, οπού μερικοί καταγηράσκουσι και φθείρονται επάνω εις πράγματα πάντη άχρηστα, διά να επαινούνται πως είναι πνεύματα υψηλά και περίεργα. Τρίτη κατάχρηση είναι, οπού πολλοί ιερωμένοι, αφήνοντες την τάξιν τους και την ευσχημοσύνην του επαγγέλματός των, υπάγουν και κυλίονται εις τους βορβωρώδεις τόπους των αθεωτάτων γενών της Ευρώπης, διά να παραλάβουν μαθήματα πάντη ανοίκεια και αλλότρια του ιδίου των επαγγέλματος. Τετάρτη και τελευταία και χειρίστη απασών κατάχρηση είναι εκείνη, οπού τολμά να κρίνη και να ανακρίνή τας θείας γραφάς, και να μεταχειρίζεται την αντίθεον γλώσσαν της εναντίον εις την θείαν πρόνοιαν.

Ούτω γίνεται και κακή και ολεθρία και ψυχοβλαβεστάτη, και μίσους αξία και αποφυγής η έξω μάθηση. Λοιπόν δια να βάλλωμεν όρια εις εκείνους οπού θέλουν και καταδέχονται να μας ακούσουν, λέγομεν και συμβουλεύομεν να παύσουν και να λείψουν από μιας από την Ευρώπην, αν θέλουν να είναι και να μένουν Χριστιανοί…

Άξιον είναι να απορήση τινάς διά τον μυθολογικόν πίνακα του Κέβητος, ότι εκείνος ονομάζει εκεί ψευδοπαιδείαν όλα ομού τα είδη της φιλοσοφίας, και δεν είναι κανένας χριστιανός δεισιδαίμων εκείνος οπού τους δίδει αυτήν την επωνυμίαν. Είναι έλλην παλαιός, μάλιστα και από την καρδίαν της Ελλάδος, ήτοι από τας Θήβας της Βοιωτίας. Ιδού επί λέξεως, ούτοι δε, φησί, οι άνθρωποι οι έσω των περιβόλων ανακάμπτοντες τίνες εισίν; οι τας ψευδοπαιδείας, έφη, ερασταί ηπατημένοι, οιόμενοι μετά της αληθινής παιδείας συνομιλείν. Τίνες ουν καλούνται ούτοι; Οι μεν ποιηταί, έφη, οι δε ρήτορες, οι δε διαλεκτικοί, οι δε μουσικοί, οι δε αριθμητικοί, οι δε γεωμέτραι, οι δε αστρονόμοι, οι δε ηδονικοί, οι δε περιπατητικοί, οι δε κριτικοί και όσοι άλλοι τούτοι εισί παραπλήσιοι.

Τώρα να ονομάση ψευδοπαιδείαν την ποιητικήν και την ρητορικήν και την διαλεκτικήν και αλλά τοιαύτα είδη μαθήσεως, και η ύλη το δέχεται και το είδος το συγχωρεί. Αλλά να λέγη ψευδοπαιδείαν την γεωμετρίαν και τα σύστοιχα αυτή μαθήματα, τούτο βέβαια είναι παράξενον και μεγάλης απορίας άξιον. Αλλά δεν ονομάζει ο Κέβης ούτε την γεωμετρίαν ούτε καμμίαν άλλην επιστήμην ψευδοπαιδείαν, ότι τάχα σφάλλει και δεν ορθοποδεί εις τας αποδείξεις της, όχι λέγω κατά τούτο. Αλλ’ επειδή παιδεία θέλει να ειπή αγωγή ωφέλιμος της ψυχής, επιμόνως πολλάκις των από κακίας κυλίδων αυτήν εκκαθαίρουσα. Και πάλιν παιδεία, ηθών κατόρθωσα επί το κρείττον φέρουσα. Και απλώς ειπείν, παιδεία εστίν η αρετή. Επειδή, λέγω, τούτο θέλει να ειπή παιδεία, και έπειτα καμμία από αυτάς,

έξω από την εδικήν τους παρουσίαν ήτοι έξω από την εδικήν τους γνώσιν, καμμίαν βελτίωσιν δεν κάνουσι της ψυχής, ούτε του θυμού, ούτε της επιθυμίας, αλλά και είναι και γνωρίζονται οι περισσότεροι από αυτούς εμπαθέστατοι, φαυλοβιότατοι, ανδράποδα των ηδονών, δούλοι των ιδίων τους παθών, και μηδέν κατά τα ήθη διαφέροντες των πάντη απαίδευτων και αμαθών, διά ταύτα ονομάζει ο Κέβης, αλλά και προ του Κέβητος ο Σωκράτης, ψευδοπαιδείαν την λογικήν, ήτοι την διά λόγων περαινομένην και ποριζομένην φιλοσοφίαν. Αληθινήν παιδείαν καλούνε την των αλόγων παθών κάθαρσιν και των αρετών πασών κατόρθωσιν, ήγουν την ανδρείαν, την δικαιοσύνην, την σωφροσύνην, την επιείκειαν, την πραότητα, την συμπάθειαν και τας λοιπάς εννοίας. Αι οποίαι με έναν λόγον, ηθική φιλοσοφία ονομάζονται και εις την μητέρα, ήτοι εις την ευδαιμονίαν, αυταί φέρουσι τον άνθρωπον. Και τοιούτοι φιλόσοφοι ήσαν και ωνομάζοντο οι αναχωρηταί και ασκηταί λεγόμενοι. Λοιπόν όταν και οι έλληνες ακόμη ονομάζουσι ψευδοπαιδείαν την γεωμετρίαν και τας άλλας λογικάς επιστήμας, ωσάν οπού καμμίαν ηθικήν ωφέλειαν δεν προξενούν εις την ψυχήν, μάλιστα και την γεμίζουν από φαντασίαν και δαιμονικήν υψηλοφροσύνην […]

Με εσάς αδελφοί ομιλώ οπού έτι εδώ ευρίσκεσθε, και όλον ένα διανοείσθε και βουλεύεσθε, να κινήσητε ή να μη κινήσητε. Δεν ομιλώ με εκείνους οπού ήδη απήλθον. Ότι είναι περιττός διά εκείνους κάθε λόγος, όχι μόνον διατί απήλθον, αλλ’ ότι και καλώς έπραξαν κομπάζουσι, και επήγαν και ήνοιξαν τα ομμάτιά τους.

Φεύγετε όσον δύνασθε την Εύρώπην. Και ακόμη και εκείνοι οπού έρχονται από την Ευρώπην. Ότι οι λόγοι τους ρέουσι από τα χείλη τους γλυκύτεροι από το μέλι. Μα αλοίμονον, αυτοί απαραλλάκτως είναι εκείνοι διά τους οποίους ο προφήτης λέγει τάδε: ότι ουκ έστιν εν τω στόματι αυτών αλήθεια, η καρδία αυτών ματαία.

Εγώ κατά αλήθειαν φρίττω και αμηχανώ, όταν από το ένα μέρος στοχάζομαι την σημερινήν κατάστασιν της Ευρώπης, και από το άλλο μέρος βλέπω τούτους τους ημετέρους, οπού έτσι ακράτως φέρονται εις την απόλαυσιν των δήθεν καλών αυτής. Οι μεν γαρ εμπορίας χάριν, οι δε φιλοσοφίας, εκεί τρέχουσι. Φρίττω λέγω και απορώ. Διατί ένα καιρόν ημείς οι ανατολικοί είχαμεν φόβον διά εκείνους οπού επήγαιναν εις την Ευρώπην, μη τύχη και πάθουν ένα από τα δύο, ή την σωφροσύνην να χάσουν, ή να πέσουν εις λατινισμόν. Την σήμερον αυτά και τα δύο λογίζονται παραμικρά και σχεδόν το ουδέν ως προς το έσχατον και ακρότατον των κακών, την αθεΐαν. Οι γάλλοι την επαρρησίασαν, αποβάλλοντες κοινώς τον Χριστιανισμόν, από τον οποίον και προ τούτου χριστιανοί ονομαζόμενοι, δεν είχαν καμμίαν ωφέλειαν. Τα άλλα μέρη της Ευρώπης ακόμα γελούν τον εαυτό τους τάχα πως είναι χριστιανοί, ουδέ μόρφωσιν καν έχοντες, ει μη μόνους τους ναούς και πολλάς και μεγάλας καμπάνας και τας πυκνάς λιτανείας και τα ποικίλα και διάφορα σχήματα και τα βδελυκτά και θεοστυγή τάγματα και τα λεγόμενα μοναστήρια. Τα δε αλλά πάντα γάλλοι αυτόχρημα. Αυτοί οι ίδιοι οι φιλόσοφοι εις τους οποίους τρέχουσι ούτοι διά να λάβωσι το μέγα φως, ότι είναι φιλόσοφοι και το κομπάζουσι, χριστιανοί δε και να τους υπολαμβάνουν πως είναι αισχύνονται και το αναγουλιάζουσι.

Λοιπόν αυτοί οπού τόσον ακρατώς εκείσε τρέχουσι, τάχα δεν μανθάνουσι από άλλους πως η Ευρώπη είναι το χάος της απωλείας; Οι περισσότεροι όμως και ακούουσι και μανθάνουσι, αλλά δεν ψηφούσι τίποτας την τοιαύτην βροντήν. Μα διατί; Διατί πιστεύουσι εις τους λογισμούς των, ότι αυτοί δεν έχουν να πάθουν τίποτες. Έπειτα αφού υπάγουν και πάθουν, μάλιστα και καυχώνται εις την ελεεινήν τους διαστροφήν. Λέγοντες πώς επήγαν και απέβαλον τας δεισιδαιμονίας, δεισιδαιμονίας ονομάζοντες οι κακοδαίμονες τας νενομισμένας νηστείας, τας προσευχάς τας ευλαβείας, σημεία και χρέη αχώριστα των ευσεβούντων Χριστιανών.



πηγή: Επιμέλεια κειμένου· Παναγιώτης Νέλλας, Περιοδικό «Σύναξη», τεύχος 5, Χειμώνας 1983.

https://www.pemptousia.gr/2012/01/fevgete-tin-evropin/

Ο ζωγραφικός πίνακας που πλαισιώνει τη σελίδα (“Η κοιλάδα του κλαυθμώνος”, 1930) είναι έργο του Φώτη Κόντογλου.
ΠΗΓΗ:https://antifono.gr/fevgete-tin-evropin/?fbclid=IwAR2xMXS4RNH6ydQONFfJ92KQ2YAU1uTRf7_T1-cCdD3orDAMGn7PcbNKdE4
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com