Τέλλος Άγρας Πέθανε με τον τρόπο που πέθανε σαν σήμερα το 1944

Του Μπάμπη Ανδριανόπουλου 

Ο θάνατός του, πρελούδιο της δεκεμβριανής τραγωδίας που θα ακολουθούσε...

Ο Οδυσσέας Ελύτης αναφέρει το όνομα του Τέλλου Άγρα δίπλα σε αυτό του Κώστα Καρυωτάκη στο βιβλίο του με τίτλο:"Ανοιχτά Χαρτιά" για να καταδείξει τις διαφορές της δικής του ποιητικής γενιάς με την προηγούμενη που εκπροσωπούν κατ' αυτόν οι δύο προαναφερθέντες.

Γεγονός ιδιαίτερα τιμητικό για τον αδικοχαμένο και μάλλον παραγνωρισμένο Τέλλο Άγρα.

Και βέβαια, οι ενδυματολογικές αναφορές δεν έχουν να κάνουν με αυτό καθ'εαυτό το ένδυμα παρά με ό,τι μεταφορικά υπονοούν για τις αντίστοιχες ποιητικές φόρμες.

"Να κάτι που δεν αποτελούσε δυσαρμονία με τα λευκά, ανοιχτά πουκάμισα που αρχίσαμε τα χρόνια εκείνα οι πιο τολμηρό να φοράμε. Κι ο Άγρας, ο Καρυωτάκης, αυτοί φορούσανε ακόμη διπλά γιλέκα και κολάρα σκληρά"

ΑΝΟΙΧΤΑ ΧΑΡΤΙΑ (Το χρονικό μιας δεκαετίας)

Εμείς γνωρίσαμε τον ποιητή από τα Αναγνωστικά και τα Ανθολόγια των μαθητικών χρόνων με την οικειότητα και τη γαλήνη που μας πρόσφεραν οι στίχοι του.

Και από κάποιες μελοποιήσεις σαν κι αυτή του σπουδαίου Γιάννη Σπανού από τη Β' Ανθολογία του.

Ένα πουλί

Πουλί από κλώνο μισερό

πιάστηκε το `να σου φτερό

με τ’ άλλο σου σπαράζεις

και κρέμεσαι και κράζεις

Μα εκεί που σκάλωσες πουλί

βοήθεια ανθρώπου δεν βολεί

μήδε κι ανθρώπου χέρι

να σε γλιτώσει ξέρει

Αναίσθητα είναι τα κλαδιά

ξερά κλαδιά χωρίς καρδιά

σκοτείνιασε θ’ αρχίσει

να λιανοψιχαλίσει

Ζαν-Νικολά-Αρτύρ Ρεμπώ

Του Μπάμπη Ανδριανόπουλου 

Έκλεισε τους λογαριασμούς του με την ποίηση στα είκοσί του

Συνέχισε τους λογαριασμούς με τη ζωή ως τα τριαντεπτά του

Ως τις 10 Νοεμβρίου του 1891

Πάντα πλάνης και ανέστιος

Μαζί με το σαράκι του, αυτό που (περι)γράφει ο Αλκαίος

Με την παντοτινή βροχή στη μνήμη (του) ...

  "Η βροχή που βρέχει τα πάντα"

η βροχή που βρέχει για πάντα

χωμάτινες υγρές καρδιές

μέσα από το τζάμι που θολώνει

και στάλες,

δροσερές στάλες που πίνουν το φθαρτό

Όχι

Δεν ήρθα εδώ να περιμένω

Η ζωή έχει χώμα που μυρίζει άστρα

έχει την 

ύλη αδιάφορη 

στο ξεχασμένο κοχύλι

πάνω στις σπείρες που διαγράφεται το νέφος

η πόλη 

κι ο δρόμος

Όχι

Δεν εξελίσσομαι από τους καθορισμούς τους

Μια δύναμη με ωθεί στο ανείπωτο

στο έγκλημα το ποιητικό

εκεί που θα υπάρχω απλά για να υπάρχω

ακούγοντας

τις μελωδίες που έφτιαξα εγώ για τον κόσμο

μέσα στον κόσμο

Εθνική αντίσταση και εμφύλιος εντός του ΕΔΕΣ

Του Μπάμπη Ανδριανόπουλου 

Μια ιστορία από τις χιλιάδες που έλαβαν χώρα κατά το διάστημα της Κατοχής η οποία καταδεικνύει την τραγικά αντιφατική μοίρα αυτού του λαού.Την ίδια περίοδο κατά τη διάρκεια της οποίας διαδραματιζόταν το Έπος της Εθνικής Αντίστασης, μαύρες σελίδες γράφονταν από ένα τμήμα του ίδιου λαού που είχε επιλέξει το δρόμο της υποτέλειας,του δωσιλογισμού και της ταπείνωσης.

Σαν σήμερα στις 4 Νοεμβρίου 1943 εκτελέστηκε ο Δημήτριος ή Μήτσος Γιαννακόπουλος από απόσπασμα μελών του ΕΔΕΣ που έφεραν όμως διακριτικά του ΕΛΑΣ.

Ο Γιαννακόπουλος ήταν δικηγόρος και στέλεχος του ΕΔΕΣ Αθηνών. Συνάμα ήταν εκδότης της εφημερίδας "Νέα Ζωή" και διευθυντής της "Δημοκρατικής Σημαίας", κατοχικών φύλλων που κυκλοφορούσαν παράνομα.

Ο ΕΔΕΣ Αθηνών, του οποίου όπως είπαμε ήταν ηγετικό στέλεχος, είχε διασπαστεί. Το ένα του τμήμα συνεργαζόταν στενά με τις κατοχικές αρχές και τα τάγματα ασφαλείας.  Το άλλο υπερασπιζόταν σθεναρά τη συνεργασία με το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ.

Στα πλαίσια της σύγκρουσης αυτής κυκλοφόρησε λίστα προγραφών με τα ονόματα εκείνων των μελών του ΕΔΕΣ που είχαν επιλέξει την αγωνιστική κατεύθυνση. Σ' αυτήν εκτός από το Γιαννακόπουλο συμπεριλαμβάνονταν και άλλοι αγωνιστές όπως οι Δέπος, Λίτινας κ.α.

Παγκόσμια ημέρα άρτου

Του Μπάμπη Ανδριανόπουλου 

Άρτος ο ζείδωρος!

Για μας, τα παιδιά της υπαίθρου της δεκαετίας του '50

Τότε που με μια φέτα ψωμί σκέτη πολλές φορές ή πάνω της λίγη ζάχαρη, λάδι, πελτέ ή πετιμέζι και με  φτερά στα πόδια, τρέχαμε για παιχνίδι, για το όνειρο , για μια φέτα ουρανό...

Α, και κείνο τα χάσικο ψωμί, το ψωμί της πόλης, με πόση λαχτάρα το γευόμασταν 

Έπρεπε να περάσουν χρόνια για να αντιληφθούμε το μεγαλείο και τη μοναδικότητα ενός χωριάτικου καρβελιού!

«Μολύβι στο ψωμί»

«ψωμί γλυκό ψωμί, ψωμί πικρό, της κοινωνίας και του έγκλειστου, ψωμί της μάνας μου και του πατέρα, ψωμί της γης, ξεροκόμματο, με κλαρίνα ή σαξόφωνο μόνο, ψωμί της εξορίας και του τόπου σου, του πεινασμένου και του αχόρταγου ψωμί, ψωμί του μωρού και του άδικου, ψωμί συλλαβισμένο, εφτάζυμο, του νεκρού και του γενναίου, σταφιδόψωμο, ψωμί χλέμπα, ψωμί ναν, μοιρασμένο στα τέσσερα ψωμί, ψωμί αντίδωρο, αληθινό ψωμί, ψωμί των παραμυθιών, άσπρο και μαύρο, μουσκεμένο ψωμί και ξερό, κουλούρα του γάμου, πρόσφορο, του μάγερα ψωμί, ψωμάκι, της αδελφής μου, των αγγέλων άρτος, επιούσιος, ψωμί από σιτάρι και από καλαμπόκι, ψωμί ρύζι, νότες ψωμιού τεμαχισμένου, ψωμί του φαγητού, ψωμί με βούτυρο, ψωμί κι ελιά, ψωμί κι αλάτι, ψωμί των λέξεων, ψωμί των καλών και κακών ποιητών, κι αυτών που από τις λέξεις βγάζουν το ψωμί τους, ειρωνικό ψωμί, ψωμί του έρωτα και των σπασμών στου δίκλινου ύπνου τα κοφτερά δοντάκια, άπληστο ψωμί, μουχλιασμένο στο καλάθι, ψωμί του χειμώνα, ψωμί γεμάτο καλοκαίρι, φλογισμένα απ’ το ψωμί χείλη, α, προδομένο ψωμί, καθημερινό, του άχρηστου φούρναρη του λαοπλάνου, ψωμί»

Ηλίας Λάγιος - Έφυγε σαν σήμερα

Από τον Μπάμπη Ανδριανόπουλο

Ηλίας Λάγιος

Σκοτεινός και συνάμα τρυφερός

Της ζωής και του πάθους

Στη χορεία των "καταραμένων"

Έγραψε για τον εαυτό του

Και για τον δικό του θάνατο

Που ο ίδιος επέλεξε να τον συναντήσει σαν σήμερα, το 2005

Με τρόπο τραγικό

________________*******_____________

"Βροχηδόν"

ο θάνατος θα ’ρθεί να με γλεντήσει

μαχαίρι προσφυγιάς, πιρούνι ανέμου

(ακούω στρεβλές τις λέξεις μου να τρέμου-

νε προς την κάπως εύρυθμή του κλήση)·

προς τον αιτούντα τ’ Όνομα αναφέρω

να μην βελάζει Παραδείσου φήμη

(κι έχει κακοφορμίσει πλάνο ενθύμι-

ο: μ’ όρισε μεσήλικα και γέρο)·

ο θάνατος, ο πιο ακριβός μου φίλος

θα ’ρθεί να μεταλάβει τη φωνή μου

(υπάρχεις η φωνή μου; στης ερήμου

σου να υλακείς το πριν ως άγριος σκύλος; )

ο θάνατος θα ’ρθεί να με τσουλήσει

νύφη της παιδικής μου μαλακίας

(εδώ θροεί ένας κλώνος ακακίας,

εκεί το αίνιγμα προέταξεν η λύση)·

ω, πλέον δεινό, δειλό μου θανατάκι:

Ηλίας Λάγιος· βάστα το για πάντα

(την ύστατη ώρα θα κρατούν αβάντα

στίχοι Κάλβου, Καβάφη, Καρυωτάκη)·

βίζα φωτός πατείς στο μεσημέρι

με βάγια, κι από σκότος χορτασμένος

(δικέ μου, πώς κατάντησες; ασμένως

ο ξένος, που κανείς δεν θα προφέρει)·

κι εντέλει θά ’ρθεις, μόρτης στο πλευρό μου

το ελάχιστο κακό που ’χω ψαρέψει

(για να τελέσεις τη σεπτή μου στέψη

σ’ ανώνυμη στροφή εκλιπόντος δρόμου)·

(Πράξη υποταγής, 2000)

Έγραψε γι' αυτόν ο Ευγένιος Αρανίτσης

Που κατά σύμπτωση γενννήθηκε σαν σήμερα, το 1955

ενθάδε κείται ο ποιητής μας ηλίας λάγιος

που κάποιοι είπαν πως είν' αλήτης και κάποιοι άγιος.

όλη και όλη η περιουσία του: ένας πλάγιος

τρόπος του λέγειν. ήταν ο στόχος του πάγιος:

να κατουρήσει στου ποιήματος το πηγάδι. ως

τώρα απέτυχε. διαβάτη, φάρσα ο τάφος άδειος.

(Από το: " Καλοκαίρι στον σκληρό δίσκο") εκδ. Νεφέλη, 2002

Και η Σωτηρία Λεονάρδου να τραγουδά συγκλονιστικά στίχους του:

«Χωρίς εισιτήριο»

Απ’ την Ερμού σ’ άλλο βαγόνι

ψάχνω το μπαρ και δεν το βρίσκω

λαθρεπιβάτης, μ’ ένα ρίσκο

που σ’ άλλη σάρκα με σταυρώνει.

Παγκόσμια ημέρα των εκπαιδευτικών

Για τη σημερινή παγκόσμια ημέρα

Αυτή των εκπαιδευτικών

Σπουδή για όνειρα, προσδοκίες και ματαιώσεις...

Του Μπάμπη Ανδριανόπουλου 

______****______

ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΣΕ ΑΠΟΡΙΑ

Διαβάζει στα μάτια τους το αλφαβητάρι της πλήξης

Συλλαβίζει στα χείλη τους το αναγνωστικό της οργής

Μελετά στα πρόσωπά τους το λήμμα «γιατί»

Σπουδάζει στην πράξη την άλυτη εξίσωση

Τώρα μαθητεύει κι αυτός στα θρανία της ενοχής

ελπίζοντας σε μια τιμωρία λυτρωτική,

όπως ο κατά συρροή δολοφόνος

μεθοδεύει τη σύλληψη του

ή όπως το παιδί που πάτησε το λόγο του

εκλιπαρεί την επίπληξη του πατέρα.

Τώρα συναλλάσσεται καθημερινά κι αυτός

σε τράπεζα θεμάτων

Κατάθεση κι ανάληψη ψυχής

Μόνιμο χρεωστικό υπόλοιπο συνείδησης

στους τραπεζικούς λογαριασμούς του.

Στα αμφιθέατρα της νιότης

έγραφε στους τοίχους το ωραίο σύνθημα

«Η φαντασία στην εξουσία»

Στις τάξεις της ενηλικίωσης

έγινε πληρωμένος δολοφόνος της

Στους δρόμους της οργής

έστηνε οδοφράγματα στη σοβαροφάνεια

» Ένα γέλιο θα σας θάψει»

Και τώρα αναζητά το δικό του νεκροθάφτη

στα τελευταία θρανία της τάξης

Μάταια.

Θυμάται που ήθελε την τάξη του καράβι

τη φαντασία πυξίδα στο σεργιάνι του κόσμου

το Σπαθί του Ωρίωνα ή το Σταυρό του Νότου πλοηγό

για να μη χάσει ούτε στιγμή τη ρότα

για τη γη της επαγγελίας.

Την είχε υποσχεθεί στους μαθητές

κι ας μην το ήξεραν.

Και κάπως έτσι, να, κατέληξε κομπάρσος -πρωταγωνιστής

σε ανόητη παράσταση για έναν ρόλο

Με θεατές αδιάφορους

Με χορηγούς επικίνδυνους

Με μέντορες υστερόβουλους

Στο τέλος της ώρας το κουδούνι ηχεί αναστάσιμα.

Πετά το προσωπείο της υποκρισίας

και χύνεται στους δρόμους

ουρλιάζοντας

Τον βρίσκει η νύχτα!

Μάνος Στεφανάκης, Ηράκλειο 15-6-2014

Γιατί ο Μπέρτολτ Μπρεχτ παραμονεύει

Ας το έχουμε κατά νου

«Όταν ο κ. Κ. άκουσε ότι οι παλιοί μαθητές του τον επαινούσαν, είπε: Ενώ οι μαθητές ξέχασαν από καιρό τα λάθη του δασκάλου, αυτός ακόμα τα θυμάται.»

( "Ιστορίες του κ.Κόυνερ")

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/XjJbHfFD8BrqurQZ/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΝΑΝΟΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ, έφυγε σαν σήμερα το 2019 μας κληροδότησε τουλάχιστον ένα σπουδαίο έργο...

Του Μπάμπη Ανδριανόπουλου 

"... Τα ψίχουλα μιας ιδέας

κληρονομήσαμε χωρίς

να μπορούμε να τα

κληροδοτήσουμε πουθενά...."

Νάνος Βαλαωρίτης

Απόσπασμα από το ποίημα «Η ξεφλουδισμένη»

Περιέχεται στην ποιητική συλλογή του με τίτλο:

«ΠΙΚΡΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ»

Αυτός που έφυγε σαν σήμερα το 2019  μας κληροδότησε τουλάχιστον ένα σπουδαίο έργο...

ΤΡΟΙΑ

Πόσοι στο πέλαγος, πόσοι πνιγμένοι.

Κι όσοι γυρίζοντας θα ναυαγήσουν

Όλοι περίμεναν να σ`αντικρίσουν.

Μονάχα ο θάνατος δεν περιμένει.