Ο παράξενος κύριος Wilhelm Reich

«Η δολοφονία του Χριστού» Μια φορά στα δυο χιλιάδες χρόνια, ένας τέτοιος άνθρωπος έρχεται στη Γη για ν' αλλάξει το πεπρωμένο της ανθρωπότητας. Καταδιώχθηκε, δυσφημίστηκε και διαστρεβλώθηκε το έργο του, ήρθε αντιμέτωπος με όλα, μέχρις...

Τα πρώτα χρόνια του Wilhelm Reich

Κάποια μέρα, θα γραφούν ολοκληρωμένες βιογραφίες και κριτικές για τον Wilhelm Reich. Η ζωή του ήταν τόσο πολύ πλούσια σε εμπειρίες, που τη σημασία τους μόνο σταδιακά θα μπορέσουν να αντιληφθούν οι άνθρωποι του κόσμου μας. Παντρεύτηκε τρεις φορές και απέκτησε τρία παιδιά. Έζησε σε έξι χώρες και η γνώση που απέκτησε για τη ζωή και τις λειτουργίες της είναι ασύγκριτη. Σε σημαντικά πεδία γνώσης λειτούργησε ως επαγγελματίας και επιπλέον τα εξέλιξε. Οι τομείς που ασχολήθηκε περιλαμβάνουν ψυχολογία, κοινωνιολογία, θρησκεία, χημεία, γεωργία, μετεωρολογία, αστρονομία, μηχανική, ζωγραφική, γλυπτική και μουσική, ενώ υπήρξε και αξιόλογος συγγραφέας. Στα τελευταία του χρόνια μελετούσε τη νομική.

Πέρα απ’ αυτά, ίδρυσε και ανέπτυξε μια καινούρια επιστήμη, την Οργονομία. Την επιστήμη των λειτουργικών νόμων της κοσμικής ενέργειας και έναν καινούριο τρόπο σκέψης που ονόμασε «λειτουργισμό». Η κύρια αρχή τού λειτουργισμού είναι η ταυτότητα των μεταβλητών με την κοινή λειτουργική αρχή. Ο Ράιχ άφησε κληρονομιά στην ανθρωπότητα πάνω από εκατό χιλιάδες χειρόγραφες σελίδες, οι περισσότερες από τις οποίες δεν έχουν ακόμη δει το φως της δημοσιότητας. Παρόλα αυτά, γύρω στα 20 βιβλία και πάνω από 100 άρθρα έχουν ήδη εκδοθεί. Με αυτό το κείμενο ευελπιστώ να παρουσιάσω μια συνοπτική περιγραφή της ζωής και της δουλειάς του, με μερικά μόνο δείγματα από τον κάθε τομέα.

Ο Βίλχελμ Ράιχ γεννήθηκε στο ανατολικότερο μέρος της Αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας, στη γερμανική Ουκρανία, στις 24 Μαρτίου 1897. Οι γονείς του ήταν ευκατάστατοι κτηματίες που κατείχαν περίπου 1.000 στρέμματα γης. Τα παιδικά του χρόνια τα έζησε στο αγρόκτημά του. Παρακολουθούσε τα μαθήματα του σχολείου στο σπίτι με τη βοήθεια παιδαγωγών και πολύ νωρίς άρχισε να ενδιαφέρεται και να εξοικειώνεται με τα φαινόμενα της ζωής, τόσο στα φυτά όσο και στα ζώα, ειδικά με την αναπαραγωγή της ζωής. Είχε πολλές συλλογές εντόμων που τις μελετούσε με την καθοδήγηση του παιδαγωγού του. Η μητέρα του πέθανε όταν ο Ράιχ ήταν 11 ετών και αναμφίβολα ο θάνατός της επηρέασε σε μεγάλο βαθμό την εξέλιξη της σκέψης του. Στα 17 έχασε τον πατέρα του. Για ένα χρόνο διεύθυνε μόνος τις δουλειές του αγροκτήματος, μέχρι που η περιοχή καταστράφηκε από τους Ρώσους το 1915.

Όλα αυτά συνέβαιναν χωρίς να διακόψει την ενασχόλησή του με τη γνώση. Μετά την ερήμωση της περιουσίας του κατατάχτηκε στον αυστριακό στρατό και υπηρέτησε ως υπολοχαγός στο ιταλικό μέτωπο μέχρι τη λήξη του πολέμου. Ο αδερφός του, δύο χρόνια νεότερος, πέθανε από φυματίωση όταν ήταν στα 22 του, αμέσως με τη λήξη του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου. Επιστρέφοντας από τον πόλεμο το 1918, ξεκίνησε τις σπουδές του στην ιατρική, στο πανεπιστήμιο της Βιέννης καταφέροντας να επιβιώσει με φροντιστήρια που έκανε σε άλλους φοιτητές. Την ίδια περίοδο οργάνωσε ένα σεμινάριο στη σεξολογία. Σύντομα άρχισε να τον ενδιαφέρει ο Φρόιντ και η ψυχανάλυση και μετά από σύντομη εκπαιδευτική ανάλυση με τον Πολ Φέντερν, άρχισε να εργάζεται ως αναλυτής, ενώ το 1922 έγινε και μέλος της Ψυχαναλυτικής Εταιρείας της Βιέννης, δύο χρόνια πριν την αποφοίτησή του από την Ιατρική.

Ο Φρόιντ, αντιλήφθηκε την αναλυτική ευφυΐα του Ράιχ και τη συγγραφική του δεινότητα από τα πολλά και σημαντικά άρθρα του σχετικά με ψυχαναλυτικά θέματα και τον επέλεξε το 1922 για τη θέση του πρώτου βοηθού γιατρού στην Ψυχαναλυτική Πολυκλινική της Βιέννης. Εκείνη την περίοδο ο Ράιχ παντρεύτηκε και στη συνέχεια απέκτησε δύο κόρες. Το 1924 διορίστηκε ως εκπαιδευτής στο Ψυχαναλυτικό Ινστιτούτο και διεξήγαγε σεμινάρια τόσο στο Ινστιτούτο όσο και στην Κλινική. Οργάνωσε κυρίως τη μελέτη των αποτυχημένων περιπτώσεων στις ψυχαναλυτικές θεραπείες. Αλλάζοντας την πάγια ψυχαναλυτική πρακτική που ήθελε τον αναλυτή πίσω από το κεφάλι του ασθενή, κάθισε στο πλάι του για να τον βλέπει καλά, αλλά και για να μπορεί ο θεραπευόμενος να τον βλέπει. Έτσι εκτός από την αγωγή της νεύρωσης κατάφερνε να αποκτά επαφή με τον ασθενή.

Κατ’ επανάληψη ερχόταν αντιμέτωπος με τις αντιστάσεις των ασθενών. Η έννοια της αντίστασης δεν ήταν κάτι το καινούριο στην ψυχανάλυση, δεν ήταν όμως κατανοητό πώς να τη χειρίζονται θεραπευτικά, ιδιαίτερα τη λανθάνουσα αντίσταση, που πολλές φορές δεν αναγνωριζόταν καν. Αρχικά χρησιμοποιούσαν τη μεταβίβαση ως θεραπευτικό μέσο για να ξεπεράσουν τις αντιστάσεις κι αυτό ήταν όλο. Ο Ράιχ δείχνοντας στον ασθενή ότι αντιστεκόταν και τον τρόπο που κατάφερνε να το κάνει αυτό, ασκούσε άμεση επίθεση στην αντίσταση. Δηλαδή, περιέγραφε στον ασθενή τις συμπεριφορές του και χειριζόταν κάθε νέα αντίσταση αμέσως μόλις αναδυόταν.

Οι συνάδελφοί του διαφωνούσαν με την τακτική του, αλλά ο Ράιχ συνέχιζε. Ανακάλυψε στη συνέχεια ότι καθώς οι αντιστάσεις λύνονταν, συνέβαινε αυθόρμητη ανάδυση επώδυνου υλικού από τη ρίζα της νεύρωσης με λογική σειρά, μέχρι που κατέληγε να αντιμετωπίζει τη βασική σύγκρουση του χαρακτήρα. Όταν οι αντιστάσεις ξεπερνιόνταν ο ασθενής εμφάνιζε ουσιαστικές αλλαγές τόσο στη συμπεριφορά όσο και στη λειτουργία του και τελικά κατάφερνε να μπορεί να εκφράζει αληθινή θετική μεταβίβαση προς το θεραπευτή.

Η αρχική θετική μεταβίβαση στην πραγματικότητα ήταν η λανθάνουσα αντίσταση, προκειμένου ο ασθενής να αποφύγει να έρθει σε επαφή με επώδυνο υλικό. Ο Ράιχ βρήκε πως δεν υπάρχει πραγματική θετική μεταβίβαση στην αρχή της θεραπείας. Όταν αναλύονταν οι αντιστάσεις, ο χαρακτήρας άρχιζε να αλλάζει. Αυτό έδειχνε σαφώς πως τα συμπτώματα δεν ήταν μόνο η ένδειξη της νεύρωσης, αλλά και ότι, η ίδια η δομή του χαρακτήρα ήταν νευρωτική.

Η νεύρωση του χαρακτήρα ήταν νέα σύλληψη και ο Ράιχ την τεχνική του την ονόμασε χαρακτηρανάλυση. Με αυτή την τεχνική έλυσε το πρόβλημα του μαζοχισμού και απέδειξε ότι η ιδέα του ενστίκτου του θανάτου ήταν λάθος. Ξεκαθάρισε ότι η ανικανότητα τού μαζοχιστικού χαρακτήρα να θεραπευτεί δεν ήταν η ύπαρξη κάποιου βιολογικού ενστίκτου θανάτου, αλλά η αδυναμία του ν’ αντέξει τη διαστολή και την κίνηση. Η μελέτη ασθενών που είχαν θεραπευτεί και άλλων που δεν είχαν, ανεξάρτητα από τη διάρκεια της ανάλυσης, αποκάλυψε με συνέπεια ότι αυτοί που είχαν θεραπευτεί ανέπτυξαν ικανοποιητική σεξουαλική ζωή, ενώ οι άλλοι όχι. Αυτό το γεγονός ανέδειξε την ανάγκη ρύθμισης της ενέργειας του οργανισμού. Προκειμένου να θεραπευτεί ο ασθενής, έπρεπε να ξεπεράσει τη λιμπιντική λίμναση. Αυτή καθαυτή η απλή σεξουαλική δραστηριότητα δεν μπορούσε να το πετύχει, αλλά μόνο η ικανοποίηση στη σεξουαλική πράξη. Ο Ράιχ ονόμασε τη δυνατότητα για ικανοποίηση «οργασμική ικανότητα».

Προηγουμένως, τα σεξουαλικά προβλήματα θεωρούνταν απλά συμπτώματα και όχι ο πυρήνας της νεύρωσης, ενώ η στυτική δυνατότητα θεωρούνταν απόδειξη σεξουαλικής ικανότητας. Κάποιοι ψυχίατροι ακόμη και σήμερα επιμένουν πως υπάρχουν νευρωτικοί με φυσιολογική σεξουαλική ζωή. Ωστόσο, η εγκαθίδρυση της οργασμικής ικανότητας, εμφάνιζε σαφείς αλλαγές στο άτομο που από τους περισσότερους ψυχιάτρους, δεν αναγνωρίζονταν προηγουμένως, ούτε κατανοούνταν, κάτι που συμβαίνει και στις μέρες μας.

Η ανακάλυψη της οργασμικής δυσλειτουργίας και οι συνέπειες

Η αναγνώριση της οργασμικής ικανότητας αποτέλεσε το καθοριστικό εύρημα. Η ικανότητα αυτή σημαίνει δυνατότητα πλήρους εκφόρτισης της πλεονάζουσας ενέργειας, ώστε να διατηρείται σταθερό ενεργειακό επίπεδο στον οργανισμό. Ο Ράιχ, την εξελικτική διαδικασία του ενεργειακού μεταβολισμού, που πραγματοποιείται με ρυθμό τεσσάρων φάσεων (τάση, φόρτιση, εκφόρτιση, χαλάρωση), την ονόμασε «φόρμουλα του οργασμού».

Αυτό το φαινόμενο μας φέρνει αντιμέτωπους με ένα ακόμη σημαντικό δεδομένο: η λίμπιντο θα έπρεπε να είναι κάτι περισσότερο από μια διανοητική σύλληψη για την ψυχή. Θα έπρεπε να είναι μια πραγματική ενέργεια. Επειδή η νεύρωση υφίσταται μόνο εξαιτίας της καταπιεσμένης και πλεονάζουσας ενέργειας ή στάσης. Ένας άνθρωπος που αναπτύσσει επαρκή σεξουαλική εκφόρτιση δεν μπορεί να διατηρήσει νευρωτική δομή. Επιπλέον, παρουσιάζει ορισμένα άλλα βασικά χαρακτηριστικά. Η συμπεριφορά του απέναντι στην κοινωνία αλλάζει και πολλά κοινωνικά ήθη τα βιώνει ως ακατανόητα.

Για παράδειγμα, θεωρεί ακατανόητο να ζει με σύντροφο χωρίς να τον αγαπά, επειδή το ορίζει ο νόμος. Με άλλα λόγια επειδή είναι παντρεμένος, να απαιτείται πίστη, απλά και μόνο από καθήκον.

Ένας μη νευρωτικός χαρακτήρας είναι ηθικός στη βάση του, αλλά με διαφορετικές αξίες. Επιθυμεί το σεξ μόνο με κάποιον που αγαπά. Τον αφήνει αδιάφορο η ερωτική ασυδοσία. Βιώνει την πορνογραφία ως κάτι το απεχθές. Εκδηλώνει ανεκτικότητα απέναντι στη διαστροφή αλλά δυσανεξία απέναντι στην κοινωνική ακαμψία. Αναπτύσσει την ικανότητα της αυτορρύθμισης.

Επιπλέον, συμβαίνουν επιπρόσθετες συγκεκριμένες αλλαγές. Το πρόσωπό του γίνεται χαλαρό και εκφραστικό. Το σώμα του δεν είναι άκαμπτο και φαίνεται πιο ζωντανό. Έχει την ικανότητα να προσφέρει ελεύθερα και αντιδρά αυθόρμητα ανάλογα με τις περιστάσεις. Τι είναι αυτό που προκαλεί τις αλλαγές; Το σώμα χαλαρώνει, εκεί που προηγουμένως ήταν σκληρό εξαιτίας της μυϊκής συστολής, που αποτελούσε άμυνα απέναντι στο να νιώθει και να αφήνεται. Η νεύρωση ήταν αγκυροβολημένη σ’ αυτήν την ακαμψία. Η θωράκιση που δημιουργούσε και διατηρούσε το χαρακτήρα, όταν λυνόταν εμφάνιζε το αντανακλαστικό του οργασμού, την ικανότητα δηλαδή του οργανισμού να αφεθεί στη λειτουργία του. Με αυτή την ανακάλυψη έγινε κατανοητό τι σημαίνει χαρακτήρας. Έτσι, ο Ράιχ έκανε τρεις μεγάλες ανακαλύψεις την αξία των οποίων δεν μπορούμε να υποεκτιμήσουμε. Με αυτές άνοιξαν τεράστιοι και ανεκτίμητοι δρόμοι για την κατανόηση της ανθρώπινης λειτουργίας:

• την πραγματικότητα της λίμπιντο (είναι η ενεργειακή ροή)

• τη λειτουργία του οργασμού (που ρυθμίζει την ενεργειακή ροή) και

• τη μυϊκή θωράκιση (η οποία παρεμποδίζει τη ρύθμιση της ενεργειακής ροής).

Η διάκριση μεταξύ της πλήρους ικανοποίησης στη σεξουαλική ζωή και στη μη ικανοποιητική σεξουαλική ζωή, αλλά και η επίδραση της καθεμιάς κατάστασης στον οργανισμό απαιτούσε λοιπόν σοβαρή μελέτη. Ποια ήταν η διαφορά ανάμεσα στην ικανοποίηση και στην απλή σεξουαλική έκφραση; Πώς ο οργανισμός μπορούσε να παραμένει υγιής, ακόμη κι όταν η αναλυτική θεραπεία δεν είχε ολοκληρωθεί, ενώ άλλοι, που δεν είχαν αποκτήσει ικανοποιητική σεξουαλική ζωή, παρέμεναν ανέγγιχτοι ακόμα και με μακρόχρονη ανάλυση; Κατά κάποιον τρόπο, η σεξουαλική ολοκλήρωση αποστράγγιζε τη νεύρωση. Οι ιδέες και τα συμπλέγματα δεν θεωρούνταν πια καθοριστικές παράμετροι.

Στο εξής αναδεικνυόταν ο ρόλος της φυσιολογίας και όχι οι νοητικές κατασκευές. Δεν ήταν απλό θέμα σεξουαλικής έκφρασης, καθώς η εκσπερμάτιση συνέβαινε και σε μη ικανοποιητικές εμπειρίες. Ο καθοριστικός παράγοντας για την ικανοποίηση ήταν η βίωση της ηδονής στην ίδια την πράξη. Η λειτουργία της σεξουαλικής πράξης έδειχνε τώρα να είναι πρωταρχικής σημασίας για τη διατήρηση της ενεργειακής οικονομίας του οργανισμού. Αυτό μπορούσε να συμβεί αποτελεσματικά, μόνο αν δεν υπήρχε άγχος και ο οργανισμός μπορούσε να αφεθεί πλήρως στις ηδονικές αισθήσεις. Κατά την παράδοση, η πράξη ολοκληρωνόταν με καθολικούς σπασμούς ολόκληρου του σώματος και με στιγμιαία απώλεια της συνείδησης – τους οργασμικούς σπασμούς ή τον οργασμό.

Ο Ράιχ κοντοστάθηκε για να αναρωτηθεί: Γιατί να είναι απαραίτητος ένας μηχανισμός σαν κι αυτόν; Γιατί – απλά – το σώμα δεν καταναλώνει την ενέργειά του; Στη φυσιολογική ροή της ζωής συγκεντρώνεται περισσότερη ενέργεια από αυτή που μπορεί να χρησιμοποιηθεί. Αυτό μοιάζει με τον τραπεζικό λογαριασμό έκτακτων καταστάσεων. Σε τέτοιες συνθήκες όπως π.χ. μάχες, ανησυχίες, εξαντλητική εργασία, καταναλώνεται η πλεονάζουσα ενέργεια και ο οργανισμός γίνεται ασεξουαλικός. Παρόλα αυτά, συνήθως η ενέργεια συνεχίζει να συσσωρεύεται. Αν αυτό γινόταν συνεχώς, ο οργανισμός είτε θα αναπτυσσόταν συνεχώς, είτε θα έσκαγε, εκτός αν υπήρχε κάποιος μηχανισμός εκφόρτισης όταν το επίπεδο φόρτισης έφτανε σε ένα συγκεκριμένο σημείο.

Αυτό το σημείο είναι γνωστό ως σημείο φωταύγειας και στα υγιή άτομα βιώνεται ως σεξουαλική διέγερση. Όταν η ικανότητα διέγερσης είναι μπλοκαρισμένη, η αύξηση του επιπέδου διέγερσης γίνεται αισθητή ως ένταση, ανησυχία ή άλλου είδους δυσαρέσκεια. Η ενεργειακή εκφόρτιση είναι απαραίτητη σε μεγαλύτερα ή μικρότερα διαστήματα, που εξαρτιούνται και από άλλους μηχανισμούς διαχείρισης της ενέργειας (όπως είναι η εργασία, οι κάθε είδους σκοτούρες, η διαδικασία της ανάπτυξης, κ.λπ.) Εδώ κάποιος, ίσως ανέφερε την έννοια της μετουσίωσης τού Φρόιντ. Η μετουσίωση είναι ελάχιστα επαρκής για την πρόληψη της ενεργειακής λίμνασης στον οργανισμό τού ανθρώπου.

Τώρα, τι συμβαίνει όταν ένα άτομο έχει διδαχτεί ότι το σεξ είναι απαγορευμένο και αυτή η οδός απελευθέρωσης είναι μπλοκαρισμένη; Η ενέργεια αυξάνεται στο σημείο της σεξουαλικής διέγερσης, αλλά το άτομο έρχεται αντιμέτωπο με την ανάγκη να συγκρατηθεί. Τραβάει τη λεκάνη του προς τα πίσω, σφίγγει τους μυώνες των μηρών και των γλουτών, κρατάει την αναπνοή, σφίγγει τα δόντια και δεν επιτρέπει να έχει επαφή με τίποτα που θα μπορούσε να αναταράξει την θέση του. Τελικά, χάνει την αίσθηση της σεξουαλικής επιθυμίας αλλά εξαιτίας των σπαστικών μυώνων νιώθει το σώμα του με ένταση. Είναι θωρακισμένος. Αυτή η διαδικασία είναι δυνατό να συνεχίζεται μέχρι να συμμετέχουν όλοι οι μυώνες του σώματος, αλλά παρόλα αυτά η ενέργεια συνεχίζει να αυξάνεται. Τελικά η ενέργεια ξεχειλίζει με τη μορφή νευρωτικών συμπτωμάτων.

Η διαδικασία της θωράκισης ξεκινά με τον τοκετό, καθώς υπάρχει μια παγκόσμια αντισεξουαλική αντιμετώπιση της γέννας στην κοινωνία. Έτσι, μόνο λιγοστοί άνθρωποι μεγαλώνουν με φυσικό τρόπο και ο μέσος άνθρωπος δεν είναι υγιής, ακόμη κι αν δεν έχει φτάσει στο σημείο να εμφανίζει σαφή συμπτώματα. Με τη σεξουαλική του ζωή ο μέσος άνθρωπος, παρόλο που δεν καταφέρνει να εκτονώσει πλήρως τη συσσωρευμένη ένταση, κάθε φορά εκτονώνει μέρος της, κάτι που επιτρέπει σε πολλούς να λειτουργούν χωρίς να αναπτύσσουν έκδηλη συμπτωματολογία.

Η γενικευμένη κοινωνική καταστολή

Από την αρχή ο Ράιχ εντυπωσιάστηκε από την ενεργειακή θεώρηση της λειτουργίας της ζωής και ποτέ δεν την εγκατέλειψε. Το 1927 εκδόθηκε το πρώτο του πολυσέλιδο βιβλίο «Η λειτουργία του οργασμού», το οποίο ανέφερε όλα όσα είχε ανακαλύψει μέχρι τότε. Το 1928 έγινε υποδιευθυντής της Κλινικής του Φρόιντ,συνεχίζοντας να ανακοινώνει τα ευρήματά του. Ο Ράιχ αναρωτιόταν συνεχώς γιατί είναι αναγκαία στους ανθρώπους όλη αυτή η καταστολή; Γιατί είναι τόσο γενικευμένη; Τα ερωτήματα δεν ήταν εύκολο να απαντηθούν επειδή κανείς δεν γνώριζε το πώς και το γιατί ξεκίνησαν όλα αυτά. Ήταν σταθερό ωστόσο ένα εύρημα.

Κάθε ασθενής υπό θεραπεία αντιδρούσε με τρόμο όταν πλησίαζε στην τελική φάση, όπου ολόκληρη η θωράκιση διαλυόταν και ερχόταν αντιμέτωπος με την αναγκαιότητα να αφεθεί στις σωματικές αισθήσεις του κορμιού του. Το σώμα του ήταν τόσο συνηθισμένο στην ακαμψία ώστε η ελεύθερη κίνηση ήταν αφόρητη. Η ακινησία (αμεταβλητότητα, στασιμότητα) βιωνόταν ως ασφάλεια. Αποτελούσε κάτι στο οποίο μπορούσε να αρπαχτεί κανείς, να σωθεί από την καταστροφή, όπως ο Θεός. Ο Θεός ήταν αμετάβλητος, ο ίδιος χθες, σήμερα και για πάντα. Παρόλα αυτά η ακινησία δεν είναι ικανοποιητική και ποτέ δεν θα μπορούσε να είναι. Βαθιά μέσα σε κάθε άνθρωπο υπάρχει κάτι συναρπαστικό που πάντα λαχταράει να εκφραστεί.

Από το 1928 και μετά, ο Ράιχ ενδιαφερόταν όλο και περισσότερο για τις κοινωνικές αιτίες της νεύρωσης. Οργάνωσε ιατρεία ψυχικής υγιεινής και συμβουλευτικής σε θέματα που αφορούσαν το σεξ για τους νέους. Αναγνωρίζοντας την αναγκαιότητα της αλλαγής των κοινωνικών ηθών, έγινε μέλος σε φιλελεύθερες και σοσιαλιστικές ομάδες, πιστεύοντας, εκείνη την εποχή, πως υπήρχε σε αυτούς τους χώρους ειλικρινές κίνητρο για κοινωνική αναδόμηση. Ο Φρόιντ άρχισε να ανησυχεί για την κοινωνική σταυροφορία του Ράιχ, δηλαδή την ανάμιξη της ψυχανάλυσης με την πολιτική, καθώς επίσης και για την αντίθεση του Ράιχ απέναντι στη θεωρία του ενστίκτου του θανάτου. Έτσι άρχισε να σβήνει μια πολύ θερμή φιλία.

Το 1930, ο Ράιχ άφησε την οικογένειά του στη Βιέννη και μετακόμισε στο Βερολίνο. Εκεί συντάχθηκε με το κομουνιστικό κόμμα. Στο μεταξύ, καθώς η γυναίκα του διαφωνούσε με τις απόψεις του, οδηγήθηκαν σε μόνιμο χωρισμό. Ο Ράιχ πίστευε πως αν η κοινωνικό-οικονομική σύλληψη του Μαρξ μπορούσε να συνδυαστεί με την απελευθέρωση από τα σεξουαλικά ταμπού, θα μπορούσε να εξαλειφθεί σημαντικό ποσοστό από τη δυστυχία των ανθρώπων. Με αυτά στη σκέψη του οργάνωσε και ανέλαβε την ευθύνη των Κλινικών Ψυχικής Υγιεινής, διαδίδοντας πληροφορίες σεξουαλικής υγείας και συνεχίζοντας ταυτόχρονα να επεκτείνει τις ιδέες του για την κοινωνική μεταρρύθμιση. Ωστόσο, οι ιδέες και η διδασκαλία του διέφεραν από τη γραμμή του κόμματος κι έτσι διαγράφηκε το 1933. Ο Ράιχ, αργότερα έγινε ένας από τους πιο αμείλικτους αντιπάλους του.

Την ίδια χρονιά εκδόθηκαν η «Ανάλυση του χαρακτήρα», κλασικό έργο για την κατανόηση του χαρακτήρα και η «Μαζική ψυχολογία του φασισμού», που αποκαλύπτει τη χαρακτηρολογική δομή των ανθρώπων που ακολουθούν το φασισμό. Το 1933, με την άνοδο του Χίτλερ, ο Ράιχ εγκατέλειψε τη Γερμανία και πήγε στη Δανία, αλλά πολύ γρήγορα μετακόμισε στη Σουηδία εξαιτίας των πιέσεων από το ναζισμό στην κυβέρνηση της Δανίας. Η Σουηδία τον απέλασε σύντομα και το 1934 ταξίδεψε στο Όσλο, της Νορβηγίας, μετά από πρόσκληση του Ινστιτούτου Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Όσλο. Το 1936 εκδόθηκε η «Σεξουαλική επανάσταση». Κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων εμπλούτιζε συνεχώς τη θεωρία και τη θεραπεία των συγκινησιακών προβλημάτων. Στο Όσλο συνέχισε την έρευνά του μελετώντας τη βιοηλεκτρική φύση της ηδονής και του άγχους και το αίνιγμα της προέλευσης της ζωής.

Ο Ράιχ ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για το τι ήταν αυτό που προκαλούσε τη μυϊκή συστολή και τι ήταν αυτό που τη διατηρούσε. Η έρευνα τον οδήγησε στο χώρο του αυτόνομου νευρικού συστήματος και τη βασική αντίθεση της νευροφυτικής λειτουργίας. Η διέγερση του συμπαθητικού νευρικού συστήματος προκαλεί συστολή που βιώνεται ως άγχος. Η παρασυμπαθητική διέγερση προκαλεί διαστολή, που βιώνεται ως ευχαρίστηση. Η χρόνια συμπαθητικοτονία προκαλούσε και συντηρούσε τη θωράκιση. Η ηδονή ή αλλιώς η διαστολή, γίνεται αισθητή στην επιδερμίδα. Ο Ράιχ πίστευε πως κατά την ηδονή υπήρχε ηλεκτρική φόρτιση στην επιφάνεια της επιδερμίδας και άρχισε να το διερευνά. Χρησιμοποιώντας ένα γαλβανόμετρο επιβεβαίωσε και πειραματικά την υπόθεσή του.

Όσο εντονότερη η αίσθηση της ηδονής, τόσο υψηλότερη η ένδειξη της φόρτισης στο γαλβανόμετρο. Επιπλέον, αποδείχθηκε ότι σε δυσάρεστες εμπειρίες, η φόρτιση εξαφανιζόταν. Εδώ είχε σαφείς ενδείξεις μιας πραγματικής ενέργειας. Ο Ράιχ αρχικά την ονόμασε «βιοηλεκτρική ενέργεια». Αργότερα απέδειξε πως η ενέργεια αυτή ακτινοβολούσε πέρα από την επιφάνεια του δέρματος, αποτελώντας το ενεργειακό πεδίο. Όταν η σεξουαλική εμπειρία είναι ικανοποιητική, η ενέργεια με κάποιο τρόπο εκφορτίζεται, ανακουφίζοντας τον οργανισμό από τη στάση. Όταν υπάρχει άγχος, η φόρτιση δεν φτάνει στην επιδερμίδα και δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί εκφόρτιση. Τα γεννητικά όργανα θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως εξειδικευμένα όργανα του δέρματος ικανά να εκφορτίζουν ενέργεια.

Εγκαταλείπει την ψυχανάλυση και μπαίνει στο χώρο της βιοφυσικής

Με αυτά τα ευρήματα ο Ράιχ άφησε πίσω του τον ψυχικό χώρο της ψυχανάλυσης και εισήλθε στο πεδίο της βιοφυσικής, όπου ανακάλυψε μια καινούρια έννοια της υγείας. Αυτή η σύλληψη βασιζόταν στον ενεργειακό μεταβολισμό φόρτισης και εκφόρτισης, μια κατάσταση που ο Ράιχ ονόμαζε «σεξουαλική οικονομία».  Δουλεύοντας απευθείας τη μυϊκή θωράκιση και απελευθερώνοντας τις συγκρατημένες συγκινήσεις, βελτίωσε τη θεραπευτική τεχνική του. Τη θεραπεία αυτή την ονόμασε χαρακτηραναλυτική νευροφυτοθεραπεία και διαπίστωσε πως στους περισσότερους ασθενείς έδινε γρηγορότερα και πληρέστερα αποτελέσματα από την ψυχανάλυση, ακόμα και από την χαρακτηρανάλυση.

Διερευνώντας την προέλευση της ζωής, μελέτησε την αποσύνθεση της τροφής, θεωρώντας πως η ενέργεια που συντηρεί τη ζωή προέρχεται από την τροφή. Χρησιμοποιώντας την αποστείρωση για να αντιμετωπίσει την επιμόλυνση, μελέτησε την αποσύνθεση σε μικροσκοπική μεγέθυνση 2.000-3.000x. Ανακάλυψε πως από την αποδόμηση προέκυπταν μικροσκοπικά φωταυγάζοντα σφαιρίδια, που κινούνταν ελεύθερα και μπορούσαν να καλλιεργηθούν. Όταν καρκινικά κύτταρα ή μικρόβια πλησίαζαν αυτές τις ενεργειακές κύστεις, παρέλυαν και σκοτώνονταν. Αυτά τα σφαιρίδια έμοιαζαν να αποτελούν ενδιάμεσο στάδιο μεταξύ έμβιας και άβιας ύλης. Ο Ράιχ τα ονόμασε «βιόντα».

Τα βιόντα είναι μικροσκοπικές σταγόνες ενέργειας που περιβάλλονται από μεμβράνη και προκύπτουν από οτιδήποτε μπορεί να διογκωθεί και να αποδομηθεί, όπως άμμο, κάρβουνο, χώμα ή και από κάθε ζωντανό ιστό. Ο Ράιχ δεν ήταν ο πρώτος που ανακάλυψε τα βιόντα, ούτε ο πρώτος που τα μελέτησε. Ο Τσάρλτον Μπάστιαν, σύγχρονος του Παστέρ, τα ανέφερε στο βιβλίο του «Η απαρχή της ζωής» υποστηρίζοντας ότι αποτελούσαν την απαρχή των μικροβίων και της νόσου. Ο κόσμος υιοθέτησε τη θέση του Παστέρ ότι τα μικρόβια είναι μόνιμα και αμετάβλητα. Αλλά ο Μπάστιαν βρισκόταν πιο κοντά στην αλήθεια. Ο Ράιχ δεν γνώριζε αρχικά τη δουλειά τού Μπάστιαν, παρά αρκετά χρόνια αργότερα.

Μελετώντας τα βιόντα το χειμώνα του 1939 στο υπόγειο εργαστήριό του, παρατήρησε πως το δέρμα του μαύρισε και ένιωθε φλόγωση στα μάτια. Η δυσμενής κατάσταση των ματιών του, που συνέβαινε όταν χρησιμοποιούσε μικροσκόπιο, εξελίχθηκε σε επιπεφυκίτιδα. Εξαιτίας αυτών των συμπτωμάτων έγινε προφανές πως τα βιόντα έπρεπε να εκπέμπουν κάποιου είδους ακτινοβολία. Ανακάλυψε πως το ηλεκτροσκόπιο ανίχνευε φόρτιση στα μεταλλικά εργαλεία που βρίσκονταν κοντά στις καλλιέργειες των βιόντων. Μια μέρα παρατήρησε πως ένα ζευγάρι γάντια από καουτσούκ απέκτησαν υψηλή φόρτιση. Θυμήθηκε τους Κιουρί και το ραδιενεργό ράδιο και τρομοκρατήθηκε.

Τι είδους ακτινοβολία εξέπεμπαν αυτά τα μικροσκοπικά πραγματάκια που μπορούσε να δώσει τέτοια αποτελέσματα; Προσπάθησε να προστατέψει τον εαυτό του από την ακτινοβολία των βιόντων κατασκευάζοντας ένα κουτί με μεταλλικό κάλυμμα για να περιορίσει την ακτινοβολία. Έκπληκτος παρατήρησε πως το αποτέλεσμα ήταν πολύ πιο έντονο μέσα στο κουτί και ότι υπήρχαν παρατηρήσιμες επιπτώσεις της ακτινοβολίας ακόμη και έξω από αυτό. Τα αποτελέσματα έδειχναν ότι δεν υπήρχε κανενός είδους άμυνα απέναντι σ’ αυτήν την ακτινοβολία. Φαινόταν να βρίσκεται παντού. Καθώς όμως ο καιρός περνούσε και δεν παρατηρούσε βλάβες στην υγεία του, σταμάτησε να φοβάται και εντατικοποίησε την έρευνά του.

Θεώρησε πως μελετούσε απελευθερωμένη ενέργεια που είχε πρωταρχική πηγή τον Ήλιο. Αργότερα, παρατήρησε πως υπήρχε ελεύθερη στην ατμόσφαιρα. Την ανακάλυψε παντού – στο αίμα, που το άφησε να αποσυντεθεί, στους ιστούς και στο γρασίδι. Την ταυτοποίησε με την ενέργεια που παρατήρησε στην επιφάνεια της επιδερμίδας και τη μετονόμασε «ενέργεια της ζωής» ή «οργονοενέργεια» από το «οργανισμός» ή «οργασμός». Τελικά κατέληξε πως πρόκειται για κοσμική, αρχέγονη ενέργεια από την οποία προέκυψε κάθε έμβια και άβια ύλη. Ο αιθέρας για τον οποίο οι άνθρωποι συζητούσαν για πολλά χρόνια.

Ο Ράιχ θεώρησε πως αυτά τα ευρήματα αποτελούσαν τη σημαντικότερη ανακάλυψή του μετά την ανακάλυψη του ηδονικού οργασμικού σπασμού. Το επόμενο διάστημα το αφιέρωσε στη μελέτη αυτής της ενέργειας. Με άλλα λόγια τα μετέπειτα χρόνια ήταν η περίοδος μελέτης της φυσικής της οργόνης. Ο Ράιχ κατάφερε να αναπτύξει από τα βιόντα πρωτόζωα, οδηγούμενος έτσι στην ιδέα πως και ο καρκίνος θα μπορούσε να αναπτυχθεί με τον ίδιο τρόπο. Επικεντρώθηκε ολόψυχα στη μελέτη του καρκίνου και κατάφερε να δημιουργήσει ένα φιλμ το οποίο δείχνει καρκινικά κύτταρα να αναπτύσσονται από την αποσύνθεση ζωντανών ιστών. Κατέδειξε έτσι πως ο καρκίνος αποτελούσε βιοπάθεια που προέκυπτε από τη σεξουαλική καταπίεση, με επακόλουθο την παραίτηση και το θάνατο του οργανισμού. Μέσα από αυτές και άλλες μελέτες, προσδιόρισε τη συγκεκριμένη ενέργεια της ζωής, που την ονόμασε «οργόνη» (από την ενέργεια τού οργανισμού).

Το 1938 εκδόθηκε το βιβλίο του «Τα βιόντα» και το 1939 «Τα πειράματα των βιόντων στο πρόβλημα του καρκίνου». Μια ομάδα ψυχιάτρων στο πανεπιστήμιο του Όσλο, που ήταν οξύτατα ανταγωνιστικοί απέναντι στη δουλειά του, ξεκίνησαν να τον δυσφημούν συστηματικά χρησιμοποιώντας τις εφημερίδες. Ο Ράιχ επικεντρωμένος στην έρευνά του παρέμενε σιωπηλός. Ωστόσο, αυτή η κατάσταση έγινε αφόρητη και το 1939 ο Ράιχ αποδέχτηκε την πρόσκληση να μεταβεί στην Αμερική προκειμένου να διδάξει ιατρική ψυχολογία στη Νέα Σχολή Κοινωνικών Ερευνών στη Νέα Υόρκη. Δίδαξε εκεί για δύο χρόνια. Στις 20 Δεκεμβρίου του 1939 παντρεύτηκε για δεύτερη φορά με την Ίλσε Όλεντροφ, η οποία παρέμεινε αφοσιωμένη συνεργάτιδα, συνεχίζοντας να δουλεύει ακόμη και μετά το διαζύγιό τους το 1951. Απέκτησαν έναν γιο τον Πίτερ, που γεννήθηκε το 1944. Ο Ράιχ αγόρασε ένα σπίτι στο Φόρεστ Χιλς της Νέας Υόρκης και εκεί ίδρυσε το Ινστιτούτο Οργόνης.

Η ανακάλυψη της ψυχιατρικής οργονοθεραπείας

Καθώς όλο και περισσότερο αντιλαμβανόταν πως οι συγκινήσεις αποτελούσαν εκδηλώσεις μιας απτής βιοενέργειας και ο «χαρακτήρας» δεν ήταν παρά συγκεκριμένα εμπόδια στη ροή αυτής της ενέργειας, ανακάλυψε πως ήταν δυνατό να αλλάξει άμεσα τον χαρακτήρα απελευθερώνοντας τη βιολογική ενέργεια, παρά έμμεσα με τη χρήση τεχνικών της ψυχολογίας. Έτσι η θεραπευτική του τεχνική πήρε τελικά την ονομασία ιατρική οργονοθεραπεία. Παρόλα αυτά δεν αγνόησε την ψυχολογική παράμετρο, η σπουδαιότητα της οποίας ήταν ανάλογη της κάθε περίπτωσης. Σε μερικές περιπτώσεις η ανάλυση του χαρακτήρα εξακολουθεί να αποτελεί την πιο σημαντική προσέγγιση. Σε άλλες πάλι περιπτώσεις, είναι σχεδόν άχρηστη και η λεκτική επικοινωνία αφορά συστάσεις, κατανόηση των στόχων, συζήτηση για τα προβλήματα και τις αντιστάσεις και αυτά επαρκούν.

Η προσήλωσή του στον τρόπο απελευθέρωσης της βιοενέργειας με τη λύση της μυϊκής θωράκισης, τον οδήγησε στην κατανόηση του τρόπου με τον οποίο ο οργανισμός απελευθερώνεται από τους περιορισμούς του, όπως και το αντίθετο. Με ποιο τρόπο δηλαδή συμβαίνει η αρχική ανάπτυξη της θωράκισης. Το 1947 ο Ράιχ μπόρεσε τελικά να προσδιορίσει επτά (7) τμήματα στον οργανισμό, που το καθένα αποτελούσε σε μεγάλο βαθμό ανεξάρτητη λειτουργική μονάδα, αλλά την ίδια στιγμή ήταν αλληλοεξαρτώμενα με τη συνολική οργανισμική λειτουργικότητα.

Τα επτά (7) τμήματα είναι: Οπτικό, τραχηλικό, θωρακικό, διαφραγματικό, κοιλιακό και πυελικό. Επιπλέον, κατέδειξε τη σπουδαιότητα του οπτικού τμήματος στην περίπτωση της σχιζοφρένειας και της επιληψίας, προσφέροντας μια ορθολογική θεραπευτική προσέγγιση και ελπίδα σε πολλούς ασθενείς που θεωρούνταν μέχρι τότε αθεράπευτοι. Ο Ράιχ συνέχισε την έρευνά του για τον καρκίνο και την οργόνη, πραγματοποιώντας κυρίως πειράματα με τη χρήση του συσσωρευτή οργονοενέργειας σε ζώα και ανθρώπους και εκπαιδεύοντας κυρίως γιατρούς. Ο συσσωρευτής ήταν ένα κουτί με έξι (6) πλευρές που αποτελούνταν από εναλλασσόμενες διαστρωματώσεις από οργανικό υλικό και μέταλλο, ο οποίος αποδείχτηκε πειραματικά ότι συγκέντρωνε την οργόνη (μπορούμε να θυμηθούμε εδώ την κατασκευή της ραδιενεργού στήλης με κάρβουνο και ουράνιο, όπως το δοχείο Leyden, που στην ουσία δεν είναι παρά φιάλη επενδυμένη με φύλλα αλουμινίου).

Το 1940 ο Ράιχ ανακάλυψε την οργόνη στην ατμόσφαιρα και πειραματίστηκε με το συσσωρευτή οργόνης, ελέγχοντας τη συσσώρευση ενέργειας, εντός του με ηλεκτροσκόπιο και θερμόμετρο, ενώ παρατηρούσε τη δραστηριότητα της ενέργειας χρησιμοποιώντας μεγεθυντικό φακό και οθόνη φθορισμού. Επιπλέον, μπορούσε να αισθάνεται με τα χέρια του τις ακτίνες που ακτινοβολούσαν τα μεταλλικά τοιχώματα. Ένιωθε ζεστασιά και μυρμήγκιασμα στο σώμα του όταν καθόταν μέσα στο κουτί, ενώ μετά από κάποιο διάστημα το δέρμα του φαινόταν σαν να είχε παραμείνει στον Ήλιο για αρκετό καιρό.

Επιπλέον αισθανόταν πιο ακμαίος και δεν αρρώσταινε από κρυολογήματα. Οι αιματολογικές εξετάσεις εμφάνιζαν άνοδο στον αριθμό των ερυθρών αιμοσφαιρίων που επιπλέον, είχαν ευρύτερο ενεργειακό πεδίο και η αποσύνθεση τους ήταν πιο αργή. Πειραματίστηκε με υγιή αλλά και καρκινοπαθή ποντίκια, βρίσκοντας ότι τα δεύτερα επιβίωναν σαφώς για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από τον πληθυσμό ελέγχου, δηλαδή τα ποντίκια που δεν έμπαιναν στο συσσωρευτή. Πειραματιζόμενος με διάφορα είδη μετάλλου, βρήκε πως η χρήση συσσωρευτή με επένδυση φύλλων αλουμινίου προκαλούσε στα ποντίκια απώλεια τριχώματος, ενώ ο συσσωρευτής που είχε επένδυση σιδήρου έδινε τα καλύτερα αποτελέσματα, πιθανόν γιατί σίδηρος υπάρχει στο σώμα.

Κατά τη διάρκεια πειραμάτων με συσσωρευτή σε εγκαυματίες έγινε εμφανές ότι ο πόνος από τα εγκαύματα ελαττωνόταν ή εξαφανιζόταν σε μερικά λεπτά και η διαδικασία επούλωσης συνέβαινε γρήγορα και χωρίς να παραμένει ουλή. Τα δερματολογικά προβλήματα είτε ξεκαθάριζαν είτε χειροτέρευαν ανάλογα με το είδος. Οι καρκινοπαθείς δεν ανέπτυσσαν αναιμία και τα αιματολογικά εργαστηριακά ευρήματα βελτιώνονταν. Σε όλες τις περιπτώσεις τα αποτελέσματα φαινόταν να είναι απόρροια της συσσώρευσης ενέργειας στον οργανισμό. Οι ασθενείς με υψηλό ενεργειακό δυναμικό δεν ανέχονταν το συσσωρευτή, οι καταθλιπτικοί ασθενείς βελτιώνονταν και επανακτούσαν την ενέργειά τους.

Ο γιατρός Θίοντορ Γουλφ ταξίδεψε στη Νορβηγία για να σπουδάσει τη μέθοδο του Ράιχ και συνέβαλε αποφασιστικά στο να αποφασίσει ο Ράιχ να μεταναστεύσει στην Αμερική. Επιπλέον μετέφρασε τα έργα του κι έτσι έγινε δυνατό τα βιβλία του Ράιχ να εκδοθουν στα αγγλικά, από τον εκδοτικό οίκο του Ινστιτούτου Οργόνης. Εξάλλου, σε τακτική βάση εκδίδονταν περιοδικά στα οποία αναφερόταν η τρέχουσα δουλειά του. Αυτά ήταν: Το «Διεθνές Περιοδικό Σεξ-οικονομίας και Έρευνας της Οργόνης», από το 1941 έως το 1945 και το «Δελτίο Οργονοενέργειας» από το 1945 έως το 1953.

Το 1945 ο Ράιχ πραγματοποίησε πειράματα σχετικά με το ζήτημα της πρωτογενούς βιογένεσης. Τα πειράματα τα περιέγραψε με τον τίτλο «Πείραμα ΧΧ». Έβρασε κοσκινισμένο χώμα κήπου για μία ώρα, είτε το απολύμανε στο αυτόκαυστο υπό πίεση 15 πάουντ για μισή ώρα και στη συνέχεια διαχώρισε το νερό από το βρασμένο χώμα, με τη μέθοδο του φιλτραρίσματος. Το κιτρινωπό υγρό που προέκυπτε σφραγιζόταν μέσα σε φιαλίδια και καταψυχόταν σε καταψύκτη. Μετά από μια εβδομάδα στην κατάψυξη, η κιτρινάδα συγκεντρωνόταν στο κέντρο του πάγου και όταν άρχιζε να λιώνει το υλικό, εμφανίζονταν στην επιφάνειά του λευκές και καφέ πρωτοπλασματικές φολίδες.

Αυτές οι φολίδες αυξάνονταν κατά πολύ σε 2 με 3 εβδομάδες και η μικροσκοπική παρατήρηση αποκάλυψε πως αυξάνονταν είτε αφομοιώνοντας ουσίες, είτε με τη διαδικασία διαχωρισμού τους. Σε μερικές ακόμα εβδομάδες μεταβάλλονταν σε βιοντικούς σωρούς που ακτινοβολούσαν πολύ έντονα κι ενώ διατηρούνταν σε συνθήκες αποστείρωσης τα σφαιρικά βιόντα εξελίσσονταν σε ακίνητες μορφές, σε σχήμα φασολιού, που στη συνέχεια όμως γίνονταν πρωτόζωα που κινούνταν. Ο Ράιχ έδειξε έτσι ότι οι πρωτοζωικές μορφές μπορούσαν να αναπτυχθούν από την ελεύθερη μάζας οργονοενέργεια, που είχε απελευθερωθεί από το χώμα, μέσω του βρασμού.

Η ανακάλυψη του κινητήρα οργόνης

Το 1947 ανακάλυψε την κινητική δύναμη της οργόνης και το 1948 κατασκεύασε και κατάφερε να λειτουργήσει έναν οργονοκινητήρα, διεγείροντας έναν συσσωρευτή οργόνης με μισό Volt ηλεκτρισμού, ο οποίος παρήγε ενέργεια ικανή να βάλει σε λειτουργία κινητήρα 25 Volt. Επειδή η ενέργεια δεν μπορούσε να αποθηκευτεί, ο κινητήρας δεν μπορούσε να λειτουργήσει όταν υπήρχε υγρασία στην ατμόσφαιρα. Δεν συνέχισε την έρευνα σ’ αυτόν τον τομέα, αλλά φαίνεται πολύ πιθανό ότι κάποια μέρα παραπλήσιοι κινητήρες θα χρησιμοποιηθούν για να δίνουν ενέργεια σε διαστημόπλοια και πιθανόν σε όλες τις άλλες συσκευές, που λειτουργούν με μοτέρ, καθώς, όπως ανακάλυψε ο Ράιχ, τα μοτέρ όταν κινούνται με οργόνη λειτουργούν αθόρυβα, πολύ ταχύτερα, και ηπιότερα συγκριτικά με τις συμβατικές κατασκευές. Το 1947 ο Ράιχ ανακάλυψε τη συγκινησιακή πανούκλα, μια διαταραχή της βιοενεργειακής ισορροπίας του ανθρώπου.

Την ίδια χρονιά, το 1947, αμέσως μετά από ένα αχρείο λασπολόγημα κάποιας Μίντλερτ Ίντι Μπρέιντι στο περιοδικό «Νιου Ριπάμπλικ», η Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων ξεκίνησε έρευνα για το συσσωρευτή οργόνης. Επηρεασμένοι από το άρθρο της Μπρέιντι, οι υπάλληλοι της Υπηρεσίας πίστευαν ότι ο Ράιχ ήταν ανακατεμένος σε απάτες σχετιζόμενες με σεξουαλικά σκάνδαλα και επέμεναν πως έπρεπε να διακινείται και πορνογραφικό υλικό, ενώ δεν έδειχναν κανένα επιστημονικό ενδιαφέρον για να κατανοήσουν τη λειτουργία του συσσωρευτή.

Γι’ αυτό το λόγο, ενώ αρχικά ο Ράιχ συνεργαζόταν πλήρως και παρείχε απλόχερα κάθε πληροφορία, στη συνέχεια έκοψε κάθε επαφή μαζί τους. Βεβαίως η έρευνά τους δεν απέδωσε τίποτα, καθώς δεν βρέθηκε κανένα στοιχείο ενάντια στο συσσωρευτή. Ο Ράιχ συνέχισε ήσυχα τη δουλειά του. Είχε πλέον εκπαιδεύσει (μέχρι το 1947) αρκετούς γιατρούς στην ψυχιατρική οργονοθεραπεία και άλλους επιστήμονες σε ποικίλους τομείς της οργονομίας, όπως στη φυσική, βιολογία, εκπαίδευση και τις κοινωνικές υπηρεσίες. Παράλληλα έδινε σεμινάρια και σειρά εργαστηριακών μαθημάτων.

Η «Βιοπάθεια του καρκίνου» εκδόθηκε το 1948. Επίσης κατάφερα να τον πείσω να διαθέσει το «Άκου ανθρωπάκο» στο κοινό, ένα έργο που αρχικά δεν είχε γραφεί προς έκδοση.

Το 1948 ο Ράιχ πέτυχε να προκαλέσει φωταύγεια οργόνης συσσωρευμένης σε σωλήνα κενού, αποδεικνύοντας έτσι λογικά, ότι η ύπαρξη οργόνης στο κενό του σωλήνα προϋπέθετε ότι θα μπορούσε να υπάρξει και στο κενό του Διαστήματος. Τον ίδιο χρόνο ιδρύθηκε ο Αμερικανικός Σύλλογος Ιατρικής Οργονομίας και το πρώτο Παγκόσμιο Συνέδριο της Οργονομίας πραγματοποιήθηκε στο Όργονον, στα γραφεία του Ράιχ στο Ρέιντζλι τής πολιτείας Μέιν. Το 1949 ο Ράιχ μετακόμισε από το Φόρεστ Χίλς στο Όργονον. Τον ίδιο χρόνο ίδρυσε το ίδρυμα Βίλχελμ Ράιχ. Το 1951 εκδόθηκε το πρώτο του βιβλίο πάνω στη μέθοδο του οργονομικού λειτουργισμού το «Αιθέρας, Θεός και Διάβολος». Κυκλοφόρησαν επίσης η «Κοσμική Υπέρθεση» και η μονογραφία «Ο συσσωρευτής οργόνης».

Το καταστροφικό πείραμα όρανουρ

Η «Κοσμική υπέρθεση» βασίστηκε στην υπόθεση ότι η κοσμική υπέρθεση δύο ενεργειακών συστημάτων αποτελεί τη βάση της δημιουργίας των τυφώνων, των γαλαξιών, του βορείου σέλαος και της βαρύτητας. Ο Ράιχ σκεφτόταν πια και έγραφε στα αγγλικά. Αυτή τη χρονιά ξεκίνησε το «Πείραμα όρανουρ» για να εξακριβώσει αν η οργόνη μπορούσε να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τη ραδιενεργή ακτινοβολία. Στις 5 Ιανουαρίου του 1951, ο Ράιχ τοποθέτησε 1mg ραδίου, που βρισκόταν μέσα σε μολύβδινο δοχείο, σε συσσωρευτή 20 στρωμάτων, σε ένα δωμάτιο που οι τοίχοι του είχαν στο εσωτερικό τους μεταλλική επένδυση. Το άφησε εκεί για πέντε ώρες. Αυτό το επαναλάμβανε καθημερινά για μία εβδομάδα και την τελευταία μέρα το άφησε μόνο για μισή ώρα.

Τα αποτελέσματα της έρευνάς του καταγράφηκαν στο «Πείραμα Όρανουρ – Πρώτη Αναφορά» (1947-1951), (αυτή η καταγραφή κάηκε από την Επιτροπή Τροφίμων και Φαρμάκων). Ωστόσο, γνωρίζω τι συνέβη επειδή ήμουν εκεί. Οι μετρήσεις του μετρητή Γκάιγκερ αυξήθηκαν ανησυχητικά και τελικά μπλόκαρε. Το κτίριο και η ατμόσφαιρα γύρω του κατά τη διάρκεια της νύχτας έδειχναν να έχουν ένα είδος λάμψης. Μια γιατρός έπαθε σοκ και παραλίγο να πεθάνει όταν έβαλε το κεφάλι της σε ένα μεταλλικό ντουλάπι στο εργαστήριο. Τα πειραματόζωα πέθαναν και μια περίεργη, τοξική, διαπεραστική μυρωδιά διαπότισε την ατμόσφαιρα, ενώ σύννεφα κάλυπταν συνεχώς την περιοχή. Ο Ράιχ αρρώστησε και βρισκόταν μεταξύ ζωής και θανάτου για εβδομάδες.

Ολόκληρη η περιοχή έγινε ακατοίκητη. Παρόλο που τελικά το ράδιο μεταφέρθηκε σε κάποιο μέρος έντεκα μίλια μακριά, η κατάσταση δεν βελτιώθηκε. Είμαι σίγουρος πως η επιστήμη θα ανακαλύψει κάποια μέρα ότι αυτού του είδους η αντίδραση αντιστοιχεί με όσα συμβαίνουν με τη ζώνη ακτινοβολίας γύρω από την ατμόσφαιρά μας (τη ζώνη Van Allen), από την επίδραση των κοσμικών ακτίνων (ίσως ακτίνες Χ από τον Ήλιο) στο ενεργειακό πεδίο της Γης.

Το πείραμα, εκτός από την παραλίγο καταστροφή και αρρώστια, οδήγησε στην ανακάλυψη ενός νέου τύπου ενέργειας (θα μπορούσε να θεωρηθεί ύλη καθώς είναι ορατή), που ο Ράιχ ονόμασε «θανατηφόρα οργόνη» ή με τα αρχικά της DΟR Αυτή προέκυψε από την επίδραση της πυρηνικής ενέργειας στην οργόνη. Η DΟR είναι μαύρη, θαμπή, τοξική, έχει υψηλή φόρτιση και διψάει για οξυγόνο και νερό. Εμφανίζεται σαν μαύρες κηλίδες στην ατμόσφαιρα, σαν κάποιος να πασπάλισε τον αέρα με μαύρο πιπέρι. Μπορεί κανείς να δει τον Ήλιο μέσα από αυτή, αλλά οι φωτογραφίες μοιάζουν σαν να βγήκαν στη σκιά.

Υπό την επίδρασή της τα φύλλα χάνουν τη σφριγηλότητα και τη λάμψη τους. Τα πουλιά και τα έντομα σωπαίνουν ενώ ακόμη κι ο αέρας μοιάζει ακίνητος. Οι άνθρωποι αισθάνονται άβολα, το δέρμα γίνεται μπλε, το στόμα ξεραίνεται και το κεφάλι σφίγγεται καταλήγοντας σε πονοκέφαλο και ναυτία. Ο Ράιχ ονόμασε το φαινόμενο «ασθένεια DΟR». Οι βράχοι με την επίδραση της DΟR μαύρισαν και αυτό τον ώθησε σε ενδελεχή διερεύνηση του χημικού υποβάθρου της όλης διαδικασίας, που ονομάστηκε από τον Ράιχ προ-ατομική χημεία και τον οδήγησε στην ανακάλυψη των μιλέινορ, μπραουνάιτ, οράιτ και ορίν, που περιγράφονται σε κατοπινά οργονομικά περιοδικά.

Στις αρχές του 1952, Ο Ράιχ για να αντιμετωπίσει τη DΟR κατασκεύασε ένα νεφοδιαλυτή, που αρχικά αποτελούνταν από σωλήνες που γειώνονταν στο νερό και έτσι μπορούσε να τραβήξει την ενέργεια από την ατμόσφαιρα στο νερό. Αυτό τον έκανε να ενδιαφερθεί για τον καιρό και να πειραματιστεί τόσο για την προστασία από, όσο και για την πρόκληση βροχής. Σε δύο περιπτώσεις η δουλειά του με τον καιρό προβλήθηκε τηλεοπτικά. Μια φορά, το 1953, προκάλεσε βροχόπτωση για μια ομάδα καλλιεργητών στην πολιτεία Μέιν, των οποίων οι σοδειές καταστρέφονταν εξαιτίας της ξηρασίας. Η αρχική συμφωνία ήταν να πληρωθεί μόνο αν έφερνε βροχή μέσα σε προκαθορισμένο χρονικό διάστημα και ακριβώς έτσι έγινε. Στον πρώτο καιρό των επιχειρήσεων με νεφοδιαλυτή, ο Ράιχ χρησιμοποιούσε 5 σωλήνες, οι δύο πάνω από τους τρεις. Σε μια περίπτωση τον είδα να στοχεύει με το νεφοδιαλυτή ένα βαρύ σύννεφο και σε μερικά λεπτά εμφανίστηκαν πέντε τρύπες σ’ αυτό το σύννεφο, δύο επάνω και τρεις κάτω. Είχα πειστεί.

Ο Ράιχ, επεκτείνοντας τη σκέψη του ότι αυτή η λειτουργική αρχή θα ήταν χρήσιμη στην αντιμετώπιση των νευρώσεων και στην κινητοποίηση της ενέργειας, τροποποίησε το νεφοδιαλυτή για να τον χρησιμοποιήσει σε ανθρώπους, ονομάζοντάς τον «ιατρικό απορροφητή DΟR». Όταν η ενέργεια είναι καθηλωμένη στη μυϊκή σύσπαση, με τη χρήση του ιατρικού απορροφητή DΟR μπορεί να κινητοποιηθεί και, καθώς η αναστολή υποχωρεί, οι συγκινήσεις αναδύονται. Είναι δυνατό ωστόσο να γίνει επικίνδυνο εργαλείο αν χρησιμοποιηθεί με ανευθυνότητα. Δείχνει φανταστικό και έτσι είναι. Ακόμη κι όταν το βλέπεις να λειτουργεί, μετά βίας το πιστεύεις. Φαίνεται πολύ απλοϊκό, πολύ απλό ώστε να το δεχτεί η επιστήμη, αλλά αυτό αφορά επίσης και το συσσωρευτή οργόνης. Έχω δει και τα δύο εργαλεία να λειτουργούν αποτελεσματικά σε πολλές περιπτώσεις, αλλά μόνο ο χρόνος θα φέρει την αποδοχή. Μέχρι τώρα αντιμετωπίζονται με επιφύλαξη και θεωρούνται τσαρλατανισμός.

Η ανακάλυψη της συγκινησιακής πανούκλας

Με την ανακάλυψη της θωράκισης και του άγχους οργασμού, ο Ράιχ έλυσε πολλούς γρίφους της ανθρώπινης λειτουργίας, όπως είναι ο μυστικισμός και ο μηχανιστικός τρόπος σκέψης. Έναν από τους σημαντικότερους γρίφους τον ονόμασε «συγκινησιακή πανούκλα». Αυτός ο όρος αναφέρεται στον ανθρώπινο χαρακτήρα που επίμονα σκοτώνει τη ζωή. Κανένας δεν είναι τελείως ελεύθερος από αυτή τη νόσο, αλλά υπάρχουν συγκεκριμένα άτομα που λειτουργούν πρωτίστως ως συγκινησιακή πανούκλα. Αυτά τα άτομα είναι ικανά, ευφυή, ενεργητικά, στην ουσία όμως είναι κατά της σεξουαλικότητας και επιδιώκουν να καταλαμβάνουν θέσεις εξουσίας απ’ όπου μπορούν να επιβάλλουν κανόνες ζωής. Είναι κατά κάποιο τρόπο τα αναχώματα της κοινωνίας. Δεν μπορούν να αντέξουν τη φυσική λειτουργία, επειδή προκαλεί αβάσταχτη λαχτάρα μέσα τους. Έτσι, ο πρωταρχικός στόχος τους είναι να επιβάλλουν περιορισμούς σε κάθε φυσική λειτουργία. Την ίδια στιγμή εκλογικεύουν τη συμπεριφορά τους τόσο καλά, που αυτή γίνεται ευρέως αποδεκτή, επειδή θεωρείται ότι εξυπηρετεί το κοινό καλό.

Το παρακάτω είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα:

Μετά τη δικαστική απόφαση εναντίον του, με τη δικαιολογία ότι περιείχαν διαφημιστικές αναφορές στον οργονοσυσσωρευτή, όλα τα βιβλία του Ράιχ απαγορεύτηκαν και όλα τα οργονομικά περιοδικά κάηκαν. Απαγορεύθηκε κάθε αναφορά στην οργόνη, γιατί υποτίθεται ότι δεν υπήρχε. Θεωρώντας για λίγο ότι η οργόνη δεν υφίσταται, θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς γιατί η απαγόρευση περιλάμβανε βιβλία όπως η «Ανάλυση του χαρακτήρα», η «Σεξουαλική επανάσταση» και η «Μαζική ψυχολογία του φασισμού», που είχαν γραφεί πριν την ανακάλυψη της οργόνης;

Αρχίζει να διαφαίνεται πως έπρεπε να υπάρχει κάποιος άλλος λόγος, πέρα από το δήθεν κίνητρο για την απαγόρευση των βιβλίων, ένας υπόγειος σκοπός που δεν έπρεπε ποτέ να αποκαλυφθεί.

Το ίδιο υποχθόνιο κίνητρο ήταν υπεύθυνο για την καταδίωξη των ανθρώπων ώστε να διατηρούνται οι πεποιθήσεις πως η Γη ήταν επίπεδη, ο Ήλιος κινείται γύρω από τη Γη, ότι η εξελικτική διαδικασία είναι ενάντια στην ιδέα του Θεού και ότι τα παιδιά δεν έχουν σεξουαλικότητα. Κάθε ανακάλυψη που βελτιώνει ουσιαστικά τη γνώση και αφορά τη φυσική λειτουργία της ζωής και τη σχέση του ανθρώπου με τον κόσμο, αποτελεί ανάθεμα και γίνεται αποδεκτή μόνο μετά από πολλά χρόνια δυσβάσταχτων αγώνων και καταδιώξεων.

Το 1953 εκδόθηκε η «Συγκινησιακή πανούκλα της ανθρωπότητας», που αποτελείται από δύο τόμους, «Η δολοφονία του Χριστού» και «Άνθρωποι σε μπελάδες». Τα χρόνια από το 1945 μέχρι το 1953 ήταν γεμάτα με νέες ανακαλύψεις, πολλή δουλειά και σκοτούρες εξαιτίας πολλών προβλημάτων. Αναδύθηκαν νέες θεωρητικές συλλήψεις στην ιατρική, φυσική και μαθηματικά, αλλά και μια συνεχώς αυξανόμενη κατανόηση των κοσμικών λειτουργιών και της βαρύτητας, παράλληλα με τις σχεδόν καταστροφικές επιπτώσεις της αντίδρασης όρανουρ. Παράλληλα ο Ράιχ έβρισκε χρόνο να δημιουργεί πολλούς και ωραίους ζωγραφικούς πίνακες, κάποια γλυπτά και να συνθέτει μουσική.

Η συγκινησιακή πανούκλα των ανθρώπων αποτελούσε επερχόμενη απειλή για τον Ράιχ, περισσότερο δυσοίωνη από τους κινδύνους που προέκυπταν από την έρευνα στη φύση, όπως ήταν τα απειλητικά και επίμονα μαύρα σύννεφα. Δεν ήταν σίγουρα τυχαία η έκδοση το 1953 των δύο προαναφερόμενων βιβλίων. Εκείνη την εποχή ακούγαμε επίμονες φήμες για κάποιον «πολυάσχολο, κοντόχοντρο ανθρωπάκο», που απέτυχε δύο φορές στις εξετάσεις για τον τίτλο της ψυχιατρικής ειδικότητας, που συνεχώς απαιτούσε «να κάνει κάτι» η Αμερικανική Ψυχιατρική Ένωση με τον Ράιχ και «όλο αυτό το πράγμα με την οργόνη». Όλα αυτά την ίδια περίοδο που σεβαστοί εκπρόσωποι τής επιστήμης εκλιπαρούσαν για «νέες ιδέες στην ψυχιατρική όσο εξωφρενικές και να είναι». Ήδη από το 1946 ο ανθρωπάκος αυτός είχε τρομοκρατηθεί από τη δουλειά του Ράιχ και τελικά έπεισε τις αρχές της ψυχιατρικής να δράσουν. Έτσι υποκινήθηκε η επαναδραστηριοποίηση της έρευνας της Υπηρεσίας Τροφίμων και Φαρμάκων.

Η αποκορύφωση του πανουκλιασμένου ξεσπάσματος συνέβη στις 20 Φεβρουαρίου του 1954, με τη μορφή καταγγελίας που εκδόθηκε από το Περιφερειακό Δικαστήριο των ΗΠΑ, στο Πόρτλαντ τής Μέιν, όπου καταγγελλόταν ως απάτη ο συσσωρευτής οργόνης κι αναφερόταν ο ισχυρισμός πως η οργόνη δεν υπάρχει και ότι το σύνολο των δημοσιεύσεων στην οργονομία προωθούσε κυρίως την πώληση του οργονοσυσσωρευτή.

Ο Ράιχ έμεινε κεραυνόπληκτος. Για τρεις ολόκληρες μέρες δεν μπορούσε να δράσει. Τελικά, έστειλε «Απάντηση» στο δικαστή Κλίφορντ, τονίζοντας ότι το δικαστήριο δεν ήταν αρμόδιο να αποφασίσει για επιστημονικά θέματα υποστηρίζοντας το δικαίωμά του, σύμφωνα με τον κοινό νόμο, να συνεχίσει τη βασική έρευνα. Όταν ζήτησε την άποψή μου, του είπα πως πίστευα ελάχιστα ότι ένας Αμερικανός δικαστής θα μπορούσε να κατανοήσει ή να δεχτεί την αντίδρασή του, καθώς το δικαστήριο ενδιαφερόταν μόνο για την πρακτική ερώτηση, αν είχε το δικαίωμα να διανέμει τον οργονοσυσσωρευτή και πως αυτό ήταν κάτι που θα έπρεπε να υποστηριχθεί στο δικαστήριο.

Ο Ράιχ απάντησε σωστά, πως το δικαστήριο θα έπρεπε να προστατεύει τους ειλικρινείς επιστήμονες από επιθέσεις. Δεν μπορούσε να δεχτεί πως το δικαστήριο με την υπάρχουσα τότε νομική δομή δεν μπορούσε να γνωρίζει ποιος ήταν ειλικρινής, παρά μόνο εάν ο ίδιος κατέθετε στο δικαστήριο. Έτσι αρνήθηκε να επιτρέψει σε δικαστήριο να κρίνει την επιστημονική δουλειά του. Στις 19 Μαρτίου εκδόθηκε εναντίον του μια σοκαριστικά σκληρότατη απόφαση που δεν πέρασε από δικαστικό έλεγχο σε ακροατήριο, η οποία όριζε τη λήψη περιοριστικών μέτρων εναντίον του.

Χωρίς την αναγκαιότητα των αποδείξεων, η Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων κατόρθωσε να ωθήσει ένα ομοσπονδιακό δικαστήριο να στιγματίσει το συσσωρευτή ως απάτη, με τον επιπρόσθετο ισχυρισμό ότι η οργόνη δεν υπάρχει και την προγραφή ότι το σύνολο των δημοσιεύσεων όπου αναφερόταν η οργόνη, έπρεπε να καταστραφεί στην πυρά. Γινόταν πλέον παράνομη η διακίνηση οποιασδήποτε πληροφορίας για τον οργονοσυσσωρευτή. Παρ’ όλο που η απόφαση του δικαστηρίου δεν στηριζόταν σε επιστημονικά δεδομένα, στιγμάτισε εμφανώς και επίσημα το χώρο της οργονομίας.

Στις διαδικασίες ήταν έκδηλο το στοιχείο της συγκινησιακής πανούκλας, γιατί ούτε το δικαστήριο, ούτε η Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων έδειξαν το παραμικρό ενδιαφέρον, επί της ουσίας, για τη δουλειά του Ράιχ καθώς δεν έγινε καμιά προσπάθεια να αποκομίσουν στοιχεία από τον Ράιχ, ούτε από τους συνεργάτες του και επιπλέον δεν έγινε δεκτή από το δικαστήριο η αγωγή 14 γιατρών με στόχο να παρουσιάσουν επιστημονικά δεδομένα υπέρ της οργονομίας. Η πικρία του Ράιχ για όλα αυτά εκφράστηκε στο άρθρο «The Modju Indjucta», όπου φαινόταν πόσο ήταν πλημμυρισμένος από πικρία και αίσθηση εγκατάλειψης.

Η επιχείρηση στην έρημο της Αριζόνας

Παρ’ όλα αυτά, ο Ράιχ αφιέρωνε ελάχιστο χρόνο στον εαυτό του, γι’ αυτό ειδοποίησε το δικαστήριο πως θα ξαναγύριζε στις δραστηριότητές του. Ενδιαφερόταν έντονα για τις ταχέως εξελισσόμενες συνθήκες ερημοποίησης στις ΗΠΑ, όπως και σε άλλα μέρη του κόσμου, που τις απέδιδε στην αύξηση της ατμοσφαιρικής DOR, θεωρώντας την απόρροια των πυρηνικών δοκιμών, αλλά κυρίως προερχόμενη από το διάστημα. Τον ενδιέφεραν πολύ οι αναφορές για ιπτάμενα αντικείμενα, καθώς είχε παρατηρήσει πολλές τέτοιες εμφανίσεις στο Όργονον. Οι συνθήκες DOR γίνονταν πιο έντονες μετά από κάθε τέτοια εμφάνιση, γεγονός που τον οδήγησε να συμπεράνει πως τα διαστημόπλοια προκαλούσαν συνθήκες DOR.

Τον Οκτώβριο του 1954, ταξίδεψε στο Τάσον της Αριζόνας με δύο νεφοδιαλυτές, προσπαθώντας να διαπιστώσει τι μπορούσε να κάνει για να αντιστρέψει τη διαδικασία ερημοποίησης. Εκεί έμεινε μέχρι τον Απρίλιο του 1955. Οι παρατηρήσεις και διαπιστώσεις του είναι καταχωρημένες στη «Δεύτερη αναφορά για το όρανουρ», με τον τίτλο «Επαφή με το διάστημα» που εκδόθηκε το 1957. Αυτός ο τόμος αξίζει να διαβαστεί προκειμένου να αποκτήσει κανείς πληρέστερη κατανόηση της επιχείρησης, αλλά είναι απαραίτητο να παραθέσω τρεις προσωπικές παρατηρήσεις.

Ενώ τραβούσα ένα φιλμ για τη δουλειά του Ράιχ στην Αριζόνα, συνειδητοποίησα σύντομα την αναγκαιότητα της χρήσης μετρητή φωτός. Παρόλο που ο Ήλιος έμοιαζε πολύ λαμπερός και καυτός, ο μετρητής φωτός συνιστούσε τη χρήση ευρύτερου διαφράγματος απ’ ό,τι κάποιος θα έκρινε απαραίτητο. Ένα πρωινό, ο μετρητής φωτός υποδείκνυε διάφραγμα 8. Εκείνη την στιγμή ο Ράιχ ξεκινούσε να τραβά την ενέργεια με το νεφοδιαλυτή. Παρόλο που δεν υπήρξε καμία αλλαγή στις καιρικές συνθήκες, όταν έλεγξα το μετρητή φωτός μετά από δέκα λεπτά βρήκα ένδειξη διαφράγματος 11. Επισήμανα επίσης μια ακόμη αλλαγή. Μετά την επέμβαση του Ράιχ, παρόλο που πραγματικά υπήρχε περισσότερο φως, ο Ήλιος δεν φαινόταν τόσο αδυσώπητα καυτός και εκτυφλωτικός. Η DOR είχε απορροφήσει το φως που προκαλούσε τον καύσωνα και τη δυσάρεστη εκτυφλωτική λάμψη.

Σε κάποια άλλη περίπτωση παρακολουθούσαμε τους ελιγμούς ενός στρατιωτικού αεριωθούμενου που άφηνε μια μακριά συνεχόμενη ουρά υδρατμών. Μπροστά απ’ αυτό παρατηρούσαμε μια περιοχή με DOR. Τη στιγμή που το αεριωθούμενο εισήλθε στην περιοχή με τη DOR ξαφνικά εξαφανίστηκε η ουρά του υδρατμού. Η DOR είχε απορροφήσει την υγρασία και εξαφάνισε την ουρά. Η τελευταία παρατήρηση σχετίζεται με τα διαστημόπλοια. Κανένα διαστημόπλοιο δεν έχει μέχρι στιγμής συλληφθεί και πολλοί άνθρωποι πιστεύουν πως δεν υπάρχουν. Θα καταχωρήσω εδώ, απλά και μόνο αυτά που είδαμε επτά άτομα, εκτός του Ράιχ.

Γύρω στις 9 κάποιο βράδυ, ο Ράιχ στόχευσε με το νεφοδιαλυτή νοτιοδυτικά, περίπου στις 40 μοίρες πάνω απ’ τον ορίζοντα ένα πολύ λαμπρό άστρο. Ήταν ασυνήθιστα λαμπρό, πιο πολύ κι απ’ ό,τι έχω δει ποτέ την Αφροδίτη. Επίσης το χρώμα του άλλαζε συχνά από κόκκινο που γινόταν μπλε, μετά σε πράσινο και ακολούθως σε πορτοκαλί, κίτρινο και λευκό και στη συνέχεια ξανάρχιζε η διαδοχή χρωμάτων από το κόκκινο. Το παρακολουθήσαμε για αρκετά λεπτά και στη συνέχεια το παρατηρήσαμε μέσω ενός διαθλαστικού τηλεσκοπίου τριών ιντσών, όπου εμφανιζόταν μεν μεγαλύτερο, αλλά σαν απλό φωτεινό σώμα. Καθώς πλαισιωνόταν από ακίνητα αντικείμενα, διαπιστώσαμε πως κινούνταν αργά προς τα βορειοανατολικά αλλάζοντας σταδιακά την κατεύθυνσή του σε σχέση με τα υπόλοιπα άστρα. Στη συνέχεια ο Ράιχ το στόχευσε με το νεφοδιαλυτή και σε 3-4 λεπτά το κόκκινο χρώμα δεν εμφανιζόταν πια. Αυτό ακολουθήθηκε από τη διαδοχική εξαφάνιση των μπλε, πράσινου, πορτοκαλί και κίτρινου. Τώρα το μόνο που παρέμεινε ήταν το λευκωπό που γινόταν όλο και πιο συγκεχυμένο ώσπου εξαφανίστηκε κι αυτό.

Αυτές ήταν οι παρατηρήσεις μου. Δώστε την ερμηνεία που νομίζετε.

Μέχρι το 1954 ο Ράιχ είχε επιλύσει πληθώρα προβλημάτων που αφορούσαν την κοσμική λειτουργία και πλησίαζε την κατανόηση της αντιβαρύτητας. Ανακάλυψε πως η βαρύτητα οφειλόταν στην αλληλεπίδραση δύο ενεργειακών ρευμάτων. Στην πραγματικότητα αποτελούσε μια εκδήλωση υπέρθεσης.

Όταν πλέον έγινε σαφές από το ομοσπονδιακό δικαστήριο ότι οι διατάξεις για τη λήψη προσωρινών μέτρων αφορούσαν μόνο τον Ράιχ, ο γιατρός Μάικλ Σίλβερτ ανέλαβε την ευθύνη των εκδόσεων του Ινστιτούτου Οργόνης και τη διακίνηση των συσσωρευτών. Το περιοδικό CORE («Η μηχανική της κοσμικής οργόνης») αντικατέστησε το «Δελτίο οργονοενέργειας» ως το επίσημο περιοδικό και εκδιδόταν από το 1954 έως το 1955.

Ο Ράιχ επέστρεψε στο Όργονον τον Μάιο του 1955 και εκείνο το καλοκαίρι οργάνωσε το τελευταίο συνέδριο. Κύριο θέμα του ήταν η ανάπτυξη της ιατρικής χρήσης του απορροφητή DOR μια διαφοροποίηση του νεφοδιαλυτή. Σ’ αυτό το σεμινάριο συνάντησε την Ορόρα Κέρερ, μια τεχνολόγο ιατρικής από την Ουάσιγκτον D.C. που έγινε η τρίτη του γυναίκα και του πρόσφερε χαλαρές στιγμές και αφοσιωμένη υποστήριξη στα τελευταία του χρόνια. Το φθινόπωρο μετακόμισε στην Ουάσιγκτον, όπου πέρασε τους δύο επόμενους χειμώνες. Αλίμονο. Λιγοστή ειρήνη και ηρεμία του απέμειναν να απολαύσει στη ζωή. Η Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων τον μήνυσε, όπως και τον Σίλβερτ, για περιφρόνηση δικαστικής εντολής.

Τον Ράιχ τον παρακολουθούσαν παντού

Οι τηλεφωνικές συνομιλίες του καταγράφονταν και δεχόταν συνεχώς αλλόκοτα τηλεφωνήματα. Δεν κατόρθωσε να κερδίσει το ενδιαφέρον των επιστημόνων με τις μεθόδους που ανέπτυξε για τον έλεγχο του καιρού και της ερήμου, καθώς αυτοί αρκούνταν στις πεπαλαιωμένες απόψεις όπως στην άρδευση των εδαφών και στο βομβαρδισμό των σύννεφων. Παντού βρισκόταν αντιμέτωπος με εμπόδια και κατηγορίες. Συνεχώς με εξέπληττε που μπορούσε ακόμη να ενδιαφέρεται σοβαρά για την ευημερία όσων συνεργατών του είχαν απομείνει και των οικογενειών τους.

Τον Ιούλιο του 1955, οι κατηγορίες για περιφρόνηση δικαστικής εντολής επιδόθηκαν αρμοδίως στον Ράιχ και τον Σίλβερτ για να ακολουθήσει το ποινικό δικαστήριο. Και οι δύο, παρόλο που συμβουλεύτηκαν δικηγόρους, αποφάσισαν να υπερασπιστούν μόνοι τον εαυτό τους. Στο δικαστήριο ο Ράιχ συμπεριφέρθηκε ως συνήγορος, κατήγορος, εναγόμενος και δάσκαλος. Στην πραγματικότητα δεν είχε παραβιάσει την απόφαση του δικαστηρίου, αλλά νόμιζε πως παραβίασε τη δικαστική εντολή με το ταξίδι στην Αριζόνα.

Η αίσθηση καθήκοντος απέναντι στον Σίλβερτ, παρόλο που γνώριζε πως αυτός ήταν ο πραγματικός υπεύθυνος για το αδίκημα της περιφρόνησης της δικαστικής εντολής, τον οδήγησε να μοιραστεί ισότιμα την ευθύνη και τελικά να δηλώσει στο δικαστήριο πως είχε παραβεί την εντολή. Και οι δύο κρίθηκαν ένοχοι. Ο Ράιχ καταδικάστηκε σε δύο χρόνια φυλάκιση, ενώ ο Σίλβερτ ένα χρόνο και μια μέρα. Επιπλέον, επιβλήθηκε πρόστιμο 10.000 δολαρίων στο Ίδρυμα Βίλχελμ Ράιχ. Ο Ράιχ δήλωσε ανοιχτά πως δεν θα επιβίωνε μέχρι το τέλος της ποινής του.

Γνώριζε πως υπέφερε από σοβαρή καρδιοπάθεια που δεν την είχε αναφέρει σε κανέναν. Η δομή του δεν θα μπορούσε να αντέξει τη φυλακή, αρχικά στο Κονέτικατ και στη συνέχεια στη φυλακή τού Λούισμπεργκ στην Πενσιλβάνια. Πέθανε (δολοφονήθηκε) στις 3 Νοεμβρίου του 1957, μια εβδομάδα πριν την ημερομηνία που μπορούσε να αποφυλακιστεί. Μέσα στη φυλακή διαμόρφωσε την τελική φόρμουλα – εξίσωση για την αντιβαρύτητα και έγραψε το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Δημιουργία». Τα χειρόγραφά του εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς μέσα στη φυλακή και η εξίσωση πέθανε μαζί του. Σκόπευε να τη δώσει στο γιο του την ερχόμενη εβδομάδα.

Ο Βίλχελμ Ράιχ κηδεύτηκε στο Όργονον στις 6 Νοεμβρίου του 1957, με απλή τελετή σύμφωνα με τις γραπτές οδηγίες του. Παραβρέθηκα και τον αποχαιρέτησα με την ακόλουθη ομιλία:

«Φίλοι μου βρισκόμαστε εδώ για να αποχαιρετήσουμε τον Βίλχελμ Ράιχ, λέγοντας το τελευταίο αντίο. Ας τηρήσουμε ενός λεπτού σιγή αποδίδοντας τιμή στο προνόμιο. Το απίστευτο προνόμιο να τον γνωρίσουμε. Μια φορά στα χίλια χρόνια, ίσως μια φορά στα δυο χιλιάδες χρόνια, ένας τέτοιος άνθρωπος έρχεται στη Γη για να αλλάξει το πεπρωμένο της ανθρωπότητας. Όπως έχει συμβεί σε κάθε ξεχωριστή προσωπικότητα, καταδιώχθηκε, δυσφημίστηκε και διαστρεβλώθηκε το έργο του. Ήρθε αντιμέτωπος με όλα αυτά μέχρις ότου μια οργανωμένη συνωμοσία τον έστειλε στη φυλακή και εκεί τον σκότωσε. Εμείς ήμασταν μάρτυρες όλων αυτών. «Της δολοφονίας του Χριστού». Οι λέξεις είναι πολύ φτωχές και λίγες για να περιγράψω ή να διευκρινίσω τι κατάφερε να κάνει. Η δουλειά του ολοκληρώθηκε. Κέρδισε τη γαλήνη και άφησε πίσω του, στους ανθρώπους αυτής της Γης, μια τεράστια κληρονομιά. Δεν θρηνούμε αυτόν, αλλά όλους εμάς, για αυτή τη σημαντική απώλεια. Ας αναλάβουμε την ευθύνη του έργου του και ας ακολουθήσουμε το μονοπάτι που μας άνοιξε. Εμπρός ας το κάνουμε».

Σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να παραθέσω ορισμένα σχόλια σχετικά με τις αντικρουόμενες απόψεις για τη συμπεριφορά του Ράιχ κατά την τελευταία περίοδο της ζωής του. Ήδη από το 1939 είχαν ξεκινήσει οι φήμες ότι ο Ράιχ ήταν παράφρονας. Πολλές φορές αυτές επανέρχονταν στο προσκήνιο, κυρίως γιατί η συκοφαντία ήταν η πιο εύκολη άμυνα απέναντι στη δουλειά του. Η συμπεριφορά του τα τελευταία χρόνια και κυρίως η αντιμετώπιση του δικαστηρίου, αναζωπύρωσε και ενίσχυσε αυτές τις φήμες και τους προσέδωσε μια αίσθηση δικαίωσης. Ο ίδιος ο δικαστής προβληματίστηκε και ζήτησε ψυχιατρική εξέταση. Ο ψυχίατρος της φυλακής διέγνωσε πως ήταν ψυχικά υγιής. Εφόσον ο Ράιχ ήταν ψυχικά υγιής και δεν υπήρχε καμία αμφιβολία γι’ αυτό, γιατί η συμπεριφορά του φαινόταν τόσο αλλοπρόσαλλη; Αυτό πιστεύω μπορεί να εξηγηθεί εύκολα.

Βασικά υπήρξε αφελής σαν παιδάκι. Δεν είχε καθόλου τη διανοητική επιτήδευση του θωρακισμένου ανθρώπου και ματαιωνόταν, γι’ αυτό αντιδρούσε φυσιολογικά, μια συμπεριφορά που δεν μπορούσε να γίνει κατανοητή από τη θωρακισμένη κοινωνία. Μαχόταν απελπισμένα για τη δουλειά του και επιπλέον για την πάσχουσα ανθρωπότητα και ματαιωνόταν από όλες τις πλευρές. Μπορούσε να πραγματοποιεί επαναστατικές ανακαλύψεις ξεκινώντας από το μηδέν και επιπλέον είχε να προσφέρει τόσα πολλά στον κόσμο που γινόταν όλο και περισσότερο παράτολμος. Μια συμπεριφορά που ξεπηδούσε από την απελπισία. Η δήλωσή του στο δικαστήριο πως ήταν ένοχος για παράβαση δικαστικής εντολής, ήταν παράδειγμα αυτής της αψηφισιάς. Ολόκληρος ο κόσμος έμοιαζε να είναι εναντίον του και στην πραγματικότητα ήταν. Αυτός ο κόσμος τον χαρακτήριζε παρανοϊκό, προβάλλοντας επάνω του το δικό του παραλογισμό. Πολλές πλευρές αυτής της τελευταίας περιόδου ήταν μπερδεμένες και προκαλούσαν αντιφάσεις ακόμη και στους συνεργάτες του.

Η ερώτηση που έμπαινε προς συζήτηση, ακόμη και από τον ίδιο τον Ράιχ, ήταν για το αν είχε χειριστεί την υπόθεση σωστά και ορθολογικά. Αυτή η ερώτηση περιστρεφόταν κυρίως γύρω από πέντε σημεία:

1. Έπρεπε ο Ράιχ να αντιμετωπίσει την καταγγελία εμφανιζόμενος στο δικαστήριο και υπερασπίζοντας τον εαυτό του με νομική υποστήριξη, αποφεύγοντας έτσι τη μάλλον αναπόφευκτη καταδίκη εξαιτίας της απουσίας του;

2. Υπήρξε πραγματικά μια καλά οργανωμένη συνωμοσία για την καταστροφή της Οργονομίας που προερχόταν από τη Μόσχα;

3. Υπήρξαν τμήματα ή άτομα στην κυβέρνησή μας ή την Αεροπορία που γνώριζαν για τη σπουδαιότητα της δουλειάς του Ράιχ υποστηρίζοντάς τον από τα παρασκήνια;

4. Υπήρξε στην πραγματικότητα κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, σε εθνικό επίπεδο, κάτι που υποστήριζε ο Ράιχ, που οδηγούσε στη ανάγκη να αψηφίσει τη δικαστική απόφαση;

5. Είχε ταυτιστεί ο Ράιχ με τον Χριστό και, συνειδητά ή ασυνείδητα, λειτούργησε σαν μάρτυρας;

Υπήρχαν αυτοί που ήταν πιο σίγουροι για τις απαντήσεις στις πρώτες τέσσερις ερωτήσεις, από τον ίδιο τον Ράιχ. Στην πρώτη θα μπορούσαν να απαντήσουν με ένα αποφασιστικό «ΟΧΙ», στις επόμενες τρεις με μια συντριπτική κατάφαση. Κάποιοι άλλοι θα αμφισβητούσαν σοβαρά το κύρος τέτοιων απαντήσεων. Ο Ράιχ, εκείνη την περίοδο, περιτριγυριζόταν κυρίως από ανθρώπους που ανήκαν στην πρώτη κατηγορία. Υπήρχε έντονη συναισθηματική φόρτιση και αυτοί που τολμούσαν να εκφράσουν αμφισβήτηση κατηγορούνταν είτε για δολιότητα, ή ακόμα και για συνωμοσία εναντίον του.

Υπήρξαν στιγμές που ο Ράιχ εξαπέλυε επιθέσεις σε συνεργάτες του, παρόλο που σε μερικές περιπτώσεις άλλαζε γνώμη. Μόνο με τη ροή του χρόνου που χαρίζει την ιστορική προοπτική θα αποκαλυφθούν όλα τα γεγονότα και μπορούμε να τολμήσουμε να συζητήσουμε αυτά τα θέματα. Αναγνωρίζω πως τελικές σαφείς απαντήσεις δεν μπορούν ακόμη να δοθούν. Ο στόχος μου είναι κυρίως να ρίξω όσο περισσότερο φως μπορώ στην πιο παρεξηγημένη περίοδο της ζωής του Ράιχ, από το Φεβρουάριο του 1954 μέχρι το Νοέμβριο του 1957.

Η FDA για τις ανακαλύψεις του Βίλχελμ Ράιχ 

Πρώτα απ’ όλα, ας λάβουμε υπόψη μας ότι αν ζούσαμε σε κόσμο όπου κυριαρχεί ο ορθολογισμός, όλα αυτά τα τραγικά γεγονότα δεν θα είχαν συμβεί. Ήταν πραγματικότητα πως το Ίδρυμα Βίλχελμ Ράιχ και το Ινστιτούτο Οργόνης νοίκιαζαν και πωλούσαν συσσωρευτές οργόνης, συσκευές που επηρεάζουν την υγεία και η νομιμότητα αυτής της κατάστασης απασχολούσε την Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων (Υ.Τ.Φ.). Δεχόμαστε πως χρησιμοποίησαν κάποιους που τους θεωρούσαν εμπειρογνώμονες, που έκαναν τον έλεγχο και κατέληξαν ενδεχομένως σε αρνητικά συμπεράσματα. Έτσι, νομικά αυτό τους έδινε το δικαίωμα να μηνύσουν τον Ράιχ και το Ίδρυμα του Ράιχ. Αυτή η καταγγελία στην πραγματικότητα δήλωνε πως ο Ράιχ ήταν απατεώνας και τον προκαλούσε να υπερασπιστεί τον εαυτό του στο δικαστήριο. Το περίεργο εδώ είναι ότι μέχρι την κοινοποίηση της καταγγελίας, όλες οι έρευνες της Υ.Τ.Φ. πραγματοποιήθηκαν με πλήρη μυστικότητα, χωρίς να γνωρίζουμε από ποιους.

Γνωρίζουμε πως τα εργαστήρια Τζάκσον στην πολιτεία Μέιν ήταν μια περιοχή όπου πραγματοποιήθηκαν οι έρευνες, αλλά υπήρχαν φήμες για την ύπαρξη κι άλλων παρόμοιων. Στα εργαστήρια Τζάκσον βρήκαν πως τα ποντίκια με καρκίνο πέθαιναν συντομότερα όταν ήταν στο συσσωρευτή. Ο συσσωρευτής είχε τοποθετηθεί δίπλα σε μηχανή ακτίνων Χ, μια παρατήρηση που κατατέθηκε από σπουδαστή της οργονομίας που έτυχε να εργάζεται στα εργαστήρια εκείνη την περίοδο. Το πείραμα Όρανουρ που πραγματοποίησε ο Ράιχ, κατέδειξε πως ο θάνατος των ποντικιών σε τέτοιες συνθήκες ήταν κάτι το αναμενόμενο, άρα στην πραγματικότητα το πείραμα της Υπηρεσίας Τροφίμων και Φαρμάκων επιβεβαίωσε τη δουλειά του Ράιχ, παρόλο που επίσημα ανακοινώθηκε ότι αποδείχθηκε πως ο συσσωρευτής ήταν άχρηστος.

Αναμφισβήτητα όλοι οι άλλοι έλεγχοι πραγματοποιήθηκαν σε αντίστοιχες συνθήκες, με την καθοδήγηση ανθρώπων που δεν ήταν εξοικειωμένοι με τη δουλειά του Ράιχ και τη μεθοδολογία του, καθώς δεν προϋπήρξε καμία επαφή μεταξύ των εργαστηρίων που πραγματοποιούσαν τον έλεγχο και των γιατρών και των εργαζομένων στα εργαστήρια του Ράιχ που γνώριζαν πώς να εργάζονται με το συσσωρευτή. Πολύ εύκολα μπορούμε να συμπεράνουμε πως οι έλεγχοι που γίνονταν ήταν προκατειλημμένοι, καθώς διεξάγονταν με τη νοοτροπία άντε να τελειώνουμε με αυτό το θέμα, απλά και μόνο επειδή το ζήτησε η Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων.

Σε πιο λογικές συνθήκες η Υ.Τ.Φ. και οποιοσδήποτε άλλος ενδιαφερόμενος (ο ιατρικός κόσμος έπρεπε να ενδιαφέρεται), θα έπρεπε να απευθυνθεί στον Ράιχ ζητώντας του να δείξει τη δουλειά του, καθώς και τις ενδείξεις που είχε για την ύπαρξη της οργόνης και ποιες ιδιότητες είχε. Θα έπρεπε να εργαστούν μαζί του, ή με την καθοδήγησή του, μέχρι να ικανοποιηθεί η περιέργειά τους. Αν δεν έμεναν ευχαριστημένοι, θα μπορούσαν να ζητήσουν να διατηρηθεί ο συσσωρευτής ως ένα εργαστηριακό πειραματικό εγχείρημα, μέχρι να συγκεντρωθούν αρκετές ενδείξεις για να γίνει αποδεκτός. Ο Ράιχ θα ήταν σίγουρα πρόθυμος να συνεργαστεί πλήρως με κάτι τέτοιο.

Παρόλα αυτά, ήδη από το 1947 καμία σοβαρή προσπάθεια δεν έγινε για να ληφθούν πληροφορίες από τον Ράιχ ή από άλλους γιατρούς που είχαν εξοικείωση με το συσσωρευτή. Ακόμη και στην έρευνα του 1947, η Υ.Τ.Φ. αρνήθηκε να ασχοληθεί με τα κλινικά ευρήματα και διαρκώς ρωτούσε: «τι άλλου είδους βιβλιογραφία έχετε;». Φαινόταν από τον τρόπο και τις ερωτήσεις των υπαλλήλων της, πως υπαινίσσονταν ότι υπήρχε σύνδεση με κάποιο πορνογραφικό σκάνδαλο. Η Υ.Τ.Φ. είχε προφανώς αποδεχτεί το λιβελλογράφημα της Μίλντρετ Ίντι Μπρέιντι που γράφτηκε το 1947, το οποίο όπως προανέφερα, το θεώρησε τεκμηριωμένη και επίσημη αξιολόγηση και της ήταν αδιάφορο ή ήταν απρόθυμη να ελέγξει αν ισχύει κάτι διαφορετικό.

Στην πραγματικότητα η Μπρέιντι ήταν κάποια ανεξάρτητη δημοσιογράφος χωρίς οποιοδήποτε επιστημονικό υπόβαθρο και καμιά πραγματική γνώση για τη δουλειά τού Ράιχ ή για το συσσωρευτή. Αναπλήρωσε την άγνοιά της παρουσιάζοντας συμπεράσματα, διαστρεβλώσεις και ωμά ψεύδη. Δυστυχώς, ακόμη και η έγκυρη Κλινική Μένινγκερ δέχτηκε χωρίς σκέψη την εκδοχή της Μπρέιντι, χωρίς καμία προσπάθεια να αναλύσει τα δεδομένα. Έφτασαν στο σημείο να αναδημοσιεύσουν το λιβελλογράφημά της στο επίσημο έντυπο της κλινικής, δίδοντας έτσι την επικύρωσή τους.

Επιπλέον, η Υπηρεσία Τροφών και Φαρμάκων αρνήθηκε να παρουσιάσει δημοσίως τα ευρήματα και τις πηγές της, αν και της ζητήθηκε πολλές φορές. Αυτό φυσικά δεν αποτελεί επιστημονική τακτική, ειδικά όταν σκέφτεται κανείς πως ο Ράιχ είχε εκδώσει τα αποτελέσματα των ερευνών του και τα είχε στείλει σε οργανισμούς και άτομα που θα μπορούσαν να δείξουν ενδιαφέρον, όπως η Υπηρεσία Δημόσιας Υγείας των ΗΠΑ. Άρα, το μόνο που μπορεί να βγει ως συμπέρασμα είναι πως η έρευνα της Υ.Τ.Φ. δεν ήταν καλής πίστης επιστημονική προσπάθεια για να καταλήξει σε γεγονότα, αλλά ένα μεροληπτικό σχέδιο για να απαξιωθεί και να καταστραφεί η δουλειά του Ράιχ σχετικά με την οργόνη. Αξιοσημείωτο είναι πως με την καταδικαστική απόφαση, απαγορεύτηκε η χρήση του συσσωρευτή όχι μόνο στους ανθρώπους αλλά και σε ζώα. Αν ο συσσωρευτής ήταν πλήρως άχρηστος, όπως ισχυριζόταν η Υ.Τ.Φ. γιατί απαγορεύτηκε η πειραματική χρήση του σε ζώα; Μήπως επειδή κάποιος ανακάλυπτε, εν τέλει, ότι στην πραγματικότητα λειτουργεί;

Ο Ράιχ και η δικαιοσύνη

Τώρα προκύπτουν τα προβλήματα γύρω από το πώς μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει μια τέτοιου είδους επίθεση και τι βρισκόταν πίσω από αυτή. Εδώ εγείρεται το ερώτημα αν ο Ράιχ έπρεπε να αντιμετωπίσει την καταγγελία στο δικαστήριο. Ακόμα και ο Ράιχ αμφιταλαντευόταν σ’ αυτήν την ερώτηση, τα επιχειρήματα υπέρ του να παραβρεθεί στο δικαστήριο ήταν τα ακόλουθα:

1. Έπρεπε η Υπηρεσία τροφών και φαρμάκων να αποδείξει τους ισχυρισμούς της.

2. Υπήρχαν άτομα ή Υπηρεσίες στην κυβέρνηση ή στην Πολεμική Αεροπορία μας που ήταν ενήμεροι για τη σπουδαιότητα της δουλειάς του Ράιχ και τον υποστήριζαν μυστικά;

3. Ο Ράιχ θα μπορούσε να επιμείνει να παρουσιάσει τα πειράματά του στο δικαστήριο.

4. Υπήρχε πλήθος αξιόλογων επιστημονικά μαρτύρων που μπορούσαν να καταθέσουν υπέρ της εγκυρότητας του συσσωρευτή οργόνης.

Τα επιχειρήματα κατά της παρουσίας του στο δικαστήριο ήταν:

• Αυτό θα σήμαινε πως θα αναγνωριζόταν σε ένα νομικό δικαστήριο η αυθεντία να αποφασίσει για θέματα επιστημονικής βασικής έρευνας.

• Υπήρχαν σημαντικοί λόγοι στη φυσική αποστροφή του Ράιχ να ανακατευτεί με νομικίστικες μεθοδεύσεις.

• Ήταν ασαφής η έκταση της συνωμοσίας εναντίον του.

Κάθε δικηγόρος που συμβουλεύτηκε, εκτός από τον Τσαρλς Χέιντν, θεωρούσε τεράστιο λάθος να μην εμφανιστεί στο δικαστήριο. Ο κ. Χέιντν έδειχνε πως μπορούσε να κατανοήσει το δισταγμό του Ράιχ και θεωρούσε πως ήταν λογικό να μην εμφανιστεί στη δίκη. Ο Ράιχ συνεργάστηκε με αυτόν το δικηγόρο. Όταν ανακοινώθηκε στον Ράιχ η καταγγελία της Υ.Τ.Φ. ήταν τόσο πολύ απροετοίμαστος για κάτι τέτοιο, που για τρεις μέρες δεν μπορούσε να δράσει. Παρ’ όλα αυτά, ήδη από το 1952, είχαμε δεχτεί πολλές αναφορές (για τις οποίες ο Ράιχ είχε αναζητήσει απόψεις), σύμφωνα με τις οποίες αξιωματούχοι της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Ένωσης, (Α.Ψ.Ε.) συμπεριλαμβανομένου του προέδρου της Κάμερον, είχαν δηλώσει πως ο Ράιχ βρισκόταν υπό έρευνα και επρόκειτο να ξεσκεπαστεί ως τσαρλατάνος.

Η δραστηριότητα της Υ.Τ.Φ. συνεχιζόταν εκείνη την εποχή ανακρίνοντας ασθενείς που σχετίζονταν με την οργονομία. Οι ερευνητές της είχαν πραγματοποιήσει απρόσμενη επίσκεψη στο Όργονον, αλλά εκδιώχθηκαν όταν παραδέχτηκαν πως δεν γνώριζαν τίποτα για το συσσωρευτή. Την ίδια περίοδο συζήτησα την κατάσταση με δικηγόρο, επειδή πίστευα πως εξαιτίας του συσσωρευτή, ο Ράιχ θα δεχόταν ξανά επίθεση. Είπα στον δικηγόρο πως οι συσσωρευτές δίνονταν από το Ίδρυμα Βίλχελμ Ράιχ μόνο με συνταγή γιατρού κι εγώ είχα αυτή την ευθύνη, να επιβλέπω δηλαδή τον τρόπο που συνέβαινε το γεγονός σε κάθε μεμονωμένη περίπτωση.

Ο δικηγόρος θεώρησε πως αυτή η διαδικασία έπρεπε να επισημανθεί στην Υ.Τ.Φ. και περίμενε η Υπηρεσία να αναγνωρίσει τη σπουδαιότητά της. Παρόλο που δεν είχα προλάβει να το συζητήσω με τον Ράιχ, ο δικηγόρος επικοινώνησε άμεσα με την Υ.Τ.Φ. προκειμένου να οριστούν οι διαπραγματεύσεις. Επίσης, έστειλε ένα αντίγραφο της επιστολής επικοινωνίας του στον Ράιχ, ο οποίος όμως φάνηκε να δυσαρεστείται καθώς έκρινε πως υπήρξε ανάμειξη τρίτων σε κάτι που θεωρούσε αυστηρά δική του υπόθεση. Πίστευε πως ο τρόπος που χειρίστηκε το ζήτημα της έρευνας κατά το 1947, είχε οδηγήσει σε επιτυχές και τελεσίδικο κλείσιμο όλων των δυσκολιών του με την Υ.Τ.Φ. Έτσι, ακύρωσα κάθε περαιτέρω διαπραγμάτευση και τίποτε άλλο δεν έγινε.

Παρόλα αυτά συνέχιζα να ανησυχώ, καθώς ο συσσωρευτής αποτελούσε το μοναδικό τεχνικό σημείο όπου ο Ράιχ θα μπορούσε να δεχτεί επίθεση. Ο ίδιος ο Ράιχ πάντα προειδοποιούσε πως καθένας που πραγματοποιούσε βασική έρευνα, έπρεπε να προστατεύει τον εαυτό του από τη νομικίστικη τεχνοκρατία και φαινόταν πως δεν θα έκανε αυτό το λάθος. Ανέφερε επίσης πως, κάποιος πολεμώντας έναν εχθρό, συχνά θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει τις ίδιες μεθόδους με τον αντίπαλο, με τον κίνδυνο βέβαια να μολυνθεί κάνοντάς το αυτό. Εδώ ο εχθρός χρησιμοποιούσε τη μυστικότητα και το νόμο. Ο Ράιχ δεν μπορούσε να αντέξει καθόλου την αδιαφάνεια. Όσον αφορά το νόμο, δεν είχε θέση στην αξιολόγηση επιστημονικών θεμάτων, μόνο η επιστήμη μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο.

Αφού παρέλαβε την καταγγελία ο Ράιχ, με ενημέρωσε πως δεν πρόκειται να αντιδικήσει. Αν ο κόσμος δεν ήθελε το έργο του, θα έπραττε αναλόγως. Πίστευε ότι η ευθύνη του ως επιστήμονα ήταν να ανακαλύπτει και να παράγει επιστημονικό έργο, χωρίς να είναι αναγκασμένος να το υπερασπίζεται στο δικαστήριο. Έλεγε όμως, ότι αν οι γιατροί επιθυμούσαν να προβούν σε οποιαδήποτε ενέργεια, ήταν ελεύθεροι να κάνουν ό,τι θέλουν. Έτσι, εμείς αναζητήσαμε τη βοήθεια δικηγόρου και προετοιμαστήκαμε να συμμετάσχουμε στην δίκη ως «φίλοι της υπόθεσης». Κατά τη διάρκεια της προσπάθειάς μου, τηλεφώνησε ο Ράιχ αναφέροντάς μου πως αποφάσισε να υπερασπιστεί μόνος του τον εαυτό του στο δικαστήριο και πως οι συσσωρευτές, σε τελική ανάλυση, ήταν δική του ευθύνη. Ζήτησε να σταματήσουμε κάθε νομική δραστηριότητα, κάτι που τελικά έγινε.

Πολύ σύντομα ο Ράιχ έστειλε την «Απάντησή» του στο δικαστή Κλίφορντ αποφασίζοντας να βασίσει την υπόθεσή του σε αυτή την «Απάντηση», πιστεύοντας σοβαρά πως ο δικαστής θα έκλεινε την υπόθεση. Ο δικαστής είχε πράγματι την αρμοδιότητα να το κάνει, αλλά αναμφισβήτητα, κάτω από την πίεση της Υ.Τ.Φ., αγνόησε την «Απάντηση» και ο Ράιχ έλαβε από το δικαστήριο μια περαιτέρω επισήμανση ότι συνεχίζεται η υπόθεσή του. Τότε, ο γιατρός Τσέστερ Ρέιφελ κι εγώ, με τη συνοδεία δικηγόρου, πήγαμε στο Όργονον για να συνεχίσουμε τη συζήτηση με τον Ράιχ για το αν θα συμμετείχαν οι γιατροί στην υπόθεση.

Ο Ράιχ ήταν αμετακίνητος στην τοποθέτησή του πως οι συσσωρευτές αποτελούσαν δική του ευθύνη και ότι δεν θα έπρεπε να ανακατευτούμε. Ενδιαφέρθηκε βεβαίως για την πιθανότητα να εμφανιστεί στο δικαστήριο και συζήτησε τις λεπτομέρειες της διαδικασίας με το δικηγόρο. Η συζήτηση κυλούσε ομαλά μέχρι τη στιγμή που ο γιατρός Σίλβερτ που βρισκόταν εκεί και διαφωνούσε με την παρουσία τού Ράιχ στο δικαστήριο, ρώτησε προκλητικά: «και τι συμβαίνει με την αλήθεια σ’ όλα αυτά;» Ο δικηγόρος απάντησε: «ξεπηδά όταν η κάθε μία από τις αντιτιθέμενες πλευρές στριμώχνει την άλλη στη συζήτηση». Αγνοώντας την απάντηση του δικηγόρου, ο Ράιχ πολύ θυμωμένος σταμάτησε τη συζήτηση και βηματίζοντας ανήσυχα μας κατηγόρησε πως προσπαθούσαμε να τον μπλέξουμε σε δικαστικούς μπελάδες. Δεν είχε πλέον καμία πρόθεση να παραβρεθεί στο δικαστήριο κι εμείς περιμέναμε την αναπόφευκτη καταδίκη.

Ο Ράιχ ήταν πεισμένος πως η δίωξή του θα καταπέσει, γι΄ αυτό δεν μπορούσε να χωρέσει ο νους του την καταδικαστική απόφαση που εκδόθηκε τελικά. Για κάποιο λόγο είχε πιστέψει πως η «Απάντησή» του θα μπορούσε να γίνει κατανοητή και αποδεκτή και πως θα οδηγούσε στη διαμόρφωση νόμων για την προστασία της επιστήμης και της αλήθειας από τα παράσιτα της κοινωνίας που πάντα προσπαθούσαν να τις καταστρέψουν. Παράλληλα όμως και σε αντίθεση με τη δεδηλωμένη πίστη του στην Αμερικάνικη Δικαιοσύνη, δηλαδή τον ομοσπονδιακό δικαστή και την ικανότητα κατανόησης του μέσου ανθρώπου (που ήταν οι ένορκοι), εξέφραζε την άποψη πως δεν θα μπορούσε να κερδίσει στο δικαστήριο αυτό που θεωρούσε «στημένη» υπόθεση, εννοώντας την εντυπωσιακή παρέλαση πλήθους μαρτύρων – εντελώς άσχετων – που η Υ.Τ.Φ. χρησιμοποιούσε εναντίον τού συσσωρευτή προκειμένου να επηρεάσει το δικαστήριο.

Αφού εκδόθηκε η καταδικαστική απόφαση ο Ράιχ διαφοροποιήθηκε ξανά αποφασίζοντας πως στην ουσία οι συσσωρευτές ανήκαν στη δικαιοδοσία των γιατρών, καθώς αυτοί τους χρησιμοποιούσαν κι όχι ο ίδιος. Ζητήσαμε να συμμετέχουμε στην υπόθεση ως θιγόμενα μέλη, αλλά ήταν πλέον αργά. Η ένστασή μας απορρίφθηκε με το επιχείρημα πως η κατηγορία ήταν προσωπική και ότι αφορούσε μόνο τον Ράιχ κι όχι τους υπόλοιπους γιατρούς. Φυσικά, το στίγμα που θα προκαλούσε η καταδίκη, είτε αναφερόταν στους γιατρούς είτε όχι, μας πρόσβαλε. Παρόλα αυτά, καθώς η υπόθεση ακολουθούσε την πορεία της στο αστικό δικαστήριο και στη συνέχεια στο Εφετείο, είχε παγώσει κάθε προσπάθεια να υλοποιηθεί η καταδίκη.

Ο Ράιχ ερμήνευσε την καθυστέρηση της εξέλιξης ως συγκατάθεση των αρχών στις απόψεις του και με το πέρασμα του χρόνου απέκτησε ψευδή αίσθηση ασφάλειας, νομίζοντας επιπλέον πως η υπόθεση είχε κερδηθεί. Όταν του επισημάναμε πως μόνο προσωρινά είχε προστατευτεί από τα μέτρα εναντίον του αδυνατούσε να το πιστέψει. Θα πρέπει όμως να απέκτησε κάποια επίγνωση της πραγματικότητας με τις συμβουλές μας, καθώς, όταν κάποιος από εμάς πρότεινε να μην συνεχίσουμε στο Ανώτατο Δικαστήριο, θεωρώντας το άχρηστη κίνηση προκειμένου να εξοικονομηθούν χρήματα για την έρευνα, ο Ράιχ μας κατηγόρησε πως θέλαμε να τον αφήσουμε εκτεθειμένο στις επιθέσεις.

Ο Ράιχ επέμενε πως ο δικηγόρος ξεσκέπασε τη συνωμοσία που κρυβόταν πίσω από την υπόθεση. Εδώ τα όρια έγιναν συγκεχυμένα. Υπήρξε άραγε κάποια συνωμοσία και αν ναι, ποιοι βρίσκονταν πίσω από αυτήν; Γνωρίζαμε πραγματικά πως η Αμερικανική Ψυχιατρική Ένωση υποστήριζε ενεργά την Υπηρεσία τροφών και φαρμάκων. Η Υ.Τ.Φ. αργότερα αναγνώρισε αυτού του είδους την υποστήριξη. Η Νευροψυχιατρική Εταιρεία του Νιου Τζέρσεϊ προπαγάνδιζε για πολλά χρόνια με στόχο να σταματήσει τον Ράιχ και η δραστηριότητα των μελών της προκάλεσε την αφύπνιση της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Ένωσης. Επίσης, η Αμερικανική Ιατρική Ένωση πρόσφερε σιωπηρή (τουλάχιστον) υποστήριξη.

Ο πρώτος μας δικηγόρος είχε αποκαλύψει κάποια στοιχεία που έδειχναν πως υπήρξε ανάμειξη και της φαρμακοβιομηχανίας, που φοβόταν πως ο οργονοσυσσωρευτής θα μπορούσε να αντικαταστήσει κάποια φάρμακα (ακολούθως αποκαλύφθηκαν κάποια σκάνδαλα που αφορούσαν υψηλά ιστάμενους της Υ.Τ.Φ., οι οποίοι ήταν στενά συνδεδεμένοι με τη φαρμακοβιομηχανία). Η ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα πρωτοπόρων και μεγάλων εφευρετών που καταδιώχθηκαν από διαπλεκόμενα συμφέροντα.

Η Μόσχα και ο κομουνισμός ήταν οι πραγματικοί διώκτες πίσω από όλα αυτά, χρησιμοποιώντας την Υ.Τ.Φ. και τις ιατρικές εταιρείες σαν εργαλεία; Ή ήταν απλά η ασυνείδητη συνωμοσία τού συγκινησιακά πανουκλιασμένου ανθρώπου; Ο Ράιχ ποτέ δεν υπήρξε τελείως βέβαιος, αλλά πίστευε πως ίσχυε το πρώτο. Πίστευε πως οι κομουνιστές ήθελαν να κλέψουν τις ανακαλύψεις του, ενώ την ίδια στιγμή επιχειρούσαν να τον δυσφημήσουν και να τον καταστρέψουν σ’ αυτή την χώρα.

Οι κομουνιστές ποτέ δεν δρούσαν ανοιχτά και η υπόθεση είχε πολλά χαρακτηριστικά που παρέπεμπαν σε τυπικές κομουνιστικές διαδικασίες. Ο Ράιχ έκλεινε προς αυτή την άποψη εξαιτίας της πίστης του στην Αμερική και στην αίσθηση των έντιμων διαδικασιών που θεωρούσε πως υπάρχουν, πιστεύοντας επίσης πως οι Αμερικανοί δεν θα κινούνταν με τέτοιο τρόπο, εκτός αν, εν αγνοία τους, βρίσκονταν κάτω από την επιρροή της Μόσχας, π.χ. με την αλυσιδωτή αντίδραση που πυροδοτείται από κομουνιστές, που ως γνωστόν ακολουθούν τέτοιες πρακτικές.

Η επίθεση το 1947 ξεκίνησε από την Μπρέιντι, που ήταν φιλικά προσκείμενη στη Σοβιετική Ένωση, όπως ανακάλυψε ο Ράιχ . Είναι αξιοσημείωτο πως, κατά τη διάρκεια της δίκης, η Υ.Τ.Φ. βρέθηκε να ελέγχεται και μέρος των υπαλλήλων της διώχθηκαν ως κομουνιστές. Οργονομία και κομουνισμός είναι ασύμβατες καταστάσεις. Για μεγάλο χρονικό διάστημα ο Ράιχ ήταν ομιλητικότατος, προσπαθώντας να ξεσκεπάσει αποτελεσματικά και να καταγγείλει τους μηχανισμούς του κόκκινου φασισμού.

Η σοβιετική πρεσβεία είχε παραγγείλει όλα τα βιβλία του Ράιχ και ο γιατρός Γουόλτερ Χόπι από το Τελ Αβίβ, ανέφερε πως είχε σε θεραπεία κάποιον Ρώσο που δήλωσε πως σε ορισμένα νοσοκομεία στη Ρωσία χρησιμοποιούσαν συσσωρευτές. Επιπλέον, αν διαβάσει κανείς το «Κομουνιστικό Εγχειρίδιο με Συμβουλές για Ψυχοπολιτικό Πόλεμο», που χρησιμοποιούνταν για την εκπαίδευση κόκκινων πρακτόρων στο εξωτερικό, μπορεί να βρει αξιοσημείωτες αντιστοιχίες των τακτικών που περιγράφονται σε αυτό με τις τακτικές που ακολουθήθηκαν στην υπόθεση του Ράιχ. Για παράδειγμα:

>Αποτελεί σταθερή αρχή της Ψυχοπολιτικής το πρόσωπο που πρόκειται να καταστραφεί να δυσφημείται σε πρώτο ή δεύτερο χρόνο με το στίγμα της παραφροσύνης.

>Χρησιμοποιήστε τα δικαστήρια, τους δικαστές, τους θεσμούς της χώρας, κάντε αγωγές κατά των ιατρικών εταιρειών και των κανονισμών τους, για να πετύχετε τους στόχους σας.

>Μια από τις πρώτες και σημαντικότερες αποστολές ενός ψυχοπολιτικού, είναι να κάνει να φαίνεται η καταγγελία ενάντια στον κομουνισμό συνώνυμη με την παράνοια. Θα πρέπει η έννοια τρέλα στην εκδοχή της παράνοιας, να φαίνεται πως σημαίνει ότι «ένας παράφρων πιστεύει πως του επιτίθενται οι κομουνιστές».

>Ο ψυχοπολιτικός μπορεί να γίνει αντικείμενο επίθεσης από άτομα ή μέλη ομάδας. Η καλύτερη άμυνα είναι να τεθεί υπό αμφισβήτηση η ψυχική υγεία του επιτιθέμενου.

>Οι ψυχοπολιτικοί θα έπρεπε να αποφύγουν βιαιοπραγίες και δολοφονίες, εκτός αν συμβαίνουν σε ασφαλές πλαίσιο κάποιου ιδρύματος. (Άραγε ο Ράιχ πέθανε πράγματι εξαιτίας των προβλημάτων της καρδιάς του μόλις μια εβδομάδα πριν την αποφυλάκισή του;)

Αν εμφανιστεί οποιαδήποτε φήμη ή φυλλάδιο ενάντια στην ψυχοπολιτική δράση, θα πρέπει να γίνει περίγελος, να στιγματιστεί αμέσως ως απάτη και ο δράστης ή ο εκδότης θα πρέπει να δυσφημιστεί ακαριαία ως τρελός. Κάθε θέση που σχετίζεται με την ψυχολογία στις ΗΠΑ, κατέχεται από πρόσωπα που συνδέονται με εμάς ή που μπορούν να επηρεαστούν από άτομα που συνδέονται με μας.

Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα τα χρόνια 1954-1957

Τώρα ας προσπαθήσουμε να αξιολογήσουμε την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής τού 1954-1957 όπου εξελισσόταν η δίκη. Πετούσαν συνεχώς σκουπίδια στην αυλή του Ράιχ, ξεφούσκωναν τα λάστιχα του αυτοκινήτου του, δεχόταν συνεχώς τηλεφωνικές κλήσεις από ανώνυμους που έκαναν σχόλια για το συσσωρευτή και στη συνέχεια το έκλειναν, ανακάλυψε μικρόφωνα στο ραδιόφωνό του και ο μηχανικός του αυτοκινήτου του βρήκε ένα μικρό πομπό κάτω από το ταμπλό. Οι πόρτες του αυτοκινήτου του παραβιάστηκαν με λοστό, οι κλειδαριές καταστράφηκαν και συνεχώς παρουσιάζονταν περίεργα αυτοκίνητα στο μέρος όπου δούλευε και διαρκώς τον παρακολουθούσαν.

Ο Ράιχ τόνιζε πως αν αποκάλυπτε όλα όσα του συνέβαιναν, οι άνθρωποι θα πίστευαν πως ήταν τρελός. Μήπως αυτός ήταν ο στόχος, να τον παρενοχλήσουν και να τον εξολοθρεύσουν; Όλα τα προαναφερόμενα γεγονότα επαληθεύτηκαν και από άλλα άτομα εκτός από τον Ράιχ. Το 1947, όταν ο Ράιχ ανέφερε πως κομουνιστικός δάκτυλος βρισκόταν πίσω από την επίθεση εναντίον του, κανείς δεν τον πίστεψε, μέχρι που ανακάλυψε τις συνδέσεις της Μπρέιντι. Ήταν λοιπόν η καταγγελία της Υ.Τ.Φ. το 1954 κυρίως μια διαδικασία ρουτίνας ενάντια σε μια μη αποδεκτή ιατρική συσκευή, ή επρόκειτο για συνωμοσία κομουνιστικών παραγόντων;

Έρχεται τώρα το επόμενο ερώτημα. Αν υπήρχαν, πράγματι, άτομα στην κυβέρνηση των ΗΠΑ ή στην Αεροπορική Υπηρεσία, που υποστήριζαν μυστικά τον Ράιχ κι εδώ, δεν γνωρίζω το ζήτημα. Ο Ράιχ ήταν βέβαιος πως υπήρχαν και όταν ερχόταν σε επαφή με εξέχοντες αντιπροσώπους και από τους δύο φορείς, πάντα έδειχνε πως είχε πληροφορίες που δεν του επιτρεπόταν να κοινολογήσει.

Μου έδειχνε πολλά γράμματα που είχε λάβει. Θυμάμαι ειδικά, τα γράμματα τεσσάρων πολιτειακών κυβερνητών με τους οποίους είχε επικοινωνήσει για τη δουλειά του σχετικά με τον έλεγχο του καιρού. Ήταν κατενθουσιασμένος με αυτά και πεισμένος πως οι κυβερνήτες έδειχναν σοβαρό ενδιαφέρον για τη δουλειά του. Είχε πάρει τα γράμματα τοις μετρητοίς, όπως συνήθιζε να δέχεται κάθε φορά αυτά που του έλεγαν οι άνθρωποι, ειδικά αν τον ευχαριστούσε. Από αυτή την άποψη έμοιαζε αφελής, παρόλο που συχνά ρωτούσε: «το εννοείς αυτό;». Τα γράμματα ήταν τα τυπικά γράμματα πολιτικών. Είχα γράψει κι εγώ εκατοντάδες τέτοια γράμματα όταν εργαζόμουν σε κρατικές υπηρεσίες. Πάντα εκφραζόταν ενδιαφέρον για, ή εκτίμηση σε, οτιδήποτε, είτε ήταν πρόταση, κριτική, ή οτιδήποτε άλλο, προσεκτικά όμως, χωρίς καμία δέσμευση. Αυτά τα γράμματα δεν είχαν αξία για μένα.

Αρκετά χρόνια πριν, ο Ράιχ είχε δηλώσει επίμονα πως η Ακαδημία της Ιατρικής στη Νέα Υόρκη γνώριζε τη δουλειά του και ότι τον εκτιμούσε. Με προκάλεσε, καθώς και άλλους γιατρούς, να πάμε στην Ακαδημία να το εξακριβώσουμε. Το κάναμε και βρήκαμε πως τον θεωρούσαν τσαρλατάνο. Το θεωρήσαμε απαραίτητο να το αναφέρουμε, αλλά πληγώθηκε. Έτσι αποφύγαμε να τον πληγώσουμε περισσότερο στο μέλλον, παρά μόνο όταν ήταν τελείως απαραίτητο. Αυτό νομίζω ήταν λάθος μας, καθώς συνέβαλε στη λανθασμένη αίσθηση πως είχε γίνει αποδεκτός. Είχε τη φυσιολογική λαχτάρα για αποδοχή παρόλο που ισχυριζόταν πως αδιαφορούσε αν γινόταν ή όχι αποδεκτός.

Είναι βέβαια γνωστό πως ορισμένοι τομείς της Αεροπορίας ήταν εξοικειωμένοι με τη δουλειά του Ράιχ και υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις πως παρακολουθούσαν την δράση του πολύ στενά. Όμως, πού έφτανε αυτό το ενδιαφέρον δεν είναι γνωστό. Εγώ προσωπικά, διατηρώ σοβαρές επιφυλάξεις για το ότι κάποιος πραγματικά σημαντικός στην κυβέρνησή μας, ή ακόμα και στην Αεροπορική Υπηρεσία, ενδιαφερόταν σοβαρά για τη δουλειά τού Ράιχ. Επίσης, αισθάνομαι σίγουρος πως το πρόγραμμα του Προέδρου «Ατομική ενέργεια για την Ειρήνη», δεν είχε καμία σχέση με το αντίστοιχο «Ατομική ενέργεια για την Ειρήνη» του Ράιχ, κάτι που το πίστευε ο Ράιχ, αν και είναι πραγματικότητα πως υπήρχαν σοβαρές ομοιότητες. Ο Ράιχ είχε γνωστοποιήσει τα σχέδιά του στον Πρόεδρο και θεωρούσε πως το πρόγραμμα του Προέδρου ήταν συνέπεια του δικού του έργου.

Η πεποίθηση του Ράιχ πως είχε κυβερνητική υποστήριξη, επέδρασε άμεσα στην επιλογή της τακτικής του προς την κατηγορία. Μέχρι το τέλος περίμενε κάποια πράξη ή δήλωση υποστήριξης και μόνο στο κείμενο υπεράσπισής του στο Ανώτατο Δικαστήριο αποκάλυψε την απόγνωσή του, που δεν του προσφέρθηκε κάποια τέτοια εκδήλωση. Η θέση του βασιζόταν στην πεποίθηση ότι υπήρχε κατάσταση έκτακτης εθνικής ανάγκης. Μόνο αυτός είχε βρει ένα πιθανό τρόπο για την επιτυχή αντιμετώπιση καταστάσεων έκτακτης εθνικής ανάγκης από δύο πηγές κινδύνου, την κομουνιστική συνωμοσία και τις ταχέως επεκτεινόμενες συνθήκες ερημοποίησης του πλανήτη.

Αποδείξεις της κατάστασης ερημοποίησης θεωρούσε την απρόσμενα υψηλή θερμοκρασία στην ατμοσφαιρική ραδιενεργή σκόνη που ακολουθούσε κάθε πυρηνική έκρηξη, την αξιοσημείωτη μείωση των αρνητικών ιόντων στην ατμόσφαιρα που κατέληγε σε καταστάσεις ξηρασίας, την αύξηση της αιθαλομίχλης, την εμφάνιση κρουσμάτων κόπωσης στο γενικότερο πληθυσμό, την αύξηση των ιώσεων και τη ραγδαία άνοδο των κρουσμάτων λευχαιμίας. Ο Ράιχ θεωρούσε πως πολύ περισσότερο από τις ατομικές δοκιμές, αυτές οι συνθήκες προέκυπταν από εξωγήινους που έφερναν DOR στην ατμόσφαιρα και θεωρούσε πως η ανθρωπότητα δεν θα επιβίωνε περισσότερο από ένα τέταρτο του αιώνα, εκτός αν διαδιδόταν ευρέως η χρήση του νεφοδιαλυτή.

Σήμερα, δέκα χρόνια μετά το θάνατο του Ράιχ, ο πλανήτης μας είναι ακόμη ζωντανός και δεν υπάρχει η επίγνωση της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης. Βέβαια πιστεύω πως η κατάσταση στην ατμόσφαιρα χειροτερεύει σοβαρά. Χωρίς όμως να φαίνεται πως αντιστοιχεί στην κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που βίωνε ο Ράιχ, αυτή που τον ώθησε να εκθέσει και να θυσιάσει τον εαυτό του. Ο κόσμος είναι πολύ χειρότερα εξαιτίας του θανάτου του και την έλλειψη της επιστημονικής προσφοράς και της ευφυΐας του. Είναι πιθανόν ο Ράιχ να προέβλεπε πιο δραματική εξέλιξη από ό,τι συνέβαινε εξαιτίας της θέσης που βρισκόταν εκείνη την περίοδο κι αυτό του έδινε την αίσθηση δικαίωσης κι ενίσχυε τον αγώνα του. Κάποιοι από τους συνεργάτες του τον ενθάρρυναν σ’ αυτή τη συμπεριφορά, άλλοι, που εξέφραζαν την αμφιβολία τους, αντιμετωπίζονταν με καχυποψία.

Όλα τα προαναφερόμενα συνέβαλαν στο να μπλέξουν τον Ράιχ σε μια κατάσταση από όπου δεν μπορούσε να ξεμπερδέψει. Δεν είχε καμία επιθυμία να γίνει μάρτυρας. Στην πραγματικότητα λαχταρούσε να ζήσει και είχε την πεποίθηση πως θα επιβίωνε πολλά χρόνια κομπάζοντας συχνά πως θα έφτανε έως τα ενενήντα. Επίσης υποστήριζε πως δεν θα υπέκυπτε σε μαρτύριο, όπως οι περισσότεροι σημαντικοί άνθρωποι του παρελθόντος, καθώς κατανοούσε τη συγκινησιακή πανούκλα και γνώριζε πως να τη χειριστεί. Είναι γεγονός πως συνέκρινε τη ζωή του με αυτήν του Ιησού, καθώς και οι δύο προσπάθησαν να φέρουν την αγάπη στον κόσμο, αντί το μίσος. Αλλά δεν υπήρξε πραγματική ταύτιση. Αυτοί που υποστηρίζουν πως ο Ράιχ είχε ταυτιστεί με τον Χριστό, καθώς το βιβλίο του «Η δολοφονία του Χριστού» χαρακτηρίζεται αυτοβιογραφικό, απλά δεν κατανοούν το νόημα του βιβλίου.

Προς την καταστροφή

Στην πραγματικότητα φαινόταν πως εκείνη την περίοδο, ο Ράιχ σπρωχνόταν στην καταστροφή, τόσο από υποστηριχτές, όσο και από εχθρούς. Είναι πιθανόν βέβαια ότι θα ακολουθούσε την ίδια πορεία ακόμη κι αν δεν ενθαρρυνόταν στη συγκεκριμένη δράση. Η αντίληψή του για τη δικαστική του υπόθεση ήταν τελείως διαφορετική από αυτήν του δικαστηρίου, το οποίο ενδιαφερόταν αποκλειστικά για τη διακίνηση του συσσωρευτή, που τον αντιμετώπιζε απλώς σαν μια ακόμη μη αποδεκτή συσκευή. Ο Ράιχ έβλεπε το βαθύτερο νόημα. Εδώ υπήρχε συνωμοσία να δολοφονηθεί η ανακάλυψη της οργόνης και να καταστραφεί το έργο ολόκληρης ζωής. Πολεμούσε τη συγκινησιακή πανούκλα και πίστευε πως η επιβίωση των ΗΠΑ και ολόκληρης της ανθρωπότητας θα κρινόταν από την έκβαση αυτής της υπόθεσης. Αυτό ήταν το ευρύτερο θέμα και περίμενε πως θα μπορούσε να το αντιληφθεί το δικαστήριο. Η θέση του ενισχυόταν από πολλούς υποστηρικτές του.

Η στάση του ήταν σωστή. Αυτό που είναι υπό συζήτηση αφορά την πιθανότητα να μπορούσε το δικαστήριο να αντιληφθεί τη βαθιά του γνώση και να την αναγνωρίσει κατάλληλα. Ο Ράιχ δεν μπορούσε σε καμία περίπτωση να πειστεί πως ήταν μάταιο να ελπίζει πως το δικαστήριο θα μπορούσε να δεχτεί τη δική του θεώρηση της υπόθεσης. Επιπλέον, όλοι όσοι σχετιζόμαστε με την υπόθεση, δεν αισθανόμαστε πως η αξιολόγησή μας για τη διαδικασία που έπρεπε να ακολουθήσουν τα πράγματα ήταν καλύτερη από αυτή του Ράιχ.

Θα μπορούσε εύκολα κανείς να κατανοήσει το σεβασμό που είχαμε για την κρίση του, αν διάβαζε το ανανεωμένο κείμενο της υπεράσπισής του που κατέθεσε στο Εφετείο. Εκεί δείχνει εξαιρετικά καθαρή σκέψη και παραθέτει έξοχα επιχειρήματα. Παρόλα αυτά, το δικαστήριο, είχε περιορισμένη οπτική. Τα επιχειρήματα του Ράιχ, παρότι ήταν ορθολογικά, αποδείχτηκαν μάταια. Προς το τέλος, ο Ράιχ άλλαξε τη στάση του αναγνωρίζοντας πως τον ενέπλεξε ο Σίλβερτ.

Η αίσθηση της εντιμότητας προς αυτό που θεωρούσε πρόθεση καλής θέλησης εκ μέρους του Σίλβερτ, τον απέτρεψε να παρουσιάσει την πλήρη κατάσταση στο δικαστήριο, παρόλο που ίσως να μην είχε και τόσο μεγάλη σημασία για την τελική έκβαση. Είμαι σίγουρος πως το δικαστήριο δεν θα δεχόταν πως ο Σίλβερτ θα μπορούσε να έπαιρνε πρωτοβουλίες χωρίς την καθοδήγηση του Ράιχ. Έτσι, ο Ράιχ αποδέχτηκε την ποινή και αρνήθηκε να ζητήσει αναστολή εξαιτίας της κατάστασης της καρδιάς του. Με αυτόν τον τρόπο, ήρθε στη φυλακή το τέλος της ζωής ενός από τους σημαντικότερους ανθρώπους όλων των εποχών.

Η στάση του Ράιχ σε ολόκληρη τη ζωή του ήταν αντισυμβατική και ήταν εξίσου δύσκολο να γίνει κατανοητή, όσο και οι ανακαλύψεις του. Πολλοί μύθοι ίσως και θρησκείες μπορεί να αναπτυχθούν σχετικά με αυτόν. Ήδη κάποιοι τον αντιμετωπίζουν σαν αλάνθαστο υπεράνθρωπο, ή σαν εξωγήινο που ήρθε στη Γη. Άλλοι χρησιμοποιώντας εκλογικεύσεις γράφουν άρθρα προσπαθώντας να αποδείξουν πως ήταν παράφρονας, τσαρλατάνος ή απατεώνας.

Είναι σημαντικό να ειπωθεί πως αυτοί που προσπαθούν να τον υποβαθμίσουν, είναι άτομα που είτε ήρθαν ευκαιριακά μια φορά σε επαφή μαζί του, είτε καθόλου. Δεν γνωρίζουν τίποτε για τη δουλειά του που να προέρχεται από αντικειμενικά δεδομένα και προβάλλουν πάνω του το δικό τους παραλογισμό. Αυτοί είναι άτομα όπως το ζεύγος των Μπρέιντι, ο Χένρι Γουόρκ και κάποιοι που ισχυρίζονται πως κάποτε υπήρξαν «υποστηρικτές» ή «μαθητές». Η ιστορία θα τους μνημονεύει μόνο για τις επιθέσεις τους στον Ράιχ, όπως ο Μοσενίγκο που έγινε γνωστός γιατί προκάλεσε τη δολοφονία του Τζιορντάνο Μπρούνο.

Ωστόσο, εκείνους που μάλλον πρέπει να φοβόμαστε περισσότερο από όλους είναι οι παθιασμένοι οπαδοί. Ανίκανοι λόγω της χαρακτηροδομής τους να κατανοήσουν τον Ράιχ, θα τον μυθοποιήσουν σαν σωτήρα και θα κάνουν την οργονομία δόγμα, μετατρέποντας τους εαυτούς τους σε ιεροεξεταστές. Δεν θα επιτρέπουν ούτε αυθόρμητες, φυσικές ερωτήσεις, ούτε ορθολογικές αντιπαραθέσεις. Θα μυστικοποιήσουν το σεξ, αποζητώντας ισχύ, αμυνόμενοι απέναντι στον τρόμο που τους γεννά η ίδια η ζωή, επιδιώκοντας τελικά να καταστρέψουν το έργο του Ράιχ στο όνομα της υποστήριξής του. Αυτοί είναι οι πανταχού παρόντες χαρακτήρες συγκινησιακής πανούκλας, πάντα πρόθυμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, εξασφαλίζοντας θέσεις εξουσίας για να σκοτώσουν. Σπάνια μπορεί κανείς να τους αναγνωρίσει πριν είναι αργά.

Ο Ράιχ δεν ήταν ένας μυστηριώδης υπεράνθρωπος, εξωγήινος, παράφρονας ή απατεώνας. Υπήρξε βαθιά ανθρώπινος, φυσικός και ανοιχτός, μα πάνω απ’ όλα ήταν μεγάλος και αυθεντικός επιστήμονας. Όλα τα ευρήματα και οι προθέσεις του γνωστοποιήθηκαν με ειλικρίνεια στους αρμόδιους κυβερνητικούς παράγοντες και κάθε στιγμή υπήρξε διαθέσιμος κι έτοιμος να συνεργαστεί μαζί τους, εάν ήταν σοβαροί και έντιμοι. Δεν είχε καθόλου υπομονή με αδιάκριτους και περίεργους, τους οποίους ξαπόστελνε αποφασιστικά, αλλά ήταν αφάνταστα υπομονετικός με αυτούς που ένιωθε πως έδειχναν ειλικρινές ενδιαφέρον για τη δουλειά του.

Πρωτοσυνάντησα τον Ράιχ στις 6 Ιανουαρίου του 1946 και τον είδα για τελευταία φορά στις 27 Ιανουαρίου του 1957. Κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων τον γνώρισα πολύ καλά. Στην πραγματικότητα η καρδιά του ήταν όπως ενός μικρού παιδιού. Ποτέ δεν αλλοιώθηκε από την πατριαρχική κοινωνία μας. Μπορούσε να είναι τόσο μαλακός και ζεστός όσο μια καλοκαιρινή αύρα, αλλά και τόσο βίαιος και θυμωμένος όπως μια καταιγίδα. Μπορούσε να εμπιστεύεται όπως ένα παιδί και παράλληλα να διακρίνει την πιο καταχθόνια ίντριγκα. Η «Ανάλυση του χαρακτήρα» αποτελεί κλασικό έργο του για την κατανόηση της ανθρώπινης χαρακτηροδομής, αλλά παρόλα αυτά μπορούσε εύκολα να ξεγελαστεί από τους ανθρώπους. Στιγμές – στιγμές φαινόταν ανήμπορος να πιάσει την απλούστερη εξήγηση, ενώ μπορούσε να ξεκαθαρίσει τα πιο δύσκολα για τον καθένα προβλήματα.

Άλλαζε συχνά απόψεις, ποτέ όμως δεν λοξοδρομούσε από την επιστημονική ακεραιότητα. Μπορούσε να εκφράζεται με εξαιρετικό χιούμορ, ενώ άλλες φορές φαινόταν να του λείπει τελείως. Παρόλο που ήταν ανυπόμονος, μπορούσε να περιμένει δύο χρόνια μετά τη συγγραφή ενός βιβλίου πριν το εκδώσει. Ήταν ριζοσπαστικός, με την πραγματική έννοια της λέξης, αλλά ψήφιζε τους συντηρητικούς, πιστεύοντας πως έδειχναν περισσότερο ενδιαφέρον για την ανθρώπινη ελευθερία.

Λάτρευε την κοινωνική δραστηριότητα, αλλά περνούσε μόνος μεγάλο μέρος της ζωής του. Ήταν άνθρωπος που αγαπούσε τα μωρά και τα παιδιά και άφησε την περιουσία του ώστε να χρησιμοποιηθεί για την ευημερία τους. Ποτέ δεν τον είδα χωρίς να ασχολείται με κάτι ή να μαθαίνει κάτι. Είχε την ικανότητα να αναζωογονεί τους ανθρώπους και να διεγείρει την οπτική τους προς τους ανοιχτούς ορίζοντες και το ενδιαφέρον τους πέρα από τις στενές ζωές τους. Μιλώντας με τα λόγια του Σέξπιρ μέσα από τον «Άμλετ»: «Υπήρξε ένας άνθρωπος που τα έπαιξε όλα για όλα, δεν θα αντικρίσω ποτέ ξανά άλλον σαν κι αυτόν».

ΠΗΓΗ:http://terrapapers.com/